Gezelligheid, de volle maan, en een prachtige plek

Norwood glimlachte. Zijn ogen gericht op een prachtige plek. Een gigantische oude eik stond te stralen voor hem. Nou ja te stralen? Het had zoveel magie opgespaard de jaren dat het in het duistere bos stond, dat het vanuit zijn wortels kleine lichtbolletjes los liet. Deze stegen op om daarna weer door de grote kroon opgenomen te worden en weer naar de wortels geplaatst te worden.
Norwood vond het hier prachtig. Ineens gingen zijn gedachten uit naar Madeline. Iets wat hij steeds vaker had. Hij had haar naar zijn gevoel te weinig aandacht gegeven. Niet voldoende tijd genomen om gewoon samen met haar te zijn. Iets in hem deed hem schuldig voelen. Het hele gebeuren rond Ferost, had hem helemaal afgeleid en daarbij kwamen er ook nog geruchten over een 8ste heer. Dat laatste beschikte hij weinig informatie over, maar ook dat baarde hem zorgen.
Norwood schudde even zijn hoofd. "Ja ja, genoeg nagedacht, roep haar nu maar..." sprak hij kalm zichzelf wat moed in. Norwood floot op twee vingers en Eyolf kwam aangerend. "Kun je Madeline hier naartoe brengen..." sprak hij kalm. Eyolf die zo trouw was als....een wolf blafte even als bevestiging. Norwood grinnikte en zag het witte gedaante verdwijnen in de donkerte van de bossen.
Eyolf die zijn taak weer eens te serieus nam duwde zichzelf tot het uiterste. Zelfs toen hij de huil kreeg van een andere wolf, rende hij door. Hij antwoorde dat hij er spoedig zou zijn met een andere huil. De twee huilen was Norwood niet ontgaan. Hij grinnikte even. "Eyolf, ik ben trost op je..." sprak hij kalm en glimlachte. Niet omdat Eyolf zijn taak zó serieus nam, maar het had andere redenen. Eyolf rende door naar de ziekenzaal om daar Madeline aan te treffen en haar proberen duidelijk te maken dat ze hem moest volgen, niet te serieus, er moest vrolijkheid in zitten. Dadelijk zou Madeline nog denken dat er iets ergs gebeurd was. Met een snel kwispelende staart duwde Eyolf zijn snuit tegen de been van Madeline en keek toen richting de deur. Eyolf liep er naar toe en leek met zijn hoofd te wenken dat ze mee moest komen. Zijn oren stonden recht overeind en zijn staart kwispelde. En dit was overduidelijk dat het iets goeds was.

[Gelieve alleen Madeline en Norwood]

Madeline zat in haar eigen kamer aan een bureau te schrijven. Over de rugleuning van haar stoel hing haar jasje. Ze had haar nette broek nog aan, maar haar witte bloes uitgetrokken. Die lag als een gekreukeld vod op haar bed. Ze had enkel nog een topje aan. Ze had het echter warm genoeg dus veel maakte het niet uit. Ze keek in eerste instantie niet op van haar werk toen ze de deur die op een kiertje stond verder hoorde open gaan. Ze verwachtte verder geen bezoek dus het moest een bekende zijn. Ze had alleen verwacht dat het een mens zou zijn. Vandaar dat ze dus wel even schrok toen ze plotseling een snuit tegen haar been voelde. Haar groene ogen gleden naar beneden en bleven hangen bij een bekende wolf. 'Eyolf? Jou had ik hier niet verwacht,' sprak Madeline zacht met een kleine glimlach. Ze draaide zich half om in haar stoel toen Eyolf naar de deur liep. 'Ik kan net met je mee Eyolf. Ik moet dit echt afmaken,' sprak ze tegen hem. Maar dat kwispelende staartje en die vrolijke ogen, daar kon ze niet tegenop. Met een zucht en een glimlach stond Madeline op. Ze pakte haar vest en trok het aan waarna ze met haar schoenen in haar handen achter Eyolf aanliep. Onder het lopen trok ze haar schoenen aan. Daarna begon ze te sprinten. Hoewel ze eigenlijk geen tijd had wou ze dolgraag Norwood weer eens zien. Terwijl ze haar vest dichtritste sprintte ze achter de witte wolf aan. De koude buitenlucht streelde zachtjes langs haar wangen en bezorgde haar een rilling over haar rug vanwege het plotselinge temperatuurverschil. Al snel kwam ze uit op de plek waar Norwood zich bevond. Daar stopte Madeline met rennen en bleef staan. Ze glimlachte even zwakjes naar Norwood en voelde haar hart een paar slagen sneller slaan. En lang niet al die slagen waren vanwege het feit dat ze net gerend had. 'Hey,' zei ze zachtjes terwijl ze wat meer naar hem toe liep.

Norwood had zijn blik gedudlig gefocust op de dikke eik voor hem. Hij zuchtte kort. Het blauwe maanlicht gaf een prachtig schijnsel op de stam voor zover de kroon het toeliet. De boom was al erg oud en dat kon Norwood zien aan de dichte kroon van de boom. Maar toch liet de boom zo'n enkele lichtstraal door. Norwood hoorde het bekende ritme van Eyolf. Hij rende. Eyolf was vooruit gerend en leidde Madeline nu verder. Norwood zelf glimlachte en voelde de wolf met zijn kop tegen hem aan gaan. Zowel Norwood als Eyolf keken op bij een andere huilende wolf. Norwood keek naar Eyolf die terug keek met vragende blik. "Huphup, mij niet vragen of je mag gaan, het is nooit goed een dame te laten wachten..." sprak Norwood. Eyolf blafte even van blijdschap en rende toen de nacht in.
Norwood draaide zich om, de interresse in de eik was totaal verdwenen en hadden plaats gemaakt voor een andere interesse. "Je blijft even mooi, hoeveel maanlicht of romantiek er ook in de omgeving is..." sprak hij en grinnikte even. Hij liep naar haar toe en legde voorzichtig zijn armen om haar heen. Rook de bekende maar heerlijke lucht die van haar af kwam en ging dicht tegen haar aan staan. "Ik heb je gemist...' sprak hij kalm en sloot zijn ogen terwijl hij haar bleef omarmen.

PROFILE MAGICIAN

» Volle maan
» een volle maan (open)
» slaap plek
» Een saaie plek is anders.

Gezelligheid, de volle maan, en een prachtige plek

Gezelligheid, de volle maan, en een prachtige plek

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen