Weird Feelings

Vanaf het lanceringsplatform was Neytiri meteen op onderzoek gegaan, al had ze niet tegen mensen durven praten. Ze was altijd alleen geweest in een verlaten huisje ver van de mensen, wat natuurlijk een goede reden was dat ze niet met mensen sprak. Haar vader had ze nooit gezien, hij was altijd al gewoon komen kijken hoe ze het overleefde. Even zucht ze dan ook diep en ze keek kort naar de plek waar ze nu stond. Blijkbaar stond ze op het grasveld en stond daar het gebouw wat de school moest voorstellen. Dat zou namelijk een groot probleem voor haar zijn, aangezien ze niet weet hoe ze moet doen tegen de mensen. Met korte passen liep ze verder en voor even keek ze naar de hemel. Het begon stilaan donker te worden, al kon ze niet uitmaken of het hier in het bos voor haar gevaarlijk zou zijn. Neytiri bleef gewoon verder stappen totdat ze in het bos zat, kalm maar zelfzeker liep ze gewoon door via het pad. Haar blik was wel erg alert voor alles, maar dan nog liep ze erg voorzichtig door. Hoewel ze zich hier veiliger voelde en ze dus gewoon tot rust kon komen, deed ze dat toch maar niet. Je wist maar nooit wat je hier kon tegenkomen en daarbij zag ze er niet echt goed gekleed uit. Dat kwam dan weer omdat ze telkens oude lakens gebruikte als kleding. Ze kreeg namelijk geen geld van haar vader, laat staan dat ze wist hoe het eruit zag. Na een tijdje stond ze even stil en ze hield zich erg kalm bij het horen van voetstappen. Als ze merkte dat het niets ernstig was liep ze weer gewoon verder en ze sloot kort de ogen. Ondanks wat ze in haar had probeerde ze toch normaal te doen, al had ze wel wat littekens van de klauwen van de wolfdemon. Enkele dieren kwamen naar haar toe en deze keken haar dan ook rustig aan. Algauw begon ze tegen de dieren te praten en opeens stopte ze met praten tegen hen toen ze in de verte een takje hoorde breken. Algauw verstopte ze zich achter een boom in de hoop dat ze niet werd opgemerkt.

Tomari was zonder erbij na te denken diep in gedachte verzonken het donkere bos in gelopen. Hij had koppijn en het demonenteken op zijn arm klopte zacht en ietwat pijnlijk hoewel hij zich er niet al te veel zorgen over maakte. Als het erger werd zou hij wel iemand op zoeken die er meer van af wist, maar voor nu was rust en stilte waarschijnlijk het beste medicijn en meestal werkte duistere plekken zoals deze uitstekend sinds er weinig mensen kwamen. Hij kon hier alle zintuigen die hij normaal gesloten hield zoals zijn vermogen om aura's en emoties te zien open laten rusten terwijl hij normaal hoofdpijn kreeg van de hoeveelheid die hij zag. Daardoor merkte hij op dat er even verder iemand zat die zich zo te zien probeerde te verschuilen, haar aura en emotie vol onschuld en angst en nog iets dat hij niet kon plaatsen. Hij keek even rondt toen hij vlak bij degene was die zich verstopte en ging daar op een platte ronde steen zitten waarna hij even stil bleef zitten, alsof hij mediteerde, wat hij in feite ook deed. Door haar aanwezigheid en zijn open zintuigen kon hij zich echter toch niet goed concentreren en hij zuchtte. "Ik doe niks hoor, je kan gerust gewoon komen zitten hoor" zei hij hardop zodat hij wist dat wie zich ook verstopte het kon horen.

Neytiri bleef zich geschuild houden, aangezien ze niet met een leerling van hier in contact wilde komen. Nouja ze wist eerst niet dat het een leerling was en ze merkte dan dat hij zich ging neerzetten op een steen. Haar ogen hielden hem alsnog in de gaten en ze slikte dan ook even kort. Haar blik ging naar de dieren die bij haar zaten en deze zorgden er dan ook voor dat ze gerust was. Een konijntje wreef met haar kop op haar been en ze zucht dan even kort. Toen ze opeens de woorden van de persoon hoorde keek ze vanachter de boom naar hem. Haar hoofd hield ze even schuin, maar ze zou echt niet in zijn buurt komen. Nee daar had ze alle redenen voor en dus deed ze dat ook niet. Haar ogen echter veranderden even kort van kleur, maar algauw verdween die kleur weer gewoon. De wolfdemon die in haar zat kon namelijk kiezen wanneer ze Neytiri's lichaam overnam, alleen vond ze dat nu nog wat te vroeg. Kalm deed het meisje enkele passen naar achteren en ze struikelde dan ook over een dikke tak die achter haar lag. Ze schudde dan ook het hoofd even en ze bleef gewoon neerzitten op de grond.

Tomari wachtte rustig af, maar wie het ook was. hij/zij leek niet echt van plan te zijn om zich aan hem te komen tonen. Ondertussen bleef Tomari gewoon kijken. Hij zag een heleboel dieren bij die persoon zitten, maar wat hem verbaasde was de vlaag duistere energie die hij zag, dezelfde soort duistere energie als die in zijn eigen bloed zat, nu was hij echt nieuwsgierig en stond op om te gaan kijken wie er nou verscholen zat. Toen zag hij dat degene iets verder weg ging en struikelde, maar niet overeind kwam, misschien bezeerd dacht Tomari en kwam nu dichterbij. Toen hij om de boom heen keek die zijn normale zicht had geblokkeerd zag hij dat het een meisje was "gaat het?" vroeg hij terwijl hij op een afstandje bleef staan. Kennelijk had ze niet dichter bij hem willen komen en dus zou hij zich ook niet opdringen

Neytiri keek naar de dikke tak en ze keek dan naar de dieren die bij haar zaten. Deze waren dichterbij gekomen en ze sprak dan ook gewoon tegen hen. Niet echt oplettend dat de persoon dichterbij was gekomen en haar ogen waren gelukkig weer normaal geworden. Nouja de wolfdemon had toen even zin gehad haar ogen te laten verschijnen, maar voor nu hield ze zich weer gewoon rustig. Nouja voorlopig toch nog, maar later als Neytiri het hier gewend zou worden dan kon het wel anders lopen. Tenslotte had ze geen controle over het beest in haar en wist ze er zelfs niets van. Nee, haar vader en moeder hadden nooit verteld dat ze vreemd was, maar ze hielden alsnog veel van haar. Toen ze de jongen opmerkte en zijn stem hoorde keek ze hem recht in de ogen aan. Even slikte ze weer en toch reageerde ze niet op zijn vraag, enkel een kort knikje was te merken dat er niets was. Ze vertrouwde hem niet en dat zou ook nog niet snel gebeuren. Haar blik had ze weer op het wit konijntje gericht en deze was ondertussen op haar schoot geklommen. Aan het konijntje haar ogen te zien werd Neytiri er kalm van en ze toonde dan ook enkel angst om de jongen. Bang van dieren had ze niet omdat ze al die tijd al bij de dieren had geleefd. Ja, het verlaten huisje op Nova was ook bewoond door dieren en dat was de reden dat ze vloeiend tegen de dieren kon spreken.

Tomari keek toe hoe het meisje zonder woorden bevestigde dat alles in arde was. Ze leek erg bang voor hem te zijn maar leek in geen enkel opzicht bang voor de dieren om haar heen. Het leek met het gedrag zo eerder alsof ze meer bij de dieren hoorde dan bij de mensen, misschien was ze zo ook wel opgevoed dacht Tomari een moment, maar hij kon zich geen reden bedenken waarom een ouder een kind volledig van de bewoonde wereld af zou sluiten en met dieren liet leven. Wat ook de situatie was Tomari accepteerde dat het meisje er zo over dacht en kwam niet dichterbij. In plaats daarvan ging hij zitten en keek naar de dieren die zich om haar heen verzamelde. Tomari keek of hij ook wat dieren aan zijn kant kon krijgen en aaide af en toe een konijn ofzo als die dicht langs hem kwam. Normaal was hij wel goed met dieren, maar nu leken ze veel meer interesse te hebben in het meisje "Je bent echt goed met dieren, hoorde ik je nou net met ze praten?" vroeg hij terwijl hij weer naar het meisje keek. Hij wist niet zeker of ze dat echt had gedaan, maar Tomari dacht dat hij zoiets had gehoord net voor hij achter die boom vandaan kwam.

Neytiri had voor zijn komst met de dieren gepraat en verteld dat ze niet echt durfde naar hier komen in het begin. Het witte konijntje keek vrolijk naar haar en ze keek dan naar de andere dieren. Neytiri wist niet waarom de jongen in haar buurt kwam, maar wat ze wel wist was dat haar vader haar met een reden had afgezonderd van de mensen. Ze kon enkel niet plaatsen wat de reden was en dus zocht ze er ook niet echt iets achter. Nouja ze was dan ook nog maar 9 toen het gebeurd was en dus kon ze het hem moeilijk vragen. Toen ze merkte dat de jongen ging zitten keek ze hem kort aan. Ze wist niet hoe ze van hem moest denken en dus keek ze maar weer naar de dieren. Algauw moest ze even geeuwen en ze wreef dan ook even kort in haar ogen. Ze begon moe te worden en ze zou dan ook een geschikte slaapplaats zoeken, aangezien ze altijd op de grond had geslapen. Ja, ze was de harde grond gewend geraakt en dus wist ze niet hoe een bed zou voelen om in te slapen. Toen ze zijn vraag hoorde keek ze naar hem met een schuin hoofdje en ze begon aan zijn aanwezigheid een beetje te wennen. Niet helemaal maar stilaan begon het wel, al liet ze dat niet merken.

Tomari wachtte, maar het meisje was kennelijk niet van plan antwoord te geven en dus wachtte hij gewoon, dat was meestal bij dit soort angst de beste oplossing, niet dringen en geduldig afwachten. Als ze wou dan zou ze vanzelf ook op hem reageren, voorlopig was Tomari er in elk geval blij mee dat hij zijn zintuigen voor een keer open kon laten en dat het rustig was. Ondanks dat klopte zijn demonenteken nog steeds op zijn linkerarm en werd zijn hoofdpijn erger. Daarom sloot hij zijn ogen even en wreef over zijn nek, toen dat wat geholpen had deed hij zijn ogen weer open. Zijn linkeroog voelde echter anders en Tomari moest even denken waarom. Toen hij het zich bedacht sloot hij zijn linkeroog onmiddellijk weer, hij had zich namelijk herinnerd dat heel soms als hij dit had zijn linker oog van kleur veranderde, maar niet zomaar, het hele wit van zijn oog kleurde dan zwart en de iris kleurde bloedrood. Verder had Tomari er geen last van, maar elke keer dat mensen het zagen schenen ze bang te worden en dingen te roepen over demonen. Nog een reden dat Tomari zich liever afzonderde als hij dit had. Tomari hoopte maar dat het meisje het niet gezien had, maar als ze dat wel had gedaan dan kon hij er nu niks meer aan doen.

Neytiri keek de jongen vaag aan en ze zucht dan ook even kort. Wat wilt hij toch van me? Dacht ze bij zichzelf en ze was dan ook even verward. Toen ze hem een tijdje had bekeken had ze hem wel vreemd gevonden. Vooral doordat ze zijn linkeroog had opgemerkt en haar hoofd was even schuin gegaan. Daarna keek ze gewoon weer de andere kant op en ze sloot een tijdje zelf haar ogen. Het feit dat ze moe begon te worden was te merken aan haar, maar dan nog wist ze niet waar ze zou gaan slapen. Laat staan dat ze wist dat je hier op de school etages en dergelijke had, aangezien ze niet kon lezen of schrijven. Kalm bleef ze toch nog zitten in de buurt van de jongen en ze aaide dan ook het witte konijntje op haar schoot. Ze zou hoe dan ook moeten leren om te praten tegen mensen, schrijven en ook nog eens lezen. Drie dingen die ze niet kon doen en het wennen aan vele mensen om haar heen was ook nog een punt waar ze aan moest werken.

Tomari hield zijn linker oog stijf dicht, hij had de reactie van het meisje gezien en vroeg zich af of ze het gezien had en zo wel hoe veel, maar die reactie kon ook betekenen dat ze zich gewoon iets af vroeg, waarom een vreemde zoveel geduld bij haar toonde of zoiets dergelijks. Tomari wist eigenlijk zelf nauwelijks waarom, ze leek hem gewoon interessant, maar dat alleen zou hem waarschijnlijk niet bij haar in de buurt hebben gehouden, zijn nieuwsgierigheid misschien? Tomari wist niet eens hoe het meisje heette op het moment. Tomari aaide een klein konijntje dat langs kwam en keek het meisje aan terwijl hij toch zijn ene oog dicht hield aangezien hij nu niet zeker wist of zijn oog weer normaal was of niet. "mag ik vragen wat jouw naam is? De mijne is Tomari" vroeg hij waarmee hij zichzelf meteen had voorgesteld. Tomari hoopte ergens dat ze nu wel zou reageren. Als ze dat nu weer helemaal niet deed dan zou hij wel op staan en weer gaan mediteren want het meisje scheen geen contact te willen. Op een gegeven moment zou ze toch moeten bedacht Tomari toen hij besefte dat ze hier wel op school moest zitten, dat betekende dus dat je constant te maken had met andere leerlingen en leraren. Bovendien zou ze nauwelijks het schoolgebouw in kunnen lopen als ze al bang was om met een persoon te praten.

Neytiri bleef het konijntje aaien en ze lette er zelfs niet meer op dat de jongen zijn linkeroog vreemd was. Haar aandacht was even op iets anders gericht en ze sloot kort dan ook haar ogen. Toen ze zijn vraag hoorde keek ze hem weer aan en daarna volgde zijn naam er ook bij. Haar hoofdje ging dan ook even schuin en ze dacht dan kort na. Normaal gesproken zou ze niet gaan praten, maar hij was de enige die eigenlijk haar naam durfde vragen. Nouja hij was degene die op haar afgekomen was, terwijl ze normaal ontweken zou worden door mensen. Dit omdat ze nogal erg vreemd is en ze de beroemde wolfdemon in haar had. Al had ze er nog steeds geen idee van, maargoed haar mond deed ze even open om te geeuwen. Ze was namelijk moe van de reis die ze naar hier had gemaakt. "N.....N......Neytiri." Zei ze dan twijfelend tegen hem, maar ze begon hem al gewend te worden in haar buurt. Al zou ze niet veel kunnen zeggen dan haar naam en dan 'Nee of ja.' Kalm keek ze naar hem en je kon ook zien dat ze hem begon te vertrouwen. Niet dat ze dat snel zou doen, maar ze voelde zich wel zowat gelukkiger nu ze niet werd ontweken door mensen.

Tomari had gezien dat het meisje haar ogen had gesloten, maar ze had hem weer aan gekeken toen hij zijn vraag had gesteld. Ze negeerde hem in elk geval niet en lette op. kort hield ze haar hoofd schuin alsof ze verbaasd over iets na dacht al zou Tomari niet kunnen raden wat. Het meisje geeuwde en zei daarna twijfelend haar naam, Neytiri heette het meisje dus "Leuk je te ontmoeten Neytiri" zei hij tegen haar met een glimlach op zijn gezicht. En waarom zou hij ook niet blij zijn, hij had er misschien even over gedaan, maar hij had toch het meisje zo ver weten te krijgen dat ze sprak en dat leek ze niet snel te doen. Tomari sloot een moment zijn ogen en dacht na. Hij vroeg zich af waarom het meisje zo bang leek, waarom zij voor hem zo interessant leek, en nog veel meer. Tomari liet zijn gedachten door zijn hoofd razen en wachtte een moment tot die stroom weer tot rust kwam. Met zijn gedachten weer kalm en rustig zonder al die vragen opende hij zijn open weer en keek Neytiri aan. Maar toen hij dat deed leek ze.. anders. Een moment geleden had ze er uit gezien als een gewoon meisje, maar nu zag ze er raar uit, Tomari kon het niet echt goed beschrijven, maar het leek alsof het silhouet van iets anders om haar heen hing. Tomari's pupillen trokken samen toen hij besefte waarom hij rare dingen zag, wat was hij ook stom geweest om te vergeten dat zijn linkeroog weer veranderd was en nu zat hij haar dus recht aan te kijken met zowel zijn normale als zijn veranderde oog. Tomari sloot een moment weer zijn linkeroog en het silhouet verdween als sneeuw voor de zon. Nu Tomari er over na dacht was er ook een moment iets vreemds geweest aan haar aura een tijdje terug. Er was iets vreemds met het meisje maar misschien kon hij het daarom niet laten dat hij meer over haar wilde weten. In elk geval kon hij nu gewoon beide ogen open houden, ze had het nu toch zeker al gezien en het had geen zin meer om het te proberen te verbergen.

Neytiri had erg veel moeite gehad om tegen hem te spreken, maarja verder kon ze niet echt iets anders zeggen. Haar ogen hield ze dan ook op hem gericht en ze hoorde dan zijn woorden. Een enkel knikje bracht ze naar voren en dat om aan te tonen dat het ingelijks was van de ontmoeting. Ze voelde zich namelijk een beetje stom dat ze nooit had leren praten tegen mensen of leren lezen en schrijven. Haar blik ging dan ook naar de grond en ze zuchtte dan ook even kort. Daarna geeuwde ze weer en ze keek hem weer aan. De wolfdemon had gemerkt dat de jongen haar aura had opgemerkt, maar ze had het genegeerd. Ze zou de jongen wel eens een lesje leren en dat op een tijd wanneer zij dat het beste vond. Niemand mocht al weten dat ze ook hier was en dat ging ze dan voorkomen door angst in te brengen. Langzaam keek Neytiri naar hem en ze zag dat alle dieren dan ook weer weggingen om naar hun huisjes te gaan. Wat betekende dat ze gingen slapen en toch bleef het meisje gewoon zitten op de grond. Hoe of waar ze ging slapen wist ze nog niet en dus zou ze waarschijnlijk de nacht hier doorbrengen.

Neytiri leek met het knikje dat ze gaf aan Tomari aan te geven dat zij hetzelfde voelde wat betreft hun ontmoeting. Blijkbaar was ze echter moe, want opnieuw gaapte ze, Tomari was het peroonlijk niet, maar hij zag ook dat de dieren langzaam afdropen om terug te gaan naar hun eigen hollen en slaapplaatsen. Hij zag de lucht donkerder worden en wist dat het gevaarlijk was om veel later dan dit nog in het duistere bos te zijn. Tomari had er zelf nog nooit iets erg gezien, maar uit de verhalen van andere kon hij wel opmaken wat voor dieren er allemaal zaten en de meeste daarvan wou je echt niet tegen komen. Tomari keek naar het meisje, zich nog steeds af vragend wat dat silhouet om haar heen nou precie was, en vroeg "Ga je mee naar het gebouw? Het is nogal gevaarlijk om hier 's nachts later dan dit te zijn". Precies op dat moment, alsof het moment was opgewacht hoorde hij de huil van een schaduwwolf, hun jachttijd zou zo wel van start gaan en ondank dat deze niet agressief waren tegen mensen waren er hier ook genoeg dieren die dat wel waren. Tomari stond op en hield zijn hand naar Neytiri uit om haar te helpen met opstaan. Hopelijk zou ze wel mee komen, het was niet echt verstandig om hier nog langer te blijven en als haar iets overkwam dan zou hij het zichzelf wel kwalijk nemen dat hij haar niet geholpen had om uit het bos te komen voor die tijd.

Neytiri keek hem aan en ze keek dan kort in het rond. Ja, ze was wel moe, maar ze kon niet inschatten waar ze zou gaan slapen. Nouja het gebouw leek voor haar in sommige instanties niet echt een goed idee. Al zouden de mensen dat later pas beseffen en dan kan het zijn dat ze weer alleen zal moeten zitten. De redenen dat ze op deze school zat was ook om te zien of ze een familielid vond, maar ook om meer over zichzelf te weten. Toen hij vroeg of ze mee ging naar het gebouw keek ze hem echter even twijfelend aan. Gevaar was ze eigenlijk wel al gewend van toen ze op Nova in het verlaten huisje zat. Maargoed ze zou wel meegaan met hem en ze plaatste haar hand in de zijne. De wolfdemon vond dit juist perfect, aangezien ze dan de andere leerlingen kon observeren. Nadat ze werd geholpen door Tomari stond ze uiteindelijk weer recht. Algauw liet ze wel zijn hand weer los en ze keek hem dan ook even kort aan.

Neytiri had Tomari een moment erg twijfelachtig aangekeken, maar toch leek ze zijn aanbod te accepteren toen ze haar hand in de zijne legde en op stond. Tomari glimlachte richting haar en plots besefte hij dat het silhouet om Neytiri weg trok, nu hij er over dacht klopte zijn demonenteken ook minder en was zijn hoofdpijn zo goed als verdwenen. Op een of andere manier was het deel van zijn lihaam dat al dat veroorzaakte gekalmeerd en Tomari was er iets te blij mee om er te veel over na te denken. Zijn oog was vast ook weer naar zijn normale kleur terug gegaan en dus kon hij zonder zorgen terug naar zijn etage zonder bang te zijn dat iemand iets over dat geheim van hem ontdekte. Misschien zouden ze het wel accepteren, maar er was ook een mogelijkheidd dat ze het raar zouden vinden en hem deels buiten zouden sluiten. Tomari dacht na terwijl hij een glimlach opzette al was die niet bepaald gemeend, en liep voor Neytiri uit door het duistere bos, af en toe achterom kijkend of ze er no liep. Het zou nog wel even duren voor ze de school bereikte, ze waren aardig ver het bos in, zelfs al ze hier zo hard al ze konden zouden schreeuwen dan zou waarschijnlijk nog niemand het horen. Nu Tomari er over na dacht wist hij eigenlijk niet eens welke magie Neytiri had en dus op welke etage ze thuis zou horen, Tomari keek weer naar Neytiri en besloot het te vragen "Wat voor magie heb jij eigenlijk?". Tomari hoopte dat ze gewoon antwoord zou geven, anders zou hij misschien het lijstje van planeten op moeten noemen en kijken bij welke ze zou reageren.

Neytiri keek hem aan en ze liep dan gewoon achter hem aan. Haar ogen hield ze op de omgeving gericht, maar daarna keek ze weer naar hem. Ze dacht de hele tijd na over vanalles en ze vroeg zich eigenlijk af of er wel mensen waren die haar konden helpen. Tenslotte was ze anders dan de andere leerlinge en dat was omdat ze de wolfdemon bezitte. Al zou ze het nog niet echt door hebben, maargoed langzaam volgde ze hem gewoon en ze sloot kort de ogen terwijl ze liep. De aura van de wolfdemon was ondertussen onzichtbaar geworden, wat voor de mens eerst zichtbaar was. Toen ze zijn woorden hoorde keek ze hem aan en ze liet wat wind door zijn haren gaan. Ondanks dat alles kon ze toch nog magie gebruiken, hoewel ze dat niet goed kon controleren. Dit had ze ook nog niet geleerd dankzij haar ouders, maargoed ze glimlachte even kort. Ook liet ze haar vingertop oplichten om aan te tonen dat ze niet alleen Lucht maar ook Licht magie had. Natuurlijk hoopte ze dat de 2 tekens duidelijk waren voor hem en ze keek hem dan ook aan.

Tomari bleef Neytiri aan kijken en voelde een ietwat onnatuurlijke wind door haar haren gaan waarna ze ook haar vingertoppen op liet lichten, Puffoonse en Novaanse magie dus, in principe zou ze dan zelf kunnen kiezen of ze op de etage van Puffoon of van Nova wilde verblijven. Tomari knikte dat hij het begreep en glimlachte . Er was echter iets wat Tomari meer dwars zat, die vlaag aura die hij gezien had was zwart geweest, eerst had die gedacht dat het misschien gewoon Shadraanse magie was, maar als ze van Nova af kwam was dat bijna onmogelijk, dus vroeg hij zich af at het wel was geweest. Hij zou het kunnen vragen, maar waarschijnlijk zou ze hem niet begrijpen, zelfs al deed ze dat wel dan was het nog maar de vraag of ze antwoord wou geven of zelfs of ze er eerlijk over zou zijn. Wat Tomari betreft waren dat te veel 'als' kansen om zelfs maar de vraag te proberen te stellen. Tomari probeerde er maar niet aan te denken en liet zijn gedachten weer de vrije loop terwijl hij Neytiri naar het gebouw leidde. Tomari vroeg zich na even na te hebben gedacht nog iets af; Waarom durfde ze eigenlijk niet met mensen te praten? Tomari wou de vraag stellen, maar bedacht zich toen dat ze natuurlijk niet zo antwoord zou geven, dus bedacht hij iets anders. Tomari speurde even zijn zakken af en haalde daar een klein notitieblokje en een pen uit. "Ik weet nu wel dat je niet wil praten, maar ik wou vragen waarom, je kan je antwoord opschrijven in plaats van het te zeggen" vroeg Tomari aan Neytiri waarna hij haar het notitieblok en de pen aan reikte

Langzaam volgde ze hem gewoon en ze keek hem dan aan als hij het begreep. Nouja ze kon amper wat zeggen en dus kon ze hem niet beantwoorden. Dit vond ze namelijk erg lastig voor zichzelf, maar ook voor de mensen om haar heen. Daarna keek ze kort in het rond en ze was wat in gedachten verzonken. Haar ademhaling zorgde ervoor dat ze zich op haar gemak voelde, waarna ze dan weer naar hem keek. Toen hij zijn vraag stelde en ineens uit het niets een boekje en pen gaf, was ze erg verbaasd. Dit omdat ze niet wist hoe ze moest schrijven en dus kribbelde ze er maar wat op net als een klein kind. Een nadeel aan haar was ook nog het lezen en schrijven. Dus het was meer gekribbel dan een tekst, al wilde ze het wel graag leren. Ze wendde haar blik dan af en ze gaf de pen met boekje terug aan hem. Algauw zette ze het op een lopen en ze wist niet naar waar ze ging. Het kon haar even niet schelen, maar ze schaamde zich ervoor dat ze niet kon praten, lezen en schrijven.

Het was Tomari opgevallen dat Neytiri bij zijn vraag wel heel erg verbaasd geleken en in eerste instantie had Tomari niet goed begrepen waarom. Hij nam even aan dat het wel goed was toen ze het notitieboekje en de pen van hem aan nam en erop begon te krabbellen. Hij had het ook raar gevonden dat ze haar blik had afgewend nadat ze naar wat hij kon zien klaar was met schrijven en hem het boekje terug gaf, maar het werd wel duidelijk toen hij zag wat er op het blaadje stond en Neytiri van hem weg rende. Het leek er op dat Neytiri niet had kunnen lezen of schrijven, Tomari was er van uit gegaan dat ze dat wel kon en nu leek ze uit schaamte te zijn weggerent. Tomari zette echter zo goed als meteen de achtervolging in. Hij vond het wel raar dat ze zo weinig wist en kon van wat het grootste deel van de mensen dacht als normaal te zijn. Maar dat betekende nog niet dat hij haar achter ging laten of haar ging negeren alleen omdat ze anders was. Hij ging dus achter haar aan en schreeuwde dingen in de trand van "Neytiri wacht even" en "stop nou, ik wil alleen praten". Hij hoopte maar dat het werkte, want lang hield hij dit tempo niet vol en eigenlijk wou hij best nog wel met haar praten en haar daarbij aanbieden haar te helpen leren lezen en schrijven.

Neytiri voelde wat tranen opkomen en ze sloot dan ook haar ogen. Ze durfde niet om te kijken naar hem en ze voelde de schaamte steeds meer toenemen. Daarna besefte ze pas dat ze ergens was wat ze niet kende en ze sloot dan ook haar ogen even. Ze veegde haar tranen af en toen ze zijn stem hoorde keek ze niet om. Ze ging tegen een boom staan met haar rug naar hem toe, aangezien ze hem niet wilde aankijken. Ookal was hij nog wat ver ze bleef in deze positie staan en ze dacht dan na over haar moeder. Ze had zoveel leuke tijden gehad met haar totdat ze dood naast haar lag. Even keek ze naar de hemel en ze trilde dan ook even kort. Normaal gezien zou ze vele liever in het verlaten huisje gebleven zijn, maar ze had er zelf voor gekozen om naar hier te komen. Wat een gehele vooruitgang was voor iemand die nooit met een mens in contact is gekomen, nadat haar moeder op vreemde wijze was vermoord.

Tomari keek ietwat opgelucht toen hij Neytiri zag stoppen met wegrennen, maar dat gevoel duurde maar kort. Hij zag namelijk dat ze ook het gebaar maakt waarmee je normaal tranen weg veegt. Waarschijnlijk wou ze zich daarom ook niet om draaien. Tomari liep naar haar toe en bleef op een paar meter stil staan. Hij wist niet goed wat hij zou moeten doen, hij wist dat ze niet kon lezen en schrijven en dat praten moeilijk voor haar was, Neytiri had dus waarschijnlijk heel erg geisoleerd geleefd voordat ze naar Starshine kwam. Tomari kon niet echt raden wat de reden daarvoor was of hoe ze zich in de tussentijd had gered, maar hij wou haar helpen. "Het moet pijnlijk zijn om iets niet te kunnen wat andere bijna normaal vinden toch? Als je wilt kan ik je helpen met het je te leren, lezen en schrijven in elk geval". Tomari keek naar Neytiri die zich nog steeds niet had omgedraaid. Tomari wist niet goed wat hij voor de rest nog zou kunnen doen of hoe hij voor de rest zou kunnen helpen, hij had zoiets ten slotte nog nooit eerder meegemaakt. Uiteindelijk was het ook aan Neytiri om te beslissen of ze zijn hulp überhaubt wel aan wou nemen. Meer dacht hij in elk geval niet te kunnen doen, nu was het een kwestie van wachten en kijken hoe ze zou reageren, als ze weer weg zou rennen zou hij niet meer achter haar aan gaan, en ze accepteerde dan zou hij dichter bij haar komen en haar begeleidendoor haar te leren in elk geval delen te leren lezen en schrijven, zoveel kon hij zelfs hier doen met alleen een pen en een kladblokje, die Tomari eigenlijk altijd wel in zijn jaszak had zitten en zoals ze gezien had nu ook

Neytiri voelde zich niet echt op haar gemak nu en vooral niet omdat ze zich schaamde. Haar ogen keken naar de grond en ze wist niet hoe ze zich moest gedragen op dit moment. Hoewel er allerlei emoties door haar heen ging en ze dan opeens de stem hoorde van Tomari. Ze keek dan ook op en ze hoorde zijn woorden. Wilde hij haar echt helpen? Ging er door haar hoofd en ze draaide zich dan om. Ze keek hem even aan en ze deed een paar stappen naar voren. Hoewel ze niet echt kon praten tegen mensen deed ze haar mond een stukje open, al kwam er geen geluid uit haar keel. Ze knikte enkel als bevestiging op zijn vragen en ze hoopte dat hij haar dan ook met de lessen zou kunnen helpen. De duistere aura rondom haar was er lichtjes weer gekomen en dat kwam doordat de demon in haar zich concentreerde op het gesprek. Ze hield daarna haar blik op de grond en je kon zien dat ze zich ervoor schaamde.

Bij zijn woorden had Neytiri zich gelukkig omgedraaid en was niet weg gerent, ze liep zelfs naar hem toe en even leek ze wat te willen zeggen, dit deed ze echter toch niet en knikte alleen dat ze met zijn voorstel in stemde. Tomari dacht daarna iets om haar heen te zien, maar dat kon ook gewoon het licht zijn dat nu steeds sneller af begon te nemen, zijn zintuigen had hij op weg naar school namelijk weer laag gezet, toch nog niet afgesloten maar wel laag. Neytiri keek zo te zien beschaamd naar de grond en bleef dat doen. Tomari dacht even na en pakte toen uit zijn zak het notitieboekje en de pen waar hij stil een paar woorden op schreef. "Je kan nog niet lezen, maar je kan me wel verstaan, dus daar gaan we mee beginnen samen met dingen na schrijven. Wees niet bang als het fout gaat, iedereen maakt fouten en het duurt even voor je het perfect zal kunnen, zie het voorlopig gewoon als natekenen van letters". legde hij uit waarna hij het blaadje af scheurde en dat met de pen aan Neytiri gaf waarna hij vertelde wat er stond. Namelijk 'Hallo','dier' en 'praten'. Het waren vrij willekeurige woorden, maar je kon in principe elk woord kiezen om het te leren. Op een ander blaadje begon hij met het alfabet wat hij op een aantal blaadjes schreef zodat ze kon proberen die na te maken. Dit was maar een kleine start, maar daarmee wel de eerste stap voor Neytiri om het geschreven woord te leren.

Neytiri keek naar hem als hij weer wat begon te zeggen en ze was dan wat nieuwsgierig naar wat hij aan het doen was. Haar ogen hield ze op hem gericht en ze had ook aandachtig geluistert. Ondanks dat het licht aan het verdwijnen was, maakte ze toch nog licht in hun buurt. Ja, ze was blij dat ze de kracht van licht had bij zo'n zaken, maargoed ze keek dan naar het blaadje en de pen. Langzaam keek ze ernaar en ze keek hem dan aan. Ze kon eerlijk gezegd niet begrijpen welke woorden er opstonden, aangezien ze het moest lezen. Toch probeerde ze het wel met de pen, al zag het er nog erger uit dan hij het geschreven had.

(Sorry weinig inspi op dit moment)

PROFILE MAGICIAN

» Weird feelings. [&ANDREW]
» unspoken feelings
» (M) unsteady feelings
» [M] No feelings attached
» I'm not weird, my reality is just different than yours||Open

Weird Feelings

Weird Feelings

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen