Weird Feelings

Tomari keek naar Neytiri die het blaadje had aangenomen en nu zat te worstelen met de woorden. Tomari bleef heel even kijken en vertelde toen "Elk letter staat eigenlijk voor een klank, zo is het schrift eigenlijk opgebouwd en dat valt vrij goed te leren". Tomari overhandigde de bladjes die hij had gemaakt met het alfabet er op en zong het zacht op, het was een liedje dat puur het alfabet zei, maar in deze vorm bleef het gewoon beter hangen. Tomari had dit als klein kind geleerd en destijds had het hem vast wel geholpen al herinnerde hij zich er nu weinig van. Tomari dacht nu dat het Neytiri wel zou helpen, ze houfde het niet eens hardop te zingen als ze het maar in haar hoofd hield. Als ze met dat in haar hoofd dat blaadje zou bekijken dan kon ze vast wel een deel onthouden van de klanken die bij letters hoorden en zo kon je leren lezen. puur door woorden die je las hardop of in je hoofd uit te spreken. Tomari hoopte dat dit ook voor Neytiri zou werken, want veel andere ideeën had hij niet.

Neytiri bleef echter proberen de 3 woorden goed te schrijven, al was het wel moeilijk in haar geval. Toch keek ze naar hem toen ze zijn stem hoorde en ze knikte dan even kort. Als ze nog blaadjes kreeg plaatste ze deze achter haar ander blaadje, aangezien ze eerst die woorden goed wilde hebben. Na een paar pogingen had ze de woorden dan toch goed geschreven en zelfs haar blik was vol van verbazing. Ze had blijkbaar een erg mooi geschrift, al had ze dat nooit geweten. Toen hij begon te zingen keek ze naar hem en ze bekeek dan het alfabet die ze van hem had gekregen. Rustig begon ze het in haar hoofd op te noemen en ze keek naar hem. "A?" Vroeg ze dan een beetje onzeker en ze keek hem dan ook onzeker aan. Ze hoopte maar dat hij haar hier goed in kon helpen en anders moest hij maar een leraar erbij roepen die haar verder kon helpen. Het woordje 'A' had ze wel heel vreemd uitgesproken en dus was ze daardoor wat onzeker.

Toen Tomari Neytiri haar verwonderde blik had gezien die duidde op dat ze verbaasd was dat het haar was gelukt kwam er een glimlach op zijn gezicht. Kennelijk had ze er best aanleg voor, alleen was het haar nooit geleerd. Bij haar twijfelachtige A werd de glimlach op zijn gezicht alleen maar breder. Kennelijk wou Neytiri dit echt graag leren want ze leek haar uiterste best te doen. Tomari knikte en moedigde haar aan om door te gaan. Het had een klein beetje raar geklonken, maar dat zou wel weg gaan door oefening, dat of het bleek een accent te zijn doordat ze jarenlang (gokte hij) met dieren had gepraat in hun eigen taal. "Goed zo, ga door" zei hij bemoediggend terwijl hij haar rustig bekeek. Als ze zo door ging dan had ze het echt in een paar dagen geleerd, alhoewel ze dan misschien nog wel af en toe het blaadje nodig zal hebben en haar leestempo dan nog maar heel laag lag. Dat alles was echter een kwestie van oefening en als ze de basis te pakken had dan zou die vanzelf komen.

Neytiri merkte een glimlach op zijn gezicht en ze keek hem dan ook gewoon aan. Ze hoopte maar dat ze het goed deed, aangezien ze dit nog nooit had gedaan. Ze wilde dit alles echt wel leren en vooral ook omdat ze nooit daar de kans voor gehad heeft. Nee, vanaf haar 9 jaar zat ze al afgezonderd van de mensen en dus was ze het lang gewend geraakt om alleen te leven met enkel dieren om haar heen. Hoewel ze het nooit echt begrepen had waarom haar vader zo had gedaan, maar ze had er zich verder ook geen vragen over gesteld. Toen hij vertelde dat ze het goed deed probeerde ze de 'A' nog een paar keer te zeggen en ze keek hem dan aan. In afwachting totdat hij antwoord gaf op haar eerste letter probeerde ze nu ook de 'B' te zeggen. "B." Zei ze dan ook een paar keer en ze keek dan naar hem.

Tomari keek toe hoe Neytiri had probeerde om te leren spreken, schrijven en lezen. Nu was ze dus bezig met het spraak gedeelte en dus herhaalde ze de A nog een paar keer nadat hij had bevestigd dat die goed was waarna ze naar de B over ging, deze was ook goed en Tomari had zo´n gevoel dat dit zo het hele alfabet zou gaan "ga gerust door, je doet het heel goed. Ik zeg het wel als je iets niet goed doet" zei hij tegen haar waarmee hij bevestigde dat de A en de B goed waren en dat ze door kon met het alfabet, als ze dat een beetje onder de knie had dan gingen ze wel ergens anders mee verder, het liefst ook op een andere plek, want het was nu al vrij donker buiten het licht van Neytiri en 's nachts in het duistere bos zitten was nou niet bepaald veilig, noch verstandig. Samen zou hij met Neytiri wel het hele alfabet af werken. Daarna ging hij toch echt naar binnen, hoewel hij zich bedacht dat hij Neytiri wel eerst de 'kinder' sectie van de bibliotheek zou laten zijn, dan zou ze kunnen oefenen met lezen.

Neytiri keek naar hem en ze bleef dan de B en de A uitspreken. Ze vond dit wel leuk en ze keek dan kort naar de omgeving. Toen ze zijn woorden hoorde deed dat haar deugd en zo deed ze net hetzelfde bij alle letters van het alfabet. Al klonken sommige letters vreemd doordat ze die niet goed kon uitspreken, maar dat nam niet weg dat ze niet bleef proberen. Ze zou dit alles blijven proberen totdat hij vond dat de letters goed waren uitgesproken. Haar blik ging dan ook af en toe naar hem, om te zien hoe hij het vond. Hij was tenminste de enige die haar benaderd had en met haar was komen praten. Ookal kon ze niets terugzeggen en toch was ze vrolijk dat hij het haar leerde. Ze beschouwde hem dan ook nu als een vriend en ze keek kort naar de hemel.

Toen Neytiri klaar was met het alfabet was hij eigenlijk best trots op haar, ze had het echt verdomd snel opgepakt en ondanks dat sommige letters wat vreemd klonken had ze het toch echt behoorlijk goed gedaan. bovendien zou ze nu ook zonder hem kunnen oefenen op haar uitspraak. Hij glimlachte en zei "Echt heel erg goed gedaan". Er stond een brede glimlach op zijn gezicht en hij zag dat ze wel eens een hele goede vriend van hem kon worden. Hij keek haar aan terwijl ze naar de donkere hemel staarde en vroeg "Kom je mee? Dan laat ik je zien waar je boeken kunt vinden". Tomari stak zijn hand in een gebaar uit waarmee hij de richting aan gaf waar ze heen moesten voor de boeken en de school. Hij wachtte op haar reactie en hopelijk zou ze zijn aanbod accepteren en met hem mee lopen, want Tomari had de grote drang om hier weg te gaan voordat ze iets tegen kwamen dat echt een dreiging voor hen vormde.

Neytiri keek naar hem als hij vertelde dat ze het goed gedaan had. Ze was erg vrolijk nu dan in het begin, wat een grote verandering was geweest voor zichzelf. Nu was het alleen nog maar een kwestie van tijd totdat ze andere leerlingen ook in haar buurt liet komen. De enige die ze vertrouwde was Tomari en ze keek dan naar hem toen ze haar een vraag stelde. Ze knikte kort naar hem en ze deed dan een paar stappen naar voren. Hoewel ze hier in het bos niet echt bang had keek ze toch naar het schoolgebouw. Gelukkig had ze haar lichtmagie en dat was gemakkelijker voor hen om veilig uit het bos te komen. Kalm deed ze al een paar stappen in de richting die hij wees en ze keek toch rond of ze niet gevolgd werden door iets of iemand.

Tomari was blij ttoen Neytiri op zijn aanbod leek in te gaan en een paar stappen naar de richting zetten die Tomari had aangegeven. Toen hij echter een paar stappen had gezet hoorde hij gegrom van vrij dichtbij komen en zijn hart zonk in zijn schoenen. Tomari was toch iets te laat geweest met het voorstel en nu kwamen de gevaarlijke beesten naar buiten. Normaal zouden schaduwwolven niet eens zo dichtbij durven komen, maar als ze echt honger hadden dan vielen zo goed als alles aan. Tomari slikte en keek snel rond om het aantal schaduwwolven te tellen. Het waren er maar twee, een hele kleine groep, maar niet minder gevaarlijk. Tomari slikte luid terwijl de wolven voorzichtig hun prooi observeerde, namelijk hij en Neytiri

Neytiri keek naar hem en ze glimlachte even kort. Al hoorde ook zij het gegrom en ze keek dan in het rond. Kalm bleef ze hem vragend aankijken en toen zag ze opeens 2 wolven staan. Verbaasd keek ze naar hen en ze wist niet wat er ging gebeuren. Hoewel ze niet wist wat die van plan waren keek ze naar Tomari. Ze merkte zowat dat hij verstijfde van iets en dus ging ze maar voor de zekerheid dichter bij hem staan. Gewoonlijk zou ze dat niet doen, maar hij was een vriend geworden van haar. De demon in haar keek toe, maar dan liet ze haar ogen verschijnen. Deze keken de wolven erg dreigend aan en de duistere aura was dan ook volledig zichtbaar nu.

Tomari merkte ergens in zijn achter in zijn hoofd dat Neytiri dichter bij hem ging staan, zijn angst voor wolven hield echter zijn gedachten te veel vast om er echt op te letten, waarom moesten het ook perse wolven zijn? Elk ander roofdier had hij alleen al weg geveegd met zijn magie, maar voor wolven was hij doodsbang. Daarna merkte hij dat er iets naast hem veranderen, Neytiri deed iets,maar Tomari had geen idee wat. De wolven schenen er echter bang voor te zijn en werden meteen stil nadat ze haar aan keken waarna ze meteen samen weg rende. Tomari vroeg zich ergens af wat Neytiri gedaan had, maar hij was te erg opgelucht om er echt benieuwd naar te zijn en het te vragen, hij keek haar enkel aan en zei "Bedankt" zelf wist hij nauwelijks waarvoor, het verjagen van de wolven ja, maar wat ze precies gedaan had was hem een raadsel. Hij had wel ergens een vreemd gevoel bij Neytiri, maar dat kon ook gewoon dankbaarheid zijn. Zijn hoofd was op het moment een beetje warrig van het adrenaline-shot dat de angst met zich mee had gebracht.

Neytiri keek naar de wolven totdat ze weg waren en dan verdwenen de ogen van de demon weer. Dan richt ze haar blik op Tomari en ze glimlachte even kort. Ze wou dat ze al kon praten, maar dat ging nu moeilijker. Ze had geen flauw idee waarom hij haar bedankte en zij dacht dat de wolven gewoon weg waren gegaan door hem. De aura rond haar was weer verdwenen en nu kon je alleen een goede aura zien. Kalm nam ze zijn hand vast al moest ze er nog aan wennen, maargoed dan liep ze met hem richting de school toe. Nouja ze trok hem eerder lichtjes mee naar daar en ze keek naar hem.

Tomari keek Neytiri aan en zag niks van het rare dat hij net had gevoeld, het zou zijn verbeelding wel zijn geweest hield hij zichzelf voor, niet willend te onderzoeken wat dat rare van net was. Tomari verbaasde zich toen Neytiri plots zijn hand pakte en hem licht trekkend mee nam richting de school. De reden tot Tomari's verbazing wa best wel duidelijk, tot nu toe was Neytiri behoorlijk schuw geweest en had niet eens bij hem in de buurt willen komen terwijl ze nu opeens zijn hand vast durfde te pakken. Tomari ging naast Neytiri lopen en keek haar aan, ze zou wel behoorlijk blij zijn met dat ze nu leerde. Misschien was hij wel de eerste die ze vertrouwde of daar begon het bet wel op te lijken. Tomari hoopte alleen dat ze niet op een romantische manier op hem viel, hij zou het namelijk haten om haar hart te moeten breken en dat zou hij ook wel doen als ze het vroeg. Hij was ten slotte dan ook zelf al verliefd op een ander. Neytiri zou wel gewoon een hele goede vriend van hem kunnen worden en daarom kwam er een glimlach op zijn gezicht. Nu begon Tomari iets voor haar uit te lopen toen ze vlak bij het gebouw waren, dit omdat hij haar wou leiden naar de bibliotheek. Daarna zou hij haar wel tnen waar de slaapzalen waren.

Neytiri keek naar hem en ze liep dan gewoon verder richting de school. De reden dat ze zijn hand vastnam was omdat ze hem vertrouwde, maar hij moest dat vertrouwen natuurlijk niet schenden. Al had ze het gevoel dat hij dat niet zou doen, maargoed na een lange tijd keek ze hoe hij de 'leiding' nam. Ze glimlachte even kort naar hem en ze sloot dan even de ogen. Ze zag in hem enkel een goede vriend en dus hoopte ze maar dat hij niets verkeerds van haar zou denken. Tenslotte kende ze hem nog niet eens zo goed en verliefd worden zat er bij haar al zeker niet in. Nouja als ze verliefd word dan zal ze het wel merken op wie, al heeft ze daar op dit moment haar twijfels over. Aangezien ze nog steeds mensen niet vertrouwd, door haar verleden.

Tomari keek Neytiri blij aan. Hij vond het altijd leuk als hij mensen kon helpen en bij haar was dat zeker wel het geval. Neytiri zou ook wel blij zijn, ze kreeg er ten slotte een vriend bij en leerde daarbij ook nog lezen en schrijven, en nog beter praten. Waarschijnlijk zou het wel even duren voordat ze echt durfde te spreken, maar als ze dat wou en durfde dan zou ze in elk geval ook de kennis en de oefening hebben om dat daadwerkelijk te doen. Tomari naderde de school snel en begeleidde Neytiri naar binnen, het was op dit tijdstip wel heel rustig, maar de bieb was eigenlijk 24/7 open, alleen kon je niks uitlenen. Bevendien was dit wel gunstig voor Neytiri, ze zou niet bang hoeven zijn om iemand tegen te komen en ze kon zonder zich te schamen zo veel lezen in de kinderboeken als ze wou. Tomari begeleidde haar naar de bibliotheek en daar aangekomen naar de sectie waar de kinderboeken stonden. Daar liet hij de hand van Neytiri los en wees haar de boeken aan "Dit zijn boeken waar je mee kunt leren lezen, dit hele gedeelte is speciaal voor beginnende lezers ingedeelt" vertelde hij. Hij zou maar niet vertellen dat het eigenlijk boeken voor kleine kinderen waren, waarschijnlijk zou ze zich er danzo erg voor schamen dat ze er niet meer uit durfde te lezen, niet tijdens dat andere toe keken in elk geval.

PROFILE MAGICIAN

» Weird feelings. [&ANDREW]
» unspoken feelings
» (M) unsteady feelings
» [M] No feelings attached
» I'm not weird, my reality is just different than yours||Open

Weird Feelings

Weird Feelings

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen