Ace klom zijn raam uit en verdween toen in een schaduw van het gebouw. Vervolgens verscheen hij uit een andere schaduw, op het dak. Eenmaal op het dak, ging hij op het hoogste punt zetten dat hij kon vinden, en begon te mediteren. Hij had de hele week training van Akabane gehad, maar nu moest het voorbij zijn. Hij forceerde hem naar de buitenwereld, waarna hij opstond om hem aan te kijken. "We eindigen dit nu." Ace trok Gillian, en daarna kwam er nog een zwart zwaard in zijn andere hand; Magellan. Dit zwaard zag er exact hetzelfde uit, behalve dat hij zwart was, en omgeven door duistere magie, in plaats van door vuur. Akabane trok zijn standaard scalpels en begon meteen te gooien. Ace stak Magellan en Gillian voor zich, kruislings, en school erachter, terwijl hij zelf een scalpel pakte. Hij maakte een paar handbewegingen, waarna er achter hem en achter Akabane een duistere portaal onstond. Hij gooide de scalpel erin, waarna hij achter Akabane, precies in het midden van zijn nek kwam, waardoor hij bevroor. Ace trok zijn zwaarden en sloot de portaal. Hij liep rustig naar Akabane en hield zijn zwaarden aan hun tegengestelde zijkanten. "Misschien heb je me toch iets te goed getraind." Akabane begon licht manisch te lachen. "Zolang jij leeft, leef ik ook." Ace trok hun zwaarden naar de juiste kant, terwijl ze door Akabane heen gingen. Er stroomde bloed uit hem, voordat hij in de eeuwige duisternis verging. Ace deed de zwaarden, met bloed en al, kruislings over zijn rug, in hun hoezen, en begon opnieuw te mediteren.

Romance was niet moe, integendeel. Ze voelde zich wakkerder dan ooit en hing stil in de lucht. Haar ogen gesloten en haar handen slapjes langs haar lichaam hangen. Zo leek het tenminste. Ze was constant bezig de zwaartekracht weg te werken, de luchtstromen haar op te laten tillen en haar op haar plek te houden, terwijl Fire een eindje verderop inspannend naar haar keek. De vleugelslagen die kalm sloegen en hetzelfde ging als haar hartritme. ‘Probeer het weer.’ De stem van Fire klonk van ver weg, weggenomen door de wind en Romance zette zich schrap. Haar armen werden vol spanning en haar handen draaiden zich met de palm naar beneden. Nu was ze er klaar voor om het te proberen. Ze zocht de luchtstromen, liet ze voorzichtig door haar schild komen en stuurde het onder haar handen. Het meeste ging door haar gedachten, haar lichaam die minimaal bewoog. Ze was enkele centimeters vooruit voordat ze zuchtte en zich liet vallen. Achterover en terwijl ze naar boven keek was daar vlakbij haar het hoofd van Fire die goedkeurend keek. Ze kon zich al langer concentreren dan vorige week. Toen kwam de glimlach op haar gezicht. Ze had lang genoeg getraind in snelheid en concentratie. Nu was het tijd voor spelen en daar was ze een groot voorstander van vooral met Fire. Ze draaide zich in de lucht en vond het juiste punt om zich af te zetten en ze ging er op een andere luchtstroom vandoor. Ze rende door de lucht alsof ze op het gras beneden haar hier. Ze probeerde Fire voor te blijven, maar dat kon ze gewoon nog niet en ze werd naar voren geduwd door de druk in haar rug. Ze maakte een paar salto’s voordat ze haar evenwicht weer had gevonden en zag dat ze al aardig dicht in de buurt van het kasteel waren. Ze zette extra kracht en zweefde door de luchtstromen naar het stuk van het platte dak en landde daar voordat ze snel om moest draaien en daar Fire al weer zag komen. Ze liet zich achterover vallen, op het laatste stuk de lucht haar dragen totdat ze zachtjes op de grond lag en Fire stond over haar heen met haar hoofd vlakbij die van haar. Ze brieste vrolijk in haar gezicht en Romance veegde de viezigheid van haar gezicht totdat ze plotseling een kreet slaakte. ‘Fire!’, zei ze boos. De merrie had wat gehoord en haar hoofd zo snel gedraaid dat ze met de scherpe punt van haar hoorn langs de huid van Romance was gegaan. De bloederige en pijnlijke schram liep van de rechterkant van haar hals over haar schouder tot het stukje van haar arm. Ook haar kleding was kapot gescheurd. ‘Het spijt me Romance. Kom ik genees het meteen voor je.’ Romance ging recht overeind zitten en keek boos naar Fire. ‘Je weet best dat ik niet wil dat je me geneest. Het is te gevaarlijk.’, antwoordde ze haar boos. De merrie stond weer normaal en keek haar boos aan. ‘Ach doe niet zo raar. Je bent een paar weken toch naar het zuiveringsding geweest? Zoveel gif geef ik je nu ook weer niet.’ ‘Ik ben daar niet naartoe gegaan, weet je nog? Het stormde de laatste keer met volle maan. Jij kon er misschien doorheen vliegen, maar ik niet. Ik zit nog steeds met die concentratie en ik kan pas over twee weken weer gaan. Je weet niet wat er ondertussen gebeurt en ik wil niet dat je me geneest.’ Fire sloeg haar vleugels uit. ‘Goed, dan moet je het zelf maar weten.’, zei ze toonloos en vloog weg. Romance zuchtte diep en liet zich op de grond vallen. ‘Dat heb ik weer.’ Waarom gebeurden die ongelukjes zo vaak? Niet te geloven. En zwaar irritant.

Maïko schrok diep in het bos wakker, bovenop Cerberus. Was het nu echt voorbij? Maïko begon wat op Cerberus te springen. "Cerberus! Cerberus!" Schreeuwde ze blij. "Cerberus! Wordt wakker! Het is voorbij! Kom we gaan naar Ace!" Cerberus lag ondertussen met half-open ogen. "Ga jij maar vast, ik kom wel. Ik wil eerst nog even slapen." Toen sloot hij zijn ogen weer en begon weer te slapen. Maïko vloog het bos uit, toen ze in de lucht Romance zag. Ze volgde haar en zag Fire net wegvliegen, toen ze aankwam.

Een paar tranen vielen op Romance haar schouder, op de wond. Hierna verdween de wond, doordat de huid en alles erbinnen, gwn weer aan elkaar groeide. "Laat dat rusten." Toen pakte ze Romance bij haar jurk en probeerde haar omhoog te trekken. "Nu moet je met mij meekomen. Ik heb een verassing voor je." Ze duwde Romance in haar rug, terwijl ze richting het trappenhuis vloog.

Eenmaal aangekomen op het dak, vloog Maïko naar Ace en landde op haar paaltje iets verderop, die Ace daar voor haar had gezet. Daarna kwam Cerberus de muur op gerend en ging naast haar zitten. Ace zijn ogen gingen open en zijn zwaarden verdwenen, alsof ze zandsculpturen waren geweest, met de wind mee. Ace zag zijn 2 kameraden uit zijn ooghoeken, waaronder Maïko, die intensief achter hem staarde. Ace draaide zijn hoofd naar waar Maïko keek, en liet een warme glimlach zien. De eerste eerlijke, warme glimlach sinds hij terug was.

Romance had haar ogen gesloten en opende haar ogen pas toen ze iets op haar wond voelde. Een brede glimlach was er te zien en haar lippen vormden zachtjes de naam van het mythische wezen dat haar had geholpen. ‘Dank je.’, zei ze zachtjes voordat ze opstond en gauw de jurk vastpakte. De stof was door de hoorn ook totaal gescheurd en ze stopte terwijl ze vooruit werd geduwd door Maïko de stof van de voorkant in haar BH en het stuk dat naar achteren viel liet ze gewoon zo zitten. ‘Wat is er dan?’, vroeg ze nieuwsgierig, maar Maïko gaf haar geen antwoord. Romance liep dus maar snel door om vervolgens achter Maïko aan te gaan richting het dak. Haar ogen gingen als vanzelf van Maïko naar de persoon van wie ze meer hield dan van Fire zelf. Ze zag de zwaarden niet die verdwenen en bleef op een paar meter achter Ace staan. Wachtend totdat hij zich om zou draaien wat ook gebeurde en glimlachte verlegen bij het zien van zijn glimlach. De glimlach waardoor ze als ze nog niet verliefd op hem was, meteen verliefd zou worden. Ze legde de laatste paar meter af en legde haar armen om zijn nek heen voordat ze hem knuffelde. ‘Goedemorgen.’, zei ze zachtjes in zijn oor.

Ace ontving de knuffel van Ro warm. "Heey, lieverd." fluisterde hij terug. Vervolgens pakte hij haar van haar voeten, en draaide een paar rondjes. Hij trok zich ietwat weg, waarna hij zijn lippen tegen het voorhoofd van Romance drukte. Daarna zochten zijn ogen de hare. Zijn warme glimlach was nooit van zijn gezicht verdwenen. "Ik houd van je." Zei hij zachtjes, waarna hij zijn voorhoofd lichtjes tegen die van Ro drukte en zijn ogen sloot. Hij bleef eventjes gewoon zo staan, om het moment in zich op te nemen. Zijn eerste herinnering na zijn laatste gevecht met Akabane, was een liefdevolle knuffel met de persoon waarvan hij het meest hield in de hele wereld.

Hij trok zijn gezicht weer wat van de hare weg, en plotseling kwamen zijn vleugels tevoorschijn. Ze leken majestueuzer dan normaal. Ze waren bedekt met pikzwarte veren, die glommen in het licht van de zonsopgang die net begonnen was. "Kom. We gaan vliegen." Hij tilde Ro horizontaal op, in de bruidsnacht-houding. Waarna zijn vleugels begonnen met slaan. Ace rende naar het uiteinde van het dak en sprong eraf, waarna zijn vleugels hem lieten vliegen als een vogel. Ace zijn blik ging af en toe naar de lucht voor hem, maar werd vooral getrokken door Romance.

Romance kuste Ace zachtjes in zijn hals toen hij haar terug begroette en moest zich daarna extra tegen hem aandrukken omdat hij haar optilde en ronddraaide. ze lachte zacht en voelde hoe zijn warme handen haar gemakkelijk omhoog hielden. Toen hij stopte en zich terug trok, keek ze hem aan en zag alleen zijn hals totdat hij weer naar beneden kwam. Zij had het nooit erg gevonden dat Ace groter was dan zij, want ze voelde zich juist veilig in zijn armen en wilde niet dat dat gevoel ooit weg zou gaan. Zijn ogen hielden haar blik vast en alleen uit haar ooghoeken merkte ze zijn glimlach op. Zijn tanden die door Akabane groter waren geworden en haar altijd heribnerden aan de demon die in Ace leefde. Die haar vorige week had willen aanvallen en nog net op tijd door ace was gestopt. Romance bloosde bij het horen van zijn woorden en sloeg haar blik een beetje verlegen neer. Ze wist nooit goed hoe ze daarop moest reageren. Ze hield ook zielsveel van hem, maar de woorden wilden niet zomaar over haar lippen komen.

Romance keek op toen Ace in een keer zijn hoofd terugtrok. Ze vond het heerlijk om in de opkomende zon zo bij hem te staan. Haar gezicht veranderde in eentje vol van verbazibg. Ze had zijn vleugels nog nooit zo groot en mooi gezien en keek naar de glinsteringen met de zon.'Wat? Gaan we echt vliegen?' zei ze verbaasd en blij. Haar armen gleden iets van zijn nek af, verwachte niet dat hij haar zou dragen tijdens het vliegen. Even was ze totasl verbaasd toen hij haar optilde en wegrende en van het dak sprong. Ze kneep heel even haar ogen dicht o+ ze vervolgens weer te openen en haar blik liet glijden over de natuur. Vaak keek ze naar ace en bloosde dan licht als hij ook naar haar keek. Haar hoofd had ze vooral tegen zijn bovemarm liggen en dan hoorde ze de vleugelslag van hem die haar vertrouwd in de oren klonk.'Hoelang kun je dit volhouden?' vroeg ze zachtjes om de stilte niet te veel te doorbreken.

Ace maakte een paar rollen door de lucht toen hij Romance haar vraag hoorde. "Hoe lang wil je?" Zijn vleugels hadden een capaciteit van 96 uur, waarna ze een week moesten rusten. Maar voor Romance kon hij wel wat tijd uitrekken. Natuurlijk was 4 dagen constant vliegen wel een beetje lang, dus hij gokte dat hij niet langer dan 12 uur zo hoeven te gebruiken. Daarna kreeg hij een ondeugende glimlach op zijn gezicht. "En nog een betere vraag, wat ben je van plan, dat je dat vraagt?"

Romance had haar blik op de natuur waar ze overheen vlogen gericht toen ze haar vraag stelde. Ze werd bijna misselijk door wat hij deed. Het voelde gewoon zoveel anders als je zelf vloog dan als je bij iemand in de armen lag. Niet dat ze dat ooit eerder had gedaan. Ace was de eerste die zelf kon vliegen en eigenlijk vond ze het heerlijk. Gewoon genieten van de lucht en de warmte van Ace, want ze lag heerlijk tegen hem aan. Hoe lang ze wilde? Oh ze kon zo nog wel een tijdje blijven liggen, bijna in wegdommelen ook al wist ze dat dat nooit zou gebeuren. Ze bloosde bij zijn woorden en keek naar zijn borst om hem niet aan te hoeven kijken. Toen lichtte haar ogen op. Ze wist wel iets dat ze hem kon laten zien. Het was nog wel een tijdje vliegen, maar het was daar zo mooi als het vroege ochtendlicht er naar binnen viel. Ze legde haar armen wat steviger om zijn nek en trok haar benen uit zijn greep. Ze kuste Ace even snel en vervolgens gaf ze hem een korte zoen voordat ze hem losliet en zich liet vallen. ‘Pak me dan, als je kan.’, fluisterde ze zachtjes en glimlachte hem toe terwijl ze zich in haar val omdraaide om zich recht naar beneden te laten vallen en maakte zo steeds meer snelheid die ze gebruikte om ruimte te maken tussen haar en Ace. Ze wilde naar een bepaalde grot toe waar de prachtigste kristallen hingen die mooie beelden gaven. Allerlei mooie kleuren lieten ze zien. Ze was weer afgeleid en merkte tot haar verbazing dat ze totaal geen luchtstroom voelde met Ace daarin. Dat betekende dat hij of net achter haar was of onder of boven haar en na een paar seconden wist ze waar hij was.

Ace was even geschrokken door de korte zoen van Romance, waardoor ze een korte voorsprong kreeg. Ace vloog rustig door, waarna hij de duistere dimensie gebruikte om zich te verplaatsen. Hij was nu nog maar meters boven Romance. Zijn vleugels klapten in, waardoor hij bijna op Romance viel, als het niet aan zijn vleugels lag, die net op tijd uitklapten om hem af te remmen. Ze klapten weer in, zodat hij de valsnelheid van Romance bij kon houden. Hij deed zijn hoofd over de schouder van Romance, zonder haar verder aan te raken. "Ik heb je." Toen pas pakte hij haar om haar middel en drukte zijn wang tegen de hare. Al snel liet hij haar weer gaan. Het was leuk, maar veiligheid ging voor. Zijn hoofd nog altijd over haar schouder heen fluisterde hij in haar oor. "Dus waar gaan we heen?"

'Ace was boven haar gekomen en ze schrok een klein beetje toen hij daar in een keer was. Ze glimlachte om zijn woorden en draaide haar hoofd lichtjes om in haar ooghoeken naar hem te kunnen kijken. Het voelde gewoon goed als zijn lichaam tegen die van haar lag en Romance legde haar hand op die van hem. Helaas voor haar liet Ace haar al snel gaan en Romance gebruikte haar handen iets meer om door de lucht heen te komen. Het was iets gaan waaien wat voor haar betekende dat ze iets meer kracht moest zetten om er door heen te kunnen komen. ’Dat zul je vanzelf zien.’ zei ze lachend tegen hem en bewoog iets onder hem vandaan om zijn hand te pakken en trok hem met haar mee. Terwijl ze hem met haar ene hand vasthield, gebruikte ze de andere hand om af te zetten tegen de lucht waardoor ze nog sneller zouden gaan. Het was duidelijk dat Romance precies wist welke kant ze op moesten en ze vlogen de zon tegemoet. Ze was stil, maar dat was alleen omdat er geen noodzaak voor praten was. Ze genoot van de lucht die door haar haren ging en hoe ze ondanks de kou in de lucht er niets van merkte, want de warmte die ze voelde door Ace's hand overspoelde haar hele lichaam. Uiteindelijk zette ze de daling in en liet Ace los zodat hij zelf zijn landing zou kunnen regelen. Voor de ingang van de grot was een waterval zoals bij de meeste grotten het geval was, maar bij deze kon je gewoon binnen komen zonder nat te hoeven worden. Ze ging Ace voor en greep weer zijn hand. Nu ze er bijna was, wilde ze maar al te graag de kristallen zien. Ze gaven allerlei verschillende lleuren af. Ze moesten nog een bocht door en ze zag al een zwak schijnsel. Ze waren diep tot in de grot doorgedrongen en na de bocht waren ze op het laastste stuk. Bij het zien van het schouwspel liet ze ace los en liep met een brede glimlavh naar voren tot bij het middelpunt waar ze zich omdraaide naaar Ace. 'En? Wat vind je ervan?' vroeg ze glimlachend en zacht als om de rust die hier hing niet te verstoren. Zelf werd ze omgeven door allerlei kleuren van de kristallen die iedere seconde weer een andere kleur afgaven.