Het duistere figuur, volledig gehuld in een donkerblauwe, lange jas met een cap over het hoofd getrokken doolde door de gangen, met naast zich een jonge wolfshond dravend, van nauwelijks een jaar oud. Daar waar het duistere gedaante ging, liet het een spoor van water achter zich. Regendruppels drupte van de lange, doorweekte jas af. Modder en vuil kleefde aan de schoenen en broekspijpen van het persoon, dat de naam Ellia Audax met zich mee droeg. Beide het figuur en de wolfshond waren zeiknat van de regen, wat buiten met bakken uit de wolken leek te storten. Af en toe liet de onweer van zich horen en lieten felle lichtflitsen zich zien. De wind raasde buiten wild als een kudde op holgeslagen paarden tegen het schoolgebouw aan, wat veroorzaakte dat de regen als het ware tegen de ramen aan gesmeten werd. Voor de personen die nu buiten waren schepte het weer een vreselijke omstandigheid. Maar voor de personen die binnen waren schepte dit weer een veilig gevoel en een warme, aangename sfeer.
Zonder rekening te houden met wie dan ook liep ze door het midden van de gangen, zoekend naar de juiste etage. Tijdens de zoektocht beukte Ellia iedereen aan de kant die in haar weg liep. Personen achter haar kon ze vaag scheldwoorden naar haar hoofd horen gooien, maar ze bestede er niet veel aandacht aan. Dat was het toch niet waard. Bovendien was het niet haar probleem dat zij er problemen mee hadden wat ze deed. Het was nu eigen schuld voor op de plek lopen, precies op hetzelfde moment als zij er wilde lopen. Dan moesten ze maar eerder aan de kant gaan. Het was niet haar probleem. Zo was ze nou eenmaal. Dat was nou eenmaal het karakter van Ellia. Of het nou leerkrachten of leerlingen waren, ze lette er niet op. Ze bleef gewoon met stevige passen doorlopen.
Een vermoeide, uitgeputte zucht ontsnapte uit haar mond. ‘Wat een weer,’ zuchtte ze geërgerd, terwijl ze mokkend op het puntje van haar tandenstoker beet, die ze zoals gebruikelijk in haar mond had. Ze hield van regen, maar dit was zelfs voor haar teveel. Het gebeurde niet vaak dat het weer slecht genoeg was om haar naar binnen te jagen, maar als het gebeurde werd ze meestal kribbig en was ze erg kort door de bocht. Misschien was dat dan ook de rede dat ze iedereen bijna letterlijk van zich af sloeg als een groep vliegen. Maar kon je het haar wel kwalijk nemen? Ze was hier net aangekomen, had dat pokke eind van de shuttles naar hier moeten afleggen en had dat ook nog eens in de stromende regen moeten doen. Elk gezond mens werd daar toch wel chagrijnig van?
Grommend van ergernis trok ze de gitaarkoffer die ze op haar rug met zich mee droeg wat rechter. O wee als die eikel in die winkel haar had opgelicht en haar een koffer had verkocht die toch niet waterdicht was. Ze zou hem opzoeken en zijn ledematen er één voor één eigenhandig aftrekken, waarna ze zijn tong uit zijn mond zou snijden en hem op zou hangen aan de hoogste boom. Als er ook maar één regendruppel te vinden was op haar gitaar… De gedachte dat ze opgelicht was maakte haar alleen nog maar kwader. Woest haalde ze uit naar iemand die vlak naast haar door de gangen liep en sloeg ze hem zonder enige vorm van waarschuwing tegen de muur aan. Het was haar manier van agressie kwijtraken. Het was niet de meest sociale manier van doen, maar zeker wel een hele effectieve.

Wie durft het aan om Ellia aan/tegen te spreken? >D
Toe, ik verveel me D:
En ja, de post is niet bepaald goed, maar ja, ik probeer nog een beetje in de rol te kruipen. Forgive meeeh

Het afschuwelijke weer, de onstopbare vallende regen die het lente weer voor een moment terug bracht in de sfeer van de sombere herfst leek perfect samen te gaan met het gevoel wat zich in haar hart had gewonnen. De sombere neerslachtigheid, die bijna elk moment gepaard ging met een waterval van tranen, symboliseerde in haar ogen de regen. De duistere wolken waren haar geest en hart, zag de heldere zonneschijn die haar blonde haren deden verlichtten en haar levendige lach telkens vanaf het moment dat ze opstond tot het tijd was om te gaan slapen op haar lippen bracht in geen mogelijkheid meer. Niets in haar geest leek meer positief, er was een aftellen begonnen in haar hoofd. Een letterlijk aftellen met als eindpunt de dood. In de slobberige kleding leek ze weer een weerspiegeling van de tijd na de zware ziekte, en de uitgebluste blik in haar neergeslagen ogen vertelde dat ze eigenlijk niets zag. Haar normaal zo vrolijke passen en heldere stem die vaak de onbekenste deuntjes neuriede waren ver te zoeken terwijl ze zich haast sloffend door de gang bewoog. De mensen die langs haar heen liepen, de andere leerlingen die zich geheel in hun levendigheid wikkelde zagen haar niet. En zij hun niet. Ephony was in een put gevallen waar ze naar haar oogpunt met geen mogelijkheid meer uitkwam. Met de tas over haar schouder, en de enkele boeken begaf ze zich naar de plaats die voor haar onbekend was, maar voor haar voeten het doel was. Waar ze naar toe liep wist ze niet, bedacht zich niet eens dat Ené misschien half zou verzuipen in dit weer. Maakte zich niet zorgen over de blauwe draak, dacht niet eens aan het feit dat Laurens misschien ergens rondliep midden in zijn zoektocht naar zielige diertjes met dit weer. Zeiknat geworden door de regen, het welzijn van de dieren boven die van hemzelf stellend. Of Myst die weer in een van haar ondoordachtbare buien vergeten was op het weer te letten. Het enige wat door haar gedachten ging was het feit dat het aftellen gruwelijk snel ging. Hij ging dood, haar vertrouwensbaken in deze school, de gene die haar eerst zo gehaat had zoals hij bij elke leerling deed die iets van kinderlijkheid vertoonde. Of vrolijkheid, het was maar hoe je het bekeek. Savador, in haar ogen haar bloedeigen peetvader, was binnen de omslagbare twintig dagen niet meer in levende lijven te bezoeken. Het kantoor zou leeg zijn, de brommende en chagrijnige stem zou haar niet meer binnen roepen als ze op de vrije avonden of middagen op zijn deur klopte, om daarna zijn ogen en gezicht te zien opleven en vrolijk te zien worden zodra hij merkte dat zij het was. Spontaan vulde Ephony's ogen zich weer met tranen, trokken haar mondhoeken naar beneden in de wanhopige poging niet weer terug te vallen in de hopeloze emotie uitingen die de laatste tijd altijd minstens tien minuten voort raasde. Door de vertroebelde ogen werd haar beeld al even wazig, zag nog net het donkergeklede gestalte schuin voor zich in haar gezichtveld komen. Zonder enige genade merkte ze pas te laat de arm die spontaan leek omhoog te komen zodra ze langs liep. Een klap tegen haar achterhoofd deed haar ogen voor een moment uit pure pijn verwijdde tot een geschokte afmeting van schoteltjes. Haar mond opende zich in een plotselinge en kort geluid dat uit het diepste van haar keel ontsnapte. De volgende aanraking met de muur zorgde voor een helse hoofdpijn, haar vallende lichaam die niet voorzien had op de plotselinge kracht die tegen haar zou werken werd gevolgd door de lange, goudblonde lokken in de val. Als uit een cartoon zakte ze met haar schouder tegen de muur naar de grond, bleef versuft zitten waarbij haar ogen verschrikt naar de grond bleven staren. Haar handen trilde door de plotselinge omwenteling van het moment, waarbij de tranen gebruik hadden gemaakt van alles en nu over haar wangen gleden. Voorzichtig sloeg ze haar nu doffe grijsblauwe ogen op, zag het donkergeklede gestalte en kreeg spontaan het gevoel alsof iemand haar keel dichtkneep. Voor een moment zag ze in haar geest de lange zwarte mantel waarover de al even gitzwarte haren naar beneden vielen. De brede rug van Savador nam plaats voor het smallere gestalten van een jonger meisje. Verschrikt bleef Ephony zwijgend omhoog staren, kon zo gauw geen woord uit haar keel krijgen. In de ban genomen van de plotselinge verschijnsels in haar hoofd die een fout leken te zijn, staarde nu naar het agressieve gezicht van het voor haar vreemde meisje. Haar tas was ongemerkt van haar schouder af gegleden, lag nu midden in de hal waarbij enkele boeken de vrijheid hadden genomen en als versiering hun plaats hadden ingenomen op de grond van de hal. Al even verspreid alsof ze midden in hun vluchtende poging weer levenloos waren geworden. 'P-pardon. Ik had je niet gezien,' alsof het geheel haar fout was verontschuldigde ze zich haast fluisterend met verstikte stem, zag aan de ingevallen sporen op haar gezicht dat de nu opgedroogde tranen niet alleen nu hadden gevloeid. 'Heb ik je pijn gedaan?' ondanks haar neerslachtige en depressieve bui leek haar karakter af en toe nog de overhang te nemen. Met een bonkend hoofd stond ze wankelend op, moest haar hand vluchtig met de nu pijnlijke spieren tegen de muur aan zetten om niet weer terug naar de grond te vallen. Al even beverig sloeg ze haar ogen weer naar het meisje op, voorzichtig zodat de duizeligheid van de klap niet erger zou worden. 'Is alles nog heel?' nog steeds alsof zij zojuist het meisje tegen de grond had aangesmeten met pure kracht - iets wat haar nu weer langzaam vermagerende lichaam aangezien haar hongergevoel geheel was weggestorven totaal niet bezat - en nog even had nagetrapt om vervolgens als echte pestkop haar tas ondersteboven te kieperen en eens heerlijk op de boeken, schriften en overige spullen te stampen. De doffe ogen gleden over de gitaarkoffer en haar natte gestalte, vonden hun weg weer terug naar boven. 'Je kan beter een handdoek gaan zoeken. Als je zo blijft lopen dan vat je straks nog kou,' voorzichtig stond ze op eigen benen, had de muur losgelaten en het meisje een zorgzame blik toegeworpen.

Tralalalaaaa ^^

Als het niet voor de hoge pijnkreet was had Ellia gewoon doorgelopen. Dan had ze gedaan alsof er niks gebeurt was, alsof ze niks gedaan had, alsof het persoon niet eens bestond. Maar toen de geluidsgolven eenmaal haar trommelvliezen bereikt hadden, stopte haar benen met bewegen, als een reflex. Een totaal onwillekeurige reactie. Ze had het niet verwacht om een vróúwelijke stem te horen. Iet wat verward draaide ze haar hoofd naar de persoon die ze zojuist tegen de muur gesmeten had, om te kijken of ze haar gehoor wel kon vertrouwen, of ze het niet verkeerd gehoord had. Ze hóópte dat ze het verkeerd gehoord had. Dat er gewoon iets mis was met haar gehoor, of dat de gil ergens anders vandaan kwam. Maar de lange, goudblonde lokken en het pure, vrouwelijke gestalte logen niet. De feiten waren onvermijdelijk. Had ze nou werkelijk een meid een mep verkocht!? De mannelijke eer die ze in de jaren gekregen had begon haar nu dwars te zitten. Toch wist ze haar verwarde emoties te verbergen achter een koude, kille blik in haar ogen. Met diezelfde ogen staarde ze recht in de ogen van het persoon die ze zojuist hardhandig tegen de muur geslagen had. Ogen waarin ze schrik, pijn, angst en verdriet kon zien. Was ze dan werkelijk zo angstaanjagend? Een klein, vals glimlachje krulde zich op haar gezicht, die ze niet meer kon verbergen. Ze kon niet ontkennen dat ze er altijd wel enige vorm van vermaak in kon zien als andere haar vreesde. Het was altijd goed als andere bang voor je waren, dan lieten ze je tenminste met rust.
Verbazing overspoelde haar echter bij het zien van de sporen van tranen op haar wangen. Ze had gehuild? Was haar uithaal zo hard geweest dan? Van verbazing was ze zelfs even haar slechte humeur vergeten. Als het niet aan haar egoïsme gelegen had, had ze haar geholpen met omhoog komen. Maar haar trots en egoïsme stonden hoger dan het kleine beetje medelijden dat het meisje bij Ellia wist te wekken. Maar toch was het kleine beetje sterk genoeg om haar te laten staan. Ze was het niet bepaald gewent dat er een meisje door haar aan het huilen was. Eigenlijk sloeg ze ook nauwelijks meisjes, voornamelijk omdat het nooit zo zeer nodig was. Het kwam nou eenmaal vaker voor dat ze jongens een mep moest verkopen omdat ze nog wel eens een grote bek tegen haar opzette. En daarbij kwam ook nog eens dat ze door de jaren heen een nogal mannelijk eergevoel had gekregen. Zoals de meeste mannen sloeg zij liever geen meisjes. Tenzij het in haar ogen natuurlijk nodig was. Met een wat ongemakkelijk gevoel in haar onderbuik bleef ze staan, kijkend naar hoe ze moeizaam omhoog wist te krabbelen. Was ze zo humeurig vandaag dat ze niet eens meer in de hand had hoeveel kracht ze achter haar klappen zette? Het was niks voor haar om haar zelfcontrole te verliezen over haar eigen kracht, zelfs niet áls ze pissig was.
Haar wenkbrauwen gingen langzaam omhoog toen het meisje begon te praten. Ze had er nooit echt begrip voor gehad als andere mensen zich konden bekommeren om totaal vreemde en had het meestal bestempeld als “dwaas”, maar dit sloeg werkelijk alles. Zíj vroeg hoe het met háár ging, terwijl Ellia juist de persoon was geweest die haar als een asociale trut tegen de muur aan had geslagen! Ze had eigenlijk eerder een reactie verwacht die ze aldoor gekregen had, dat haar huid vol gescholden zou worden. Of toch op zijn minst een haatvolle blik. Maar alles behalve een verontschuldiging, die niet eens terecht was!
Ellia had op zijn minst haar verontschuldigingen aan kunnen bieden. Maar het woord “sorry” was nou eenmaal een woord dat verdraaid moeilijk was voor haar om over haar lippen te krijgen. Verontschuldigingen lag nou eenmaal niet in haar aard. Nooit gedaan ook. Meestal gaf ze haar ongelijk toe door middel van het geven van een stevige schouderklop. Maar dat leek haar in deze situatie nogal… ongepast. Geïrriteerd over het feit dat ze niet wist wat ze moest doen beet ze hard op de tandenstoker die ze in haar mond had. Het kleine houten stokje werd hierdoor steeds vochtiger en ze kon met het puntje van haar tong voelen dat er al kleine stukjes hout los weekte.
Terwijl ze de tandenstoker steeds van de rechter naar de linkermondhoek bewoog zette ze haar cap af, waardoor nu haar volledige gezicht in het licht zichtbaar werd. Enkele druppels van de voorste plukken van haar zwarte haren drupte neer op haar gezicht en gleden zo verder naar beneden. ‘Kan ik dat niet beter aan jou vragen?’ vroeg ze nonchalant, één wenkbrauw optrekkend. Haar bezorgdheid beantwoorde ze voor nu met een verbaasde, niet begrijpende blik. Hoe kon dit? Hoe was het mogelijk dat dit… dit mens bezorgd was over haar, terwijl ze zelf nauwelijks de kracht bezat om op haar eigen benen overeind te kunnen blijven staan.
Haar verbazing sloeg als de wind opeens om in een glimlachje toen ze nog meer van haar bezorgdheid uitbracht in woorden. Zíj? Ziek worden van een beetje regenwater dat viel in de lente? Haar bezorgde woorden maakte haar bijna aan lachen. Haar weerstand tegen het slechte weer was sterker dan zij inschatte. De jaren die ze op straat geleefd had, had ze een goede weerstand tegen dit soort situaties opgebouwd. Het weer had wel wat meer nodig dan een beetje water om haar ziek te kunnen maken. Maar dat zou zij natuurlijk niet kunnen weten. De onwetendheid van het meisje gaf Ellia dan ook de kracht om haar spottende lach in te houden en weg te slikken. ‘Nah, is prima zo. Een warme douche maakt al veel goed,’ zei ze met een zelfverzekerde grijns.
Maar haar grijns verdween weer net zo snel als hij was gekomen. Ze stond hier nog altijd tegenover iemand die ze zojuist aan het huilen gemaakt had. Of tenminste, dat was waar ze vanuit ging. ‘Niet dat het mijn zaken zijn, maar uhm,’ begon ze wat ongemakkelijk en stopte midden in haar zin. Waar was ze mee bezig!? Als er een incident als dit op straat gebeurd was zou ze zonder pardon zijn doorgelopen. Dan ze had het kind niet eens een blik waardig gegund. Je begint week te worden Ell, mopperde ze tegen haarzelf in haar gedachte. Hoewel ze er spijt van had dat ze het onderwerp aangekaart had, besloot ze toch om haar zin af te maken. Ze was eraan begonnen, dus zou ze het afmaken ook. Misschien kon ze daarna wel de weg vragen. Zo kon ze er zelf ook nog een slaatje uit halen. ‘Was het mijn schuld dat je… je weet wel, moest huilen?’ vervolgde ze na de stilte eindelijk haar zin, nog altijd met een ongemakkelijk gevoel dat haar in haar onderbuik stak als een mes. Met haar linkerhand wreef ze al grijnzend over haar nek, niet wetend wat voor een houding ze aan moest nemen in deze situatie.

Ven was pas later tot stilstand gekomen, aangezien hij het pas later door kreeg dat hij niet meer naast zijn baasje liep. Verbaasd liep hij terug naar Ellia in een rustig drafje. Het gebeurde niet vaak dat Ellia een gesprek aankaartte met een totaal vreemde. En zeker niet als ze geïrriteerd was. Dan had ze liever iedereen om haar heen dood, zodat ze met rust gelaten zou worden. Zodat er tenminste stilte in haar omgeving heerste.
Ongeïnteresseerd in wat de twee vrouwen met elkaar stonden te bespreken begon Ven te snuffelen aan de omgeving om zich heen. De nieuwe geuren die in dit gebouw te ontdekken waren, waren immers veel interessanter dan twee mensen die een gesprek aan het voeren waren.
Ven zijn aandacht werd vooral getrokken door de tas, die zich opeens middenin de gang bevond. Misschien zat er wel iets te eten in?

Gawd, dat stuk van Ven suckte esss D: Maar ja, kon moeilijk doen alsof hij er opeens niet meer was v,v

Nog half versuft, duizelig en met een pijnlijk lichaam had ze zich onvast omhoog gewerkt op haar voeten. Steunend tegen de muur was ze omhoog gekomen nadat ze zich verontschuldigd had voor iets wat niet eens haar fout was geweest. Hoe onredelijk het plaatje was zag ze niet, liet haar doffe ogen over het gestalte van het meisje glijden waarbij de wolf ongezien langs haar heen ging. Het meisje reageerde niet op haar woorden, leek haar alleen maar barst terug aan te staren. een vertoning die Ephony een beetje ontging, in haar geest had iedereen een lieve en warme kant. Die had ze ook bij Savador gevonden, de meeste gehate man hier op school die de plek als schoolhoofd in had genomen. Een man die er straks niet meer zou zijn. De stem van het meisje weerklonk eindelijk als reactie na haar eigen vraag. Wat versuft staarde ze haar aan, kon de woorden niet over haar lippen krijgen en bleef daardoor maar zwijgen. Als ze het had laten gaan had ze zich wanhopig schreeuwen in de gang begeven, geschreeuwd dat de pijn van binnen vele malen erger was dan welke lichamelijke kwaal dan ook. Zelfs de beet van de schaduwwolven had niet zoveel pijn gedaan dan het idee dat ze Savador voorgoed ging verliezen. Trillerig bleef ze nu op haar eigen benen staan, haar vermagerde lichaam verhuld in de slordige kleding. Bezorgd had ze wat gezegd over de regen en haar natte kleding, waarna ze op keek. Gerustgesteld bewogen haar mondhoeken in een zwakke glimlach om. 'Goed om te horen, ze hebben nog altijd thee in de kantine voor daarna,' vervolgde ze weer in haar moederlijke rol, glimlachte naar het meisje terwijl ze de krachtloze puf in haar ogen zag. De glimlach niet meer dan een mislukt masker, ze was nooit iemand geweest die goed was in toneelspelen. Daarbij herkende ze ook geen toneelstukken, zag een flirterige jongen die zich plots aardig tegen haar gedroeg alleen als een hartelijke jongeman en beantwoorde daarbij rustig al zijn vragen en woorden. Het ging nog eens een keer slecht aflopen, voornamelijk als Laurens zich niet in de buurt bevond. Met benen als vaatdoeken bleef ze tegenover het meisje staan, probeerde zich met een afwezige frons op de pijnen in haar lichaam te focussen en deze te lokaliseren. Hoofdpijn, dat was er zeker. Daarbij zeurde haar schouder irriterend, maar zodra ze achter dit alles kwam maakte het haar alweer helemaal niets meer uit. Haar afwezige blik leek ietsjes helderder te worden toen het meisje weer sprak, keek haar weer met de vage glimlach aan alsof ze haar wilde aanmoedigen om haar zin af te maken. Alleen toen ze de vraag werkelijk afmaakte zakte haar ogen naar beneden samen met haar mondhoeken. 'Nee, wees maar niet bang,' beantwoorde ze haar zachtjes, was gelijk de kracht om de beleefde glimlach op haar lippen te houden weer kwijt. Teruggebracht naar het feit waarom ze de tranen had moeten inhouden, waarom ze überhaupt moest huilen. De neerslachtige bui was spontaan terug gekomen, de afleiding was over zodra het meisje haar er weer aan herinnerd had. Het tragische lot en in haar ogen ook haar einde. Haar ogen vielen op het puntje van de tas die in haar gezichtveld was gekomen, draaide zich energieloos om om daarna wat onbeholpen starend naar de wolf te vinden. 'Kom kom, daar zit niets eetbaars in,' suste haar zachte stem terwijl ze wiebelig door haar knieën zakte om de tas op te pakken en de enkele eruit gevallen boeken er in te stoppen. Met een zachte hand streelde ze het dier over zijn kop, miste de energieke uitstraling bij dit om daarna haar benen weer te strekken en de tas over haar schouder te hangen. Aan de gespannen blik op haar gezicht was duidelijk te zien dat ze een nieuwe waterval van tranen moest inhouden, bleef hierdoor doelloos naar de vacht van het dier staren waarbij ze zich mentaal weer bij elkaar raapte. 'Ik weet niet waar je naar toe ging. Maar als je deze gang door blijft lopen dan kom je bij een dood einde,' informeerde ze het meisje daarna met een hese stem, draaide haar gezicht naar haar toe om uit pure beleefdheid de gebroken ogen in die van haar te richtten. Geleerd dat ze iemand moest aankijken als ze tegen die gene sprak, dat daarbij de diepste pijnen en verdriet in haar ogen zichtbaar waren was een puur bij zaakje. 'Doe voorzichtig, ik zie je wel weer een keer,' futloos draaide ze zich om, om met de al gebroken houding haast schuifelend en langzaam haar weg te vervolgen naar de Lucht Etage.

Meer bezorgdheid volgde na de antwoorden en reacties die Ellia gegeven had. De bezorgdheid die haar gegeven werd, werd gevolgd door nog meer verbazing, van haar eigen kant. Ze had altijd gedacht dat zulk soort moederlijke types alleen maar in suikerzoete sprookjes bestonden. Maar zij bewees zeer duidelijk het tegendeel. Ellia wist niet of ze het nou ontroerend, of dwaas moest noemen. Voor hetzelfde geld zou ze tegen het verkeerde persoon aan lopen, die misbruik zou maken van de situatie. Was ze werkelijk altijd zo naïef van aard? Of speelde angst er in deze situatie ook een rol in? Nee, vast niet. Dan zou ze zich heel anders tegenover Ellia gedragen. Ze had vaak genoeg gezien hoe mensen zich tegenover haar gedroegen als ze écht bang voor haar waren. Hier was dat duidelijk niet het geval.
Ze was opgelucht toen ze te horen kreeg dat het niet haar schuld was dat haar tranen gevloeid hadden. Toch was er iets wat niet helemaal goed zat bij haar. Haar ogen leken Ellia wel te vertellen dat ze ergens angst voor voelde, ze kon alleen niet goed plaatsen waarom. Ook haar glimlach was in de ogen van Ellia makkelijk te herkennen als een flauwe leugen, niks meer dan een sluier waarachter ze haar ware emoties probeerde te verbergen. Ze leek zo droef en treurig, alsof ze op het punt stond om dood te gaan, alsof ze iemand verloren was. Misschien was dat het probleem? Misschien treurde ze om de dood van iemand? Ze had vaker mensen zo zien treuren om iemand die was overleden. Zelf had ze het nooit zo begrepen, omdat ze zelf nooit zo had getreurd om iemand die er niet meer was. Natuurlijk had ze op dat bewuste moment er even bij stil gestaan, maar daarna ging ze weer verder. Rouwen om de dood van iemand zou de persoon niet terug brengen. Het zou je alleen maar terug houden, je zwak maken. Je schoot er niks mee op. Het zou niks veranderen. Het gevoel van het gemis van het persoon zou niet verdwijnen, het zou niks terug draaien. Zelfs bij de dood van haar bloed eigen moeder had ze nauwelijks getreurd. Natuurlijk, het feit dat ze haar moeder nooit meer recht in haar donkere, blauwe ogen kon kijken had even pijn gedaan. Haar liefdevolle stem zou ze niet meer kunnen horen. Maar dat was alles. Haar moeder was een zwak, zielig persoon geweest, die nauwelijks wat betekend had in het leven. Het was haar eigen schuld geweest dat ze op deze manier aan haar einde was gekomen. Hoe hard het ook mocht klinken, ze miste haar niet. En dat zou nooit veranderen ook. Het leven ging door, daar veranderde je niks aan. En de dood hoorde nou eenmaal bij het leven. Je kon niets anders doen dan het te accepteren.
Ze kon niet ontkennen dat haar eigen gedachten en vermoedens haar alleen nog maar nieuwsgieriger maakte om er achter te komen wat de rede van haar treurende, verzwakte houding was. Ze zag er alles behalve gezond uit en dat had vast een rede. Ze wilde het weten. Ze wilde weten wat de rede was, wat het verhaal was achter die treurige, met vochtdruppels gevulde ogen. Haar nieuwsgierigheid leek voor een moment haar lichaam en geest over te nemen, omdat ze haar mond al had geopend om te vragen wat de werkelijke rede was voor de tranen, het verdriet dat ze liet zien achter die slappe leugentjes. Maar haar nieuwsgierigheid leek met een harde klap weer teruggedreven te worden toen ze de hese stem hoorde, die een opmerking maakte waardoor de nieuwsgierigheid de Ellia net voelde opeens niet meer leek te bestaan. Een dood einde… deze situatie hier bewees maar weer eens dat ze werkelijk het richtingsgevoel van een zeeanemoon had. De gangen die hier kriskras door elkaar liepen bevatte voor haar geen enkele logica!
Toen het meisje zich omdraaide en de eerste stappen zette om weg te gaan werd Ellia weer zo goed als wakker geschud uit haar eerdere gedachtes. Met beide benen werd ze weer op de grond gezet en drong het weer goed tot haar botte kop door wat ze moest doen. ‘Wacht!’ riep ze, zette gehaaste stappen haar richting op, om haar vervolgens met een misschien iets te stevige greep vast te pakken bij haar schouder. Even bleef ze voor enkele seconden stil, voordat ze een verklaring voor haar daad zou geven. ‘Ik… waar is de etage voor Dark Magicans?’ vroeg ze uiteindelijk, terwijl ze kon voelen hoe haar trots op een pijnlijke manier gekrengd werd. ‘Ik heb het richtingsgevoel van een goudvis,’ zei ze er nog achteraan en draaide een ongemakkelijke grijns op haar gezicht, waarin ook een soort verontschuldiging was te ontdekken. Ook nu kon ze haar eergevoel voelen steken in haar onderbuik. Ze had er een hekel aan om hulp te moeten vragen aan anderen, het liefst deed ze alles zelf. Het liefst was ze zo onafhankelijk mogelijk. Maar in zo een schoolgebouw was het toch wel even anders. De straten waren een stuk makkelijk om te verkennen dan dit gebouw, waar alle gangen bijna exact op elkaar leken. En dan te bedenken dat ze nog wel een tijdje in dit doolhof zou moeten verblijven.

Ven genoot van de aanraking van de zachte handen op zijn kop. Het voelde goed en prettig aan om weer eens op een liefdevolle manier over zijn kop geaaid te worden. Natuurlijk werd hij ook wel eens geaaid door Ellia zelf, als hij iets goeds gedaan had, of als ze er zelf zonder rede behoefte aan had. Maar Ellia had grote, grove handen. De meeste aanrakingen die zij maakte waren hard en roekeloos, stevig en grof. Daarbij was Ven een echte reu en dus een vrouwenliefhebber. De aanraking van een vrouw had hij nooit onaangenaam gevonden. Zijn staart begon dan ook zacht te kwispelen en hij likte genietend zijn lippen af. Tot ze opeens stopte en zich recht gesteld had. Het gevoel van teleurstelling had hem aangezet om haar voor enkele stappen te volgen, bedelend voor nog een vertroeteling.

Ven de playah… Ell, je hebt een zieke wolfshond o-o

AAAH, vieze perv Ö

Zelfs de vriendelijke en genietende reactie van de wolf kon haar niet werkelijk aanzetten tot een glimlach. Haar hand nam ze terug terwijl ze met de tas over haar schouders opstond. Na een moment even van de wereld te raken, verzwolgen door de kracht die ze nodig had om zich een nog ietwat normale houding aan te houden had ze doelloos naar de vacht van de wolf gestaard. Exotische huisdieren was hier niet gek, eigenlijk nergens waar je heen ging. Elke planeet had zijn eigen, karakteristieke dieren die populair waren of zeldzaam. Zo was Ené een lang levende afstammeling van een bloedlijn van de luchtdraken. De diepblauwe vrouwelijke draak was al van kleine hagedis af verzot geweest op Ephony, en had haar moeilijke, koppige en egoïstische karakter voor haar laten wegsmelten. Kalmpjes, tenminste een poging tot, had ze het meisje gewezen op het feit dat deze gang dood liep. Iets wat ze alleen maar wist uit vele ervaringen van haarzelf, was vaak genoeg tien minuten voor de bel vertrokken om laatkomen te voorkomen als ze zou verdwalen. Loompjes en zonder energie had ze zich omgedraaid om haar weg te vervolgen. Met de grote moeite kreeg ze haar voeten telkens van de grond bij haar stappen, totdat ze aan haar arm weer tot stilstaan werd getrokken. Wat afwezig verbaasd draaide ze haar hoofd om, waarbij haar ogen van haar eigen arm omhoog schoten naar die van het meisje. De kracht achter de greep voelde ze amper, na die klap met de muur en de pijn van binnen was dit een peulenschil om te negeren. De vriendelijke vlaag kwam terug in haar ogen bij het horen van haar vraag, hoorde niet de moeite erin die het meisje kostte om de vraag te stellen. Voor haar was het doodnormaal dat je vragen stelde, dus kwam het eigenlijk ook niet snel in haar op dat mensen het moeilijk vonden. 'Als je wilt kan ik je de weg wel wijzen,' dan kon ze daarna als een nutteloos voddenbaaltje in bed kruipen en zichzelf daar in slaap huilen. Maar met de aangeleerde beleefdheid die werd versterkt door haar karakter kon ze het meisje hier nu niet hopeloos laten staan. Even trilde haar mondhoeken om in een glimlach bij de verdere verklaring. 'Ik ken het. Naast mezelf zijn er genoeg leerlingen hier die soms doelloos in de gang staan met hun rooster in hun handen. Doordat er veel lokalen niet worden gebruikt en de meeste lokalen vaste vakken hebben kunnen ze ver uit elkaar liggen. Als je wilt kunnen we misschien later een keertje samen de lokalen doornemen, als je het zelf wilt natuurlijk. Dan weet je tenminste waar je heen moet als je lestijd begint,' haar zachte stem klonk ergens vrolijk, maar de energieloze uitspraak bleef hangen in de depressieve bui. Met haar mondhoeken die nu weer naar beneden zakte draaide ze zich weer om, vervolgde haar sloffende weg naast het meisje. 'Ephony Duvessa, trouwens,' klonk haar voorstellen wat verontschuldigend. 'Je bent zeker net aangekomen. Shadra, niet?' vestigde de feitjes die ze uit de weinige woorden van het meisje kon halen aan het juiste plaatje vast in haar hoofd. 'De etages voor de leerlingen liggen dicht bij elkaar in de buurt. Volgens mij is die van Dark een van de onderste,' ergens blij met de afleiding begon ze automatisch de standaard informatie hardop uit te spreken. Hoewel het meisje typische Shadraanse uitingen en uiterlijke kenmerken had was elk persoon in Ephony's gedachte een individu op henzelf. De aardigste mensen kwamen overal vandaan, en het feit dat het volk van Shadra als depressieve pissebedden werd beschreven was in haar ogen vaak iets van een overdrijving. Je moest iemand niet bestempelen zoals de rest van de groep. Naïef, iets wat haar soms fout tegemoet was gekomen. Maar alsnog had ze er niets van door, bleef haar vriendelijke en normaal zo energieke gedrag voor iedereen te ontvangen. Terwijl ze terug kwamen bij de hoofdgangen werd het ook drukker, liepen de leerlingen pratend langs hun heen of stonden tegen de muur aan bij hun vrienden. Ephony's grijsblauwe ogen waren daarentegen dof op de grond voor haar voeten gericht, zagen alleen de voorbij glijdende grond voor haar voeten. 'Als je honger hebt kun je altijd in de aula wat bij de kantine halen. Ze hebben altijd wel broodjes of andere dingen, werkelijk altijd,' een poging tot een vrolijke glimlach faalde iets te hard toen ze eventjes haar ogen oprichtte naar haar nieuwe gezelschap om vervolgens weer naar de grond te staren.

Geen gelach, geen spottende blik, zelfs geen klein beetje gegrinnik werd als reactie op haar –in haar eigen ogen- sneue vraag gegeven. Nee, in plaats daarvan toonde ze juist begrip en medeleven. Nogmaals wist ze Ellia te verrassen met een totaal andere reactie dan Ellia in het eerste opzicht verwacht had. Ze wist haar wel aardig van haar stuk te brengen. Dit soort vriendelijkheid was ze zeker niet gewend op de duistere straten. Daar werd ze eerder vervloekt dan geholpen. Haar vriendelijkheid en behulpzaamheid werden echter door de doffe blik in haar ogen en de zwakke glimlach minder sterk opgevat dan ze waarschijnlijk bedoeld waren. Ze zat ergens mee, dat kon elke idioot nog zien. En hoe langer het duurde, hoe meer Ellia zich eraan begon te ergeren. Als ze een goed persoon geweest was had ze gezegd dat ze zich niet ertoe had hoeven aanzetten. Dat ze eerst maar beter haar eigen problemen op kon lossen, voordat ze zou gaan helpen met die van een ander. Maar helaas. Haar egoïstische karakter was daar veel te sterk en overheersend voor. Het was haar Shadraanse aard in haar dat ervoor zorgde dat ze net alsof deed dat ze de slappe leugentjes op het moment niet zag. Misschien zou ze het later het onderwerp nog wel een keer op tafel leggen, maar eerst moest ze er achter komen waar ze moest wezen. Daarna zag ze wel verder.
Tot die tijd zette zichzelf aan om haar trots met veel moeite even aan de kant te schuiven en hier maar het beste van te maken. Een rondleiding kon toch niet zo verkeerd zijn? Het was weer eens iets anders dan steeds alles zelf te ontdekken. Het was verandering en ze hield van verandering. Dat maakte deze situatie alleen maar tot een goede situatie, toch? ‘Zou erg fijn zijn,’ zei ze grijnzend. Op de depressieve manier waarop het meisje haar woorden uit wist te brengen reageerde ze op het moment even niet. Het enige wat ze wilde was weten waar ze moest wezen, niet het levensverhaal van een onbekende. Ze vond het al erg genoeg dat ze überhaupt iemand om hulp moest vragen!
Als vanzelfsprekend begon Ellia de andere kant van de gang op te lopen en nam ze hetzelfde tempo aan als het meisje. Een tempo wat voor haar eigenlijk een vreselijk slakkentempo was. Ze was altijd gewend om met grote, stevige passen door te lopen om zo snel mogelijk bij haar bestemming aan te komen. Ergernissen begonnen zich alweer op te bouwen zodra ze steeds haar eigen snelheid aan moest passen aan die van haar. Maar voor een kort moment werd ze even afgeleid van haar eigen ergernissen en irritaties toen ze zich voorstelde.
‘Ellia, Ellia Audax,’ stelde ze zichzelf kortaf voor, als een reactie op de voorstelling die het meisje maakte, die de naam Ephony met zich mee droeg. Ephony Duvessa… ze ging moeite krijgen om die naam te onthouden wist ze nu al te voorspellen. Ze was nooit goed geweest met het onthouden van namen. Maar het was dan ook niet bepaald een naam die je elke dag kreeg te horen. Niet dat “Ellia” nou een naam was die je vaak kon horen opduiken.
Uiteindelijk opende Ephony een onderwerp die Ellia wat meer interesseerde, waardoor haar mondhoeken zich wat meer op begonnen te krullen en ze een meer tevreden blik in haar ogen kreeg. ‘Geboren en opgegroeid op Shadra, maar ik ben hier gekomen vanaf Gren,’ bevestigde ze. ‘Je kan me wel een reiziger noemen, of een ontdekker, avonturier, wat jij wil. Ik bezoek verschillende planeten in verschillende seizoenen, om te kijken hoe elke planeet per seizoen anders is,’ legde ze uit. Tijdens haar uitleg kon je pretlichtjes in haar ogen langzaam zien ontstaan. Ze hield ervan om te praten over haar grote hobby. De planeten waren allemaal ook zo fascinerend. De prachtige dingen die ze allemaal gezien had wilde ze dan ook altijd graag met andere delen. Niet zo zeer om andere met haar verhalen te vermaken, maar gewoon om te kunnen pronken met wat zij allemaal gedaan had in haar aardig korte leventje. Ze was er dan ook trots op dat ze dit voor elkaar gekregen had. Vroeger had ze er niet eens van durven dromen om een avonturier te zijn. Vroeger stond dan ook zo goed als vast wat ze zou gaan worden; de vrouw van een succesvolle politicus, een oogsnoepje voor belangrijke zakenlui, niets meer dan een bron van vermaak. Haar dagen zouden uit niets meer dan dans, muziek en beleefdheid bestaan. Elke dag hetzelfde. Elke dag een leugen. Maar moest je haar nu eens zien! Moest je eens zien wat ze allemaal al bereikt had in slechts een paar jaar. Als ze er terug aan dacht voelde ze weer diezelfde vreugde als toen ze op de maanloze nacht het landhuis uit was geslopen.
‘Dus, Ephony, waar kom jij vandaan? Nova? Cassia? Puffoon?’ vroeg ze, de mogelijkheden die ze gaf baserend op de uiterlijke kenmerken die Ephony liet zien. Al vanaf het moment dat Ellia haar had gezien wist ze dat ze niet van Shadra of Razen afkomstig was. Daar kwamen de meest duistere types vandaan. Misschien berekende ze het allemaal tot stereotypes, want ze wist dondersgoed dat er zat uitzonderingen waren. Haar vraag was echter niet alleen om achter Ephony haar afkomst te komen uit pure nieuwsgierigheid. Hij was terecht belangstellend. Misschien kon ze zo nog enige dingen horen over waar ze voor haar volgende ontdekkingstocht naartoe kon gaan. Op Nova en Cassia was ze al eens geweest. Op Nova één keer, Cassia twee keer. Puffoon had ze nog geen bezoekje gegeven. En voorlopig zou ze dat niet gaan doen ook. Ze hoorde verhalen over hoe goed georganiseerd de beveiliging daar was en hoe goed de politie daar geregeld was. Haar vlugge vingertjes zouden daar dus niet zo zeer op prijs gesteld worden. Ze had al eens in de bak gezeten en was niet van plan om dat nogmaals te ervaren. Ze wilde Puffoon maar wat graag een keer zien en ontdekken of de verhalen allemaal waar waren. Maar voorlopig leek dat haar gewoon niet zo praktisch. Eerst maar even goed alles overdenken en deze opleiding afmaken. Daarna zag ze wel verder. Bovendien had ze nog lang niet alle andere planeten volledig ontdekt. Er was nog genoeg te doen, dus dat was geen probleem.
Zwijgzaam luisterde Ellia verder naar wat Ephony verder te zeggen had, terwijl ze met –voor haar- tergend trage passen naast haar bleef lopen. Dat was eigenlijk ook het enige hoe ze erop kon reageren, met stilte. Uiteindelijk viel haar blik op Ven, die met een krul in zijn staart en een vrolijk drafje tussen hen twee mee liep. ‘Hij mag je,’ zei ze, glimlachend. ‘Ha, je bent wel oké, Ephony. Ik neem je wel een keer mee om ergens iets te drinken, in ruil voor je hulp,’ zei ze, met haar standaard, zelfverzekerde grijns op haar gezicht, waarna ze haar een klopje op haar schouder gaf. Zo werkte de dingen voor Ellia. Als je iets voor haar deed, “betaalde” ze je terug, om haar dankbaarheid aan je te kunnen betuigen. Ze geloofde niet in iets wat “liefdadigheid” heette, alleen in ruil en handel. Niks in dit leven was gratis, je moest overal wat voor doen. En dat vond ze eigenlijk wel prima, dat hield de dingen tenminste spannend en interessant. Voor andere mensen was het misschien absurd dat ze dit aanbod gaf aan iemand die ze pas een paar minuten kende, maar voor haar was het eigenlijk heel normaal. Mensen die iets voor haar deden verdiende het om zo behandeld te worden.


Sorry, beetje een late reactie en een flutpost, maar het ziek zijn vreet inspiratie. En games werken afleidend D:

Glimlachend keek ze om naar Ellia toen deze zich na haar eigen haast verontschuldigende voorstellen haar eigen naam sprak. Al gauw draaide haar hoofd weer terug, om wat nutteloze informatie eruit te gooien met haar nog ietwat futloze stem. Terwijl ze zich met haar sloffende passen naast Ellia voort bewoog luisterde ze naar haar eigen verhalen en die van Ellia. 'Geweldig,' klonk haar haast ademloze reactie op de levensstijl van Ellia, keek haar ietwat bewonderd aan. 'Maar ik weet niet of reizen iets voor mij is. Mijn richtingsgevoel is niet groter dan mijn kleine teen.. en naja..' klonk het laatste wat beschaamd met een vluchtig lachje op haar lippen. Het was gewoon geen goed idee dat zij in haar eentje ging reizen. Maar haar snelle panische karakter en richtingsgevoel zou ze niet verder komen dan de straathoek in haar stad om dan al verdwaald te zijn. 'Waar ben je allemaal geweest?' werkelijk geïnteresseerd leek de energie een beetje terug te komen in haar houding en ogen, hield haar blik nu in tegenstelling tot daarnet op Ellia gericht. Ergens kon je de vrolijkheid nog een beetje zien oplichten toen Ellia haar aandacht en interesse op haar richtte. 'Puffoon, geboren getogen en pas voor het eerst er werkelijk vanaf gekomen toen ik hierheen kwam,' haast verontschuldigend, alsof ze zich minder voelde onder de verhalen van Ellia. Maar de zenuwachtige glimlach op haar gezicht verzachtte dit wat, had totaal niet door dat het bijna van haar af straalde van welke planeet ze kwam. Waarschijnlijk als ze in haar volle vrolijkheid had gelopen had je haar meteen als Puffoonaar bestempeld, met de zweverige handelingen, de vrolijke en energieke karaktertrekken. Puffoon, haar thuis planeet en automatisch een grote liefde ervoor ontwikkeld. Met de zwevende bergen, de grote gebouwen en brede straten in de meeste steden. Naarmate ze bleef praten, en ook Ellia aan het woord bleef leidde het langzamerhand haar aandacht af van haar verdriet. Wat afwezig gaf ze wat overige informatie, leek haar wel handig om te weten voor een nieuwkomer. Ze haakte af in haar woorden en richtte haar ogen op de wolf die tussen hun mee hobbelde. 'Hij is ook lief,' sprak ze zachtjes en met een tedere ondertoon alsof het haar vriendje was waarover ze sprak, boog terwijl ze liep wat naar voren om het dier over zijn kop te aaien. Haar ogen schoten omhoog terwijl ze haar rug weer rechtte en haar doffe grijsblauwe kijkers op Ellia richtte. Ietwat verbaasde bleef ze haar voor enkele secondes aankijken, waarbij pas later doordrong wat ze bedoelde. Wat onhandig glimlachte ze terug, wist niet wat ze hierop moest reageren. Iets te drinken, wat verstond ze daaronder? Alcohol was iets waar ze ontzettend slecht tegen kon, daarbij verkoos ze een warme chocolademelk of thee er liever boven gewoonweg om die risico's. 'Dat hoeft niet hoor, het is geen probleem,' lachte ze wat voorzichtig naar haar, hoopte haar niet te beledigen met het feit dat ze haar aanbod half afsloeg. 'Ah, hier omhoog,' sprak ze haar gedachtes hardop uit, had haar ogen gericht op de trap waar ze vervolgens haar stappen op zette. 'Ik weet niet precies welke etage..' mompelde ze weer hardop, haar ogen ondertussen na elke lange trap gericht op de grote deuren totdat het juiste naambordje voor haar verscheen. 'Ah, gevonden,' klonk het glimlachend bleef stil staan naast de deur en richtte haar aandacht weer op Ellia. 'Hier is je etage,' de glimlach op haar lippen had nog een lege waas, zelfs dit gesprek had weinig kunnen uitmaken voor haar humeur. 'Ik weet niet of je bagage er al is? Heb je misschien nog hulp nodig? De eerste dagen kunnen wat hectisch zijn als je nieuw bent, en als je wilt kan ik je wel helpen,' vragend keek ze op naar Ellia terwijl ze door haar hurken was gegaan tijdens het praten om de natte vacht van de wolf te kroelen. 'En jij moet ook even een opdroogbeurt hebben. Ik denk dat het haardvuur al brand, en anders doet een handdoek wonderen,' met haar ogen in die van het dier gericht hield ze de kop liefelijk tussen haar handen, keek het dier hierbij licht glimlachend aan met de afwezige stand nog in haar ogen.

De reactie die Ephony haar gaf nadat ze haar levensstijl had uitgelegd zorgde ervoor dat de grijns die ze op haar gezicht had staan zich alleen nog maar breder maakte. Ze vond het altijd heerlijk om zulk soort reacties te horen, dat zorgde ervoor dat ze zich goed voelde over zichzelf. Dat maakte haar trots, nog trotser dan ze al was. En die trots groeide alleen nog maar meer toen ze de spijtige toon van Ephony aanhoorde toen ze zei waar ze vandaan kwam. Maar ze kon er wel wat begrip in vinden. In je eigen ogen klonken je verhalen en daden altijd minder spectaculair wanneer je grootse verhalen van andere aanhoorde. Of nou ja, in de meeste gevallen dan. Ellia was hierin ook weer een uitzondering. Toch, ondanks deze arrogante gedachtes zei Ellia dingen die ervoor moesten zorgen dat Ephony zich niet zo minder voelde. Maar natuurlijk waren ze ook om nog eens extra uit te leggen hoe geweldig haar manier van leven was. ‘Bij mijn manier van reizen heb je geen richtingsgevoel nodig, dat is het hele punt van ontdekken. Je wordt die ochtend wakker, neemt wat spullen mee, gaat naar buiten en loopt gewoon zonder een bepaald doel een richting op. Je kan de dingen het beste zien als je niet al te gericht naar iets kijkt, dan zie je alles het beste,’ legde ze enthousiast uit. Tijdens haar uitleg begon ze steeds meer gebruik te maken van handgebaren, wat alleen nog maar meer aanduidde hoe enthousiast ze over dit onderwerp was. En dat enthousiasme werd alleen nog maar erger, toen ze een vraag stelde die Ellia stiekem al hoopte om te horen in dit gesprek. Ze twijfelde dan ook geen moment en begon meteen weer met praten. ‘Eens zien… Ik ben één keer op Erd geweest in de winter… En dat is echt een aanrader voor die tijd, vanwege de heetwaterbronnen. Toen het lente werd ben ik daarna naar Cassia gegaan, om te kijken hoeveel tijd het kost voor het ijs om te smelten. In die zomer daarna ben ik naar Nova geweest om de kristallen daar te zien schitteren in de brandende zon. Was erg heet trouwens,’glimlachte ze, terwijl ze nadacht over wat ze allemaal zou gaan vertellen. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze nou eigenlijk als eerste wilde vertellen. Er was zoveel wat ze gezien had, zoveel wat ze allemaal meegemaakt had. Ze kon over elke dag bijna wel een heel boek schrijven! ‘Maar niet alleen de omgeving. De mensen per planeet zijn ook echt geweldig om te zien, hoe anders ze allemaal zijn. De gewoontes en culturen ontdekken kan je echt voor weken bezig houden. En het eten…’ Opeens stopte ze middenin haar verhaal. Ze begon op dit punt pas door te krijgen hoeveel ze eigenlijk aan het praten was. En ze was nog niet eens op een kwart van haar verhalen. Of wat, nog niet eens op een tiende deel! Straks waren ze al bij de juiste etage en was ze nog niet klaar met haar verhaal! ‘Weetje, als ik alles zou moeten vertellen over wat ik allemaal gezien zou hebben, zou ik volgende week nog bezig zijn,’ gaf ze als beredenering voor haar plotselinge staking van haar uitleg. Er was gewoon teveel om te vertellen, teveel om te delen. De pracht van de planeten kende geen grenzen, geen einde. En de verhalen van Ellia dus ook niet. ‘Geloof me, als ik echt begin met vertellen, hou ik niet meer op. En dat lot wil ik je besparen,’ grinnikte ze. ‘Mijn hoofdpunt is, dat het geweldig is. En je moet op zijn minst één planeet gedeeltelijk ontdekt hebben. Anders heb je nog niet echt geleefd. Neem dat maar van de expert aan,’ legde ze pronkend uit, haar neus lichtelijk in de lucht gestoken van trots.
Het hoge niveau van haar enthousiasme begon echter weer wat te dalen toen ze het aanbod dat Ellia maakte niet aannam. Eerst al die vriendelijkheid en nu wilde ook nog eens vertellen dat ze het niet nodig vond om er iets voor terug te krijgen!? Ellia begon er bijna aan te twijfelen of ze wel menselijk was. Dit ging tegen alle manieren en regels in die ze geleerd had in de bende, op straat. ‘Luister, waar ik vandaan kom is dit een teken van respect, het is heel normaal. Het is een beetje zoiets als…,’ ze stopte even met haar uitleg om naar de juiste woorden te zoeken, het juiste voorbeeld, de juiste benaming hiervoor. ‘Ah! Zoiets gewoons als het schudden van handen bij het voorstellen, het is heel gewoon. Jij mag een tentje uitkiezen en ik trakteer voor de hele avond,’ legde ze glimlachend uit. Het was waar wat ze zei, hoewel haar verhaal niet geheel uit de waarheid bestond. Het was niet gebruikelijk dat ze de persoon die ze uitnodigde liet uitkiezen waar ze iets zouden drinken. Meestal koos zijzelf de tentjes uit, omdat haar voorkeur uitging naar de wat… “plattere” kroegen, waar alles wat met de grove hand werd afgehandeld. Dat was immers wat ze gewend was. Maar in dit geval leek haar dat niet zo gepast. Ephony leek nou niet bepaald het type dat graag in de ruige kroegen van Ellia rond hing. Het leek haar in dit geval wat verstandiger als zij besloot waar ze naartoe gingen.
Door al het gepraat van Ephony, maar vooral van haar eigen kant had ze helemaal niet door gehad dat hun wandeltocht en zoektocht nu al aan een einde gekomen was. Waren ze nu al bij hun bestemming? Ze had niet eens doorgehad hoeveel trappen ze opgelopen was, of waar ze links of rechtsaf gegaan was. Ze wist nou niet of de tocht nou zo kort was, of dat ze gewoon zoveel gepraat had dat ze nauwelijks aandacht besteed had aan de tijd. Nog iet wat verbaasd over het feit dat ze nu al hun bestemming bereikt hadden luisterde Ellia met een halfoor mee naar de woorden van Ephony. Het duurde dan ook even voordat het goed tot haar doordrong wat er gevraagd werd en dat ze een antwoord gaf. ‘Voor mij zijn alle dagen hectisch,’ glimlachte ze schouderophalend. ‘Dank je voor het aanbod, maar ik kan het zelf wel afhandelen. Zoveel is het toch niet,’ vervolgde ze haar verhaal. Ze had eigenlijk nauwelijks bagage die ze nog moest ophalen. Haar gitaarkoffer had ze al meegenomen, in angst dat hij anders gejat zou worden. Verder had ze bij het lanceringsplatform een kluis gehuurd en daar haar tas in gedaan. Die was eigenlijk met niks meer dan wat extra kleding en schoolboeken gevuld. Dat was alles. Ze had nooit veel spullen mee. Dat was toch alleen maar onpraktisch voor haar, vanwege haar vele reizen.
Daarbij zei ze het om Ephony verspilde hoop en moeite te besparen. Bij Ellia kon je maar beter niks organiseren op dat grondvlak, dat zou echt verspilling van je tijd zijn. Ze nam dit soort dingen daarvoor niet serieus genoeg. Ze zag deze school dan ook niet bepaald als een zaak waar haar toekomst vanaf hing, maar meer als een tijdelijke oplossing. Zodra ze hier geleerd had hoe ze haar krachten wat beter onder controle kon houden en hoe ze haar krachten uit kon breiden, zou ze hier zo snel mogelijk weer weggaan. Dan zou ze weer verder gaan met haar ontdekkingstochten. Leren en huiswerk maken was niks voor haar. Niet zo zeer omdat ze het niet kon, of omdat ze er niet zo goed in was, ze wilde het gewoon niet. Volgens haar logica kan je de dingen niet via mooie, dure woordjes uit die veel te dikke boeken leren, maar juist met ervaring. Het ging bij haar puur om het uitvoeren van acties in de praktijk. Ervaring is de beste leermeester.
‘Maar goed, bedankt voor je tijd en uhm… sorry nog voor de klap tegen je hoofd,’ verontschuldigde ze zichzelf, waarna de ongemakkelijke glimlach weer teruggetoverd werd op haar gezicht. ‘Kom op Ven, tijd om op te drogen,’ riep ze haar wolfshond tot orde, die met een onderdanig, zacht gegrom wegkroop van zijn vertroetelaar. Hij was het niet helemaal eens met zijn baasje, maar hij besloot haar toch maar trouw te volgen, om problemen te voorkomen. Net toen ze op het punt stond om zich om te draaien en weg te lopen, om de nieuwe zoektocht naar haar kamer te beginnen, Ephony achterlatend en weer overgelaten aan haar eigen leven, sprong er een nieuw onderwerp in haar op. Of beter gezegd, een vraag. Een vraag die ze eigenlijk wel graag beantwoord wilde hebben. ‘Waarom ben je eigenlijk zo behulpzaam voor een vreemde, Ephony?’ vroeg ze, lichtelijk nieuwsgierig. Was dit zo gewoon voor haar? Of deed iedereen zo op deze school en werd er van haar ook verwacht om zich zo te gedragen tegenover anderen. Als dat het geval was, zou ze het heel zwaar gaan krijgen. Ellia was niet zo vrijgevig tegenover anderen. Ze gaf je eerder een stomp dan een helpende hand.

Zichtbaar geboeid door de verhalen van Ellia bleven haar nu iets levendigere ogen op die van het meisje naast zich gericht die vertelde dat richtingsgevoel eigenlijk totaal niet nodig was. Hoezeer ze Ellia ook wilde geloven, het bleef haar geen goed idee als zij haar rugzakje zou pakken en erop uit zou trekken. Waarschijnlijk zou ze in pure paniek eerst veertig rondjes rennen om daarna huilend op de grond te zakken uit pure ellende. Hoe prachtig het haar ook zou lijken, de enige keren dat zij heelhuids terug zou komen - of dat nou door een oenige val van een rots of gewoonweg om het feit dat ze struikelt en in de prikkelbosjes terecht komt is - zou met een ervaren, getrainde en betrouwbare gids zijn die haar na afloop weer veilig af zou zetten. Des te meer reden om uiterst geboeid naar Ellia's simpel klinkende ervaringen te luisteren, met de bijbehorende verklaringen. Al even weg dromend bij de plaatse die ze allemaal opnoemde waar ze geweest was probeerde ze de voorstellingen in haar hoofd te creëren zoals Ellia ze gezien moest hebben in de bepaalde jaargetijden. Ze knikte instemmend op het deel over de mensen, zag zelf als voor sommige irritante karaktertrek iedereen altijd als het schaapje in plaats van de boze wolf. Geen mens was slecht, had hooguit dingen meegemaakt die ze zo had gemaakt. Maar niemand was uit pure vrije wil zo verdoort, en er was altijd een manier om die gene zijn of haar pijn en last te verminderen. De wazige glans verdween uit haar ogen toen ze opeens haar verhaal staakte, bleef haar vragend aankijken en wilde duidelijk meer horen dan alleen dit. 'Nou en,' was haar eerste reactie in een reflex, merkte toen pas haar eigen woorden op waardoor haar ogen van Ellia af schoten en haar blekere gezicht dan normaal een lichte blos deed ontluiken. Haar hand kwam wat slapjes omhoog om haar woorden letterlijk weg te wuiven, waarna ze haar blik weer met een voorzichtig glimlachje op haar richtte. 'Dan wil ik ze een andere keer horen,' stelde ze vrolijk vast, kon voor even in de depressieve dagen haar mondhoeken omkrullen in een welgemeende stralende glimlach te krullen zonder enige vorm van dwang door zichzelf. Het was heerlijk om andermans verhalen te horen, en nu al helemaal welkom om haar eigen leventje even te vergeten. Zich te verdiepen in een geschiedenis van een ander, zij als geschiedenis fanaat was diep gelukkig op zulke momenten. Het voorstel van Ellia had haar in verlegenheid gebracht, waarbij ze volmondig haar aanbod uit pure beleefdheid had afgeslagen. Haast schichtig schoten haar ogen weer opzij naar Ellia bij haar directe woorden. 'Ooh,' klonk het ietwat dommig toen het doordrong dat ze haar dus beledigd had, verwijdde haar ogen een moment daarna haast alsof ze zojuist iemand perongeluk vermoord had. 'Sorry,' klonk het zachtjes, al even panisch als haar ogen stonden. Wilde Ellia niet het idee geven dat ze haar niet mocht, of haar expres beledigde. Naast de ongemakkelijke blos van eerst kleurde haar wangen nu dieper rood uit puur ongemak. Al even ongemakkelijk luisterde ze naar haar vergelijking, knikte stijfjes als teken dat ze het begreep. 'Okee, ik zal even rondneuzen en laat het je dan weten okee,' beantwoorde ze uiteindelijk haast iets te snel Ellia's woorden, in een poging nu deze keer niet respectloos over te komen. Weer wat tot rust gekomen uit haar panische bui van binnen waren ze door al het gebabbel en de afleiding waaraan ze zich haast zichtbaar met beide handen aan vast klampte bij de deur gekomen van de Shadra Etage. Ze glimlachte vriendelijk naar Ellia toen deze haar aanbod afsloeg, maakte er verder geen punt van. Liefelijk, en waarschijnlijk een stuk meer aangestoken door de enorme dierenliefde die Laurens met zich mee droeg, was ze door haar hurken gezakt om de wolf te voorzien van een knuffelende aaibeurt over zijn nog hier en daar druipende vacht. 'Is al goed, je deed het niet expres,' stelde ze Ellia gerust over de klap tegen haar hoofd, was de pijn in haar lichaam alweer grotendeels vergeten door dit alles. Iets waar ze veel te dankbaar voor was dan zich druk te maken over de pijnlijke spieren in haar schouder en de op de achtergrond bonkende pijn in haar hoofd. Alles beter dan de pijn van binnen en het verdriet dat daarbij gepaard ging. Met een laatste aai over zijn kop haalde ze haar handen van Ven af en keek de wegkruipende wolf even na. Rustig rechtte ze haar benen, hees haar schoudertas nog even beter over haar schouder doordat deze wat was afgezakt toen ze door haar knieën ging en staarde het tweetal misschien iets te lang na. Op het moment dat ze zelf had willen omdraaien om de laatste trappen geheel naar boven te lopen naar de Lucht etage weerklonk Ellia's stem. 'Wat bedoel je?' was haar eerste, werkelijk menende reactie op de vraag die haar gesteld werd. Wat onbegrijpend bleef ze haar aanstaren, een duidelijk teken dat ze dit alles onbewust deed en het werkelijk in haar karakter lag. Even knipperde ze met haar ogen, bedacht zich toen verder de essentie van de vraag waarbij haar blik even naar de grond schoot. 'Ik had je daar moeilijk kunnen laten staan in de gang, om je werkelijk naar een dood punt te zien lopen terwijl ik je kan helpen je wegwijs te maken. Zelfs het meest zelfverzekerde persoon kan niet zonder anderen, zegt mijn moeder altijd,' met een brede glimlach die nu weerspiegelde in haar ogen had ze deze weer op Ellia gericht. Even een glans van haar normale, zo levendige persoonlijkheid terug zichtbaar op haar gehele gelaat. 'Daarbij moet je iemand helpen als dat binnen je macht ligt,' klonk het daarna zekerder, haast als een persoonlijk motto die haar werkelijk op het lijf geschreven was. 'Dus als je nog hulp nodig hebt met iets, of vragen hebt. Ik zit hier lang genoeg op school om de meeste vragen te kunnen beantwoorden. En zo niet, dan kunnen we alsnog samen naar de mensen zoeken die het wel weten,' sprak ze uitnodigend terwijl ze haar hand ophief ter wijze van een zwaaibeweging, om zich in de gedachte dat Ellia nu alleen wilde zijn om zich te installeren op de slaapzaal omdraaide om haar eigen weg te vervolgen.