Ze hapte één keer naar adem. Ze was nerveus, maar ook opgelucht. Haar vader had eindelijk een nieuwe vriendin gevonden, wat betekende dat zij eindelijk niet meer vast zat aan huis. Ze was nu vrij om te gaan en staan waar ze maar wou, en ze had ervoor gekozen om naar een school te gaan. Nu hoefde ze eindelijk niet meer voor haar broers en vader te zorgen. Eindelijk was ze vrij en ze zou alles uit haar vrijheid halen wat eruit viel te halen. Voordat haar vader weer in de problemen kwam en ze naar huis moest. Nou… Je kon het niet echt huis noemen. Ze woonde eerst op Cassia, maar toen haar moeder overleed was haar vader er zo door geraakt dat hij naar Shadra verhuisde. Met haar en al haar zes broers. De planeet Cassia herinnerde de man teveel aan zijn vrouw. Op zich maakte het Marjolijn – zijn dochter – niet zoveel uit, ze was leergierig dus ze vond het juist alleen maar spannend. Want zo zou ze misschien ook de kans krijgen duistere magie te beheersen. Maar al snel bleken dingen niet zo uit te pakken als ze wou. Ze kon niet naar school. Het ging gewoon niet. Ze moest alles in het huis doen, koken, wassen, iedereen van huishoudelijke dingen voorzien. Zij had nu de taak van moeder gekregen. Uiteindelijk wist ze zo nu en dan uit huis te sluipen, maar alsnog kon ze niets doen qua duistere magie. Ze kon nergens naar school, want ze zou nooit de tijd hebben om huiswerk te maken. Toen was er die gilde… Afwezig keek ze naar de rug van haar hand. En symbool zou er voor altijd op staan, het was erop gebrandmerkt. Niet dat het haar aan slechte tijden herinnerde, de gilde was eigenlijk iets wat ze altijd al had gewild. Maar dankzij haar vader en haar broers was het nooit werkelijkheid geworden. Ze had veel geleerd daar. Maar uiteindelijk had ze hun toch moeten verlaten, want het ging niet meer. En nu stond ze hier. Met haar rugzakje, waar een paar kleren in zaten – twee à drie setjes – en nog wat andere simpele spullen. Ze had versleten schoenen aan en een doorsnee wit jurkje. Meer had ze niet. Ze had geluk gehad dat ze een shuttle kon krijgen om hier te komen, anders was ze nog niet ver gekomen.

Met haar licht bruine ogen keek ze over de landingsplaats uit. Er stonden verscheidene shuttles. Een wintersbriesje verwelkomde haar. Een vlindertje dreef erop mee. Zwijgend staarde het meisje ernaar. Ze stak haar hand – met het brandmerk erop – ernaar uit, proberend het aan te raken. Maar zodra ze er met een vinger naar wees veranderde de vlinder in rook, om vervolgens weg geblazen te worden. Met grote ogen keek ze ernaar. Haar korte blonden haren dansten vrolijk op de wind, maar haar uitdrukking was geschokt. Langzaam liet ze haar hand zakken en richtte ze haar blik op de grond. Ze wist dat ze het voor een deel bewust had gedaan, dat was haar achter gebleven van de tijd in het gilde. Ze hadden haar meedogenloos willen maken, maar omdat ze toch moederlijk moest zijn over haar familie kon ze het niet. Daarom deed ze soms nogal ongenadige dingen zonder dat ze het eigenlijk wou. In het gilde zeiden ze dat ze voorbestemd was om een uitstekende duistere magiër te worden. Want diep van binnen had ze namelijk een grote harteloze kille Marjolijn opgesloten. Maar zijzelf – de lieve Marjolijn die niemand pijn wou doen – wou niets met die andere haar te maken hebben. Dat was ook een van de redenen dat ze weg was gegaan, in de hoop er nooit meer over na te denken. Maar naarmate tijd verstreek kwam ze erachter dat de gilde ervoor had gezorgd dat haar duistere zelf meer controle had over haar magie dan ze had verwacht. Zo kwam het dus dat haar magie soms dingen deed die ze eigenlijk niet wou, maar wel bewust deed. Een zucht verliet haar mond.
Een beetje zoekend keek ze met haar lichtbruine ogen om zich heen. Waar moest ze nou eigenlijk naartoe? Ze hoopte eigenlijk dat ze iemand tegen zou komen die haar kon begeleiden, Want ze wist eigenlijk niet waar ze naartoe moest. Wel wist ze dat er verschillende etages waren, maar daar zou ze ook geen wijs uitkomen, omdat ze zowel duistere magie beheerste als water magie. Natuurlijk zou ze liever naar de afdeling gaan van de Cassianen, maar het lag eraan wat de directeur – of andere docenten – vonden. Rustig keek ze om zich heen, hopend iemand te vinden die haar kon helpen.

{ Post gerust (; ? }

Rustig liep ze over het platform. Ze had een wandeling gemaakt en kwam hier uit. Haar roodkleurige ogen keken met een koele blik over het platform. Iets lag in haar blikveld. Een meisje met korte blonde haren,gehuld in een wit jurkje. Langzaam liep ze op haar af. Een nieuw meisje? Ze schopte naar een paar bladeren die met de wind meevlogen. Het was koud buiten,omdat de herfst bijna voorbij was. Het werd weer tijd voor de dikke winterjassen. Ze wist niet of het meisje haar gezien had. Langzaam liep ze verder tot ze voor haar stond. ''Hoi.....''zei ze met een koele stem. Iets wat niemand van haar gewend was. Als je haar kende dan. Ze keek haar met een koele blik aan. Een beetje argwanend zelfs. Ze kon niet echt zien waar ze vandaan kwam. Ze keek naar haar hand. Wat was dat? Een teken? Waarvan....?Wacht dat kwam van Shadra.... ''Ben je nieuw?...''vroeg ze met een iets warmere stem. Wat een domme vraag... Ze zag er niet echt bekend uit dus ze zal wel nieuw zijn. Ze bekeek het teken nog eens goed. ''Kom je van Shadra?''zei ze,kijkend naar het teken. Er liepen meer mensen op haar planeet met zulke tekens rond. Sommige waren anders.... Het lag er aan naar welke gilde je ging. Ze zuchtte diep. Een zucht om haarzelf op te warmen. Toen ze uitblies verschenen er kleine wolkjes in de lucht. Warmte die kou ontmoette. Rustig keek ze haar weer aan. Hoe zou ze heten? ''Ik ben Jadira...''kwam er als laatste uit....

Marjolijn haar blik ging overal over heen. Niets… Muur… Shuttle… Meisje… Nog een Shuttle… Snel schoot haar blik weer terug, er kwam een meisje op haar aflopen. Ze schopte naar iets in de wind, maar Marjolijn besteedde geen aandacht aan wat. Kippenvel tekende zich af op haar armen en benen na het briesje, het was best fris buiten. Maar ze had nooit genoeg geld noch tijd gehad om winterkleding te kopen. Enkel een dikke trui… En daar zou ze het de hele winter mee moeten doen. Dat werd binnen zitten dus. Voor haar bleef het onbekende meisje staan. Ze had lange donkere zwarte haren en diep rode ogen. Marjolijn wist eigenlijk al gelijk dat ze een Shadriaan was. Ze was lang genoeg op Shadra geweest om te weten wat de uiterlijke kenmerken waren van het ras op die duistere planeet. ‘Hoi…’ sprak de ander met een koele stem. Haar blik was net zo koel als haar stem, er was een sprankje van argwaan in te bekennen. Nogal beledigend balde Marjolijn haar handen tot vuisten. Niet echt stevig, vrij losjes. Ze was niet echt iemand die snel uitbarstte op anderen, maar ze kon er niet zo goed tegen als mensen snel een oordeel trokken over anderen zonder ze echt te kennen. Ze zag dat de ander naar haar hand keek, met het brandmerk erop. Nu zou ze vast weten dat ze ook van Shadra zou komen. Het was tenslotte een Shadriaans brandmerk. Van binnen sierde een triomfantelijke grijns haar gezicht, maar van buiten had ze een neutrale uitstraling. ‘Ben je nieuw?...’ Haar stem klonk al warmer. Marjolijn trok een wenkbrauw op. Ze stond hier, met een rugzak vol spullen. Dat waren toch allerlei tekenen die erop wezen dat ze nieuw was? Toch knikte ze maar langzaam. ‘Kom je van Shadra?’ vroeg het meisje vervolgens nadat ze het teken op de rug van haar hand nog eens goed had bekeken. Opnieuw knikte Marjolijn, maar ze liet nog geen enkel woord los.

Hierna viel een korte stilte. Ze had het gevoel dat ze zowat bevroor hierbuiten van de ijzige kou. Ze stond op het puntje om te gaan rillen van de kou, maar omdat ze zich wist te concentreren op iets werd het weerhouden. ‘Ik ben Jadira…’ sprak het meisje – genaamd Jadira dus – uiteindelijk. Marjolijn wachtte een paar tellen, ervan uitgaand dat Jadira nog wat zou zeggen. Maar het bleef stil. ‘Aangenaam, Jadira,’ begon ze eindelijk te praten na haar lange stilzwijgen, ‘Ik ben Marjolijn. Marjolijn van de Booghaard,’ stelde ze zichzelf voor. Ze snapte eigenlijk niet waarom Jadira haar achternaam er niet achter had gezegd. De meeste die ze kende deden het omdat ze er trots op waren, niet dat zij er erg trots op was. En in werkelijkheid was haar achternaam nog langer. Maar ze zei alleen maar het gedeelte dat van haar moeders achternaam. Ze mocht haar vader eigenlijk niet zo heel erg veel, moest het meer van haar moeder hebben. Ze hapte één keer naar adem, om vervolgens haar mond open te trekken. ‘Jij bent zo te zien ook van Shadra, als ik het niet fout heb. Wat brengt je hier, naar het platform? Ging je weer terug naar je thuis planeet?’ De vragen zouden misschien een beetje fel overkomen, maar haar stem klonk kalm en rustig. Ze wilde enkel weten wat Jadira hier deed, meer niet. Rustig wachtte ze af op antwoord.

Ze hoorde haar vragen. ''Nee....ik wil niet terug naar Shadra...ik heb veel slechte herrineringen aan die planeet overgehouden''zei ze. Ze wilde niet aan haar planeet denken,en al helemaal niet aan haar famillie daar. ''Al had Shadra zijn voordelen...zoals zijn magie...''. Ze keek naar haar hand. ''Mag ik vragen van welke gilde je komt?''vroeg ze. Ze had vaker van zulke tekens op haar planet gezien maar die nog nooit. Ze zuchtte diep. Ze was niet zo goed in gesprekken voortzetten,tenzij het over een interesant onderwerp ging. Ze bekeek alle shuttles...niks bijzonders..... Ze keek weer naar het meisje. ''Heb je zin om naar de aula te gaan?'Je zal vast honger hebben van de reis ...of niet?...''er viel een stilte. ''Oahwww....ik ben niet goed in gesprekken voortzetten.....Let er maar niet op...!''zei ze glimlachend. Het meisje leek haar wel aardig,al had ze in het begin niet erg aardig tegen haar gedaan. ''Sorry dat ik net zo argwanend keek..ik neem mensen altijd goed in me op..maar ik kijk dan altijd boos of dromerig....''kwam er als laatste uit tot er weer een korte stilte viel. Ze keek naar haar schoenen,het was stil...


- heel inspiratie loos...maar het moest van jou xD -

‘Nee… Ik wil niet terug naar Shadra… Ik heb veel slechte herinneringen aan die planeet overgehouden,’ beantwoordde Jadira haar vraag. Opnieuw knikte Marjolijn enkel. Alsof zij geen slechte herinneringen had aan die planeet? Het enige goede wat ze had in haar geheugen was het gilde, mee niet. ‘Al had Shadra zijn voordelen… Zoals zijn magie,’ sprak Jadira opeens. Afwezig keek Marjolijn op, terwijl ze een wenkbrauw optrok. Ze voelde geen behoefte om in protest te gaan, maar ze van de duistere magie nou niet echt een voordeel aan Shadra. Ze had liever een andere magie willen kunnen beoefenen; de wind magie, afkomstig van Puffoon. Ze had er altijd van gedroomd dat haar vader naar de planeet zou gaan, maar het was er nooit van gekomen. Ze wou net een teleurgestelde zucht slaken toen ze Jadira haar stem weer hoorde: ‘Mag ik vragen van welke gilde je komt?’ Ze zag hoe Jadira naar haar hand keek. Snel verstopte ze hem achter haar rug. Het gilde was een privé gedeelte uit haar leven, dat ze aan niemand zou onthullen alleen aan leden van de gilde zelf. Hevig schudde ze haar hoofd. Haar eerst zo kalme blik had plaats gemaakt voor een felle. Ze kon er nooit tegen als een buitenstaander vroeg naar het gilde. Ze had het er een keer over gehad met een van haar broers, maar hij had het niet begrepen. Dus zou niemand het kunnen begrijpen. Zelfs niet iemand van Shadra zelf.

‘Heb je zin om naar de aula te gaan? Je zal vast wel honger hebben van de reis… Of niet?’ Kalm schudde Marjolijn haar hoofd. Ze was niet zo’n veelvraat, vooral niet omdat ze altijd al het eten uit haar mond moest sparen voor haar broers. Dan zocht ze altijd afleiding, en dat was een gewoonte geworden. Ze werd er alleen maar dunner op, en wat ze gebruikte als voedsel? Soms een boek, een andere keer wat training. Maar ze at niet veel, want dat liet haar lichaam niet toe. Het was niet gewend aan veel eten. ‘Ik ben niet goed in gesprekken voortzetten… Let er maar niet op,’ glimlachte Jadira. Marjolijn fronste. Ja, dat had ik al gemerkt… zei een sarcastische stem in haar hoofd. ‘Sorry dat ik net zo argwanend keek… Ik neem mensen altijd goed in me op… Maar ik kijk dan altijd boos of dromerig,’ waren de laatste woorden van Jadira. Kalm knikte Marjolijn. Ze keek eventjes langs Jadira heen naar het gebouw. Ze verlangde er best wel naar om daar naar binnen te gaan, omdat ze het nogal koud had. Ze had alleen maar een dun jurkje aan en het was herfst. Dus dat was vrij logisch. Ze hapte één keer naar adem. ‘Ik ga denk ik maar opzoek naar een docent of iets dergelijks. Ik wil me namelijk zo snel mogelijk kunnen installeren in mijn kamer,’ sprak ze. Ze liep langs Jadira, richting het gebouw. Nog voor ze een reactie kon krijgen stak ze haar hand in de lucht. ‘Dag, Jadira! Spreek je nog wel eens een keer!’ riep ze nog, voordat ze verdween in het gebouw. Zodra ze wist dat Jadira haar niet meer kon zien slaakte ze een zucht. Zijzelf was ook niet echt goed in gesprekken aanknopen, dus het zou dan toch alleen maar stilzwijgen worden tussen hun. En daar zat ze eigenlijk niet echt op te wachten. Binnen in het gebouw was het lekker warm. Ze wreef eventjes over haar arm en liep toen, in een treuzelgangetje, verder.

Topic uit.

{ Ik dwong je niet D:...
Hooguit onderspammen xd
Maar aagezien onze inspi weg is voor dit topic;
Leave ik maar xd... }