Slaperig opende Rhae haar ogen. Een stewardess uit de shuttle had gemeld dat ze over tien minuten zouden landen, dus Rhae kon wel fluiten naar haar rust. Ze had die nacht slecht geslapen, niet van de spanning, maar juist omdat ze naar dit kleine avontuurtje, zoals zij het zag, uitkeek. Aidan, haar felrode vos, lag gekruld op haar schoot te slapen. Het zag er zo aandoenlijk uit dat Rhae hem maar liet. Voorzichtig tilde ze hem op terwijl ze haar gigantische koffer en weekendtas oppakte, maar het had geen zin. Omdat ze nogal heen en weer schommelde werd de vos toch wakker en sprong sierlijk uit haar armen.
Toen ze langzaam de loopplank af liep kon Rhae het schoolgebouw even observeren. Het was in een woord: indrukwekkend. Ze had al wel eerder dit soort bouwwerken gezien, maar ze had nog nooit in zo iets gewerkt. Zelfs het nationale theater op Nova was niet zo groot. Toen ze eenmaal met vaste voet op de grond stond bood iemand van de shuttle aan om haar spullen naar haar kamer te brengen. Dankbaar nam Rhae dat voorstel aan, ze kon hier onmogelijk haar weg vinden. Met alleen nog een tas om haar schouder en Aidan die trippelend achter haar aan kwam liep ze naar het schoolgebouw.
Tot haar spijt moest ze aan een leerlinge vragen waar het kantoor van de hoofdmeester was. Na haar met grote ogen aan te hebben gekeken vertelde het meisje waar ze naartoe moest. Wauw, die angst is vast geen goed teken, dacht Rhae. Natuurlijk had ze de verhalen van het schoolhoofd gehoord. Hij werd meer dan eens vergeleken met een slang en zou enorm wreed zijn. Maar hij was een goede firemagician, dus Rhae zou veel van hem kunnen leren en het stelsel bestond nou eenmaal niet alleen maar uit aardige mensen. Dat had ze wel al eerder ervaren, maar dat waren slechts tienerpesterijtjes, geen serieuze zaken als het martelen van leerlingen. Ze nam zich voor dat omdat zij stagiaire was dit soort dingen haar niet zouden overkomen, maar je wist het nooit zeker.
Na een heleboel trappen kwam ze dan eindelijk aan bij het kantoor van master Savador, de slang. Ze nam even een momentje om moed te verzamelen en klopte drie maal op de deur. Ze had zelfs het volume van haar klopjes van te voren bedacht zodat het niet te zacht of te hard zou klinken, maar precies in het midden. Toen ze antwoord kreeg vanaf de andere kant van de deur opende ze de zware deur. "Goedemorgen, ik ben Rhae Sheenan, de nieuwe stagiaire firemagic," zei ze accentloos. Ze wilde al naar binnen lopen en de deur dicht doen toen Aiden zijn kop naar binnen stak. "Aidan, better stay out," zei ze met een Iers accent. Meteen had ze spijt van haar woorden, nu was haar eerste indruk van het meisje met het Ierse accent, terwijl ze perfect Brits, Italiaans en Kovomakaans kon spreken. De vos trok zijn kop weer in en ging op de gang zitten. Met een rood hoofd draaide Rhae zich om. Wat een geweldig begin, dacht ze verbeten. Toen ze master Savador bekeek merkte ze dat er een aantal geruchten klopten. Hij had inderdaad wel iets weg van een slang, maar zag er verder uit als een keurige heer. Toch hing er iets over hem dat haar angst inboezemde. Rhae wist niet wat het was, maar wijtte het aan de geruchten die ze had gehoord. Iedereen heeft zijn zwakheden, nam ze zichzelf voor. Het was een wijsheid die haar grootvader haar ooit had verteld. Het probleem was alleen dat haar zwakheden waarschijnlijk groter waren dan die van de man tegenover haar.

Zwijgend stond hij voor het raam van zijn kantoor, gehuld in net pak en zijn handen formeel achter zijn rug gevouwen. Voor het het raam van zijn kantoor kon je uit kijken over het momenteel verlaten schoolterrein. Van geplaveide keien ging het een eindje verderop over in gras, en weer een aantal meter verder bevond zich de grens van het duistere bos. Meer richting oosten was nog veel verder de grote poorten, en de grens die de grond van de school en het begin van Oak's Field aanduidde. Vanaf hier had hij enkel zicht op het pad dat van de poort naar hier liep, want het begin ervan ging schuil achter struiken en boomtoppen. Toch kon hij de meeste nieuwkomers - als hij geluk had - al van top tot teen bekijken voor ze zich ook maar bij hem hadden gemeld, of een enkele blik omhoog wierpen naar het overhellende punt van het kasteel met de grote ramen waar zich de werkplek van de Hoofdmeester bevond. De meeste zouden dan een schim kunnen onderscheiden, de contouren van een man die met zijn arm in een lage positie iets vasthield met elegante vormen. Meestal de omtrek van een leeg of nog halfvol wijnglas. Al om al straalde het kantoor van buitenaf al striktheid en orde af, zoals het hem graag betaamde. Nu had hij echter geen wijn bij de hand, of de drang om zijn inmiddels al lege glas opnieuw te vullen. Het wijnglas stond in de hoek van de vensterbank, half verborgen achter de zware donkere gordijnen. Zelfs nu had hij er even geen lust voor. Zijn geduld duurde een eeuwigheid als hij wilde, en vandaag was precies een dag waarop hij stiekem had uitgekeken. Na al die tijd was er eindelijk weer iemand die oprechte interesse had in vuurmagie, waar hij zijn lessen mee kon delen en beter kon leren kennen. En het was juist zo naar zijn behoren omdat het een jonge vrouw was. Zijn slangachtige ogen vestigden zich op de jonge blonde zwaan die over het pad genaderd kwam. Rhae Sheenan. Ze zou veilig zijn in zijn handen, daar zorgde hij met alle plezier voor. Savadors mondhoeken krulden gracieus om toen zijn Reuzencobra Saethion traag langs het koude marmer van de vensterbank gleed en een zacht gesis slaakte. 'Ik heb weer iemand om me mee te amuseren, Saethion,' sprak hij zijn slang zacht toe terwijl hij de schubben van het reusachtige dier onder zijn hand voelde gaan. Je lessen in je eentje door moeten komen midden in een letterlijke varkensstal met haatdragende zeugen en zwijnen was immers ook geen pretje. Maar het uiterlijk van de schone alleen al was genoeg om het wat draaglijker voor hem te maken. Kalm sloot Savador zijn ogen, telde in gedachten langzaam af. Nog geen twee tellen later klonk er een beheerst geklop door het kantoor dat zijn glimlach aanzette om iets te verbreden. 'Ga,' gaf hij Saethion het nauwelijks hoorbare bevel om te vertrekken. Hij keek toe hoe de Reuzencobra zich gehoorzaam door het raam een weg naar buiten werkte. Hij wilde immers niet dat young lady miss Rhae een ongeluk zou schrikken bij het zien van een monsterlijk grote slang. Pas toen Saethions ratelstaart over de rand van het kozijn wegglipte en er geen spoor meer van de slang te bekennen was, wendde Savador zich met een hoffelijk 'Binnen' tot de deur. De blonde jonge vrouw zwaaide de deur open en verscheen in de opening. 'Goedemorgen, ik ben Rhae Sheenan, de nieuwe stagiaire firemagic,' luidde haar begroeting. 'Aaah, juffrouw Sheenan.' Zijn montere woorden klonken iets te hartelijk, vooral tesamen met de brede glimlach op zijn gelaat terwijl hij uitnodigend zijn armen spreidde. Hij sloeg er niet echt acht op, vond dat hij al genoeg gewacht had op haar komst vandaag. Zijn blik viel op het roodharige schurftige beest toen het zich brutaal een weg binnen zijn kantoor baande. Meteen vormde zich een onvoldane frons tussen zijn wenkbrauwen en ging zijn houding van uitnodigend over naar stijf en nijdig. Honden, wolven, vossen, en heel dat andere stelletje - bah. Een lopende vlooienmagneet, vol met bacteriële ziektes en enge aandoeningen. Nog maar te zwijgen over het ergerlijke harenverlies. Hij zorgde ervoor dat zijn minachting niet doorschemerde door de expressie op zijn gezicht weer te herstellen terwijl Rhae - waarschijnlijk het baasje over het beest - de vos met een overheersend accent toesprak. 'Ah.'
Met een teruggehaalde glimlach vestigde hij zijn aandacht weer op de nieuwe stagiaire nu ze eenmaal weer alleen in het kantoor waren. 'Ik hoor aan je accent dat je ook enig Novaans bloed bezit?' Het klonk te bekend in zijn oren, denkend aan Madeline en alle andere Novanen waar hij ooit een band mee had gehad. De Noord-Shadraanse nationaliteit bracht zijn eigen Britse accent met zich mee, iets wat hij in tegenstelling tot haar niet helemaal kon bedrukken zodat het in ieder gesproken woord te horen was. Niet dat hij het erg vond. Hij was fier, bijna hooghartig over zijn plaats van herkomst. Langzaam haalde Savador zijn handen uit de beschaafde, ineen gevouwen positie en gebaarde kalm naar de stoel voor zijn bureau. 'Alstublieft, neem plaats,' verzocht hij met een zuinige glimlach. Het feit dat haar vossenbeest bijna de kans had kunnen nemen om van zijn orderlijke kantoor een ware bende te maken, zag hij voor nu maar door de vingers.

Hoewel het bijna verdwenen was dacht Rhae toch een lichte frons op Savador's eerst zo hartelijke gelaat te zien. Ze besteedde er verder geen aandacht aan, want zij vond ook niet ieder dier even prettig. Ratten bijvoorbeeld. Ze had nooit begrepen waarom ze die beesten zo haatte, maar het was haar hele leven al zo.
"Ik hoor aan je accent dat je ook enig Novaans bloed bezit?" Het klonk niet echt als een vraag, maar Rhae antwoordde zodra ze in de comfortabele stoel zat. "Ja inderdaad. Mijn vader is Novaans," zei ze terwijl ze haar best deed om niet te snuiven. Ze was niet ontevreden maar zeker niet trots dat ze een groot gedeelte van haar jeugd op Nova had doorgebracht. De quasi-opptimistishe mensen die altijd vrolijk waren verveelden haar. Daarom was ze ook verhuisd naar Razen. Het temperament van de Razianen was misschien wat teveel, maar tenminste wel interessant.
Ze wilde al aan Savador vragen of hij uit Noord-Shadra kwam toen ze bedacht dat het al erg duidelijk uit zijn accent op te maken was. Het was onnodig om duidelijke dingen te herhalen om zo een luchtig gesprek te beginnen.
Met een soort lief maar klein glimlachje keek ze Savdor aan. Ze kon zich maar beter koest houden nu Aidan's aanwezigheid hem al had tegen gestaan. Nu vroeg ze zich af wat hij voor haar in petto had. Ongetwijfeld werd ze niet direcht voor de groep gegooid, tenzij hij dat als een goede ontgroening zag. Ze liet het maar op zich afkomen, de meeste dingen kon ze wel aan. En aangezien ze wat jonger was hoopte ze dat de leerlingen daar in meegingen. Maat zover was ze natuurlijk nog niet.
Inmiddels voelde ze zich al meer op haar gemak in het geordende kantoor. Even keek ze naar buiten door het raam. Een groot deel van het landgoed was er door te zien. Met een glimlach keek ze er naar. Het zag er zeker interessant uit. Met een vragende blik keek ze Savador weer aan.

Ergens hoopte hij diep van binnen niet dat Rhae een glimp of iets dergelijks van zijn onvoldane uitdrukking had meegekregen. Zo wilde hij niet beginnen, en al helemaal niet als dit kwam door een achterlijk beest dat beter thuishoorde tussen de bramenstruiken van het duistere bos dan binnen de muren van een school en kasteel ineen. Enfin, het hoefde nog niet te betekenen dat de eerste indruk massaal verpest was. Ze was nog maar nauwelijks binnen, dat reine kindje. Daarbij wilde hij de orde liever bewaren. Ze zouden immers nog vele lessen iets aan elkaar moeten hebben. Hij als voorbeeld om iets van het beroep als leerkracht iets op te steken, zij om te kunnen gebruiken als extra hand wanneer ze niet de hele tijd hoefde te observeren. Met haar lokken als vaalgoud gesponnen weefsel en haar poppengezichtje. Zo zag je ze nog maar zelden, spijtig genoeg. De meeste andere jonge vrouwen van haar leeftijd waren eigenlijk nog typisch meisjes. Meisjes in hun late puberteit, weliswaar, maar ze voelden zich kennelijk meisje-meisje genoeg om zich met veel te veel lagen make-up op te doffen dat het gewoon niet meer aantrekkelijk was - of ze waren van zichzelf nog verschrikkelijk kinderachtig. Not mature at all. Daar knapte hij op af. Rhae kon echter als een perfect voorbeeld dienen voor al die ongehoorde vrouwen. Bij dat laatste viel Uda helaas ook onder, met haar mopshondkop. Waarom hij haar ooit het ja-woord gegeven had, bij Medusa. Helemaal ongehoord, aangezien het de man was die de vrouw ten huwelijk moest vragen, en niet andersom.
Savador vergat het kleine akkefietje met Rhae's vos al gauw weer nu hij erin geslaagd was om een klein gesprek aan te knopen. Gewoon de juffrouw wat gerust stellen, en het op haar gemak maken. Enige jassen of tassen van haar aannemen om voor haar op te hangen, beleefd als hij kon zijn. Dan kon hij zich automatisch ook beter aanpassen aan haar, en dat was belangrijk. 'Ja inderdaad,' antwoordde de nieuwe stagiaire op zijn vraag. 'Mijn vader is Novaans.' Savadors mondhoeken krulden om terwijl hij een begripvol knikje met zijn hoofd gaf.
'Het Novaanse accent is iets dat er wel mag wezen,' vond hij. Eigenlijk had hij een hekel aan werkelijk alles dat Novaans was, maar daar brak hij maar beter geen woorden over. Het accent had iets aantrekkelijks bij vrouwen, de taal viel hem echter vies tegen. Maar het accent..
'Ah..' De lage hakken van zijn herenschoenen tikten zacht op de vloer toen hij zich het volgende ogenblik iets naar Rhae toeboog en haar een hand gaf. 'Master Savador Jaellvìas Sathandiai,' besloot hij zich voor te stellen toen het hem te binnen schoot dat hij dat nog niet had gedaan. 'Maar u mag me gewoon bij mijn voornaam aanspreken.' De glimlach op zijn dunne lippen verbreedde zich iets op het moment dat Rhae zich glimlachend tot hem richtte. 'Wens je iets te willen drinken? Ik neem aan dat het een tamelijk lange reis was.' Hij scheurde zijn blik ook niet van haar af terwijl hij langzaam achteruit schuifelde, alsof hij aanstalten - maar toch ook weer niet helemaal - maakte om zich om te willen draaien. Misschien een beetje in de ban dat hij eraan herinnerd werd van hoeveel souplesse jonge schoonheid met zich mee kon dragen. Pas bij het naderen van een klein bijzettafeltje vlakbij het raam, hield hij zich met zijn handen tegen de tafelrand tegen om zich uiteindelijk naar de verscheidende soorten drank te keren. 'Zo,' verbrak hij veelzeggend de stilte. Zwijgzaam keek hij toe hoe het glas zich met de hete drank vulde terwijl hij al wat Shadraanse thee voor zichzelf inschonk. 'Jij en ik zullen nog heel wat lessen de handen ineen moeten slaan. Ben je daar bereid op?' Met het dampende glas in zijn handen, draaide Savador zich weer terug naar Rhae om. Hij bracht met een uitgestreken glimlach over zijn gelaat het theeglas naar zijn lippen en nipte er voorzichtig aan. 'Ik namelijk wel,' vervolgde hij op een zachte toon die iets te onheilspellend klonk dan eigenlijk zijn bedoeling was geweest. Hij kon er niets aan doen. Welke leraar wilde nu immers niet zo'n schoonheid als stagiaire in zijn les hebben?

- Geen probleem

Savador stak zijn hand uit en Rhae nam.hem aan terwijl hij zich voorstelde. Door de glimlach op zijn dunne lippen zag hij er vrij charmant uit en Rhae vroeg zich af waar ze bang voor was geweest. 'Wens je iets te willen drinken,' zei hij vervolgens. 'Ik neem aan dat het een tamelijk lange reis is geweest.' Rhae knikte lichtjes. Nu Savador het vroeg voelde ze hoe droog haar keel eigenlijk was. De hele vlucht had ze amper wat gedronken en dat begon ze langzamerhand wel te merken. 'Vanaf Razen is het minder lang dan vanaf Nova gelukkig,' zei ze terwijl Savador naar een tafeltje in de hoek liep. Ze vond het vreemd dat hij zich niet gewoon omdraaide, maar ze besloot niet weg te kijken. Toen hij zich uiteindelijk omdraaide trok Rhae haar wenkbrauw lichtjes op. Ze liet hem echter snel zakken zodat Savador niets zou merken.
'Thee graag. De smaak doet er niet toe,' antwoordde ze uiteindelijk. Ze was meestal niet erg kieskeurig in dat geval, zo lang het geen vruchtenthee of stermint was, maar ze ging er van uit dat deze smaken niet op het tafeltje lagen. Even raakte Rhae in gedachten verzonken toen er een stilte viel. Ze dacht niet aan een specefiek onderwerp, maar fantaseerde vooral over haar tijd hier op school. Eigenlijk had ze geen idee wat ze kon verwachten, maar ze ging er van uit dat Savador dat binnen een paar minuten zou vertellen.
'Zo.' Met een geheven stem haalde Savador haar uit haar gepeins. 'Jij en ik zullen nog heel wat lessen de handen ineen moeten slaan. Ben je daar bereid op?'
Rhae vond het een aparte vraag - als ze er niet bereidt op was dan zou ze hier toch niet zitten? Ze besloot gewoon te glimlachen en te zeggen dat ze er naar uit keek. Net toen ze dat wilde doen begon Savador weer te praten. 'Ik namelijk wel,' zei hij op een zachte toon. De woorden klonken een beetje onheilspellend en lieten een paar rillingen over haar rug lopen, maar tegelijkertijd
voelde ze zich zeer gevleid. Haar lippen krulden weer enigzins om en ze nam even de tijd om een antwoord te bedenken. 'Jazeker, ik neem aan dat het wel zal lukken,' sprak ze ietwat zelfverzekerd. Dat laatste verbaasde haar een beetje, want ze was soms vrij onzeker van haar zaak. Tenzij ze er echt iets van wist, zoals schaken of ballet. Of andere dingen waarbij ze haar hersenen moest gebruiken.

De glimlach op zijn lippen werd iets breder toen Rhae knikte op zijn attente aanbod. Gasten die hij hier ontving - van sollicitanten, nieuwe leraren of leerlingen tot leden van het bestuur of het scholengemeenschap - kwamen van her en ver, en dan was het wel zo toepasselijk om ze allereerst iets te drinken aan te bieden. 'Vanaf Razen is het minder lang dan vanaf Nova gelukkig,' hoorde hij haar op zijn woorden ingaan terwijl hij zich naar de bijzettafel gewend had en bezig was met de drank. 'Ah,' hij draaide zijn hoofd even om haar over zijn schouder vriendelijk aan te kijken. 'Daar kan ik over meepraten. Ik heb een aantal jaren op Razen gewoond.' En wat was hij blij dat hij naderhand weer gewoon verhuisd was naar Shadra, bij Medusa. Lange, broerige dagen met een tropische oplopende temperatuur van veertig graden was gewoon too much voor een Shadraan die het grille, regenachtige klimaat gewend was. En ondanks dat hij zelf de Raziaanse taal ten volle beheerste doordat hij er even had gewoond voor zijn studie, viel er niet te zeggen dat hij een klik met dat temperamentvolle volk had. Alles behalve. Het was puur om de vuurmagie geweest waar zijn interesse in had gelegen. Over Nova begon hij niet eens. Hij was er nooit geweest en stond er ook niet bepaald om te springen om erheen te gaan. Zoals iedere volbloed Shadraan in hart en nieren waren de Novaansen en hun lichtmagie een directe tegenpool. 'Thee graag. De smaak doet er niet toe,' gaf Rhae antwoord op zijn vraag. Met zijn eigen dampende theeglas nog in zijn handen, keerde Savador zich weer naar de tafel terug om ook voor haar in te schenken. Een tweede gevuld theeglas stond gereed op de tafeldesk, en hij richtte zich weer tot Rhae om uiteindelijk ter zake te komen. Het duurde een klein ogenblik voor de jonge vrouw haar lippen van elkaar af haalde en een reactie bracht op zijn vraag. In de korte stilte die heerste, liet hij haar de tijd nemen en staarde haar intussen wat glunderend aan terwijl hij af en toe uit zijn glas nipte. Totaal niet beschroomd over de iets te montere toon in zijn vorige woorden, want het had immers zoveel betekenissen. 'Jazeker, ik neem aan dat het wel zal lukken,' klonken de woorden van de stagiaire na enige tijd. Savador keek glimlachend op haar neer en zette het theeglas rustig voor haar neer op zijn bureau. 'Dat denk ik ook,' sprak hij zacht voor hij weer enige afstand nam. Oja, hij had haar maar wat te graag bij hem als het niet zo mocht zijn, om haar alles tot in het kleinste detail haarfijn uit te leggen. Savador nam een kleine hoorbare ademteug voor hij neerzeeg achter zijn bureau, zijn theeglas naast zich neerzette, zijn handen onder zijn kin vouwde en begon te spreken: 'Afhankelijk van je niveau op het gebied van educatie, is het observeren, noteren en afkijken hoe ik een klas vol leerlingen onder mijn duim houd van belang tijdens de lessen. Maar uiteraard zal ik je wel wat meer te doen geven om je op je gemak te laten voelen. Dat zien we dan nog wel.' Hij zweeg weer even, en nam zijn theeglas op om er een aantal kleine slokjes uit te nemen. 'Verdere vragen mogen altijd gesteld worden, daar ben ik je begeleider voor. Krijg je het een beetje gevonden op de school?' Langzaam zette hij zijn theeglas neer en leunde iets naar achteren, zijn slangachtige ogen daarbij nog kalm op Rhae gericht.

- Bwah, flut.

---

Flegmatiek pulkte hij aan een los draadje van zijn pantalon, zich bedenkend of hij nog iets belangrijks vergeten was dat een aanstormend lerares wel moest weten. Hoever ze al in haar studie was, bijvoorbeeld. Daar verwachtte hij veel van. Ze was jong, maar leek hem ervaren. En God, shame on him dat hij dat eerste zoveel belangrijker vond. Eigenlijk een reden die een directe 'ja' vormde bij sollicitaties zoals deze. Peinzend staarde hij naar de minuscule plooien in zijn broek die hij met het gepulk veroorzaakt had, zichzelf voorhoudend dat hij zich nu niet te hard moest laten gaan. De jonge vrouw was hier pas net, for God's sake. Waar zat hij over te mijmeren? Ze moest gewennen en zich hier kunnen installeren, dat kwam voor nu op de eerste plek. Egoïst. Maar toch - een beetje op een meer hartelijkere wijze geruststelling geven dan nodig was mocht toch wel? Zou hij zelf immers ook fijn vinden als hij pas ergens kwam. Zijn eigen gedachtegang, die als een ontspoorde trein door zijn hoofd denderde, ontrok zijn aandacht van Rhae en dus ook van haar onwel worden. Zelfs als hij zich op haar had gericht, zou hij enkel even aandachtig gefronsd hebben om kleine en vrijwel onzichtbare trekjes in haar gezicht. Er verder geen acht op slaand, want hij wilde niet te lang blijven hangen. In het achterhoofd houden; haar eerst op weg helpen, niet fantaseren over wat je met haar zou kunnen doen na de lessen vuurmagie, in een afgesloten klaslokaal. Dat kwam later. Want ze mocht er zijn, bij Medusa, ze mocht er zijn. Zoveel beter dan die lakse slungelige jongens die zelf pas net van school kwamen en een beetje naast hem stonden te niksen en te neuspeuteren als hij zelf druk in de weer was met zijn les. Eigenlijk nog maar studentjes, en hij kon zich er mateloos aan ergeren. In vergelijking met dat was dit een zegen. Voor hem, althans.
Met een klein glimlachje gluurde Savador haar vanuit zijn bovenste ooghoeken het volgende ogenblik weer aan, het gepeuter aan zijn broek stopte. Onschuldig, want haar beproeven op haar reacties, glunderen over foute gedachtes? - hoe kwam je erbij. Rhae leek er echter niet bijster ontdaan over te zijn, thank god, reageerde er vrij normaal op. Hij hield haar liever te vriend, zoals het voor haar verstandiger was om hem te vriend te houden. In zijn geval natuurlijk om geheel andere redenen. Als de zon die plotseling doorbrak door donkere zware samengepakte stormwolken, trokken zijn mondhoeken zich het volgende ogenblik op in een tandenontblootte glimlach. Tesamen met een vriendelijk lachje uit het binnenste van zijn keel, waardoor zijn ademsappel zichtbaar licht meebewoog. 'Popelend om te kunnen beginnen, zie ik?' De lach mondde uit in een kalm glimlachje terwijl hij zich tevreden naar achteren liet zakken en zijn handen op zijn schoot in elkaar schoof. 'Dat is goed,' zei hij zacht. 'Geestdrift is goed.' Hij wilde nog zoveel meer zeggen dat goed aan haar was, maar dat liet hij verstandelijk maar achterwege.
'Dus, wanneer begin ik?' De vraag liet hem weer opkijken, een joviaal glimlachje op zijn lippen, zijn armen in lage positie gespreid, zijn schouders in een vanzelfsprekend gebaar opgetrokken. Zijn handen kwamen met een klap weer op zijn bovenbenen terecht. 'Wat mij betreft vandaag nog,' voegde hij de woorden bij de daad. 'Je enthousiasme is alleen maar deugdzaam. En ik begrijp je bezieling, dear, maar zou je jezelf niet eerst de tijd gunnen om het je allemaal eerst gewend te maken?' Een beetje peinzend keek hij Rhae aan. Hij zat in een ietwat schuine positie, met een ene elleboog leunend op de leuning en in de hand van de vingers die hij in zijn bedenkelijke expressie tegen zijn slaap had gelegd een pen. 'Uiteraard moet je het zelf weten, maar ik gun je in ieder geval wel die gelegenheid. Een eerste week vrijaf om je voor te bereiden, de school te verkennen, de mensen te benaderen. Lijkt me verstandig, wil je niet direct een hoge tol van jezelf eisen. En geloof me op mijn woord als ik zeg dat je die kans moet pakken als je het nodig hebt, want zodra je je positie hier inneemt gaan we er hard tegenaan.' De ernstige uitdrukking die even op zijn gelaat te zien was, verdween net zo snel weer als dat het was verschenen, en maakte plaats voor dezelfde warme glimlach als voorheen. 'Zie maar wat je doet,' voegde Savador er op een zachte geruststellende toon aan toe.

---

Alles wat hij kon voortbrengen als reactie op haar antwoord was een mild glimlachje. Zijn ene mondhoek net iets hoger opgetrokken dan de ander, waardoor het bijna al resulteerde in een smal grijnsje. Het zou wat zijn als hij zijn sollicitanten direct de eerste dag al aan het werk zette. Al zou hij in Rhae's geval haar wel ergens anders graag te werk zetten. Om hem te plezieren, bijvoorbeeld. Gewoon; heel onschuldig, vast een voorproefje op wat ze kon verwachten de rest van het schooljaar. Of in ieder geval; het was hetgeen waar hij - onverbeterlijk als hij was - op uit was. Want pech voor haar dat hij juist haar begeleider op haar stageplek moest zijn. De meerdere betekenissen die hij steeds aan haar reacties en antwoorden, en zo ook die van hemzelf kon binden: het amuseerde hem. Binnenpretjes, en zij zou geen idee hebben als er opnieuw een verdachte lach op zijn gezicht stond. God, eigenlijk was hij best erg. Het was maar goed dat niemand anders dan hij in zijn hoofd kon kijken.
Ze bekeek hem, en hij genoot ervan. Waarschijnlijk bij de gedachte welke emoties het bij de jonge vrouw los moest maken door de conclusies die ze op basis van zijn voorkomen kon trekken. Of ze hem nu een engerd vond, of ergens toch wel vond dat hij kenmerken had die aantrekkelijk waren in haar ogen; het kon hem bar weinig schelen. Hij bleef en zou er een beetje galant bijhangen, schuin in zijn stoel, armen leunend over de rugleuning, met die veelzeggende tandenontblootte glimlach op zijn gezicht - alsof hij met lichaamstaal wilde zeggen dat ze zich hier en nu op hem mocht storten. Gedurende de stilte waarin ze hem bekeek, althans. Het moment dat diezelfde stilte verbroken werd, viel hij al net zo snel weer terug in zijn hoffelijke houding. 'Niets meer dan noodzakelijk,' stemde hij op een gemaakt vriendelijk toontje in op Rhae's woorden. Vriendelijk blijven doen - altijd vriendelijk blijven doen. Iemand hard onderuit halen ging des te harder als diegene zijn volledige vertrouwen in je had gelegd. Wanneer het nodig was, uiteraard. Ah - ze was bereid zijn advies op te volgen. Mooi. Kon hij haar de rest van de week op een afstandje observeren. Natuurlijk geheel onopvallend langs muurtjes, door gaatjes, via zijn slangen die zich her en der in het kasteel bevonden om voor hem te bespioneren.
'Heeel verstandig.' Weer dat vriendelijke toontje - alsof hij te hard probeerde. Hij glimlachte er zelfs barmhartig bij met gesloten ogen. Dat er een geheel andere boodschap achter lag, hoefde zij immers niet te weten. Nog niet.
'Met vragen en problemen mag je me in de tussentijd uiteraard altijd benaderen. En heb je nu geen verdere vragen meer, dan ben je vrij om te gaan.' Een nieuw attent glimlachje om zijn woorden kracht bij te zetten. 'Ik wil je je eerste dag immers niet de hele tijd vasthouden als er zoveel te zien en te doen is op je nieuwe werkplek, wel dan?' voegde hij er warm aan toe.