PortalIndex⊰ Arrival ⊱ HpD5Uwn⊰ Arrival ⊱ 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 ⊰ Arrival ⊱

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Francis

Francis

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 337
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire Magic
Klas: Le Magicièn Legendarique~
Partner: I'm frantastic and I know it~

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimedo feb 16 2012, 18:06

In de eerste paar minuten dat hij er was, voelde hij zich al op zijn gemak in de grote warme kamer. De temperatuur was precies op de temperatuur die hij fijn vond, de zon scheen fel en vrolijk door de grote hoge ramen en de lichte geur van as in de kamer, was voor Francis net de geur van een bos met geurige bloemen. Er waren mooie mahoniehouten meubels, versierd met prachtige krullen, inscripties en tekens die Francis niet kon lezen, de kussens en gordijnen waren een diepe bordeauxrode kleur - zijn favoriete kleur - net zoals het tapijt en de donkere houten vloer onder zijn voeten. Er ontbrak voor Francis echter nog één ding: Bloemen. Ja, de Raziaan die vuur, het element dat alles verslond en verbrandde, beheerste, hield van bloemen. Delicate bloemen die bij de eerste aanraking met een vonk al in lichterlaaie zouden staan, hun schoonheid beschadigt en verkoold door het hete vuur. Hij was er gewoon dol op. Bossen vol met de mooiste kleuren, elke keer een andere geur die zijn reukzintuig wist te strelen, ook al had hij zijn hele leven niets anders dan as geroken. Toch was hij er niet zat van. Dat kon ook niet anders met een element als vuur. Razen was ook een plek waar hij zich echt één voelde met de wereld. Hij kon wel dagen doorbrengen bovenop de gigantische vulkaan met alle stromen van lava en rook om zich heen. Er was niets beters dan dat. Gewoon rustig zitten op een vulkaan, nadenken en je geest volledig leegmaken. Het was ontspannend, was ook wel van tijd tot tijd nodig. De taak die hem toegewezen was, was geen makkelijke. Het was papierwerk, er waren zo nu en dan vergaderingen die bijgewoond moesten worden, daarnaast was er ook nog het in stand houden van je eigen planeet en nog een heleboel andere taken die hem soms wel naar het hoofd stegen. Niet dat iemand dat ooit merkte, mensen waren altijd verrast door zijn optimisme en door het vermogen om zogenaamd niet moe te zijn. Moe was hij was maar depressief, nee. Depressief was hij nooit. Hij wist uit elke onweersbui een regenboog te vinden, zijn optimisme te houden. Het was voor hem belangrijk, anders zou hij er werkelijk waar aan onderuit gaan en zou hij net zoals een paar honderd jaar geleden rondhangen in een bar, met zijn hoofd op een tafel en een leeggedronken fles in zijn hand.
Veel moeite was het niet om zijn kleding uit te stallen in de kasten. Hij was ijdel maar toch had hij niet veel kleren. Nee, het was meer een moeite om zijn muziekinstrumenten uit te stallen. Eerst haalde hij uiteraard zijn vioolkoffer tevoorschijn, trok de gouden klikken omhoog en haalde zijn mahoniehouten exemplaar uit het koffertje, zette het vervolgens neer op een geschikte plek. Daarna kwam viool nummer 2, een zwarte glanzende viool met een mooie gebogen strijkstok die al snel plaats nam naast viool nummer 1. Daarna kwam nummer 3 en dan 4, allebei verschillend van elkaar doordat de ene beschilderd was met rozen en de andere een donkerdere variant van nummer 1 was. Vlak daarna volgden zijn andere instrumenten: een saxofoon, een klarinet, een dwarsfluit, een gitaar en een cello. De contrabas had hij maar op Razen gelaten, hij deed er nauwelijks was mee en dat ding was vele malen zwaarder dan zijn cello dus niet erg praktisch om mee te zeulen. Bovendien had hij genoeg aan zijn andere instrumenten. Hij moest alleen nog maar een piano regelen en dan had hij wel genoeg, kon hij hier ook liedjes componeren. Niet dat hij er echt de tijd voor zou hebben maar beetje bij beetje kon hij er wel iets van maken.
Oh, hij voelde lichtelijke hoofdpijn. Tijd voor nicotine. Zijn zwart-gehandschoende hand verdween in zijn jas, groef diep in de zak om daarna een pakje sigaretten tevoorschijn te halen. Het pak was nog helemaal vol maar halverwege de dag zou die wel leeg zijn. Francis was een echte kettingroker, kon geen kwartier zonder nicotine anders kreeg hij allerlei vervelende bijwerkingen als hoofdpijn, trillende handen, brak hij in koud zweet uit of werd hij chagrijnig of juist overgevoelig. Het was niet erg gunstig om zoveel te roken, hij wist dat zijn gezondheid eraan ging maar hij kon er niet mee stoppen. Het was al te ver gegaan. Hij stak een sigaret tussen zijn lippen, zocht niet naar een aansteker en stak de sigaret aan door zijn wijsvinger eronder te houden, waar een klein vlammetje uit oplaaide. Het stak zijn sigaret aan, wat gelijk begon te roken en omhoog zweefde in kleine kringeltjes. Hij staarde er even gefascineerd naar alsof het het interessantste op de wereld was voor hij zijn pakje weer in zijn zak propte en zijn nieuwe kamer opnieuw onderzocht. Hij zou zich hier snel genoeg wel thuis voelen, dat wist hij zeker.

|| S T A L K M E P L E A S E A L E J A N D R O ||
Terug naar boven Ga naar beneden
Alejandro
Goddess of Ducklings
Goddess of Ducklings
Alejandro

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 4052
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas: None.
Partner: I'm supposed to be the stronger one, but you always seem to prove that theory wrong.

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimedo feb 16 2012, 18:46

Hij had niet kunnen ontkennen dat hij ergens dolgelukkig was geweest met de brief. Zijn glimlach was op het moment gewoon te breed geweest. Maar hij mocht zo nu en dan wel eens heel erg blij zijn, hij verdiende het. Hoelang was het eigenlijk geleden?... Wel meer dan vijfentwintig jaar, zolang was het eigenlijk. Vrijwel bijna een geheel leven van een sterfelijke. Nou was hij natuurlijk ook sterfelijk, maar niet door ouderdom. En daar lag het verschil. Dat leuke trucje dat hij leeftijden stop kon zetten, was er zo dankbaar voor dat Deshas de tijd had genomen hem het te leren. Later kwamen pas de nare gevolgen, het feit dat zijn vader hem had gedwongen de leeftijd van zijn zussen stil te zetten. Hij had nooit kunnen weigeren tegen de vent, hij kon tegen niemand in zijn familie weigeren. Hij was en bleef daar altijd de kleine Alejandro, die niets kon. Maar een zielig jongetje was dat gewoon doodsbang was voor alles en iedereen. De jongste. En ondanks dat hij lang was, langer dan zijn zussen natuurlijk, had hij zich altijd kleiner gevoeld. Nietig, en het liefst zou hij gewoon willen verdwijnen in hun bijzijn. Het was dat het niet mocht. De eerste keer dat hij het had gedaan had hij op zijn kop gekregen van zijn ouders voor het gebruik van magie, had toen kennisgemaakt met hun afkeur jegens zijn aanleg ervoor.
Ergens was het toch vreemd dat het hem nooit had af geschrokken, dat hij er gewoon mee door was blijven gaan. Misschien wel omdat hij iets nodig had gehad om zich aan vast te klampen, zodat hij zijn kijk op de realiteit niet verloor. Dat hij niet depressief zou worden, want eigenlijk had dat er wel dik ingezeten. Dat hij er eigenhandig niet een einde aan had gemaakt. Hij had gewoon iets nodig gehad wat hem heel zou houden. En dat was niet alleen zijn magie geweest. Dat was ook één bepaald persoon geweest. Een persoon die hij nu eindelijk na jaren weer kon zien. Het enige levende, op hemzelf na, wat er nog was overgebleven van zijn verleden. En dan was het niet iets negatiefs, nee integendeel; het was zo positief als maar kon. Hij had de ander meer als familie beschouwd dan wie dan ook. En ondanks dat hij eerst gewoon had staan liegen tegenover de ander, was het uiteindelijk wel geëindigd op het punt waar die persoon de enige was die hij nog echt vertrouwde. De enige waarbij hij nog echt zichzelf durfde te zijn, want veel te verbergen had hij niet voor de ander. Eigenlijk niets. Hij kende hem van binnen en van buiten – of ja dat dacht hij dan, en dat was ook andersom. Niets mis mee, toch?
Hij pakte de deurknop vast, drukte deze naar beneden en opende de deur met een zwaai. ‘Hola!’ bracht hij uit met een opgeheven stem, maar echt blij klonk hij niet. Hij bleef in de deuropening staan, leunde tegen een kant aan en sloeg zijn armen over elkaar. Hij fronste zijn wenkbrauwen, zocht met zijn ogen naar de ander. ‘Kom je nu mij stalken?’ Het kwam er nogal chagrijnig uit, alsof hij helemaal niet blij was met de komst van de ander. Maar deze zou wel beter weten. Hoe blij hij eigenlijk wel niet was met de komst van de ander. Hij had wel een gat in de lucht kunnen springen bij het lezen van die woorden die aankondigden dat ze weer herenigd zouden worden. Ja, het voelde net zo alsof hij een oud familielid weer zag. Want hij beschouwde de ander ook als familie, of deze dat zelf nou ook zo vond of niet. Het was een oudere broer die hij nooit had gehad. Had hem uiteindelijk maar onbewust die rol gegeven.
Hij stapte uiteindelijk de kamer in, sloot de deur achter zich. Hij stapte nog een meter vooruit en bleef uiteindelijk stilstaan. Hij spreidde zijn armen, keek nogal verveeld naar de ander. ‘Oké,’ mompelde hij, ‘Je hebt vijf seconden, met ingang van nu. Dus ga je gang.’ Wetende hoe liefdevol... Eerder aanhankelijk, de ander was; zou deze hem vast wel willen knuffelen. Dat had hij altijd gedaan, en hoe. Soms vroeg hij zich serieus af of de ander niet misschien sterker was dan hem. Maar niemand was sterker dan hem, niemand. Dit was een gebied waarop hij een van de beste was, en waarin niemand aan hem kon tippen. Zelfs niet de persoon de persoon waarvoor hij de meeste sympathie voelde.

» Vijf seconden staan vast en zeker bij Francis gelijk aan een eeuwigheid c: ?
Terug naar boven Ga naar beneden
Francis

Francis

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 337
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire Magic
Klas: Le Magicièn Legendarique~
Partner: I'm frantastic and I know it~

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimedo feb 16 2012, 21:36

 ⊰ Het zou maar een mum van tijd zijn of zijn oude beste vriend zou voor zijn deur verschijnen. Hij kende de ander door en door, wist zelfs nu nog wat zijn lievelingskleur, lievelingsdier of lievelings paar pyjama's was en wist ook dat hij de eerste zou zijn die hem zou komen groeten. Ze hadden elkaar zo lang niet gezien, het voelde voor Francis een eeuwigheid zonder de sarcastische of domme opmerkingen van de enigszins cynische man die hem altijd wel aan het lachen maakten, meestal gevolgd door een onnozele blik die hem alleen maar nog meer aan het lachen maakte. Het waren leuke tijden met Alejandro, van de dag dat hij hem aanmoedigde om het podium op te gaan tot op de dag dat ze moesten scheiden omdat hij Kadaj moest opvolgen. Natuurlijk schreven ze brieven naar elkaar met soms zulke onnozele dingen dat Francis er nu nog om lachtte, al waren er ook wel serieuze gesprekken over dingen die ze echt alleen maar aan elkaar konden vertellen. Dingen als verliefdheden, of andere kleine geheimpjes. Dingen die ze mee hadden gemaakt, gezien of gehoord. Eigenlijk wisten ze praktisch alles van elkaar, behalve dan dat ene kleine dingetje... Dat ene onderwerp waar hij het liefst niet over praatte tegen Alejandro. De jongen wist er niks van, dacht dat hij net zoals hemzelf was maar dat was niet zo. Het was iets gevoeligers, iets wat Alejandro wellicht niet zou accepteren, wetend hoe hij zijn afkeer toonde. Hij durfde het hem niet te vertellen, bang dat hij er een verkeerde reactie op zou geven en dat dan ze uit elkaar zou drijven. Dat wou hij vermijden, hij wou zijn beste vriend niet kwijt. Het zou voelen alsof hij een familielid kwijt raakte. Alejandro was niet alleen zijn vriend, hij was zijn broer, of zo voelde het tenminste. En die band wou hij niet verbreken, koste wat het kost.
Hij ving een geluid op van de deur die krakend open ging. Hij hoefde niet eens te kijken om te weten wie het was, hij wist het namelijk al. Een glimlach vormde zich op zijn gezicht. Hij haalde de sigaret uit zijn mond, hield die tussen twee vingers vast, draaide zich om naar zijn vriend om opnieuw weer die vlindertjes te voelen. Die ogen... Ze waren vreselijk hypnotiserend. Ergens voelde het alsof hii weer naar Anna keek, Anna met die amandelvormige blauwe ogen. Nou waren die van Al wel rood maar ze hadden precies dezelfde vorm. Kleur maakte voor hem niet uit, al was hij dol op die mooie blauwe kleur die hij vroeger in zijn ogen had gehad. Maar rood was niet erg, het stond hem. Zijn stem klonk chagrijnig, alsof hij niet blij was om hem te zien maar Francis wist wel beter. 'Ik denk dat ik daar wel recht op heb, niet? Ik heb je lang niet gezien.' Hij keek Alejandro vrolijk aan, wou hem knuffelen maar wachtte nog even af of Alejandro dat zelf ging doen om te zien of hij veranderd was qua houding. Nee, hij keek nog steeds even verveeld. Fijn, het zou vreemd zijn als ie opeens iets anders zou doen. Dan zou hij zich echt afvragen of het echt Alejandro was die voor hem stond, bovendien was hij er om de knuffels uit te delen. Dat deed hij vroeger altijd en nu nog steeds hield hij ervan om.mensen te knuffelen.Francis volgde Alejandro met zijn ogen, zag hem de deur dicht doen en naar voren stappen. Zijn hart sprong op van vreugde toen hij hoorde wat hij daarna zei. Eindelijk, hij had al de neiging om hem te knuffelen en hij wist niet of hij het langer vol had kunnen houden. Waarschijnlijk niet. Hij kwam in een snel tempo naar voren, geruisloos en soepel en sloeg zijn armen om de witharige jongen heen, de glimlach nog zeer aanwezig op zijn gezicht en zijn ogen ietwat waterig. 'Ik heb je gemist, Al...'
Terug naar boven Ga naar beneden
Alejandro
Goddess of Ducklings
Goddess of Ducklings
Alejandro

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 4052
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas: None.
Partner: I'm supposed to be the stronger one, but you always seem to prove that theory wrong.

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimevr feb 17 2012, 16:37

Het was zo lang geleden, en toch leek het op dit moment net alsof het gisteren nog was gebeurd. Hij als klein jongetje, die de buitenwereld maar als iets engs zag. Verplicht om zijn ouders tevreden te stellen door onnozele prijzen binnen te halen, de beste te zijn op bepaalde gebieden. Zo was er die viool geweest. Hij haatte het ding, haatte alles aan het instrument. Enkel omdat het hem aan nare dingen deed herinneren, op één ding na. Het had er wel voor gezorgd dat hij de ander had ontmoet. Waarom hij het ook alweer had gedaan wist hij niet… Hij was erg veranderd sinds toen. Maar er was een ding dat hij onmogelijk kon vergeten aan dat moment; hij had zichzelf in de ander herkend. Gewoon doodsbang. Zo had hijzelf vroeger altijd in een hoekje gezeten, hopend dat niemand hem zou vinden. En dan voornamelijk zijn zussen niet. Anna verraadde hem altijd, was mentaal te zwak. Sophia… Tja, dat was Sophia. En de kindermeisjes zorgden er altijd voor dat hij weer terug moest, naar zijn zussen toe. Het was altijd hetzelfde liedje geweest. Uiteindelijk had hij het wel veranderd, maar daar had hij veel tijd voor nodig gehad. Misschien wel teveel.
Ergens had een ding aan de ander hem altijd verwonderd; het feit dat Francis gewoon nooit ongelukkig scheen te zijn. Ja, chagrijnig kon wel. Maar echt diepongelukkig? Nee, dat leek gewoon tegen de natuurwetten in te gaan. Misschien was het daar wel aan te danken dat hij uiteindelijk vrienden met de ander was geworden. Had gewoon iemand nodig gehad die hem een aanstekelijke glimlach schonk, aan het lachen kon maken. Nou was het wel iedere keer irritant als hij de opmerking kreeg dat hij “Schattig~!” was volgens de ander als hij het deed. Maar weigerde de kijk van de ander op de wereld aan te tasten. Hij wilde het niet op zijn geweten krijgen dat het zijn schuld was dat de ander misschien in een of andere nare pessimist zou veranderen. Want hij had hem nu eigenlijk wel als diehard optimist bestempeld. Hoewel er wel een ding was wat hem daaraan deed twijfelen; de nicotine verslaving van de ander. Hij had nooit echt meegekregen wanneer de man precies was begonnen met roken, anders had hij hem wel tegengehouden. Het was iets slechts, maar hij was wel de laatste die mocht klagen. Als hij zich beroerd voelde dan… Ja, het was wel eens voorgekomen dat hij zichzelf gewoon bijna in een coma had gezopen. Maar hij was niet verslaafd, nee dat niet. Maar hij was er pas op een punt achter gekomen dat het zo erg was geworden; dat de ander gewoon niet meer zonder kon. Dus liet hij het maar voor wat het was.
Hij rolde met zijn ogen, richtte zijn blik toen weer op de ander. ‘Ik heb jou ook lang niet meer gezien?’ merkte hij op, ‘Dus je moet echt met iets beters komen. Bovendien zou je eerder uit mijn buurt moeten blijven; na al de halve hartaanvallen die je mijn zus hebt bezorgd. Ik wil graag nog wat langer blijven leven, en ik weiger dood te gaan aan een sullig hartaanvalletje.’ Het was waar dat Anna aan een stuk door had zitten klagen over de man, er was nooit een positief woord over hem uit haar mond gekomen. Gewoon omdat ze ziek van hem werd, en stiekem had hij dat o zo fijn gevonden. Gewoon omdat hij ergens wraak kreeg, hoewel niemand dat echt door had. Hij had ook nooit gezegd dat ze hem wel duizenden keren had gevraagd om de ander te willen verzoeken ermee te stoppen, want als zij het zei dan leek het niet door te dringen. Hij had het nooit gedaan, dacht er niet eens over na. Het was allemaal veel te leuk geweest om gewoon toe te kijken.
Hij wees naar de ander, bijna dreigend. ‘Als je het waagt mijn nek te verbranden met die vervloekte sigaret van je dan doe ik je wat,’ siste hij, liet zijn arm wel weer snel zakken – net zoals zijn ander. Hij het ergens helemaal niet leuk te vinden, de omhelzing van de ander. En als mensen hun nu zouden zien, zouden ze denken dat hij echt in zijn hoofd tot vijf aan het tellen was. Maar dat deed hij niet, hij deed niets. Helemaal niets. Hij liet uiteindelijk zijn armen om de ander glijden. ‘Francis, ik…’ hij stopte, kon het gewoon niet zeggen. Hij was nooit instaat geweest zo’n soort dingen te zeggen. ‘Het is goed je weer te zien, mi amigo.’ Zijn stem trilde, maar niet zo erg dat zijn woorden er onverstaanbaar door werden. ‘Ik denk dat je meer nodig zult hebben dan die ene sigaret, je sentimentele gedoe slaat op me over,’ mompelde hij, liet de ander los en duwde hem een beetje van zich af, ‘Je… Kunt me loslaten, ik stik zowat man.’ Hij wist niet of Francis anderen ook zo stevig omhelsde, maar veel maakte het niet echt uit. Zolang hij zijn ribben er niet van brak kon hij het wel hebben.
‘Maar leg mij eens uit; hoe is het precies gekomen dat je hier nu staat?’ De reden in de brief was nogal vaagjes geweest, eigenlijk was hij er helemaal niet geweest. Niet dat het hem achteraf veel zou schelen, het ging erom dat de ander er was. Maar hij voelde zich verplicht om ernaar te vragen, gewoon omdat… Tja, je moest toch ergens beginnen? Er waren zoveel dingen die woorden niet konden omschrijven, het kwam allemaal aan op elkaar bijpraten. En o, dat zou veel tijd in beslag nemen. Maar ze hadden tijd zat, desnoods zou hij nog een honderd jaar extra hier blijven; enkel en alleen om te luisteren naar de verhalen van de ander.
Terug naar boven Ga naar beneden
Francis

Francis

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 337
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire Magic
Klas: Le Magicièn Legendarique~
Partner: I'm frantastic and I know it~

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimeza feb 18 2012, 20:40

Die kleine vijf seconden voelden voor Francis aan als een eeuwigheid. Hij was gelukkig, dolgelukkig dat hij zijn vriend zo kon omhelzen na al die jaren waarin ze van elkaar gescheiden waren. Het waren nogal lege jaren geweest, jaren waarin hij regelmatig trainde om dat eenzame gevoel weg te krijgen of afleiding zocht in de vorm van drank of mannen. Maar geen van beiden wist dat gevoel weg te krijgen. Het was nog steeds eenzaam. Zijn ouders waren al dood, zijn beste vriend was weg om zijn taken als LM te vervullen en daarnaast was Aidan ook nog eens weg. In de tijd van zijn verdwijning had hij ook maar Aidan's taken op Razen vervuld, ook om zich niet meer zo rot te voelen. Afleiding was echter geen optie meer want hoe lang kon hij door gaan met zichzelf afleiden? Op een dag waren alle papieren wel klaar, op een dag had hij geen zin meer om te drinken of te trainen en wou hij alleen maar mediteren en ontspannen. Tja, hij liep sowieso veel te hard van stapel, was ook een gevoelig persoon als het om gevoelens draaide ook al wist hij alles prima te verbergen achter een van zijn zonnige glimlachen. Wat hij helemaal niet leuk vond, was om alleen te zijn en helaas was dat wel zo geweest de afgelopen jaren. Een van zijn gecomponeerde liedjes heette dan ook ''Isolement'', eenzaamheid. Ja, hij liep veel te hard van stapel.
'Ik verbrand je niet, rustig maar.' zei hij nog voor hij hem in een omhelzing nam, er zeker van was dat zijn sigaret Alejandro's nek niet zou verbranden. Hij wist dat Alejandro in zijn hoofd tot vijf aan het tellen was, hijzelf deed dat echter niet. Hij wou het niet, wou niet dat deze omhelzing maar zo kort zou duren. Het was te kort, veel te kort maar hij kon hem hierna nog wel tienduizend maal keer knuffelen. Hij zou een waarschijnlijk wel op zijn donder krijgen maar dat maakte hem niks uit. Zijn hart maakte een sprongetje toen Alejandro zijn armen ook om hem heen sloeg, hem volledig omringde met zijn warmte en zelfs het bloed naar zijn wangen deed stijgen. Hij vermande zich echter om niet te emotioneel te worden, anders zou hij nog in huilen uitbarsten of hem nog harder knuffelen dan hij al deed - wat hij zich overigens niet besefte. ‘Het is goed je weer te zien, mi amigo.’ Hij glimlachte vrolijk, sloot zijn ogen even. 'Het duurde langer dan ik verwachtte maar je verdient een prijs voor je sentimentaliteit, Al.' zei hij half-schaapachtig, voelde vervolgens dat Alejandro zich los probeerde te wrikken. Nee. Nog. Niet. Loslaten. Hij wou nog niet loslaten. Helaas moest hij dat wel doen want de as en troep viel bijna van zijn sigaret af, zou het mooie tapijt onder hun voeten ruïneren. Hij liep naar de haard toe, tapte het as van zijn sigaret recht in de vlammen. Hij stak de sigaret vervolgens weer tussen zijn lippen en liep terug naar Alejandro. ‘Maar leg mij eens uit; hoe is het precies gekomen dat je hier nu staat?’ Hij leek even te peinzen om het hem te vertellen ook al was het niet echt een groot verhaal. Het was juist heel kort en simpel maar het was nog steeds niet duidelijk wat er precies gebeurd was. Uiteindelijk blies hij de rook uit, ging zitten op een fauteuil en maakte een kort gebaar naar een andere fauteuil. 'Ga zitten, Al.' zei hij zachtjes, wachtte tot de ander zat. 'Het was zo dat mijn leermeester Aidan op Razen bleef om mij te trainen en van tijd tot tijd even terug ging naar deze school voor bijvoorbeeld een vergadering of een andere belangrijke bijeenkomst. Het duurde nooit lang, hoogstens een week omdat hij natuurlijk hier ook taken te vervullen heeft. Daarna kwam hij weer terug, trainden we weer verder en etcetera.' Hij pauzeerde even, nam weer een trek en blies de rook in kleine cirkelvormpjes weer uit, gewoon voor de lol. 'Toch kwam er een tijd dat ik klaar was met mijn opleiding, dat ik Aidan in een gevecht kon verslaan en dat ik klaar was om hem op te volgen. Maar ik deed het nog niet want Aidan moest eerst nog weg. Hij bleef weken weg en die weken werden uiteindelijk maanden. Er was geen spoor van hem te bekennen en ik kon niets anders doen dan wachten en zijn taken overnemen. Uiteindelijk arriveerde een brief vanuit SSA, waarin stond dat ik naar SSA moest komen en Aidan's positie kon overnemen. Dat is eigenlijk hoe het is gebeurd. Het is een beetje vreemd, het ging niet geheel vanzelf maar toch is dat de reden waarom ik hier nu sta.' Hij vroeg zich nog steeds af waar Aidan was, waarom hij opeens verdwenen was en dergelijke maar helaas kon niemand die vragen voor hem beantwoorden.

Meh.
Terug naar boven Ga naar beneden
Alejandro
Goddess of Ducklings
Goddess of Ducklings
Alejandro

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 4052
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas: None.
Partner: I'm supposed to be the stronger one, but you always seem to prove that theory wrong.

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimezo feb 19 2012, 11:49

Wat haatte hij dit toch. Hij haatte zichzelf ervoor, het was gewoon… Hij wilde het niet. En het ergste van alles bleef nog dat de ander precies wist wat hij dacht. Of ja, het merendeel van de keren; en dan natuurlijk niet precies, maar in de buurt van. Het was ergens best beangstigend dat de ander hem zo goed kende, maar hij mocht niet klagen; hij deed precies hetzelfde. Maar hij wilde het niet. Stomme emoties. Als hij nu weer twintig was geweest, zou hij vast weer zijn gaan huilen. Ja, hij huilde vroeger veel. Voortdurend eigenlijk, om alles. Als hij blij was, als hij verdrietig was. Behalve als hij boos was, dan was hij gewoon een schreeuwlelijk die eigenlijk niet echt helder kon denken. Maar uitbundige emoties lieten blijken dat je zwak was, en daarom haatte hij ze. Wilde ze het liefst gewoon niet hebben, maar iedereen had ze. Het was een van die dingen die je menselijk maakte. En stiekem zag hij zichzelf dan altijd als iets té menselijk van aard. En dan wist Francis dat ook nog eens, had hem leren kennen in die huilperiode. Echt, vreselijke gênante periode. Hij had gewoon zitten huilen omdat de ander huilde. Over de jaren was hij wel veel veranderd, maar het enige wat echt was veranderd was dat hij zich nu beter kon inhouden. Voor de rest bleef hij gewoon nog dat kleine jongetje.
Dat jongetje dat gewoon doodsbang was voor de buitenwereld. Ergens was hij het nog steeds, maar je leert jezelf dingen aan. Zo negeerde hij vrijwel alles wat die stemmen in zijn hoofd zeiden, schreeuwden en soms zelfs gilden. Hij wilde zich niet meer afsluiten van de buitenwereld, enkel door zijn angsten. Natuurlijk twijfelde hij, terugkijkend op dat, eraan of hij hier eigenlijk wel op de juiste plek was. Voorgangers die een ego hadden dat zo groot was waardoor ze soms niet eens meer door de deuropening pasten. Hij had ook wel een ego, maar toch was het voor het merendeel maar schijn. Hij was niet zoals hij zich voordeed, het was enkel omdat hij er zo ziek van was. Om altijd maar achtergesteld te worden. En alles was pas echt tot een bepaald punt geëscaleerd wanneer die figuurlijke dolk in zijn rug was gestoken. Ja, dat was er voornodig om dat flinterdunne touwtje kapot te laten springen. Zijn grenzen te verleggen en eens op te houden met dat gezeik en getwijfel iedere keer. Hij zeurde nog steeds, was wat dat betreft net een vrouw; hij kon aan een stuk door zeuren over maar één klein dingetje. Zo was tegenwoordig die klap, van Lesaiah, het beste voorbeeld. Hij kon er nu nog uren over doorgaan, maar daar wilde hij de ander niet mee lastigvallen. Er waren belangrijkere dingen op het moment.
En natuurlijk werd de greep van de ander ergens krampachtig wanneer hij zijn handen op deze zijn schouders plaatste en hem van zich af probeerde te duwen. Natuurlijk deed hij het liever niet, dan zou hij later weer zo’n blik krijgen die gewoon smeekte om nog een knuffel. Het was waar dat hij immuun was voor zo’n soort blikken, hij kon het zelf ook nog steeds dus vandaar. Het was alleen dat zijn lengte alles een beetje tegensprak, maar dat leek de ander altijd te negeren. Maar als hij Francis niet van zich afhaalde, zou niemand het doen. Want als het aan de man lag zou hij hem voor eeuwig blijven knuffelen. En dan ook echt eeuwig aangezien ze dat leuke trucje met leeftijd stop zetten konden doen. En zelfs al zou hij zijn eigen stopzetten omdat hij er zo moe van werd, dan zou de ander er zelf voor zorgen dat deze alsnog stopgezet bleef. Ja, hij wist precies wat er zou gebeuren als hijzelf geen afstand creëerde. Dan zou deze er waarschijnlijk niet komen, het ging gewoon niet vanzelf.
Hij gehoorzaamde zonder ook maar één tel te denken over een mogelijk protest. Waarom zou hij protesteren? Francis was vrijwel de enige… Nee, hij was gewoon de enige persoon – waartegen hij nooit een protest zou leveren. En natuurlijk gold dat ook andersom, of ja dat hoopte hij. Want als dat niet zo was dan werd hij eigenlijk wel een beetje misbruikt, en dat wilde hij niet. Nee… Niet opnieuw. Hij keek op, luisterde rustig naar de ander. Maar het duurde niet lang of hij moest zachtjes lachen, keek weg; richtte zijn blik naar de zijkant, een van de muren en staarde eigenlijk naar een willekeurig punt daar. ‘Francis,’ sprak hij de naam van de ander zachtjes uit, waarna hij zijn ogen sloot en langzaam zijn hoofd schudde. Zwakke glimlach op zijn gelaat, opende langzaam zijn ogen weer en keek de ander aan. ‘Fransie, o, Fransie toch,’ bracht hij uit meer een lacherige ondertoon, ‘Was ik niet degene die je nog zo op het hart drukte nooit iemand te onderschatten?’
Zijn glimlach was echter al snel weer verdwenen, kon enkel nog maar ernstig kijken. Hij zweeg echter, sloeg zijn ogen neer. ‘Je zou haast denken dat hier één bepaald persoon achter zit,’ merkte hij op, elk woord langzaam uitsprekend en zijn stem lager dan normaal, ‘Deshas en Kadaj… Je weet dat hen hetzelfde is overkomen. Alles is vaag hieraan, en ik durf te wedden dat het slechts een kwestie van tijd is voordat een van ons verdwijnt.’ Dat waren dan weer gedachtes die hij enkel en alleen met de ander deelde, niemand anders zou ze ooit te weten komen. Die zouden hem toch voor gek verklaren, hadden ze altijd gedaan. Hij was meneertje waanideeën geweest. Men vond zijn manier van denken soms gewoon te eng voor woorden, dacht dat het kwam door al de invloeden van zijn leermeester. De grappige waarheid was echter dat hij ergens gewoon ziek in zijn hoofd was, iedereen in zijn familie was het geweest. Dus waarom hij niet?
Terug naar boven Ga naar beneden
Francis

Francis

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 337
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire Magic
Klas: Le Magicièn Legendarique~
Partner: I'm frantastic and I know it~

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimewo feb 22 2012, 16:27

Op zich had Francis nooit veel te vertellen over Aidan als hij ooit eens over hem sprak. De man was één mysterie, niet alleen voor hem maar waarschijnlijk ook voor de rest. Hij kende alleen diens karakter wat aan de barse en chaotische kant lag, voor zover hij hem had gekend. Hij had zo momenten waarin hij wel sympatiek en aardig deed maar dat was alleen buiten de trainingen. Tijdens de trainingen was hij geen zachtgekookt eitje. Daarnaast had Aidan een soort van extreme vorm van training voor Francis bedacht. Zo had hij Francis zware trainingen gegeven die zijn toen fragiele lichaam nog niet aan kon, toen hij nog te lui was om ook maar de trappen op te lopen. Hij vloekte eerst binnensmonds om Aidan, omdat hij hem zo hard liet trainen en het pijn deed en hij niet rekening met hem hield. Toch zeurde hij nooit aan Aidan's hoofd. Waarom? Omdat Francis niet mocht zeuren van zichzelf. Het was een hele eer om uitgekozen te worden als leerling van de Legendarische Magiër en als hij hiermee faalde zou hij niks kunnen bewijzen, zou hij een opgever, een loser zijn. Waarschijnlijk zou hij zijn gezicht niet eens meer kunnen tonen aan wie dan ook als hij zou hebben opgeven. Hij zou voor het eerst meemaken wat het woord schaamte zou betekenen. Gelukkig was voor hem was dat nooit gebeurd, had hij altijd klakkeloos volgehouden met de trainingen, gedaan wat Aidan zei dat hij moest doen zonder enig verzet te tonen. En daar was hij blij mee. Want nu had hij zichzelf bewezen dat hij het voor hem ontembare vuur kon beheersen, het vuur dat nooit naar hem had geluisterd.
Wat wist hij eigenlijk verder over Aidan? Niks. Voor een leerling van Aidan had hij vrij weinig kennis over zijn leermeester, hoe vaak hij ook zeurde om meer te vertellen over hem. Hij bleef het maar ontwijken, alsof hij een groot geheim had wat niemand mocht weten. Ergens was het te begrijpen maar toch was een klein beetje informatie goed geweest. Nu stond hij hier, was hem opgevolgd maar ja, had hij ook maar wat informatie over hem? Niet bepaald. En ook al mocht het niet belangrijk zijn, ergens zou het toch weer aan bod kunnen komen of het nou om een belangrijke reden was of niet.
Vlak na Francis zijn verhaal had verteld, richtte hij zijn babyblauwe ogen op de haard, staarde naar de flakkerende vlammen die een zacht knapperend geluidje maken en voor heel even het enige geluid in de kamer was. Tot hij zacht gelach hoorde. En het kwam niet van hem. Hij keerde zijn hoofd naar Alejandro, zag een zwakke glimlach op zijn gelaat en wacht! Hij... glimlachtte... Oh, grâce Dieu! Het was haast onbeschrijflijk wat Francis nu voelde bij die glimlach. Het was zo bijzonder, een glimlachende Al. Fenomenaal. Ook al deed Al het niet expres, hij wist elke keer Francis weer versteld te doen staan met zijn acties. Eerst de knuffel, nu die glimlach. Wat kwam er hierna? Nog een knuffel? Hij hoopte het.
Helaas was de glimlach weer snel verdwenen, net zoals die snelle knuffel van hem. Francis moest even bijkomen, nam vlug een trek van zijn sigaret om weer ter aarde te komen. 'Klopt, Aidan leek me echter de laatste persoon om te verdwijnen, mon frére. We kunnen nu echter niks doen, alleen goed op onszelf passen. We kunnen het niet hebben dat er nog iemand verdwijnt, zeker sinds sommigen nog geen opvolgers hebben gekozen.' Hij keek Al aan, deze keer zonder een glimlach. Ja, Francis kon ook serieus zijn. Alleen wanneer het nodig was, zoals nu. Hijzelf wist hoe Alejandro dacht, met zijn waanideeën. Ergens vond hij ze wat engig maar aan de andere kant moest je altijd het onzekere voor het zekere nemen. Wie weet wat er kon gebeuren. Zelfs Francis, die vreselijk onserieus was, wist dat je zo in je rug gestoken kon worden. En dan moest je het maar eens zien op te lossen.

Lalala, hopelijk kunt u wat met dit flutstukkie
Oh, grâce Dieu! = Oh, mercifull God
Terug naar boven Ga naar beneden
Alejandro
Goddess of Ducklings
Goddess of Ducklings
Alejandro

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 4052
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas: None.
Partner: I'm supposed to be the stronger one, but you always seem to prove that theory wrong.

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimewo feb 22 2012, 21:46

Het was waar dat hij moeite had met het volledig vertrouwen van mensen. Maar Francis was gekomen nog voor het tot dit punt was geëscaleerd. De ander had hem zien huilen, en hij had hem ook zien huilen. Kortom: hij hoefde zich nergens meer voor te schamen bij de ander. Want hij schaamde zich nergens zozeer voor als het hele jankgedoe. Tranen stonden hem slecht, gewoon echt barslecht. En iedereen had een lelijk kop als ze huilden. Of ja, dat vond hij dan. Hij kon zwakke dingen niet uitstaan, nou was hijzelf ook zo zwak als maar kan. Maar dan had je weer die eeuwige ontkenning van hem, gewoon te koppig om toe te geven dat hij niet perfect was. Of althans, hij gaf het wel toe; maar liet niet zien dat hij dit toe gaf. Hij wilde niet laten zien dat hij zwak was, niemand mocht het weten. Maar de ander wist inmiddels al zoveel over hem dat het nog dom zou zijn om zich voor te doen als een heel ander persoon. Hij voelde zich gewoon zozeer op zijn gemak bij de ander dat hij er niet moeilijk over deed, eigenlijk ook niet meer zoveel nadacht over van alles en nog wat. Hij twijfelde er niet aan dat Francis hem zou vergeven voor al zijn idiote acties. Bovendien gaf de ander hem al tijd zat om rustig na te kunnen denken over hoe hij dingen wilde formuleren. Want daar had hij, voor zover hij zich kon herinneren, altijd al moeite mee gehad.
Het was niet zozeer dat hij dom was, maar dan kwam weer dat leuke gedoe om de hoek kijken over ontwikkelingen in hersenhelften. En bij hem was de ene kant nou eenmaal wat minder ver dan de ander, en daar kon je weinig aan veranderen. Hij was er zelfs van overtuigd dat Lesaiah er niets aan kon veranderen. Er waren dingen waar je niets aan kon veranderen, zelfs niet met de krachtigste magie. Het was zoals het was en je moest het er maar meer doen. En hij wist maar wat goed hoe die zin werkte. Hij was nooit echt in zo’n “pluk-de-dag” persoontje veranderd, gewoon omdat hij van aard te pessimistisch was. Alles was negatief, en je had enkel jezelf en de grote boze buitenwereld. Nou was dat niet helemaal waar, maar het meeste in die buitenwereld had niet het beste met je voor. Francis had ervoor gezorgd dat hij er anders naar was gaan kijken, had er een soort van voor gezorgd dat hij zichzelf nu niet in een donker kamertje had opgesloten om daar helemaal door te draaien. De ander had er gewoon voor gezorgd dat hij zijn kleine beetje aan menselijkheid had behouden. En het niet verder kapot was gemaakt door zijn zussen.
Hij wist niet wat het precies was, maar zijn glimlach scheen altijd een vreemd effect te hebben op de ander. Nou hield deze abnormaal veel van zijn medemensen, en het zou vast wel zo zijn dat hij gewoon te blij werd als een van de mensen om hem heen blij was. Nou was zijn glimlach in de buurt van de man al heel anders bij anderen. Het was geen grijns, nee een echte glimlach. Geen nep iets, het was echt. En het had niet veel gescheeld of hij had zelfs die bekende glimmertjes in zijn ogen gekregen. Dat kinderlijke wat nog doorschemerde in zijn uiterlijk. Het enige wat hij eigenlijk nog over had gehouden qua kinderlijkheid in zijn uiterlijk. Hij had geen kuiltjes in zijn wangen als hij lachte, dus dat kon ook al niet. En nou weigerde hij gewoon die ene blik op te zetten, die hij vroeger soms wel eens had gebruikt omdat men het zo schattig en onweerstaanbaar vond. Blegh, nee… Hij was niet schattig, dat kon gewoon niet.
‘Nu weet je hoe ik me voelde over de verdwijning van Deshas,’ mompelde hij, keek uiteindelijk weg. Opvolger… O god, opvolgers. Hij liet een klagelijke zucht horen, waarna hij hand door zijn haren haalde. ‘Ik mocht willen dat ik geen opvolger had!’ Ja, hij kon jegens zijn zogenaamde opvolger nog steeds geen sympathie voelen. Vooral niet na zijn onredelijke acties, het was gewoon onuitstaanbaar en ontzettend irritant. En wie kreeg altijd de schuld van alles? Hij. Alsof hij niets beters te doen had dan de troep van een of ander opvolgertje opruimen. ‘De vent die zich mijn opvolger noemt is enkel en alleen een blok aan mijn been, een ware plaag. Ik word gek van hem. En het ergste van alles is dat… Ik heb wurgneigingen, Fran, wurgneigingen.’ De ander wist hoe hij was als het aankwam op dat soort dingen. Dingen moesten hem wel erg ver drijven wilde hij ze krijgen. ‘Het wordt mijn dood nog eens, als het zo doorgaat. Maar hij is geen hond, ik kan hem niet africhten… En dreigen? Het is een Shadraan, die lacht me in mijn gezicht uit. Doet hij nu ook al, de onrespectvolle… *Despreciable…’ Hij stopte met praten, wist gewoon geen woord om de ander het beste te omschrijven.

*Despreciable = verachtelijke
» Ik kan altijd wat met jouw posts, no worries (;
Terug naar boven Ga naar beneden
Francis

Francis

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 337
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire Magic
Klas: Le Magicièn Legendarique~
Partner: I'm frantastic and I know it~

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimeza feb 25 2012, 12:00

Oplossingen voor dit mysterie waren er helaas voor hun twee niet. Hoe konden ze in hemelsnaam uitvinden wie er achter hun verdwijningen zat? Het viel niet eens in te schatten wie het had kunnen doen, het waren drie Legendarische Magiërs, de sterkste personen van het universum en wie er achter hun verdwijning zat, zou sterker dan hen moeten zijn. Was dat mogelijk...? Ergens wel. Het kon prima een volleerde opvolger zijn geweest maar hij zag het punt eigenlijk niet om hun meesters te laten verdwijnen. Ze waren al gekozen als de opvolgers, waarom zou de dader ze dan laten verdwijnen als de dader zelf de taak van een LM op zich kon nemen. Dat was erg onwaarschijnlijk en misschien pure onzin, net zoals mensen die zwaartekracht probeerden te testen door van een berg te springen. Er kon aan de andere kant een verrader in hun midden staan maar dat durfde Francis niet zomaar te zeggen, vooral sinds hijzelf geen moment twijfelde over zijn medemensen. Het verraad zou hij pas overwegen als laatste optie, anders niet. De kans was nihil, volgens hem. Punt.
Hij keek Alejandro nog steeds aan maar hij was nog steeds diep aan het nadenken. Voor een enigszins vrolijk en werelds persoontje als hemzelf, was hij nog best wel een denker, kon hij uren naar buiten staren en nadenken over allerlei dingen. Van nuttige dingen zoals de zin van het leven tot onzinnige dingen zoals het moment waarop hij van de bartafel viel omdat hij in zijn dronkenschap erop was gaan staan. Zijn gedachten waren vaak nooit erg nuttig, alleen wanneer hij op zichzelf was of wanneer het nodig was. Maar in die momenten van stilte en rust wist hij ergens toch wijze gedachten uit te wringen, alsof hij zojuist had uitgevonden hoe een gloeilamp werkte. Wist hij trouwens nog steeds niet. Hij was te gewend aan het licht van vuur, stak nog altijd wel kaarsjes en haardvuren aan. Erg sfeervol, vond hij zelf en het werd ook lekker warm. Bovendien kon je met een gloeilamp geen romantische scenario's creeëren, bijvoorbeeld wanneer hij iemand mee naar zijn kamer nam.
‘Nu weet je hoe ik me voelde over de verdwijning van Deshas,’ hoorde Francis Alejandro zeggen. Hij knikte lichtjes in overeenstemming, luisterde naar wat hij verder te zeggen had. ‘Ik mocht willen dat ik geen opvolger had!’ Hij trok heel kort zijn wenkbrauwen omhoog, meer vragend dan uit verbazing. Zijn opvolger moest wel heel slecht zijn, mocht Alejandro zo iets willen. Net toen hij wou vragen wat er dan met hem was, kreeg hij al antwoord. Zo te horen was het echt geen goede vent. Vrij weinig mensen wisten Alejandro echt tot waanzin te drijven of hem de neiging te geven om iemand te wurgen of te haten. Dat wist Francis ergens al en om hem zo te zien met wurgneigingen en waarschijnlijk ook gevoelens van haat, concludeerde hij dat zijn opvolger echt een probleem was. Hij wist niet wie zijn opvolger was, had ergens al vermoedens maar hoopte niet dat het echt zo was anders had Alejandro echt veel te verdragen. 'Rustig, Al.' zei hij in een kalme toon, leunde wat naar voren om zijn hand op Alejandro's schouder te plaatsen. 'Wil je me vertellen wie het is en wat hij doet, als het je niet te pissig maakt?' Natuurlijk was hij nu wel benieuwd naar de onuitstaanbare opvolger van hem. Hij wist zelf dat er niet veel aan te doen was. Je kon een persoon immers niet veranderen qua karakter en houding, tenzij je echt harde methodes zou gebruiken maar Francis wist van Alejandro dat hij dat niet zo snel zou doen en als hij het al zou doen, zou het nog nut hebben? Hij zei zelf dat het een Shadraan was die hem in zijn gezicht uitlachtte, dan kon het niet zo zijn dat hij Al zomaar opeens serieus zou gaan nemen. Dreigen zou zoals hij zei niet helpen en helaas was het geen hond, anders zou het africhten wat makkelijker geweest zijn. Er rustte voor Al waarschijnlijk niets anders op dan geduldig zijn, jammer genoeg.
Terug naar boven Ga naar beneden
Alejandro
Goddess of Ducklings
Goddess of Ducklings
Alejandro

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 4052
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Dark
Klas: None.
Partner: I'm supposed to be the stronger one, but you always seem to prove that theory wrong.

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimeza feb 25 2012, 13:24

De frustratie die hij voelde enkel alleen al als hij dacht aan bepaalde personen, het liefst zou hij gewoon iets kapot maken. Maar er was vrij weinig wat hij kon doen. Hij kon die personen moeilijk laten verdwijnen, dan was hij net zo slecht – of misschien wel slechter – dan hun. En dat wilde hij niet. Hij had zichzelf al voorgenomen een beter persoon te zijn dan zijn vader, en zijn zussen, dus dan mocht hij het nu niet gaan verpesten. Want het was hem tot nu toe goed gelukt, hoewel er niet veel voor nodig was om beter te zijn dan hun. Nu kwam er echter die lichte twijfel, of hij zichzelf ook voor zou nemen beter te zijn dan de anderen. Want dat was niet zo gemakkelijk als het leek. En meestal werd je onbewust net zo slecht als de mensen die je het meest verachtte, je kon er niets aan doen. Je had het merendeel van je acties eigenlijk helemaal niet in de hand, dat dacht je maar. Het ene moment kon je iemand anders niet uitstaan omdat hij of zij een bepaald ding deed wat je bestempelde als onacceptabel, terwijl jezelf vervolgens precies hetzelfde zou doen. Het viel niet te voorkomen, het was gewoon zo. En als iedereen daarop zou letten; zouden ze inzien dat ze zichzelf eigenlijk het meest moesten haten van alle mensen die er bestonden. Maar niemand deed dat, gewoon omdat ze niet wilden twijfelen aan hun genialiteit.
Hij deed het echter wel, stond het vaker bij stil dan hij wilde. Het ging meer vanzelf, kon het niet helpen. Maar dat had dan weer te maken met gewoontes. Als klein jongetje had hij nooit zoveel gepraat, staarde hij meestal alleen maar en dacht na. Zijn mening zou altijd ongehoord blijven, omdat hij te bang was voor tegenspraak. Zou niet weten wat er zou gebeuren als iemand hem tegensprak, waarschijnlijk zou hij er bang van worden. Er niet tegen kunnen. Nu deelde hij zijn mening wel, maar alsnog… Dat kwam gewoon omdat hij nu zo goed was in het negeren van mensen, meer niet. Maar hij wist ook dat hij verre van perfect was. Hij was niet slim, niet meer, was mentaal nog zwakker dan een grassprietje en ook al was hij nog zo sterk als maar kon; hij durfde niet te vertrouwen op brute fysieke kracht. Alweer door dingen in zijn verleden, mentale littekens die er altijd zouden zijn. Trauma’s en angsten die hij waarschijnlijk nooit zou overwinnen. Hij zou er voor de rest van zijn leven aan vast zitten. En dan werd die onmacht weer duidelijk; er waren zoveel dingen waar hij niets aan kon veranderen. Het liefst had hij alles veranderd. Zijn verleden, het heden en zelfs de mogelijke toekomst. Maar je wist nooit hoe de toekomst precies zou zijn, en hoewel je het zo aangenaam mogelijk probeerde te maken; verknalde je het uiteindelijk op het laatste moment toch. Dus in principe was het altijd hetzelfde, hoezeer je het ook probeerde te veranderen. Aan het eind zou het allemaal onveranderd blijven.
Hij keek op bij het horen van de ander zijn stem, knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen. ‘Ik bespaar je liever een klap in je gezicht,’ mompelde hij met een flauwe grijns op zijn gelaat, ‘Ja, mi amigo, ik raak er zo gefrustreerd door dat ik het zelfs nog op jou af zou reageren. Moet je nagaan…’ Uiteindelijk slaakte hij een diepe zucht. ‘Man, wat is er wel niet van me geworden?’ Hij keek de ander nogal verloren aan. ‘Iedereen hier zit me gewoon… Ik… Ik word gek hier.’ Het was echt waar, hij werd hier echt gek. Het zou ook niet meer lang kosten of hij zou zijn zelfcontrole verliezen en mensen eens echt laten zien, en horen, wat hij echt van ze vond. Dat de ander er weer was, was eigenlijk zijn redden geweest zo’n beetje. ‘Ik krijg hoofdpijn van iedereen hier,’ murmelde hij binnensmonds, ‘Maar ik ben ook niet echt een mensenmens, dus jij zou het hier waarschijnlijk wel geweldig vinden; want jij vind het overal geweldig zolang er maar mensen zijn.’ Of ja, zo zag hij het dan. Want de ander was altijd te vrolijk voor woorden. Eigenlijk was het best vreemd, dat hij juist zo’n persoon te vriend had gehouden. Maar ja, hij was vreemd. Francis was vreemd… En eigenlijk was iedereen gewoon vreemd.

» Als hij een tafel had, had hij die omgegooid Stare
Terug naar boven Ga naar beneden
Francis

Francis

⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILEPosts : 337
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Fire Magic
Klas: Le Magicièn Legendarique~
Partner: I'm frantastic and I know it~

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitimevr maa 02 2012, 18:09

Hijzelf was een verandering ondergaan die hij nooit had verwacht, eentje waarvan hij dacht dat het voorbestemd was, dat het zijn lot was. Hij had gedacht dat zijn voorkeur al was vastgelegd, dat het vastgelegd was dat hij van onderdanig en idioot naar wijs en idioot zou gaan(hij bleef natuurlijk een idioot). En die gedachtes kwamen natuurlijk van zijn ouders. Hij nam alles wat ze zeiden aan voor zoete koek om alleen maar een brave en lieve zoon te zijn terwijl hij eigenlijk alleen maar ontsnapte aan de realiteit. Achteraf gezien waren die gedachtes over een grote heer daarboven helemaal niet zo belangrijk. Het was hijzelf die zijn lot bepaalde. Het klopte eigenlijk ook wel. Alles was uit zichzelf gekomen, was niet veroorzaakt door een persoon of een God. Oké, Aidan had misschien wel wát bijgedragen aan het hele proces net zoals de mannen in de bar maar het was toch uiteindelijk Francis zelf die alles liet gebeuren. Anderen deden het niet voor hem. Hij kon er ook voor kiezen om wispelturig en naïef te blijven. Hij hoefde niet per sé te letten op wat Aidan zei of deed, of te bepalen waar hij naar keek. Hij kon ook prima naar vrouwen kijken en zijn hele leven lang een pretend-to-be hetero blijven. Maar dat deed hij niet. Het lag puur aan zijn beslissingen dat hij deze persoon was geworden. De beslissingen die hij in het verleden had gemaakt waren daarmee zijn meest wijze beslissingen. Anderen vielen onder óf dom óf roekeloos, zoals van de vulkaan springen en op een steen die midden in een heus lavameer drijfde landen. Aidan daagde hem uit, wat had hij anders moeten doen?
Voor zover hij wist had hij wel meerdere roekeloze dingen gedaan. Dat lavameer was nog niks geweest. Het was een werk van preciezie en balans geweest. Preciezie omdat hij moest landen op een klein platformpje zonder dat hij één van zijn voeten verloor en balans omdat hij vlug zijn evenwicht moest vinden, anders zou hij alsnog in de lava kieperen en tot op het bot verbranden. En zelfs Aidan zou dat niet fijn gevonden hebben. Oké, het was dus eigenlijk wel wat. Maar het lavameer was niet het enige roekeloze. De helft van de dingen die hij gedaan had was bijna net zo roekeloos als dat. Het viel ook niet te betwijfelen dat Francis in lastige situaties gemakkelijk risico's zou nemen, om maar niet te spreken van veldslagen of iets dergelijks. Gelukkig had hij nog wel gezond verstand en dacht hij nog wel eens na voor hij wat ging doen maar soms had hij een zekere terugval en dan was het nou maar net de vraag of Alejandro inderdaad minder intelligent dan hem was.
‘Ik bespaar je liever een klap in je gezicht,’ beaamde de verbitterde Alejandro. ‘Ja, mi amigo, ik raak er zo gefrustreerd door dat ik het zelfs nog op jou af zou reageren. Moet je nagaan…’ Wauw, dat moest een last van een opvolger zijn. Misschien hoefde hij het niet te horen van Alejandro, kon hij het zelf uitzoeken. Hij werd nu eenmaal nieuwsgierig naar de man die het bloed van Alejandro deed koken. En ergens wou hij er ook voor zorgen dat hij niet meer zo vervelend zou doen, maar wat kon hij echt doen? Haast niks. Helaas. Francis hield zijn hoofd erbij, luisterde naar wat Alejandro allemaal zei en gaf een bemoedigend kneepje in zijn schouder. 'Je moet je er niks van aantrekken, Al. Ze kunnen zeggen wat ze zeggen of doen wat ze doen maar ze weten waarschijnlijk niet eens beter. Vaak zijn ze gewoon bezig zonder ook maar te beseffen waar ze eigenlijk mee bezig zijn. Wrok koesteren, dat is wat deze generatie doet. Persoonlijk zou ik geen wrok koesteren tegenover anderen maar dat is puur en alleen omdat ik het het niet waard vind. En zo zijn de gedachten van anderen zijn jouw stress niet waard.' Hij hief zijn hand, aaide even geruststellend over Alejandro's witblonde haar. Hij had geen idee of zijn woorden hem enig goed hadden gedaan maar ergens wist hij dat Al zich niet op zijn plaats voelde, hier in de drukte en mensen. Hij wist echter niet hoe stressvol dat echt voor hem was maar als vriend zou hij hem steunen. Altijd.

*zet tafel voor ze neer*
Alstublieft c:
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA PROFILE
⊰ Arrival ⊱ UTL8oxA MAGICIAN

⊰ Arrival ⊱ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ⊰ Arrival ⊱   ⊰ Arrival ⊱ Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

⊰ Arrival ⊱

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» The Arrival
» The arrival of a new ray
» New arrival.
» Arrival.
» Arrival...

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Headmaster's Office :: The Tower :: Eldur - The Room of Fire-