--

Ramon = Verandert Wink

Ramon = Jaydon

Kijito liep naar het lanceringsplatform. Als ze ooit in de vakantie naar huis wilde, al wist ze dat nog niet, wilde ze wel weten welke shuttle ze moest hebben. Anders schoot ze compleet in de stress. Kijito wilde graag allerlei dingen gepland hebben; anders liep het altijd mis, dat zou je zien. Na veel rondvragen en dingen zoals dat had ze het dan toch eindelijk gevonden; de shuttle naar Cassia. Of vanaf Cassia naar hier. Kijito zat zo ingespannen naar het bordje te kijken dat ze niet eens doorhad dat er juist een Shuttle stopte. Ze had pas door dat er iemand aan kwam toen ze een schaduw over het bordje zag vallen. Rustig draaide ze zich om, al was ze zenuwachtig en nieuwsgierig tegelijk. 'Hoi,' begon ze. 'Kom je ook van Cassia?' Ze moest iets zeggen.. en was wel benieuwd of hij ook van Cassia kwam. Ze kende alleen Sapphire en Torak nog maar van Cassia. Misschien kon ze eindelijk mensen van haar eigen planeet tegenkomen. 'Ik ben Kijito, trouwens,' stelde ze zich voor. Dat vergat ze altijd! Haar wangen kleurden een beetje rood van schaamte. Ze was altijd onbeleefd!

De jongen zag er aardig uit, met zijn bruine haar dat nonchalant voor zijn gezicht viel en zijn grote, bruine ogen. 'Heey,ik ben Ramon en ja ik kom van Cassia', antwoordde hij met een glimlach. Ook reageerde hij op haar voorstelling. 'Wat een mooie naam, heeft het een betekenis?' Kijito glimlachte verlegen. 'En kom jij ook van Cassia? Omdat je bij deze raket staat?' vroeg Ramon. 'Ja, mijn naam betekent rivier.. best toepasselijk, want ik kom ook van Cassia,' vertelde Kijito. 'Uhm..,' zei Ramon toen. Kijito keek op. 'Dit is misschien onbeleefd, maar hoe oud ben je?' Kijito glimlachte. 'Nee hoor, dat is niet onbeleefd. Ik ben 13, bijna 14. Ik ben nog maar een bruggertje,' vertelde Kijito. Hij zag er ouder uit. 'Ik ben 15,' vertelde Ramon. Kijito knikte. Dan was hij ook geen eersteklasser meer. Nou ja.. dat kon. Als hij haar nu maar niet stom zou vinden omdat ze jonger was! Het gesprek viel weer een beetje stil. Kijito's hersenen zochten naar een vraag. 'Zal ik je naar de Water Magicians Etage brengen? Dan weet je ook gelijk waar dat is,' zei ze. Als hij wilde, misschien een korte rondleiding ofzo. Het eerste wat zij had gedaan op Starshine was verdwalen.

'Dat zou ik erg fijn vinden,' antwoordde Ramon. Kijito glimlachte. Hij leek haar wel aardig, en relaxed eigenlijk. Hij zou vast niet totaal in de stress schieten als hij het verkeerde lokaal binnenliep. 'Dan kun je me gelijk wat over de school vertellen,' zei hij. Kijito knikte. 'Oké, kom je mee?' Kijito begon te lopen. Hij zou haar vast wel bij kunnen houden. Over het algemeen liep Kijito stil en snel , met kleine en vluchtige pasjes. Als ze onzichtbaar wilde zijn moest ze wel zo stil lopen. De Etage voor Watermagicians was relatief dichtbij, vergeleken met de vuurmagicians; die moesten wel drie trappen op. Kijito keek even om, liep Ramon nog achter haar? Al kon ze zich niet voorstellen dat de jongen haar niet bij kon houden. Uiteindelijk kwamen ze aan bij de etage. 'Hier is onze Etage,' zei ze. 'Het gemeenschappelijke gedeelte, dat zich afsplitst in iets voor de meisjes en iets voor de jongens.' Kijito wees op de deuren. Toen pas zag ze dat de jongen met een zware koffer sleepte. 'Laat me je helpen,' riep ze. Dat was echt onbeleefd, hem zomaar met dat ding laten zeulen terwijl ze zo snel liep.

Ramon lachte. 'Je hoeft me niet te helpen hoor! Alleen je liep zo snel!' Kijito lachte mee, blij dat hij het niet erg vond. Ze was met Ramon een stukje meegelopen, het jongensgedeelte in. Tenminste, ze stond één stap over de drempel. Ramon opende zijn koffer en begon die wat uit te pakken. 'Waar is hier de badkamer? Ik wil me een beetje opfrissen.' Kijito zag dat hij lichtjes bloosde. Ze glimlachte om hem gerust te stellen. Ze had toch zelf voorgesteld om hem rond te leiden? Ze besloot ook gelijk te antwoordden op zijn andere vragen. 'Hoe lang zit je al op deze school? En heb je al leuke vrienden?' 'De badkamer is daar aan het einde van de kamer,' zei ze, terwijl ze wees. 'Ik zit bijna een half jaar hier op school, vanaf het begin van het nieuwe jaar. En.. ik ken al een paar mensen, Sapphire, Yara, Jadira, Avalana, Little Faith, Dustan, Roxas..' Kijito noemde ze maar even op. Zoveel mensen kende ze nog niet. Ook was ze niet populair of wat dan ook. Eigenlijk was ze al verbaasd om vrienden te hebben; dat ze haar aardig vonden. 'Ik wacht wel even in de gemeenschappelijke ruimte,' zei ze, zodat Ramon kon gaan douchen.

Kijito was op de leuning van de bank gaan zitten, terwijl ze uit het raam staarde. Onbewust draaiden haar vingers een plukje haar om zichzelf, alsof ze nadacht. In feite was ze eerder gedachteloos. Wolken dreven voorbij, even geluidloos als zij zich door het leven manoeuvreerde. Zou Ramon al bijna klaar zijn met douchen? Kijito wilde bijna gaan kijken in de jongensruimte, maar durfde niet. Het was de jóngensruimte, kom op zeg! Daar ging ze niet zomaar naar binnen lopen! Dus bleef ze zitten, terwijl het plukje blond haar verder gedraaid werd. Eindelijk was ze iemand tegengekomen die ook van Cassia kwam. Dat gebeurde niet zo vaak. Ja, op haar afdeling zaten genoeg meisjes van Cassia, maar de meesten vonden haar te stil en te verlegen. Nou ja, moesten ze zelf weten. Kijito was blij dat ze al wat mensen kenden, ook van andere planeten. Avalana bijvoorbeeld, kwam van Razen. Roxas van Nova. Yara van Gren.. Ze moest zich niet zo druk maken over haar vriendenlijstje. Liever vier goede vrienden dan twintig neppe. Zou Ramon haar aardig genoeg vinden om vrienden met haar te worden? Uiteindelijk werd ze uit haar gedachten terug naar de bewoonde wereld gehaald door het geluid van een open- en dichtgaande deur. Ramon kwam binnen. Kijito glimlachte naar hem toen hij naar haar glimlachte. 'Kom je mee? Dan laat ik je wat van de school zien,' zei ze vrolijk. Snel stond ze op en liep weg, ervan overtuigd dat hij haar nu wel bij kon houden. Als eerste kwamen ze langs de aula. 'Hier is de aula, daar kun je eten en kletsen tussen de lessen door,' vertelde Kijito, alsof ze al jaren op Starshine zat. Verder liepen ze nog langs wat lokalen en de andere etages.

Kijito vertelde vrolijk over de leraren en over de leerlingen, over de lessen en over de school. Ze vond het leuk om te vertellen. Hij luisterde naar haar, en Ramon lachte haar niet uit. Hij liep gewoon rustig met haar mee en luisterde. Dat was ook wel eens fijn. Het was alleen wat vreemd dat hij niets zei. Misschien was Ramon wat overdonderd door de hoeveelheid informatie die op hem afkwam? Kijito keek even om naar Ramon, in zijn bruine ogen. Ze bedacht zich echter direct dat het er wel stom uit moest zien als je over de toren praatte en tegelijkertijd in iemands ogen staarde. Plotseling voelde ze even wat tegen haar hand. Ze schrok even, was dat Ramon? Maar even snel als de aanraking er was geweest was die ook weer weg. Kijito fronste mentaal even. Had ze het zich ingebeeld? Ja, dat moest wel. Dat haar gedachten zo ver afdwaalden zeg.. Uiteindelijk kwam ze bij de uitgang van de school. 'Nou ja.. hier moet je door als je wilt vluchten of de school juist in wil,' vertelde ze kort en bondig.

Kijito staarde net naar buiten, langs de muren van de school. Het grasveld strekte zich wijd voor haar uit. Haar ene hand hing naast haar, haar andere hand steunde tegen de muur. Kijito had een lichte glimlach om haar lippen. Was was ze blij om hier te zijn. Het was hier beter dan thuis, waar ze genegeerd werd, waar niemand van haar hield. Ze kende al een paar mensen, sommigen waren zelfs haar vrienden. Het leven kon toch nog mooi zijn, niet? Opnieuw was er een plotselinge aanraking, al hield die nu niet zomaar op. Geschrokken keek Kijito op, recht in Ramon's ogen. Hij had haar hand vastgepakt en keek haar recht aan. Hij leek wat onzeker. Kijito voelde zich opeens een beetje bang. Ze had zolang geïsoleerd geleefd, op zichzelf, met alleen haar eigen gedachten. Om plotseling iemand zo naar haar te zien kijken, dat schrok haar af. Haar ogen werden groot, als die van een hert in de koplampen van een auto. Ze durfde niets te doen, niet haar hand los te trekken of te spreken. Ze durfde niets te doen, alsof de herfstwind haar bevroren had. Kijito wist het niet. Ze kende hem nog niet eens een dag! Ook wilde ze nog niet gebonden worden. Best Friends, oké, daar was ze best voor in.. maar als Ramon bedoelde wat zij dacht dat hij bedoelde.. Ze was in ieder geval niet verliefd op deze jongen.. Met grote, vragende ogen bleef ze hem aankijken. Als hij echt dacht wat zij dacht dat hij dacht.. ze wilde hem geen pijn doen! Daar was hij veel te aardig voor. Kijito was nog niet klaar voor liefde.

Snel liet hij haar hand los. Kijito zag de pijn in zijn ogen. Een steek ging door haar hart. Waarom moest ze zo bot zijn? Had ze niet gewoon haar hand los kunnen trekken en sorry kunnen zeggen? Nee hoor, ze moest daar weer staan als een standbeeld, met grote angstogen. Nee, kon ze nooit normaal doen? Ramon keek echt gekwetst. Diep gekwetst. En het was haar schuld. Dat was nog wel het allerergste. 'Sorry dat ik zo dom deed.. het zal nooit meer gebeuren..' Toen draaide hij zich om en rende weg. Kijito staarde hem even na en rende toen achter hem aan. Ze moest zich toch minstens verontschuldigen! Ze zag hem als een flits de hoek om rennen, naar de WaterMagicians Etage. Kijito slikte. Ze remde af en liep rustig maar gespannen de gemeenschappelijke ruimte in. Ze zag nog net de deur van de jongensruimte dichtslaan, als een teken dat hij haar niet wilde zien. Nogmaals slikte ze en bleef staan. Wat nu? Moest ze die ruimte in lopen? Anders moest hij daar blijven zitten, alleen en in tranen. Bijna iedereen was naar de les. Kijito haalde diep adem en overbrugde de laatste afstand tot de deur. Haar hart klopte sneller van de spanning toen ze haar hand op de deurklink legde en die naar beneden duwde. Zachtjes en zonder gekraak zwaaide de deur open. Kijito keek even rond en zag Ramon al snel zitten. Mocht ze hier echt wel binnenkomen? Om zichzelf voor te zijn en niet weg te rennen zette ze snel een stap over de drempel. Stil liep ze naar Ramon toe en ging naast hem zitten. Verslagen zat de jongen op zijn bed. Kijito wist dat ze niet verliefd op hem was, maar troosten doen vrienden ook, toch? Zachtjes pakte ze zijn hand. 'Sorry,' fluisterde ze. 'Het was echt stom van me om zo bot te zijn..'

'Daar gaat het niet om......je was niet bot..ik ben gewoon te vlug met hechten...ik heb al zo lang geen liefde meer gehad van mijn ouders.....maar ach...Ramonnetje kan wel voor zichzelf zorgen..' antwoordde Ramon. Kijito glimlachte lichtjes. Haar ouders negeerden haar ook.. hadden ze toch meer gemeen dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Ramon keek haar vrolijk aan. 'Sorry,' zei ze nogmaals, 'het was echt gewoon stom van me. Wat vind je ervan als we gewoon vrienden worden?' Want je bent wel hartstikke aardig, voegde ze er in gedachten aan toe. En Kijito wist zeker dat ze met Ramon wel kon lachen, hij zag er niet uit als zo'n depressief emo-type dat zelfmoord wilde plegen als iemand zei dat hij wat meer gel in had moeten doen. Of als de koekjes op waren. Nee, Ramon was wel vrolijk. Kijito was wel even verbaasd toen hij hun handen omhoog haalde en een kus gaf op de hare. Maar nu wist ze dat hij het niet anders bedoelde. 'Ik waardeer het erg dat je zo lief bent,' zei Ramon. Verlegen glimlachte ze. 'Ach.. jij bent ook superaardig,' vertelde ze hem. Dat hij überhaupt nog tegen haar wilde praten!

- Geeft niet hoor Wink

-

Ramon glimlachte. Gelukkig, hij had haar alweer wat vergeven. Kijito kon er niet tegen als mensen boos op haar waren, of haar ontweken of negeerden. Dat maakte haar onzeker, maakte dat ze fouten bij zichzelf ging zoeken. En die waren er genoeg. 'En.. gebeuren hier ook wel eens leuke dingen? Zoals activiteiten?' Een random vraag, echt iets waar ze even behoefte aan had. 'Ja, het Halloween Gala is net geweest. Waarschijnlijk komt er ook een Kerst Gala,' vertelde Kijito. 'De klas van Master Norwood gaat naar Cassia om te duiken, een soort schoolreisje.' Kijito wist voor een keer iets wat nog niet gebeurd was. Roddels volgen deed ze niet, met als gevolg dat ze op dat gebied pas als laatste iets wist. 'Ik ga mee, ik zit in de Mentorklas van Master Norwood,' vervolgde ze. 'Ik heb wel zin om naar Cassia te gaan! Waar woonde jij eigenlijk? Noorden of Zuiden?' Ze wist wel dat Cassia eigenlijk een heleboel water was met een beetje land, maar vroeg zich toch af waar Ramon woonde. Zelf woonde ze wat meer in het zuiden, het zuidwesten. Het was daar een redelijk welvarend gedeelte van Cassia; de mensen die daar woonden hadden het goed. Ze moest ook toegeven dat haar ouders een groot huis hadden.

Ze lachte bij Ramons antwoord. 'Daar woon ik ook! In zo'n chique wijk, mijn vader werkt bij zo'n goed verdienend bedrijf, dus wilde hij per se een groot huis hebben,' vertelde Kijito. Ramon kon bijna haar grote broer zijn! Kerstgala.. Kijito hoopte dat iemand haar zou vragen.. degene op wie ze verliefd was geworden, tenminste dat dacht ze. Ze wist het niet zeker. Roxas.. ze had hem al een tijdje niet meer gezien. Hij had haar een beetje ontweken. Ach, hij zou haar vast niet vragen.. Ze porde Ramon met een glimlach op haar gezicht. 'Er staat vast een hele rij meisjes voor de deur tegen de tijd dat het Gala is!' zei ze met een grote lach op haar gezicht.

PROFILE MAGICIAN