Help! I'm kinda lost!

Kaede haalde voor de zoveelste keer de plattegrond tevoorschijn, maar kon er maar niet wijs uit worden. Hoe moest ze nou weten of ze hier of daar was? Ze was een absolute ramp als het om kaarten ging. Ze kon maar niet wegwijs worden uit al die verschillende gangen. Op haar vorige school was het veel makkelijker geweest. Je kwam voor je lessen, en daarna ging je weer naar huis. Hier was het anders. Ze keek nog eens om zich heen, en merkte tegen niemand in het bijzonder op: 'Nou, gezellig is anders.' Ze keek naar de tas in haar hand, waar het grijze kopje van Uchiki uitstak. Ze wist niet zeker of huisdieren waren toegestaan, maar wat moest ze anders? Nu ze hier naar school ging was er niemand anders over om voor haar te zorgen, dus had Kaede haar maar meegenomen. Toen merkte ze nog iets anders op. Het rook hier raar. Kaede's geurzin was ongeloofelijk sterk, en als ze een geur rook die vreemd of onprettig was, wist ze meestal dat dat problemen betekende. Het dak was hoog, en er zaten een paar ramen in de gang, maar verder was er niets of niemand te zien. Het leek wel alsof ze alleen op de wereld was. Ze ritste haar tas open, en pakte een appel. Ze had een afkeer van groente, maar je zag haar maar zelden zonder een appel of een peer in haar hand. Ze nam een hap, en leunde tegen de muur. Die slaapzaal kwam later wel. Even stond ze daar, tot ze voetstappen hoorde. Ze schrok op, maar liep niet weg. Misschien kon diegene van wie de voetstappen waren haar wel helpen.

Daisuki huppelde bijna door de gangen zo vrolijk als ze was. Daisuki had de hele dag zo'n beetje al vrij geweest door uitval en had de rest van de dag al helemaal geen lessen, een dag om te genieten dus al was ze dan wel vroeg opgestaan. Daisuki was net naar buiten geweest bij het stille meer waar ze in haar eentje heerlijk had kunnen ontspannen, had kunnen tekenen en had kunnen dichten. Nu ging ze dus met een tas vol ongebruikte boeken en schriften waar in bijna alle hoekjes gedichten en tekeningen waren gekrabbeld terug om even wat te drinken en een uurtje heerlijk op de bank te luieren. De gangen waren ondertussen lekker leeg zodat ze ook nog eens heerlijk rustig door kon lopen. De enige andere persoon op de gang viel hierdoor juist extra op, ze leek een beetje verdwaalt zo met die kaart in een hand en een appel in de andere. Ze was bijna het toonbeeld van vers vlees voor de leeuwen, een mooi meisje dat duidelijk compleet nieuw was en aan de tas te zien nog niet eens op de slaapzaal geweest. Er waren genoeg jongens op school die haar graag zouden assisteren om daar te komen, en waarschijnlijk was het dan ook verstandig dat Daisuki haar hielp voor het zo ver zou komen. Daisuki was nou eenmaal iemand die het liefst ook mensen hielp, dus waarom hier niet? Ze liep langzaam op het meisje af en vroeg vriendelijk "Kan ik je misschien helpen? Je ziet er een beetje verdwaald uit" de glimlach op haar gezicht stond vriendelijk en uitnodigend, misschien was dit ook wel een kans om een nieuwe vriend te maken, iets waar ze eigenlijk veel te weinig aan was toegekomen sinds het begin van het jaar.

Kan ik je misschien helpen? Je ziet er een beetje verdwaald uit" klonk een stem, en Kaede keek op. Een jong meisje van een jaar of dertien, veertien stond in de gang, en lachte vriendelijk. 'Ehm, ja, graag zelfs. Ik ben volkomen verdwaald, en deze plattegrond helpt er nou niet bepaald aan mee.' Kaede keek semi-boos naar de plattegrond, alsof het zijn schuld was. Nou ja, dat was het eigenlijk ook. Als ze die plattegrond niet had gehad had ze waarschijnlijk eerder om hulp gevraagd. Ondingen, die plattegronden. 'Ik zoek de etage voor de leerlingen van Shadra, weet jij misschien waar die is?' vroeg ze op een zo vriendelijk mogelijke toon, in een poging niet bot over te komen. Kaede hield niet zo van andere mensen, ze zaten meestal alleen maar in de weg. Maar ze was nu toch nieuw, en een nieuwe kennis kon toch geen kwaad? Ze keek het meisje vriendelijk aan, en keek toen weer naar haar tas. Uchiki had besloten een dutje te gaan doen, en haar kopje lag met halfgesloten oogjes op de opening van haar tas. Ze nam nog een hap van haar appel, kauwde even en slikte door. 'Mijn naam is Kaede, leuk je te ontmoeten.'

het meisje in de gang keek naar haar op en zei meteen eerlijk dat ze inderdaad verdwaald was. Ze beschuldigde de kaart waar ze semi-boos naar keek. Daisuki zag de kaart maar een klein stukje, maar zag daarmee al onmiddelijk dat ze het ding al ondersteboven hield. Daar besloot ze maar niks van te zeggen, ze zou haar zichzelf alleen maar stom laten voelen en bovendien kon ze nu zelf hulp aan het meisje bieden en was de kaart overbodig. De etage van Shadra dus, ze wist wel waar die was, moest er zelfs langs wanneer ze naar haar eigen verdieping wou. Ze zou er dus sowieso wel langs komen, of ze nou zou willen of niet. Daisuki knikte en antwoordde "Ik weet wel haar het is, ik kom er zo meteen zelfs langs, dus als je wilt kan je met mij mee lopen". Ze glimlachte vriendelijk en keek in de nu vriendelijke rode ogen van het meisje waarna haar eigen ogen naar de tas gleden waar het katje dat er in lag haar nu pas op viel. Daisuki bukte zich om het katje beter te bekijken en zei teder "Wat een schatje" waarna ze heel zacht met haar vingers over het kopje van het katje streelde. Daisuki werd pas weer op aarde terug gehaald toen ze de stem van het meisje weer hoorde die zichzelf nu voor stelde. Daisuki stond weer op om meer op de hoogte van het meisje te komen al was ze zelf 'iets' korter en stelde zichzelf ook met een glimlach aan "Ik ben Daisuki, aangenaam". Daisuki keek Kaede weer aan en keek naar haar oren die door haar haren heen staken, het leken eigenlijk wel kattenoren. De vraag die bij Daisuki dan ook meteen door haar hoofd schoot was of ze echt waren of niet al vond ze het onbeleefd om zoiets te vragen als je iemand net een paar seconde kende

'Haar naam is Uchiki, en ze is een angstaanjagend monster.' zei Kaede, met een halve grijns op haar gezicht.'Daisuki is een leuke naam.' zei ze daarna oprecht, en Uchiki begon te spinnen. Ze leek het wel leuk te vinden dat ze aandacht kreeg, al helemaal na die shuttlereis, waarin ze in een reismand had moeten zitten. Uchiki haatte reismanden net zo erg als Kaede groente haatte, maar ze wisten beiden dat ze ermee moesten leren leven. 'Maar als je me de weg wilt wijzen, graag. Zoals ik al zei, ik ben een béétje verdwaald. Hoe groot is het hier wel niet?' vervolgde ze, naar het plafond kijkend. Haar oren wiebelden, en er viel een klein pluisje uit. Verharing was ook aan Kaede niet voorbijgegaan. Gelukkig had zij alleen haar oren om te doen, Uchiki moest haar hele vacht vernieuwen. Dat zou ze vreselijk vinden. Ze vond het überhaupt al vreselijk dat ze haar oren een week lang zou moeten borstelen om alle haren goed weg te krijgen. Maar het was het waard. Ze zou nu eindelijk opnieuw kunnen beginnen, en ze mocht dat niet laten verpesten door een verharing.

Daisuki kon het niet laten om te lachen bij de opmerking van Keade over Uchiki, zo'n schattig plein poesje zou toch nooit een eng monster kunnen zijn? Dat klopte gewoon niet in de gedachten van Daisuki. "Bedankt, al vindt ik Keade persoonlijk een leukere naam" zei ze met een brede glimlach op haar gezicht die bijna standaard was voor haar. "Zo'n tien verdiepingen voor dit gebouw geloof ik als je de gebieden waar leerlingen niet mogen komen niet mee rekent, daarnaast nog de gymzaal en het buitenterrein" antwoordde ze naar waarheid terwijl ze het voor zichzelf nog eens een keer in haar hoofd na ging. "Maar voor nu kan je in elk geval met mij mee lopen, dan kom je zo bij jouw etage uit" zei Daisuki daarna waarna ze keade weer aan keek waarbij ze de oren van het meisje zag bewegen en er een pluisje van af viel wat gemaakt leek te zijn uit kattenhaar. Daisuki keek een moment verwonderd naar de oren die nu daadwerkelijk echt bleken te zijn en werd daarna rood toen ze besefte dat ze staarde "sorry dat ik staar, het is gewoon... die oren... ik..." Daisuki werd ondertussen nog een beetje roder en besloot haar mond maar te houden, voor ze echt iets stoms zou zeggen waarmee ze zichzelf totaal voor paal zette bij een meisje dat ze pas net kende en er bovendien ook nog best leuk en aardig uit zag. Ondertussen richtte ze haar blik ook maar beschaamd op de grond. Ze moest ook niet zo veel na denken, dat verpestte het alleen maar voor haarzelf.

'Oh, dat is niets. Nou ja, dat is eigenlijk wel normaal. Dit zijn mijn oren, ja. Beetje vreemd, hè? zei Kaede vrolijk. Ze was net weg uit het keurslijf waar haar oren een demonisch iets leken te zijn, maar ze waren heel gewoon voor haar. Ze zou ook niet echt hebben opgekeken van iemand met een staart, of een vacht. Kaede had wel engere dingen gezien, maar besefte nu pas dat het helemaal niet zo normaal voor iedereen was, dat ze kattenoren had. Daar zou ze even aan moeten wennen, maar ze dacht al aan andere dingen. Belangrijker dingen. Dingen als een rooster, lessen, leraren, huiswerk, tijden, wekkers, te laat komen. Hele normale dingen voor ieder ander, maar voor Kaede was het allemaal nieuw. Nooit had ze vroeg moeten opstaan, ze werd gewoon wakker en ging slapen als ze zin had. Tenzij ze een onderzoek had, dan was het zo dat ze wakker moest zijn voor een bepaalde tijd, maar dat was nooit zo streng geweest. De meesten waren bang voor haar, maar hier, op een nieuwe plek, zou ze misschien wel kunnen zijn wie ze was. Gewoon, een meisje.

Keade leek het eigenlijk niet eens al te erg te vinden dat Daisuki naar haar oren had gestaard, zei zelfs dat het een normale reactie was al noemde ze haar eigen oren ook raar. "Misschien een beetje, maar dat hoeft niet meteen slecht te zijn. Ik vind ze eigenlijk best schattig" zei Daisuki in een opwelling waarna ze besefte wat ze precies had gezegt en iets rood kleurde en omlaag keek terwijl ze uit afleiding voor haarzelf haar wijsvingers tegen elkaar duwde. "In elk geval, de etages zijn deze kant op" zei Daisuki daarna snel om het onderwerp maar te veranderde, ze begon langzaam te lopen en keek of Keade haar volgde, toen dit zo was vroeg Daisuki nog "Dus je bent nieuw hier, hoe lang ben je hier al?". het was een vrij algemene vraag, maar waarschijnlijk een goed startpunt, als Keade wou kon ze altijd zelf ook nog dingen vragen, daar liet ze wel genoeg ruimte voor, maar het vragen kon Daisuki ook helpen om een betere hulp te zijn tegenover Keade, dus zou ook zij zelf voorlopig wel dingen blijven vragen.

Kaede volgde Daisuki vlug, haar tas in haar linkerhand geklemd. 'Ik ben hier echt pas net. Zo'n twee uur. En anderhalf van die twee uur was ik aan het ronddwalen.' Ze was hier afgezet door een militarie shuttle, waar ze haar de laatste dingetjes hadden uitgelegd. Het was de bedoeling dat ze zich goed gedroeg, en misschien een andere magie leerde. Als ze dat zou doen, zou haar andere magie misschien afzwakken, en zou ze haar demon-zijn kunnen beheersen. Dat was tenminste het vermoeden. Omdat haar magie alles vernietigde, had Kaede besloten om Woudmagie te willen leren. Op die manier zou ze twee tegengestelden hebben. Dat zou haar wel in evenwicht houden, hoopte ze. De uitleg was kort en bondig geweest, en ze hadden haar alleen de nodige papieren meegegeven, zodat ze aan de leraren kon uitleggen wat ze was. Niet dat Kaede van plan was dat te doen. Wat niet weet, wat niet deert, dacht Kaede, en toen zei ze: 'Ik ben hier afgezet, en toen ben ik de weg kwijt geraakt. Niet erg prettig, moet ik zeggen.' Ze schudde haar hoofd. Ze wist alles over het leger, aanvalstechnieken, hogere wiskunde en kende van alle talen minstens tweederde van de vocabulaire, maar kaartlezen, nee, dat had ze niet geleerd.

Daisuki bleef Keade aan kijken terwijl het meisje antwoord gaf op Daisuki haar vraag en daarbij nog extra vertelde. Zo doende liep ze bijna tegen een deur aan die open werd geslagen, maar ze ontweek die op het laatste moment waarna ze Keade weer aan keek met een lichte blos van schaamte op haar wangen. Om er maar niet over te hoeven praten ging ze in op de woorden van Keade. "ik denk dat iedereen hier aan het begin meer rondt dwaalt dan dat ze echt weten waar ze heen moeten of gaan" zei Daisuki met een vriendelijke lach op haar gezicht. Ze had zelf het geluk gehad dat ze iemand tegen was gekomen die haar rondt had willen leiden en haar de weg had willen tonen, maar dat geluk had natuurlijk niet iedereen. "Mag ik vragen of je daadwerkelijk van Shadra komt? En of je dat ook gaat studeren?" Vroeg Daisuki uit nieuwsgierigheid. Op de een of andere manier kwam Keade niet op haar over als een Shadraanse, of in elk geval totaal niet op het stereo-type waar ze van gehoord had. Keade leek niet vals en gemeen zoals je zo vaak over Shadraanse hoorde. Daisuki liep ondertussen weer verder, dit keer iets beter oplettend op wat er voor haar gebeurde om zoiets als met de deur net te voorkomen. Ondertussen streek ze half onbewust licht nerveus met een hand haar haar achter haar oor, iets wat een tic werd als ze echt was, wat ze nu half was, maar het voelde anders dan normaal, eerder warm en knus dan klam en angstig, al maakte dat weinig uit voor het rare gevoel in haar maag.

PROFILE MAGICIAN

» Kinda... Lost.
» Lost.
» KM: where? And kinda when?
» [ ♥ ] This is kinda weird.. // Adrian
» Again i'm lost

Help! I'm kinda lost!

Help! I'm kinda lost!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen