Quana .
 PROFILEPosts : 111 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Cassia/Water - Razen/VuurKlas: 5de leerjaarPartner: I think I'll pass...
 |  Onderwerp: I think I'm losing my mind... Anyway, I losing my grip...  vr jul 29 2011, 13:30 | |
| Duisternis. Iets wat erg fijn was. Iets wat je kon verbergen en waar je jezelf in kon verliezen. De mensen zagen je niet meer, je was een onbelangrijk ding op een papier. Alsof je eigenlijk gewoon in het verhaal gezet was om toch maar tevreden gesteld te worden dat je erbij mocht zijn, maar zelf geen deel mocht uitmaken in het hoofdstuk van het verhaal. Dat was ongeveer de duisternis. Tenminste, in Quana’s ogen. Liefkozend keek ze naar de maan, die de zaal mooi verlichtte en de toppen van de bomen van het duistere bos een lichte gloed gaf. Het dakpunt van de academie stak fel af in het maanlicht, iets wat haar aandacht trok. Meteen had ze een idee om zichzelf samen te smelten met de duisternis. Soepel gleed ze in een nachtjapon, die sierlijk rond haar benen danste en uiteindelijk zijn sierlijke grip vestigde rond haar knieën. Het was een luchtige, fijne nachtjapon, gemaakt van een fijne stof die makkelijk te verbranden was, maar heerlijk om je lichaam sloot. Alleen scheen het wel door als het licht erop scheen, waardoor je de andere rondingen van het lichaam zag. En rondingen, die had ze. Daar kon je in elk geval van op aan. Rustig begon ze te wandelen richting het dak. Het zou even klimmen worden, maar als ze eenmaal op het dak zou zitten, zou ze blij zijn. Haar ogen gleden naar de soepele trekken van de schaduwen, die door de ramen schenen voor de etages. Er was ook een heel stuk waar geen ramen waren, maar waar wel een open plek was en waar het prettig scheen in de gang. En dat, dat was precies de plek die ze ging gebruiken om omhoog te komen en om zich samen te smelten met de heerlijke duisternis.
Rustig zette Quana haar voet op het begin van een pilaar die een klein deeltje van deze etage machtig tot stand hield, alsof het elk moment zou kunnen gaan inzakken als het er niet stond om het deel te ondersteunen. Dat zou ook waarschijnlijk wel gebeuren, dat instorten. Die pilaar speelde in elk geval een rol in het hoofdstuk van de academie, was Quana’s half jaloerse opmerking in haar hoofd. Ze begon de klimpartij naar boven. Rustig hield ze met haar handen, die gelukkig niet vochtig waren van de nogal koude trek, een beetje van de pilaar vast en zette ondertussen haar andere voeten rustig naast elkaar neer om vervolgens een eind omhoog te klimmen. Uiteindelijk zat ze op een van de daken. Ze keek naar beneden. Ze zou – als ze het zat was – hier een makkelijke afdaling kunnen springen. Maar nu nog niet. Een beeld flitste door haar hoofd.
Ik zit tv te kijken. Sesamstraat is op tv en papa zit aan tafel, iets te rollen in iets. Ik heb geen idee wat het is, maar als papa het opsteekt, dan komt er altijd rook uit. En het stinkt ook een beetje. Ik kijk naar papa. Als ik stil blijf, dan zegt hij er ook vast niks van dat ik nog steeds tv kijk. ‘Quana, we gaan slapen,’ zegt mijn papa en ik zucht zachtjes. Operatie opblijven is dus mislukt. ‘Oké papa,’ zeg ik en ik sta op om de tv uit te doen. Ik voel papa’s hand tussen mijn benen om me op te tillen en mijn benen tussen zijn nek te plaatsen. Lachend begint hij – met mij in zijn nek – heen en weer te dansen en ik lach vrolijk mee. Papa bukt als hij door de deuropening moet en ik buk mee. Papa zet mij op het bed neer. Ik heb mijn nachtjapon al aan, dus kan ik gelijk gaan slapen. Ik voel papa’s blik prikken in mijn rug, dus ik draai me om en kijk hem recht aan. ‘Je bent mooi,’ fluistert hij. Ik zie het maanlicht achter hem oprichten en ik sluit mijn ogen als een huivering door me dringt omdat papa mij streelt.
Hijgend merkte Quana op dat ze nog net niet gevallen was. Verslagen had ze haar handen boven haar hoofd geplaatst in een reflex om niet te vallen. Ze voelde dat ze de grip verloor. Ze kneep haar ogen stijfdicht.
- Iedereen welkom! - |
|
