Er werd niet veel gezegd. De hele weg was het stil geweest, al vanaf het moment dat Nick in de taxi was gestapt. De enige woorden die hij met zijn chauffeur gewisseld had, gingen over zijn eindbestemming. Dat was alles. Hoewel de stilte niet geheel ongemakkelijk was, dankzij de muziek die via de radio zacht door de auto dreunde. Zo nu en dan stoorde de zender, maar Nick was allang blij dat er nog enige vorm van afleiding was. Meermaals had hij geprobeerd een gesprek aan te knopen met de licht kalende, oude man, maar hij kon er geen woord uit krijgen. Ergens vond hij het helemaal niet erg. Op die manier kon hij rustig naar buiten turen en af en toe rustig een sigaret opsteken zonder dat hij zich verder ergens druk om hoefde te maken. Hij had het autoraampje naar beneden gedraaid tot het niet meer verder kon, zodat hij zijn arm op die plek kon laten rusten. De zon stond hoog aan de hemel, de lucht was strak blauw en er stond een lichte, aangename bries. De perfecte nazomer dag, zo leek het in ieder geval. Zo onvoorspelbaar als het weer was, zo zou ook zijn dag worden. Door de dichte bomen heen zag Nick af en toe een gedeelte van het kasteel, steeds dichterbij komen. De stilte werd plotseling verbroken door de man naast hem, die eindelijk bewees dat hij wel degelijk kon spreken.‘We zijn er over vijf minuten,’ zei de taxichauffeur nors, zonder zijn blik van de weg af te wenden. Zijn gezicht toonde geen enkele emotie, misschien slechts een glimp van irritatie, maar Nick stoorde zich er al niet meer aan. De auto maakte nog twee laatste bochten, waarna ze op een ellenlange, rechte weg terecht kwamen met aan het einde het kasteel in zicht, dat zich trots aan hen presenteerde. Overgoten met zelfvertrouwen, drukte Nick zijn zonnebril met de licht paarse glazen wat verder naar achteren op zijn neus en rolde hij de mouwen van zijn blouse omhoog tot aan zijn ellebogen, waarna hij met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht zijn hoofd uit het raam stak. Hij moest zijn ogen samenknijpen vanwege de plotselinge overvloed aan lucht, maar irriteren deed het hem niet. Het enige waar hij zich nog op kon concentreren, was het enorme kasteel dat voor hen lag. Een zeer indrukwekkend uitzicht, en dan te bedenken dat dat de plek was waar hij de komende tijd zou vertoeven. Hij kon het zich amper voorstellen dat hij daar over enkele minuten naar binnen zou wandelen met zijn koffertje in zijn hand, op weg naar zijn nieuwe kamer. Gewoonweg absurd. Alleen de enorme poort al, was imponerend. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe ongeduldiger Nick werd. Na een tijdje liet hij zichzelf weer terug in zijn stoel glijden, zijn gezicht rood van de warmte en zijn haar helemaal in de war. Meteen kreeg hij een ietwat geërgerde blik toegeworpen van zijn chauffeur, maar opnieuw trok hij zich er maar weinig van aan. Het was de moeite niet waard om met zo een zuurpruim in discussie te gaan. Na enkele keren flink geknipperd te hebben met zijn ogen begon zijn gezicht weer een beetje normaal aan te voelen, voor zijn haar gold dat hij er slechts even snel een hand door heen haalde om het weer een beetje te krijgen zoals het was. Na nog enkele minuten door te hebben gereden, kwam de taxi dan eindelijk aan bij de enorme hekken, en de poort van de school. De auto was nog amper tot stilstand gekomen, of Nick was al uitgestapt om zijn koffer van de achterbank te grissen. ‘Hé! Betalen!’ –‘Ja ja, rustig…’ In zijn hoofd kwam er nog iets van ‘oude zak’ achteraan, maar op magische wijze was het hem toch gelukt om zijn hatelijke woorden in te slikken. Op zijn dooie gemak graaide Nick in zijn zak om er wat briefgeld uit te vissen, telde het even na en drukte het uiteindelijk in de uitgestoken hand van de man, die vrijwel meteen op het gaspedaal drukte en ervandoor ging. ‘Vriendelijke vent..’ zuchtte hij in zichzelf, terwijl hij zijn koffer bij de greep pakte en zich omdraaide naar de school. Na nog heel even in verwondering gestaard te hebben naar het kasteel, dat er van dichtbij alleen nog maar indrukwekkender uitzag, drukte hij de poort open en begon hij met zijn wandeltocht richting de ingang. Er was geen hond te bekennen op het schoolterrein, en ergens maakte hem dat wat onrustig. Zeker met dit mooie weer was het vreemd dat er niemand buiten was. Een beetje onzeker of hij wel op de juiste plek was aangekomen, haalde hij een verfrommeld papiertje uit zijn zak met daarop aanwijzingen over de locatie, die hij toegestuurd had gekregen tezamen met een nog een hoop papierwerk. Terwijl hij de ene na de andere stap zette liet hij zijn ogen over het vel glijden, maar toen hij daar ook niet veel wijzer van werd drukte hij het maar weer terug in zijn broekzak. Inmiddels was hij bij de ingang van de school aangekomen, een reusachtige massiefhouten deur die er vanaf het eerste opzicht ontzettend zwaar uit zag. Met zijn vrije hand streek hij gauw zijn blouse nog even glad, waarna hij de deur open drukte, wat veel makkelijker ging dan verwacht. De rust van buiten, was binnen het gebouw nergens te bekennen. Het krioelde van de leerlingen die kris kras door elkaar heen liepen, hoewel sommigen heel rustig in een hoek plaats hadden genomen. De ruimte was immens groot, het leek een soort centrale hal. Aan de andere kant van de ruimte bevonden zich twee enorme trappen, die in een boog naar elkaar toe liepen. Het was prachtig, zelfs Nick kon dat niet ontkennen. Misschien niet helemaal zijn smaak, maar ongetwijfeld verbazingwekkend. Al bleef zijn aandacht niet al te lang te lang hangen bij het interieur. Met een grijns van oor tot oor, schoof hij zijn bril tot op het puntje van zijn neus om zijn ogen eens flink de kost te geven aan alle vrouwelijke lekkernijen die aan hem voorbij gingen. Op dat moment wist hij het zeker; Hij zou zich niet gaan vervelen, in dit oord. Het duurde even voordat hij besefte dat hij nog altijd niet wist waar hij heen moest. Een beetje afgeleid tuurde hij om zich heen, nog altijd overdonderd door de situatie waarin hij was beland. Hij probeerde een soort informatiepunt te ontdekken, maar door de mensenmassa die als een zwerm bijen om hem heen zoemde was het erg lastig om iets te kunnen zien. Zelfs met zijn enorme lengte, lukte het hem niet om overzicht te krijgen. Uiteindelijk werd hij het zat, en besloot hij plaats te nemen op één van de vele banken die tegen de muren uitgestald stonden, en te wachten tot het wat rustiger zou worden. ‘Jezus, als dit elke dag zo is..’ Er volgde nog wat gevloek en gemopper, terwijl hij zijn koffertje naast zich op de grond neer kwakte.

-Mystralic please!

Ze wreef met haar vingers langs haar ogen. Discussies met Shadranen waren verdomd irritant. Ze waren onmogelijk koppig en eigenwijs; zelfs als ze hun argumenten met beter omvergooide bleven ze vasthouden dat ze gelijk hadden. Ach, dan niet toch? Dan hielden ze maar lekker vol dat een schaduwherkenningsspreuk sterker was dan een reflectieobservatie! Whatever! Al die proefschriften die erover geschreven waren kloppen vast niet…
Ze rolde met haar ogen en schudde zuchtend met haar hoofd. Wat moest het in godsnaam met deze school worden, met dat overschot aan Shadranen? Gelukkig ging zij bijna alleen maar met luchtmagiërs om, op Bellingar na dan. Alhoewel, daar was ze de laatste tijd ook wel iets meer afstand van gaan nemen. Ze wilde niet dat Sam jaloers werd en hoe vleiend al zijn pogingen ook waren, ze wilde niet versierd worden. Ze had al iemand.
Stomme mensen die in de bibliotheek naar je toe kwamen alleen maar om hun gelijk te halen, wat ze nota bene helemaal niet hadden, waren verdomd irritant. Alles was vandaag irritant. Misschien moest ze ongesteld worden. Ze beende in een stevige pas door de aula heen, richting de centrale hal. Ze had geen zin om de handigste trap te nemen, dan moest ze zich tussen al die warme, krioelende leerlingen door wurmen. Ook daar had ze absoluut geen zin in.
Maar zodra ze de aula doorkruist had en de eerste trappen op de trap kon zetten, zag ze bovenaan twee jongens hangen. Van die types waar je liever geen ruzie meer wilt. Nog meer Shadranen. Bij Lux. Ze gromde inwendig en haar wangen werden rood van de irritatie. Kon ze nergens heen zonder bang te hoeven zijn voor irritante, depressieve en ruziezoekende Shadranen? Waar hingen de leukere types vandaag rond? Die je gewoon vriendelijk aanboden om een keer wat gezelligs te gaan doen nadat je ze ontmoet had?
Uiteindelijk moest ze toch door de centrale hal; of de grote of de trap achterin. Maar die was nog verder lopen. Ze ging zich toch al tussen de mensen wurmen, waarom zou ze dan niet gelijk ook de trap nemen. Maar zodra ze dan ook werkelijk zag hoeveel leerlingen er op hun vrije dag in de weer waren, zonk de moed haar in de schoenen. Met slome passen liet ze zich meevoeren met de stroom, tot ze op een gegeven moment bijna bij een muur terechtkwam. Ze wurmde zich uit de stroom en drukte haar wang tegen de koele muur aan. ‘K*tschool.’ Verzuchtte ze, waarna ze zich naast een onbekend gezicht op de bank liet zakken. Nieuwsgierig liet ze even haar ogen over hem heen glijden, maar na de eerste glimp wist ze het al. Alles aan hem straalde: Nieuw.
Ze liet zich achteroverzakken op het bankje en hield ongegeneerd haar blik op hem gericht. Zij was tenslotte niet de nieuweling. ‘Ook neergestort?’ Begon ze droogjes, terwijl ze kort haar blik op de stromen van massamenigte richtte. Vervolgens keek ze hem weer aan en liet nogmaals haar blik over hem heen glijden. Iets aan zijn uiterlijk riep ‘bad boy’ alhoewel je dat nooit zeker kon weten. Maar alleen in combinatie met uitstraling kon het aantrekkelijk zijn. En ach, hij had het wel. Hij zag er wel goed uit.
Haar ogen bleven in de zijne gericht terwijl ze dacht over wat hij zou gaan doen. Ze was toch alleen: Sam moest studeren, Eph en Lau waren samen op pad, Joost mocht weten waarheen. Bell wilde ze liever niet zien. De nieuwe jongen had waarschijnlijk nog niet veel van de school kunnen zien, door de drukte. ‘Ik ben Myst Nuxian, lichtmagiër. Waar kom jij vandaan?’ Een klein glimlachje trok aan haar mondhoek, om iets vriendelijker over te komen. Haar gemiddelde hoofd vandaag was waarschijnlijk kapot chagrijnig. ‘Ik neem aan dat je niet veel verder dan deze drie stappen gekomen bent…’ Mompelde ze, terwijl ze de geïrriteerde klank probeerde te onderdrukken. Ze richtte haar blik weer op de menigte. ‘En ik denk ook dat je de komende uren niet veel meer zal zien dan de leerlingenmassa, tenzij je van buiten alles gaat bekijken.’

Beginposten zijn niet mijn specialiteit... hierna wordt het beter :'D