Zachtjes, een beetje treuzelend kauwde wat van de bovenste rij tanden op haar roodroze, volle onderlip. Met haar rechter hand trok ze haar zware, oude, legergroene sporttas wat beter over haar schouder heen. Elke stap die ze zette op de plavuizen galmde door de grote, lege gang heen wat als zware dreunen door haar trommelvliezen raasde. De zenuwen hielpen haar net echt mee. Earia Izard, nieuwe magiër, te laat aangekomen wegens vertraging met haar shuttle en nou ook nog eens de weg kwijt. Dit was werkelijk verre van een goed begin van haar nieuwe leven. De moed was haar spontaan de schoenen in gezakt toen ze in de shuttle zat en zich bedacht dat ze de brief over school thuis op de keukentafel had laten liggen. Wonder boven wonder had ze haar weg weten te vinden in de school, maar hier liep ze toegegeven nu toch wel aardig vast. De grote vraag die nu door haar hoofd heen galmde was; en nu? Ze had dan nog het geluk meegekregen dat ze aangekomen was op zondag, dus ze hoefde niet bang te zijn dat ze lessen zou missen. Ander probleem was dat het half negen in de ochtend was en de gemiddelde student lag op dat tijdstip, op zijn vrije zondag, nog te genieten van zijn zachte hoofdkussen en de warme lakens. Een poging doen om de weg te vragen werd op deze manier ook een lastige opgave.
Beschaamd om haar eigen onwetendheid trok ze haar kap met haar vrije hand wat verder over haar hoofd heen, waarna ze één van haar lange, witte haarlokken uit haar gezicht blies. Wat een afgang dit. Misschien moest ze juist blij zijn dat er niemand anders hier was. Op deze manier konden mensen haar tenminste niet uitlachen om haar eigen stommiteit. Maar die optimistische gedachte werd ook al weer snel weggeduwd door een stomp die Earia tegen haar schouder aan kreeg. Wat geschrokken zette ze snel een grote stap naar voren met haar rechterbeen om haar val op te vangen en haar balans te behouden. Nu pas vielen de galmende, trappelende voetstappen die zich achter haar vormden op, samengaand met de tekst “Kijk uit waar je loopt, muts!”. Verbaasd om wat er zojuist gebeurd was staarde Earia, met stomheid geslagen naar het groepje donker geklede jongens die haar voorbij suisde en de trap op stormde. Was ze zo diep in gedachten verzonken geweest dat ze die niet eens had gehoord? Ze was wel lekker bezig vandaag. Hoofdschuddend probeerde ze zichzelf uit de gedachtegang te halen. Daar moest ze nu niet aan denken. Er waren eindelijk mensen op haar pad gekomen, dus was dit haar kans om eindelijk te vragen naar de juiste weg! Opgewekt hief Earia haar hoofd op, haalde ze even diep adem om haar woorden luid en duidelijk te kunnen roepen, maar op het moment van de waarheid bleef haar stem vastzitten. Geen geluid kwam er uit haar keel rollen, op een teleurgestelde zucht na, toen ze zag dat de jongens alweer verdwenen waren. Voor even bleef ze in dezelfde houding staan, alsof ze versteend was. Pas toen ze eindelijk echt leek te beseffen wat er gebeurd was sloeg ze zacht met haar hand tegen haar voorhoofd en gromde ze zachtjes in zichzelf. Vandaag was echt niet haar dag.
Nogmaals zuchtend hief ze haar hoofd weer op, de grote gang onderzoekend met haar blik. Goed, dan maar op haar eigen houtje haar afdeling proberen te vinden. Ach, hoe moeilijk kon het zijn? Ze zou zichzelf vast wel weten te redden. Wat was nou het ergste wat er kon gebeuren? Verdwalen? Met zichzelf weer goede moed ingesproken zette ze haar stappen richting de grote traptreden. Maar haar pas kwam alweer snel tot stilstand toen ze nieuwe voetstappen vlakbij hoorde. Met een ruk draaide haar hoofd de kant van waar het geluid vandaan kwam op. Ja, daar liep iemand! Moeder karma had haar een tweede kans gegeven! Ze hoefde toch niet te verdwalen! Opgetogen om haar ontdekking liep Earia in een drafje, haar tas stevig vastgegrepen naar de persoon toe. Ze wilde niet nogmaals haar redding uit het oog verliezen door te langzaam te handelen. Aangekomen bij de persoon tikte ze hem op de schouder, haar keel in zichzelf schrapend voor de vraag die ze wilde stellen. Ze wilde immers niet onduidelijk overkomen. “Sorry, neem me niet kwalijk,” begon ze rustig en beleefd, zoals het haar geleerd was. “Ik ben opzoek naar de afdeling voor water magiërs en heb géén idee waar dat is. Zou je me misschien de weg kunnen wijzen?” Goed, dat was er in elk geval uit. Ze had de eerste stap gezet. De rest zou vanzelf wel komen. Toch?

Met een vluchtige, observerende blik liet Earia haar ijsblauwe ogen even over de jongen glijden. Ze kwam daarbij echter niet veel verder dan de boog en de pijlenkoker die hij op zijn rug droeg. Een scherpschutter dus… Hmm, deed haar denken aan haar vader. Die ging ook wel eens op jacht met zijn pijlen en boog om eten te halen, wanneer ze de smaak van vis even zat waren. Hij had haar altijd beloofd dat hij het haar ook zou leren als ze ouder was. Maar nadat haar moeder ziek was geworden was dat hele idee natuurlijk ook meteen van tafel geschoven. Voor schietlessen was daarna nooit meer tijd geweest. Maar Earia had er altijd wel begrip voor getoond. Het was teleurstellend geweest, natuurlijk. Nog tot op de dag van vandaag kon ze niet ontkennen dat ze het jammer had gevonden dat het er nooit van was gekomen, maar ze begreep heel erg goed waarom dat zo was.
Wanneer de jongen antwoord gaf werd haar blik weer terug gezogen naar zijn gezicht, maar nog geen twee seconden later werd haar aandacht weer door iets anders opgeëist. Zo kwam haar blik uiteindelijk te rusten op de prachtige vogel die de jongen gezelschap leek te houden. Bewonderend keken haar ijsblauwe ogen naar de grote vogel met zijn prachtige verendos. Wat een prachtig dier. Wat voor een soort zou het zijn? Zulk soort vogels had ze nog nooit gezien op Cassia. Niet zo vreemd ook, als je op een strand woonde. Ha, de vogels die ze daar vooral had gezien waren meeuwen die altijd probeerde mee te snoepen van de visvangst van haar vader. Het stel dieven werd altijd weggejaagd met wat boze woorden en loze dreigementen, maar het duurde nooit lang voordat ze weer een poging waagde om een hapje mee te pikken.
Een kleine, zachte pijnkreet ontsnapte uit de jongen zijn mond, wat Earia weer even terug naar aarde bracht. Wat verschrikt werd haar blik weer teruggetrokken naar de jongen, waar het niet lang duurde voordat Earia nog iets bijzonders ontdekte. Blauw en grijs… Wauw… Ze had nooit geweten dat een mens twee verschillende kleuren ogen kon hebben. Wat apart. Gefascineerd deed ze wat stappen dichterbij en kantelde ze haar hoofd een beetje om zijn ogen beter te kunnen bekijken. “‘Soort van’ verdwaald?” vroeg ze, eindelijk terug komend op zijn antwoord. In haar stem hoorde je echter wel duidelijk een dromerige, afwezige toon, wat duidelijk maakte dat ze met andere dingen bezig was.
Een scherpschutter, een bijzondere, mooie vogel als gezelschap, bijzondere ogen… Ze vroeg zich af wat voor een kleuren hij zou laten zien… Glimlachend, met haar standaard, rustige, kalme gezichtsuitdrukking draaide ze haar hoofd weer recht en deed ze een stap terug naar achteren. Even concentreren en haar volledige aandacht op hem focussen… Voor een korte drie seconden werd de wereld om haar heen gevuld met schaduwen, op de jongen voor haar na. Zijn figuur werd echter vervangen door een aantal kleurvlakken die als rustige vlammen wat heen en weer leken te dansen. Drie seconden. Daarna werd de wereld voor Earia weer zoals hij hoorde te zijn. In diezelfde drie seconden waren haar ogen even veranderd. Haar pupillen hadden kort dezelfde kleur als haar irissen aangenomen, wat aangaf dat ze dingen vanuit een andere ‘dimensie’ aan het bekijken was. Of tenminste, dat was altijd hoe haar moeder het haar uitgelegd had. Maar na die drie seconden waren ook haar ogen weer terug naar normaal veranderd. Nog altijd met diezelfde, rustige blik en uitstraling ontspande Earia zich weer en zuchtte ze even diep. De eerste, meest overheersende kleuren die ze in die korte tijd op kon vangen waren blauw met een tintje groen. Een tevreden glimlach liet haar lippen wat verder omhoog krullen. Een rustig en beheerst persoon dus, als ze het nog goed uit haar hoofd wist. Heh, wat een geweldig persoon om als eerste te ontmoeten in haar nieuwe leven!
Maar vlak hierna werd Earia weer uit haar eigen wereld getrokken en terug in de realiteit gezet, waar ze zich eindelijk een paar dingen begon te realiseren. Oh god, ze was helemaal vergeten om zichzelf eerst voor te stellen en was meteen overgestapt op het stellen van haar vraag! En om het allemaal nog erger te maken had ze hem daarna aangestaard en ongegeneerd zijn aura gelezen, zonder eerst toestemming te vragen. Daarbij had ze niet eens goed gereageerd op zijn antwoord! Haar eerste conversatie met iemand die niet uit haar omgeving kwam en ze vergat nu al de basis! “Oh, ehm, Earia Izard, trouwens!” stelde ze zichzelf gehaast en wat onhandig voor. Snel boog ze daarna met haar bovenlichaam een stukje naar voren, gezicht naar de grond gericht. Met haar rechterhand hield ze haar tas vast zodat hij niet van haar schouder kon vallen en haar linkerhand had ze op haar linker bovenbeen gelegd. Beleefd, zoals het haar geleerd was, maar stiekem ook een beetje beschaamd omdat ze dit niet als eerst had gedaan, hield ze haar ogen gesloten. Enkele lange, witte haarlokken rolde sierlijk onder haar cap vandaan en vielen als een krullende omlijsting langs haar bleke gezicht.

Wat is ze toch ook een heerlijk, awkward warhoofd
En er was prima op te reageren. Thank you

Uit het pure respect en beleefdheid wat haar aangeleerd was bleef Earia gebogen staan, tot de jongen zijn eigen naam verteld had. Ze had al genoeg fouten gemaakt bij deze eerste ontmoeting, dus zou ze extra goed op zichzelf letten en het zichzelf niet toestaan om er nog meer te maken. Toen hij zijn naam verteld had rechtte Earia haar rug weer en richtte ze haar blik weer op hem om hem recht aan te kunnen kijken. Verbaasd richtte ze haar blik kort op de vogel die het uit protest blijkbaar nodig vond om even van zich te laten horen. Alsof hij de mensentaal kon begrijpen en niet vergeten wilde worden. Een actie waar Earia kort om in zichzelf moest grinniken. Je zou haast kunnen zeggen dat zijn gedrag bijna menselijk was. Hoe bijzonder… Ze had zulk gedrag wel eens gezien bij de hond van de eigenaar van één van de cafés waar ze gewerkt had, maar ze had nooit durven denken dat vogels ook zo een soort gedachtegang konden hebben. Werkelijk heel bijzonder. Ze was hier misschien zo een tien, vijftien minuten en ze had nu al zoveel nieuws gezien en ontdekt. Het maakte haar nieuwsgierig naar wat de rest van de dag nog meer voor haar te bieden zou hebben. Heh, ze werd er helemaal vrolijk van vanbinnen. Het zorgde ervoor dat ze de afgelopen, ongelukkige avond en ochtend waarop haar heenreis had plaatsgevonden bijna helemaal vergat. Ze had dan even door een vervelend begin heen moeten gaan, maar nu ze er uiteindelijk écht was kon ze wel vol tevredenheid zeggen dat het het waard was geweest. Karma had haar uiteindelijk toch nog een duwtje in de goede richting gegeven.
Met een warme, vriendelijke blik keek ze naar de jongen en zijn huisdier. Goed, de bijzondere jonge heette dus Kishan en zijn trouwe metgezel Ska. Kishan en Ska… Namen die ze zonder al teveel moeite zou gaan onthouden. Earia maakte een kort knikje en glimlachte even breed. “Aangenaam,” zei ze beleefd, waarna haar glimlach weer terug veranderde naar zijn standaard staat terwijl ze met haar vrije hand haar lange haarlokken terug achter haar oren en binnen de cap schoof en liet glijden. Enkele plukken wisten echter al snel hun weg weer erbuiten te vinden, maar die liet ze maar gewoon voor wat het was. Een paar plukken zouden haar niet in de weg gaan zitten.
Wanneer Kishan begon aan het verwoorden van zijn voorstel spitste Earia haar oren en luisterde ze aandachtig naar elk woord wat hij te zeggen had. Even lastte hij een korte pauze in, in het midden van zijn zin, maar Earia bleef geduldig wachten tot hij de draad weer op zou pakken en zijn verhaal af zou maken. Wanneer hij zijn verhaal afgerond had drukte Earia met een bedachtzame blik de duim en de zijkant van haar wijsvinger van haar linkerhand tegen haar kin. Helpen met zoeken… Zijn aanbod klonk haar zeker niet verkeerd in de oren. Ze was dan niet bepaald gesteld op vreemde mensen, maar voor een situatie als deze gold daar wel een uitzondering voor. Met z’n tweeën zoeken naar de juiste weg voelde een stuk minder hopeloos dan in je eentje. Daarbij was het ook wel nuttig voor haar om op deze manier met een vreemde om te gaan. Het was overduidelijk dat ze nog heel veel te leren had over de omgang met vreemde mensen en haar nieuwe omgeving. De dingen die thuis altijd zo vanzelfsprekend waren moest ze tijdens haar verblijf hier maar zo snel mogelijk uit haar hoofd proberen te zetten om ruimte te maken voor nieuwe, normalere gewoontes. Straks ging er écht nog iets fout en mocht ze haar spullen weer inpakken om terug naar huis toe te vertrekken. Wat zou dat zonde zijn na alle tijd en energie die ze had gestoken in het overtuigen van haar vader. En Kishan leek haar zeker geen verkeerd persoon om mee om te gaan, dus zag ze er niet zo tegenop om met hem mee te gaan.
Earia richtte haar rustige, tevreden blik weer op Kishan om zijn aanbod en glimlach te beantwoorden met haar eigen glimlach. “Deal,” zei ze tevreden met een knikje. Goed, dan nu weer verder met de eeuwige zoektocht naar de juiste etage. Haar hoofd draaide zich weg van Kishan om een blik te werpen op de lege gangen, waar nog altijd geen ziel te bekennen was. Vragen aan iemand die hier meer wegwijs was, was dus altijd nog geen mogelijkheid. Ze stonden er dus echt alleen voor. Zachtjes begon Earia weer op haar onderlip te bijten, die nu al redelijk rood begon te worden. Met een bedachtzame blik draaide ze haar hoofd terug naar Kishan, nadenkend over hoe ze dit het beste konden gaan aanpakken. “Ik had een paar briefen met informatie over de school en de etages gekregen, maar die heb ik in alle haast thuis laten liggen,” begon ze, een beetje een beschaamde tint in haar stem verradend. “Heb jij die formulieren niet mee? Misschien worden we er wat wijzer uit.” Ze wist niet of het de beste oplossing was, maar ze kon het wellicht proberen. Het klonk beter dan als een kip zonder kop maar een kant op lopen en op het beste te hopen.