Het had hem niks uitgemaakt. Zo leek het tenminste. Hoe hij daar stond, afwezig, zijn handen in zijn zakken en zijn blik bijna verveeld op de grond gericht. Voor zover ik het had kunnen zien, had hij me geen greintje aandacht meer geschonken. Ergens wist ik wel dat het zo zou zijn, maar toch had ik gehoopt dat het anders was. Dat hij zijn excuses nog zou aanbieden, me zou verrassen en zeggen dat hij het nooit zo bedoeld had. Ik had gehoopt dat ik ergens nog een zus was voor hem. Dat hij nog om me gaf en toch ergens ontdaan was over het feit dat ik weg zou zijn. Dom. Het was gewoon ronduit dom van me geweest dat ik ook nog maar aan dat soort dingen kon denken. Ik had het verpest die dag, toen hij in mekaar geslagen werd doordat ik eigenwijs was. Geen wonder dat hij me haatte, dat hij me het liefst zo snel mogelijk weg wou.
“The shuttle is about to land, please fasten your seatbelts and…” Ik laat de rest van de informatie aan me voorbijgaan zonder te luisteren en klik mijn riem vast. Een tintelend gevoel verspreid zich door mijn buik heen. Een combinatie van de shuttle die langzaam tot stilstand komt en de nieuwe start die ik ga maken. Een nieuwe school, nieuwe mensen, nieuwe kansen. Ik weet niet of het aan de medicatie ligt of dat het zonder ook zo zou zijn, maar als ik zeg dat ik nu niet nerveus ben voor al het nieuwe dat gaat komen, dan zou ik liegen. Het is zeker zo dat mensen geen vooroordelen zullen hebben. Ze weten immers niet van mijn agressieprobleem, wat door de medicatie onder controle word gehouden. Toch betwijfel ik het of het zo makkelijk zal zijn vrienden te maken. Ik ben bewust van het feit dat ik met nieuwe mensen nogal terughouden ben. Zomaar een gesprek beginnen zal moeilijk zijn. Nou ja, moeilijk kan ook, denk ik toch.

Met mijn bagage in de ene hand en een plattegrond in de andere loop ik door het gebouw. Mijn beige jas is een beetje van mijn schouders afgeschoven, iets wat vaker gebeurt waardoor het niet meer irritant aanvoelt. De jas is misschien ook een beetje te groot, maar het is een gewoonte om het ding te dragen. Voor de rest draag ik een simpel shirt met een rode das erover, en een zwart shortje met een donkere panty eronder. De schoenen die ik draag hebben kleine hakjes, zodat ik toch nog iets groter lijk. Ik heb het geluk dat mijn lichaam mooi in proportie is waardoor ik niet al te klein lijk, maar dan nog ben ik redelijk klein. Ik zucht kort en bekijk het plattegrondje nog eens goed, als ik hier dus naar rechts ga, dan de gang door loop en de eerste deur links neem kom ik op de juiste etage uit. Laten we dat maar hopen. Rustig loop ik verder, hier eerst rechts, of was het de volgende? Op de plattegrond had ik maar één gang duidelijk zien staan. Dan zal het deze wel zijn. En dan doorlopen, wacht. Ik moest toch nog eerst een stuk doorlopen voordat er een deur zou zijn? Eventjes sta ik stil, twijfelend of ik deze deur, of de volgende moet hebben. Misschien is het gewoon raar aangegeven, als ik de eerste deur moet hebben, zal het deze wel zijn. Ik duw de deur open en wandel naar binnen. Het kan misschien aan mij liggen, maar ik het gevoel dat ik toch niet geheel juist ben hier. Het is.. anders. Anders dan ik me had voorgesteld voor de etage voor woud magiërs.
Ik zet mijn koffer neer en kijk even rond, misschien moet ik iemand om hulp vragen. Ah, kijk, daar loopt al iemand voorbij. “Ehh, m.. meneer..” zeg ik, mijn hand breng ik een beetje naar voren, alsof ik een vraag wil stellen. Ik trek hem echter al snel terug als de jongen gewoon doorloopt. Op dit soort momenten vervloek ik mijn medicatie. In mijn hoofd kan ik zo vaak doen alsof het allemaal makkelijk gaat, maar op het moment zelf lukt het gewoon niet. Toch zou ik nu wel weer dankbaar moeten zijn voor mijn medicatie. Ik zou heviger gereageerd hebben op het feit dat de jongen me zomaar genegeerd had als ik geen medicatie had ingenomen. Iets té hevig misschien. Observerend kijk ik de ruimte rond, mijn oog valt op nog een andere persoon die voorbij loopt. Deze keer breng ik mijn hand weer een beetje naar voren, maar steek ik mijn vinger erbij uit om de persoon kort aan te tikken op de schouder. “Ehh..” zeg ik, iets wat wel vaker gebeurd bij mij om een vraag in te luiden. Nu maar hopen dat de persoon me niet gewoon negeert zoals de andere.

>> Open voor wie dan ook. Ze is btw op de verkeerde etage, maar weet niet welke. [

Ik draai me om en ik zie een meisje. Dat moet het meisje zijn met wie ik het volgende uur les heb. 'Hallo en jij het nieuwe meisje'? vroeg ik aan het meisje.'Volgens mij heb ik het volgende uur me je les'. Toen zag ik dat ze wat onzeker keek. 'Ben je verdwaald'? vroeg ik bezorgd. 'Waar moet je zijn'? Toen zag ik dat ze een plattegrond bij zich had. 'Welke les heb je'? vroeg ik aan het meisje. Ik stak mijn hand uit. Hopelijk zou ze mijn hand vastpakken zodat ik haar kon leiden naar de juiste etage.

Ik kijk op als de persoon wiens schouder ik aangetikt heb zich omdraait. Mijn grijsblauwe ogen ontmoeten de hare en ik werk meteen een glimlachje op mijn lippen. Dankbaar dat ze me niet negeert zoals de jongen die net voorbijliep. De kans om mijn vraag te stellen krijg ik niet, want voor ik het weet begint ze al te praten. 'Hallo, ben jij het nieuwe meisje?' Ik knik, me afvragend waarom ze weet dat ik nieuw ben. "D.. dat kan, ben je van een soort welkomstcomité? O.. of hoe weet je dat ik nieuw ben?" Vraag ik, zo nu en dan stotterend. Mijn medicatie maakt het moeilijk om tegen vreemden te praten zonder haperingen of onderbrekingen. Meestal kom ik als een verlegen persoon over, wat al snel afgetekend word als een saai persoon. Gelukkig zijn er ook nog mensen op de wereld die verder dan dat kunnen kijken, nou ja, dat hoop ik dan maar. Bij de vraag of ik verdwaald ben, knik ik alleen maar. Ik heb geen idee waar ik ben en weet al zeker niet hoe ik kom waar ik moet zijn. “I.. ik moet bij de etage voor de woud magiërs z.. zijn.” Zeg ik terwijl ik een verdwaalde lok uit mijn gezicht veeg. Het meisje lijkt me wel aardig. Ze heeft zwart haar, iets wat ik persoonlijk soms nogal hard over vind komen, maar ze ziet er nog steeds vriendelijk uit.
‘Welke les heb je?’ Tja, welke les ik straks heb? Een goede vraag, daar zal ik ook maar eens achter moeten komen. “I.. ik weet het n.. nog niet.” Zeg ik, mijn schouders er lichtjes bij ophalend. Ik heb mijn lessenrooster nog niet ontvangen, eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ik vandaag al met lessen wou moeten beginnen. Ik had gehoopt op nog een dagje rust zodat ik het hier gewend kon raken en alles een beetje kon verkennen. Ach ja, dat zou maar moeten wachten als ik mijn eerste lessen al zou hebben. Onbewust had ik mijn handen al in mijn zakken gestoken. Hoe het komt weet ik niet, maar ik vind het soms moeilijk om een houding aan te nemen, dus stop ik mijn handen meestal al snel in mijn jaszakken. Nog een pluspunt aan het dragen van deze jas. Het meisje steekt een hand naar me uit, even kijk ik ernaar, om pas iets later door te hebben dat ze me naar de juiste etage wilt leiden. Een bescheiden glimlachje vormt zich op mijn lippen en ik haal meteen mijn handen uit mijn zakken. De plattegrond vouw ik op en steek ik in mijn jaszak, om vervolgens mijn koffer te pakken en uiteindelijk het meisje haar hand vast te pakken.

“Arigatou.” Zeg ik met een kleine buiging erbij als we op de juiste etage aankomen. Blijkbaar had ik helemaal aan het begin een verkeerde afslag genomen, geen wonder dat ik verkeerd zat. Gelukkig bestonden er mensen zoals dit meisje, ze had me naar de juiste etage gebracht en me niet zomaar genegeerd of zo. Ik sleep mijn koffer nog een stukje verder mee, die overigens zwaarder lijkt te worden met elke stap die ik zet, en gooi hem op het bed. Met een zit ga ik zelf ook op het bed zitten en open ik de koffer waarna ik er meteen een doosje uit haal. In het doosje zit een glazen potje met wat aarde en een groen plantje, nog een paar dagen en er zal een plantje uit groeien. Tja, ik vond dat ik iets van een plantje mee moest nemen. Ik sta dicht bij de natuur en ook bij dieren, een plantje was het minste wat ik mee kon nemen om het aangenaam te maken. Als ik op sta breng ik mijn linkerarm omhoog zodat ik op mijn horloge kan kijken. Ik staar echter alleen naar een pols. Dat was waar ook, ik leende altijd mijn moeders horloge, die heb ik dus ook thuis moeten laten. “Ehh, w.. weet je misschien hoe.. hoe laat het is?” Vraag ik. Als ik vandaag al lessen heb wil ik toch wel op tijd zijn. “E.. en, ik heb nog geen lessenrooster, dus i.. ik weet niet welke les ik straks heb, of of ik überh.. haupt straks al les heb.” Zeg ik. De haperingen tussendoor irriteren me mateloos, maar veel kan ik er niet aan doen. Elke keer als ik mijn woorden in mijn hoofd zeg gaat het zonder problemen, maar als ik eenmaal hardop tegen een andere persoon praat zit het vol haperingen.

Ik kijk naar het meisje. 'Kijk hier word altijd gezegd tegen iedereen als er nieuwe mensen binnenkomen'. Leg ik beleefd uit. Zelf ben ik een lichtmagier'. Maar je hoefd niet bang te zijn want wij kunnen best vriendinnen worden als je dat wilt. Ik glimlach naar het meisje en wijs haar de weg naar de juiste etage. 'Het is nu 1 uur in de ochtend' eg ik vriendelijk tegen het meisje. Ik ga naast haar op het bed zitten. 'Wat is je naam eigenlijk'? vroeg ik aan haar. Er schoot me nog een vraag in mijn hoofd maar ik betwijfelde of ik die ou stellen. Uiteindelijk besloot ik het maar te vragen. 'Ik wil niet onbeleefd zijn maar mag ik vragen hoe het komt dat je stotter('? 'begrijp me niet verkeerd hoor ik heb er echt niks op tegen' voegde ik er achteraf snel aan toe. Ik haal een papier uit mijn rugzak. 'Dit is je lessenrooster die ik van de directeur heb gekregen om aan jou te kunnen geven' eg ik en ik geef het papier aan haar.