Goedemorgen, zon. Goedemorgen, licht. Goedemorgen, stemmen in het hoofd. Goedemorgen, kriebel aan de neus. Goedemorgen, wereld. Een jongeman met bruin, warrig en zacht, glanzend, gezond haar had zijn groene kijkers geopend om eerst kort richting het plafond te kijken, het plafond waar geen barst inzat. Er mochten geen barsten inzitten, nooit niet, dan zou hij het zo snel mogelijk laten wegwerken. Op een barst gelopen, moeders rug gebroken. Oh ja, hij was nog niet klaar; goedemorgen, deken. Goedemorgen, hoofdkussen. Goedemorgen, bed. Goedemorgen, wereld. Nee, die had hij al een goede ochtend gewenst. De wereld verdiende niet twee keer een goede ochtend. Een beetje humeurig door zijn verwarring sloeg Shia zijn benen over de rand van zijn bed heen en strekte hij zich uit, er rekening mee houdend dat hij geen vervelende geluiden maakten. Geen krakende botten, geen kreun, geen geeuw, geen ongemanierde gebruiken. Nog één persoon hoorde een goedemorgen te krijgen. Goedemorgen, Shia.

Kleren. Een net hemd, maar niet te net, geen kostuumhemd. Nee, dat waren leugens, hij had helemaal geen hemd aan. Hij had een geelgroen shirt aan - kon je het een shirt noemen? Het har plaats voor een koordje aan de hals, maar hij had geen zin om er een koordje doorheen te doen, dat gaf zo'n middeleeuwse uitstraling. En niet alsof hij van adel was, wat toen de hoofdcultuur was, maar wel alsof hij van het 'mindere volk' kwam, want velen droegen shirts als dit. De jongeman had ervoor gezorgd dat zijn haar er doenbaar uitzag, want het had zijn eigen wil en het has besloten om alle kanten uit te steken die dag. Hij wou zichzelf redden van een hele hoop gezeur, een hele hoop gedachten en een hele hoop ingewikkelde theorieën, dus sloeg hij het ontbijt over. Niet dat hij niet zou eten, hij zou wel eten als hij terugkwam, of hij kon een ontbijt gaan halen bij de Bokkenburcht. Of ergens in Oak's Field. Echter was hij niet van plan om ook maar naar Oak's Field te gaan - hij ging naar de watervallen, samen met Aki. Aki had lucht nodig. De jongen was onderweg naar daar toen er een hele hoop gedachten door zijn hoofd schoten. Jammer, dan had hij het ontbijt al overgeslagen om geen gedachten te hebben, maar het leven zal vol teleurstellingen. De zon scheen lichtjes door het winterachtige weer heen, en Shia merkte dat Aki's poten grappige afdrukken achterlieten in de sneeuw. Such small pawprints. Hij hurkte neer en maakte een geluidje waardoor Aki stil bleef staan. Shia drukte zijn hand in de sneeuw en natuurlijk liet dat ook een afdruk achter. Het deed hem denken aan toen hij kleiner was, toen drukte hij zijn handen ook in de sneeuw, maar toen was hij kleiner. Such small hands. 'There are ghosts in the walls and they crawl in your head through your ear. I think I saw you in my sleep, lover, I think I saw you in my dreams. You were stitching up the seams on every mangled promise that your body couldn't keep. I think I saw you in my sleep'. De jongeman schudde de gedachten weg, hoe moeilijk dat ook was. Gedachten verdrijven kon alleen met andere gedachten. "He, Aki," sprak de jongen van het geslacht Leif terwijl hij weer recht ging staan en zijn weg naar de waterval verder vervolgde, "Ik geloof in God zoals een blinde gelooft in de zon: niet." Geloofden blinden wel in de zon? Natuurlijk is het niet geloven als ze het zouden zien, dan hadden ze bewijs, maar hij zou kritisch zijn als hij blind was. Hij zou niet geloven. Hij geloofde niet, hij hechtte alleen belang aan bewezen gegevens, feiten. Hij geloofde niet in mensen. Hij wist in mensen. De zinsbouw klopte niet van die zin, maar het was wel zo. Hij wist in mensen, maar hij geloofde niet in hen. Hij snapte precies wat hij bedoelde, hij snapte zichzelf volkomen, maar Shia kon niet uitleggen wat hij bedoelde. Woorden volstonden niet voor zijn gedachten en zijn manier van denken.

Aangekomen aan de waterval hield hij zijn hoofd een beetje schuin. Winter, dat was hij vergeten, een deel van het meertje onder de waterval was bevroren, maar daar waar het water van de waterval het water van het meertje raakte, daar waar ze een gezelschap vormden van schuim en waterspetters, daar was geen ijs, natuurlijk. Want daar was beweging, en blijkbaar was de winter niet streng genoeg om de hele waterval te doen bevriezen - beweging bevriezen. Beweging bevriezen. Als hij een typisch persoon was, zou hij er een "lol" op gezegd hebben, beweging bevriezen. Het klonk komisch, maar niet komisch genoeg om werkelijk om te lachen. Weer maakte de kerel met de groene ogen een geluidje en trok hij zijn jas een beetje dichter om zijn schouders. Het was koud. Hij had het niet echt op de winter. Aki had het geluidje herkend en wist dat hij rond kon gaan rennen. Shia zou niet meerennen, dat natuurlijk niet. De hond rende meteen naar het ijs. Aan de oevers was het wel stevig, maar Shia durfde geen uitspraak te maken over hoe sterk het ijs een beetje verder was. Hij drukte zijn handen in de zakken van zijn jas en keek toe hoe Aki zijn leven aan het riskeren was op het ijs. Of ja, figuurlijk dan toch. Hij zou de hond nooit laten sterven.

OOC: Open~