//Melle
Note: "hij" is een hallucinatie kan dit niet onder plaatsen want ik zit op mijn iPod ><

Rustig liep ze op een langzaam tempo door de drukke gangen die naar de etages zouden leiden. Haar kleine hakkenschoentjes tikte zachtjes op de grond bij elke stap die ze zette. Het was een grote school met vele leerlingen die zich op dit moment naar een rustig plekje verplaatste. Het was al middag en alle lessen waren pas een half uur geleden afgelopen. Dat verklaarde vast dat de gangen nog zo druk bezocht waren. Je had altijd mensen die nog naar even met elkaar wouden kletsen, en dat speelde zich meestal af in gangen. Dat was alleen niet zo handig voor de leerlingen die er langs moesten. Al meerdere keren moest Misaki een noodstop maken omdat er weer een jongen haar kant werd opgeduwd. Lachen, gieren en brullen. Wat een schik hadden ze met hun stoei spelletjes. Normaal gesproken zou ze zich hier niet aan ergeren maar naar een lange reis van Gren naar de Academy had ze redelijk wat energie verloren. Vermoeit was ze niet. Je kon beter zegen dat ze het gehad had voor vandaag. Tijdens het lopen keek ze soms om haar heen. Niet alleen het gebouw waar ze in liep was mooi maar de voorwerpen die er in verspreid waren hadden ook zo hun charmes. Dat ze rond keek om alles te bewonderen was eigenlijk maar een bijzaak. Stiekem zocht ze herkenningspunten. Misaki stond niet bekend als iemand die makkelijk de weg leerde kennen. Thuis op Gren verdwaalde ze al regelmatig in het bos. Gelukkig was ze wel altijd voor het donker weer terug, er was altijd wel iemand die zo vriendelijk was om haar weer terug te brengen. Helaas waren die vriendelijke mensen niet hier op school. Hier waren alleen vreemde gezichten. Ze kenden nog niemand en dat betekende dat ze er alleen voor stond. Naar een diepe zucht besloot ze maar om haar tempo wat te versnellen. Er moest een keer een einde komen aan die drukke gang, niet? Een vreemde, maar bekende staat, voelde ze op haar rug branden toen ze net de hoek om was geslagen. Als nieuwe leerling moest je eigenlijk niet verbaast opkijken dat veel mensen je aanstaarde. Maar zo als ze al had gemerkt, dit was bekend. Een kille blik die de haren op je armen recht overeind lieten staan. Hij was het. Die man die ze al meerdere keren in haar huis had gezin. Dat ding. Misaki stopte met lopen. Haar hart voelde ze al lichtjes versnellen. Ze wou zich omdraaien, in hoop dat haar vermoedens niet klopte. Alleen wist ze dat het maar een simpele gedachte was die waarschijnlijk toch niet klopte. Gelijk had ze spijt van haar domme actie. Hij stond daar. De nachtmerrie die haar maar niet met rust wou laten. Daar stond hij midden in de gang tussen de leerlingen die zich niet druk om hem maakte. Daar stond hij dan met zijn bebloede shirt, verscheurde spijkerbroek en uitgepuilde ogen die elke stap leken te zien. Versteend keek ze hem aan. Net wanneer ze dacht een rustig plekje gevonden te hebben moest hij verschijnen, die verschrikkelijke monster! Waarom laten ze haar niet met rust? Wat heeft ze hun ooit aangedaan? Maar nooit kreeg ze een antwoord op haar vragen. De man kantelde zijn naar zijn rechter schouder en keek het meisje aan. Ook al heeft hij geen ogen, het leek alsof hij elk persoon gewoon zag staan. Hij stond daar maar het meisje aan te gapen, even leek het alsof hij niks van plan was. Dat hij daar alleen maar stond om haar te laten zien dat hij nog steeds in haar buurt was. Maar niets was waar. Zijn mond ging langzaam open, hij leek wat te zegen maar het kwam als gemompel uit zijn keel. Door lip te lezen kon Misaki raden wat het was, 'Won't be forgiven.' Hij zei er nog iets achteraan, alleen kon hij die zin niet afmaken. Bloed. Zijn mond stroomde opeens onder. Hij kuchte een paar keer, de druppels vlogen naar voren. Het bloed uit zijn mond gleed als water langs zijn kin en kwam op de grond terecht. Al snel vormde zich een rode plas onder zijn blote voeten. Een gil kon ze nog maar net onderdrukken. Paniek over spoelde haar hele lichaam. Met haar zichtbare oog keek ze hem aan, angst was er duidelijk in te lezen. De gil die ze net nog kon binnen kon houden klonk nu luidkeels door de gangen. Ze kon het niet meer binnen houden toen hij zich ging verplaatsen. Hij kwam steeds dichter naar haar toe, steeds sneller en sneller. Elke stap die hij zette liet een rode voetafdruk achter de schone vloer. Paniekerig keerde ze hem de rug toe en begon te rennen. Vluchten kon je het beter noemen. De leerlingen die ze tegen kwam duwde ze grofweg aan de kant. Op dit moment kon het haar niks meer schelen. Ze moest er langs! Het maakte niet uit dat het monster langs de leerlingen kwam, zijn prooi was het meisje met het rode oog en het ooglapje. De gang waar ze net door rende werd steeds rustiger en rustiger, totdat er niemand meer was, alleen zij en hij waren er nog. De leerlingen die net nog een praatje stonden te maken leken verdwenen te zijn, als sneeuw voor de zon. Het geluid van de voetstappen bleven haar achter volgen. Te laf dat ze was durfde ze niet achter om te kijken, te bang om zijn gezichts uitdrukking te zien of te weten wat de afstand tussen hun was. Ze moest blijden rennen. Als hij haar te pakken kreeg, dan wist ze niet wat er zal gebeuren. En dat wou ze voorlopig ook niet te weten willen komen. Half slippend ging ze de hoek om. Toen ze de bocht om ging zag ze hem nog vaagjes in haar ooghoek naar haar toe strompelen op een hoge snelheid. Haar hart klopte nu nog harder, van het rennen en haar angst. Haar ogen vergrote zich toen het einde van de gang inzicht kwam. Paniek sloeg haar toe. Een dood lopend einde. Met het woord dood letterlijk genomen. Als een muis zat ze in de val. Het was nu enkel een kwestie van minuten tot hij haar bereikt had. Ze kon zich wel voorstellen wat er met haar zou gebeuren. En de gedachtes maakte haar niet bepaalde vrolijk. Haar laatste hoop was te verstoppen. Maar waar? In de gang stond enkel een bankje, tafeltje en een schilderrij die aan de muur hing. De bank was te laag bij de grond, zelf met haar teren lichaam paste ze er niet onder. De schilderrij was geen optie. Dan bleef de tafeltje over. De rode kleed die er over heen ging kwam goed van pas. Je zou haar lichaam van buiten af dan niet zien. Voorzichtig maar snel kroop ze onder het tafeltje. Huiverend van angst, hield ze zich stil. Vluchtig keek ze nog snel of het doek over de tafel haar lichaam goed verborgen hield. Haar school uniform die ze aan had, had gelukkig geen opvallende kleuren, dat zal dus niet doorschijnen. Ingekropen als een bolletje maakte ze zich klein. Het geluid van de zware voetstappen werden steeds luider, hij was dicht bij. Haar hart ging te keer bij de gedachtes dat hij voor haar kon staan. Angstig kneep ze haar knieën nog dichter naar haar toe, ook al maakte dat weinig verschil. Zonder er bij na te denken sloot ze haar ogen. De voetstappen bleef ze horen tot dat hij was gestopt met lopen. Bibberend hield ze haar adem in, elk geluidje dat ze maakte was fataal. -Eerste post hier Hij is derp, dus ik hoop dat je er iets mee kunt. Ik hoor het anders wel. En let niet op de titel, ik ben slecht in dat soort dingen bedenken-

Het was druk op de gangen. Erg druk. Drukker dan hij gewend was. Carl keek om zich heen. Een lichte nervositeit was te zien in zijn ogen. Al die nieuwe gezichten..niets voor hem..wat als ze hem iets aan wouden doen? Hij zag dat sommige leerlingen hem raar aankeken. Waarschijnlijk door zijn nogal ongebruikelijke kleding Carl kon dat weinig schelen. Het was dan wel 1 van de redenen dat hij vroeger veel gepest was..hij droeg het met trots. Trots die alleen hij kon begrijpen. De hele rijd werd Carl gevolgd door een groot figuur. Ook hierdoor trok hij veel bekijks. Echter, bleef Carl gewoon doorlopen. Ondanks alle blikken die hij kreeg. Dit, omdat hij wist dat alle pestkoppen nu wel op afstand bleven door Nirvana. Hij was immers op weg naar zijn slaapzaal. Hier zat hij meestal het grootste gedeelte van de dag, als hij niet in de les zat of at. Hij deed helemaal geen moeite om te socialiseren met zijn mede-schoolgenoten. En al helemaal niet met zijn afdelingsgenoten. Die waren vooral eng...Maar ja. De meeste kwamen ook van Shadra..dus kon het niet anders dat ze dit waren.. Toen de gangen iets rustiger leken te worden was hij al gauw meer op zijn gemak. Echter, zag hij tussen de leerlingen 1 meisje. Ze had een soort van pleister over haar oog. Ze leek een beetje op een piraat vond hij. Echter, leek het meisje in paniek. Hij zag dat ze naar een bepaald punt keek en toen weg rende. Vlak langs Carl en Nirvana. In een flits zag Carl dat ze echt in paniek was. Er ging een lichte paniekvlaag door hem heen, en hij keek even naar waar het meisje vandaan kwam. Echter, was er niets te zien. Zou het meisje soms geschrokken zijn van iets? Hij keek even door de gang, maar zag eigenlijk niets echt engs. Meteen sloeg zijn nieuwsgierigheid in. Waarom zou het meisje zo geschrokken zijn? Hij keek om, naar het meisje, dat net een hoek omgeslagen was. Hij keek naar Nirvana. "Zus, zag jij dat meisje ook?" Nirvana knikte. "Laten we er dan maar achteraan gaan!" Nirvana wou Carl nog tegenhouden, maar Carl was al achter het meisje aangerend. Er was dus geen andere keuze voor haar dan hem te volgen. Toen hij de hoek om had geslagen, zag hij dat het meisje aan het einde van de gang zich nog net verstopte achter een tafel. Hij liep naar de tafel toe, en zag het meisje, bibberend van de angst erachter zitten. Dit meisje moest echt iets heel engs hebben gezien..Nirvana was nu ook de hoek omgekomen. Echter, gebood Carl haar met een beweging even te wachten. Nirvana wachtte dus achter de hoek. Het meisje zal vast nog banger worden als ze Nirvana zag. Dat was niet de bedoeling...Hij wou het meisje gerust stellen..troosten..en vragen waar ze zo bang van was geworden! Hij liep langzaamaan naar het meisje. "Ehm..gaat alles goed met je?" Meteen had hij spijt van zijn vraag. Natuurlijk ging het niet goed met haar...

Hij zag dat het meisje naar hem opkeek. Hij zag nu dat ze iets van een plakker over 1 oog had. Angst was duidelijk te zien in haar ene oog. Hij had meteen te doen met het meisje. Wat zou ze toch gezien kunnen hebben wat haar zo van streek had kunnen maken? Ze rende weg na een korte gil geslaakt te hebben..richting Nirvana! "Wacht! Sla niet die hoek om want anders..." Hij zag dat he meisje geen acht sloeg op haar woorden en de hoek om rende waar Nirvana achter stond. "...en te laat.." mompelde hij erachteraan. Nee he..als ze Nirvana zag zou ze natuurlijk nog banger worden..Hij rende achter het meisje aan, en zich dat Nirvana enkel naar haar keek, terwijl het meisje op de grond was gevallen, en beschermend haar handen voor haar gezicht hield. Nirvana keek naar Carl. Hij kon duidelijk zien dat Nirvana niet wist wat ze met het meisje aanmoest. Hij keek naar Nirvana. "En daarom zei ik dat je achter de muur moest blijven sis..." Nirvana wou dichterbij komen, maar Carl schudde zijn hoofd. "Ze moet eerst kalmeren sis, dan pas kun je je excuses aanbieden." Nirvana knikte begrijpend, en ging een stukje naar achteren. Hij zuchtte, en keek naar het meisje. Dit had hij kunnen verwachten. Hij liep langzaam naar het meisje toe, ging op zijn hurken zitten en legde voorzichtig zijn hand op haar schouder. Hij hoorde zacht gesnik van haar afkomen. "Hey, het is oke. Ze doet niets." zei hij op een rustige, geruststellende toon. Wat was er toch met dit meisje aan de hand...waarom was ze opeens ze paniekerig? Kon ze soms niet goed tegen grote menigten? Of was het iets anders? "Ik ben Carl, Carl Clover. Het spijt me dat je zo geschrokken was van mijn beschermster. Nogmaals, ze doet echt niets. Ze heet Nirvana." Nirvana maakte vanaf haar positie een buiging zoals maidens dat doen richting het meisje. "Mag ik vragen wat jouw naam is?" Hopelijk gaat ze nu niet weer wegrennen..

Hij zag dat het meisje gelijk rustiger werd na de buiging van Nirv. Dat zorgde voor een grote opluchting bij hem. Van binnen. Hij glimlachte lichtjes. Toen het meisje haarzelf voorstelde "Aangenaam Misaki." Wat een mooie, maar aparte naam zeg..Misaki..Het klonk als een buitenlands gerecht...Hij grinnikte in gedachten. Ah well, Misaki was in ieder geval nu een stuk meer op haar gemak. Hij stond gelijk met haar op. Hij zag hoe ze naar Nirv keek. Carl keek met haar mee. Hij keek naar de grond toen ze vroeg wat Nirvana was. "Ze is mijn grote zus. Zij beschermt mij als ik lastiggevallen wordt door enge mensen..." Hij keek weer naar Nirvana. Ja...wat was ze eigenlijk? Dat wist hij zelf ook niet. Ze was er al zijn hele leven geweest. Zij was, samen met zijn moeder, zijn enige beetje familie voor hem. Nirvana was voor hem zijn zus. Zij was er altijd voor hem als hij iets te kwijt moest. Zij zorgde voor hem als zijn moeder er niet was. Zij had hem de basis beginselen geleerd van rekenen en taal. (Behalve de woorden, want Nirvana kon niet praten) Zij had hem altijd gesteund, ook toen zijn moeder was overleden. Zij was de grote zus die hij nooit had gehad. Hij zuchtte even. Hij wenkte zijn richting op. Een teken voor Nirvana dat ze dichterbij kon komen.
Hij keek nu weer naar Misaki, en zag nu pas dat ze iets van een pleister over haar oog had. Hij keek er even naar. Het leek op zo'n pleister die mensen altijd kregen als ze een lui oog hadden. Misschien was dit ook het geval bij haar? Hij besloot er maar niet naar te vragen. Misschien vond ze het wel heel vervelend om over te praten, en ging ze hierdoor haar weer minder op haar gemak voelen.
In plaats daarvan zocht hij naar een ander onderwerp. Hij dacht even na. "Ben je ook nieuw hier?"