De lente was op zijn hoogtepunt en dat merkte je overal. De bloemetjes en bijtjes waren druk bezig de laatste loodjes te leggen aan miljoenen kleine baby-bloempjes en zaadjes en plantjes en nieuw groen. Ht was de eerste lente die Lust bewust meemaakte. Niet de eerste lente van zijn leven, als slapende ziel in een lantaarn had hij onbewust wel wat meegekregen van de buitenwereld, al was die kennis nu honderden jaren oud en zwaar gedateerd. En ook in de tijd die hij door had gebracht in de schimmige optrekjes van de Tinh Yeu had hij er wel iets van gemerkt. Dan veranderde de lucht, een heel klein beetje. Alles werd zachter en warmer. De meisjes werden op zondagmiddag in witte jurkjes gehesen en kregen plastic bloemenkransen om hun nek. Ook de vrouwelijke leerling-figuren die hier rond huppelden droegen soms jurken, maar geen zo nietsverhullend en pikant als de kledingstukken die hij nog zo voor zijn geestesoog kon halen.

Onoplettend wandelde Lust langs de betegelde straat die naar het lanceringsplatform voerde. Niet erop. Nee. Lust had zijn voeten ontbloot en stapte voorzichtig over het pasgemaaide gras. Hij snoof de geur op en glimlachte dwaas. Aan de ene kant van alles genietend als een onschuldig kind en aan de andere kant maar al te goed bekend met de duistere tinten van het leven zat hij voortdurend in tweestrijd. Hij wilde niet kwetsbaar zijn. Het feit dat hij ketenen met zijn blote handen had kunnen breken gaf aan dat hij een enorme potentiële energie bezat. Maar die benutten bleef lastig. Ook kon hij fysiek zo sterk of zwak zijn als hij wilde, sommige mensen speelden het vuil en psychologisch, ze maakten gebruik van je medeleven of je angst om ongehoorzaam te zijn.
Hoewel hij in de twee dagen dat hij hier was nog geen aanvaring had gehad met duistere zielen. Tot nu toe leek alles vredig en kalm. Hij schrok zich te pletter toen een jongen keihard nieste, drie keer, vier keer. Hatsjie, hatsjie klonk het keer op keer. Lust stapte onhandig de ruwe stenen op en bekeek de situatie. Nog ongezien door de jongen en zijn vriend lostte Lust langzaam op in puur licht. Hij schoot over de rug van de jongen, door diens lichaam heen, uit zijn mond met de volgende en laatste nies weer naar buiten. Dit resulteerde in kleine glinsterends licht, waarna Lust vlug wegschoot. De verwonderde stemmen die luid ongelovig babbelden toen de jongen die hij zojuist een lichte genezing en wat energie gegeven had beweerde zich fantastisch te voelen deden hem nog feller stralen. De jongens spraken van een wonder.. Dat klonk meer als iets voor Ayre of Sir Eodan, eerlijk gezegd.

Maar het besef dat hij sinds zijn aankomst een paar onschuldige zielen had kunnen helpen op zijn eigen onhandige manier was ontzettend bevredigend. Alle beetjes goedheid hielpen immers. En in de lentelucht te kunnen gaan en staan waar je maar wilde was al minstens even fantastisch, misschien wel beter dan wat dan ook op de wereld. Vrijheid, iets wat slechts weinig mensen op waarde schatten.

Terug bij de hoofdingang nam de gewoonte weer over en materialiseerde de felle lichtstraal weer tot een jongen in kort lichtpaars shirt met vele knoopjes. Op het shirt miste een knoopje, de tweede van boven om precies te zijn. Zodra hij dat had opgemerkt was het zijn lievelingsshirt geworden. Uit zijn zak viste Lust een blauw stukje glas, wat hij tegen zijn oogkas klemde. zijn andere oog kneep hij dicht tot een spleetje. De kleuren en schitteringen waren zo betoverend en kalmerend dat hij automatisch zachtjes gloeide, haast onmerkbaar, ware het niet dat hij in het donkere kasteel liep. In plaats van de mensen zag hij nu stralen en schitteringen, honderden kleine duistere vlekken die op onvolkomenheden wezen in mensen. Hij bestudeerde ze al wandelend. Niemand merkte hem op of besteedde aandacht aan hem. Dat alles ging goed en wel, nou.. Tot dat laatste veranderde en iemand zijn ogen op Lust liet rusten.

[lange titel is lang ಠ_ಠ but I like it, so deal with it bitches xD]
[eragon only]
[turned out different then expected x3]

Pets. Petspets. Het geluid van huid op huid. Het geluid van.. Applaus? Huh? Verbaasd richtte hij zijn blik op de geluidsbron. Stopte abrupt met dagdromen. Om enkel een soort vurige vlam te zien dansen voor zijn gezichtsveld. Hij keek door het glas, wat alles blauw en vervormd maakte. Daarbij was zijn tweede zicht deels ingeschakeld. Dat zorgde ervoor dat het silhouet wat om de een of andere reden een applausje gaf een blauwe vlammende man was in Lusts optiek. Na een kort moment van intense verbazing knipperde hij, werd zo weer wakker uit zijn starende trance. De jongen liet voorzichtig het lichtblauwe stukje glas zakken en knipperde wederom, zijn beide rode ogen nu zichtbaar. Wat was er aan de hand? Waarom stond deze man met een duivelse lach naar hem te kijken? Waarom keek er iemand naar hem? Hij had zo lekker gezeten in zijn hoekje, zonder dat iemand zijn rondzwevende gedachten stoorde. Maar nu was hij ruw wakker gemaakt door een applaus wat wellicht niet zo bedoeld was als Lust gedacht had. Het was te.. spottend. Alsof hij voor gek werd gezet.
‘Dus jij bent de persoon die het wonder heeft verricht?’ Blozend, als automatische ongewenste reactie op zijn ongemak, keek hij omhoog. Gleed met zijn vingers zenuwachtig over het gepolijste stukje glas heen. ''Wonder?'' echoede hij zachtjes. Waar had hij het over? Wonderen waren groots, wonderen waren wederopstanden uit de dood. En als Lust zoiets meegemaakt had, zou hij dat heus wel weten... Of wacht. Bedoelde hij nou serieus? Ja. Het moest wel. De jonge jongen voelde een rilling over zijn rug glijden, niet zeker waar dat vandaag kwam. Hij zat nog steeds in de gang, verstopt in een nis waar nauwelijks ruimte was voor twee mensen. ‘Je hebt het werkelijk goed gedaan’ klonk het dan, wat hem nogal overdonderde. Alsof hij nog niet verward genoeg was geweest zonder die opmerking. ''I-ik.. Echt waar?'' stotterde hij zachtjes. Draaide het stukje glas maar rond en rond. In zijn simpele shirt met missende knoopje voelde hij zich plotseling slonzig. ''Dankuwel, ehh.. meneer.'' Lust boog zijn hoofd in een reflex, uit respect voor de macht die hij onbewust aanvoelde. ''Mijn naam is H-ha Muon.'' voegde hij er nog aan toe, zelf struikelend over zijn eigen naam. ''Maar U mag ook Lust zeggen als dat makkelijker is.'' Met zenuwachtige ogen observeerde hij de ander, met zijn ene hand het blauwe glas in een vuist omklemmend, met de ander een poging doende om een warrige lok haar te fatsoeneren.