Ritmisch tikte de jongen met zijn pen op het houten tafelblad terwijl hij zijn groene kijkers strak op de leraar gericht hield. Pas toen de leraar hem een vernietigende blik toewierp, stopte hij ermee en legde zijn pen gewoon op zijn bank. Nee, hij was niet van plan om in zijn eerste week al na te blijven omdat hij zich verveelde. Het liefst van al wilde hij op dit moment naar de bibliotheek om op te zoeken hoe je een memoryblock zou kunnen verwijderen, iets dat hij op dit moment nog niet gevonden had. Toch niet in de bibliotheken van Erd, maar de bibliotheek hier was veel ruimer dan die op Erd waardoor de oplossing hier wel eens tussen zou kunnen staan. Hier stonden ook boeken van de andere planeten en Ozzy had zo het vermoeden dat het geen Earth magic was die ervoor zorgde dat hij zich niks meer van zijn verleden kon herinneren. Volgens hem had het iets met Dark of Air magic te maken en zo’n boeken vond hij niet op Erd.
 
Nog voor de bel fatsoenlijk gegaan was, stond Ozzy al op en liep naar de deur. “Ozzy, waar denk je naar toe te gaan?” Een kleine glimlach vormde zich om mijn lippen terwijl ik me omdraaide, maar voor ik antwoord kon geven ging de bel al. Grijnzend verliet hij het lokaal zonder de leraar nog een blik waardig te keuren en zette een koptelefoon op zijn hoofd. De muziek schalde door de speakers terwijl hij zich een weg naar de etages baande. Tussenuur, dus kon hij voor een tijdje even niks doen. De jongen had nog genoeg boeken op zijn kamer liggen –geleend van de bibliotheek- die hij nog kon lezen, dus ik zou me niet vervelen. Zachtjes neuriede Ozzy mee met de muziek en stopte zijn handen in de zakken van zijn donkere spijkerbroek. De blikken die op hem geworpen werden, zorgde ervoor dat hij zich wat onwennig voelde en met een soepel gebaar zorgde hij ervoor dat de capuchon op zijn hoofd kwam te staan. Nu was er alleen nog maar een pluk van zijn donker grijzige haren te zien. Een geschrokken kreetje verliet zijn keel toen hij voelde hoe een aantal boeken tegen zijn hoofd vlogen, gevolgd door een persoon waardoor hij zijn evenwicht verloor en op de grond viel. Ozzy was nooit echt erg sterk geweest, zou nog omver geblazen kunnen worden door de wind als hij niet oppaste. Daarbij was hij kleiner dan de gemiddelde jongen van zijn leeftijd wat hem er nog miserabeler deed uitzien. “Mij ook, ik keek niet goed uit.” Met een zwakke glimlach keek hij het meisje aan, maar die glimlach maakte al snel plaats voor verwarring. Ze was precies een exacte kopie van hem, maar dan in de vrouwelijke versie en met blauwe in plaats van groene ogen. Vanaf het moment dat hij merkte dat hij echt aan het staren was, kroop hij gauw overeind en pakte de boeken van het meisje op voordat hij haar zijn hand aanreikte zodat ze zich eraan kon optrekken. “Ik ben al erger gevallen. Gaat het met jou?” Lichte bezorgdheid was in zijn stem te horen terwijl hij zijn groene kijkers even over haar heen liet glijden om te zien of er niets mis was.

Het was eigenlijk best raar om terug in een klas te zitten met andere mensen dan alleen zijn vader en moeder. Om de een of andere reden wilde zijn ouders nooit dat hij naar school ging, alsof ze ergens bang voor waren. Misschien omdat hij er zo breekbaar uitzag en ze dachten waarschijnlijk dat hij zichzelf niet eens kon verdedigen. Ze hadden hem zolang hij zich kon herinneren thuis les gegeven waardoor hij nooit echt de kans had gehad om vrienden te maken of te socializen. Een zachte kreun van pijn verliet Ozzy’s lippen toen hij voelde hoe een aantal boeken tegen zijn hoofd terecht kwamen, gevolgd door een meisje. Het feit dat ze zoveel op hem leek had ervoor gezorgd dat hij die pijn vergat en haar alleen maar kon aanstaren. Had hij serieus een tweelingzus of was dat gewoon een misselijkmakende grap van een van de ‘vrienden’ van zijn vader. Vanaf het moment dat het meisje hem al net zo verward aankeek als hij haar, schrapte hij die tweede optie maar. Zo goed kon niemand acteren, meestal was het in die persoon zijn of haar ogen te zien als ze het niet meenden. Na een tijdje krabbelde de jongen haastig overeind om daarna de boeken die overal verspreid lagen op te rapen en zijn hand naar het meisje uit te steken. Hij was ervanuit gegaan dat ze zijn hand zou aanpakken waardoor er dan ook een frons op zijn gezicht verscheen toen ze dat niet deed. Hij liet zijn arm werkeloos terug langs zijn lichaam vallen en haalde zijn schouders op. Als ze liever alles zelf deed was dat goed voor hem, hij wilde niet echt ruzie op dit moment. Ozzy wilde net langs haar heen lopen om verder naar de bibliotheek te lopen toen ze terug wat zei. “Waarom zou ik hier niet…” Nog voor hij zijn zin af kon maken, voelde hij hoe haar hand met een klap op zijn wang terecht kwam waardoor zijn hoofd naar rechts draaide. Verontwaardigd keek hij haar aan terwijl hij zijn hand op zijn wang legde en wilde er iets van zeggen toen ze hem ineens omhelsde. Damn, die meid kon echt geweldig hard slaan. Ozzy wist dat meisjes anders reageerde op situaties dan jongens, maar dit was wel erg extreem. Hem eerst slaan alsof ze echt kwaad op hem was om hem daarna tegen zich aan te drukken. De jongen voelde hoe zijn shirt nat werd van zijn tranen en automatisch legde hij zijn handen op haar rug. “Wie is Leon?” fluisterde hij zachtjes terwijl hij zachtjes over haar rug wreef. Hij kende geen Leon, al kon die jongen wel een deel van zijn verleden geweest zijn. Zonder er echt over na te denken, probeerde hij zijn herinneringen voor de zoveelste keer terug te halen en even pakte hij het stof van haar kleding tussen zijn vuisten toen zijn hoofd geweldig veel pijn begon te doen. Toch weigerde hij om het op te geven waardoor hij bijna door zijn knieën zakte van de pijn en redelijk hard op het meisje steunde. “Memoryblock..” Kreeg hij er nog net uit voordat hij haar losliet en zijn handen tegen zijn hoofd aan drukte.

Het was gewoonweg eng om te zien hoeveel het meisje dat voor hem stond op hem leek. Ze was bijna zijn evenbeeld, alleen iets groter en in de vrouwelijke vorm dan. Haar hand die hard op zijn wang terecht kwam, had hij totaal niet zien aankomen waardoor hij niet optijd kon wegduiken zodat de klap misschien net iets minder hard zou aankomen. Ozzy wilde ervoor wedden dat de vorm van haar hand nu in zijn wang stond daar het leek te branden als hel. Uit pure automatisme stak hij zijn neus in de haren van het meisje toen ze hem tegen zich aan drukte. Het voelde bekend, maar hij kon zijn vinger er niet opleggen van waar hij het zou kunnen leggen. Waarschijnlijk kwam het uit die ‘verboden herinneringen’ die hij had en om de een of andere reden niet te weten mocht komen. Zelf de naam die ze uitsprak kwam hem erg bekend voor waardoor hij door zijn geheugen begon te graven om te zien of hij hem misschien zou kunnen tegenkomen zonder dat de pijn zou komen. Toen de pijn kwam, wilde Ozzy in eerste instantie al opgeven, maar zijn koppige karakter liet dat niet toe waardoor hij op het meisje moest steunen zodat hij niet op de grond belandde. Zonder te protesteren liep hij mee toen ze hem dwong om te lopen en even sloot hij zijn ogen terwijl hij ging zitten. Ozzy was gestopt met het achterhalen van waar hij het meisje en die naam kende, gewoon omdat het momenteel echt teveel werd. “Geen idee, iemand die niet wilde dat ik me nog iets van mijn verleden kon herinneren. Blijkbaar is er iets ergs gebeurd.” Hij haalde zijn schouders op nadat hij antwoord op haar vraag gegeven had en opende zijn ogen om haar aan te kijken. “Waarom zouden ze me mijn eigen naam laten vergeten? Dat slaat toch nergens op?” Het was nog altijd aan zijn stem te horen dat hij zich geforceerd had en nog altijd niet goed was van de pijn. “Maar wie ben jij? Ze hebben jou blijkbaar ook uit mijn geheugen verbannen.” Ergens vond hij het best moeilijk om het te vragen omdat hij haar nu waarschijnlijk erg hard kwetste. Hij ging er maar vanuit dat ze een redelijk sterke band gehad hadden, misschien iets van een tweeling omdat ze zo hard op elkaar leken. Maar waarom hadden ze hen dan uit elkaar gehaald? Het was nooit goed om een tweeling uit elkaar te halen en de mensen die had gedaan hadden, hadden dat moeten weten, toch?