Daar lag hij dan. Voor de zoveelste keer. Barstende hoofdpijn, bloeddoorlopen ogen en een vermoeidheid van hier tot tokyo. Eindelijk begon zijn lichaam te zeggen dat Oliver moest kappen met allerlei pillen slikken en vage dingen roken. Het kreeg er genoeg van en wist niet hoe ze er op moesten reageren, of het nu echt was of niet. Maar Oliver kon nu eenmaal niet stoppen want dan zou Oliver niet Oliver zijn. Hij stopte pas als hij volledig naar de klote ging en hij bijna dood neer viel. Zoals Sareth had gedaan. Sareth die in een coma lag. Door dingen die hij nu aan het doen was. Hij was bleek, zijn haren compleet in de war en hij kon zich niet meer goed herinneren wanneer hij voor het laatst serieus naar een les was geweest en er iets van had opgepikt. Het maakte hem ook niets meer uit. Zijn leven was nu officieel kut verklaard. En hij kon er mee leven. Zolang hij nog leefde dan. Voor nu was het op bed liggen en naar het plafond staren de enige plannen van de dag. En af en toe een pilletje slikken natuurlijk. We mochten niet te veel denken. De jongen draaide zich geërgerd zijn rug naar de deur toen er werd geklopt. 'Fuck off.' Zei hij, nog chagrijniger dan eerst. Niemand moest hem nu storen, zeker niet in de staat zoals hij er nu uitzag. Hij zuchtte en bleef voor de rest stil, niet de moeite nemend om de deur open te doen en degene die er stond weg te jagen.

[&Sareth]

Wat verdwaasd bewoog Sareth zich door de gangen die ze vandaag precies een maand geleden voor het laatst had gezien. Of wel, ze kon zich absoluut niks meer herinneren van de bewuste dag waarop ze die muren voor het laatst had vastgeklampt, maar ze had zich zojuist laten vertellen dat het inderdaad vier weken waren geweest die ze in complete, vredige bewusteloosheid had doorgebracht. Bij ontwaken was ze niet half zo blij geweest als je zou verwachten van iemand die de dood ternauwernood was ontsnapt. Eigenlijk was ze vooral erg verward en erg chagrijnig dat ze niet langer sliep, dat ze nu weer dingen moest doen, dat ze nu weer na kon denken - en er was veel om over na te denken. Deze zorgen echter, waren voor later, of voor nooit als ze het vanavond goed zou doen en zichzelf met genoeg drugs weer terug zou kunnen werken in die eeuwig durende slaap. Gezien Sareth weinig tot geen banden had met mensen die verder gingen dan enkel fysiek, was er maar één persoon die het misschien ook maar iets kon schelen dat ze niet langer lijkbleek lag te zijn in een triest ziekenhuisbed, maar dat ze momenteel lijkbleek liep te zijn in de gangen. En bij bewustzijn dus. Daarnaast ging ze ervan uit dat haar kamer was leeggehaald van alle drank en drugs die ze daar op voorraad had gehad en dus kon ze haar eerste dag in het rijk der levenden niet afgesloten van de wereld doorbrengen. Ze had spul nodig. Driemaal raden waar ze naar op weg was.
Ze klopte op de deur, twee keer, gezien ze te vermoeid was om een derde keer te kloppen en ze geen zin had in gezeik. Het antwoord dat ze kreeg was nog vermoeiender dan het kloppen, maar te verwachten geweest, want ze verwachtte niet dat Oliver in haar maand afwezigheid ineens sprankelde van vreugde, levenslust en vriendelijkheid. Zonder opnieuw te kloppen of zichzelf aan te kondigen, opende ze de deur. "Surprise bitch," werkte ze eruit, terwijl ze de deur met haar kont een zetje gaf zodat hij weer zou sluiten, "bet you thought you'd seen the last of me." Direct startte ze haar zoektocht naar de verdovende middelen die ze zo hard verdiende. "Eén nadeel van een maand slapen is dat je zo verschrikkelijk nuchter wakker wordt."

Een deur die open ging maakte Oliver alles behalve blij. Het maakte hem alleen nog maar chagrijniger en liet hem geërgerd omdraaien naar de deur. Hij stond klaar om degene die zomaar dacht binnen te komen eens flink uit te schelden en als het mocht ook meteen zijn kamer uit te schoppen. Dit was zijn kamer en hoewel het een teringzooi was en hij er niet goed op lette, was dit zijn territorium. De stem die klonk, liet hem echter een compleet ander beeld krijgen van wie er in zijn kamer stond. In eerste instantie dacht hij dat zij vorige drug nog niet was uitgewerkt. Dus draaide hij zich ook met een ruk om. Voor zijn ogen stond Sareth. Dezelfde Sareth die zich nog geen maand geleden in een coma had gesnoven en waar hij zich zo schuldig over voelde. Dezelfde Sareth die nu ineens springlevend in zijn kamer stond en ondertussen al opzoek was naar de drugs. Oliver ging verbouwereerd omhoog zitten in kleermakers zit, en volgde Sareth met elke beweging die ze maakte. 'What the fuck.' Bracht hij alleen maar uit. 'What the fuck Sareth. Je bent dood en nu niet meer en dan ga je maar meteen op zoek naar drugs?!' Hij klonk haast kwaad. Maar hij kon gewoon niet bevatten dat zij nu voor hem stond. Fresh from the dead en nu al weer klaar om haar leven te verpesten. 'Ik heb me zorgen gemaakt oke. Ik heb me zo fucking veel zorgen gemaakt. Ik dacht dat je dood ging!' Hij balde zijn vuisten, maar veel kracht zat er niet in de jongen. Hij kon Sareth alleen maar aanstaren en hopen dat dit een zieke droom was.

Haar handen tilden schriften en kledingstukken op, op zoek naar hetgeen dat haar zo gauw mogelijk weer naar het land van de doden zou dragen. In haar ooghoek zag ze een potje, maar toen ze deze optilde en op en neer schudde, bleek hij leeg te zijn. Met een zucht gooide ze het ding in een hoek van de kamer. Toen ze Oliver hoorde praten, keek ze naar hem om. Hij zat in kleermakerszit, vol verbazing en zag er, zacht uitgedrukt, verschrikkelijk uit. Nu was het onmogelijk dat Sareth er na vier maanden niks dan liggen en voeding uit buisjes wel goed uitzag, maar zij hoefde zichzelf gelukkig niet te zien en dus maakte het niet uit. Haar wallen en de grijze kleur over haar gezicht hing, bleef voor haar onzichtbaar. De zijne, echter, waren daar en niet te negeren. "Jezus, wat zie jij er uit," merkte ze wat geschokt op, maar ze hield haar mond weer toen hij verder ging. Verbazingwekkend genoeg klonk hij boos. Boos? Om wat? Dat ze weer leefde? Dat ze direct bij Oliver langs ging om haar ontsnapping van de dood te vieren en wellicht te herleven? Wat een vriend. "Sorry? Help me understand, probeer jij mij nu te vertellen dat ik geen drugs mag doen?" Ze slikte en haar ogen landden op het potje pillen dat op bed lag, die ze eerder niet had gezien, waarschijnlijk omdat Oliver er toen nog voor had gelegen. Zijn laatste opmerking had haar bijna ontroerd. Nee, hij ontroerde haar wel, op een vreemde manier die ze niet kon of wilde plaatsen, maar naast ontroering maakte het ook dat ze hem hard door elkaar wilde schudden, vragen waarom. Er was absoluut niks geweest waar hij zich zorgen om had moeten maken. Het was daar wel prima, bij de doden. De dood was zo erg nog niet. Plus, wat maakte hem dat nou uit? Ze liet zichzelf naast hem op het bed vallen en ging achterover liggen, greep met haar linkerhand naar het potje terwijl ze Oliver aan bleef kijken. "Jij maakte je zorgen? In hemelsnaam, waarom? Ik ben er toch weer? En het viel allemaal wel mee, hoor. Ik was vast niet dood gegaan." Ze tilde het potje op en schudde hem heen en weer, zodat de pilletjes erin een rammelend geluid maakten. "Ik ben er weer en ik weet nog niet of ik het leuk vind, maar we gaan het wel vieren, oké?" Met haar vrije hand greep ze de zijne, om deze naar haar mond te brengen en er een kusje op te drukken.  

Hij kon niet helemaal plaatsen waar de plotselinge woede vandaan kwam. Het was er gewoon ineens. Misschien kwam het omdat hij de laatste dagen zo alleen was geweest en alles had opgekropt. Hij had blij moeten zijn, opgelucht misschien. Maar dat was hij niet. Hij was verbaasd en kwaad. Want Sareth zag er niet bepaald gezellig en gezond uit en nu ze weer op twee benen stond wilde ze meteen weer aan de drugs. Alsof een keer bijna dood gaan niet genoeg was. Oliver hield zijn mond voor de rest van de tijd en bleef de witharige aanstaren. Bij haar vraag schudde hij stilletjes zijn hoofd en staarde hij naar zijn benen. Zijn handen wisten een draadje van zijn broek vast te pakken en terwijl zijn handen licht trilden, probeerde hij eraan te friemelen. Hij probeerde zichzelf onder controle te houden en niet als een of andere idiote dramaqueen in tranen voor Sareth uit te barsten. Want dramaqueen was hij al genoeg. Oliver was uitgeput en dit nieuws en de plotselinge verschijning van Sareth kon hij geen plek geven in zijn hersenen. Het leek niet echt, maar ook weer wel. Ze plofte naast hem neer en greep voordat Oliver ook zelf maar kon ingrijpen, maar het potje met pillen dat naast hem had gelegen. Hij wilde zijn mond open doen, maar besloot niets te zeggen en sloot hem weer. 'Het was kut om je weer te zien. En vervolgens niet meer. Je was meteen weer weg. Het voelde alsof ik weer iets fout had gedaan.' Sprak hij oprecht terwijl hij Sareth aanstaarde, het draadje had hij ondertussen weer neergelegd tussen zijn benen in en hij legde zich naast Sareth neer, nog steeds naar haar gezicht kijkend. Nog steeds was hij bang dat dit een of andere vage droom was. Maar toen Sareth zijn hand greep en er een kusje op gaf, kon Oliver niets anders dan beseffen dat dit echt was. Sareth leefde weer. Een flauwe grijns sierde zijn lippen. 'Oke, voor een keer dan.' Wetende, dat dit niet de laatste keer zou zijn, drukte Oliver daarop een vluchtige kus op Sareths lippen, om haar vervolgens ondeugend aan te kijken.

"Ja, ach," verzuchtte Sareth als antwoord. Zij wist het ook niet zo goed. Natuurlijk wist ze wel dat hij niks fout had gedaan, want als ze zich het goed kon herinneren had ze niet eens zijn spul gebruikt toen ze het land der levenden had vervangen voor een diepe slaap. Als ze het zich heel goed kon herinneren, was zijn spul toen allang op geweest, was ze op eigen houtje naar Oak's Field vertrokken om hier in de eerste plaats verschrikkelijk dronken te worden en in de tweede plaats om ergens in een steegje haar lege voorraad aan te vullen. Wist zij veel wat het geweest moest zijn. Misschien dat ze wel het verkeerde mee had gekregen, misschien had iemand haar wel opzettelijk sterker spul gegeven, of misschien was zijzelf gewoon roekeloos geweest. Wat het ook was, het maakte niet uit, want ze leefde nog. Opnieuw een bewijs dat, hoe belachelijk ook, ze onbreekbaar was. Ze staarde hem terug aan terwijl ze zachtjes haar hoofd schudde. "Je hebt niks fout gedaan, het was niet jouw schuld. Ik was.." Eigenlijk wilde ze het niet zeggen, want hoewel haar gedrag inderdaad niet zo helder was geweest, was de uitkomst prima geweest en had ze er spijt van dat ze wakker was geworden. "Dom." God, ze was een ramp. Een fucking ramp, dat ze hier nog durfde te komen, dat ze voor zichzelf nog probeerde goed te praten dat ze te veel spul door haar neus naar binnen had gejaagd, te veel drank achterover had gegoten. Een goede uitkomst? Haar onverantwoordelijke gedrag had haar bijna de dood in gestuurd. Met deze gedachten, de kritiek die ronddwaalde in haar hoofd, kritiek op zichzelf, haar gedrag, haar gedrag ten opzichte van haar gedrag, kwam ook een hoofdpijn opzetten en Sareth fronste moeilijk. Pijntjes konden echter verholpen worden en ze was ongetwijfeld aan het juiste adres. Oliver was naast haar komen liggen en toen er een lichte grijns op zijn gezicht verscheen, gleden ook haar mondhoeken omhoog. "Voor een keer," herhaalde ze wat lacherig instemmend, waarna ze zijn kus beantwoordde en hem vervolgens even ondeugend terug aankeek. Haar mondhoeken gleden nog verder omhoog en even lachte ze, vooraleer ze het potje met pillen eindelijk opende om er drie uit te halen. Ze stak haar tong uit, als teken dat Oliver haar voorbeeld moest volgen, zodat ze één van de pillen op zijn tong kon leggen. Hij zag eruit alsof hij er al een aantal achter de kiezen had en dus was het alleen maar eerlijk dat Sareth er direct twee zou nemen. Ze moest wel bijblijven natuurlijk. De overige twee legde ze dus op haar eigen tong, waarna ze een fles ongeïdentificeerde vloeistof - alcohol? - van het nachtkastje trok om hiermee de pillen weg te spoelen.  

Nu Sareth hier weer was, naast hem op zijn bed, realiseerde Oliver zich wel dat ze heel veel geluk had moeten gehad. Ontsnapt aan de dood en dan durfde ze ook nog eens bij hem te komen. Terwijl hij geen raad wist met zijn leven zonder Sareth. Nu had hij al meerdere jaren zonder Sareth geleefd en dat was op zijn positiefst te zeggen, wel oke gegaan. Maar nu hij wist dat ze er weer was, in zijn buurt was en hier op school rondliep, was het heel anders geworden. Hij wilde haar gewoon zien. Hij hunkerde er niet naar, maar hij wilde gewoon weten of ze er nog was, of ze nog steeds die mooie witte haren had en nog steeds dezelfde drugssnuivende Sareth was. En dat was ze geweest, dat was duidelijk geworden. En nu ze weer terug was kon Oliver niet opmaken of hij nu boos op haar moest zijn dat ze compleet overnieuw begon, of dat hij opgelucht moest zijn dat ze weer in het land van de levenden bevond. Haar uitleg stelde hem niet echt gerust, maar hij hield het erbij. Hij wilde nu geen ruzie.
Oliver stak zijn tong uit, zoals Sareth dat deed, en hij wachtte op de fles alcohol die Sareth had gepakt om alles mee weg te spoelen. Nadat hij er twee flinke slokken van had genomen, je moest toch een beetje indrinken in dit soort situaties, ging hij op zijn rug liggen en staarde naar het plafond. 'Het duurt een paar minuten voordat het werkt. Maar het is heerlijk fucked up.' Zei hij slechts, nog steeds starend naar het plafond. Het was raar om Sareth naast zich te hebben, want dit hadden ze al zo lang niet meer gedaan. Gewoon dingen slikken waarvan ze niet precies wisten wat het was en dan maar kijken wat de uitkomst was. Hij mistte die dagen.

Toen Oliver zijn pillen met twee grote slokken achterover had gewerkt, nam Sareth de fles weer van hem over. Ze zette de fles nogmaals aan haar mond en nam aan een stuk door een aantal slokken, waarmee ze de overgebleven inhoud van de fles met een derde verminderde. Vervolgens volgde ze Oliver zijn voorbeeld en ging ook zij op haar rug liggen om naar het uiterst interessante plafond te kijken. "Hmh," mompelde ze enkel, waarna ze een stilte liet vallen waarin beiden het plafond bewonderden. Waar het stil was in de kamer, was het in haar hoofd alles behalve. Duizenden dingen spookten door haar hoofd en telkens wanneer ze een van haar zorgen weg probeerde te drukken, kwam er ergens weer een andere naar boven drijven. Ze mocht hier dan zo kalm op bed liggen, wachtend tot de drugs hun werk zouden doen, tevreden omdat ze weer kon doen waar ze goed in was, met de enige die het lang genoeg met haar had kunnen uithouden en de enige die voor haar niet na één nacht zijn interesse al verloor, maar toch voelde ze zich vreemd, niet zichzelf. Voorheen zou Sareth precies hier gelegen kunnen hebben, precies op deze manier, wachtend tot de pillen die ze had genomen hun nog onbekende effect op haar zouden hebben, maar die Sareth zou zorgeloos geweest zijn. Die zou zich niet hebben bekommerd om wat ze deed en dat dit wellicht slecht was, dat ze toch zeker bijna dood geweest was, dat het nergens op sloeg dat ze zich hier zorgen om maakte want wat was er nou in feite veranderd? niks. Ze werd heen en weer gesleurd tussen het deel van haar dat geschrokken was van wat ze zichzelf had aangedaan en dat dit zag als een mogelijke waarschuwing en het deel van haar dat absoluut geen problemen had met de huidige gang van zaken en die het haar niet eens toestond om zich zorgen te maken, want de echte Sareth zou zich nooit zorgen maken om haar drugsgebruik. Wat was Sareth, anders dan haar drugsgebruik? Precies.
Ze zuchtte diep en scheurde haar blik los van het plafond om haar hoofd naar Oliver te draaien. "Hey, het spijt me wel hoor. Dat ik zomaar.. weg was. En nu opeens weer terug. De volgende keer zal ik het goed doen. Het spijt me ook van toen, trouwens. Je weet wel." Misschien dat er toch iets was veranderd in Sareth, een deel dat het opeens oké vond om over een serieus onderwerp te praten op een moment als dit. Heel kort maar. Verder zou ze er ook geen woorden aan vuil maken, maar toch. Ze glimlachte zwakjes en sloot kort haar ogen, om te controleren of ze al iets merkte van het spul dat ze hadden genomen.

Dit zou niet de laatste keer zijn dat hij drugs zou doen met Sareth. Laat staan dat het de laatste keer was dat hij überhaupt drugs zou doen. Als het aan Oliver lag ging hij nog wel even door, hoe brak en beroerd hij zich nu ook voelde, de drugs wisten hem altijd weer in die goede mood te krijgen wanneer hij zich op zijn slechts voelde. En als de drugs dat niet wilde doen, dan deed Sareth dat wel. Hij was haar nu al bijna twee keer kwijt geraakt en hij wilde het niet nog een keer meemaken. Oliver gaf het niet graag toe maar hij gaf echt om Sareth. Misschien meer als vrienden. Maar dat liet hij achterwegen want de jongen kon ook wel bedenken dat Sareth niets in hem zocht. Ze hadden de relatie de de twee in leven hield, drugs en sex. Dat was genoeg. Geen tijd voor lieve knuffels en zoete woordjes, Oliver ging al over zijn nek als hij er aan dacht. Hij nam ook aan dat Sareth dat niet van hem zou verwachten, mocht het ooit zover komen. Als dat gebeurde dan moest ze wel erg ver heen zijn.
Maar nu lagen de twee op Olivers bed, naar het plafond te staren en te wachten tot de drugs hun werk gingen doen. Oliver wist niet wat hij nu moest verwachten van deze situatie. Wat verwachtte Sareth nu eigenlijk van hem. Moesten ze nu vrolijk verder gaan met hun leven naar de tering snuiven en maar hopen dat geen van hen opnieuw in een ziekenhuis bed zou belanden? Want als de jongen zo door zou gaan, lag hij daar waarschijnlijk binnen een week. Oliver hoorde haar stem en draaide zijn hoofd, om Sareth recht aan te kijken. Haar excuses raakte hem wel, misschien kwam het door dat hij zich zo brak en emotioneel voelde, misschien doordat de drugs al begonnen te werken. Onbewust had Oliver haar hand gepakt en hij keek naar Sareth die haar ogen had gesloten. 'Sorry dat ik zo kut reageerde. Ik wil je gewoon niet nog een tweede keer kwijt raken. De eerste keer was al pijnlijk genoeg. Hoeveel ik je soms misschien lijk te haten, ik kan je echt niet missen.' Sprak Oliver oprecht zijn gevoelens uit waarna hij hij gegeneerd weer naar het plafond staarde. Normaal was hij niet zo open, net zoals Sareth. Hun problemen waren hun problemen, niemand anders hoefde daar van af te weten. Oliver slaakte een zachte zucht waarna hij met zijn andere hand naar het potje met pillen zocht. 'Dit is shit.' Mompelde hij en hij gooide nog een pil in zijn keel. Zo, nu waren ze op het gelijke level, dan konden ze ook op het gelijke junkie-denk gevoel zitten en het over de meest vage onderwerpen hebben.

Mocht het Oliver gerust stellen, Sareth wist net zo min wat ze verwachtte van deze situatie. In alle eerlijkheid twijfelde ze er ten zeerste aan of ze wel in de positie was om ergens ook maar iets van te mogen verwachten. Ze had het verpest en niet zo'n beetje ook en nu ze na een maand de oogjes gesloten te hebben gehouden weer was ontwaakt, ging ze vrolijk verder met verpesten. Wat het precies was dat ze verpestte, maakte weinig uit, maar dat ze er goed in was wist ze wel. Haar schoolcarrière? Haar relatie – of wat het dan ook was – met Oliver? Haar gehele leven, zichzelf, Oliver? Naar inschatting viel voor alles wel wat te zeggen, al leek het haar onwaarschijnlijk dat zij in haar eentje verantwoordelijk was voor het ruïneren van Oliver. Nee, ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij daar zelf net zo goed en net zo welwillend aan meedeed, maar was het dan niet verkeerd om terug te blijven komen? Met haar drugs en haar domme plannen, haar aanstekelijke zelfdestructie. Ze kon haar gedachtes niet meer stoppen en Sareth hoopte uit alle macht dat de drugs het piekeren snel zouden overstemmen met een bedwelmende rust. Hoe meer ze erover nadacht, hoe dieper haar twijfel over alles zich in haar wortelde, hoe meer ze ervan overtuigd raakte dat de relatie die Oliver en Sareth hadden voor beiden door en door slecht was. Ze staken elkaar aan, zaten samen in een neerwaartse spiraal die waarschijnlijk nog niet zou stoppen met dalen wanneer een van de twee onder de groene zoden zou eindigen – of eerder in de goot.
Zijn hand had die van haar gepakt en haar mondhoeken krulden een klein tikje, bijna onzichtbaar, omhoog. Met gesloten ogen luisterde ze naar zijn woorden. Tot haar grote verbazing voelde ze haar ogen prikken bij deze uiting van – wat? liefde? Wellicht wel voor Oliver zijn doen. Het witharige wrak voelde een brok in haar keel en kneep haar ogen strakker samen om zo de tranen weer terug te dringen. Wat was er in hemelsnaam gaande met haar? Als antwoord schudde ze haar hoofd, haar ogen eindelijk weer openend om terug naar het plafond te kijken. Ze wilde meer zeggen, antwoorden, oprecht antwoorden maar was bang dat ze iets doms zou zeggen. Om die reden kneep ze alleen maar zacht in zijn hand en slaakte ze een zucht. Toen hij op zoek ging naar de pillen en zijn opmerking maakte, uitte Sareth een zacht lachje. “We hebben ons door erger geslagen,” sprak ze wat lacherig, sterk betwijfelend of dat wel waar was. Was een van hun eerder haast gestorven? Was dit minder erg of erger dan de eerste keer dat ze elkaar hadden moeten missen? Toen Sareth eindelijk opzij keek, had Oliver zijn pil al achterover gewerkt. Ze draaide zich op haar zij naar hem toe en schoof zichzelf tegen hem aan, haar hoofd op zijn borst. Met een starende blik op de muur liet ze haar adem ontsnappen. “Ik weet wel dat je me niet haat. Ik haat jou ook niet. Maar dat weet jij ook wel. Misschien moeten we een deal maken, niet meer weggaan? Zoiets.” Ze had de woorden met een monotone stem uitgesproken, alsof ze niet zo veel betekenden, maar ze zei niet zomaar iets. Het feit dat ze al een deal wilde maken met Oliver die zou betekenen dat ze er niet zomaar nog drie maanden uit zou stappen gezien ze het toch niet zo heel vervelend had gevonden, zei heel wat. “En als we weggaan, dan samen.” En ook dit was dubbel. Natuurlijk had ze het over weggaan, hier, van deze school maar nog meer had ze het over eruit stappen. Er echt, daadwerkelijk uitstappen. Het kon haar maar weinig schelen of Oliver dit begreep. Ze zuchtte opnieuw, duwde zichzelf omhoog op haar ellebogen en liet haar gezicht boven die van Oliver zweven. “Voel jij al iets?”

Dit was een situatie die Oliver niet zo vaak met Sareth had mee gemaakt, laat staan met een ander persoon. Maar het was iets wat hij het meest mistte in heel zijn leven. Hoewel de drugs heb wel vaker lieten voelen dat er niets aan de hand was, was dit toch altijd iets anders. Het voelde nu letterlijk alsof alles goed zou komen zover het goed zou kunnen komen in hun slechte wereldje vol met drugs en niets hen meer tegen kon houden. Oliver snakte naar die gevoelens, zeker naar de meest verschrikkelijke maand uit zijn leven, waarin hij gewoon te bezorgd was geweest om maar te denken om iets van opeppende drugs te snuiven. Hij had de hele maand misschien wel dingen gebruikt die zijn kop van het grote probleem af hielden, namelijk dat Sareth lag te creperen in een ziekenhuisbed, maar dat betekende neit dat hij zich geweldig in zijn vel had gevoeld. In tegendeel. Hoe verder de maand was verstreken, hoe kutter Oliver zich was gaan voelen, des te meer drugs hij gebruikte en hoe slechter zijn slaappatroon en gezondheid werd. Maar nu, nu leek dat alles voor niets te zijn geweest. Want Sareth was weer levend en lag nu naast hem. Correctie: ze lag nu met haar hoofd op zijn borst, iets waardoor Olivers hart toch iets sneller op en neer ging kloppen. Misschien door de drugs, misschien door de vage, gemixte gevoelens die hij nu in zich had. Maar voor Oliver maakte het niet uit. Want Sareth was er weer, bij hem en dat gaf hem tenminste een goede nachtrust. Minder nachtmerries om zich zorgen over te maken. Oliver legde zijn arm om haar heen en bleef naar het plafond staren, luisterende naar wat de witharige junkie te zeggen had. Hij maakte een kort 'mhm' geluidje ter bevestiging dat hij het eens was met haar voorstel. Zo heel goed wist hij niet wat hij er op moest zeggen. Want het kon zomaar zijn dat een van hen zo de pijp uit kon vliegen met hun destructieve gedrag. Oliver begon met Sareth's haar te spelen terwijl ze sprak, hij keek ernaar en besefte dat hij dat eigenlijk helemaal niet zo vaak had gedaan en dat het ook een ding was geweest wat hij had gemist om te doen wanneer ze in deze vage situatie op bed lagen. Oliver beantwoordde haar tweede voorstel met dezelfde 'mhm' terwijl hij zijn ogen had gesloten en genoot van het moment. Hij kon alleen maar denken hoe bleek en dood Sareth daar had gelegen. Het beeld bleef maar bij hem opkomen, hoe vaak hij het ook weg probeerde te duwen.
“Voel jij al iets?” Klonk het ineens. Oliver opende zijn bloeddoorlopen ogen die compleet gesierd waren met donkere, diepe wallen en staarde naar het gezicht van Sareth wat boven hem zweefde. Een speelse grijns speelde op zijn lippen en hij kwam voor een paar seconden omhoog om Sareth een zoen te geven. 'Ik voel genoeg.' Zei hij, nog steeds met de speelse grijns op zijn lippen. Naast alle gevoelens voor de witharige dame voelde hij ook dat zijn lichaam het op dit moment aan het opgeven was om hem te ondersteunen en de brakheid drong steeds meer door. Maar de pillen hielden het voor nu nog even op afstand. Nog even, om van dit moment te genieten.

Zijn instemming deed haar alleen maar meer vermoeden dat hij geen idee had hoeveel lading er eigenlijk achter haar woorden zat. Misschien was dat maar goed ook. Ze had Oliver nooit gezien als als de persoon met wie je een half zelfmoordpact bij voorbaat besloot. In feite had ze hem nooit anders gezien dan wat hij was, wat zij waren. Chagrijnige junkies, bijzonder roekeloos in het echte leven en te veel op vlucht voor de wereld en zichzelf, maar het op iedereen laten overkomend alsof er precies niks aan de hand was. Tot voor kort – of wel, een maand was niet heel kort – had Sareth zichzelf ook daadwerkelijk gezien als iemand met wie niks mis was. Ze had zich nergens zorgen om hoeven maken, want er was ook niks om je zorgen over te maken. Van Oliver had ze het nooit geweten, maar mogelijke zorgen die er geweest waren had ze altijd zo goed mogelijk weten weg te drukken. Dergelijke emoties waren nutteloos en een punt van zwakte en Sareth was altijd vastberaden geweest om, zeker voor Oliver, te verbergen dat ze ook maar enige zwaktes of emoties had. Misschien dat je na jaren het negeren van bepaalde gevoelens volliep, overliep en brak. Momenteel leek het er in ieder geval zeker op. Sareth voelde zich alsof het porseleinen, hoerige poppetje dat ze was, barsten begon te vertonen. Ze was er nog altijd, zag er nog altijd hetzelfde uit maar ze was gevallen en de scheuren waren niet meer te verbergen.
Dit alles maakte echter niet meer uit toen ze zijn vingers door haar haar voelde gaan. Ze begreep niet waarom het juist dit kleine gebaar was dat een deel van haar zorgen wist weg te nemen, dat haar glimlach terug deed verschijnen en weer liet groeien. In feite begreep ze helemaal niets meer en allerminst waarom deze situatie, deze setting, zij en Oliver op dit bed in de meest onschuldige houding die ze voor de twee voor mogelijk hield, haar zoveel meer raakte dan alle andere keren dat ze samen op een bed hadden gelegen, aan de drugs, ver weg. Ze wist niet wat het was dat ervoor zorgde dat ze zich, ondanks alles wat fout was, ineens een stuk vrediger voelde. Alsof er een soort rust op haar neer daalde, alsof alles op een verwarrende, ziekelijke manier nu ineens veilig was. Het waren de drugs, dat kon niet anders. Toch? Ze wist het niet meer.
Om haar gedachten op een ander spoor te brengen, had ze zichzelf overeind gewerkt. Oliver zijn ogen waren gesloten en Sareth kon het niet helpen dat ze zich afvroeg waar hij aan dacht, wat er door zijn hoofd ging, hoe hij dit alles ervoer en of zij alleen was in haar verwarring maar vreemde tevredenheid. Ze stelde haar vraag en hij opende zijn ogen om haar aan te kijken. Met een licht sarcastische krul in haar lippen staarde ze terug in zijn door slaapgebrek gedecoreerde ogen. Hij kwam omhoog om haar te zoenen en welwillend beantwoordde ze deze zoen. Toen hij zijn hoofd terug op het bed liet zakken, slaakte Sareth een zucht die klonk alsof ze alle negativiteit, al het slechte, alle ziekte en alle drugs in een ademtocht naar buiten wilde laten. En zo voelde het ook. Even, heel even voelde het alsof met die zucht al het kutte, alle second thoughts en twijfels verdwenen en plaatsmaakten voor de vage, doffe rust die Oliver haar had beloofd met de pillen. “Heerlijk fucked up,” waren zijn woorden geweest en dat was precies hoe ze zich voelde. Want het was zo, zo fucked up, maar naar haar eigen verbazing kon ze zich geen heerlijker moment herinneren. “Mooi,” fluisterde ze na haar zucht, opnieuw met die speelse glimlach rond haar lippen. Ze verschoof wat, zodat ze met haar lichaam nog half op het bed lag, maar zo gedraaid dat ze met haar armen op zijn borstkas steunde en hem zo aan kon blijven kijken. Een van haar benen had ze half over hem heen geslagen. Voor een moment bleef ze hem in stilte onderzoekend aankijken, zichzelf afvragend wat het was, wat alles was, wat er gebeurde met haar en met hem en wat er hierna zou gebeuren. Ze zou het gevraagd hebben, maar was te bang om het moment te verpesten en om die reden liet ze haar hoofd zakken om hem opnieuw te zoenen terwijl ze hem met haar armen dieper in de dekens duwde. Ineens was dit wat ze wilde, waar ze naar leek te verlangen. Geen ruige, onpersoonlijke korte bezoekjes. Geen spottend gelach en sarcastische opmerkingen, maar dit, hier. Ze wilde serieus praten, haar ogen kunnen sluiten en zijn vingers in haar haar voelen terwijl ze dingen opperde die ze nuchter nooit uitgesproken zou hebben. En misschien, maar eigenlijk durfde ze daar niet eens over na te denken, wilde ze die dingen zelfs nuchter kunnen uitspreken, in eenzelfde situatie. Maar dat stond zover van haar af, dat ze zichzelf bang maakte met de gedachte.

Soms had Oliver zich wel eens afgevraagd wat er zou zijn gebeurd als die vage, verschrikkelijke nacht niet was gebeurd. Zouden ze hier dan ook op zijn bed liggen, compleet naar de tering, klaar om voor elkaar te sterven? Of zouden ze dan de nette voorbeeldige kinderen zijn geweest waarvan hun ouders hadden gehoopt dat ze die zouden worden? Misschien was het wel beter geweest als Oliver en Sareth elkaar nooit hadden ontmoet en zo hun eigen weg waren gegaan. Misschien dat ze elkaar dan wel hier tegen waren gekomen, maar niet met de geschiedenis die ze nu hadden meegemaakt. Oliver had Sareth al vaker laten vallen in het verleden en kwam er nu eigenlijk pas achter nu Sareth zo diep in de shit was geraakt, dat hij dat niet nog een keer wilde doen. Ze was belangrijk voor hem. Hoewel ze hem altijd meetrok in haar slechte praktijken, deed hij dat net zo zeer. De twee konden gewoonweg niet zonder elkaar met hun destructieve gedrag. Als de een zich shit voelde ging de ander gewoon mee voelen. Zo simpel was het. Go down together. Het was ongeveer hun onbewuste levensmotto geworden.
Ergens luchtte het op dat Sareth zijn zoen beantwoordde. Wie weet wat er van de witharige dame was geworden tijdens haar absentie in de levende wereld. Misschien waren haar gevoelens wel compleet gedraaid. Maar waarom zou ze dan weer hier terecht komen? Waarom zou ze dan naar hem gaan als ze wist hoe kut hij er aan toe was en hoe slecht hij met dit soort situaties om ging? Waarom liet ze hem niet gewoon rotten als de klootzak die hij was. Haar zucht liet hem alleen maar grijnzen, in de vage staat waar hij zich nu in verkeerde wist hij niet helemaal wat hij met haar aanmoest. Sareth was meestal de leidende als ze drugs deden, Oliver volgde wel gewoon. Opnieuw legde hij zijn arm om haar heen en speelde hij wat met haar haren toen ze weer op zijn borst kwam liggen en nu was het zijn beurt om opgelucht te zuchten. Dit was gewoon een dag met goede herinneringen, om een van de kutste periodes van zijn leven mee af te sluiten. Sareth leefde weer dus hij kon weer leven. Oliver had weer zijn ogen gesloten en genoot van de rustgevende stilte die de twee om zich heen hadden. Hij voelde even hoe Sareth bewoog en Oliver was oprecht verrast toen hij opnieuw Sareths lippen op de zijne voelde. De jongen opende zijn ogen en liet zijn handen over de rug van de witharige glijden, onder haar shirt om te spelen met haar bh-bandjes. Hoe lang was het al geleden dat ze echt zo'n ervaring hadden gehad? Oliver had ook geen idee wat Sareth hier mee wilde, of dit puur alleen door de drugs kwam of dat ze dit ook echt daadwerkelijk wilde. Want hij snakte ernaar, hij wilde het. Al was het maar voor even, hij had alles aan Sareth gemist. En ze moesten nog een hele maand aan drugs snuiven en sex inhalen.

De nieuwe Sareth wist net zo min wat ze met zichzelf aanmoest als dat Oliver wist wat hij met haar aanmoest. Ze voelde zich zo vreemd, zo niet zichzelf. Voor iemand die een maand had gehad om de gemiste slaap van jaren in te halen, voelde ze zich bijzonder uitgeput. Het was alsof de slaap zoveel meer energie van haar had gevergd dan de vele dagen die ze compleet naar de tering achtereen wakker was gebleven. En buiten de vermoeidheid, die haar niet nieuw was maar die haar ineens zo anders, zoveel zwaarder aanvoelde, had de slaap ook een stuk van haar persoonlijkheid meegetrokken. Het was alsof ze het irrationele deel van haar, het vrolijke deel van haar had achtergelaten in het land der doden. Natuurlijk kon het zo zijn dat dit een tijdelijk dipje was. Een dergelijke verklaring was nog best aannemelijk, want niet iedereen vatte het nieuws dat ze zojuist waren ontwaakt uit een coma even goed op, maar dat was juist het hele punt. Sareth, de oude Sareth, zou nooit stil hebben gestaan bij dergelijk nieuws. In feite dat de 'nieuwe' Sareth dit ook niet, want ze was gewoon weer verder gegaan met waar ze ooit was gestopt, maar haar instelling was veranderd en dit gegeven wilde Sareth niet accepteren. Kon ze niet accepteren. Ze had zoveel jaar met zichzelf kunnen leven, was zo lang tevreden geweest met hoe ze was en wat ze deed en ze weigerde dat zoiets nietigs als een coma van een maand dit voor haar zou veranderen. De oude, zorgeloze Sareth had haar prima gelegen, dus waar was ze nu en waarom was ze niet hier?
Iedere keer dat de jongen onder haar bewoog, werd ze weer teruggetrokken naar de realiteit. Of wel, de pillen begonnen langzaam maar zeker hun werk te doen en waarin zij zich momenteel bevond was nauwelijks de realiteit te noemen. Een deken van comfort en zachte donzigheid was over haar heen geworpen en iedere keer wanneer haar gedachtes dreigden af te varen, wanneer ze terug leek te vallen in haar piekeren, hoefde het maar een kleine beweging of een zacht geluidje van Oliver te zijn om haar weer terug te trekken in de space die ze tegemoet gingen. Iedere reactie die ze bij hem wist te ontlokken, nam ze dankbaar aan om haar maar zo veel mogelijk af te leiden van de zaken die er echt toe deden. Zijn handen over haar rug deden een tinteling via haar ruggengraat naar boven lopen en toverden de tevreden glimlach weer op haar gezicht. Zolang dit zo doorging, als ze maar gewoon zo lang mogelijk met Oliver op dit bed kon blijven liggen, dan was alles prima. Het zou fout gaan wanneer hij haar losliet, wanneer ze weer alleen zou zijn en ze moest er alles aan doen om dit zo lang mogelijk uit te stellen. Gepaard met de rilling liet ze haar adem ontsnappen. Hoewel ze al wel honderden keren zo op een bed hadden gelegen, was alles aan de situatie nieuw. De hele sfeer, de spanning – of het gebrek hiervan – die in de lucht hing, de vreemde maar ineens zo prettige voorzichtigheid. Sareth liet zich iets zakken, waardoor ze niet meer op haar ellebogen steunde maar op de arm lag die Oliver eerder om haar heen geslagen had. Haar hand, die ze nu vrij had, begon langzaam zijn weg over zijn borstkas naar de rand van zijn shirt te glijden. Ze wist niet eens precies wat ze nou wilde. Sareth kennende wilde ze seks en was ze hier goed naar op weg, maar Sareth zelf wist het niet meer. Haar focus lag totaal niet op een doel, als die er al was. Het enige wat ze wist, was dat ze hem moest blijven aanraken. Dat ze meer wilde van dit, van hem? En zelfs daar wilde ze niet mee bezig zijn. Het enige wat ze hoopte, was dat dit moment niet zou stoppen. Haar vingers sloten zich rond de rand van zijn shirt en even langzaam schoof ze het shirt iets omhoog, om vervolgens met haar koude handen zijn warme huid aan te raken. Haar ogen zochten die van hem, nog altijd onderzoekend, met iets van onzekerheid in haar blik. “Oliver?” begon ze, alle Sarethachtige spot en uitdaging uit haar stem verdwenen. Wat wilde ze eigenlijk zeggen? Of vragen? Ze had zoveel vragen maar zo weinig waar Oliver haar antwoord op zou kunnen geven. Opnieuw gingen haar gedachtes met haar op de loop en zonder het zelf door te hebben, sprak ze. “Buiten ons – wel, ons drugsgebruik, waarom zijn we niet vaker zo?” Ze had geen idee wat ze precies bedoelde en wat ze zou kunnen met het antwoord. Ergens wist ze zelf het antwoord ook wel, want zo waren ze gewoon niet, zo waren ze tot deze avond nooit geweest en dat was de reden dat ze niet vaker zo waren. Durfde ze te vragen wat er was veranderd? Schijnbaar niet, of nog niet, want om de aandacht van haar vage vraag af te leiden, trok ze Oliver zijn shirt verder omhoog, zodat hij uit kon.

Had hij Sareth de afgelopen maand eigenlijk aangeraakt, toen ze in dat ziekenhuisbed had gelegen? Nee. Oliver was te bang geweest om maar een tinteling van haar huid te voelen. Hij was bang geweest om de kou te voelen, zoals de kou voelt als je de hand van een dode vast houd vlak voordat deze werd omsloten door een kist. Hij was te bang geweest om hetzelfde bij Sareth te voelen en het gevoel te krijgen dat de hartmonitoren logen en dat de witharige junkie allang dood was. Dat hij zou staan staren naar een dode Sareth. Hij wilde alles behalve dat. Na de eerste week van bezoekjes had Oliver het ook opgegeven, hij had niet langer de ruimte in gedurfd, te bang om geconfronteerd te worden met een dode of een levende Sareth. Hij wilde niet weten welke van de twee het ergst zou zijn geweest. Een dode Sareth zou betekenen dat heel zijn leven gewoon kapot was, dat alles wat ze hadden opgebouwd gebroken en nutteloos was geweest. Het had betekend dat Oliver nu de rest van zijn dagen alleen moest slijten zonde de wilde Sareth die zijn chagrijnige mood altijd wel wist op te fleuren, hem altijd de juiste middelen wist te geven zodat hij eens niet in zijn pessimistische gedachtengang bleef haken. Maar een levende Sareth zou betekenen dat dit alles weer zou door gaan, dat ze door gingen met hun leven verkloten. Het zou ook betekenen dat uiteindelijk weer iemand aan de beurt was om in dat bed op de ziekenzaal te eindigen. Het was een soort kettingreactie die nu was ontstaan. Want Oliver wist heel goed dat zijn lichaam aan het opraken was en dat hij echt een break moest nemen. Maar deze maand had er alleen maar voor gezorgd dat zijn destructieve gedrag erger was geworden. En zijn lichaam had alleen maar meer geschreeuwd om te stoppen. En natuurlijk luisterde Oliver daar niet naar. Zeker niet nu de witharige junkie, ZIJN junkie, zich weer in het land der levenden had begeven. Door haar lag hij nu weer op zijn bed, vaag en high van de pillen, haar rug betastend en spelend met de bandjes van haar BH. Hij voelde haar koude aanraking bij zijn hals, haar handen die zijn shirt omsloten. Ze was koud, wat Oliver ergens nog achterin zijn hoofd bezorgd maakte. Wat als dit gewoon een vage, fucked up droom was van de te vele pillen die hij had genomen. Wat als Sareth nu echt dood was en dit meer een soort afscheid was. Haar stem haalde hem weer terug. Haar stem, die absoluut niet als haar stem klonk, maar ook weer wel. Oliver keek haar aan, een simpele grijns sierde zijn lippen. 'Hm?' Zei hij slechts, nieuwsgierig nu naar wat Sareth had bedacht om deze intieme handelingen te staken. Haar vraag verraste hem, overrompelde hem haast. Hoe kwam ze hier nu weer op? Veel tijd om na te denken had hij niet want Sareth begon met zijn shirt over zijn hoofd uit te trekken, waar hij gewoon in meeging. De jongen kroop iets meer omhoog, zijn antwoord bedenkend. 'Omdat we nooit zo zijn geweest. Omdat we het niet nodig vonden.' Klonk hij serieus terwijl hij nu het shirt-ritueel vervolgde bij Sareth. Oh, hoe hij haar lichaam had gemist. Oliver trok Sareth naar zich toe, in een soort knuffel. 'Daarbij, we hadden het te druk met ons drugsgebruik om ons zo te gedragen.' Klonk hij wat speels terwijl hij haar BH losmaakte en het bandje van haar rechterschouder liet afglijden. Hij volgde het ding met zijn hand en liet zijn ogen over haar lichaam glijden, langs haar borsten, haar heupen en vervolgens verder. Ergens wachtte hij nu nog op een actie van Sareth, zich afvragend wat ze nu wilde. Want diepe gesprekken voeren en sex gingen niet samen.