Well, what a suprise [open]

Het heeft een tijdje gekost, maar het was eindelijk zover. Norwood zette, na het te hebben afgestoft, het fotolijstje van Malaika neer. Met een warme glimlach streek hij over de bovenkant van de lijst en keek naar zijn raam van het balkon. Het zou hier optimaal belicht worden en hem begroeten met een warme zonnestraal die haar glimlach altijd had. Zijn lippen sierde een klein glimlachje. ‘Hoe vindt je het geworden?’ sprak hij vragend tegen zichzelf. Aageth kwam zijn nieuwe kamer vol enthousiasme uitgerend. ‘Pap! Ik ga naar buiten!’ riep hij. ‘Ben je wel voor het donker thuis?’ sprak Norwood. ‘Jaa-haa…’ sprak Aageth op zeurende toon en rolde zijn ogen. Norwood grinnikte en draaide zich naar de kamer. Hij oogde veel lichter en ruimer. Het werd tijd om een douche te nemen en zich om te kleden.
Het duurde een uur voor Norwood fris en wel de nieuwe ruimte in kwam. Hij liep naar de kast waard de lijstjes op stonden en pakte een boek uit een open ruimte er in. Hij liep naar de bank en ging rustig zitten. Met een tevreden glimlach begon hij met het lezen van het verhaal. Het was niet een spannend of onvoorspelbaar plot. Het was gewoon een goed boek dat je kon lezen in je vrije tijd als je echt niets te doen had. En vandaag was zo’n dag. Het had hem een week aan avonden gekost om deze verbouwing tot stand te brengen. Hij had meubels verhuist, weggedaan en vernieuwd. Het resultaat mocht er wezen. Hij was lekker bezig geweest, het was een goed gevoel dat hij er van had gekregen. Zijn ogen gingen naar de bloempot op de tafel bij de keuken. De barachtige constructie met drie stoelen deed hem even grinniken. Het leek alsof het plantje langzaam aan het groeien was geslagen. Norwood wist niet goed waarom, maar hij had het gevoel alsof alles steeds beter leek te gaan. Hij keek over zijn boek naar het lijstje van Malaika en grinnikte. Misschien had hij eindelijk wat vooruitgang geboekt in het verwerken van haar dood. Zijn houding was kalm en hij sloeg een bladzijde om. Zijn raam stond open en de wind blies er doorheen. Een zwarte uil vloog naar binnen en Norwood grinnikte. ‘Eindelijk terug, Zabima?’ vroeg Norwood kalm. De uil kraste en groeide tot zijn originele grootte. Norwood keek naar de mensengrote uil die hem kalm toesprak. ‘Natuurlijk,’ sprak Zabima. ‘Ze hadden me even nodig op Gren, maar alles lijkt weer gekalmeerd,’ werklonk van zijn wijze en warme stem. Norwood knikte. ‘Tijd om uit te rusten dus,’ sprak hij. De uil vloog naar hem toe en verdween in hem. Norwood voelde een rilling over zijn rug kruipen, maar voelde zich daarna weer zoals gewoonlijk. Het duurde een kwartiertje, maar op dat moment werd er aan zijn deur geklopt. Norwood zijn blik ging naar de voordeur van zijn appartement. Zijn ogen toonde een nieuwsgierige twinkeling. Wie zou er aan zijn deur staan? Het was niet gebruikelijk om bezoekers te krijgen voor hem. Met een rustige handelingen maakte hij het boek dicht en legde het op de salontafel. Hij liep naar de deur en draaide de knop van het slot om de deur daarna te openen met een vloeiende beweging. Hij keek op bij de persoon die voor zijn deur stond, hij had deze persoon namelijk niet verwacht hier te treffen.

[open voor een collega van Norwood. Zijnde: 1 stagiair(e) of 1 docent(e)]

Hij had geweten dat de herfst een drukke periode zou worden. De lucht had vele stormen aangekondigd. Het viel nu nog wel mee. De echt zware stormen kwamen nooit zo vroeg in het seizoen dus het was nu nog wel te overzien. Ondanks dat voelde hij zich moe. Met trage vleugelslagen keerde Ronodan terug naar de Toren. Het grote raam van Angani stond uitnodigend open. Zijn schoenen maakte bijna geen geluid toen hij zijn vleugels plat tegen zijn lichaam vouwde en de zwaartekracht hem naar de grond trok. De kamer lag er stil en verlaten bij. Ronodan liep naar de open haard. Hij verzamelde al zijn innerlijke warmte en met een sterke energiestoot die via zijn arm zijn uitgestoken hand verliet, stak hij met zijn beetje kennis van vuurmagie de open haard aan. Hij had er eerst zijn twijfels bij gehad. Er waren genoeg andere magie soorten die misschien een betere combinatie waren geweest. Maar hij had er eigenlijk altijd voordeel mee gehad. Snel de open haard aan kunnen steken was daar maar een klein voorbeeld van. Als je maar creatief genoeg kon zijn.

Het vuur dat langzaam de blokken hout verslond zorgde voor steeds meer licht en warmte in Angani. Ronodan wierp een korte blik op zijn bureau. Ook dat lag er een beetje ongebruikt bij. Zo netjes en opgeruimd, dat je niet verwachtte dat er elke dag iemand aan zat te werken. Vreemd eigenlijk. Ronodan had verwacht dat hij in het papierwerk om zou gaan komen. Maar het viel wel mee. Het vervelendste vond hij de nutteloze karweitjes die de plaatselijke autoriteiten ook wel aankonden. Daar reageerde hij dan ook niet op. Hij sluisde ze direct door naar de personen die het wel wat kon schelen. Ronodan liep naar het bureau. Tussen twee van de archiefboeken stak een enveloppe zag hij nu. Hij trok het ding er tussenuit en liet hem direct op het bureaublad vallen voor hij het verfrommeld had. De energie was duidelijk herkenbaar. Jareth! Wat moest groenlokje van hem? Hij staarde een paar seconden naar de enveloppe waarna hij het ding toch maar oppakte en met een snelle beweging van de briefopener kapot scheurde om de brief eruit te kunnen halen. Hij was netjes in drieën gevouwen en in Jareths handschrift. Ronodans ogen schoten over de regels. Een of ander zeikverhaal over een paar arme stumpers op Gren. De vraag of hij kon helpen. Jareth dacht serieus dat Ronodan hem te hulp ging schieten. 'Dan kan je lang blijven wachten boomknuffelaar,' mompelde hij in zichzelf. Hij was al bijna opgestaan om de brief in het vuur te gooien totdat zijn oog op de laatste paar regels viel. 'Om er zeker van te zijn dat je me niet negeert zoals ik wel verwacht, heb ik tijdens mijn bezoek hier iets meegenomen. Ik stel voor dat, als je het terug wilt, je gewoon doet wat ik vraag,' las Ronodan zachtjes in zichzelf met een stem die steeds geïrriteerder klonk. Die vuile...
Ronodans vuist omklemde de brief zo strak dat zijn knokkels wit wegtrokken. Zijn ogen speurde rond de kamer. Wat had die harige boomkikker meegenomen? Instinctief liep hij naar zijn slaapkamer. Opnieuw speurde hij de ruimte als een bloedhond af. Er voelde iets niet goed. Hij begon de kamer systematisch uit te kammen maar stopte midden in een beweging toen zijn oog op het nachtkastje viel. Hij greep naar zijn linkerhand. Geen ring aan zijn wijsvinger. Hij had het al geweten maar had uit automatisme toch gevoeld. Het was de ring die hij lang geleden van Haraldur gekregen had die ontbrak. Ronodan droeg het ding eigenlijk altijd en dat moest Jareth ook hebben gezien. Hij was hem vergeten vandaag. Uitgerekend vandaag. Ronodan zuchtte even en sloot zijn ogen.

Als een storm was hij door de school geraasd. Eerst naar Erdore, maar Jareths hok bleek verlaten te zijn. Het had geen zin. Hij moest wel toegeven aan de chantage. Dus hij had zijn vleugels opnieuw uitgeslagen en stoof de gangen van de school door. Hij nam niet eens de tijd om buitenom te gaan zoals normaal gesproken. Als een bloedrode pijl was hij afgeschoten en kwam op de leraren etage pas tot stilstand. Vlak voor de deur van een zekere gup genaamd Norwood. Hij klopte, verrassend kalm, aan. Niet veel later ging de deur open. 'Jas pakken nachtegaal. Wij gaan op verzoek van Jareth een tripje maken naar Gren,' sprak hij. Laat dit snel voorbij zijn.

Norwood zijn ogen gingen naar het slot toen hij het rustig open maakte en opende de deur. Een directe vibratie schoot hem in het gezicht. De krachtige magievibraties van een legendarische magician die overduidelijk niet goed gezind was kwam hem tegemoed. Norwood zijn blik werd door de overweldiging even wazig en hij sloot zijn ogen even en hoorde de wazige woorden van zijn gast. Norwood wreef even over zijn slaap met zijn hand en hervatte zich. Hij richte zijn ogen met zekerheid op de persoon voor hem. ‘Pardon?’ vroeg Norwood met een onwetendheid in zijn stem. ‘Je komt hier binnen op dit uur en eist zomaar dat ik mee ga. Ik heb een zoon waar...’ Norwood staakte zijn woorden toen hij de starre blik op hem gericht zag met neerbuigende blik er in. Het was overduidelijk dat het niveau tussen de twee personen verschilde en Norwood had het gevoel dat de luchtdruk om hem duidelijk veranderde. ‘Zabima, haal Aageth voor me,’ sprak hij gebiedig naar de zwarte uil. Deze vloog op maar hield halt voor de deur. ‘Aageth,’ sprak Norwood toen het jonge kindje met een angstige blik naar de intimiderende man keek. Norwood pakte de schouder van zijn zoon vast en trok hem weg bij Ronodan. Hoe legendarisch deze man mocht zijn, hij vertrouwde zijn voorkomen niet. Noch het karakter dat hij had en Aageth zou hij met geen vinger aanraken. ‘Aageth, ga maar naar je slaapkamer,’ sprak Norwood. ‘Wat is...’ sprak Aageth benieuwd. ‘Ik regel dat Ada hier weer komt,’ geen zorgen. Het jongetje zijn ogen leek op te twinkelen en hij holde naar zijn kamer. Hij keek nog even om met een angstige blik naar Ronodan. Norwood zijn blik ging naar de uil die op zijn schouder kwam geland en zich samensmolt en verdween. Norwood keek toen naar Ronodan. ‘Voor deze ene keer kun je ongevraagd binnenkomen. Daarna gaat dit voortaan via de officiele weg,’ sprak Norwood zo krachtig mogelijk. Een lichte vibrato in zijn stem liet merken dat hij in een hoek werd geduwd en op het moment niets liever wilde dat Aageth veilig bleef. Norwood sloot de deur achter zich na zijn jack gepakt te hebben. Hij liep langs Ronodan heen zonder hem een blik waardig te gunnen. Of het nu afgunst was, of angst dat hij duidelijk inzag dat hij in geen velden of wegen tegen hem weerstand kon bieden, hij moest mee. Jareth zou hier ongetwijfeld nog over te horen krijgen. Norwood versnelde zijn pas. ‘Als we opschieten halen we de..’ Norwood stond stil. ‘Dat gaan we niet halen,’ sprak hij. De laatste shuttle naar Gren deze avond zou over een minuut of vijf vertrekken en als hij het inschatte zouden ze met dit tempo het nooit halen. Norwood greep de schouder van Ronodan vast die iets groter was dan hem. Hij mompelde een reeks van korte lettergrepen in een oude taal. Zijn ogen schoten open en de omgeving vervaagde. ‘Geen tijd om te aarzelen, Ronodan,’ sprak hij even binnensmonds en liep de shuttle in en nam plaats op de nog lege plaatsen. Hij keek uit het raam. ‘En nu ga je me vertellen wat er gaande is,’ sprak hij wat kort door de bocht. ‘Deze nachtegaal heeft geen ruime agenda als docent en over twee dagen beginnen de lessen weer,’ sprak hij met een korte toon. Hij wierp zijn blik op Ronodan en wachtte geduldig op antwoord.

Norwood leek niet al te enthousiast te zijn over zijn aanwezigheid. Maar dat kon Ronodan weinig schelen. Hij was hier ook niet omdat hij dat nou zo graag wilde. Maar dit duurde hem te lang. Als Norwood niet gauw in beweging zou komen dan zou Ronodan zich genoodzaakt zien om hem maar mee te sleuren. Hij had de eerste stappen al gezet om de man in zijn nekvel te grijpen en mee te trekken. Toen leek Norwood eindelijk te ontdooien en tot actie over te gaan. 'Als je dingen via de officiële weg wilt zou ik maar beginnen met een klacht in te dienen bij die groen gevlekte boomkikker van een mentor van je. Hij heeft me gestuurd,' sprak Ronodan enkel nors. Hij leunde met over elkaar geslagen armen tegen de deurpost terwijl Norwood zijn zaken regelde. Toen hij zijn kind bij zich riep vreesde Ronodan voor het ergste. Straks moest dat snotjong mee omdat op zo'n korte termijn geen oppas meer te regelen was. Goden zij dank dat dat gelukkig niet het geval was. Over dat jong gesproken, de angst was duidelijk van zijn gezicht te lezen. Mooi. Ronodan had een vreselijke hekel aan kinderen. En dan was dit ook nog eens een halfbloed. Walgelijk. Hij hield zijn mond maar. Dat was de enige manier om de waterval van met haat en afgunst doorspekte woorden tegen te houden. Al snel daarna richtte Norwood zijn aandacht weer op Ronodan. En plots ging het heel snel. Een korte verwensing geuit in een oude Puffoonse taal en weg waren ze. Toen Ronodan weer wat kon zien stonden ze op het lanceringsplatform. Hij voelde zich ijskoud worden. Hij had er helemaal niet bij stil gestaan dat vliegen zonder in één van die helse dingen te stappen nogal lastig werd voor Norwood. Ronodan beet zijn kaken op elkaar. Hij had zichzelf beloofd nooit meer in zo'n ding te stappen. Ze waren onnatuurlijk. Metaal hoorde niet te vliegen. Veel tijd om te protesteren was er niet. Met een paar minuten zou de shuttle vertrekken. Hij balde zijn handen tot vuisten en liep toen met stevige passen naar de shuttle. 'Kom je nog?' vroeg hij, nog chagrijniger dan normaal, aan Norwood. Hij liet zich voorzichtig zakken in een van de stoelen. Net als de eerste keer greep Ronodan bij het opstijgen de armleuningen stevig beet. De gehele reis stond zijn lichaam strak van de spanning. Hij kon zich gewoon niet aanpassen aan het onnatuurlijke ritme van de shuttle. Hij trok zijn gordel bijna los uit de stoel toen het ding eindelijk geland was en wist niet hoe snel hij de shuttle moest verlaten. Buiten keek hij om zich heen. Gren was vreselijk veranderd sinds hij er voor het laatst was. Logisch ook, want die bomen stopte niet met groeien. Ronodan zuchtte even. 'Goed, nachtegaal. We zijn hier niet als gezelschap uitje. Ergens daar in dat oerwoud van modder en insecten bevind zich een griffioen. Eentje van immense proporties. Hij terroriseert de dieren en bedreigt zelfs het voortbestaan van enkele soorten. Ik, noch Jareth weet hoe hij hier gekomen is aangezien hij van Puffoon komt. En aangezien de grote almachtige boom knuffelaar zelf niet aanwezig kan zijn mogen wij dat beest gevangen nemen en terug sturen naar waar het vandaan kwam,' legde Ronodan uit. Dat was in elk geval wat er in de brief had gestaan. 'Dus, waarheen? Want het was voor mij ruim tweehonderd jaar geleden dat ik hier was,' vervolgde Ronodan terwijl hij zijn armen, waarschijnlijk niet voor de laatste keer die dag, over elkaar sloeg.

Norwood zijn ogen waren norser en zakelijk geworden toen hij de blik zag bij het verschijnen van Aageth. Hij vertelde dat er binnen enkele minuten iemand langs zou komen om op hem te passen en glimlachte vriendelijk. Aageths zijn blik bleef star op de man gericht, maar hij kon zijn angst er in niet verbergen. Norwood zijn ogen gleden vervolgens weer naar de man en greep zijn Jack vast. Hij liep vervolgens naar de tafel en de deur klapte door een windvlaag dicht. Een bewuste actie van Norwood want hij legde zijn hand op het tafel waar het hout wegkroop en een verborgen bodem onthulde. Hij greep een langwerpige eikenhouten doosje er uit en borg deze op in zijn jack. Hij liep naar de deur en opende deze. Het was zo snel gegaan dat het leek alsof de deur niet onnodig lang dicht was geweest. Norwood keek naar Ronodan en verontschuldigde zich even voor de deur om vervolgens met hem richting de shuttle te gaan. Deze doos zou misschien nog van pas komen. Norwood hoorde de grimmige toon van de stem die Ronodan had toen ze de shuttle in moesten en hij volgde hem zonder aarzelen. Hij vroeg wat er gaande was, maar zag aan de strakke houding van Ronodan dat ook hij zo zijn zwaktes had. Norwood besloot wijs niets te zeggen en wachtte de rit geduldig af. De shuttle was nog maar net met luid kabaal geland of hij voelde een zachte windvlaag van langs hem komen. Norwood keek opzij en zag een lege stoel. Hij rolde zijn ogen en stond kalm op om vervolgens de deur uit te stappen. Norwood hoorde zijn inleidende woorden en mompelde onverstaanbaar dat hij wel ander gezelschap had uitgezocht dan. Op het moment dat het woord Griffioen zijn oren bereikte had Ronodan de volle aandacht. ‘Dus, waarheen?’ herhaalde Norwood verzuchtend. Hij rolde zijn ogen. ‘Gren is groter dan hij lijkt, bonte specht. En ik hoor nog geen vijf seconden geleden dat er een immense griffioen de biotoop van Gren op zijn kop aan het zetten is, en je verlangt me dat ik nu al weet waar en hoe het hier is gekomen?’ kaatste hij de bal terug. Hij zuchte even en ritste zijn jack los. Norwood pakte het langwerpige doosje uit zijn binnenzak en opende het. Het had een witte veer in zich en Norwood haalde het zorgvuldig er uit. Hij hield de veer tussen wijsvinger en duim en ondersteunde zijn gestrekte arm met zijn andere hand. Hij sloot zijn ogen. ‘Rhun thala ma exoda,’ mompelde Norwood een oeroude taal. De veer begon op te gloeien en schoot uit zijn handen als een lijn. Het ging zo snel dat je hem niet eens kon volgen. Norwood liep vervolgens naar een pilaar en leunde er rustig tegenaan. Hij ritste zijn jack dicht en sloeg zijn armen over elkaar. ‘En nu, wachten we,’ sprak hij met een kalme stem. Het duurde tien minuten, en ongetwijfeld zou Ronodan ongeduldig worden. Hij wilde dit probleem zo snel mogelijk oplossen. Norwood stond ineens op en keek naar Ronodan. ‘Laat hem maar gaan, hoor,’ sprak hij overduidelijk niet tegen Ronodan. ‘Hij heeft je aanwezigheid allang gemerkt en je zult hem bij lange na niet aankunnen,’ sprak hij. Drie vage schimmen die niets meer dan een golving in de lucht waren en haast niet te zien waren liepen terug. ‘Hebben jullie iets gemerkt van een immense griffioen die zich hier aan een feestmaal verschranst?’ sprak hij. Norwood knikte enkel en keek toen naar Ronodan met een serieuze blik. ‘Prima,’ sprak Norwood toen. Dezelfde veer kwam weer tevoorschijn uit het niets en Norwood nam deze aan. Hij borg hem op en liet het doosje weer verdwijnen in zijn binnenzak. Norwood keek naar Ronodan. De griffioen is het laatste gezien in het noordoostenrichting. Tegen de voet van de grootste berg op Gren aan. Norwood zuchtte even en haalde diep adem. ‘Ik neem aan dat je geen uur wil gaan reizen,’ sprak hij verzuchtend. ‘Kun je mijn lichaam in veiligheid behouden?’ Norwood sloot zijn ogen en probeerde zo ver hij kon te reiken. Uit zijn lichaam kwam een groen bolletje dat daarna in de aangewezen richting vloog. Het vloog enorm snel en remde af op de aangewezen locatie. Norwood zag de sporen die aanwezig waren dat hier best een jachtdier op pad was geweest. Het bolletje landde op de grond en vormde een plant in knop. Norwood zijn ogen schoten open en hij haalde even hijgend adem. Afstanden als deze waren geen pretje om de helft van je geest te laten gaan. Norwood werd langzaam kleiner en vormde eenzelfde knop op de grond. Deze ontkiemde in een razende tempo en vormde een plant met een mensengrote mond. ‘Verontschuldig me, Ronodan,’ sprak een telepatische stem terwijl de bloem hem in een simpele hap omhelzde. Even werd het voor Ronodan vele malen krapper, maar al snel klapte de bloem open en stond Ronodan op de plek van de tweede knop, waar Norwood de sporen had gezien. Intussen was de knop op de originele plek zonder enige spoor verdwenen. De bloem werd transparant en klapte uiteen en Norwood viel op de grond. Zijn lichaam tintelde aan alle kanten. Hij moest veel compenseren met Ronodan’s magiebron. Het was niet zomaar een reis die hij zojuist had gemaakt. Zijn hele lichaam voelde loodzwaar aan en hij hijgde nog na. Moeizaam stond hij op. ‘Hier moet de griffioen gespot zijn,’ sprak hij kalm. ‘Mag ik een kwartier wegsnoepen van onze winst van een uur?’ sprak Norwood en liep rustig naar een groepje bomen in hun nabijheid. Hij nam in kleermakerszit plaats voor een van de bomen en zijn benen kregen kleine wortels die met de grond verbonden was. Deze spreuk had hij geleerd na dat Jareth hem de energie van de bomen had gegeven. Hij heeft hierdoor de mogelijkheid gekregen om natuurmagie om te zetten in zijn eigen woudmagie. Hiervoor moest hij echter perfect stil zitten en in connectie zijn met de aarde. Het had een groot nadeel, hij kon dit niet te vaak per dag doen. Sterker nog, als leerling in deze spreuk was zijn maximale hooguit een half uur per dag. En hij had liever nog een kwartier extra mocht die Griffioen moeilijker te vangen zijn. Na een kwartier kwam Norwood terug en klopte zijn broek af. ‘Tijdens mijn meditatie heb ik zojuist een akelig onbekend gekras gehoord. Het kwam uit die richting,’ sprak hij terwijl hij wees richting een stuk bos. ‘Heeft onze bonte specht nog enige informatie over een griffioen wat van belang kan zijn?’ sprak hij toen voor hij direct in het gevaar sprong.

Ronodan had het onnatuurlijk dicht gaan van de deur niet eens in de gaten gehad. Misschien ergens ook wel, maar het was meteen op een onbelangrijke plek ergens achterin zijn hoofd gestopt. Hij wilde zo snel mogelijk door. Hij wilde verder. Hij wilde niet langer dan nodig was zijn tijd verspillen in de aanwezigheid van Norwood. Waar hij meer moeite mee had was het feit dat hij weer in zo'n verdomde shuttle moest stappen. Echt bij deze zwoer hij dat hij terug zou vliegen. Het kon hem niet schelen hoe ver het was. Nooit meer in zo'n ding. Hij kon er maar niet aan wennen. Hij voelde zich al stukken beter toen hij eindelijk uit dat vervloekte ding was en de wind weer door zijn haren kon voelen strijken. Het maakte niet uit hoe ver van huis hij was. Een windvlaag was genoeg om elk gevoel van onbehagen te doen verdwijnen. Zolang de wind hem omringde was hij thuis. Zijn spieren ontspanden zich, en hij zag er uiterlijk ook kalmer uit. Toen hij zijn gedachten terug had wendde hij zich tot Norwood. Oh ja, hij was er ook nog. En alles was zo mooi voor even. Je zou bijna het feit vergeten dat je je op zo'n achterlijke planeet als Gren bevond. Met een korte inleiding vertelde Ronodan aan Norwood wat de bedoeling van hun uitje was. Een korte zachte lach was uit Ronodan te horen toen Norwood hem antwoordde. 'Nee, eigenlijk had ik dat niet verwacht. Als ik zulke prestaties verwachtte had ik jou niet mee genomen,' grijnsde hij. Maar verder was hij stil en liet Norwood alle tijd nemen om zijn ding te doen. Hij deed zelfs zijn best om niet ongeduldig over te komen. Met kleine kinderen moest je engelengeduld hebben. Zo werkte het ook met Norwood. Dat betekende echter niet dat Ronodan hem niet scherp in de gaten bleef houden. Iets aan de man zijn doen prikkelde hem. Anders dan de manier waarop Jareth dat deed. Norwood prikkelde een ander soort zintuig. Uiteindelijk kwam daar antwoord. Noordoostelijke richting. Prima. Dat was alles wat hij wilde weten. Alhoewel, de afstand zou misschien ook fijn zijn. Maar Norwood was hem verbazingwekkend genoeg voor. Hij wist een snellere manier van reizen. Als het maar geen shuttle bevatte. Ronodan gaf geen antwoord op Norwoods vraag, maar zijn blik beantwoordde hem dat hij voor deze braaf zou zijn. Voor deze keer dan. Hij liet Norwood zijn gang gaan al voelde hij zich wel even ongemakkelijk worden toen een enorme bloem hem in een hap verslond en op een plek die hem nog vreemder was dan eerst weer uitspoog. Hij keek even kort om zich heen maar kon geen enkel oriëntatie punt terug vinden. Hij knikte enkel afwezig op Norwoods woorden dat hij een kwartier rust nodig had. Ondertussen trok hij het shirt uit dat hij gedragen had. Zonder geluid te maken viel het in het gras. Met een oogverblindende rode flits verschenen zijn immens grote, bloedrode vleugels. Een sterke vleugelslag en hij was los van de grond. En bleef maar hoger en hoger stijgen totdat hij boven de toppen van de bomen uitkwam. De wind was hier erg sterk en hij sloot zijn ogen om te luisteren. 'Waar ben je. Praat tegen me,' fluisterde hij zachtjes. Uiteindelijk opende hij zijn ogen en maakte een duikvlucht terug naar de grond waar Norwood inmiddels bijgekomen was. Eenmaal terug op de grond klapte hij zijn vleugels in maar liet ze niet verdwijnen. 'Weinig. Ze zijn zeldzaam, zelfs op Puffoon. Het enige wat er over hen bekend is, is dat ze erg agressief kunnen worden als ze niet de ruimte krijgen om te vliegen. Dus laten we hopen dat hij zich ergens in de lucht bevind,' zei hij met een blik op de blauwe hemel boven hem. Hij keek daarna terug naar Norwood. Daar was dat rare gevoel weer. 'Norwood,' zei hij om de man zijn aandacht te krijgen. Het feit dat hij hem bij zijn echte naam noemde gaf al aan dat dit serieus was. 'Het valt me op dat je nogal verkwistend omgaat met je magie. Heeft Jareth je niks geleerd over het balanceren van je krachten? Overschrijd je grenzen niet. Je kunt niet vertrouwen op je reserves,' zei hij tegen hem waarna hij weer opsteeg en een paar meter boven hem bleef hangen. 'Ik ga kijken of ik hem vanuit de lucht zie,' riep hij weer naar beneden. Daarna stoof hij omhoog om weer hoog boven de toppen uit te komen. Hij wist eindelijk wat dat prikkelende zintuig was. Norwood bracht de leraar in hem weer naar boven. Een taak die hij dacht lang geleden achter zich te hebben gelaten, toen de Ásatrú ontbonden werden. Maar daarvoor leerde hij aan elk lid die ook maar een greintje magie bezat alles wat hij wist. En nu prikkelde deze nachtegaal dat zintuig weer. Was hij er dan nooit vanaf?

Norwood had geen ene boe of ba gegeven over het feit dat Ronodan er totaal niet aan gewend raakte om met de shuttle te reizen. Hij was zoiezo niet degene die een alternatief wist. Hij bleef een woudmagiër. En het was riskanter met luchtmagie, al was een legendarische magiër dat risico zo laag als ieder andere shuttle. Eenmaal op Gren aankomen voelde Norwood zich meteen weer thuis. Hij liet de wind hem verwelkomen en hij hoorde de gebruikelijke zee aan fluisteringen van het bos niet ver hier vandaan. Die meegenomen werden door de wind. Ronodan was hetgene wat hem herinnerde dat hij hier niet was om het thuisgevoel op te halen. Hij was hier voor werk. Norwood’s zijn ogen verstarde wat en hij ging direct aan de slag. Het oproepen van de gilde kostte niet gek veel tijd en energie. Het was een gebruikelijke spreuk, als het aansteken van een vlammetje van een vuurmagiër. Het transporteren van twee lichamen, waarvan een aanzienlijk veel magie bevatte, was anders. Norwood kwam daarom al half aangeput aan. Norwood ging rustig zitten, mediteerde wat. Het oude grense taaltje dat hem wat vertelde dat er iets gaande was. En daar was het gekras, het leek, paniekerig en argressief tegelijkertijd. Norwood stond na een kwartier dan ook op en opende zijn ogen. Hij zag er gelijk frisser uit. Zijn ogen keken naar de man die uitlegde over de griffioen deed hem zuchten. Dit werdt alerter zijn op onverwachte situaties, was het enige wat hij er uit ophaalde. Ineens werd zijn naam genoemd. Norwood keek op naar Ronodan, hij bleef immers groter en niet alleen in titel en vaardigheden. Voor het eerst werd zijn naam normaal uitgesproken door de legendarische magiër. Het voelde bijna aan alsof hij iets ging zeggen zoals iedere leraar het zou zeggen tegen een leerling. De blik in de ogen, de intonatie. Het kwam zo bekend voor en Norwood zou zweren dat hij haast Jareth voor zich zag in een fractie van een seconde. Ronodan vervolgde zijn uitleg. Sinds wanneer gebruikte Norwood teveel magie? Ineens vielen kwartjes ineen. Zijn tijdspreuken klapte niet voor niets uiteen. Daarnaast gaf de schade aan zijn armen een duidelijk singaal daarvoor. Misschien had Ronodan ergens gelijk, maar hoe ging hij dit aanpakken. Ronodan zou het niet voorkauwen. En gelijk kreeg Norwood, want Ronodan was amper uitgesproken of hij schoot de lucht in op een paar meter hoogte. ‘Is goed! Ik check de grond af,’ sprak Norwood. Hij vond dat Ronodan misschien gelijk had, en zou zijn dierlijke vorm eens uit moeten testen. Mijn lichaam boog zich voorover en mijn kaak werd breder. Zwarte en witte haren begonnen over mijn kleding te groeien als een vacht. Niet veel later stond er een panda die zijn blik dezelfde richting als Ronodan op wierp. De omgang zou minstens wat fisieke kracht sparen, en het transformeren kostte minder energie dan iedere andere mogelijkheid om snel een groot stuk af te speuren. Een licht gegrom kwam zijn mond uit. Telepatisch communiceerde hij met Ronodan. ‘Ik hoorde paniekerige gekrijs van een vogel, een soort dat me niet bekend voor kwam,’ legde hij uit over wat hij had gehoord had tijdens zijn meditatie. ‘Ik weet niet wat we aantreffen, maar wees op je hoede,’ was zijn duidelijke stem. Het kon van levensbelang zijn dat Ronodan dat wist. De griffioen kon of bekneld zitten of juist in de lucht begeven. Hoe dan ook, kon deze informatie van belang wezen. Norwood zette zich toen af en begon het bos in te rennen. Zijn neus was een graadje sterker in zijn berenvorm en dat resulteerde in het feit dat hij daar toch aan moest wennen. Na een tijdje gezocht te hebben besloot Norwood na te gaan of Ronodan al iets zag. ‘Enig spoor of succes daar boven, Ronodan?’ was zijn vraag kalm en respectvol. Geen bonte specht ditmaal, Ronodan had minstens zijn naam genoemd. Norwood vond dat wat je zaait, je zult oogsten. En dat was reden genoeg om hem wat respect terug te gunnen. Al was zijn respect jegens een legendarische magiër altijd meer dan hij toonde in dit soort situaties.

Ronodan had weinig tijd doorgebracht op de vaste grond. Hij was vrijwel direct de lucht in geschoten. Ze zochten naar een griffioen, een wezen wat van zijn planeet afkomstig was. Een beest dat net als hij het element lucht door zijn aderen voelde stromen. Het was logisch dat hij die gigantische vleugels zou uitslaan en het Grenaanse luchtruim zou verkennen, op zoek naar houvast. Een plek waar hij zich veilig voelde. Om op een andere, en vooral onbekende, plek te zijn kon beangstigend zijn. Waarschijnlijk was hij verward en in paniek omdat hij niet wist wat er aan de hand was. Ronodan vroeg zich nog steeds af hoe dat beest hier eigenlijk gekomen was. Zijn blik was strak voor zich uit gericht terwijl zijn ogen de horizon afspeurde. Dankzij zijn vleugels kon hij op een pittige snelheid de grote afstanden over het bos afleggen waar hij anders uren over had gedaan als hij over elke uitstekende wortel heen had moeten klimmen. Voor een moment wierp hij een blik naar beneden. Onder hem zat hij iets zwart wits tussen de bomen doorschieten. Het voelde als Norwoods energie. De man had de vorm aangenomen van een grote panda om zich sneller door de bossen te bewegen. Ronodan richtte zich weer op de leegte voor hem, in de hoop zijn doel te spotten. Hij hoorde Norwoods stem in zijn hoofd. 'Ik zie nog niks. Maar ik hoor hem. Vijftien graden Noordwest,' sprak Ronodan terug in gedachten en stelde zelf ook zijn koers bij. Hij had het gekrijs gehoord waar Norwood het eerder over had gehad. Ineens moest hij terug deinzen. Uit het niets dook uit de mist een gigantische rotswand op. Een gigantische klauw haalde naar hem uit. Hij kon het maar net ontwijken. Blijkbaar had de griffioen net als hij de wand niet gezien en was er tegenaan gevlogen. Een van zijn poten was vast komen te zitten tussen een groef in de wand. Zijn poot zag er aardig gebutst uit. Misschien was het wel gebroken. 'Norwood...ik heb hem gevonden,' liet Ronodan de man beneden telepathisch weten.

Wat Norwood al snel merkte in zijn panda vorm was dat zijn zintuigen hem meer hielpen, niet alleen dat. Het was net alsof de natuur hem meehielp. Alsof de natuur aanvoelde dat zijn doel te maken had met het ongewone geval dat zich in deze regio had verstrikt geraakt. Het schonk hem automatisch wat van hun opgeslagen magie mee. Norwood wist niet goed wat Jareth hiervan wist, maar als dit onderdeel was van de gegeven krachten die Jareth had weten vrij te maken. Dan was Norwood kort gezegd best tevreden er mee. Het kon altijd sterker en machtiger. De panda grijnsde even en gromde wat. Het was alsof hij nieuwe moed had gevonden. Iets wat nog meer in hem lost wist te maken. Een krachtiger streven. Iets waar hij ooit zo bang voor was leek er niet meer te zijn. Alsof hij iets losliet wat hem lang vastgenageld hing aan de grond. Hij kon dit samen met Ronodan oplossen. Hij moest hun persoonlijke verschillen opzij zetten en zich focussen op het doel. Norwood communiceerde daarom uit eigen initiatief met Ronodan. Ronodan reageerde al net zo collegiaal terug. Norwood stopte even en keek omhoog. Het was sneller om de lijn te volgen die Ronodan maakte, gezien ze op Puffoon sterker waren in wiskunde dan op Gren. Op Gren spraken ze vaak in uren dan in gradens en windrichtingen. Norwood zette daarna de looppas weer in en al snel hield hij Ronodan bij en liep al wat verder voor zijn collega uit. Norwood hield ineens halt en zijn blik schoot omhoog. “Ronodan! Pas...” een hard gekras blokkeerde zijn woorden en de panda gromde krachtig om zijn oren te bedekken. De ogen waren stevig dichtgeknepen en opende zich langzaam toen het gekrijs over was. De haren vielen al snel uit en Norwood was weer in zijn gewone vorm. De telepatische stem zei hem dat Ronodan hem had gevonden. ‘Vertel mij wat,’ mompelde Norwood onverstaanbaar. Goed, ik zie vanuit hier niet gek veel dan dat hij goed vast zit in de muur. De geologische ontstaan ziet er naar uit dat hier twee aardplaten zijn verschoven. In jip en janneke taal is het heel simpel een rotswand waar onze gevederde vriend in een spleet is vast komen te zitten. sprak Norwood Ronodan rustig toen en klom behendig in de bomen om op de boomtop te rusten naast Ronodan, die zich inmiddels op een veilige afstand buiten het bereik van de Griffioen bevond. Norwood zijn ogen groeide wat. Hij had veel mytische dieren op Gren gezien, maar dit bleef een imposant dier. Een immense combinatie van een adelaar en leeuw kraste af en toe wat en liet hier en daar een stevig gekrijs los. Hoe het hier vast is komen te zitten wist Norwood niet, maar iets leek hem een hint te geven. ‘Mangangaso,’ sprak Norwood ineens. Norwood zijn blik keek even naar Ronodan, maar herkende niet een blik van herkenning. ‘Vrijwel vertaald uit het oud grens betekend het Jager. Het is de naam van een primitieve stam die in deze streken rondtrekt,’ sprak Norwood en wees naar de heup van het dier. Het had enkele pijltjes die waren blijven hangen in de haren, maar het dier nauwelijks hadden verwond. Enkeling waren door de huid gestoken, maar het gif leek niet voldoende om het dier te verlammen. ‘Mijn vermoedde is dat de jagers het dier opgejaagd hebben en deze natuurlijke barriére als voordeel hebben gebruikt,’ sprak Norwood. ‘Ik vermoed dat ze meer man zijn gaan halen als ik de geuren van het bos zojuist moet geloven,’ was Norwoods stem serieus. ‘Voor hun is het geen mythisch wezen, voor hun is het puur voedsel. Een brok gigantisch voedsel,’ sprak Norwood. ‘In deze gevange staat, is het een makkelijkere prooi voor hun,’ was Norwood zijn stem. ‘Al met al, ben ik bang dat onze tijd beperkt is in deze situatie,’ klonk het serieus maar analytisch. ‘Is het dier vatbaar voor magie? Misschien kunnen we een illusie treffen dat het inslaapt voor een bepaalde tijd,’ was Norwoods oppering. ‘Echter, het sterke geslagen van de vleugels lijkt hem juist omhoog te houden en daardoor kan hij meer schade krijgen bij een val,’ was Norwood zijn stem kalm. Het was duidelijk dat het Norwood niet uitmaakte wat voor afkomst het dier had. Het was een leven en net zo kostbaar als het leven op Gren. Norwood wilde kostte wat kost ook de Griffioen naar huis zien krijgen zonder meer pijn te geven aan het dier. En de woorden van Ronodan van zojuist wierpen al vruchten af. Norwood dacht meer voor hij impulsief zijn magie gooide op de situatie. Norwood wachtte geduldig op een reactie van Ronodan, misschien had hij al een plan parraat.

Maybe there's an egg here:

I've been left here alone, like a damn criminal.
I've been praying for help 'cause I can't take it all.
I'm not done.....it's not over.
Well, what a suprise [open] Divider_by_cynicalasshole

Well, what a suprise [open] Divider_by_cynicalasshole

De berg was uit het niets uit de mist opgedoemd. Ronodan was er bijna tegenaan gevlogen. En samen met de berg zo ook de griffioen. Het was al snel duidelijk dat het beest zijn poot vast had weten te krijgen tussen een groef in de rotswand. Ronodan rolde even met zijn ogen toen Norwood hem wilde uitleggen wat er gebeurd was. Hij was niet achterlijk en beschikte ook over een set ogen en verstand die het beide prima deden. Hij luisterde verder maar half naar Norwood. Zijn gedachten waren niet meer bij de oorzaak maar bij de oplossing van het probleem. Het had geen zin om er te lang bij stil te staan. Dat beest moest hier weg, dat was nu de prioriteit. Ronodan schudde resoluut zijn hoofd toen Norwood een idee opperde. Daar had hij zelf ook al aan gedacht, maar had het meteen verworpen. 'De schok van een plotselinge verandering van omgeving door een illusie kan hem fataal worden. Verdoving kan hem alleen nog maar meer verwondingen opleveren,' zei hij bedachtzaam. De poot van het dier zag er nu al gebroken uit. Als hij verdoofd zou worden dan zou zijn poot onherstelbare schade kunnen oplopen. Er moest iets anders op te vinden zijn. Maar de griffioen was zo in paniek. 'Ik kan hem afleiden. Kan jij dan zijn poot uit die scheur krijgen? Dan zou ik hem hier kunnen houden, maar dan moet jij hem vastbinden. Het is maar totdat hij gekalmeerd is. Daarna kunnen we met hem communiceren,' zei Ronodan. Het was gevaarlijk. Maar dit plan zorgde voor het minste letsel aan het dier. Luchtmagie kon voorkomen dat de griffioen de eerste de beste luchtstroom pakte en ervandoor vloog. Maar dan moest Norwood het beest wel vast kunnen zetten. Ronodan wachtte nog voor een moment om te zien of Norwood nog iets op of aan te merken had, maar veranderde toen in een roodbruine paradijsvogel. Het dier knikte even naar Norwood maar vloog toen op de griffioen af. Als hij kleiner was, was hij moeilijker te raken. En terwijl hij het beest afleidde, kon Norwood hem vangen.

And I’m wondering why I still fight in this life.
‘Cause I’ve lost all my faith in this damn bitter strife.
And it’s sad.....it’s so damn sad.

Norwood gaf een serieuse oppering over de illusie, maar de bedachtzame reactie was hard en eerlijk. ‘Ik vermoedde al zoiets,’ sprak Norwood met een tamelijke kalmte in zijn stem. Hij voelde aan heel de situatie dat Ronodan al bezig was met het beramen van een plan. Norwood hoorde ineens de stem van zijn partner in deze opdracht. Zijn ogen werden serieus. Het was inderdaad riskant om het dier los te laten. Even slikte Norwood moeizaam. Nee! Hij moest niet onzeker worden, hij was leerling van Jareth, opvolger van de heer van het woud. Hij kon dit, hij zou tonen dat hij in staat was deel te nemen met gevaar voor eigen leven. Norwood zijn ogen sloten zich en hij haalde even diep adem. In een ruk opende hij zich en zette zich krachtig af. In de lucht draaide hij zich een paar keer rond. Hij spreidde zijn armen en zijn handen vormde zich alsof hij een tennisbal vast had. Zijn lippen toonde dat hij iets leek te mompelen. Norwood landde toen iets dichter bij de griffioën. Bestudeerde vluchtig de rotswand om te zien wat de beste optie leek voor hem. ‘Ik ben klaar, op mijn teken wil ik dat je kaarsrecht omhoog vliegt,’ sprak Norwood toen met serieuze toon. Hij keek over zijn schouder naar Ronodan die gelijk in actie overging, want hij stoof met een ruk als een paradijsvogel langs hem heen. ‘Wie is hier nu de nachtegaal met zijn vogelvorm?’ mompelde hij verzuchtend en grinnikte. Geen tijd voor verdere grapjes, Ronodan was in bereik van de Griffioen die hier heftig op reageerde. Hou vol, Ronodan. Norwood sprong met grote sprongen richting de rotswand. Hij liep over een klein richeltje richting het punt dat hij vlak bij de griffioen was, waar zijn poot in de voeg was gekomen. Wat Ronodan ongetwijfeld kon voelen was dat bij de vreemde willekeurige sprongen er niet bepaald een willekeurigheid in het spel was. Iedere sprong vormde nieuwe verbindingen. Het had Norwood ook even gekost maar Ronodan wist dat hij nu maar een enkele uitweg had, en dat was recht naar boven. Norwood had een koker aan filterdunne, ijzersterke draden gesponen om hun drie. ‘Ronodan! Nu!’ was Norwood’s teken. Norwood vormde een paar snelle zegels en sloeg zijn vlakke hand tegen de rotswand. Hij voelde een windvlaag en zag nog net een roodbruine vlek achter hem langs schieten. De barst werd kort uiteengeduwd door wat hout dat uiteen zette. Waardoor de poot van de Griffioen meer speling kreeg. Nu kwam de gok van Norwood in het spel, zou de Griffioen op hem afgaan of op Ronodan? Norwood drukte zich tegen de wand toen het imposante beest omhoog schoot, recht op zijn doel af. Norwood grijnsde, zijn vermoede was bevestigd. Ronodan was te kwetsbaar in deze vorm dacht de Griffioen. Norwood had het dusdanig gesponnen dat Ronodan’ precies door een rond gat kon. Met lichte gloed was dat gat zichtbaar, maar je moest goed kijken en er op focussen. Ronodan die dat klaarblijkelijk deed zag het dus beter dan de griffioen die enkel oog had voor zijn prooi. Ineens hielt de griffioen krachtig halt en leek hij ergens in vast te zitten. Norwood zijn handelingen waren in werking getreden. De krachtige vleugels leken verstrikt in de gesponnen draden. De korte vergrotte paniek zorgde voor meer draden die zijn grip verstevigde. De dier leek daardoor ineens te vallen. Echter had Norwood hiermee rekening gehouden. Vlak boven de boomtoppen bleef het dier hangen aan een paar sterke kabels die hij klaar had gemaakt in vlugge tijd. Norwood liet de kabels langzaam versoepelen waardoor het dier langzaam zakte. Het was niet in staat te bewegen in deze toestand en Norwood wist de poten bijeen te dirigeren door middel van deze spreuk. Hij bond ze vast met een stel stevige lianen, met acht op de gebroken poot. Op dat moment maakte hij de draden vrij die oplostte in het niets. Licht zweet parelde hem van het gezicht. Dit was toch stiekem best intens, niet omdat hij zo gek veel magie gebruikte. Meer dat hij zijn leefde waagde voor zo’n prachtig wezen. Hij keek toen richting Ronodan, die ongetwijfeld wist hoe het dier kon gekalmeerd worden.

Als je het vermoedde waarom stelde je het dan voor? Ronodan negeerde de neiging om met zijn ogen te rollen. Dit was niet het moment. Met een lichtelijk opgetrokken wenkbrauw zag Ronodan hoe de kleine nachtegaal ineens het voortouw nam. Vernieuwend. Maar hij veranderde in een paradijsvogel om zijn deel van het plan uit te kunnen voeren. Dat hoorde ik Norwood stuurde hij telepathisch door naar de man terwijl hij op de griffioen afvloog. Veel meer reageerde hij er niet op. Hij had nu een ander doel voor ogen. Het dier kwam al snel in zicht. En zoals Ronodan had verwacht had begon het naar hem uit te halen. Maar in zijn kleinere vogelvorm was het voor het beest een stuk moeilijker de man te raken. De griffioen raakte zo in de ban van Ronodan dat hij compleet vergat dat Norwood er ook nog was. Maar zodra Ronodan Norwoods stem hoorde veranderde zijn kat en muis spel. Als een speer vloog hij omhoog. De griffioen was compleet vergeten dat Norwood nog bestond. Alles wat hij zag was dat zijn prooi vertrok en hij voelde ineens speling bij zijn poot om erachteraan te gaan. Met een paar sterke slagen zat hij vlak achter Ronodans staartveren. De vogel keek naar zijn achtervolger. 'Ja tuurlijk joh. Wat denk je zelf,' sprak hij grijnzend, voor zover een paradijsvogel kon grijnzen. Hij richtte zijn blik weer recht voor zich en vouwde zijn vleugels strak tegen zijn lichaam aan terwijl hij door het gat vloog waarna zijn vleugels zich meteen weer spreidde om snelheid te minderen. Het beest zat gevangen en Norwood wist hem met stevige lianen op te vangen en in veiligheid te brengen. Ronodan daalde weer met de sierlijke gratie van de paradijsvogel. Toen hij bijna op de grond was transformeerde hij terug. Hij keek niet naar Norwood. Zijn blik bleef op de griffioen gericht die zich paniekerig los probeerde te worstelen. Hij plukte een veertje uit zijn haar maar liet toen zijn bloedrode grote vleugels verschijnen. Met een paar slagen zat hij op een dikke tak, vlak bij het dier. Het keek hem kwaad aan het krijste. Maar Ronodan negeerde het. Hij stak voorzichtig zijn hand uit om de kop van het beest aan te raken. Een paar minuten zaten ze zo stil. De griffioen was gestopt met bewegen en keek enkel naar Ronodan. Hij was met het dier via zijn gedachten aan het praten. Oogcontact was hierbij heel belangrijk. Hij moest zien dat het van Ronodan vandaan kwam. En het werkte, de griffioen werd rustig. Uiteindelijk verbrak Ronodan het contact en keerde terug naar Norwood. 'Je kunt hem nu wel weer losmaken. Hij zal rustig blijven. Ik heb hem beloofd dat we hem naar huis brengen. Hij mist zijn moeder. Kennelijk is onze grote jongen hier, nog maar een jong kind,' vertelde hij

Norwood had het voorgesteld omdat open communicatie op levensbedreigende missies levens kon kosten. Op zijn expedities als archeoloog was dat een handeling uit ervaring. Met een snelle blik keek hij richting Ronodan die zijn onderdeel ging uitvoeren. Norwood schonk hem een vriendelijke glimlach. Het was immers een teamwork dat hier verreist was. Het was ook niet zozeer vervelend bedoeld, meer om de sfeer minstens beter te maken tussen de twee. Norwood werkte snel, iedere seconde die Ronodan moest gebruiken om te ontwijken verhoogde de kans dat dit plan anders ging lopen. Norwood keek gespannen toe hoe het zou lopen. De griffioen was log, maar had al net zoveel snelheid en wist hem bij te benen. Echter was Ronodan een fractie sneller. De Griffioen was gevangen voor men er iets tegen kon doen. Norwood liet hem rustig zakken aan de sterke draden en bond hem voor de zekerheid nog vast. Norwood liep met kalme passen richting de griffioen en keek naar Ronodan die zijn rol ging vervullen nu. Norwood keek aandachtig naar het stilzwijgende tafereel en het haastige ademhalen van de griffioen verdween en maakte plaats voor rust in het lichaam. Norwood keek naar Ronodan die hem toelichting gaf op het feit dat de griffioen een klein kind was. De lianen verwolken en brokkelde uiteen waardoor de griffioen vrij was. Norwood liep richting de Griffioen en zeeg neer op zijn knieën. ‘Geen zorgen, dit voelt misschien raar,’ sprak hij zachtjes en legde zijn handen boven de been. Kleine lichtgevende puntjes zweefde van zijn handen naar de gebroken poot van de griffioen. Deze leek even te krassen maar Norwoods zekerheid wist dat de griffioen door zou hebben wat hij deed. Het voelde niet fijn, maar minstens kon hij de pijn in de poot allicht verminderen. Norwood nam weer afstand en knikte naar Ronodan. Ineens leek hij iets te horen. ‘Ronodan!’ voor Ronodan kon reageren duwde hij hem opzij en ontweek op een haar na een verdovende naald die op hun schoot. Norwood keek rond. ‘Vijf man, verkenningstroepen,’ sprak hij kalm. ‘Ze komen terug voor de griffioen,’ sprak Norwood met een ijzerscherpe tong die de conclusie betrof. Gelijk had de griffioen achter hun zich op zijn poten gewerkt en had een dreigende houding aangenomen. Het bevestigde de vermoedens van Norwood dat dit mesnen waren die mede de oorzaak waren dat het dier vast zat. Norwood keek naar Ronodan en had een stevige houding aangenomen. Hij wist de exacte locaties van ze, hoe goed ze gecamofleerd waren. Aanvallen bleven voor nu uit. Of ze wachtte op een moment om toe te slaan, of op versterking. Norwood keek strak naar de omgeving. ‘Ik geef het een kwartier als de verkennigstroepen er nu al zijn,’ sprak hij kalm en keek naar Ronodan. ‘Onze kleine vriend zal nog even moeten wachten op zijn thuis,’ sprak Norwood met een verzuchtende stem in zijn toon. Zijn ogen keken toen zelfverzekerd voor zich uit. ‘Maar we krijgen hem daar, kostte wat kost,’ sprak hij zeker en had een vermakelijke grijns op zijn gezicht. Het was te zien dat hij zichtbaar genoot van deze missie en dat hij vertrouwde op zijn collega er in.

Er waren een paar momenten geweest dat de griffioen de neiging had gehad om van hem weg te kijken, om terug te vallen in zijn paniek. Maar Ronodan had zijn kop stevig vast gehad en had hem gedwongen om terug te kijken naar hem. Hij was nu met hem aan praten en het beest moest maar luisteren. Zo kwam hij erachter dat het eigenlijk nog maar een kind was. Hij deed een stap opzij toen hij klaar was om Norwood erlangs te laten en de poot van het dier te genezen. Tenminste, Ronodan gokte er maar op dat dat was wat hij aan het doen was. Ronodans gedachten waren ondertussen alweer een stuk verder. Hoe moesten ze dat beest hier vandaan krijgen? Een vreemd zoemend geluid op de achtergrond haalde hem uit gedachte. Dat klonk verdacht veel als...Hij werd opzij geduwd door Norwood. Zijn ogen waren strak gericht op de naald die nu in de bast van een boom tot stilstand was gekomen op de plek waar hij zoeven nog had gestaan. Zijn hoofd schoot met een ruk opzij. Zijn verschillend gekleurde ogen strak gericht op de plek waar de aanvallen vandaan kwamen. 'Typisch,' fluisterde hij tegen zichzelf. Ze verscholen zich, zoals blijkbaar gebruikelijk was voor Grenanen. Geen een op een gevecht aandurvend. 'Houd jij je maar bezig met het beschermen van hem,' zei Ronodan met een hoofdknik op de griffioen. 'Dan houd ik me wel bezig met hen,' ging hij verder terwijl hij weer voor zich keek. Zijn gezicht had een duistere, enigszins sadistische blik. 'En ik maar denken dat vandaag niet leuk ging worden,' mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij een paar stappen vooruit zette. Hij sloot zijn ogen en luisterde. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Hij kon duidelijk het kloppen van hun harten horen. Sommige sneller en nerveuzer dan anderen. Hij wist precies waar ze waren. Met zijn arm maakte hij een onderhandse gooiende beweging. Een windvlaag stak op en twee van de mannen vielen uit de boom. Ronodan stak zijn arm uit en een windvlaag vanachter een van de twee mannen bracht de arme stumper zijn kant op. Een meter voor hem hield Ronodan hem staande. Hij ademde diep in en balde zijn hand tot een vuist. In eerste instantie leek er niets te gebeuren. Maar de man voor hem greep ineens naar zijn keel happend naar lucht. Langzaam begon hij rood aan te lopen en zijn ogen uit te puilen. Hij raakte in paniek toen hij geen lucht meer kon inademen. Zijn nagels kraste over de huid van zijn keel. Hij probeerde de slikken maar moest hoesten waardoor nog meer kostbare lucht ontsnapte. Zijn ogen begonnen weg te draaien en hij zakte door zijn benen. Toen pas had de andere man zijn moed hervonden en kwam schreeuwend op Ronodan afgerend. Ronodans vuist ontspande zich en alsof hij een vlieg weg sloeg gooide een sterke windstoot zijn eerdere slachtoffer tegen de schreeuwende man aan. De man die bijna gestikt was haalde piepend adem en hoestte wat bloed op. Die lag wel even te creperen daar. En als hij zich weer minder misselijk zou voelen zou hij het waarschijnlijk niet in zijn hoofd durven te halen Ronodan aan te vallen. De andere aanvaller had zijn angstige ogen gericht op Ronodan. Wetende dat deze man totaal geen moeite leek te hebben met het vermoorden van hem of zijn mannen. Je zag hem overduidelijk de overweging maken om te vluchten. Maar nog voor hij een beslissing had kunnen nemen had een onzichtbare kracht hem opgetild en hard tegen een boom aangeslagen. Ronodan liet zijn arm weer zakken terwijl de man met open ogen van de schrik tegen de boom aan bleef zitten. De bast achter hem kleurde rood en het duurde even voordat ook de rest doorhad dat de man een gat in zijn achterhoofd moest hebben. 'Oeps,' zei Ronodan zachtjes. Het was niet de bedoeling geweest hem echt te vermoorden. Ach ja, had hij maar niet in de weg moeten staan.

Norwood zijn ogen keken op toen hij het geritsel opving, het was inderdaad zoals hij had verwacht. De mannen hadden versterking geroepen om hun feestmaal te vangen. Dit waren primitievelingen die wisten hoe ze het oerwoud moesten gebruiken in hun voordeel. Hun magie was daarentegen minder ontwikkeld dat van de twee waar ze tegenover stonden. Norwood had wat magie gebruikt op het helen, maar had bewust gekozen niet teveel te verspillen. Het gritsel was een voorteken dat hij daarin een goede keuze had gemaakt. Norwood knikte naar Ronodan toen hij de sadistische blik had gevangen. Het zag er naar uit dat Ronodan zich even wilde uitleven op de mannen die hun weg versperde. Norwood zag dat de mannen zonder moeite werden tegengehouden door Ronodan aan de ene kant. Echter was de beschilderingen op de armen en torso’s van de mannen een teken genoeg dat hij geen zorgen moest baren over de mannen die voor Ronodan een kleine moeite waren. Deze stam stond bekend om hun aanval in de rug. Norwood legde twee vuisten op elkaar en sloeg ze uiteen. ‘Dankjewel cursussen en trainingen,’ mompelde hij en zette de klassiek gekleurde bamboestok tegen de grond en duwde zich met een krachtige zet over de rug van de Griffioen met een ferme sprong. En Norwood had geen ongelijk. Norwood zette zijn bril af en grijnsde. Het leek in slowmotion te gaan. De pijlen schoten van meerder kanten op de griffioen en hem af. De stok vloog als een bezettene om hem heen. Werd uitgeduwd en weer naar Norwood getrokken in een draai. Na een paar minuten stopte het vuur. Norwood wist dat dit het moment was, want ze moesten hun pijltjes herpakken. Norwood zijn stok verdween en de zee van naalden viel op de grond. Hij maakte een cirkel om zijn buik en spande zijn buikspieren aan. Hij leek net een onzichtbare bal vast te hebben. Met heftig geschreeuw werd duidelijk dat de mannen pijn leden. Lianen met doorns waren uit de bomen gegroeid en hadden ze doorboord met een krachtig slaap middel. Norwood’s zijde leek in orde. Norwood zette zich af en sprong weer net zo behendig met de stok naar de andere zijde. Hij keek naar de levenloze man tegen de boom en zweeg even. ‘Soms eisen missies slachtoffers,’ mompelde hij alsof hij er geen moeite mee leek te hebben. Norwood zijn blik schoot opzij. Hij hoorde het geluid dat verdacht veel leek op die van een toekan, maar iets verradde dat het een mensenstem was. De afronding met een klakkende tong was iets wat een toekan niet kon hebben. ‘Ze trekken zich terug,’ sprak Norwood met een harde conclusie. Norwood draaide zich naar de griffioen en keek toen opzij. Hield zijn omgeving bewust in de gaten en keek naar Ronodan om hun plan deze griffioen terug te krijgen op Puffoon voort te zetten.

De pure angst in de uitpuilende ogen van zijn tegenstander. Dat deed iets met Ronodan. Hij verloor de realiteit. We het waren daar voor hem, dat interesseerde hem niet. Hij zag hen niet. En gezichten waren een waas voor hem. Hij wist alleen dat ze in de weg stonden en dat hij geacht was er iets aan te doen. De ijzeren band om zijn nek. Het laatste souvenir dat Reá hem had meegegeven, prikte hevig in zijn hals. Maar zelfs dat voelde hij niet meer. Het drong zich te ver naar de achtergrond. Hij was weg. Met een grijns vocht hij tegen zijn aanvallers waarvan hij zich niet eens meer kon herinneren hoe hij hierin terecht was gekomen. Het zou wel een reden hebben gehad. Wat vreemd was, was dat hij bekende stemmen miste. Waar was Refr? Hij kon zijn hulp nu goed gebruiken door aanvallers uit onverwachte hoeken onschadelijk te maken. Hij kon zich er nu niet te druk om maken. Ronodan had andere dingen aan zijn hoofd. Maar hij zou Refr zeker een pittig woord toespreken als ze terug waren in Fela. De klap die zijn laatste slachtoffer tegen de boom maakte liet hem pas stoppen. De roodgekleurde stam liet hem weten dat hij iets te ruw was geweest. Achter hem hoorde hij een stem mompelen. 'Dan had hij maar niet in de weg moeten staan hé Hal?' vroeg hij grijnzend met een vriendschappelijke toon in zijn stem terwijl hij over zijn schouder keek. Maar Ronodans grijns verdween toen hij Haraldur niet zag staan. Evenmin als Refr of Eiliv. Verwarring stond op zijn gezicht terwijl Ronodan langzaam terug keerde naar de wereld waarin hij zich zou moeten bevinden. Hij draaide zich een stukje om en keek naar Norwood. Zijn gezicht werd steeds scherper en Ronodan besefte dat de stem die hij hoorde, die stem die in zijn hoofd als die van Haraldur geklonken had, van hem moest zijn geweest. Hij wist niet of de man zijn verwarring had gezien naar hij verder sprak. Ronodan knikte kortaf en liep op de griffioen af. Hij keek even naar het beest. Ze moesten het nog terug naar Puffoon zien te krijgen. Dan kon hij eindelijk terug naar huis. Hij was toe aan wat slaap. 'Ik kan ons meenemen naar Puffoon. Maar dat zal de griffioen niet leuk vinden. Weet je iets tegen de stress?' vroeg hij kalm.

PROFILE MAGICIAN

» Now that's a suprise (Rhine only)
» what a nice suprise
» Suprise bitch, bet u'd thought the last of me [c]
» birthday suprise? *sasuke*
» How are you? -open-

Well, what a suprise [open]

Well, what a suprise [open]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen