Het was een heerlijk slecht weertje, dus dit was aangenaam genoeg voor Sasuke om weer te gaan trainen. Een kille lach verliet zijn mond en hij pakte zijn spullen: een katana, wat eten en drinken. Dat was alles dat hij nodig had. Een grijns stond op zijn gelaat. Hij was helemaal aan het doordraaien, hij had al een tijdje weer zich compleet afgesloten voor anderen en was daardoor weer helemaal de sadistische toer opgegaan. Hij verliet zijn kamer en sloeg de deur dicht die meteen in slot viel, niemand zou dus nog binnen geraken. Hij keek even vernietigend naar mensen die hem nogal verbaasd aankeken en hij begon dan schel te lachen. Langzaam liep hij dan naar buiten, mensen meden hem, het was ook niet meer dan normaal dat ze dat deden. Hij was ook niet meer normaal te noemen. Hij was… Verandert, de breuk met RHine, de trainingen met Itachi hadden hem gemaakt tot wie hij nu was. Een niet al te vredelievend persoontje. Uiteindelijk arriveerde hij aan de watervallen en begon hij met trainen. Met zijn zwaard begon hij gewoon kopieën die hij zelf had gecreëerd af te maken, maar hij had ze niet al te makkelijk gemaakt voor hemzelf, maar hoe moeilijk hij ze ook maakte, elke keer als hij dit deed leek het erop dat hij ze makkelijker kapot kreeg. Een diepe zucht verliet zijn keel, hij was slechtgezind, zeer slechtgezind. Hij schreeuwde en sloeg met een speciale techniek een rots doormidden. Even keek hij verbouwereerd naar de rots die uiteen schoof en dan op de grond viel met een luide knal. Een venijnige grijns was op zijn gezicht verschenen. Dit was handig. Sasuke bleef nog even naar de rots kijken terwijl zijn inmiddels rode ogen bloed begonnen tranen. Dit was echt veel te handig die techniek. En dan besefte hij dat er al iemand een tijdje aan het toekijken was. “Wat moet je” zei hij op een botte kille toon terwijl hij zich omdraaide en dan zag wie het was. “Ahahaha…” begon hij te lachen en hij keek dat o zo bekende meisje aan. Zijn blik stond moordlustig terwijl het bloed dat op zijn gezicht hing langzaamaan begon te drogen.

(Rhine)

Rhine had de geruchten over Sasuke gehoord, hij was helemaal doorgeslagen. Urgh fijn een psychopaat op de school. Nee Rhine was niet bepaald blij te noemen en ze was ook meer op haar hoede. Ook werkte ze haar technieken bij. Nu was ze nog beter in staat om haar schaduwen tot wapens te gebruiken. en ook een zeer handige techniek die ze had uitgewerkt was een bal, een bal van pure duisternis. Zeer doeltreffend was het. Rhine liep naar de waterval met een normale tret. Ondanks dat het zo koud was liep ze rond in een kort zwart jurkje en bruine enkellaarsjes. Haar haar was in een lange vlecht met zwarte linten er doorheen gebonden. Rhine kon zich goed herinneren dat Sasuke van deze jurk had gehouden maar nu twijfelde ze eraan of dat niet gewoon een leugen was geweest. Elke keer als ze aan hem dacht werd ze misselijk, als ze er aan dacht hoe hij haar had aangeraakt hoe ze bij hem had geslapen hoe ze zich altijd veilig had gevoeld bij hem. Hoe hij haar mee naar nova had genomen. Al die mooie herinneringen hadden nu een zure nasmaak. Ze schrok toen ze nog iemand aantrof bij de waterval. Hij zag er vreselijk uit. Hij was woedend en ronduit gek. Rhine lostte op en keek vanachter een rots toe. nee dit was niet goed. Hij was echt helemaal doorgeslagen. “Wat moet je” zei hij op een botte kille toon terwijl hij zich omdraaide en dan zag wie het was. “Ahahaha…” begon hij te lachen en hij keek dat o zo bekende meisje aan. Zijn blik stond moordlustig terwijl het bloed dat op zijn gezicht hing langzaamaan begon te drogen. Rhine keek hem vol walging aan terwijl haar blik verharde en haar ogen zwarter werden Rhine was wat bijgekomen waardoor ze nu normaal slank was. "Wat is er toch van je geworden" zei ze hoofdschuddend. Ze walgde van hem, ze walgde van alles waar hij iets mee te maken had.

Uiteindelijk arriveerde hij aan de watervallen en begon hij met trainen. Met zijn zwaard begon hij gewoon kopieën die hij zelf had gecreëerd af te maken, maar hij had ze niet al te makkelijk gemaakt voor hemzelf, maar hoe moeilijk hij ze ook maakte, elke keer als hij dit deed leek het erop dat hij ze makkelijker kapot kreeg. Een diepe zucht verliet zijn keel, hij was slechtgezind, zeer slechtgezind. Hij schreeuwde en sloeg met een speciale techniek een rots doormidden. Even keek hij verbouwereerd naar de rots die uiteen schoof en dan op de grond viel met een luide knal. Een venijnige grijns was op zijn gezicht verschenen. Dit was handig. Sasuke bleef nog even naar de rots kijken terwijl zijn inmiddels rode ogen bloed begonnen tranen. Dit was echt veel te handig die techniek. En dan besefte hij dat er al iemand een tijdje aan het toekijken was. “Wat moet je” zei hij op een botte kille toon terwijl hij zich omdraaide en dan zag wie het was. “Ahahaha…” begon hij te lachen en hij keek dat o zo bekende meisje aan. Zijn blik stond moordlustig terwijl het bloed dat op zijn gezicht hing langzaamaan begon te drogen. "Wat is er toch van je geworden" zei ze hoofdschuddend. "Dat zie je toch? Het perfecte moordwapen dat je van een mens kan maken. Wat ben je toch een dom wicht." zei hij terwijl hij zijn wapen bekeek. "Ja, het is leuk, de persoon die je het liefst onder de grond ziet hier tegenkomen." Hij kwam dichter en drukte haar tegen een rots, terwijl zijn zwaard tegen haar keel drukte "I spared your life on a whim, and now that whim is telling me to finish what I started." zei hij voor hij een woord mompelde "Strangle" en een slang kwam uit zijn mouw en zette haar vast in een greep terwijl het zijn bek opende en richting de arm ging om te bijten zodra ze poging zou doen om op te lossen. Sasuke hield elke beweging van haar nauw in de gaten met zijn sharingan. Enkel goed getrainden konden de sharingan omleiden. Misschien had Rhine wel goed getraind, maar toch betwijfelde hij dat ze hier zonder slangenbeet zou uitkomen. En hij wist nu eenmaal goed genoeg wat haar dodelijk zou kunnen treffen: de beet van een slang.

Rhine was niet verbaasd over het feit dat sasuke bij de waterval rondhing. Het was namelijk zijn lievelingsplek, dat was waarschijnlijk het enige waar hij niet over gelogen had. Deze plek zat vol met gemnegde herinneringen voor hen beide. Al die herinneringen hadden rhines hart ooit sneller den slaan maar nu voelde ze alleen maar walging en haat. Die mooie momenten waren niet echt geweest, ze waren een leugen net zoals zijn liefde. Rhine raakte er steeds meer van overtuigd dat Sasuke gewoon niet in staat was om lief te hebben. Hij was een monster, een gevoelloos monster en dat zou hij in haar ogen altijd zijn. Zijn kracht was indrukwekkend, hij had vast weer zitten trainen, daar was ze al bang voor geweest. Maar Rhine had ook niet stil gezeten ze had haar kunsten verfijnd ze was niet van plan om nog eens van hem te verliezen, om hem haar nog eens pijn te doen. Nee dat zou ze niet toelaten. Dat zie je toch? Het perfecte moordwapen dat je van een mens kan maken. Wat ben je toch een dom wicht." zei hij terwijl hij zijn wapen bekeek. “Je bent ziek Sasuke, zwaar ziek.” Zei ze met een kille blik en een kalme maar harde stem. "Ja, het is leuk, de persoon die je het liefst onder de grond ziet hier tegenkomen." Hij kwam dichter en drukte haar tegen een rots, terwijl zijn zwaard tegen haar keel drukte. “Die gedachten deel ik met je ventje” Zei ze fel. Ze was niet onder de indruk ze was niet bang voor zijn speeltjes. "I spared your life on a whim, and now that whim is telling me to finish what I started." zei hij voor hij een woord mompelde "Strangle" en een slang kwam uit zijn mouw en zette haar vast in een greep terwijl het zijn bek opende en richting de arm ging om te bijten zodra ze poging zou doen om op te lossen. Oké oplossen was dus geen slim plan. Maar ze had andere trucjes om dat vervelende beest van zich af te krijgen. Nee zo makkelijk zou ze het hem dit keer niet maken. Sasuke hield elke beweging van haar nauw in de gaten met zijn sharingan. Ze moest toegeven ergens had hij dit goed bedacht. Hij wist dat hij met slangen een heel eind kon komen. Vervelende allergieën ook altijd. Rhine wist dat hij haar in de gaten hield. Maar spijtig genoeg voor hem had ze geen bewegingen nodig ze moest alleen haar geest gebruiken. Haar schaduw kronkelde over haar been en ging naar de slang, omhulde hem en verbrijselde hem tot as. Rhine keek Sasuke met een engelachtige glimlach aan. “Wat vind je van mijn nieuwe trucje schat?” Zei ze met een duivelse scherpheid in haar stem. Nu konz e makkelijk oplossen, en dat deed ze ook. Ze kwam achter hem weer tevoorschijn. “Je zult beter je best moeten doen Uchiha.” Daagde ze hem uit. Dit was een spel, een spel met als inzet hun levens, een spel dat ze weigerde te verliezen…

Sasuke was weer volop opgewarmt, ja dit was een makkie. Het zou echt zo makkelijk gaan, dat hij haast geen moeite meer hoefde te doen om de klonen te verslaan. Al de herinneringen die hij hier had achtergelaten met RHine waren natuurlijk een grote leugen. Zijn hart lag al een tijdje bij iemand anders die hem niet tegenhield om te trainen. Tári... Even ging zijn hart sneller slaan maar hij verbande de gedachte toen hij hoorde wat Rhine zei: Dat zie je toch? Het perfecte moordwapen dat je van een mens kan maken. Wat ben je toch een dom wicht." zei hij terwijl hij zijn wapen bekeek. “Je bent ziek Sasuke, zwaar ziek.” Zei ze met een kille blik en een kalme maar harde stem. "Ja, het is leuk, de persoon die je het liefst onder de grond ziet hier tegenkomen." Hij kwam dichter en drukte haar tegen een rots, terwijl zijn zwaard tegen haar keel drukte. “Die gedachten deel ik met je ventje” Zei ze fel. Een venijnige grijns verscheen op zijn gezicht vol met moordlust. "I spared your life on a whim, and now that whim is telling me to finish what I started." zei hij voor hij een woord mompelde "Strangle" en een slang kwam uit zijn mouw en zette haar vast in een greep terwijl het zijn bek opende en richting de arm ging om te bijten zodra ze poging zou doen om op te lossen. Dit was een goed plan geweest, om uit te lokken hoe ze eruit kon geraken. Sasuke hield elke beweging van haar nauw in de gaten met zijn sharingan, zodat hij wist wat ze zou doen. Haar schaduw kronkelde over haar been en ging naar de slang, omhulde hem en verbrijselde hem tot as, schaduwen waren dus haar nieuwe speeltjes, maar hoe meer zon er was, hoe slechter haar schaduwspel ging. “Wat vind je van mijn nieuwe trucje schat?” Zei ze met een duivelse scherpheid in haar stem. "Ik ben niet onder de indruk" zei hij met een glimlach. Ze verscheen achter hem, natuurlijk, zoals ze altijd deed. Hij hield zijn hand omhoog en liet de wolken verdwijnen. Nu was er alleen nog maar pure zon te zien en de helderblauwe lucht. “Je zult beter je best moeten doen Uchiha.” Daagde ze hem uit. "Nee" zei hij voor hij net zoals haar verdween, niet achter haar, boven haar of naast haar, maar onder de grond. Zijn hand stak alleen nog boven uit terwijl hij naar haar enkel greep en deze onder serieuze hitte zette. "Double decapitation technique" zei hij voor hij Rhine meer onder de grond trok zodat alleen haar hoofd nog boven de grond was. Hij verscheen weer boven de grond en hurkte voor Rhine "Je bent zo voorspelbaar" mompelde hij terwijl een geamuseerde grijns zijn gezicht sierde. Met zijn zwaard ging hij naar haar nek. "Je weet toch hoe ze dit vroeger deden. Oftewel werd je gestenigd oftewel werd je hoofd eraf gekapt." Sasuke stond recht maar hield haar nauwlettend in de gaten, met zijn zwaard op haar keel geduwd.

Rhine kon haast niet geloven dat ze zich ooit had laten verleiden door deze gast. Hij was gek, zwaar gestoord, helemaal loco. Ja ze voelde zich echt idioot dat ze ooit van hem had gehouden dat ze Sasori’s hart had gebroken voor iets dat zo listig en gemeen was. Ja Sasuke was voor haar geen mens hij was een monster, een ziekelijk walgelijk monster. Niets meer en niets minder. hield elke beweging van haar nauw in de gaten met zijn sharingan, ze had altijd al een hekel gehad aan zijn rode ogen. Rhine voelde zich er altijd naakt door, hij kon alles zien elke verandering iedere ademhaling, en dat vond ze verschrikkelijk. "Ik ben niet onder de indruk" zei hij met een glimlach. Ze verscheen achter hem, natuurlijk, zoals ze altijd deed. Hij hield zijn hand omhoog en liet de wolken verdwijnen. Rhine trok een wenkbrauw op. Wat wilde hij daar nu mee bereiken? De zon was fel ja maar enigzinds werkte dat ook in haar voordeel. De zon stond op de juiste hoogte waardoor deze meer dan genoeg schaduw op hen en de rotsen wierp. Eigenlijk had hij haar nu zelfs geholpen, de schaduwen waren donkerder dus krachtiger. Rhine keek hem verveeld aan, ze vond het altijd irritant als hij haar onderschatte. "Nee" zei hij voor hij net zoals haar verdween, niet achter haar, boven haar of naast haar. Waar was hij heen? Rhine keek om zich heen en toen ze door kreeg waar hij zat was het al te laat, hij greep haar enkel en sleurde haar de grond in. Awtsh fijn nu was haar huid hier en daar geschaaft. Zijn hand, die was zo heet geweest. Zo vreselijk heet. Awtsh nu was haar enkel verbrand, jippie. Maar rhine liet zich er niet door afremmen ze was al met ergere wonden een gevecht aangegaan. Rhine zat tot aan haar hoofd in de grond. Grrr ze hield niet van de grond en al zeker zo niet. Hij verscheen weer boven de grond en hurkte voor Rhine "Je bent zo voorspelbaar" mompelde hij terwijl een geamuseerde grijns zijn gezicht sierde. Met zijn zwaard ging hij naar haar nek. "Je weet toch hoe ze dit vroeger deden. Oftewel werd je gestenigd oftewel werd je hoofd eraf gekapt." Sasuke stond recht maar hield haar nauwlettend in de gaten, met zijn zwaard op haar keel geduwd. Rhine draaide met haar ogen. “Ík ben voorspelbaar? Moet jij nodig zeggen. “ Zei ze met haar blik op haar voor ze oplostte en boven de grond weer tevoorschijn kwam. “Nu is het mijn boord” Zei ze met een grijns. Hij had niet echt goed opgelet de arme jongen terwijl hij haar hiel had vastgenomen was ze haar schaduwen al gaan verspreiden en had ze hun schaduwen met elkaar verbonden. Ze spiegelde nu elkaars bewegingen. Rhine richtte haar hand op, de hand waar hij zijn zwaard hield. Ze deed haar hand naar haar andere arm en maakte er een snijdende beweging mee, waardoor hij een diepe snee in zijn arm maakte. Vreemd genoeg vond Rhine het ergens lastig om hem te vermoorden, ze had van hem gehouden…Maar nu moest ze hard zijn ze moest hem doden. Ze liet de schaduwen weer los nadat ze hem zijn zwaard in het meer had laten gooien. “Zo geen atributen meer” zei ze met een geamuseerde uitdrukking op haar gezicht. Haar hiel deed pijn maar ze negeerde het, ze dwong zichzelf door te gaan.

Sasuke's grijns was groot, zeer groot, dat je haast zou zeggen dat hij helemaal doorgedraaid was. Nou net niet helemaal, hij had nog één klein stukje hart en dat was hij verloren aan één bepaalde persoon. Dus hij was nog wel een mens. Rhine had het aan het verkeerde eind. Oké hij was wel een monster doordat hij wat met haar zou doen dat gewoon niet menselijk zou zijn sinds mensen dit nooit zouden doen. Hij had geen hart, behalve voor maar een persoon. Hij activeerde zijn sharingan en hield haar nauwlettend in de gaten. "Ik ben niet onder de indruk" zei hij met een glimlach. Ze verscheen achter hem, natuurlijk, zoals ze altijd deed. Hij hield zijn hand omhoog en liet de wolken verdwijnen. Hm, toch niet zoals hij verwacht had, hij kon natuurlijk alles donker maken en daar zou hij ook mee in voordeel zijn, maar nu was zij met haar laffe schaduwtjes in het voordeel, ze reikten langer, stomme zet Sasuke, stomme zet, nu maar overgaan tot volgende plan. "Nee" zei hij voor hij net zoals haar verdween, niet achter haar, boven haar of naast haar, maar onder haar. De techniek die hij voor de zoveelste keer maar eens had geleerd van iemand en niet zelf had gevonden. Natuurlijk waren er dingen typisch aan hem, maar die kwamen straks. "Je bent zo voorspelbaar" mompelde hij terwijl een geamuseerde grijns zijn gezicht sierde. Met zijn zwaard ging hij naar haar nek. "Je weet toch hoe ze dit vroeger deden. Oftewel werd je gestenigd oftewel werd je hoofd eraf gekapt." Sasuke stond recht maar hield haar nauwlettend in de gaten, met zijn zwaard op haar keel geduwd. Rhine draaide met haar ogen. “Ík ben voorspelbaar? Moet jij nodig zeggen. “ Zei ze met haar blik op haar voor ze oplostte en boven de grond weer tevoorschijn kwam. “Nu is het mijn boord” Zei ze met een grijns. "Je kan niet eens goed praten" mompelde hij voor hij vastgezet werd in een techniek die ze onder de knie had gekregen, hij maakte net zoals Rhine een snijdende beweging in zijn arm gemaakt. Hij dwong zichzelf de arm te draaien en met alle macht lukte dat zodat alleen vel werd geraakt. Bloed sijpelde uit de wond en hij keek er even met een grijns naar voordat hij het zwaard liet weggooien met de techniek die ze gebruikte. “Zo geen atributen meer” zei ze met een geamuseerde uitdrukking op haar gezicht. "O jawel meid, ik heb nog mijn eigen trucje" zei hij voor hij haar omver duwde en op haar ging zitten, hij zette haar klem. Hij sloeg met zijn vuist recht in haar gezicht en stond recht om dan vervolgens "Tsukuyomi" te zeggen. Deze keer was het geen herinnering, maar iets dat hij van Itachi had geleerd, een marteltechniek...

Sasuke sleurde Rhine recht terwijl hij haar keel dichtkneep. Zo duwde hij haar tegen de rots en keek hij haar grijnzend aan "Nog een laatste wens?" Geen geluid kwam uit haar mond "Dat dacht ik wel” zei hij voor hij kaar kin omhoog duwde en met slangen die uit zijn mouwen kwamen haar kin omhoog gedrukt hielden. Met een lach die al het genot van deze marteling uitstraalde. Zijn rechterhand ging naar haar oog en duwde met al de kracht die hij had op de twee punten. Een grijns sierde zijn mond terwijl hij zijn lippen likte en het eruit trok…

Hij stapte van Rhine af en zei dan met een grijns terwijl zijn linkeroog begon te bloeden: “Je hebt echt geen idee hoe het verleden echt is gelopen, mijn vader was een goede vriend van je vader. Maar toen je vader en de mijne ruzie kregen besloot jouw zielige vader al de contacten op te blazen. Hij was een lafaard en we zinden op wraak.” Hij trok Rhine omhoog door haar te wurgen en duwde haar met een harde knal tegen een rots aan terwijl hij zijn greep verstevigde en nog eens in haar gezicht speekte. “Jouw familie was laf, te laf om alles uit te praten. Itachi besloot het zegel in mijn nek te ongrendelen. Oh ik had zo’n lol… Meer lol om jou zo te zien schreeuwen, gillend naar je ouders die mijn demonenvorm had afgemaakt. Al het bloed dat op je gezicht spetterde en je bleef maar gillen. Ook die kleine zielige Zack, wat een hoopje ellende was me dat. Ik had hem met plezier willen martelen, misschien moet ik dat maar eens gaan doen. Beleef ik nog wat lol, want jij bent zo saai.” Een grijns sierde zijn gezicht terwijl hij haar met volle kracht tegen de grond sloeg terwijl hij haar keel nog dichtkneep. Hij liet haar eindelijk los en draaide zijn rug naar haar, misschien was dat niet zo’n goed idee geweest.

Sasuke was niets meer dan een monster, een vuil stuk uitschot, ongedierte dat niet thuis hoorde op deze aarde. Maar dat was natuurlijk volkome Rhines mening. Ja, ze haatte hem. Ze haatte hem om al zijn leugens, om al zijn bedrog om zijn vuile spelletjes. Nee, ze kon niet bevatten dat hij een hart had. Iemand, nee beter gezegd iets dat zo wreed en bezeten was kon gewoon geen hart hebben. Toen hij haar in de grond trok keek ze hem alleen vuil aan. Nee, ze was niet bang voor hem, ze weigerde bang voor hem te zijn. Hij was niets meer dan een zielig ventje, en dat prentte ze zich in hij was een mug, een mug op de voorruit van haar leven, en om ooit terug verder te kunnen gaan moest ze deze irritante, bedrieglijke mug pletten. Dan zou alles beter gaan. Met haar schaduwen ging ze naar hem toe het was moeilijk maar ze wilde hem pijn doen, hij had haar al zoveel aangedaan. Ze liet hem zichzelf snijden maar hij slaagde erin om er een gewone vleeswond van te maken verdorie hij had een sterke wil. Natuurlijk daar had ze aan moeten denken, hoe hard ze hem ook haatte ze moest eraan denken dat hij slim was. Zijn gezichtsuitdrukking was ziekelijk ze walgde van de grijns die hij kreeg van het vloeien van zijn eigen bloed. Nu bewees hij weer maar eens dat hij gek was. "O jawel meid, ik heb nog mijn eigen trucje" zei hij voor hij haar omver duwde en op haar ging zitten, hij zette haar klem. Rhine worstelde maar op puur fysieke kracht kon ze hem niet verslaan, dat was nu eenmaal een feit. Hij was gespierder en groter dan zij was. En door alles wat rhines lichaam de laatste maanden had moeten doorstaan was er in geen mogelijkheid een kans dat ze hem met een lichamelijk gevecht kon verslaan. De pijn van zijn vuistslag in haar volle gezicht was pijnlijk maar niet ondragelijk. Ze keek hem alleen maar vuil aan. “Is dat alles wat je hebt?!” Zei ze met een uitdagende stem. Toen hij rechtstond wist ze wat hij van plan was maar ze was niet snel genoeg om hem te ontwijken. "Tsukuyomi" Zei hij. Ze kende die techniek, ze wist hoe vreselijk die was, en hoe weinig je er tegen kon doen. Deze keer was het geen herinnering, maar iets dat hij hoogst waarschijnlijk van zijn broer Itachi had geleerd, een marteltechniek, natuurlijk.

Sasuke sleurde Rhine recht terwijl hij haar keel dichtkneep.Uit haar keel kwam een gorgelend geluid ze probeerde zijn hand weg te trekken maar haar ledematen leken niet te reageren. Ze wist dat dit een illusie was maar alles voelde zo echt, de pijn voelde zo echt. Zo duwde hij haar tegen de rots en keek hij haar grijnzend aan "Nog een laatste wens?" Geen geluid kwam uit haar mond. Haar stem wilde niet reageren, ze voelde zich opgesloten in haar eigen lichaam, haar ledematen voelde niet van haar, alsof ze in het lichaam van een vreemde zat. "Dat dacht ik wel” zei hij voor hij kaar kin omhoog duwde en met slangen die uit zijn mouwen kwamen haar kin omhoog gedrukt hielden.Rhine keek hem met grote ogen aan haar blik glazig. Met een lach die al het genot van deze marteling uitstraalde. Weer een bewijs hoe monsterlijk en afzichtelijk hij was. Zijn rechterhand ging naar haar oog en duwde met al de kracht die hij had op de twee punten. Een grijns sierde zijn mond terwijl hij zijn lippen likte en het eruit trok. Een ondraagelijke pijn ging door haar oogkas.

De illusie voelde zo echt, de pijn was ondraagelijk ookal wist ze dat haar oog nog op zijn plek zat. Hoe deed hij dat? Rhine wist het niet. Ze merkte dat ze nog op de grond lag, hoe haar hart 2 tellen oversloeg. Ze kreunde en merkte dat ze trilde. Beheers je Rhine! Schreeuwde ze in haar hoofd. Ze mocht niet tonen dat ze in shock was,, maar ze kon er niets tegen doen niets werkte zoals het hoorde, haar oog brandde. Een paar jammer geluidjes kwamen uit haar keel terwijl haar lichaam zich opkrulde. Hij stapte van Rhine af en zei dan met een grijns terwijl zijn linkeroog begon te bloeden: “Je hebt echt geen idee hoe het verleden echt is gelopen, mijn vader was een goede vriend van je vader. Maar toen je vader en de mijne ruzie kregen besloot jouw zielige vader al de contacten op te blazen. Hij was een lafaard en we zinden op wraak.” Bij die woorde voelde ze een steek van pijn verraad en woede door zich heen gaan. Zelfs over haar verleden had hij gelogen. Ze had haar vader veracht voor wat hij gedaan had maar nu bleek dat haar vader niets verkeerds had gedaan. Hij was een eerlijke vriendelijke man net zoals ze altijd gedacht had. Ook schuld drong zich in haar op. Hoe kwam het dat ze hem ooit geloofd had? Dat ze haar kracht misleid had? Hij trok Rhine omhoog door haar te wurgen en duwde haar met een harde knal tegen een rots aan terwijl hij zijn greep verstevigde en nog eens in haar gezicht speekte. Rhine hield zich stil, behalve het getril van haar lichaam. Haar ogen waren stijf dichtgeknepen terwijl ze alles verwerkte en zich probeerde te concentreren op haar ademhaling. Nee ze zou niet opgeven ze zou dit hem betaald zetten. “Jouw familie was laf, te laf om alles uit te praten. Itachi besloot het zegel in mijn nek te ongrendelen. Oh ik had zo’n lol… Meer lol om jou zo te zien schreeuwen, gillend naar je ouders die mijn demonenvorm had afgemaakt. Al het bloed dat op je gezicht spetterde en je bleef maar gillen. Ook die kleine zielige Zack, wat een hoopje ellende was me dat. Ik had hem met plezier willen martelen, misschien moet ik dat maar eens gaan doen. Beleef ik nog wat lol, want jij bent zo saai.” Een grijns sierde zijn gezicht terwijl hij haar met volle kracht tegen de grond sloeg terwijl hij haar keel nog dichtkneep. Rhine hield zich stil, bewoog zich niet terwijl haar wilskracht zich opbouwde. Ze oogde zwak maar vanbinnen was ze een ziendende bol van woede. Na alles wat hij haar gezegd had zou ze hem niet heel laten, ze wilde hem pijn doen, hem laten lijden. Ze voelde het warme bloed over haar hoofd sijpelen maar ze negeerde het ze meost zich concentreren. Hij liet haar eindelijk los. Rhine viel en hoorde zijn voetstappen weggaan. Ze opende haar ogen die zwarter waren dan ooit. Haar schaduwen kropen naar hem toe omsingelde hem als een kleverige drap, grepen zijn enkels en haalde hem onderuit. Rhine tilde zich zelf omhoog slenterde naar hem toe keek met een schuin hoofd en een emotieloos gezicht naar hem. “Je loog over alles, je loog altijd, je wilde me pijn doen, je hebt me alles afgenomen…” zei ze haar schaduwen slokte zijn lichaam op terwijl ze hem ruw op zijn rug rolde met haar voet. “…Maar nu zijn de rollen omgedraaid, nu ben jij degene die gaat lijden” Zei ze met een kalme stem maar de dreiging die eronder lag was duidelijk te horen. Haar arm werd gehuld in schaduw en vormde een grote schaduw arm. Zo greep ze hem bij zijn keel en liep met hem naar de waterval ze hield hem onder de verpulverende ijskoude straal. Ze keek hem de hele tijd aan met haar beangstigende zwarte ogen. Haar hoofd bewoog heen en weer op een muziek die alleen rhine kon horen. “Jij gaat mij nooit meer pijn doen, jij gaat niemand meer pijn doen…” Fluisterde ze meer tegen zichzelf. Ze gooide hem 3 meter verder tegen een rots en bleef even met haar rug naar hem toe staan voor ze naar hem toe liep en voor hem neerhurkte. Met haar vinger duwde ze tegen zijn kin zodat hij haar moest aankijken. “Ik ga je vermoorden” Fluisterde ze op een kinderlijke toon. Haar handen waren zwart knetterde van de duistere , dodelijke magie. “Ironisch is het niet? Door jouw heb ik deze dodelijke handen en nu gaan die handen je vermoorden, je hebt jaren geleden je eigen dood veroorzaakt” Zei ze terwijl haar hand dichter naar zijn keel ging. Als ze hem aanraakte zou hij tot stof vergaan maar net voor ze hem zou raken stopte ze. Nee ze kon eht niet, als ze dit zou doen zou ze net zo een monster zijn als hij en dat was wat hij wou. Ze schudde zacht haar hoofd en lostte op. Ze verscheen weer op de top van de waterval en staarde naar de lucht. Alles in haar hoofd draaide heen en weer ze was kwaad op hem, razend, ze verachtte hem maar waarom kon ze hem dan niet doden? "Ga weg..." Zei ze zacht. Ze draaide zich naar hem toe nog steeds op de waterval staand,, schaduwen omringde haar kronkelde om haar heen als een levend iets.. "GA WEG!!" Schreeuwde ze. De schaduwen vlamde op haar blik was donker, haar ogen zwart. Ze voelde weer de ongeloofelijke pijn die ze altijd voelde als ze zichzelf verloor. Nu was Rhine op haar gevaarlijkst, en als hij nu iets zou proberen zou ze neit meet twijfelen, zou ze hem genadeloos afmaken.