Een beetje nukkig staarde ze in de spiegel. Ze had er wel zin in, maar moest het nou serieus zo laat? De lessen waren allang afgelopen, en dit moest natuurlijk weer een uitzondering zijn. Ze haalde vluchtig haar borstel door haar haren en bond deze in een wat losse staart. Als ze dan iets spectaculairs gingen doen, wilde ze liever niet gestoord worden door haren die in haar gezicht gleden en daar bleven vastplakken. Met een vluchtige blik over haar kleding, die bestond uit een donkere joggingbroek, een zwart vest met daaronder een band t-shirt, liep ze snel de deur uit, daalde de trappen af en verliet de Dark Magicans etage. Er waren weinig tot haast geen mensen op de gangen, ze zouden hoogsten nog in de grote zaal kunnen zitten. Haar dr. Martens waren half open en ze slofte er een beetje in, terwijl ze in haar zakken aan het graaien was naar haar mes. Altijd bij je hebben voor handige dingen, was haar verteld. Alleen had niemand verteld dat die 'handige dingen' situaties of mensen waren. Het was niet echt een zakmes te noemen, het had slechts een groot mes, iets wat op een schaartje leek, een kurkentrekker en een wat fijner mesje. Misschien moest ze weer eens naar Oaks Field gaan om te kijken of ze een betere, of mooiere, hadden.
Afijn, de hal kwam in zicht en met snelle passen liep ze er door heen. Ze was wat laat vertrokken en een hele goede indruk zou ze niet maken als ze te laat kwam. Maar die indruk boeide haar helemaal niet. Toen ze de kille nacht inliep klaarde haar gezicht wat op. De frisheid maakte haar alert, zo ook deed de duisternis van de nacht. Ze slofte over het al wat natte gras en grijnsde. Wat zouden ze gaan doen? Leren hoe je sabeltandtijgers kon overmeesteren? Vissen vangen in het water? Grote uilen van de takken schieten? Dat zou echt gaaf zijn! Ze lachte even hardop en strekte haar armen even die wat stijf waren geworden. Daar doemde het al op. En er waren twee mensen voor haar.
Dat betekende; óf men had er weinig zin in, óf ze was eens een keer op tijd. Elveria knikte even naar de andere twee meisjes. 'Elveria Down is present, Master.' Ze keek even zoekend rond, naar een teken wat duidde op dat ze coole dingen gingen doen. Maar ze vond het niet.

Staande voor de spiegel keek de jongen naar de vrouw die bezig was met zijn lichtblonde haren. Hij snapte niet precies wat ze aan het doen was, maar ze had het de afgelopen paar dagen vaker gedaan terwijl ze mompelde dat hij er proper uit moest zien. De vrouw mompelde wel vaker dingen, waarvan hij niet wist of hij die wel of niet mocht horen. Hij keek naar zichzelf in de spiegel en naar de rare kleding die hij van de vrouw moest dragen. Ze had gezegd dat dit verplicht voor hem was en dat hij dit iedere ochtend aan moest trekken. Hij snapte niet waarom. De broek die hij droeg was lang en zwart en het was voor hem veel te warm, maar de juffrouw wilde niet van commentaar horen had ze van tevoren gezegd dus hield hij zijn mond stijf dicht. Dan was er ook nog een apart aantrekding dat een riem werd genoemd en in zijn buik stak. Blijkbaar hield het de lange broek tegen van vallen. Daarboven moest hij een witte blouse dragen. Hij had hevig geprotesteerd toen de juffrouw hem dat wilde laten dragen. Dat was namelijk alleen voor belangrijke mensen als zijn vader en hij was maar een draagstuk. Het mocht niet baten. Zodat de blouse niet vies zou worden moest hij er een soort dik shirt eroverheen dragen wat ook heel warm was en hem soms kriebelde. Gelukkig kon je nu echter haast niets meer zien van de blouse dus was hij iets meer gekalmeerd. Dan zat het raarste aan zijn voeten, namelijk de sneakers die hij moest dragen zodat hij zich niet kon bezeren? Hij bezeerde zich nooit. Hij was een mand en manden hadden geen nut aan schoenen om zichzelf te beschermen.
‘Kom kind. We moeten opschieten anders kom je te laat.’ Zei juffrouw Dagmar. Ze had zijn hand vastgepakt en trok hem mee naar buiten. Samen liepen ze over het grindpad richting het bos. Vlak voor de ingang hielden ze halt. ‘Goed kind. Luister naar me. Je volgt dit pad en dan zal je je meester voor vanavond vinden. Zijn naam is Master Jecht en hij geeft je les in survivallen. Wees snel, want we zijn al aan de late kant. Let goed op en doe wat hij zegt, begrepen?’ Hij knikte en Dagmar duwde hem lichtjes richting het donkere pad dat haast niet werd verlicht. Hij hoorde een geluid en draaide zich verschrikt om naar de juffrouw, maar ze was al terug aan het lopen naar het kasteel en met grote ogen zette hij zijn tocht voor. Na enkele minuten lopen hoorde hij stemmen en met zachte passen liep hij door het gebladerte verder en stond achter een boom stil. Was dit de meester voor vanavond? En wie waren er nog meer? Zo stilletjes als hij kon, klom hij in de boom waar hij achter stond en keek via de takken naar wat er beneden gebeurde. De man die sprak, had littekens over zijn gezicht. Hij moest vast heel slecht zijn, want dat zei Mama altijd. Dat waren slechte mensen omdat ze altijd vechten en hij moest uit de buurt blijven van hen. Maar juffrouw Dagmar had gezegd dat hij de meester was van hem. Zacht liet hij zich uit de boom vallen en ging zitten op de grond naast de boom waarna hij takjes ging zoeken. Voor Papa moest hij ook altijd vuur aanmaken, want anders was het veel te koud in de nachten. Hij moest alleen een goede steen hebben en die lagen hier niet. Een mes kon hij niet gebruiken, want die waren gevaarlijk en alleen voor belangrijke mensen tijdens het eten. Al zijn moed verzamelend stapte hij uit de schaduw en knielde voor de meester neer. ‘Master, mag ik alstublieft permissie om een steen te zoeken alstublieft?’ Gespannen hield hij zijn lichaam van trillen. Hij mocht namelijk van juffrouw Dagmar niet meer veranderen omdat zijn wonden dan weer open zouden gaan.