Norwood knikte vriendelijk naar de leerlingen die het lokaal verlieten. Toen de laatste weg was deed Norwood de deur dicht. Een lichtte zucht ontsnapte zijn keel. Hij veegde het bord schoon en ging toen aan zijn bureau een les voorbereiden die morgen plaats zou vinden. Echter voelde hij zich zeer onrustig. Zijn gedachten sprongen van het ene naar een ander als een mannelijk konijn naar de vrouwtjes ging. Norwood zuchtte. Klapte toen het boek dicht. Dan maar de kas opruimen. Maar ook dat mocht niet baten. Norwood liep zijn lokaal weer in en leunde met beide handen op het bureau. "Waarom...." mompelde hij. "Waarom kan ik aan niets anders denken...." sprak hij kalm. Hij hief zijn hand en sloeg met zijn vuist op de blad van het bureau. Dit liet een deuk achter. Hij zuchtte kort. "Is het dan...toch?" sprak hij kalm. "Ben ik echt??" sprak hij kalm. "Dat kan niet~! Dat mag niet!..." schreeuwde hij kort. Hij sloeg nogmaals met zijn vuist op dezelfde plek en ging er nu doorheen. Hij zuchtte. Zijn bureau was leeg op het boek na. Gelukkig maar anders zou er nog meer troep komen. Norwood greep ineens het bureau vast en gooide deze naar de andere kant van het lokaal. Hij zuchte kort. Knipte in zijn vingers en alles ging weer staan zoals het stond. Het gat in het bureau herstelde zich weer. Norwood voelde zich niet echt super meer. Was het dan toch waar. Was het dan toch gebeurt. Iets waar hij ooit bang voor is geweest heeft toch plaats gevonden? Norwood zuchtte. Ineens hoorde hij de klink van de deur naar beneden gaan. Zijn blik schoot naar de deur wachtend tot deze open ging.

*ontwijkt engels leren ;D*
Sorry, heb het iets veranderd *kijkt onschuldig*


Haar passen zoals altijd onhoorbaar, en alleen zichtbaar door de steeds even opbollende stof van haar witte gewaad. Haar sneeuwwitte haren volgde golvend elke beweging van haar lichaam in een vergroot effect, waarbij zelfs de loshangende stof van haar kleding rond haar heen leek te golven. Elke stap vervuld met een soepelheid van een katachtige, haar zilveren ogen kalm en rustig voor zich uit gericht. Af en toe gleden ze af, om met de kleine glimlach op de leerlingen neer te kijken waar ze langs liep. Ongebruikelijk voor een Legendarische Magican om zich door de gangen te bewegen op dit tijdstip, iets wat je ook van de gezichten van de leerlingen af kon lezen. Maar ze had beloofd Norwood bij zijn volgende les te aanschouwen, maar door drukte en problemen op Puffoon had ze helaas niet bij hem kunnen zijn. Daarbij wilde ze haar excuses aanbieden, iets wat verwacht werd op dit moment van een vrouw zoals zij. De gangen werden rustiger naarmaten ze bij het lokaal van Norwood in de buurt kwam. De meeste leerlingen hadden zich al voorzichtig langs haar heen gewerkt. Haar smalle lichaam oogde breekbaar, iets wat grotendeels ook zo was. Ze was niet sterk, integendeel. Maar daarbij had ze het geluk dat ze amper hoefde te bewegen om haar macht te laten zien. Elk zuchtje wind die buiten de bladeren deed ritselen was er omdat zij bestond, iets waar ze maar al goed van bewust was. Haar gehoor gestreeld door de stem van Norwood achter de gesloten deur. Haar hand was al omhoog gekomen, maar bleef voor het hout stil hangen. Er was, op een enkele leerling na die weg liep, geen persoon meer in de gang aanwezig. Haar aandacht gericht op het persoon achter de deur, die ze niet eens hoefde te zien om te weten hoe hij erbij stond. Haar zilveren ogen afwezig, geconcentreerd op het onzichtbare voor zich. De slag tegen het hout klonk alsof er een knal naast haar oor werd afgespeeld, iets wat haar wenkbrauwen naar elkaar toe liet kruipen. Er waren meer problemen bij die man dan ze gedacht had, naast de rondhuppelende Savador die zijn vrouw als zijn minares zag. Bij het tweede teken van kabaal werd de deurklink zonder aan te raken in gedrukt, en gleed de deur zacht en bijna zonder geluid open. In de deuropening bleef Neara doodstil staan, alleen haar haren waren een teken van beweging. Nog net vingen haar ogen en gevoel de magische veranderingen op, waarbij de rotzooi zich niet meer leek te tonen. De klink van de deur schoot terug in een dof geluid, wat een teken was voor Neara om te ontdooien uit haar doodstille houding. Ondanks dat er geen glimlach op haar lippen te zien was, werd haar eerst starende blik zachter waarbij ze langzaam het lokaal binnen kwam en de deur achter haar zich weer zachtjes sloot. 'Het zou overbodig zijn om te vragen of alles goed ging,' begon ze, had haar ogen even neergeslagen om deze nu weer op te richtten in die van hem. 'Ik wilde in eerste instantie toch nog even langskomen om me te verontschuldigen dat ik niet bij de les aanwezig heb kunnen zijn. Daarbij hoop ik nog steeds dat ik in een van je toekomstige lessen welkom ben,' de glimlach kroop omhoog, in een bijna hoopvol ogende lach. Schijn, grotendeels zoals het altijd bij haar was.

Norwood zag een witte gedaante binnen komen en zijn strakke houding verslapte. Norwood zuchtte kort bij haar woorden. "Tja, je mag het vragen, maar aan je woorden te horen weet je dat het niet super gaat..." sprak hij en wendde toen zijn blik af naar het raam. "Het spijt me dat je juist op dit moment binnen moest vallen...' sprak hij kalm en keek kort voor zich uit terwijl hij met twe handen voorover op het bureau leunde. Hij zuchtte opnieuw. Haar woorden deden heb even glimlachen. Norwood ging rechter staan en knikte kort. "Excuses is niet nodig, Vrouwe Neara, je hebt immers een zware taak op je, en dat zorgt er voor dat je prioriteiten moet stellen. En de deur is altijd open voor je..." sprak hij kalm en knikte. Hij had er geen problemen mee gehad dat Neara er niet was. Het was geen verplichting. Norwood sloot kort zijn ogen om de rust in zijn hoofd op te zoeken. "Dat was vast niet het enige waarom je toch binnen bent gekomen....of wel..." sprak hij kalm en keek naar Neara. Alleen een excuses was wel netjes maar hij had het vermoedde dat er misschien iets meer was.

Haar hand kwam geruststellend omhoog, evenals de kalme glimlach op haar egale gelaat. 'Maak je geen zorgen, ik zou nutteloos zijn als ik op dit soort momenten weg zou rennen,' glimlachte ze hem toe, een glimlach die je haast vrolijk kon noemen. Haar gestalte weer stil in het lokaal, ervoor gezorgd dat geen pottenkijkers of luistervinken die zo nodig aanwezig wilde zijn iets zouden opvangen. 'Ik ben blij dat je het begrijpt,' knikte ze hem toe, om soepeltjes tegen een van de tafels waar normaal de leerlingen achter zaten te leunen. Haar handen naast haar heupen op de tafelrand, haar sneeuwwitte lokken die zich golvend over haar schouders naar voren werkte. Vervolgens had ze stil gewacht, niets gezegd waarbij ze hoorde dat Norwood zelf al tot de conclusie nam. 'In eerste instantie wel. Maar voor iemand als mij was je geschreeuw al duidelijk aan het begin van de gang te horen,' haar glimlach zakte weg, maakte plaats voor een serieuze emotie onder haar onderzoekende ogen. 'Het is nooit goed om alles op te kroppen. En ik zal zwijgen als een windstille dag mocht je het kwijt willen,' als vertrouwenspersoon wilde ze op dit moment wel dienen. Deels om meer over hem te weten te komen, deels omdat ze het verplicht voelde van haar kant. Ondanks dat emoties nooit van haar gezicht af te lezen waren, of zelden waarbij ze er duidelijk controle over had wat wel en niet zichtbaar was, was ze geen harteloos persoon. 'Wat is er gebeurt? Of wat speelt er nu?' even trokken haar wenkbrauwen samen om haar ogen even af te laten dwalen. Na minder dan een seconden waren ze alweer op Norwood gericht. 'Of is Savador weer bezig met zijn losse handjes?' de koele ondertoon in haar stem gaf geen haat of genegenheid jegens de man, wilde alleen weten of het zelfde bezig was als de eerste keer dat ze hem ontmoet had in het bos.

Norwood probeerde te glimlachen maar hij wist dat Neara slimmer was. Ze zou met gemak doorhebben dat die glimlach niet volle honderd procent gemeend was. Hij vond het niet vervelend haar te zien. In tegendeel. Het was geen vervelende vrouw om mee te praten. Maar zijn gevoel momenteel stond niet echt op het positieve. Hij voelde zich woedend op zichzelf. Alsof hij zichzelf in een mijnenveld overliep. En hoe hij ook zo voorzichtig mogelijk liep. Iedere keer stapte hij er weer op een die tot ontploffing kwam. En Norwood ergerde zich kapot want hij had het gevoel dat de weg tot het eind van het mijnenveld nog lang was. Norwood keek kalmpjes naar Neara toen ze zich aanbood als vertrouwenspersoon. Hij zuchtte kort. Liep kort de kas in kwam terug met een warme fluitketel en schok wat thee in twee kopjes. Hij bood er een aan aan Neara. Rustig ging hij op zijn bureau zitten en nam een slok van zijn hete thee. "Savador, noch Deshas, hebben hier totaal niets mee te maken...." sprak hij kalm. "Het gaat momenteel over mij." sprak hij zachtjes. "Neara, mag ik een vraag stellen. En het is geen persoonlijke aanval en je bent ook niet verplicht te antwoorden." sprak Norwood. "Ik bedoel, je bent een knappe vrouw en ik ken je niet van je jeugd, maar ongetwijfeld dat de jongens aan je voeten lagen........" sprak hij. "Zeg eens eerlijk, Neara. Heb je ooit een serieuze relatie gehad?" vroeg hij kalm. Hij wist niet precies hoe Neara in elkaar stak. Hij wist dus ook niet dat dit een vraag was die hij misschien beter niet had kunnen stellen.

Met de bedankende glimlach nam ze de kop thee aan, leunde tegen de tafel waarbij haar zilveren ogen roerloos op Norwood gericht bleven. De gespannen houding straalde van zijn gehele lichaam af, zijn blik afwezig waarbij ze concludeerde dat zijn hoofd meer bezig was met zichzelf dan iets anders. Hoezeer zijn stem kalm klonk en zijn woorden al de meeste dingen afstreepte bleef ze stil, bleef de stilte voor de storm afwachten. Uit beleefdheid, hoewel hij het waarschijnlijk toch niet zou merken, bracht ze het kopje naar haar lippen toen hij verder sprak om vervolgens voorzichtig een slok te nemen. 'Hm?' klonk het zachtjes toen hij haar naam sprak, om haar rug weer wat te rechtte als teken dat hij haar gehele aandacht had. De kalme en ondoorgrondbare uitdrukking op haar gezicht veranderde geen moment bij zijn bijna alvast verontschuldigende woorden. Toch krulde haar mondhoeken wat omhoog, gleed haar blik verlegen ogend naar beneden om naar het kopje in haar handen te kijken. 'Dat viel wel mee,' beantwoorde ze zijn woorden zachtjes, niet duidelijk of ze zijn woorden alleen maar uit pure beleefdheid wilde afzwakken of dat ze werkelijk iets over haar verleden uitsprak. Alleen bij zijn vraag leek de glimlach ongezien weg te sterven. Haar al stille houding nam geen beweging meer onder zijn controle, alleen haar sneeuwwitte haren leken vrijer te bewegen en langs haar gezicht te strijken zodat deze deels verborgen werd. 'Dat is een hele vraag voor iemand die al meer dan driehonderd jaar op deze planeten rondloopt,' sprak ze eerst, haar stem zachter dan normaal, klonk bijna onderdrukt. Langzaam kwam haar kin weer omhoog, werd haar gezicht bevrijd van de golvende en bewegelijke lokken. Haar zilveren ogen nog steeds voor zich uit gericht, oogde afwezig en strak. 'Een serieuze relatie heeft vele vormen, dus ik kan je vraag helaas niet beantwoorden,' pas nu gingen haar ogen terug naar die van Norwood, leek de damp van de thee nu pas weer omhoog te kringelen uit haar kopje. 'En als je echt mijn mening wilt weten, dan zijn relaties niets meer dan lessen,' verder brak ze er geen woord over, hij zou haar mening en houding jegens sommige dingen langzamerhand vast wel leren te kennen. Elke kleine zin erop gebaseerd, elke handeling hierop gefocust. 'Wat is er dat je verward? Wat is dat wat je hoofd en hart zo bezig houdt,' vestigde ze de aandacht van het gesprek weer op hem.

Norwood zweeg toen hij klaar was en hoorde de woorden van Neara aan. "Tja, ik had geen ander anwoord verwacht....." sprak hij kalmpjes. Norwood hoorde de vraag van Neara en zuchtte kort. Dronk een grote slok van zijn hete thee en negeerde even de hitte die zijn mond haast in vuur en vlam zette. Norwood richtte zijn blik op de grond. "Je weet dat ik getrouwd ben met Madeline. En dat we samen een prachtige zoon hebben..." sprak hij kalm. "Ik hou van Madeline, dat doe ik echt...." sprak hij kalm. Zijn stem klonk ineens alsof hij zich schuldig voelde. Hij deed het ook. "Het is gewoon...." sprak hij kalm. "....Ik denk....." stamelde Norwood. Hoe hij het ook probeerde welke volgorde hij ook koos in zijn woorden ze klonken allemaal hetzelfde. Alsof hij niet meer van Madeline hield. Norwood stond ineens op. Greep een krijtje. Met grote halen tekende hij een hart. "Beeld je in dat dit mijn gevoel op liefdes gebied is....." sprak hij. Hij begon langzaam kleine vakjes te tekenen van links van het hart. Deze leken net alsof een oorlog bezig waren en de ene team langzaam terrein. Tot Norwood ineens een rechte lijn tekende. Het hart was voor net wat minder gevuld met de vakjes. "Neara, dit is mijn gevoel momenteel....." sprak hij. "Het lege en grootste gedeelte zit Madeline in mijn hart. En daarmee automatisch in mijn gedachten. Maar iemand wint terrein in mijn hart. En daarbij in mijn gedachten....." sprak hij. Hij stond met zijn gezicht naar haar toe en hield zijn vinger gericht op de gearceerde gedeelte van het hart. "Is het fout, is het verkeerd om van twee vrouwen tegelijk te houden. Want in mijn gedachten voelt het verkeerd. Feitelijk gezien is het niet toegestaan. Het gaat tegen mijn principes in maar..." hij stopte. Hij draaide zijn rug naar Neara. Hij hield zijn blik op de grond gericht. Zijn armen hingen naast zijn lichaam waarvan een hand een vuist was. En deze was goed gespannen. Je kon het zien aan de gelige kleur doordat het bloed er uit ging en door de trillende bewegingen die de vuist maakte. Norwood zuchtte. "Het voelt toch goed, hoe verkeerd het mag wezen..." sprak hij ten slotte. Om daarna te zwijgen.

In stilte had ze verder niet gereageerd op zijn woorden, luisterde naar zijn beginnende verhaal waar hij sprak over Madeline. Bij zijn bevestigende woorden voelde ze de bui al hangen, gleden haar ogen terug naar haar kopje thee zonder deze verder te bewegen. Haar ogen kwamen weer op Norwood gericht toen deze plots in beweging kwam, iets wat haar eigen kin weer deed optillen en ze hem met haar ogen volgde naar het bord. Een glimlach kwam op haar lippen terecht bij het zien van de tekening. 'Artistiek,' klonk haar stem serieus, hoewel haar ogen de onzichtbare lach weerspiegelde. Verder richtte ze zich weer op zijn verhaal, zag de moeite die hij had om alles uit te leggen. Langzaam was ze omhoog gekomen van de tafel waarbij het kopje thee naast haar bleef staan en achter bleef, liep met de geluidloze passen om het bureau heen naar het bord om schuin achter hem de tekening te bekijken. In stilte luisterde ze verder naar zijn verhaal. Zijn rug naar haar toe gedraaid toen hij stil viel, haar ogen die nog even op het bord bleven hangen en daarna door gleden naar het achterhoofd van Norwood. 'Vrouwen zijn er niet om zich te binden. Vrouwen zijn iets tijdelijks, onthoud dat. Wij zijn nooit ontstaan om werkelijk ons hele hart aan een man te geven. Er zijn vrouwen die zich aan een enkele man binden, vrouwen die onzeker zijn of ze de rest wel kunnen dienen zoals er verwacht wordt. Daarbij is de man de gene die moet leren,' haar hand was op zijn gespannen vuist waarbij ze zich bijna vloeiend langs hem heen bewoog om voor hem tot stilstand te komen. Haar gewaad had haar beweging in een verlangzaamde beweging gevolgd, evenals haar haar. Haast alsof ze zwom, langs hem heen had gedraaid om voor hem te blijven hangen. Zijn laatste woorden hadden bijna zwak geklonken, haar hand op zijn vuist had bijna ongemerkt over zijn huid gestreeld toen haar andere hand zich tegen zijn kin legde om zijn hoofd omhoog te kantelen. Met haar vingers tegen zijn kin om zijn hoofd met een bijna zachte handeling te laten voorkomen dat deze naar beneden zakte zochten haar zilveren ogen die van hem op. 'Wordt niet verward door alles wat je hart roept. Zolang alles uit vrije wil wordt gedaan, en niets als een leugen wordt beantwoord of uitgesproken kan er niets zijn waarvoor je bestraft kan worden,' haar ogen haast teder, opkijkend in die van hem in de korte afstand. Haar duim streelde even zacht over zijn kaak voor zover deze kon rijken doordat de rest van haar hand zijn gezicht nog opgeheven hield. 'Waarom dingen tegengaan die toch zullen gebeuren. Wat heeft uitstellen dan voor nut,' elk woord met een zachte en tedere stem gesproken. Gesproken alsof ze de zuivere waarheid waren, hoewel het misschien niet zo'n slim idee was voor het normaal werkende brein om Neara hulp te vragen in liefdes problemen. Haar mening tegenover dit was in die honderden jaren zo doorvergroeit dat ze zwarte randen hadden, van een enkele kant bekeken werden en niet open stond voor iets anders. Het nadeel van zo'n lang leven waarbij haar eigen mening nooit zou veranderen. Ze had tenslotte nog nooit een man horen klagen na dichterbij gekomen te zijn bij haar, totdat ze ze onbewust weer even hard weg stootte.

Norwood zijn ogen waren gesloten en zag dus niet Neara naar hem toe komen. Hij stond stil. Zijn vuist constant gebald. Hij voelde ineens een hand tegen zijn vuist. Zijn ogen schoten open. Hij keek naar Neara die om hem heen kwam en zowat dicht tegen hem aan stond. Hij hoorde haar woorden. Deze woorden deden zijn hart naar zijn grote teen zakken. Hij zuchtte. "Neara, ik snap waarom je daar geen antwoord op kon geven. Op mijn eerste vraag heb ik het dan..." sprak hij kalm. "Als je zo denkt over liefde...dan weet ik het niet meer..." sprak hij. "Ik zie liefde namelijk als iets anders, het gevoel dat je bij iemand wilt zijn, dat je degene wilt beschermen met je leven, dat je hun blij wilt zien. En ja, dat wil ik ook met al mijn vrienden. Maar...liefde...het heeft een andere smaak. Hetzelfde als je een appel eet, kun je zien als vrienden. De peer is echter Madeline..." sprak hij. "Al zit ik met het idee dat ik twee peren vast heb..." sprak Norwood. Hij zuchtte kort en wendde zijn blik af van Neara. Hij ontspande zijn vuist en draaide zich om. Zijn rug opnieuw richting Neara. "We denken helaas niet hetzelfde. Je ziet liefde als een leerproces. Het is inderdaad een proces om van te leren. Maar het is niet dat je duizende keren dezelfde les moet volgen om het onder de knie te krijgen, Neara. Liefde geeft mensenheid een doel. Alleen ik kan onmogelijk twee doelen tegelijk uitvoeren..." sprak Norwood. Hij zette twee stappen van Norwood af en zuchtte. "Wat heeft het voor nut om anderen te kwetsen door de waarheid te spreken?" sprak Norwood als wedervraag op die van Neara. "Ik durf Madeline momenteel niet eens onder ogen te komen..." sprak Norwood. "Ik durf haar reactie niet onder ogen te komen..." sprak hij als antwoord.

Voor hem staande, zijn gezicht door haar vingers opgeheven zodat hij niet naar beneden kon kijken zonder er gek bij te komen staan. Haar wenkbrauwen kropen langzaam omhoog bij zijn woorden om hem wat vragend aan te kijken. 'Verklaar je nader,' sprak ze al even zacht als daarvoor, haar blik verloor de tederheid van daarvoor stukje bij beetje. Haar wenkbrauwen trokken naar elkaar toe toen hij vervolgde, leek haar vragende blik om te toveren in een meer dwingendere. Terwijl hij doorsprak zakte haar blik weg, speelde de glimlach langzaam op haar lippen terwijl ze haar handen terug nam. 'Natuurlijk zie jij het zo. Ik zie dat Madeline een goede vrouw is op dat gebied,' glimlachte ze hem toe, haar eigen beeld nog geheel en onbeschadigd in haar mening. 'Mannen willen de relatie behouden, dat zit in hun aart. Dat is niet iets om je voor te schamen,' haar ogen hadden die van hem weer gezicht, vestigde zich hier zonder belemmerd te worden door de voorbij golvende lokken. Weer draaide Norwood zijn rug naar haar toe, iets wat Neara alleen deed glimlachen. Aan de ene kant was het prachtig om te zien hoe een vrouw een man kon verwarren, aan de andere kant was het iets waarbij ze geholpen moesten worden. 'Wie heeft het over duizenden keren?' glimlachte ze hem toe, zonder dat hij het zou kunnen zien. Haar armen kwamen losjes over elkaar te liggen, staarde naar een lager deel van zijn rug en luisterde verder naar zijn stem. Ze ging niet in op het grootste deel van haar woorden, zag het via haar ogen; een teken van de man. Zoals de man was gedroeg hij zich, iets wat hij zelf natuurlijk nooit zou toegeven. Het beeld dat zij had, veranderd in de honderden jaren tot de rotsvaste mening die verweven was met al haar handelingen, woorden en doelen. 'Ik kan me nog goed herinneren dat Madeline het zelfde heeft gedaan bij jou,' begon ze zachtjes, enkele tellen nadat hij zelf stil gevallen was. Doodstil bleef ze op haar plek staan, staarde zonder werkelijk iets te zien naar zijn rug. 'De keren dat zij zelf de kant van een andere man verkoos. Nu komt het zelfde jou toe, is er nog een vrouw in je leven gekomen. Het recht dat zij dacht te hebben op dat moment, heb jij op dit moment ook. Waarom niet kijken hoe alles loopt terwijl je je hart jezelf laat lijden?' haar zilveren ogen waren kalm en rustig omhoog gericht, haar armen nog steeds zachtjes op elkaar voor haar borst. 'Iemand als jij heeft maar een kort en klein leven. Haal eruit wat erin zit, ook als je daarbij soms voor jezelf moet kiezen,' een makkelijke iets voor Neara, hoe vaak zij al niet iemand weg geduwd had op het moment dat die gene onbewust veel te dichtbij kwam. Een reactie die ook geheel onbewust gedaan werd, hoe blind ze was voor de dingen die ze in haar verleden had gedaan. Haar hand kwam zachtjes op zijn schouder te liggen, haar blik nog steeds opgeslagen. 'Maar zorg ervoor dat het gekwetste deel genoeg krijgt om het mee te compenseren. Vrouwen zijn iets teders, en als je zoiets breekt komen er meer problemen achter je aan dan je nu kan voorstellen,' de zilveren poelen in haar iris, even bewegelijk als haar sneeuwwitte haar had een vastere en grijzere vorm gekregen bij het spreken van haar woorden. Haast alsof het een persoonlijke belofte was dat ze er zelf voor zou zorgen dat haar woorden waar werden.

Norwood zijn ogen sloten zich toen hij Neara hoorde. Hij zuchtte kort. "Neara..." kwam er enkel uit. "Als ik haar verraad, ik zou het me nooit kunnen vergeven..." sprak hij. Norwood hoorde de woorden van Neara. Het feit dat Madeline hem ook had veraden was iets wat niet te ontkennen viel. Norwoodwood brak echter onder de woorden. "Dus je wilt zeggen, oog om oog, tand om tand...." sprak hij. "Zij verraad mij ik moet haar maar veraden?" sprak hij vragend maar draaide zich om. Hij legde zijn hand op haar mond, zachtjes en niet geforceerd. "Antwoord dat maar niet..." sprak hij kalm. "Ik weet je antwoord al...." sprak hij kalm en haalde toen zijn hand weg. "Neara, ik ben niet de man die...." hij stopte halverwegen. Maakte de zin niet af. "Ik moet gewoon wat tijd alleen...." sprak hij kalm en liep toen naar de deur. Hij deed deze open liep de gang op en zocht zijn weg naar het dak. Hij zuchtte kort en zweeg. Hij kon geen woord meer over zijn keel halen. Hij had Neara in zijn lokaal gelaten. Iets wat hem niet deerde. Hij moest zijn gedachten ordenen.


(sorry voor het abrupt einde....)