Mitsu zijn ogen keken kalm naar Romance en hij glimlachte licht. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. "Ja, dat heb je wel eens met 'vriendinnen' " sprak Mitsu kalm. Hij keek na dat hij de vest over haar schouders had gelegd haar niet meer aan. "Maak je niet druk om mij, en ja. Ik heb liever dat jij niet ziek wordt. Kale kan wel een dagje wachten. Het kerstbal is nog een eindje weg..." sprak Mitsu kalm. Hij keek naar de lucht. Soms kon hij kil en gevoelloos overkomen. Alsof hij niet wist hoe hij met mensengevoelens om moest gaan. Deels was dat zo. Maar hij had degelijk wel gevoel. En dat liet hij ook zien ook. Vooral op het moment dat Romance weer op de rots ging zitten en haar knieën op trok. Even keek hij verbaasd naar haar maar al snel werd zijn gevoel op de proef gesteld. Hij kon onmogelijk op zijn plek blijven staan. En toen hij de traan zag was het voor hem niet meer te houden. Hij liep naar Romance toe en ging naast haar zitten. Hij legde bemoedelijk een arm over haar schouder. Hij veegde met zijn andere hand haar traan weg. "Mag ik vragen....wat is er gebeurt?" vroeg hij kalm. De traan was veroorzaakt doordat of hij zijn vest aanbood, of doordat hij zichzelf niet voorop stelde. Of juist weer door iets anders. Hij keek kalm naar Romance en glimlachte niet meer. Zijn blik stond serieus en medelevend. Even kon niets hem schelen, hij moest er voor haar zijn. Hij kende haar maar amper maar hij voelde zich op het moment verplicht om als een vriend over te komen.

Ze keek hem aan en grinnikte even. 'Dankjewel. Ik heb ook geen zin om ziek te worden. Hoe moet ik je nou tegenhouden als je in je andere gedaante zit en ik daar aan kom strompelen, half dood en je probeer te stoppen. Zie je het al voor je?', zei ze lachend. Toch was meteen het gevoel er weer zodra ze hem aankeek en ze merkte dat Mitsu het ook had gemerkt. Hij was naast haar komen zitten en ze voelde zijn arm om haar schouders. Ze schoof vanzelf naar de warmte toe en keek hem met glimmende ogen aan toen hij haar traan wegveegde. Ze zag zijn gezicht en wist dat hij haar niet uit zou lachen om wat ze zou zeggen of weg zou lopen. Hij wilde het echt weten. De herinneringen kwamen terug.
Hij zat op een stuk berg op haar te wachten. Ze hadden samen afgesproken. Dit was de enige tijd in de week dat ze elkaar langer dan een uur konden zien en dat lieten ze niet liggen. Ze kwam het pad oplopen en zag hem zitten. Die glimlach die haar meteen deed smelten. Hij rende op haar af en kuste haar. Ze schudde haar hoofd. Ze moest niet vergeten wat hij haar had aangedaan. 'Ik.', begon ze en ze stopte even. Ze wist niet goed hoe ze moest beginnen. Ze haalde even haar handen over haar gezicht en zuchtte toen. 'Je deed me even aan iemand denken.', zei ze zacht. Ze wist wel dat ze meer moest vertellen. Waarom kon ze alles niet meer goed voor zich houden sinds ze op deze school zat? 'Hij heeft me op een hele nare manier verraden. Je lijkt er eigenlijk geen eens op, maar hoe je daar stond in het maanlicht. Er kwam in een keer een herinnering terug. Eentje die ik lang en diep had weggestopt.', zei ze zacht. Het leek wel alsof ze het niet hard kon zeggen. Nog steeds te bang dat het echt zo zou zijn dat ze hem dan helemaal kwijt was. Diep in haar hart had ze nog altijd een plekje voor hem. Het was helemaal verbrijzeld en kapot gemaakt, maar het was nog niemand gelukt om de stukjes bijeen te pakken en aan elkaar te lijmen.

Mitsu zijn gedachten bleven kort bij wat het kon zijn. Op het moment dat ze hem aankeek keek ook hij haar kort aan. Het leek alsof ze er nu vollop aan dacht. En iets om haar te kalmeren met illusie's kon hij niet. Illusies waren altijd al een nadeel geweest voor hem. Kalm keek hij naar Romance en zweeg kort toen ze begon te praten. Het gebuikelijke 'ik' kwam naar voren. En zoals verwacht kwam daar al de moeite. Zijn ogen keken haar kalm aan. Hij zweeg. Mensen op dit punt onderbreken was fout en dat deed hij liever niet. Hij luisterde naar wat ze vertelde en aan het einde zuchtte hij kort. "Dus, hij heeft je verraden?" sprak hij kalm met neutrale toon. "Ik ben niet graag de sleutel tot vervelende herrineringen...." voegde hij er kort achter aan. "Maar ik heb er denk een gave voor..." sprak hij en keek naar Romance. "Het ligt diep..." sprak hij. "Dieper dan een mes of wat voor wapen ook kan snijden..." sprak Mitsu. "Heeft hij......je misbriukt?" voeg Mitsu. Ineens bestefte hij wat hij had gevragen. Hij kon zich wel tegen het hoofd slaan. "Sorry, mijn fout. Ik moet niet zo'n directe vraag stellen..." sprak hij ineens en keek kort voor zich uit. Daarna keek hij naar Romance om te zien hoe haar reactie op zijn actie was.

Ze zuchtte kort. Aan de ene kant was ze blij dat ze Mitsu had verteld wat er was gebeurd, maar ze wist zelf ook wel dat ze lang niet alles had verteld. Ze had het te ver weggestopt met de bedoeling het nooit meer op te halen. Ze richtte haar blik weer langzaam naar Mitsu en zag de kalme blik in zijn ogen waardoor ze zich al weer wat beter voelde. 'Het ligt niet aan jou Mitsu, denk dat nou alsjeblieft niet. Het was gewoon een stomme herinnering die ik blijkbaar niet ver genoeg had weggestopt.', zei ze zacht en luisterde naar wat hij haar nog meer vertelde. Misbruikt? Haar ogen gingen open van verbazing en ze schoot overeind. Hierdoor viel zijn arm van haar schouders, maar dat merkte ze geeneens. Haar ogen spoten bijna vuur en in een opwelling duwde ze hem naar achteren en gleed zelf van de rots af. Ze zette een paar stappen, maar viel daar op haar knieën. Misschien had Mitsu nog wel gelijk en had hij haar op een of andere manier misbruikt. Niet op de manier die hij zelf bedoelde, maar toch. Ze legde haar hoofd in haar nek en keek naar de maan. Ze kon zijn gezicht niet meer voor ogen halen en ze moest bijna lachen ondanks dat de tranen haar in de ogen stonden. Ze voelde de wind door haar haren gaan en het nam haar tranen mee. 'Dank je.', fluisterde ze tegen de wind. Ze bracht haar hoofd weer op een normaal niveau en wist opeens precies wat ze moest zeggen. 'Mitsu?', begon ze zacht, maar haar stem zat niet meer vol met trillingen. Het was haar normale stem geworden. 'Je hebt gelijk, Mitsu. Hij heeft me misbruikt, maar niet op de manier dat je denkt.' Ze draaide haar hoofd om te zien waar Mitsu was en of hij haar woorden had gehoord.

Mitsu keek kalm naar Romance en knikte kort. Echter stopte hij ineens toen Romance ging verzitten en zijn arm van haar af viel. Hij keek verbaasd naar haar toen ze hem ineens duwde. Hij wist nog maar net zijn ballans te bewaren maar hij zag dat ze zelf wel van de rots viel. Hij twijfelde, hij wist niet of hij nou juist naar haar toe moest gaan om haar overeind te helpen of dat hij moest blijven zitten. Echter kwam ze uiteindelijk zelf overeind. Hij wendde zijn blik af en hield hem op een willekeurig punt waar de muur afgebrokkeld was. Hij wachtte van zelf wel af wat ze wilde. Zou ze weer de troost willen zou ze waarschijnlijk wel weer naast hem komen zitten. Zou ze hem liever arm dan rijk zijn, dan liet hij haar gaan en staan waar ze heen wilde. Ineens hoorde hij zijn naam. "Wat?" kwam er haast onhoorbaar kalm uit. Hij keek naar haar toen ze wat zei. "Dus, ik zit voor een deel op de juiste plaats..." sprak hij kalm als conclusie. "Als je wilt, mag je verder vertellen. Maar op één voorwaarde. Alleen als je dat zelf wilt en er goed bij voelt..." sprak hij kalm.

Ze zag hem zitten nog steeds op de rots waar ze hem had achtergelaten. Haar duw had blijkbaar niet veel zin gehad dacht ze even. Nou lekker dan. Maar ze had hem eigenlijk niets willen doen. Het gebeurde gewoon. Ze knikte op zijn woorden en stond overeind. Langzaam liep ze weer naar de rots en ging naast hem zitten. 'Natuurlijk voel ik me er niet goed bij, maar ik wil het je wel vertellen.', zei ze zacht. 'Sinds ik hier op school zit kan ik mijn herinneringen en gedachten haast niet meer voor me houden. Het komt allemaal naar boven.' Ze zocht met haar ogen die van Mitsu op en zag daar de kalmte die ze nodig had om het te vertellen. 'Zijn naam is Jiku. Ik heb hem ontmoet toen ik een keer op de markt liep. Om een lang verhaal kort te maken, ik heb hem vaker ontmoet en werd verliefd op hem. Hij wilde niets en toen ik op een dag ernstig gewond was geraakt wilde hij me naar het ziekenhuis brengen waar hij werkte, maar Fire heeft me genezen.', zei ze zacht en keek naar Fire. Ze vertelde het geheim weer, maar ze moest het eruit gooien. 'Hou het alsjeblieft voor je Mitsu. Fire kan mensen genezen en daar kwam Jiku dus achter. Hij kende een paar mensen die heel erg ziek waren en hij had me naar hen toegebracht. Ik zag hoe ziek ze waren en heb Fire overgehaald om hen te genezen. Ik dacht dat het daarbij zou blijven, maar hij dwong me om steeds meer mensen te genezen. Ik wist in mijn hart wel dat hij alleen nog bij me was vanwege Fire, maar dat negeerde ik tot het moment dat .. ', zei ze totdat haar stem even haperde. 'Fire was helemaal doodop. Ze kon zichzelf niet meer goed herstellen doordat ze iedere dag wel mensen moest helpen. Haar energielevels waren erg gezakt en die dag konden we gewoon niet meer. Uiteindelijk kies ik altijd voor Fire en dat was wat ik dan ook deed. Ik zei hem dat het genoeg was en dat we eerst een tijdje wegmoesten om onszelf weer helemaal op te laden, maar dat waardeerde hij niet erg. Hij viel me aan en dat liet ik niet op me zitten. Toch raakte hij me met een vuurbal of zoiets waardoor ik mijn bewustzijn verloor. Fire had nog voldoende kracht om me naar Puffoon terug te brengen naar de grot waar we elkaar voor het eerst hadden gezien en dat was de laatste keer dat ik hem zag. Hij verrraadde me vanwege Fire en dat kan ik hem nooit vergeven.' Ze keek even naar de maan en de sterren en daarna weer naar Mitsu. Ze had geen idee hoe hij zou gaan reageren.

Mitsu zweeg en keek naar de lucht. Hij hoorde haar woorden aan. "Fire kan mensen genezen..." mompelde hij. "De epidemie is inderdaad lastig. Ik hou het voor me..." mompelde hij kalm. Hij zou Romance niet tweemaal door hetzelfde laten gaan. Hij keek voor zich en zweeg weer. Ineens verwijdde zijn ogen zich. Toen ze uitgesproken was hing er een schaduw over zijn ogen. "De...idioot...." stamelde hij. "Hij viel je aan?" sprak hij kalm. Het had hem licht woedend gemaakt en zijn rechterarm stond stijf van de spanning. Het zou kunnen dat Romance het zag. Hij had zijn kaken stijf op elkaar. "Welke klootzak valt zijn eigen vriendin aan?" mompelde hij. Hij wist dat Romance het hatelijk op hem zou kunnen nemen dat hij Jiku voor idioot en klootzak uit kon maken. Maar dat deerde hem niet. "En dan nog ruimte over houden voor hem?" sprak hij vragend. "Dat is niet slim..." mompelde hij. "Ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als ik Kori ook maar het geringste pijn doe. Ik zou het mezelf echt nooit kunnen vergeven..." stamelde hij. Zijn ogen richtte zich weer op de grond. "De egoist...." mompelde hij. Een paar lokken waren voor zijn gezicht gevallen wat er voor zorgde dat zijn echte woede nog niet eens half te zien was. "Je hebt groot gelijk dat je hem niet kan vergeven..." sprak Mitsu kalm op haar woorden. Maar aan de trilling in de stem was te horen dat hij alles behalve kalm was.

Romance keek Mitsu dankbaar aan. Ze hoopte ook echt dat zijn andere kant het ook verborgen zou houden, maar dat was van latere zorg. Misschien was het egoïstisch van haar, maar ze kon niet anders. Ze hield meer van Fire dan iemand kon voorstellen en als je zoveel van iemand houdt dan kun je diegene niet in de steek laten. Ze knikte licht en keek naar beneden. Ze trok haar benen op en legde haar armen eromheen. Ze draaide echter haar hoofd wel naar Mitsu voordat ze haar hoofd neerlegde. Ze rook de geur van Mitsu die van zijn vest afkwam en het maakte haar kalm en een beetje neerslachtig. Voor haar gevoel kwam Mitsu met een stoffer en blik en veegde het plekje in haar hart schoon. ‘Het gevoel ging niet zo snel weg en ik was verliefd Mitsu. Dat helpt niet mee. Bovendien dacht ik dat de mensen ermee hielp.’, zei ze zacht, maar wist dat Mitsu het nog wel zou kunnen horen. Ze ging iets rechter zitten toen hij het over Kori had. Ze kende haar niet, maar het was wel iemand waar hij veel om gaf. Ze keek Mitsu aan en zag de lokken die voor zijn ogen vielen. Daar kon ze niet tegen. De enige manier om zeker te weten hoe Mitsu zich voelde was in zijn ogen te vinden en ze bracht haar linkerhand naar zijn voorhoofd. Voorzichtig hield ze het haar omhoog om in zijn ogen te kunnen kijken en zag daar de woede in zijn ogen. ‘Het enige waarmee iemand me pijn kan doen is via Fire. Je mag me van alles aandoen en ik zal het je betaald zetten, maar ik voel geen pijn. Alleen als er iets met Fire gebeurt dan kan ik niet voor mezelf instaan.’, zei ze en wist dat ze het meende. Zo stond zij en had ze altijd gestaan sinds de dag dat ze de merrie had gered. Even keek ze naar Fire die een eindje verderop stond. ‘Alles behalve Fire.’, mompelde ze erachteraan.