Aidan liep gestaag de trap op.Na zij gesprek met Marie was hij op een ideetje gekomen.
Iets waar hij eigenlijk al aan hadden moeten denken voordat hij zijn lange reis was begonnen.Al die tijd was hij opzoek geweest,terwijl het antwoord de hele tijd onder zijn neus had gelegen.Vandaag liep hij naar de hoogste kamer in de toren.De kamer van Neara. Zijn zwaard hij niet bij zich. Hij wou niet bedreigend overkomen,nu hij een gunst van haar nodig had. Bovendien was het zwaard maar een stuk gereedschap. En door het af te doen was hij nou niet bepaald minder gevaarlijk geworden. Aidan grijnsde. De jarenlange opsluiting had zijn opvliegendheid getemperd,en zijn verstand aangescherpt.
Hij stopte voor de laatste deur die de toren had.Hij schraapte zijn keel,en klopte aan.

Daarnet had de muziek nog zachtjes door het gehele woongedeelte geklonken. Nu had Neara deze uitgezet, stond zijzelf midden in de kamer. Haar witte gewaad in het kort, voor iets meer bewegingsruimte. Haar zilveren blik, normaal de rust en sereenheid in eigen persoon, nu bedachtzaam en nadenkend terwijl ze naar de rondzwevende spullen keek. Het geklopt zorgde ervoor dat haar blik van dit naar de deur schoot. 'Binnen,' klonk haar stem harder dan normaal, waarbij de deur zonder een enkele beweging van haar kant open zwaaide en haar blik op Aidan viel. De glimlach keerde weer terug als begroeting, waarna haar ogen naar de zwevende bank en stoelen gingen. Met een lichte hoofdschudding en een zachte zucht landde de meubels weer langzaam terug op hun plaatsen. Haar handen stonden in haar zij, haar ogen op Aidan gericht. 'Neem een stoel,' glimlachte ze, haar hand kwam rustig omhoog om een van de meubelen toe te wijzen nu ze weer op hun plaats stonden. 'Waarmee kan ik je helpen?' vervolgde ze rustig, leunde tegen de tafel waarbij ze haar handen naast haar heupen op het tafelblad zette, haar sneeuwwitte haar golvend rond haar gezicht en over haar schouders.

Aidan knikte als begroeting en liep naar binnen.Hij was al lang blij dat ze er was.
Uit beleefdheid ging hij in een stoel zitten.Lichtelijk nerveus keek hij haar aan.
"Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen.Ik heb jou hulp nodig."Dat laatste kwam er met een nauwelijks merkbare tegenzin uit.Hij had niet graag iemand nodig.Nergens voor."Zoals je misschien gemerkt hebt,ben ik de afgelopen tijd veel afwezig geweest.In dit tijd ben ik op reis geweest,naar allerlei planeten,op zoek naar een bepaalde techniek"Aidan ging eventjes verzitten."Ik heb sinds vroeger altijd al willen vliegen.Maar ik kan niet meer dan zweven op een stroom hete lucht."Demonstratief steeg hij een paar centimeter van de grond.Hij had een vieze smaak in zijn mond.Als er iets was wat hij minder graag had als iemand nodig hebben,was het wel toegeven dat hij iets niet kon."En laatst kwam ik plotseling op het idee dat ik vlak bij de vrouwe van lucht woon."Hij zweefde iets hoger,en ging in kleermakerszit zitten."En ik vroeg me af...zou jij me kunnen leren hoe ik van mijn vlammen vleugels kan maken?Natuurlijk zal er iets tegen over staan."

Leunend tegen de tafel blikte Neara op Aidan terwijl hij sprak. Haar blik serieus, haar lippen ontspannen zonder de glimlach die er normaal op rustte. Ze knikte zachtjes op zijn woorden. Meer van hun waren lange tijd weg geweest, terug naar hun thuisplaneet om daar de chaos te herstellen of op reis. Bij de eerste woorden die zijn vraag gedeeltelijk onthulde werd de glimlach iets ontspannender, vroeg zich af of hij werkelijk ging vragen wat ze dacht. Rustig bleef ze zitten, bewoog niet naast haar constant levende haren rond haar smalle gezicht. Haar ogen volgde hem toen hij de lucht in zweefde, kon het niet helpen dat hij op deze manier interessanter was om naar te kijken. 'Vleugels in vlammen, en daarmee de zwaartekracht overwinnen en mee deinen op elke luchtstroom,' haar stem zacht, bedachtzaam waarbij haar blik bijna starend op Aidan bleef gericht. 'Dat is een lastige taak, een hele lastige kwuestie,' vervolgde ze nog zachtjes, haar stem bijna als een fluistering. 'Heb je zelf al een idee hoe je dat voor elkaar wilde krijgen? Aangezien de vleugels vormen voor jou denk ik niet zo'n probleem zullen zijn, het vliegen en het tegengaan van de zwaartekracht zullen moeilijk zijn. De normale vleugels, zoals die van mij en vele andere Puffoonse zijn gemaakt om elke luchtstroom aan te voelen en perfect in te kunnen spelen hierop. Het gevoel zich niet alleen in de wortelen van de vleugels, het is overal,' ze was op haar eigen benen te komen staan, haar zilveren ogen ernstig op een willekeurig punt in de kamer gericht.

Aidan knikte."Ik weet dat het niet makkelijk is.Daarom zit ik hier nu ook."
Hij keek even om zich heen,om er zeker van te zijn dat niets in de weg stond,en liet toen een vlammetje op zijn rug groeien.De vlam zette snel uit,tot hij een voledig paar vleugels had.
Ze leken in niets op de gevederde vleugels van Puffoon.
Het waren de vleugels van een draak,gewrocht uit de pure vlammen van de heer van het vuur.
"Dit zijn ze.Ik krijg ze wel gevormd,en ik kan ze ook bewegen."Langzaam rekte hij zijn vleugels uit.
"Maar ik kan er niets mee."Hij zuchtte.
"Zodra ik er ook maar iets te hard mee sla vallen ze uit elkaar."
En inderdaad,de vleugel verdween in honderden kleine vlammetjes."Ik snap echt niet wat er mist,Neara."

Een vluchtige glimlach was op haar lippen te zien geweest. Aidan had haar wel een grote taak gegeven, een vraagstuk waar ze zo gauw geen antwoord op had. Haar zilveren ogen gleden over Aidans bovenlichaam, waarna ze op het punt achter zijn rug werden getrokken toen de kleine vlam uitgroeide tot een paar vleugels. Haar armen kropen zachtjes over elkaar, haar wenkbrauwen wat naar elkaar toe getrokken. Zijn vleugels waren niet de gevederde prachten die ze normaal gewend was. Die waren een symbool van pracht en schoonheid, elegantie op het hoogste niveau. Dit waren meer de beelden van kracht en macht, maar dat was misschien haar mening. 'Dit is al een heel eind,' haar zachte stem verraden niet de wroeging in haar hart bij het zien van deze vleugels. Vleugels waren het symbool van de lucht, dit was niets van dat. Maar hij had haar hulp nodig, en Neara was nou niet het persoon dat een kant ging kiezen. Haar ogen gleden over het paar, nadat ze plots verdwenen zodra Aidan ze wilde bewegen. Met een onhoorbare zucht sloten haar ogen zich voor een moment, haar armen ontspannen over elkaar geslagen en haar korte gewaad dat zachtjes mee deinde op de onvoelbare luchtstromen. Geen beweging, alleen haar jurk en sneeuwwitte haren waren het beeld van een levend iets. Verder was haar houding weer even stil alsof het opgezwolgen was in het stilstaan van de tijd. In een plotselinge beweging schoten haar ogen open, de zilveren iris nog even kalm en kolkend hoewel haar handelingen strak maar beheerst waren. In haar geluidloze passen liep ze naar de grote sta kast, waarbij een van de deuren zich opende en haar ogen onder grote snelheid over de ruggen van de boeken vlogen. 'Het is duidelijk dat je vuur niet bestand is tegen de krachtige bewegingen om zich tegen de terugduwende en tegengaande krachten te keren,' bracht ze nu pas langzaam haar gedachtes naar buiten. Haar vinger bleef hangen bij een van de boeken, waarna ze deze zonder het aan te raken eruit trok en het opensloeg. Zwevend in de lucht, opengeslagen hoewel het nog doorbladerde was Neara's aandacht alweer op een andere rug in de kast gericht. 'De luchtkracht is de groot voor je vleugels. Vergelijk het met een simpele kaars en een beginnend kampvuur. Bij het kampvuur, als je er genoeg lucht bij blaast zal het het vuur doen aanwakkeren. Maar blaas je te hard bij een kaars, dan zal de vlam doven,' een zoveelste boek kwam uit de kast zweven, sloeg zich open en bladerde door terwijl nu ook Neara zich omdraaide en haar geconcentreerde ogen op Aidan vestigde. 'Waarschijnlijk is dit een van je problemen,' terwijl ze sprak was ze in beweging gekomen, volgde de boeken zich voor haar terwijl ze terug naar de tafel liep. Haar hand kwam soepel omhoog, waarbij een van de boeken al even zachtjes erop landde en de andere zonder patroon op het tafelblad neerzakte. Haar ogen schoten over een paar regels, geschreven in het Oud Puffoons. Een taal die ze nog altijd fijner vond om te lezen. 'Ik denk dat het eerste is wat je moet doen is de verbindingen tussen je vlammen zo maken dat ze de luchtweerstand tegen kunnen gaan. Dat zal niets met warmte te maken hebben, meer met de structuur van je vlammen. Ik denk dat je hiervoor, om dit te verbeteren, moet kijken naar de andere soorten magie,' terwijl Neara zich weer naar Aidan toe draaide leek het boek in de lucht te blijven hangen, om daarna zonder enige aandacht van Neara bij de andere boeken op het tafelblad te landen. 'Kijk naar de structuren van aarde en steen, hoewel die structuren misschien te zwaar zullen zijn. Je zult het misschien niet leuk vinden, maar ik denk dat je moet zoeken in de mogelijkheden van water. Een element dat zich, net zoals lucht, in elke vorm kan maken. Een gat door een vallende steen wordt al even snel weer herstelt, en het is moeilijk water écht uit 'elkaar' te krijgen,' terwijl ze zich omgedraaid had, volgde de lokken van haar haren haar beweging in een verlangzaamde handeling. Ze stopte met praten, wachtte op Aidan of hij misschien dingen wilde zeggen.

Aidan negeerde Neara's subtiele onbehagen bij het zien van zijn vleugels.Jammerlijk genoeg waren gevederde vleugels van vuur nog instabieler dan die hij zojuist had laten zien.Toen ze voorstelde naar andere vormen van magie te kijken,begon hij meteen te peinzen.Hij beheerste ook een klein beetje aarde magie,in de vorm van magma,en beschikte ook over een minimale hoeveelheid luchmagie.Toen ze watermagie noemde werden zijn ogen iets groter. Omdat dat zijn tegendeel was had hij daar grote moeite mee."Het probleem, is dat ik ze na het maken moet afsluiten van de buitenwereld.Anders is het net als bij het kampvuur zoals je noemde.Dan worden ze met elke slag groter,en is het een gigantische inferno voordat ik van de grond ben.Maar door dat afsluiten krijgen ze ook geen voeding.Ik kan ze wel bewegen,maar niet sterker maken."Hij krabde nadenkend aan zijn kin.Misschien zou hij hiermee inderdaad maar eens naar Celebrian moeten gaan.Toen kwam er iets in hem op.Hij vormde de vleugels opnieuw.Maar deze keer was het geen vuur waaruit de vleugels werden gesmeed.
Hij vormde ze van lucht.In plaats van het karakteristieke rood waren ze nu grijs,en wel degelijk gevederd. Hij bewoog ze voorzichtig. ze waren stabiel genoeg."Voor wat ik nu ga proberen wil je misschien wat achteruit gaan staan."
hij schoof zijn stoel een stuk naar achter. "Oke,daar gaat ie,"zei hij,en voegde een stroompje vuur toe aan de vleugels.De vleugels verkleurde meteen,en de veren werden langer.Eventjes waren ze krachtig genoeg om hem van de grond te tillen.Maar vuur is een net een levend iets,en wispelturig.De vleugels bliezen op,en vormden een vuurbal rond Aidan.Hij probeerde het vuur zoveel mogelijk in te tomen,maar toch raakte het plafond geschroeid.Toen het vuur was verdwenen lag hij op de grond,zijn gezicht naar het plafond.Zijn hele lichaam was zwart geblakerd,en een haarpuntje brandde nog."Sorry.Ik maak het plafond zo wel schoon."Hij zuchtte,een klein wolkje roet uitblazend."Ik ben bang dat ik je nog een gunst moet vragen.Zou je me kunnen helpen de lucht iets beter te beheersen?"

[ Ja hoor, hele post; FLIPT DIE ROT LAPTOP HEM *gromselsmoppergrom*
Hij's wat minder dan ik eerst had *zucht* ]

Bedachtzaam gleden haar ogen naar Aidan, haar kalme zilveren blik in die van hem vestigend toen hij zijn probleem naar voren bracht. 'Je hebt in ieder geval al enige... controle over de lucht rond je vleugels,' sprak ze zachtjes terwijl ze zich in volle gratie omdraaide naar Aidan en achter haar de boeken zonder enige zichtbare aanwijzing weer sloten, haar sneeuwwitte haren volgde haar beweging in een langzamere beweging. Haar ogen vernauwde bijna onzichtbaar toen hij opnieuw zijn vleugels naar buiten haalde, deze keer in een andere staat. Bijna keurend gleden haar ogen eroverheen, de lucht was veel sterker erin. Ze bleef staan waar ze stond, ondanks zijn waarschuwing waarbij haar ogen zich wat minder rustig naar die van hem verplaatste. Bij zijn aanmoediging naar zichzelf gleed haar ene hand rond haar middel, waarbij haar andere arm erop steunde en haar vinger bij haar kin de huid zachtjes raakte. Met een strakke blik hield ze hem in de gaten, haar gedachtes totaal niet meer bij de verhuizing die ze ingepland had vandaag totdat ze door hem was gestoord. De vleugels leken groter te worden, sloegen over naar een vlammenzee waarbij de roodoranje gloed weerspiegelde in Neara's iets verwijde ogen zodra Aidans lichaam verdween in de vuurbol. De lucht had zich als een verliefde stalker rond haar lichaam gewikkeld om een veilige laag te vormen tussen de hitte en de vlammen die de kamer leken te vullen. Ze had een stap naar voren gedaan, haar sneeuwwitte haren en jurk bliezen wat naar achter door de warme lucht. Toen de vlammen verdwenen staarde ze nietszeggend naar het zwartgeblakerde lichaam van Aidan, waarna ze langzaam naar hem toe liep en door haar hurken zakte, haar ene arm op haar knieën steunend zodat haar korte toga op de goeie plekken bleef hangen. Met de serene glimlach weer op haar lippen die licht weerspiegelde in haar zilveren ogen keek ze op hem neer. Haar elegante hand kwam omhoog waarbij haar vingers zich om de haarpunt sloten net boven zijn ogen om het kleine vlammetje te doven. 'Ik zal alvast een emmer met sop voor je neerzetten,' glimlachte ze op hem neer, haar mondhoeken iets verder opzij getrokken waardoor je bijna écht kon zeggen dat ze hartelijk glimlachte, haar hand lag nu losjes op zijn zwarte borst. 'Misschien moet je jezelf dan ook maar gelijk meenemen,' doelend op zijn verbrande huid die blijkbaar geen pijn deed verder. 'Die hulp zal je nodig hebben als je je vleugels wilt doorzetten ja. En ik neem aan dat je niet bij Akito in de les wilt gaan zitten?' heel even streek haar hand over zijn borst terwijl ze weer omhoog kwam, de bredere glimlach nog steeds op haar lippen waarbij ze met haar andere hand een paar plukken sneeuwwit haar uit haar gezicht streelde. 'Geef me wat tijd om uit te zoeken welke oefeningen je nodig hebt en wat je vleugels nodig hebben, oke?' haar ogen verplaatste zich omhoog naar het plafon dat daarvoor nog wit was geweest.

"Sorry daarvoor,"zei Aidan met een schuldige glimlach.
Langzaam kwam hij weer overeind. Hij keek even gefascineerd naar de roet plek.
Toen ontstonden er vlammen aan zijn voeten,die langzaam omhoog kropen.
Dit waren echter hele andere vlammen.Deze waren helder wit,en kropen bijna liefhebbend langs zijn lichaam omhoog.Uiteindelijk bedekte ze hem helemaal,en likte de vlammen aan het plafond.
Toen de vlammen verdwenen,waren zowel Aidan als het plafond weer helemaal brandschoon.
"Nee,ik ben bang dat ik het liefste niet tussen de studenten zit om iets te leren."Kuchend verschoof hij zijn broek een beetje,zodat die weer comfortabel zat.
"Bedankt dat je me wilt helpen,Neara. Dat waardeer ik,"zei hij met een lichte buiging.
Dat deed hem er aan denken."Ik had je iets beloofd in ruil voor je hulp,was het niet?Heb je iets in gedachten wat je zou willen hebben?" Hij zweefde weer op een stroom hete lucht door de kamer."
Het mag alles zijn wat je wilt.Nou ja,zo goed als alles."Hij was niet van plan mensen te gaan kidnappen,mocht dat op de een of andere vreemde manier haar wens zijn.

Haar ogen vestigde zich weer op Aidan toen de vlammen anders dan anders leken. Weer in stilte en met een onbewegelijk lichaam sloeg ze het moment gaande. Een lichte glimlach speelde op haar lippen, haar zilveren ogen verzachtte bijna aanzienlijk bij het zien van het schone plafon en de schone Aidan. 'Blij dat ik het sop nog niet gepakt had,' glimlachte ze naar hem, doelend op zijn eigen schoonmaakkunsten. De warmte van haar glimlach verzachtte wat bij zijn reactie op haar woorden, zakte terug in de elegante en kalme glimlach die haar gezicht altijd weerspiegelde. 'Iets wat ik me kan begrijpen,' knikte ze hem toe. Als Vrouwe van de Lucht zou ze het ook niet fijn vinden om voor aardelessen tussen de leerlingen te zitten. Haar hand kwam van haar middel vandaan, de andere arm bleef daar nog hangen, waarbij haar hand weer zachtjes op zijn schouder kwam te liggen toen Aidan na de kleine buiging weer omhoog kwam. 'Geen dank, men moet elkaar helpen als men dat kan. Niet?' sprak ze hem toe. Hoewel haar spel zo zwarts als de nacht was, en dat alles alleen maar werd gedaan uit haar eigen profijt wat Neara niet iemand die andere mensen zou willen zien lijden. Haar hand gleed van zijn schouder af zodra Aidan van de grond los kwam en weer sprak. Haar ogen volgde hem, de glimlach verdwenen van haar lippen en haar blik strakker. Bij zijn laatste woorden zakte haar ogen naar beneden. Alles, een gevaarlijk voorstel. Haar mondhoeken krulde om waarbij ze haar blik weer opsloeg. Zachter dan daarvoor keek ze hem weer aan. 'Op dit moment heb ik geen.. verlangens. Mag ik je voorstel bewaren voor een andere tijd als ik je nodig heb?' uitstel van zijn schuld vereffenen, een voorstel dat haar nu tevreden stelde.

[ Sorry, moet afsluiten :3. Kan zo gauw niets nieuws verzinnen... ]

Aidan knikte."Maar natuurlijk." Hij zweefde ondertussen ondersteboven.
Een glimlach sierde zijn gezicht.Als het mee zat kon hij binnenkort vliegen. Toegegeven,hij kreeg een onbehagelijk gevoel van Neara's reactie op zijn voorstel,maar het kon niet anders.
Niets zou staan tussen hem en de oneindige vrijheid.
In gedachte zag hij zichzelf al vliegen. Samen met Rana op verkenning.
Een kort moment sloot hij zijn ogen. na nog een kort tijdje te hebben gedagdroomd,deed hij zijn ogen weer open.
Nog steeds ondersteboven vroeg hij "Heb je me nog ergens voor nodig,of heb je wat rust nodig voor je vorderingen?"

In de stilte die volgde, waarbij Aidan ondersteboven in haar woonkamer hing had Neara zich terug naar de boeken gedraaid. Gevolgd door de levendige haren in een slow motion gleden haar handen over de boeken, waarna ze ze opstapelde en terug naar de kast liep. Verder stoorde ze Aidan niet, het was duidelijk dat hij in zijn eigen wereld was. Met rustige bewegingen zette ze de boeken weer terug, gleden haar zilveren ogen over de ruggen van de andere boeken. Merendeel in Oud Puffoons, een enkele in de taal die nu gesproken werd. Haar blik ging over haar schouder weer naar Aidan toen zijn stem plots de afgelopen stilte verbrak. 'Ik denk het niet, je zal me eventjes moeten geven om te kijken wat je precies nodig hebt. Dat kan ik nu zo gauw niet bedenken. Ik kan niet beloven dat het gelijk bij de eerste keer lukt, we zullen moeten experimenteren,' glimlachte ze rustig naar hem, haar gezicht gedeeltelijk verborgen achter de golvende sneeuwwitte lokken. 'Maar ik zal kijken wat ik voor je kan doen,' verzekerde ze hem met een zachte stem waarbij ze de rest van haar lichaam naar hem toe draaide.