Clera leunde tegen het raamkozijn aan van haar eigen kamer in de Toren. Haar ene arm lag over haar buik. Haar spierwitte haren wolkte om haar heen alsof ze zich onder water bevond. Ze beet zachtjes op haar onderlip en slaakte een zachte zucht. Ze kon dit niet langer voor zich houden. Maar met wie moest ze praten? Een van de jongens was geen oplossing. Dus ze moest naar Celebrian of Neara. Met Celebrian had ze bar weinig gemeen. Daarbij was zij erg close met Aidan. En als Aidan er lucht van kreeg.....over die gevolgen wou Clera niet nadenken. Misschien was het het beste als ze naar Neara ging. Hopelijk kon zij haar helpen.
Met snelle, geruisloze passen liep Clera richting Angani, de kamer van Neara. Vlak voor haar deur bleef ze staan. Even twijfelde Clera maar klopte daarna toch zacht drie keer op de deur. Met nervositeit die stukje bij beetje groeide, wachtte Clera op een reactie.

Neara's bewegingsloze gestalte stond voor een van de ramen, haar zilveren irissen zo hard als steen naar buiten gericht. Alleen in haar eentje in het gezelschap dan niemand minder dan de lucht werden de emoties toonbaar op haar gelaat. De ijzige woede op haar strakke gezicht, haar sneeuwwitte lokken die nu doodstil naar beneden hingen en geen teken van leven meer leken te hebben. Haar armen om haar middel gewikkeld, haar handen in vuisten gebald waarin ze de stof van haar gewaad fijnkneep. Haar ogen waren op de donkere velden van het Woud gericht, haar hart klopte sneller dan normaal bij de gedachtes die door haar heen gingen. Níemand kwam aan hun, geen wezen op deze aarde of uit een van de hemelse rijken. Niemand kwam aan de hemelse wezens die het dichtste bij haar stonden, de Corpo Ceums. Haar hoofd draaide met een ruk om toen ze het zachte geklop hoorde, haar ogen iets verwijd door het feit dat ze zich realiseerde hoe ze erbij had gestaan. Geheel blootgegeven aan de buitenwereld. In een oogwenk zakte de ijzige kilte uit haar houding terwijl ze zich naar de deur toe draaide. Haar zilveren ogen weer even levendig en kalm, het zilver vloeiend las een rustig meer. 'Binnen,' klonk haar zachte stem als begroeting. Ze vroeg zich heimelijk af wie het nu was, de laatste tijd leken de mensen af en aan te komen.

Clera keek over haar schouder de verlaten gang van de Toren in. Het was nog niet te laat. Ze kon nu nog terug gaan. Nee, dat zou laf zijn. Daarbij, ze had al aangeklopt. Ze moest nu wel doorzetten. Al was het maar voor haarzelf.
Ze hoorde al gauw de zachte stem die zich tekende als die van Neara. Precies een stem die hoorde bij een Vrouwe van de Lucht vond Clera. Zacht als een lente bries. Verlegen stapte ze naar binnen. Ze sloot de deur achter zich zonder haar blik van Neara los te scheuren. 'Ik stoor hopelijk niet Neara?' vroeg ze zacht. 'Ik moet echt met iemand praten en ik hoopte dat ik bij jou terecht kon,' vervolgde ze. 'Maar als je geen tijd hebt dan begrijp ik dat,' mompelde ze erachteraan.

Haar weer kalme houding, niets van haar woede was nog te zien, en haar ogen op de opengaande deur gericht zag ze Clera binnen komen. De kleine glimlach op haar lippen, eeuwig bevroren als masker. 'Nee, je stoort niet,' was haar rustige antwoord, had haar bovenlichaam half naar Clera toegedraaid maar liep niet bij het raam weg. Hoewel de grote lijnen van hun uiterlijk het zelfde waren, was het duidelijk te zien dat Clera en Neara niet hetzelfde uiterlijk hadden. Voor blinde mensen waren ze het zelfde, in het zicht van Neara waren zij en Clera totaal verschillend. Maar om precies de vinger op de feiten te leggen waar die verschillen zaten wist ze niet, daarvoor was haar band met Clera nog te oppervlakkig. De glimlach leek te vervagen op haar lippen bij het horen van Clera's probleem, draaide haar gehele lichaam nu naar haar toe. Dit gewaad had vlindermouwen die nu kalm over haar onderarmen hingen, haar handen voor haar buik terwijl ze zich naar Clera toegedraaid had. Haar ogen gleden even over de vrouw heen, om in die zelfde oogwenk weer in haar ogen te richten. 'Kom, ga zitten,' haar hand kwam los uit de ander, maakte een verwelkomend gebaar waarbij ze naar de ruime bank wees. Zelfs kwam ze uit haar stille houding, liep met de onhoorbare passen naar de bank om daar zelf plaats te nemen. 'Vertel me, wat is er aan de hand?' aangezien ze elkaar bijna niet kende verbaasde het Neara een beetje dat Clera naar haar toe kwam. Maar in de neutrale positie die ze zichzelf had gegeven zou ze haar helpen wanneer ze kon.

Clera voelde zich opgelucht toen Neara haar vertelde dat ze niet stoorde. Dat was ook zoiets geweest. Stel dat het niet uit was gekomen. Had Clera dan alsnog naar Celebrian moeten gaan. Toen Neara zich helemaal had omgedraaid had Clera onbewust naar hun gelijkenissen gekeken. Geen wonder dat Deshas haar in het begin al zo erg gehaat moest hebben. Ze leken inderdaad erg op elkaar. Maar terwijl Clera zo naar de gelijkenissen keek begon ze ook te zoeken naar alle punten waarop ze verschilde van Neara. Dat ware er toch ook nog een heleboel. Clera veegde met haar hand weer een lok haar uit de weg die op een paar centimeter afstand voor haar gezichtsveld wolkte. Gek werd ze er soms van. Dat haar dat altijd maar bleef wolken. Nooit nam de zwaartekracht het over. Altijd zweefde haar spierwitte lokken alsof ze zich onder water bevond. Toen Neara haar gebood om te gaan zitten liep Clera eveneens naar de bank. Haar passen luider dan die van Neara maar haar voeten onzichtbaar door de lange jurk waardoor het leek of ze zich als geest over de vloer bewoog. Zachtjes ging ze zitten. Ze streek haar witte jurk glad en verstrengelde haar vingers in elkaar op haar schoot. 'Ik ben in verwachting,' viel ze onmiddellijk met de deur in huis. 'Ik heb het hem alleen nog niet durven vertellen,' vervolgde ze waarna haar ogen die van Neara opzochten. 'Ik ben bang Neara. Niet zozeer voor de komst van de baby zelf. Maar hoe die zijn of haar leven moet gaan leiden,' sprak ze.

Kalmpjes keek ze naar Clera, afwachtend naar wat het probleem was. De zin voelde als een zweepslag in haar gezicht, de pijnlijke scheut door haar hart was een tweede kwelling vanuit het diepste innerlijk van haar ziel. Hoezeer haar innerlijk overhoop lag, het enige wat op haar gezicht veranderde was dat haar ogen van Clera's gezicht weggleden naar een willekeurig punt lager in de kamer. De glimlach was evenals van haar gezicht verdwenen, maar niets onthulde de innerlijke pijn die door haar heen spoelde. Al gauw sloeg ze haar zilveren ogen weer op, blikte in die van Clera met een hernieuwde moed, een nieuwe glimlach op haar lippen. 'Gefeliciteerd,' glimlachte ze naar haar, legde haar slanke hand op die van Clera ter bemoediging. 'Ik haal uit je woorden dat jullie... de vader en jij, niet echt soepel verlopen. Anders had je het hem wel verteld, is het niet?' Neara's ogen waren weer weggegleden, ogend alsof ze nadacht. Maar van binnen zoog ze alle pijn weer achter het slot, wiste ze de gedachte golven uit haar geest om zich op Clera te focussen. 'Wie is de vader, als ik vragen mag? Misschien kan ik daarbij wat meer hulp bieden, als ik weet wie het is. Want je woorden brengen verwarring,' haar stem wat zachter, haar ogen nu weer voorzichtig in die van Clera gericht. 'Je spreekt alsof het kind nu al in een identiteitscrisis zit...' haar wenkbrauwen wat gefronst, haar hand weer teruggenomen naar haar eigen schoot waarbij ze Clera vragend aankeek.

Clera had wel vanuit haar ooghoeken gezien hoe de glimlach van Neara's gezicht was verdwenen. En hoewel ze het verder niet aan haar zag kon Clera de pijn die ze vanbinnen droeg voelen. Even was ze nieuwsgierig waarom maar besloot te zwijgen. Wie weet wou Neara er helemaal niet over praten en deed het haar alleen nog maar meer pijn als Clera ernaar vroeg. 'Dat is wel iets wat je kunt stellen ja. We lopen helemaal niet soepel. Het had sowieso nooit mogen gebeuren,' sprak ze zacht. Clera zweeg een paar tellen toen Neara naar de naam van de vader vroeg. Ze moest het wel vertellen anders kon Neara haar ook niet helpen. 'Beloof je geen vooroordelen te trekken?' vroeg ze eerst zacht. Daarna haalde ze even diep adem om moed te verzamelen. 'Het is van Deshas,' zei ze daarna in één adem. Het luchtte op dat het eruit was. 'Ik vrees dat die identiteitscrisis wel gaat komen ja. Een kind van twee van de krachtigste tegenpolen. Dat vraagt om problemen. Tegenpolen zijn normaal gesproken al niet handig voor een kind maar helemaal niet als beide ouders Legendarische Magicans zijn,' sprak ze zachtjes.

'Ik beloof het,' verzekerde ze Clera voordat de naam van de vader door haar kamer galmde. Haar gezicht bleef ontspannen, elk puzzelstukje viel rustig op zijn plaats zodra Deshas naam werd gezegd. 'Deshas,' Neara rechtte haar rug wat, nam de statige houding terug waarbij ze Clera kalm op een vragende manier aan bleef kijken. Bij haar volgende woorden klemde haar kaken op elkaar. De kolkende, zilverkleurige iris leek langzaam samen te smelten in een harde, grijze blok. 'De rat,' haar zachte stem eigenaardig kil en hol, haar soepele lichaam die nu minder rustig opstond en de kamer in liep. De vuillak, de grootste fout die een man kan maken. 'Het hoeft niet zo te zijn dat het kind hierdoor overhoop zal zijn,' begon ze zachtjes, stond in de kamer en staarde uit een van de ramen in het vertrek. Haar armen lagen rond haar middel, haar sneeuwwitte lokken leken plots tot een normale haardos veranderd te zijn. 'Men zoekt in zijn partner vaak iemand die hun aanvult, of juist hun evenbeeld. Totaal het tegenovergestelde, of juist een identiek paar,' ze draaide zich deels naar Clera toe, keek haar nu weer met een zachtere blik over haar schouder aan. 'Het zal aan de versmelting van zijn magische kernen liggen, of ze even sterk zijn of er eentje overheerst. Daarbij zal de opvoeding een grote rol spelen. Je moet bedenken wat je wilt, Clera. Het kind zal zijn beide kanten moeten leren verstaan, begrijpen en onder controle krijgen,' langzaam liep ze terug naar de bank, zakte door haar knieën waardoor ze nu voor Clera hurkte. Haar slanke handen pakte die van haar, keek Clera nu met een strakke blik aan. 'Mag ik je vragen of dit kind werkelijk in liefde is gemaakt,' haar zachte stem rechtstreeks, duidde aan dat ze geen smoesjes wilde weten. In haar hoofd ging het nu niet om het kind, of de ouders. Alleen op het feit hoe Deshas zich gedragen had en of haar vermoedens werkelijk de waarheid waren.

Clera kromp onbewust een beetje ineen toen Neara haar harde woorden over Deshas liet blijken. Ze volgde haar met haar irissen die de kleur van vloeibaar zilver hadden toen Neara opstond en door de kamer begon te lopen. Ze luisterde naar haar woorden. Ze sloeg haar ogen neer toen Neara haar erop wees dat ze moest bedenken wat ze wou. 'Ik vind dat elk leven een kans verdient. Ik wil alleen maar het beste voor dit nieuwe leven. Wat de prijs er ook voor zal zijn,' sprak ze zacht maar met het oprechte hart van een moeder. Een beetje beschaamd keek Clera weer naar haar handen op haar schoot. Maar haar blik werd terug getrokken naar Neara toen zij haar handen weer pakte. 'Het was vreemd. Het was iets wat ik nooit van Deshas verwacht had. Al zo lang ik hem ken is de enige fysieke aanraking die hij met me had altijd vijandig geweest in de vorm van een gevecht. Ik wist niet zeker hoe ik me eronder moest voelen. Mijn verstand riep me om tegen te werken, Deshas hierom te haten. Maar op dat moment kon ik het niet. Hij was lief, voorzichtig bijna. Alsof hij vreesde me pijn te doen terwijl dat nooit eerder een obstakel voor hem was geweest. Ik weet niet hoe Deshas zich eronder voelde en ware liefde zal het vast niet geweest zijn. Maar er moest wel iets zijn waardoor ik hem liet begaan,' zei ze.

Haar ogen werden op Clera gericht toen deze zachtjes antwoord gaf op haar vraag, waarbij de verharde houding van Neara wat verzachtte. 'Dat is je geraden,' glimlachte ze naar haar toen ze voor haar neer hurkte en naar haar opkeek. Haar vraag was recht door zee, ze duldde geen smoesjes of halfhartige antwoorden. Na haar vraag wachtte ze af op Clera's antwoord, staarde haar zonder onderbrekingen aan. Zelfs het knipperen leek gestopt te zijn zolang Clera sprak. Langzaam kwam ze omhoog, draaide zich half van Clera weg terwijl deze sprak. Ze wist dat zijn aanrakingen zacht konden zijn, ze had hem zelf gedwongen dat soort handelingen te maken. 'Een kind is niets iets wat moet ontstaan uit... zoiets,' haar zachte stem kil en hard, haar blik afgewend van Clera. 'Waarschijnlijk omdat je innerlijke bron naar zijn spiegelbeeld zoekt, je tegenpool,' was haar conclusie over waarom Clera het over zich heen had laten komen. 'Hoezeer jullie ook botsen, er zijn kanten waarin jullie naar elkaar toe getrokken zijn. Ik weet niet hoe het met Deshas zit, maar als hij weigert de consequenties op zich te nemen is hij nog lang niet jarig,' haar stem nu bitter en woedend onder de zachte toon, iets wat aangaf hoe haar houding tegenover dit soort dingen waren. Kinderen waren iets heiligs voor haar, iets wat moest beschermd worden boven al het anderen. Ze verdiende het beste, en Deshas ging nog een groot probleem krijgen als hij dit kind zou weigeren. Neara draaide zich naar Clera om, gevolgd door een verlangzaamde beweging van haar sneeuwwitte haren. Haar harde blik vestigde zich in haar ogen, waarna ze voor een moment stil bleef. 'Deshas moet komen, hoe sneller hij het weet hoe beter,' als het aan haar lag zou Deshas hier nu binnen een minuut voor de deur staan.

Bij Neara's kille woorden had Clera zich klein gemaakt. Het klonk gewoonweg zo bestraffend. Ze sloeg haar armen om haar buik heen. Ze keek terug naar haar schoot toen Neara over tegenpolen begon. 'Ik ben nu gewoon zo verward Neara. Ik weiger om van Deshas te houden. Maar ik weet het nu niet meer. Misschien is een kind zo slecht nog niet. Als dat de relatie tussen mij en Deshas verbeterd kan dat toch alleen maar beter zijn dan die eeuwige gevechten. Een kind van de vrede om de orkaan van woede die Deshas met zich meedraagt te kunnen temmen en kalmeren,' sprak ze zachtjes. Ze keek weer een beetje op naar Neara toen ze haar zei dat Deshas moest komen. Clera keek even naar de grond en sloot toen haar ogen. Ze probeerde Deshas te bereiken. En ze zocht hem via die magnetische afstotingskracht. Daar waar haar gedachten weigerde naartoe te gaan, daar stuurde Clera ze heen. Ze kon wel juichen toen ze de sterke weerstand van Deshas onderbewustzijn voelde. Alsof ze in volle vaart tegen een muur aanrende. Deshas! je moet nú naar Angani komen. Het is echt heel belangrijk stuurde ze naar hem door. Clera opende haar ogen weer. Ze kon nu alleen nog maar wachten.

De luchtdruk leek in de kamer alsmaar toe te nemen hoe langer Neara in de kamer had gestaan en haar woorden had gesproken, haar blik uit het raam in het niets gericht. 'Hoe zou je zulke dingen zien als een 'relatie verbeteraar', het is een levend wezen. Een kind, de gene die na ons de wereld zullen belopen, onze voetstappen zullen uitbreiden. Ik hoop dat je dat begrijpt, en het niet als object ziet om de ruzies tussen jou en Deshas te verzachten voor je eigen bestwil,' haar stem klonk haast vermoeid onder de kille toon, haar rug nog naar Clera toe gericht. Haar ogen waren naar beneden gegleden, haar blik neergeslagen onder de ophopende gedachtes in haar hoofd. Haar houding bleef kalm en statig, van de emotionele wervelwind in haar lichaam en geest was niets te merken. 'Zoiets zou niet nodig moeten zijn, met zoiets zou een kínd niet opgescheept moeten zitten om als doel zijn vader te kalmeren,' ze had zich rustig naar Clera toe gedraaid, haar stem was verzacht in de kilte. Iets wat ook te zien was aan de vage glimlach op haar lippen toen ze haar blik weer op Clera richtten, een glimlach die niet echt gemeend werd. Clera was duidelijk bezig met Deshas te bereiken, en waarschijnlijk was het beter als zij het deed. Als Neara het zelf had gedaan had ze hem waarschijnlijk een zweepslag in zijn geest gegeven. Het manipuleren van trillingen was soms aardig handig om iemand te beïnvloeden, naast het hypnotiseren af. 'Zeg maar dat hij niet moet durven die oproep te weigeren of het maar in zijn hoofd moet halen het rustig aan te doen,' sprak ze zacht achter Clera aan, zodat Deshas deze woorden zeker moest opvangen. De kilte in haar stem zou voor hem genoeg moeten betekenen. Haar starende blik oogde afwezig, haar aandacht deels op de onzichtbare en emotionele band die ze hadden. Gefocust op Deshas emoties. Haar schouders kantelde naar achter, haar rug rechtte zich tot het uiterste waarna ze haar aandacht op Clera richtten. 'Waar mensen zich soms in kunnen brengen,' de glimlach was vaster op haar lippen terecht gekomen, als teken dat ze voor deze minuten even zou ontspannen. De wervelwind zou waarschijnlijk pas echt losbarsten als Deshas binnen zou komen lopen, maar geen van dat soort emoties waren nu van haar lichaam af te lezen. 'Wat te drinken?' glimlachte ze naar Clera, om daarna naar de keuken te lopen en voor zichzelf wat wijn in te schenken.

Niet heel erg veel later ging de deur van Angani open. Deshas leunde tegen de deuropening met zijn armen over elkaar geslagen. Hij had overduidelijk een humeur om op te schieten. In plaats van zijn, over het algemeen gebruikelijke kleding, zijn zwarte overhemd en lange rode jas, droeg hij een zwart shirt met korte mouwen. Eigenlijk het enigste kledingstuk waarmee zijn armspieren zichtbaar waren. Deshas was nou niet bepaald een persoon die graag met dat soort dingen te koop liep als een verloren macho. Maar bij het trainen wou hij wel graag alle bewegingsruimte. Iets wat hij alleen maar kreeg met dit shirt. Verder had hij een zwarte lange broek aan en zijn lokken in een lage staart bijeen gebonden met een rood lint achter in zijn nek. En lint dat hij eigenlijk al jaren had. Het was ooit onderdeel geweest van de jurk van Ilityha geweest. Hij had het altijd bewaard. Dat lint was zijn enige aandenken aan haar op zijn herinneringen na. Aan de riem om zijn heup hing zijn zwaard rustig in de ivoren met zilver beslagen schede.
In eerste instantie had Deshas helemaal niet willen stoppen met trainen toen hij Clera's stem in zijn hoofd gehoord had. Trainen was voor hem nog altijd belangrijker dan naar Clera toe te gaan die met een of ander belangrijk probleem zat. Het was de stem van Neara die hem toch naar Angani toe gehaald had. Niet zozeer om de kilte in haar stem of de inhoud van haar woorden, maar dat als zowel Neara áls Clera op hem zaten te vitten er echt iets mis moest zijn. 'Ik hoop van harte dat jullie een bijzonder goede reden hebben om mij te storen midden in een training,' sprak hij voorlopig nog vrij kalm.