Sloom ging de schommel op en neer. De touwtjes waren rafelig, vroeger of later zouden ze knappen en zou iemand akelig kunnen vallen. Of ze zouden knappen door het weer, als niemand er bij was. De schommel zou dan niet meer bruikbaar zijn, tot iemand hem zou maken. Hij zou op de grond blijven liggen, terwijl regen en andere weersomstandigheden er mee speelden, het hout lieten verrotten en de touwtjes lieten wegkwijnen. Dat, totdat een iemand zijn oog er op zou vallen, het zou opmerken. En dan restte het nog dat diegene wel de taak om dat te melden bij de conciërge en dan moest die nog naar de plek gaan, het tafereel bekijken en beslissen of het de moeite waard was om te maken. Als er veel mensen op schommelden en er meer mensen naar vroegen of smeekten dat het gemaakt werd, dan wel. Maar als slechts een eenling naar hem toe schuifelde en het aan hem vroeg, dan zou het nog lang kunnen duren voordat het houten plankje weer in de lucht hing.
Het was een mooi metafoor. Want terwijl Oliver op dit deze schommel zat, zijn voeten die hem lichtjes van de grond duwden om meteen weer af te remmen en wat naar voren te buigen om het proces daarna weer te herhalen, waren zijn gedachtes compleet ergens anders. Hij was die eenling. Alleen was de eenling niet naar de conciërge gerend met de vraag of de schommel gemaakt kon worden. Want de conciërge moest naar hem komen om hem te vertellen dat de schommel kapot was. En de schommel was in dit geval een persoon, een persoon waar Oliver te veel om gaf en waar hij nu alleen maar aan kon denken. Het was niet eens de conciërge geweest die hem op de hoogte had gesteld. Oliver was er zelf achtergekomen sinds de twee praktisch gezien haast naast elkaar woonden met hun kamers. En hij had niets gemerkt omdat hij voor die ene keer op tijd was geweest voor een les. Als hij gewoon niet was gegaan.. als hij gewoon was blijven liggen in zijn bed, zou het dan anders zijn geweest? Zou hij dan hebben gemerkt wat er in zijn gang gaande was? Zou hij er dan iets aan hebben kunnen doen? Waarschijnlijk niet en waarschijnlijk had zich dan alleen nog maar rotter van binnen gevoeld, alsof er echt iets in hem was gestorven. Want toegegeven of niet, Oliver hield van Kailee, misschien was het minder als eerst, maar hij hield zielsveel van de jongen en had sinds zijn terugkeer op Starshine hun contact gemist, hun nachtelijke avonturen in het zwembad waar hij zo high als een kite had geprobeerd vissen te vangen in het chloor water, terwijl hij niet eens een hengel in zijn handen had gehad, en het ongemakkelijke gesprek tussen hen tijdens het Halloween bal. En die ene keer op Kailee's kamer. Hoe meer Oliver er over na dacht, hoe meer hij er achter kwam dat al die herinneringen meer gefragmenteerd waren dan hij wilde. Ergens mistte hij er vast ook nog wel een paar en het deed pijn.
Het was veel te laat bij hem binnen gekomen. Het had hem te laat bereikt. Nee, als hij gewoon had opgelet en had geluisterd, als hij niet zo verschrikkelijk egoïstisch was geweest, misschien had hij het dan wel gezien. Misschien had hij het dan nog kunnen stoppen en er kunnen zijn. Nu was het allemaal weg, allemaal een herinnering en het was niet eens zijn fout. Hij kon het zich allemaal wel aantrekken en zeiken dat hij de signalen veel eerder had kunnen ontdekken en dan misschien eerder aan de bel had kunnen trekken, maar had dat geholpen? Beiden waren zo verschrikkelijk destructief geweest met hun gedrag, daar hoefden ze elkaar niet eens voor te hebben. En waar Oliver nog werd tegen gehouden, ging de ander rustig door. De jongen gaf hem geen ongelijk, hijzelf viel vaak genoeg terug in zijn oude routine. Het was nu eenmaal ook gewoon een routine, Oliver geloofde ook niet dat hij er ooit uit zou geraken. De therapeut had een goede poging gedaan en de jongen had ook een klein tijdje geloofd dat hij het ook daadwerkelijk kon en dat er misschien nog iets over was wat niet geraakt was door zijn gedrag en chagrijnige persoonlijkheid. Maar hij begon nu ook wel te merken dat dat maar van tijdelijke duur was geweest want ondertussen had zijn lichaam genoeg van positief denken en had het zich weer terug getrokken in de schulp van sigaretten, drugs en alcohol. En op dit moment leek het op het toppunt te zitten.
Het was onverwachts, nee hij had het zien aankomen. Hij had kunnen helpen, nee dat had niet gekund, ze waren niet te helpen. Hij had iets kunnen doen. Hij had niets kunnen doen. Positief en negatief leken continu in hem te botsten, keer op keer als twee herten die vast zaten in elkaars gewei en steeds opnieuw probeerde vrij te komen om alleen maar verder vast te komen te zitten. Als een ying en yang die de balans niet meer konden bewaren en nu halsoverkop probeerden de orde te herstellen. Zonder baat.
Levenloos zat Oliver nu op de schommel, een peuk tussen zijn vingers die al bijna aan zijn einde was. Hij had er nauwelijks van gerookt. Om hem heen, verspreid onder de schommel, rond zijn voeten, bij de planten en de boom waar de touwtjes en het harde plankje waar hij nu op zat aan was bevestigd, lagen er nog meer. De ene meer opgerookt dan de ander. De brandende askegel die op zijn been viel en er haast een gat in brandde, leek hem niets te doen. Hij voelde het niet eens. Het enige wat in zijn omgeving oplichtte was de nu dovende sigaret die hij richting een plantenbak wierp, want daar lag er nog geen. Meteen daarna viste hij er nog een uit zijn bijna lege pakje om hem aan te steken, er twee keer aan te lurken en vervolgens weer te vergeten dat hij hem in zijn handen had.
Even knerpten zijn gympen onder gebroken glas en de jongen moest zich er even aan herinneren dat hij deze middag inderdaad ook nog een of ander bierflesje achterover in zijn keel had gegooid om hem vervolgens uit woede stuk te slaan tegen de boom. Geen enkele scherf had hem geraakt, hem pijn gedaan. Oliver had er een opgepakt en in geknepen, totdat hij daadwerkelijk de pijn voelde en de scherf abrupt had los gelaten terwijl zijn blauwe ogen dof naar het opwellende bloed in zijn hand hadden gestaard. Daarna was hij weer terug gezakt op de schommel en een van de vele sigaretten aangestoken.
Zo zat de jongen er nu al zeker een paar uur. Ondertussen was het donker geworden en was de temperatuur richting het vriespunt gedaald, het was immers winter. Het kippenvel stond ook zeker op zijn armen sinds Oliver niets anders als een kort mouwen shirt shirt aan had en een zwart vest, dat half van zijn schouders was gezakt en hij voor de rest niet gekleed was op winter kou. Want in eerste instantie had de jongen vandaag helemaal niet het plan gehad om naar buiten te gaan. Maar in de staat van shock, want zo kon je het wel een beetje noemen, was hij gewoon naar buiten gelopen, niet eens huilend of vechtend tegen tranen. Het lukte hem niet eens om aan huilen toe te komen. Want het enige wat in zijn hoofd voorbij kwam waren de woorden van de mededeling dat Kai niet meer Kai was en dat hij dat ook nooit meer Kai zou worden. En het bleef maar door echoën, en door echoën. Het maakte hem gek, maar tegelijkertijd ook rustig. Want het maakte hem duidelijk dat Kai ook daadwerkelijk niet meer terug kwam, dat dit geen zieke grap was, dat die blauwharige jongen straks niet zomaar uit de bosjes zou springen en zeggen dat dit een of andere prank was en Oliver het niet zo serieus had moeten nemen. Nee, Kai kon nu lekker daar boven zijn gang gaan, snuivend, drinkend, rokend. Het maakte niet eens meer uit, want de blauwharige jongen had het eindpunt toch al bereikt. En zo heel gek klonk dat in Olivers oren eigenlijk ook niet, om het eindpunt op te zoeken. Eigenlijk had hij daar meer behoefte aan dan hier te zitten en te roken en te wachten tot de kou zijn grip op hem kreeg om hem niet alleen van buiten maar ook van binnen te bevriezen.

[Voor Miss Abigail~]

De stilte, soms afgewisseld met het gepiep van de schommel, was haast zijn vriend geworden. Wat eerst oorverdovend had geklonken, dof en zonder het geluid van een enkele vogel die het koude, winterse weer probeerde te trotseren, voelde nu als een deken die hem omarmde en hem probeerde te verstikken. De jongen worstelde er niet eens mee, hij had allang toegegeven dat hij voorlopig nog wel op de schommel bleef zitten, dus had hij het als een oude bekende omarmd. Want ergens herkende hij deze stilte, alsof het inderdaad een vriend was die om de tijd kwam kijken hoe het met him ging. Die vriend die er eigenlijk alleen voor je was als je van die sappige verhalen had te vertellen, die je eigenlijk alleen vertelde als je emoties te hoog opliepen en de eerste beste persoon nodig had om tegen te praten, om tegen te uitten. En het was altijd die persoon die daarna zo snel mogelijk naar zijn vrienden toe holde om hen je zwakke plekken te vertellen, de dingen die je in vertrouwen zei tegen je te gebruiken en er voor te zorgen dat je zou denken nooit meer met diegene te praten, tot je opnieuw in die vicieuze cirkel terecht kwam en alles van voor af aan begon. Misschien een wat aparte omschrijving voor de stilte die hem nu omarmde, maar Olivers gedachten gingen alle kanten op, leken niet te stoppen en het voelde als een grote chaos. En midden in alle malende gedachtes, zat toch die stilte. Of het gevoel dat al die gedachtes er niet toe deden, dat ze niets toevoegden. En het voelde als stilte.

De peuk die hij zoeven had aangestoken was nu al voor de helft opgebrand. Even leek het besef weer tot hem door te dringen dat hij er een in zijn hand had en hij nam er een kleine trek van. Vrijwel meteen daarna gooide hij de sigaret op de grond, zijn blauwe ogen volgden doods de baan die het ding door de lucht maakte en zag hoe het niet verder dan de plantenbak belandde, waar nog een beetje rook uit op kringelde terwijl de as zich verspreidde over de grond. Zou Kailee ook gecremeerd worden? Of werd de jongen begraven? En zou hij er dan bij mogen zijn, of gevraagd worden iets te zeggen? Als hij er aan dacht leek zijn keel dichtgeknepen te worden. Wat moest hij in godsnaam zeggen, dat hij en Kai elkaar puur en alleen hadden leren kennen door de drugs die ze deden, dat ze beiden graag wel fucked up gingen en dat er haast nooit een helder moment tussen de twee was geweest? Dat zou vast niet gewaardeerd worden. Oliver was al niet goed in woorden, laat staan in afscheidsbrieven. Als het kon, dan had hij nog zoveel tegen de blauwharige jongen willen zeggen, dan had hij hem nu wakker geschud en in zijn gezicht geslagen, terwijl de tranen over de wangen van de witharige jongen liepen. Hij zou hem vervloeken, vertellen dat Kai hem nooit meer zo zou mogen laten schrikken en dat ze er samen wel uit zouden komen. Alles kon gefixed worden, toch? Positief denken had zijn therapeut hem verteld tijdens een van hun lang vergeten sessies. Maar hoe kon je, in deze situatie, in godsnaam positief denken. Wat was hier positief aan? Kai was uit zijn lijden verlost? En hij dan, mocht hij dan zo arrogant zijn en zeggen dat zijn lijdensweg alleen maar erger was geworden, langer kon je ook wel zeggen. Want waar ze eerst met zijn tweeën op leken te wandelen, was Oliver nu weer alleen. En hopeloos verdwaald.

Niets had zijn brein kunnen prikkelen, hem weer actief kunnen maken. Hij zat nog steeds doods voor zich uit te staren, zijn ogen konden niet eens een punt vinden om naar te kijken. Ze dwaalden verloren in het rond, zochten naar iets waar Oliver niet op kon komen. Zijn vingers waren ondertussen zwart geworden van de vele sigaretten die hij vandaag in zijn hand had gehad. Bij die gedachte, stak hij er opnieuw een op, nam een grote hijs en vergat bijna om de rook uit te ademen. Een hoestbui volgde en de jongen klapte dubbel, terwijl de kriebel in zijn keel toenam. Hij wist het onder controle te houden en toen pas leek het alsof de buitenwereld wat meer hem kon binnen dringen. Er was iemand naast hem gaan zitten, iemand die hij kende. Langzaam draaide de jongen zijn hoofd richting de gestalte die op de schommel naast hem was gaan zitten. Het kraken van het oude ding kwam pijnlijk zijn oren binnen. Betraande ogen, meer van het hoesten dan van echt emotioneel zijn, keken Miss Abigail voor een seconde aan, even leek er iets van gevoel in terug te komen. Alsof Abby die persoon was die om hem zou geven om het daarna aan allerlei mensen door te vertellen. Zijn hoofd draaide weer terug naar de positie waar het net de hele tijd in stond, naar de grond gericht, terwijl zijn ogen zijn vuile, afgetrapte schoenen bekeken. De geur van zijn sigaret deed hem plotseling walgen en hij liet hem op de grond vallen, niet eens de moeite doen, of het besef hebbend, om hem uit te trappen.
De jas die de lerares over zijn schouders legde voelde warm aan. Toch bleef Oliver in dezelfde positie zitten als hij zat en maakte hij niet toonbaar wat hij van het gebaar vond. In tegendeel, de jongen leek compleet opgesloten te zitten in zijn eigen mangel van gedachtes en emoties. En die wilde er maar niet uit komen en leken vast te zitten als een hond met een veels te korte ketting, die zo graag toch nog dat ene snoepje wilde. Het voelde alsof hij ergens naar uit strekte wat niet voor hem bestemd was, waar hij niet aan zou moeten denken noch aan zou moeten komen. Het enige woord wat binnen leek te komen was, gecondoleerd en hoe Abby vertelde dat hij dat waarschijnlijk al de hele dag aan zijn kop hoorde. Maar het tegendeel was waar. Dit was de eerste keer dat iemand het daadwerkelijk tegen hem zei. Oliver zou moeten knikken, misschien een zielige glimlach laten zien, misschien zelfs onverwachts voelen hoe een traan over zijn wang liep. Maar het deed hem niets. Alsof hij in shock was en alles tegen een onzichtbare, stalen muur ketste. Het kneepje in zijn schouder deed hem ook niet veel.
De hand die vuil was van de sigaretten plekken ging langzaam omhoog en voelde aan de stof van de jas, hij liet zijn nagel afwezig over de ritssluiting gaan, tot hij de rits zelf vond en hem in hem tussen zijn vingers nam, zijn duim wrijvend over het oppervlak. Iets wat op een zucht leek, kwam uit zijn mond, en zijn schouders zakten nog meer in dan dat ze al waren. 'Ik..' Het kwam schor over zijn lippen, lichtelijk overslaand en meteen klapte Oliver al weer dicht. De handeling met de rits stokte en zijn ogen keken doelloos voor zich uit. Het was even stil voordat hij een tweede poging waagde. '...Wat is er te zeggen?' Het kwam als een schorre fluistering over zijn lippen. Ergens was hij bang de stilte die al de hele tijd als een vriend die bij hem was geweest, weg te jagen door zijn mond open te trekken. Toch probeerde hij het nog een keer. 'It's... strange.. weird..' Oliver haalde diep adem, zijn borst ging zwaar op en neer en de jas schoof wat van zijn schouders af. 'Empty.' En zover kwam de jongen met praten, want daarna leek hij volledig dicht te klappen. Hij had nooit geleerd om te praten over zijn gevoelens, laat staan ooit dit soort situaties mee te maken. Hij wist simpel weg niet wat hij moest zeggen, waar hij over moest praten en wat hij moest voelen. Alles leek in hem op te kroppen, hem over te nemen. Blauwe, doffe ogen keken weer naar zijn schoenen, terwijl hij uit zijn pakje zijn laatste sigaret pakte en hem zelfs vergat aan te steken.

Stil en haast van de wereld af, bekeek Oliver zijn schoenen. Zo voelde het ook, van de wereld af zijn, alles om hem heen leek hem niet te deren, van hem af te glijden of af te stoten. Het was als een soort drug met de meest negatieve effecten op emoties die je kon hebben en krijgen. Hoewel Oliver zich al een lange tijd in het drugswereldje bevond, was dit totaal onbekend terrein voor hem. Nog nooit had hij zich zo miserabel, ziek en verlaten gevoeld. De stilte die maar om hem heen bleef draaien, maakte dat alles er niet beter op. Als het kon, dan sprong hij Kai zo achterna. Als die kans zich voordeed, zou Oliver zich niet bedenken, nee, hij zou alles aan de kant smijten om zijn vriend achterna te kunnen gaan. Misschien niet op dezelfde manier, Oliver zag zichzelf liever vredig en pijnloos gaan, maar een overdosis lag meer voor de hand. Het was makkelijker aangezien hij toch alles al in huis had om er voor te zorgen dat het gebeurde. Het enige wat hij nu wilde, was Kai weer zien, levend. Maar als hem de kans werd aangeboden hem achterna te kunnen gaan, om zich bij hem te voegen, zou hij niet aarzelen.

Olivers blauwe ogen vonden langzaam die van Abby. Zijn blik was leeg, stil. Het was lastig voor hem om in deze chaos van stilte en emoties, de juiste te kunnen vinden om zich te uiten. Eigenlijk voelde hij geen woede of angst. Verdriet, was dit verdriet? Of was dit gewoon pure rouw. In Olivers omgeving was nooit iemand dood gegaan, ja, zijn oom, maar toen was hij nog jong geweest en zo heel veel had hij er niet van mee gekregen. Oliver was vaak genoeg verlaten. Zijn ouders, zijn broers, Sareth en nu Kai. Maar Kai voelde anders, het voelde niet vertrouwd. Misschien kwam het omdat hij niet kon verwachten dat Kai terug zou komen en hem dood gewoon een peuk aan zou bieden alsof er niets was gebeurd. Nee, Kai bleef voor altijd weg. En daar was nu weinig meer aan te doen. In stilte luisterde Oliver naar de woorden van de lerares, zijn vingers speelden weer met de ritssluiting, al ging het nu langzamer en stiller. Haar verhaal leek niet goed naar hem binnen te dringen, het voelde meer alsof ze alleen nog maar meer leed op hem wilde duwen, maar ze had een punt. Oliver had nog nooit het rouwproces door gelopen en hij wilde het niet. Hij wilde niets van dit alles. Hij wilde Kai terug. De beweging met de rits stokte weer en zijn ogen dwaalden weer naar zijn schoenen, alsof hij wilde zeggen dat Abby haar kans om op hem door te dringen had gemist.
Heel langzaam schudde de jongen zijn hoofd. Hij wist van het herdenkingsboekje, maar hij had er niets in geschreven. Gewoonweg omdat hij de woorden niet kon vinden. Als hij ze al niet kon schrijven, hoe kon hij ze dan in godsnaam hier aan Abigail voor leggen? Oliver fronste en zijn vingers vonden elkaar, waarna hij de huid onder zijn nagel naar beneden begon te duwen. 'Maar..' Hij aarzelde en voelde hoe een brok in zijn keel ontstond. De jongen slikte krampachtig. '...Hij is er niet meer....' Zodra de woorden zijn mond hadden verlaten begonnen zijn schouders te schokken, of hij het nu wilde of niet. Het voelde alsof iemand hem in zijn maag had gestompt en lucht krijgen leek ineens heel moeilijk. Hij sloeg zijn armen om zijn buik heen en boog voorover, hij beet op zijn onderlip tot hij bloed proefde en verborg zijn gezicht tussen zijn bovenbenen. Zachte snikken waren hoorbaar terwijl de jongen probeerde zichzelf onder controle te krijgen. Alle emoties die hij zojuist niet had gevoeld of niet wilde voelen, leken nu in een keer naar buiten te willen stromen. Hij hoorde haar laatste woorden niet eens meer terwijl de tranen over zijn gezicht bleven stromen en het enige waar hij nu alleen nog maar aan kon denken was Kai en de woorden die de conciërge tegen hem had gesproken. Het doodsvonnis als het ware. Het leek het enige te zijn wat nog in zijn brein naar binnen wist te komen. Het zette zich om in de tranen die nu rijkelijk over zijn wangen vloeiden en de koude wereld om hem heen leek hij compleet vergeten te zijn terwijl hij zichzelf keer op keer vervloekte dat dit gebeurde. En dat het gebeurd was.