Bad dream!

Ze rende van haar etage naar beneden. Ze had even geen zin meer om daar te zijn. Ze trok gauw de mantel aan die ze uit haar koffer had gegrist aan. Buiten stond Fire al te wachten. Ze knikte haar toe en de merrie strekte haar vleugels aan. Met een krachtige vleugelslag verdween ze in de lucht. Ze had even zin om te rennen en deed dat dan ook. Met haar voeten rende ze en drukte haar tenen diep in het gras dat haar voeten helemaal nat maakte. Ze rende over het grasveld en langs het duistere bos. Ze rende regelrecht vooruit en stopte pas toen ze voor de oude ruïne stond. Ze keek rond en zocht een plekje diep verscholen. Ze liep door de ruines heen en vond een afgelegen plekje vlakbij het bos. Er was geen ruimte voor Fire om te landen of er zelfs maar te komen en ze merkte dat ze dat niet fijn vond, maar ze wilde even alleen zijn. Ze had weer gedroomd en was badend in het zweet wakker geworden. Ze ging tegen een stuk muur zitten en dacht aan de droom.

Ze was klein en rende door het bos. Ze wilde weg, weg van de plek waar ze net was geweest. Alles was verwoest geweest. Het enige wat ze zag was de haarspeld. De haarspeld had ze nu in haar handen. Ze viel over een boomstronk. ‘Mama…’, zei ze zacht. Haar hoofd lag in het gras. Met moeite tilde ze het op. Ze schrok en liet haar hoofd weer vallen. Het monster. Het enige waar ze ooit bang voor was geweest was het monster. Het deed haar altijd pijn en was heel gemeen. Het kwam ’s nachts als ze sliep en maakte haar wakker. Ze voelde hoe ze werd opgetild door een windvlaag. Ze deed haar ogen weer open en zag dat het een zwarte hand was die haar had opgetild. Ze hield de haarspeld stevig vast en keek met bange ogen naar de man die voor haar stond. Hij lachte gemeen. ‘Geef mij maar die speld, meisje.’, zei hij met een zware stem. Ze keek even naar de speld. Het was een mooie speld met op de knop een C van haar achternaam gemaakt. Het was de speld van haar moeder en er werd gezegd dat het speciale krachten zou hebben. Het zou haar eigen krachten kunnen verhogen. De man kwam naar voren en de zwarte mist om haar heen werd strakker. ‘Geef het hier.’, zei hij. Zijn stem werd harder. Romance werd bang en probeerde weg te komen, maar dat lukte niet. Het laatste dat ze herinnerde was een wit schepsel dat uit de lucht aankwam voordat ze haar bewustzijn verloor.

Ze was toen wakker geworden. Ze wist haast niets van haar verleden. Ze had na de moord op haar ouders alleen maar bij haar oma gewoond en die liet haar niet naar de stad gaan. Op een dag was ze wel gegaan en gevraagd bij het stadsregister naar informatie over Collolan. De man erachter had even een angstige blik in zijn ogen gehad, maar daarna gezegd dat er niets bekend was over een moord of een familie genaamd Collolan. De laatste moord was meer dan 20 jaar eerder geweest. Op dat moment had haar oma haar gevonden en terug genomen naar haar huisje. Haar oma vertelde haar ook niets en nu kon ze het niet meer. Ze trok haar knieën op en legde haar armen er om heen. Ze moest gewoon rustig worden en dan zou ze wel weer terug kunnen. Bovendien kon ze dan meteen even trainen. Ze wilde een paar dingen proberen, maar daarvoor moest ze eerst zichzelf onder controle hebben. Ze had haar hoofd zo neergelegd dat ze niet hoorde dat Fire haar waarschuwde. Er kwam iemand aan.

Een zwarte schim struinde door het schoolgebouw. Het leek alsof het pijn leed. Dat deed het ook deels. Met langzame passen verliet het het schoolgebouw. Zijn rechteroog hield hij gesloten. Krampachtig zelfs. Het struinde verder naar het bos. Het doorkruisde het bos langzaam en kwam bij de ruïnes uit. Daar zakte het door zijn knieën.

"Wat.....is...." mompelde Mitsu. Hij kreunde nogmaals en greep met zijn hand naar zijn rechteroog. Hij had sinds zijn bezoek aan Gren dit gekregen. En het zorgde af en toe voor helse pijnen. Je zag aan de hand dat het niet zomaar een pijntje was. Hij kreunde nogmaals toen de pijn zich versterkte. Het leek alsof iemand zijn hoofd in elkaar aan het drukken was. Ineens opende hij zijn ogen. Er stond een andere blik in. Een bloeddorstige. Langzaam stond Mitsu op. Keek rond. Een zacht gehinnik klonk. Iets wat Mitsu doorkreeg. Met kalm passen liep hij door het dolende ruïnes en zag op den duur het paard, nee gevleugelde paard staan. Zijn ogen stonden serieus. Het leek alsof het paard iets waarschuwde. Of iemand.

Na een paar minuten haalde ze haar hoofd weer omhoog en het eerste wat ze hoorde was het gehinnik van Fire. Het waarschuwde haar en ze veegde snel de tranen weg die waren gekomen zonder dat ze het door had gehad. Ze kroop uit haar beschutte plekje en voelde meteen een hoofd tegen haar aan die haar bijna omver duwde. 'Fire, kijk een beetje uit alsjeblieft.', schreeuwde ze verschikt uit. Toch sloeg ze meteen de armen om de merrie heen en knuffelde haar.

Fire had al een tijdje door dat er iemand aan kwam en probeerde haar bazinnetje te waarschuwen. Die kwam echter niet en daar werd ze boos om. Ze zou haar toch wel moeten horen? Ze wilde net de ingang van het plekje waar ze was verdwenen in elkaar trappen zodat zij er ook doorheen kon, maar toen zag ze haar al aankomen. Meteen was ze bij haar. Boos, maar toch ook blij en daardoor duwde ze haar bijna omver. Ze duwde haar mensje weg van de persoon die aan was komen lopen. Ze voelde zich niet fijn bij hem en wilde niet dat Romance bij haar in de buurt kwam.

Het duurde even voordat ze doorhad dat Fire haar in een bepaalde richting stuurde en bleef stilstaan. Ze liet zich niet zomaar wegduwen. Ze liep om de merrie heen en zag een jongen staan. Hij was van haar leeftijd en er leek iets met hem aan de hand te zijn. 'Heey!', zei ze toen ze op hem afliep.

Met zijn rug stond Mitsu tegen de muur die nog half in tact was gedrukt. Zijn ogen keken om het hoekje. Een meisje kwam uit een plek waar het paard niet bij kon. Zijn ogen verwijdde zich. Alsof iemand de touwtjes in handen had begon hij energie te verzamelen in zijn hand. Hij kreeg drang om haar aan te vallen. Mitsu keek op toen ze kennelijk hem had gezien. Hij beet zijn kaken op elkaar. "Blijf......weg..." stamelde hij. De energie in zijn hand nam een vorm aan van een schaduw. Een zwarte bol verzamelde zich in zijn hand. Hij wilde niet aanvallen maar toch bereidde hij zich er op voor. Alsof iemand achter hem met zijn gedachten aan het spelen was. Hij keek naar Romance die dichterbij kwam. De bol in zijn hand stopte met groeien en had de vorm van een tennisbal. Mitsu beet zijn kaken steviger op elkaar. Hij verzette zich er tegen, maar dat ging niet. De wilskracht van de andere kant was te sterk. Hij slikte en richtte de bol op Romance, klaar om afgevuurd te worden.

Abrupt bleef ze staan. Ze hoorde de woorden die hij met moeite uitsprak en was even verstijfd. Al haar instincten en de instincten die ze van Fire doorkreeg vertelden haar dat ze moest gaan, maar op de een of andere manier wilde ze dat niet. Alsof ze moest blijven staan. Ze keek naar de hand van de jongen waar een schaduw werd gevormd. Ze haalde even scherp adem. Haar droom zat nog vers in haar geheugen en de schaduw herinnerde haar eraan. Fire steigerde naast haar en wilde de jongen aanvallen. Ze liet haar baasje niet zomaar bedreigen. Ze had het te laat door en de merrie viel hem al aan. Het enige wat ze nog kon doen was haar tegenhouden op een manier waar ze zichzelf later om zou haten. Met grote snelheid door haar luchtmagie stond ze in een keer voor haar en voor de jongen. 'Fire! Nee!' Fire gebruikte haar vleugels om haar te ontwijken en kwam een eindje verderop weer neer. Ze draaide zich om en zag de bol die op haar gericht was. Met verbazing in haar ogen keek ze de jongen aan. Hij zou toch niet haar aan gaan vallen? Wat had ze hem aangedaan? 'Wat?', bracht ze uit. Meer kon ze niet zeggen. Gevangen in haar nachtmerrie die ze voor zich zag. Ze viel op haar kniëen en probeerde de droom weg te schudden.

Mitsu keek naar Romance. De bol stond strak en klaar om afgevuurd te worden. Het paard was hem wel opgevallen maar hij zag dat Romance het tegenhield. Hij hoorde haar woorden en zag dat ze door haar knieën zakte. Doe het... sprak een stem in zijn hoofd. Echter bleef de bol in zijn hand zweven. Dan doe ik het... sprak de stem. Echter wierp Mitsu zijn hand uit de richting van Romance op het moment dat de bal afgeschoten werd waardoor deze opzij vloog en zich in de grond boorde. Mitsu greep naar zijn hoofd die weer pijn begon te doen. Daarna opende hij zijn ogen weer. "Waar...ben ik?" stamelde hij verbaasd. Hij zag nu pas dat het meisje voor hem op haar knieën was gezakt. Hij stond op nog half draaierig maar liep naar haar toe. Legde zijn hand op haar schouder en ging met zijn hand voor haar ogen. Geen reactie alsof ze in een droom was. Mitsu zuchtte en besloot op een rots te gaan zitten en wachtten tot ze er zelf uit kwam. Nu kon hij niets voor haar doen. Hij keek kort naar het paard, dat nogal hatelijk naar hem leek te kijken.

Als in een droom zag ze bol groter worden en op haar worden gericht. Ze wilde zich verzetten, maar kon zich niet bewegen. Ze zag dat de bol werd afgevuurd, maar niet in de richting van haar. Het werd de andere kant opgegooid en belandde daar in de grond. Daarna merkte ze niets meer. Ze had echt gedacht dat hij haar wilde aanvallen en niet op wat er nu gebeurde. Door de hand op haar schouder kwam ze gedeeltelijk terug en met een schok besefte ze dat ze niet was geraakt en vroeg ze zichzelf af wat ze nu precies aan het doen was. Ze knipperde even met haar ogen en liet zichzelf achterover vallen. Daar stond Fire die meteen naar haar toe boog. De laatste sufheid van haar verdween door de natte bries van Fire in haar gezicht. Ze ging zitten en droogde haar gezicht af. Haar ogen zochten de jongen en na even zoeken had ze hem gevonden. Hij zat op een rotd naar haar te kijken en ze voelde opluchting. Het was raar, maar de neigingen om weg te gaan waren nu zelf weg en zelfs Fire stond nu rustig op haar plaats in plaats van te dansen en naar haar te snuiven. Ze stond op en liep naar hem toe. Op een rots naast hem ging ze zitten. 'Dankjewel.', zei ze zacht.

Mitsu merkte dat het meisje langzaam weer bij zinnen kwam en dat het paard weer rsutiger werd. Hij keek haar niet aan toen ze op een rots naast hem ging zitten. Hij keek strak voor zich uit. Hij keek kort weg. "Dank je wel?" vroeg hij ineens. "Ik....iets in mij wilde je hevig aanvallen en je bedankt mij er voor?" vroeg hij. "Ik geloof niet dat je dat echt als prettig ervaarde..." zei hij en zuchtte kort. Daarna keek hij schuin naar voren richting de grond. Hij had zijn arm op een opgetrokken knie gelegd en keek nu naar Fire. Hij keek daarna naar Romance. "Ik wil even zeggen, degene die daar stond, dat was ik niet. Alsof iemand controle over mij nam..." sprak hij kalm. "Het lag niet aan jou..." voegde hij er aan toe. Hij keek daarna weer voor zich en zweeg.

Ze zat naast hem en keek naar Fire die niet erg vriendelijk naar Mitsu keek. Ze keek de merrie even aan en de merrie snoof al. Ze was begonnen met het opvouwen van haar vleugels en dat was voor haar een heel secuur werkje. Ze schrok bijna van de stem van Mitsu die de stilte doorbrak. Ze glimlachte kort toen ze zijn woorden hoorde. 'Nee je hebt gelijk. Ik vond het gedeelte dat je me bijna aanviel niet zo prettig, maar het gedeelte waarbij je me redde door die bal niet op me afstuurde dat vond ik wel fijn.' Ze keek weer voor zich uit en zag de maan die boven aan de hemel stond. Ze voelde de blik van Mitsu op haar gericht en draaide haar hoofd. Nu zag ze pas het teken op zijn gezicht staan en ze keek hem verbaasd aan. Ze wilde het bijna aanraken zo apart vond ze het, maar ze kon zichzelf beheersen. Dus ze had gelijk gehad. Ze had een verandering gevoeld en zijn woorden bevestigden dat. Zelfs Fire liet haar veren even in de steek toen ze de woorden hoorde en keek hem aan met een onbegrijpelijke blik in haar ogen. 'Fijn om te weten. Maar hoe komt dat dan?', vroeg ze hem. 'Dat je wordt overgenomen?' Ondertussen bleef ze hem aankjken.

Mitsu keek naar Romance voor korte tijd en keek naar de lucht. Hij hoorde haar woorden en schudde even zijn hoofd. "Redden vind ik het niet. Hooguit beschermen." sprak hij kalm en keek naar de lucht. "Je kunt iemand niet redden van je eigen acties..." sprak hij er achter aan. Daarna hoorde hij haar vraag en zette hij zich af waardoor hij opstond en zette een paar stappen richting Fire. Hij stak zijn hand uit met zijn binnenkant onder de hoofd van de merrie zodat hij het gerust kon stellen. Hij keek weer naar de lucht. "Wist ik het maar, sinds mijn bezoek aan Gren is het raak. Ik krijg steeds meer vlagen er van." sprak hij kalm. "Ik weet niet wat het is, en hoe het komt. Het enige wat ik weet is dat er iemand orders geeft van de binnenkant..." sprak hij kalm en keek naar Romance. Hij zei er niet bij dat hij al een groot vermoedde had dat het een vloek was. Hij wist het zowat zeker. En welke het was zou hij binnen kort op gaan zoeken in de bibliotheek.

Ze keek hem rustig aan en de glimlach zat nog steeds op haar gezicht geplakt. 'Redden of beschermen is hetzelfde. Je redt iemand van een aanval of je beschermt iemand voor een aanval. En bovendien is het juist veel moeilijker om iemand te redden of beschermen door iets wat je zelf van plan bent.', antwoordde ze hem. Ze keek hem na toen hij op stond en naar Fire toeliep. Ondanks dat Mitsu een vriendelijk gebaar maakte was het voor haar best spannend hoe Fire zou reageren. Fire keek eerst haar richting op en daarna legde ze haar hoofd tegen zijn hand. Romance voelde meteen de kracht in hem. Zijn kracht was echt groot en het deed haar beseffen hoeveel wilskracht hij wel niet moest hebben. Na de aanraking ging Fire gewoon door met het verzorgen van haar vleugels en gaf haar geen blikken meer. 'Maar wat heb je gedaan dan in Gren dat je zoiets hebt opgenomen?', vroeg ze geschokt. Er kwam maar één gedachte bij haar op. Een vloek! 'Maar je hebt wel genoeg wilskracht om de stem te stoppen. Je hebt de kracht om de stem tegen te houden.', zei ze hem en stond op. Ze liep op hem af en bleef staan bij de plek waar de schaduwbal terecht was gekomen. 'Anders had ik er niet meer zo goed uitgezien.' Ze rilde bij de gedachte wat er had kunnen gebeuren als hij niet voldoende wilskracht had gehad om het te stoppen.

Mitsu keek niet naar Romance en merkte dat de kop van Fire op zijn hand werd gelegd. Hij streek met zijn hand langs de nek van het paard zodat hij deze toch nog even kon aanraken. Daarna liet hij zijn hand slap hangen. "Ik weet het niet, ik had het sinds ik hier terug kwam..." sprak hij kalm. Hij keek naar Romance en zuchtte. "Ja, dat vermoedde had ik ook al.." sprak hij. "Tot nu toe heb je gelijk. Maar met de keren neemt de kracht toe.." sprak hij. "Het kost me steeds meer moeite om hem te verdrijven..." sprak hij. Ik moet Kale opzoeken. Of iemand anders die er wat van af weet... dacht hij kalm. Zijn ogen gingen naar Romance en zweeg verder.

Fire genoot van de bewegingen die Mitsu maakte en vond het niet erg dat hij nu ook haar nek aaide. Ze was er al van overtuigd dat hij in deze staat niet gevaarlijk was en ze snapte genoeg van de taal om te begrijpen dat iemand hem bestuurde. Ze liet haar hoofd zakken en brieste zacht. Romance moest zacht lachen om Fire. Wat een rare merrie. Het was wel apart. Hij had deze aanvallen en een teken. Op dat moment schoten haar ogen open. Hij had een teken wat wel eens de veroorzaker van alles zou kunnen zijn. Ze liep op hem af en keek naar het teken. 'Hoe lang heb je dat teken al?', vroeg ze zacht. Als hij echt een teken had gekregen dat bij de vloek hoorde dan was het geen gemakkelijke vloek. De persoon die de vloek had gedaan vond het niet erg om te laten zien dat de persoon vervloekt was. Dan dacht die dat er niets meer aan gedaan kon worden. 'Probeer eens om concentratietraningen te doen. Dan moet het voor jou toch iets makkelijker worden.', zei ze bezorgd. 'Misschien.', volgde er nog zacht achteraan bijna onhoorbaar voor hem.

Mitsu keek kalm naar Fire en zijn blik ging naar Romance. Hij merkte dat de merrie het geen ramp vond. Vreemd hij had daarnet nog Romance willen aanvallen. Kennelijk waren dieren toch vergevingsgezind. Mitsu zijn ogen gingen naar Romance op het moment dat ze een vraag stelde. "Nee, dit teken heb ik sinds mijn bezoek aan Gren. Iedereen in onze familie heeft iets vergelijkbaars. Sommige op hun borstkas andere om hun arm. Het is een teken dat de circulatie van de magie bevordert..." sprak hij. "Mijn vader heeft hem persoonlijk er op gezet. Het is een hele eer.." sprak hij kalm. Hij glimlachte en keek naar Romance. "Tenzij..." sprak hij. "Nee, dat is niet mogelijk..." sprak hij er kalm achter aan en keek naar Romance. "Mijn vader kan onmogelijk een vermomd lid zijn..." sprak hij kalm.

Romance keek rustig naar Mitsu die naar haar keek. Ze wist haast niets van vloeken, behalve van de soort van vloek van Fire, maar dat was te omzeilen. Dat was iets dat niet snel werd toegepast om mensen zolang ze haar maar tegen kon houden. Ze zag een beweging achter Mitsu en Fire stapte weg. Ze verdween in het bos, waarschijnlijk om te gaan grazen of om andere dingen te doen. Het maakte haar niet zoveel uit, want Fire zou hier heel snel kunnen zijn als dat nodig zou zijn. Ze liet Mitsu uitpraten en dacht even na. Het zou natuurlijk kunnen dat het niet aan het teken lag, maar het was wel heel toevallig. 'Ik heb nog nooit van zoiets gehoord, maar hoeveel weet ik nou van Gren?' Ze glimlachte voorzichtig. 'Maar je vader hoeft niet per se een vermomd lid zijn. Er zijn andere mogelijkheden waardoor je de vloek kan hebben gekregen. Via je eten of drinken.' Ze wendde haar blik af van Mitsu. Ze wist zelf ook wel hoe slecht haar ideëen waren. 'Waar zou je vader dan lid van zijn?', vroeg ze hem nog zacht. Ze zag nog snel het hoofd van Fire door de bomen die haar aankeek. Misschien... 'Misschien heb ik een idee om erachter te komen of het aan je teken ligt. Ik ben nauw verbonden met Fire en ik kan vaak duistere magie aanvoelen als ik me daarvoor openstel. Misschien kan ik voelen of er iets bij je teken zit dat er eigenlijk niet hoort te zijn?' Met deze woroden keek ze hem voorzichtig aan.

Mitsu merkte haar woorden en schudde kort zijn hoofd. "Het eten is onmogelijk.." sprak hij kalm. "Althans in mijn opzicht, ik heb heel de week voor mezelf moeten koken..." sprak hij grinnikend. Hij keek daarna naar de lucht. "Mijn vader is lid van onze clan en tevens de leider. Echter hebben we een rivaliserende clan, het is misschien mogelijk dat een lid daarvan de opdracht heeft gekregen om met het plaatsen van het teken een vloek er bij te plaatsen. En zich toen vermomd heeft als mijn vader..." sprak Mitsu kalm. Hij had zelf er echter niets van gemerkt. "Als dat waar is dan moet ik spoedig naar een leraar die veel van vloeken af weet..." sprak hij kalm.

Ze wist zelf wel dat het waarschijnlijk niet via het eten of drinken was gebeurd, maar als je zo'n reden had dan zou het al helemaal niet zijn gebeurd. 'En je hebt jezelf niet vervloekt?', zei ze lachend. Ze luisterde de rest van zijn verhaal af. 'Dan zijn ze wel erg goed als je het niet hebt gemerkt.', antwoordde ze zachtjes. Ze knikte. 'Welke leraar wil je naartoe gaan dan? Naar Savador? Die zal je waarschijnlijk niet helpen als ik hem een beetje goed heb ingeschat.' Ze lachtte zacht. Ze had Savador maar één keer ontmoet, maar ze dacht niet dat hij zo iedereen zou helpen die een vloek had. Ze liep een stukje terug en ging op en grond liggen. Ze was nog steeds moe door de nachtmerrie die ze had gehad en draaide op haar buik om in ieder geval Mitsu nog aan te kijken. 'Sorry. Ik moet even liggen, want ik ben nog steeds een beetje moe.' Ze haalde voor zover ze kon haar schouders op en legde haar hoofd in haar handen.

Mitsu keek naar Romance en knikte. "Dat is een van hun specialiteiten..." sprak hij kalm. Hij keek daarna weer naar de lucht. "Mezelf? Nee, dat zie ik niet gebeuren..." sprak hij grinnikend. "Savador is iemand die ik niet eens wil zien..." sprak hij kalm. "Nee, Kale. Ik ken hem niet goed maar ik verwacht dat hij wel wat over heeft voor een leerling..." sprak hij kalm. Hij wist echter niet of Kale echt hem zou helpen maar hij wilde graag een poging wagen. Savador zou het uberhaupt toch niet doen. En Mitsu had het idee dat een duistere leraar veel van vloeken af wist. Misschien een kleine vooroordeel maar dat maakte hem niet uit. Hij keek naar Romance die ging liggen. "Ga je gang hoor, ik hou je niet tegen..." sprak hij grinnikend.

Ze moest zacht lachen. Hij zou inderdaad zichzelf niet hebben vervloekt. Hoe stom wil je zijn? Alhoewel als je geen andere keuze had dan zou je jezelf nog best kunnen vervloeken. Ze schudde de gedachte snel weg. 'Wat voor les geeft Kale dan? Ik ken hem niet.', zei ze rustig. Ze was rustig gaan liggen en keek hem lachend aan. 'Oh dank u wel, edele heer.' Ondertussen stak ze ook haar tong uit. Ze kon wel om hem lachen zolang hij in deze gedaante was. 'Waar wacht je nog op dan? Of durf je niet naar Kale toe?' Ze grijnsde hem toe en zag Fire achter hem verschijnen. Ze stapte rustig langs hem heen en ging naast haar staan. Ze keek omhoog. Ze wist vaak wat de merrie dacht doordat ze zolang bij elkaar waren geweest. 'Ik kan mezelf straks wassen en deze kleren in de was gooien. Maar bedankt dat je me eraan herinnert.' Het leek wel alsof de merrie zuchtte en met een plof ging die naast haar liggen. Dankbaar legde Romance zichzelf tegen haar aan en voelde een vleugel om haar heen. 'Nee dankje lieverd. Ik heb het al warm genoeg.' Romance richtte nu haar blik weer op Mitsu.

-Inspiloos

Mitsu keek kalm naar Romance toen ze zachtjes lachtte. Mitsu grinnikte kort. "Kale geeft duistere magie. Ik ben niet bang voor hem. Hij heeft me zelfs in het begin geholpen met mijn magie." sprak hij kalm. "Kale is geen slecht persoon, hij heeft een goed hart, al laat zijn soms wat norse uiterlijk dat niet zien..." sprak hij kalm. "Maar zoals Savador is hij echt niet..." sprak hij kalm. Hij keek kalm naar Fire die voorbij kwam. Hij grinnikte bij de woorden van Romance en het paard dat leek te zuchten. Zelf ging hij tegen een pilaar aan leunen en keek toe. Zelf had hij geen huisdieren. Hij vond ze soms maar lastig. Al die behoefte. Hij vond het al moeilijk om voldoende aandacht te schenken aan Kori, opnieuw was hij ineens weg zonder haar iets te melden. Hij had opnieuw licht spijt er voor.

Romance lag lekker bij Fire en keek naar Mitsu. 'Vandaar dat ik hem nooit heb ontmoet. Ik heb geen les in duistere magie, maar dat was je waarschijnlijk al wel duidelijk geworden?', zei ze hem. 'Gelukkig maar dat hij niet zoals Savador is. Anders kom je er nooit vanaf. Ik denk dat Savador best aardig kan zijn, maar dan wel alleen voor de mensen die hij vertrouwt. Om zichzelf te beschermen.', mompelde ze hardop. Ze sprak gewoon haar gedachten uit en leek later pas te beseffen wat ze echt had gezegd. Gelukkig was Savador niet hier. Ze rilde bij het idee wat hij zou hebben gedaan. Het hoofd van Fire kwam meteen dichterbij en duwde haar als het ware nog dichter tegen haar aan. Ze glimlachte even. Fire was haar beste vriendin en iemand met wie ze zich één voelde. Ze hield echt van de merrie en kon zich niet voorstellen hoe ze zonder elkaar moesten leven. Ineens schoot er een gedachte bij haar op. Ze wist geen eens hoe hij heette. Snel werkte ze zich uit Fire's greep en liep op hem af. Vlak voor hem bleef ze staan. 'Ik snap er niks van, maar ik heb me nog helemaal niet voorgesteld. Mijn naam is Romance, maar noem me maar Ro.', zei ze snel niet nadenkend en stak haar hand uit. Het was de hoorn van Fire die ze in haar rug voelde toen ze besefte dat ze haar hele naam aan iemand had verteld. Dat deed ze anders nooit en ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan.

-We hebben onszelf totaal niet voorgesteld dus ik dacht dat er nu wel tijd voor was. Je valt me tenminste niet aan en zo.

Mitsu keek kalm naar Romance. "Iedereen kan die vloek ongedaan maken..." sprak hij kalm over het feit dat hij er anders niet van af zou kunnen komen. "Maar aangezien hij de leraar van duistere magie is, zou hij het meeste er van weten." sprak hij kalm. "Tenminste, de meeste vloeken komen van duister magie..." voegde hij er aan toe. "Degene die hem had geplaatst heeft hem of geplaatst met woudmagie of met duistermagie..." voegde hij er aan toe. "En dan kan ik het beste bij Kale aan komen dan bij Norwood. "Ik weet zeker dat Kale het meeste van vloeken af weet..." sprak Mitsu met een kalme stem. Zijn ogen sloot hij kort. Maar hij opende ze op het moment dat hij haar stem erg dichtbij hoorde. Hij keek haar kort aan toen ze zich voorstellen. "Mijn naam is Mitsu. Aangenaam, Ro..." sprak hij kalm en grinnikte. Ro klonk voor zijn gevoel best grappig. Haar volledige naam was daarbij ook niet verkeerd. Daarna keek hij kort naar Fire die haar op iets wees. Maar wat was voor hem een raadsel.

Ze voelde zijn blik en keek hem aan. 'Zo bedoelde ik het niet. Ik zie Savador er echter eerder voor aan om het nog erger te maken dan je te helpen.', mompelde ze. Ze glimlachte toen bleek dat hij was geschrokken dat ze zo dicht bij hem stond. 'Ook leuk om jou te ontmoeten, Mitsu.' , zei ze met haar normale stem. Ze draaide zich om en duwde Fire naar achteren. Ze had zijn blik gezien en wist dat ze iets moest zeggen. 'Fire vindt dat ik naar bed moet gaan. Ze is een echt dwingelandje af en toe. Terwijl ze zelf ook wel weet dat ik niet in slaap kan vallen.', zei ze. Zelf liep ze terug naar de rotsen en koos een grote rots uit. Daar ging ze in kleermakerszit opzitten. 'Wanneer ga je naar Kale dan? Voor of na het Kerstgala? Weet ik of ik je tijdens het Gala nog in de gaten moet houden.', zei ze grinnikend.

-Ik wist echt even niets meer.

Mitsu zijn ogen keken kalm naar Romance en hij zweeg kort. Hij grinnikte om haar woorden. "Dat is een van de redenen dat ik geen huisdier heb. Ze eisen hun deel van de aandacht op. En ik heb al moeite om de juiste hoeveelheid aandacht te schenken aan Kori..." sprak hij kalm en zuchtte er kort om. Zijn ogen gingen naar Romance. "Ik weet hoe Savador is, en er schuilt niets zachtaardigs in hem, daarom stond hij ook niet op mijn lijstje..." sprak hij met een lichte haat in zijn stem. Zijn ogen gingen naar Fire en daarna weer terug naar Romance. "Spoedig, ik ga voor het kerstbal. Dat was mijn plan..." sprak hij kalm. "Ik wil alles behalve gevaar lopen voor de mensen op het bal..." sprak hij kalm. En zeker niet voor Kori vogde hij er achter in zijn gedachten. Hij keek kort naar de lucht waar een vallende ster te zien was, nee twee zelfs. Mitsu sloot kort zijn ogen en dacht aan een wens die hij graag in vervulling zou laten gaan. Hij opende zijn ogen waarna een lichte bries weer door zijn haren ging. Ineens ging zijn blik naar Romance. De lucht buiten was niet echt warm, kil zelfs te noemen. Hij zag haar in een mantel en dacht kort na, dat zou toch onmogelijk warm zijn. Zelf stond Mitsu in een lange broek met een shirt en een kikke vest er over aan. Hij trok deze vest uit en legde deze over de schouders van Romance. "Ik heb liever dat je jezelf in de gaten houdt dan mij.." sprak hij kalm. "En in een dunne mantel in deze kou te staan, is alles behalve goed voor je..." sprak hij. Mitsu stond nu wel in een redelijk strak shirt tegenover haar. Ook Mitsu had een redelijk afgetraind lichaam. Maar wat wilde je dan met de freerunning wedstrijden waar hij door heen was gegaan. Sneldenken en kracht waren daar een vereiste. En die bezat hij.

Romance glimlachte en keek even naar Fire. 'Fire is geen huisdier. Ze is een vriendin of mijn moeder of een vijand. Het ligt er helemaal welke rol ze moet spelen om ervoor te zorgen dat ik doe wat zij wil.', zei ze glimlachend. Ze knikte op zijn woorden en volgde Fire's hoofd naar boven. Ze zag vallende sterren en wist meteen wat ze moest wensen. Zorg ervoor dat Fire veilig blijft. Bij de eerste en bij de tweede: Een avontuurlijk leven! Haar ogen waren nog steeds naar de sterren aan het kijken toen ze opeens Mitsu dichterbij zag komen. Haar ogen zochten die van hem om er achter te komen wat hij van plan was, maar zijn blik liet niets los. Ze voelde ineens dat iets over haar werd neergelegd. Automatisch trok ze de warmte dichter tegen zich aan. Ze keek waar het vandaan kwam en zag dat het het vest was dat Mitsu eerst had gedragen. Snel zocht ze zijn gezicht weer op. Ze grinnikte om zijn woorden. 'Is het belangrijker dat ik niet ziek word dan dat jij meerdere mensen verwondt?', zei ze lachend. 'Ik word niet zo snel ziek, maar bedankt. Het is heerlijk warm. Maar krijg jij het nu niet veel te koud?', vroeg ze hem. Ze keek hem aan en zag zijn gespierde lichaam. Ondanks zijn shirt kon je alles goed zien zitten en ze moest even huiveren. Ze wendde haar blik snel af. Het deed haar denken aan iemand die ze liever wilde vergeten. Ze wist zelf ook wel dat de meeste jongens van haar leeftijd een goed getraind lichaam hadden, maar toch was ze er nog niet helemaal overheen. Ze trok haar benen op en legde haar armen eromheen. Waarom moet ik daar nu weer aan denken? Fire antwoordde haar terug via haar gedachten. Laat mij de herinnering dan weghalen. Hij is zo slecht voor je geweest. Snel schudde ze haar hoofd. Ze wilde de herinnering niet weg laten halen. Ze wilde hem blijven herinneren om wat hij haar had aangedaan en hoe het was toen het nog goed was. Toch kon ze niet voorkomen dat er een kleine traan over haar wang liep.

PROFILE MAGICIAN

» And finally you would dream where you are now
» It's always a nightmare, it's never a dream
» The dream of the boy who became the lord of fire
» <Zean> Moonlights Dream
» Dream Catcher [Setjesshop]

Bad dream!

Bad dream!

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen