Het was bijna zover, bijna kon ze haar gordijnen openen met de verwachting begroet te worden door een witte gloed die alles bedekte. Oh wat had ze de witte sneeuw en de ijzige wind gemist. Ze miste de kou die elke wakkerende gedachte in haar hoofd wegspoelde en haar achter liet met een nieuw leeg vel om een heel nieuw jaar op in te kleuren. Het afgelopen jaar was immers alles behalve geweest wat ze ervan gehoopt had. De laatste keer dat ze de sneeuw gezien had, was eigenlijk de laatste echte goede herinnering die ze had gehad hier op school. Het afgelopen jaar had voor haar bestaan uit een hele hoop verdriet, woede en wanhoop. Ze had veel in de knoop gelegen met zichzelf en ze had de tijd die ze van de school weg was geweest hard nodig gehad. Ze was al opnieuw begonnen en ze merkte dat het beter ging. Niet altijd, maar het grootste gedeelte van de tijd kon ze genieten van haar dagen. Ze ging gewoon naar de lessen, vertikte het weer om huiswerk te maken en was weer begonnen met het schrijven van haar muziek. De klanken van haar piano klonken ook weer steeds vaker door haar kamer heen. Het enige wat ze nog echt nodig had was de kou die in een stille dans met de wind en de sneeuw haar slechte herinneringen wegjoeg. Ze wist ook wel dat het nooit eeuwig zou duren en alle slechte herinneringen ergens een keer terug zouden komen, maar al was het maar voor een kleine maand, als ze maar heel even geen nachtmerries had en niet geplaagd werd door de geesten uit het verleden.
Haar slanke vingers gleden over de toetsen van de piano en haar rode ogen waren verborgen achter haar oogleden terwijl ze zachtjes mee neuriede op de maat van de muziek. Toen haar vingers een van de laatste toetsen raakte stopte ze met spelen en opende ze haar ogen om naar de toets te kijken. Haar ogen gleden naar het blad waar een paar noten opgekrabbeld waren. Een frons verscheen op haar gezicht. Ze had de juiste toets aangeslagen, maar het had alles behalve goed geklonken. Ze speelde het laatste stukje nog eens en opnieuw hield ze stil bij dezelfde noot. Ze schudde onbegrijpend haar hoofd en tilde het blad op. Het had zo goed geklonken in haar hoofd.. Ze neuriede naar aanleiding van de noten die ze las. Opnieuw klonk het logisch in haar hoofd. Ze keek naar de piano en zuchtte zachtjes. ‘Vergis ik me nou zo erg?’ Haar rode ogen gleden naar Terra, die opgerold op het bed lag en haar met haar kraaloogjes wat schaapachtig aankeek. Tári glimlachte zwakjes en knikte. Aan de tasmaanse duivel had ze weinig steun. Ze draaide weer terug naar haar piano en dacht even diep na. Ze kon het stuk nu wel verder schrijven, maar ze wist niet waar het fout ging. Iets wat zo logisch klonk in haar hoofd, maar zo onlogisch in de praktijk. Ze zou eerst uit moeten zoeken wat nou eigenlijk precies de insteek was die ze aan het nummer wilde geven.
Ze stond op en liep naar haar kast om haar pyjama om te wisselen voor een zwarte broek, een zwarte blouse, haar rode sjaal en zwarte hakken. Ze pakte haar jas van de kapstok en gooide die op het bed. Haar blik schoot naar de spiegel en ze grijnsde even toen ze zag dat haar haar werkelijk alle kanten op stond, maar ze was simpelweg te lui om haar haren te gaan kammen, dus liet ze haar vingers enkel kort door haar haren gaan. Ze koos ervoor om haar haren los te laten hangen, waardoor de twee voorste plukjes zichtbaar langer waren dan de rest van haar haren en ze maakte zichzelf ook niet op, waardoor haar al bleke gezicht alleen maar nog extremer afstak op haar zwarte kleding.
Ze pakte haar rugzak en stak het blad wat nog op de piano stond erin, greep een flesje water dat ze ergens vanochtend gevuld had maar nog niet aangeraakt had in haar tas. Ze zette de tas op haar bed en liep naar de piano om deze voorzichtig dicht te doen. Als ze erachter was hoe ze dit stuk wilde gaan maken had ze de piano pas weer nodig. Ze trok haar jas aan, maar sloot de rits niet helemaal, waardoor de rode sjaal er nog onderuit kwam. Haar rugzak vond zijn plekje op haar rug en Terra maakte haar weg naar de schouder van haar bazin. Op haar weg naar buiten greep Tári nog snel wat schrijfgerei van haar kastje.

Het weer gaf al een aantal stille hints dat het niet heel lang meer zou duren voordat haar wens in vervulling zou gaan. Het hield haar meer bezig dan ze eigenlijk wilde, het verlangen naar de sneeuw en de kou. Het gevoel was zo dubbel. Er was een bijna brandend verlangen, maar tegelijkertijd was ze bang voor die sneeuw. Vroeger was het witte goedje altijd haar beste vriend geweest. Thuis had het haar altijd een excuus gegeven om bij haar moeder weg te komen en de liefde die ze toen had gekoesterd voor het bevroren water had ze altijd bij zich gedragen. De angst was nu veel meer voor de herinneringen die terug zouden komen. Mooie herinneringen, goede herinneringen. Dat was het hem nu juist. Goede herinneringen over een tijd die ze compleet achter slot en grendel wilde stoppen. Een paar keer had ze erover nagedacht om Adrian een brief te schrijven. Ze had alles al voor haar liggen. Het papier, het schrijfgerei, maar er kwam maar geen woord op papier. De angst dat de brief onbeantwoord zou blijven was te groot. De afspraak die ze hadden gemaakt was duidelijk. Hij had niet gewild dat ze hem hielp, het enige waar hij aan kon denken was dat hij haar niet gelukkig zou maken. Het was een fout die ze hem nooit zou vergeven, maar waar ze zich bij neer had gelegd. Als hij wilde leven zonder een enkele vorm van gevoel dan was dat zijn keuze. Het maakte niet uit hoeveel ze van hem hield, ze kon niet in haar eentje van iemand houden. Dat zou haar kapot maken. Was het schrijven van een brief naar hem dan een oplossing tegen dat knagende gevoel of was het juist een last die ze erbij zou moeten dragen? Ze wist het niet en tot ze er meer zekerheid over had, zou de dat papier leeg laten. Bovendien had ze nog veel meer te verwerken. Ze voelde zich verplicht om eerst de dood van Mats goed te verwerken voordat ze zich druk ging maken over iemand die ze waarschijnlijk nooit meer zou zien.
Verdwaald in haar eigen gedachtes had ze niet eens gemerkt dat ze buiten was gekomen en dat haar benen haar naar de kassen hadden gedragen en ze nu ineens midden in een tuin stond die ze nog niet eerder gezien had. Haar rode ogen werden iets groter en ze draaide zich om, een beetje verschrikt kijkend naar de tuin die ook achter haar zichtbaar was. Ze kneep haar ogen dicht en beet op haar lip. Super, nu zou ze ook nog verdwaald zijn geraakt. Ze had geen idee hoe ze gelopen was en nu kon ze straks gaan zoeken naar een uitweg. Super, echt geweldig. Ze schudde haar hoofd en besloot dat het geen kwaad kon om hier eerst even rond te kijken. Verdwaald was ze toch al.
Al lopend door de tuin begon ze zachtjes te neuriën, iets wat ze zelf niet eens door had. Het was het nummer dat ze op papier probeerde te krijgen, maar waar de laatste noot net niet leek te kloppen in het plaatje. Ze kon de vacht van Terra tegen haar wang voelen prikken en leunde onbewust iets tegen het diertje aan met haar gezicht. Haar geneurie stopte vrijwel meteen toen ze iemand op de grond zag zitten. Zijn ogen waren gesloten en ze beet zacht op haar lip. Ergens was ze bang dat ze hem gewekt had met haar geneurie, wetende dat de klanken met de seconde harder over haar lippen waren gekomen. In haar twijfel of ze wel of niet moest blijven staan, bleef ze hoe dan ook staan, waardoor onbewust de keuze al gemaakt was.

Het frustreerde haar dat ze haar stuk niet af kon krijgen. Waarom kon iets in haar hoofd zo logisch klinken maar kwam het in werkelijkheid niet normaal uit haar piano? Het frustreerde haar ontzettend dat het stuk haar dwars zat. Waarom kon ze het niet gewoon afmaken en naast zich neerleggen? Het enige wat ze nu kon doen was het accepteren en het even naast zich neer leggen. Het belangrijkste was om er nu achter te komen wat voor een gevoel ze in haar stuk wilde hebben. Ze had haar bladmuziek in haar tas gestopt en was op pas gegaan.
Nu stond ze hier, hopend dat de persoon die voor haar op de grond lag niet wakker was geworden van haar geneurie. Ze was zich ervan bewust dat het hard genoeg had moeten klinken om iemand te wekken. Zij zelf zou kwaad worden als iemand haar op die manier zou wekken. Dit leek haar ook niet echt een plek waar je heen ging als je behoefte had aan gezelschap. Ze wist niet eens precies hoe ze hier gekomen was, dat zou al genoeg moeten zeggen. Helaas, de jongen opende zijn ogen en keek haar aan. "Van mij mag je door gaan. Zo slecht klonk het niet." Ze fronste even. ‘Ik heb je toch niet wakker gemaakt?’ De witharige meid keek hem onderzoekend aan. De kans dat zij hier niet de oorzaak voor was was vrij klein, maar ze wilde het toch zeker weten. Ergens had ze hem ook willen bedanken voor het compliment dat hij haar gaf, maar het was de frustratie die ze had over het stuk wat haar daarvan weerhield.
De jongen kantelde zijn hoofd iets en had zijn blik op Terra gericht. "Wat is haar naam?" Ze kneep haar ogen even tot spleetjes en boog haar hoofd iets naar voren, waardoor haar haren voor haar ogen vielen. Ze had gehoord dat hij duidelijk het woordje “haar” had gebruikt, maar naar een uitleg zou ze niet vragen. Ze had het idee dat ze helemaal niet wilde weten waarom hij ervoor koos te geloven dat Terra vrouwelijk was, terwijl de meeste bij de eerste ontmoeting het tegenovergestelde dachten.
Ze hief haar hoofd weer en hield haar hoofd schuin. ‘Is dat niet een beetje de omgekeerde wereld? Vragen naar de naam van iemands huisdier zonder eerst te weten hoe de bazin heet?’ Een grijns sierde haar lippen. Haar ogen namen de jongen in zich op. Hij was ouder dan haar, maar hoeveel ouder durfde ze niet in te schatten. ‘Haar naam is Terra.’ Voegde ze er rustig aan toe voordat ze haar vingertoppen over Terra’s snuit liet glijden. Terra reageerde amper op het horen van haar naam en bleef koppig voor zich uit kijken.
"Hoor jij niet in de les te zitten, mevrouw?" Voordat ze het doorhad gleed er een zucht over haar lippen. Ze fronste en keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Ga me nu alsjeblieft niet vertellen dat jij een van die mensen bent die iedere leerling van het terrein af wilt hebben.’ Ze had de speelse blik opgevangen, maar soms waren haar opmerkingen en vragen sneller dan haar verstand. Hart boven hoofd. Altijd. Ze liet zich op de grond zakken. ‘Maar nee. Wellicht is er nu een les bezig waarin ik aanwezig zou moeten zijn, maar tegenwoordig moeten we al zoveel.’ Ze kantelde haar hoofd iets. ‘En tenzij je een hele goede reden kan geven om alsnog naar de les te gaan, zit ik hier wel prima.’ Haar mondhoeken waren iets opgetrokken en haar ogen twinkelde iets.