|| I'm So Curious || Part II

”Vergeet niet je hart te volgen Yuu.” Ran draaide zich om en stapte bij hem vandaan. Tegen het moment dat de jongen op keek van de roos, was Ran allang weer verdwenen. Echter zijn stem die nog naar Yuu gedragen werd op de wind en hem zacht toe fluisterde ”Ik wacht op je Yuu..”.

Het was als de dag van gister dat hij de ontmoeting met die uiterst smakelijke jongen had gehad. Nee hij was zelfs meer dan smakelijk. Meer dan aantrekkelijk. Gewoon onweerstaanbaar. Dat was dan wat hij van hem vond. Tegelijk had hij ook iets dat voor een bepaalde onrust in zijn hoofd zorgde. Het was wel normaal dat Ran een jongen aantrekkelijk vond en ‘dingen’ met hem wilde doen. Maar een manier als deze had hij zelfs nog nooit ervaren. Gewoonlijk kon het hem niets schelen of hij de ander pijn deed. In zijn ogen was pijn fijn dus moesten ze niet zeuren. Want anders zou het er alleen nog maar harder aan toe gaan. Hetzelfde bij verzet. Was je braaf dan was Ran ook, tamelijk, braaf. Ging je echter zwaar in het verzet dan tja. Dan vroeg je er ook gewoon echt om. Was dan niet zo dat hij het deed om je pijn te doen maar als het nodig was dan ja, dan gebeurde het gewoon als vanzelf. Want voor Ran was het op zulke momenten zeer lastig de grens te vinden. Overschreed die dan ook meerdere malen zonder er erg in te hebben wat de ander daar over dacht. Gewoon weg omdat het hem geen bal kon schelen. Waarom zou hij zich namelijk druk maken over iemand als de ander dat ook niet over hem zou doen. Niemand maakte zich druk over hem. Niemand dacht aan hem. Niemand hield van hem. Dus dan begrijp je vast wel dat het al snel een gewoonte van hem werd. Iets dat alleen maar erger en erger scheen te worden. Stiekem vond hij het zelf nog opwindend ook maar dat terzijde gelaten. Hij was nu op een school. Zijn laatste kans om nog iets van zijn leven te maken. Het feit alleen al dat hij toegelaten was zeg. Wat moesten ze niet van hem gedacht hebben? Ach, het was nou eenmaal zo en hij was toegelaten dus waar maakte hij zich nog druk om? Het enigste waar hij rekening mee moest houden was dat hij zich in moest houden. Het zou wat zijn als hij hier op school ook al kindertjes ging bespringen. Nou niet in het openbaar in ieder geval. Meteen krulden zijn mondhoeken omhoog. Hoezeer hij ook de moeite deed naar de andere studenten hier te kijken, op de een of andere manier was hij maar op zoek naar één bepaald persoon. Niet één ander hier kwam ook maar een beetje in de richting van hem. Zelfs de achterkant van Yuu was nog de mooiste die hij ooit gezien had. Gewoon perfect in alle opzichten.

Een zucht verliet zijn keel toen hij zijn kamer verliet. Zijn haar had hij in een staart samen gebonden. Zoals altijd hing zijn pony voor zijn ogen, bedekte een deel van zijn rechteroog. De witte blouse die hij droeg had hij niet in zijn broek gestopt, de bovenste paar knoopjes waren open en onthulden net niet te veel van zijn huid maar wel net genoeg dat het bij anderen opviel en ze toch wel lichtelijk nieuwsgierig werden. Een standaard zwarte broek om het geheel af te maken. Over zijn schouder had hij een donker grijs vestje geslagen dat hij met zijn linkerhand vast hield. Zijn rechterhand had hij diep in de zak van zijn zwarte broek gestoken. En zo nonchalant als ook maar mogelijk was stapte hij zijn kamer uit, de gang op. Vond het niet eens nodig om naar de mensen op de gang van zijn afdeling te kijken. Het enigste waar hij momenteel in geïnteresseerd was was niet de etage voor Watermagicans. Nee. Dat kon het eigenlijk helemaal niets schelen. Zijn interesse lag voornamelijk bij de etage voor Luchtmagicans. Want als hij het goed onthouden had kwam Yuu van Puffoon wat inhield dat hij luchtmagie bezat. Toch? Elke keer als hij aan Yuu dacht krulden zijn mondhoeken lichtjes omhoog. Volledig in zijn eigen wereldje. Niet vreemd dat andere leerlingen hem vriendelijk aan keken. Die dachten natuurlijk dat hij zo ontzettend vriendelijk naar hen glimlachte. Balen, maar dat was dus mooi niet zo. Nu was het niet zo dat hij ontzettend gemeen was tegen alles en iedereen. Eigenlijk helemaal niet. Maar momenteel boeide het hem allemaal niet zo heel erg veel. Zijn hoofd was maar bij één ding. Één iemand om precies te zijn. En aangezien hij er zeker van was dat hij Yuu hier zou vinden was hij vast besloten dat hij hem ook echt zou vinden. Al zou het hem weken tijd kosten. Hij zou hem vinden. Met ruime, verende passen begaf hij zich tussen de andere leerlingen door. Natuurlijk die hadden nu allemaal al lessen. Hijzelf hoefde volgende week pas officieel te beginnen met lessen volgen. Kon hij nu mooi de school een beetje verkennen. Die was ook al zo ontzettend groot. In eerste instantie wist hij niet waar te beginnen dus was hij eerst maar de andere etages af gestruind. Toen het daar ook al verdacht rustig was begon hij zich maar richting de eetzaal te bewegen. Richting de gangen waar de klaslokalen zich aan bevonden. Echt interessant was dat nou ook weer niet geweest dus vandaar dat hij opnieuw richting de etages ging. Dan maar weer terug naar zijn kamer. Het was allemaal wel wennen hoor. Het was niet zo dat hij echt kon gaan en staan waar hij wilde nu. Jammer genoeg. Vond het eigenlijk vreselijk om alleen maar op zijn kamertje vast te zitten. Vandaar dat hij er stiekem op gehoopt had dat hij iets of iemand tegen zou komen dat hem even bezig zou houden. Hoewel hij natuurlijk het meeste hoopte op die ene persoon maar dat zou wel erg onwaarschijnlijk worden. Mits het geluk vandaag aan zijn kant stond natuurlijk. Wie zou het zeggen.

Met een zucht beklom hij de laatste paar treden voordat hij weer bij zijn etage aan zou komen tot hij een wel erg bekende achterkant leek te zien. Dat wilde wat zeggen aangezien hij in principe niemand kende op deze school. Meteen krulden zijn mondhoeken omhoog in een té brede grijns. De blik in zijn ogen als die van een roofdier dat zijn prooi aan het bestuderen was. Langzaam betrad hij de laatste paar treden. Want helemaal zeker was hij ook nog niet. Het zou wat zijn als hij begon te roepen en de jongen zou bespringen en het zou een totaal wildvreemde zijn. Dan stond hij dus wel even mooi voor schut. Vandaar dat hij eerst zorgvuldig te werk zou gaan om er achter te komen of hij het wel bij het juiste eind had. Dan moest hij echter wel nu in actie komen voordat hij uit het zicht was. Snel trok hij het donkergrijze vest aan dat hij zojuist nog over zijn schouder geslagen hield en liep rustig achter de jongen aan. Bestudeerde onopvallend zijn achterkant. Die schouders alleen al. Toen hij dat alleen al zag wist hij het bijna zeker. Maar hij moest eerst dichterbij zien te komen. En dat was balen want op deze algemene gang was het druk. Allemaal kindertjes krioelden overal en irriteerden hem mateloos. Het liefste had hij ze hardhandig opzij geduwd maar dat zou voor onrust zorgen waardoor de aandacht op hem gevestigd zou worden en zo zou hij niet de kans krijgen om de jongen waarvan hij bijna zeker wist dat het Yuu was beter te bestuderen en te volgen. Vandaar dat hij als een echte Ninja te werk ging. Elke keer als de jongen zijn pas iets inhield of dreigde achterom te kijken sprong hij bij een groepje leerlingen en keek uiterst nieuwsgierig mee in het boek dat ze aan het bestuderen waren. Of hij begon spontaan een gesprek met een random persoon die verschrikt op keek. Echter kreeg hij met zijn charmes zo veel voor elkaar dat het ijs al snel gebroken was. Als hij echter alleen maar zag dat de jongen weer verder liep begroette hij hen en ging weer verder met zijn achtervolging. Langzaam aan kwam hij steeds dichterbij. Bestudeerde zijn rug. Volgde de lijn van zijn schouders richting zijn nek. Alleen dat was al aantrekkelijk om te zien. Een goede acht meter liep hij achter hem. Dichterbij niet, dat zou vast en zeker op gaan vallen. Hoewel, in deze drukte het misschien wel mee kon vallen. Langzaam maar zeker gleden zijn ogen om het achterste van de jongen te bestuderen. Een lekker kontje had hij ook nog eens. Meteen voelde hij weer dat rare gevoel van een combinatie van lust en iets anders naar boven komen. Zeker weten of niet hij moest actie ondernemen wilde hij er zeker van zijn. Anders kon het nog een lange tocht door het kasteel worden en daar zou hij moe van worden. Besides hij zou zich toch niet veel langer in kunnen houden. Vandaar dat hij bleef staan. Zijn ogen die hem volgden. ”YUU!” Het kwam er niet eens schreeuwend uit. Eerder gewoon heel erg duidelijk met zijn lage en diepe stemgeluid. Met een smirk bleef hij staan tot dat de jongen om zou draaien. Als hij dan zeker van zijn zaak was.. Zou hij er op af gaan.

[ Geschreven op;
Ilgijang ( Diary ) - Spica ]

|| S A Y U R I ||

Vervolg van ; I'm So Curious

Zijn les was afgelopen en liep half slapend het lokaal uit. Sinds dat hij Ran had ontmoet in dat rozenveldje kon hij niet meer normaal slapen. Hij werd constant om de 2 uur wakker, helemaal bezweet en heet. De jongen gaf hem nachtmerries. Ran maakt hem in de war. Als hij alleen maar aan hem denkt ziet hij alleen maar die blik in zijn ogen voor zich. Die zeeblauwe ogen die lustig naar hem staarden, zijn aanraking die in het begin ruw was maar later teder en beschermend. De warmte van zijn lichaam, zijn betraande gezicht. Hij kon alles herinneren zonder ook maar een klein detail te missen. Zijn handen in zijn zakken gestopt en zijn hoofd schuilend in zijn kraag liep hij door de gangen heen. Zijn blik ijskoud, negeerde alles en iedereen om hem heen. Deed niet eens de moeite om voor zich uit te kijken, liep zo af en toe bijna tegen iemand aan maar deed hier niks op. Zijn loopje was echter niet echt vlot, het was eerder een slakken gangetje. Had nog geen zin om naar zijn kamer te gaan omdat hij dan weer veel te veel ruimte kreeg om na te denken. Niet dat dat nu niet zo is, maar alsnog nu zijn er anderen om hem heen. Ondanks zijn koude voorkomen houdt hij van gezelschap van anderen, het lijd hem af en ookal krijgt hij niet wat hij wil. Wat hij wil is niks anders dan veiligheid en vertrouwen. Sinds zijn 12de vertrouwd hij niemand meer, niet omdat hij bang is dat ze hem wat aandoen. Nee juist het omgekeerde, eigenlijk is het zichzelf die hij niet meer vertrouwd. Weet niet of hij de kracht heeft Jirou in te toomen als het zo ver komt en of hij zijn emoties in bedwang kan houden. Het is nog niet zo lang dat hij hier op Starshine zit maar in die korte tijd heeft hij al meerdere laten we maar uitbarstingen zeggen gehad. Het gene wat hij zo haat aan zichzelf is dat hij zijn gedachten niet kan beheersen en op elk moment van de dag aan het dagdromen is of aan zijn verleden denkt. Heeft een keer geprobeert dit af te leren maar dat was zo'n hel dat Jirou kon doen en laten wat hij wilde met hem. Waardoor zijn slechtste dag van zijn leven is ontstaan, namelijk de dag van de dood van zijn moeder.

Aan Jirou denkende zag hij meteen Ran weer voor hem. Alleen dit keer met vraagtekens. Op het moment dat Ran naast hem kwam zitten die dag, leek het alsof Jirou compleet verdwenen was. Hoorde niks meer in zijn hoofd, voelde niks geen haat meer en kon al zijn gevoel uiten zonder te veranderen van uiterlijk. Dacht nog even dieper na maar wist alleen dat hij van Cassia komt, dus zal hij waarschijnlijk watermagie bezitten. Hoe diep en hoe vaak hij hier ook over dacht, er was echt niks geen hint die hij kon bedenken waarom het zo was. Kon niks bedenken met watermagie waardoor Jirou zo werd. Hij knipperde een keer en kwam weer in deze werld, slenderde hier en der door de gangen heen. Wist niet waar hij heen ging of waar hij was maar wist wel dat hij vooral nu goed moest opletten sinds de gangen druk zijn. Keek in plaats van de grond nu om zich heen, zijn blik onverandert en zag overal groepjes staan. Allemaal vrolijk aan het kletsen of elkaar aan het pesten, het was alles behalve stil in de gang. Verruimde zijn pas soms om daarna weer in zijn eerdere gang terug te gaan. Stond soms stil uit nieuwsgierigheid naar de verhalen die ze aan het delen waren. Hun belevingen die ze enthousiast met elkaar deelden. Ergens was hij hier jaloers op, wilde ook zichzelf kunnen zijn, zich nergens zorgen om te hoeven te maken. Hij zuchte een keer en liep weer rustig verder, stak zijn handen nog even verder in zijn zakken en voelde toen iets. Pakte het vast en haalde het eruit. Het was een roos, de paarse roos die Ran hem had gegeven in plaats van zijn rode. Er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht. De schoft, waarom gaf hij nou deze in plaats van zijn eigen roos. Maar ergens was hij nieuwsgierig naar de betekenis van deze paarse roos, er moet een betekenis achter zitten. Het zag er precies hetzelfde uit als de zijne, ook redelijk oud en gedroogd, het was ook een beetje gekreukt dus dat betekend ook dat hij hem altijd bij zich droeg. Net zoals hij deed. Hij wilde hem zien maar aan de ander kant ook weer niet. De veiligheid die hij aan hem gaf wilde hij weer voelen, maar hij wilde zijn aanraking en pure lust naar zijn lichaam het liefst vergeten. Wat bezielde hem om met hem mee te gaan, hoe kon hij dat doen met een vreemde waarvan hij technisch alleen de naam van weet.

Nog steeds om zich heen kijkend maar ook in gedachten liep hij richtig de toiletten en merkte dat er iets aan hem veranderde. Zijn blik werd automatisch vriendelijker, de druk op zijn schouders verdween en op de een of andere manier leek het alsof mensen naar hem aan het kijken waren, maar merkte later dat het niet naar hem was, maar naar diegene die achter hem liep. Had hij nou een stalker? Wilde het uitproberen. Van zijn normale looppas stond hij plotseling stil, bewoog zijn hoofd niet maar keek alleen met zijn ogen naar de omgeving hoe iedereen reageerde. Bleef even staan en hoopte zo dat het niet Ran was, dat kon hij niet nog een keer aan. Die dodelijk blikken van hem, zijn onvoorspelbaarheid en aantrekkingskracht. Maar net zoals die dag verdween de stem in zijn hoofd, voelde hij zich losser en was alle duisternis diep in hem ergens in verborgen met een dikke ketting met een slot erop. Hij begon zijn benen weer te bewegen en liep dit keer stevig door tot hij iemand Yuu hoorde roepen. Meteen stond hij stokstijf stil met grote ogen. Alstublieft laat het niet waar zijn, laat het niet waar zijn dacht hij. Keek heel langzaam achterom, millimeter voor millimeter. Eenmaal omgedraaid lachte hij ongemakkelijk en zei 'Hai'. Draaide zich meteen op en begon half rennend van hem weg te lopen, kan de intensiteit niet aan. Wil niet bij hem zijn of eigenlijk wel. Hij was zo in de war dat hij niet eens meer wist wat hij nou wilde en wat hij moest doen als hij hem weer zag. Het eerste wat hij dacht was dat hij zich moest verschuilen, maar waar. Toen dacht hij aan de wc's, als hij nou snel genoeg was kon hij in een hokje schuilen. Begon nu in halve paniek te rennen, maar Jirou zijn stem kwam niet terug. Dit was de eerste keer in zijn hele leven dat hij Jirou zijn stem wilde horen.

-Geschreven op
Yamashita Tomohisa - Loveless-

Het moment dat hij de rug gezien had. En het roodbruine haar. Precies die kleur die alle andere niet hadden. Een kleur die zowel opviel als niet heel erg opvallend was. Het had iets bijzonders. Iets wat je alleen zag als je er aandacht aan bestede. Menig een zou hem gewoon voorbij lopen maar Ran. Ran zag wat bijzonders bij hem. Hij leek wel te stralen. Zolang hij hem maar met die warme blik aan keek. Want die koude blik. Die afstandelijk blik. Dat was anders. Dat leek zowaar een totaal ander persoon. Nog maar niet over zijn beeldige ogen te spreken. Een kleur lichter dan zijn haarkleur was. Violet. Prachtig volgens hem. Maar wat vond hij niet prachtig aan de jongen. Tja, nu hij er over na ging denken. Welke alles, voor zover hij alles had kunnen zien, vond hij prachtig aan Yuu. Natuurlijk was er nog veel meer wat hij van hem wilde zien. Als het aan hem lag hier nu, meteen. Als hij er alleen al aan dacht wat hij allemaal met hem zou willen doen liepen hem de aangename rillingen over zijn rug. Het was zo veel. De arme jongen. Van binnen lachte hij eens maar van buiten liet hij dat niet merken. Dat was iets waar hij wel goed in geworden was. Hij kropte al zijn emoties op tot een grote bult. En op momenten dat hij alleen was en zich rot voelde kwam het er allemaal uit. Vaak niet in goede zin. Want dan viel hij weer terug op alcohol en drugs. Waardoor hij zich later nog tien keer zo slecht voelde. En elke keer zei hij tegen zichzelf dat hij zijn levensstijl aan ging passen en zijn leven ging beteren maar elke keer viel hij weer in dezelfde negatieve spiraal terug. Waardoor het weer van kwaad tot erger ging. Iedere keer dat hij er ook weer in terug viel leek het weer erger te zijn dan de keer er voor. De middelen die hij gebruikte leken in werking af te nemen. Ook al gebruikte hij sterker spul. Leek allemaal geen zin meer te hebben. Waardoor het gebruik er van toe nam. Iets wat nou niet een positieve invloed had op zijn lichaam maar kon het hem wat schelen. Zolang hij zich er maar beter door voelde. En zo ging het dus ook met anderen. Die gebruikte hij ook net zo alleen maar om zichzelf beter te voelen. In eerste instantie wat hij ook gewoon met Yuu wilde doen. Hem gebruiken omdat hij zo verdomd sexy was. Dan moest hij hem wel gewoon gebruiken. Maar toch.. Op de een of andere manier was het bij hem anders. Anders als bij de anderen. Nam niet af dat hij naar hem verlangde. Misschien nog wel meer verlangde dan naar alle andere die hem voor waren geweest. En dat was slecht. Heel erg slecht eigenlijk. Was vooral heel erg slecht voor de jongen in kwestie want Ran kennende zou hij zeker niet rusten. Al helemaal niet als hij niet kreeg wat hij wilde. Dan kon hij nog tergend lastig zijn ook.

Nu wachtte hij vooral op het moment dat de jongen wiens naam hij zojuist geroepen zou reageren. Dat hij om zou draaien en hem aan zou kijken. Kon niet wachten tot het moment daar zou zijn en hij hem weer aan zou kunnen raken. De smirk niet van zijn gezicht te vegen tot hij eenmaal door had dat de jongen stil bleef staan. Alleen die actie was al onderdeel van de actie waar hij op gehoopt had. Met moeite was hij dan ook blijven staan. Moest nog heel even geduld hebben. Echt nog maar héél even. Dan zou hij weer opnieuw in actie kunnen komen. Zag hoe Yuu millimeter voor millimeter zijn hoofd bewoog om uiterst langzaam zijn hoofd te draaien. Het moment dat hij Ran zag staan leek het pas echt tot hem door te dringen. In een automatisme knipoogde hij veel betekenend naar de jongen. Yuu kon echter niet meer dan een gedempte ‘Hai’ uit zijn keel krijgen. Iets wat hij helemaal geweldig vond. In zijn ogen was dat bijna het toppunt van schattigheid. En hij vond Yuu al zo ontzettend poepig. Wat hij niet verwacht had nou ja misschien ook weer wel, was dat Yuu zich snel weer omdraaide en door liep. Ran wilde hem eerst wat toe roepen dat hij moest blijven staan maar misschien maakte hij het hem wel veel makkelijker nu. Want was moest men wel niet denken als Ran hier in de gang actie ging ondernemen. Nee daar was het hier te druk voor. Hij zou immers niet meteen door laten schemeren dat een kinda crush op de jongen had. Wie weet wat Yuu daar zelf van zou vinden. Want Ran, hem kon het echt niet schelen als men er achter kwam dat hij op jongens viel. Echt totaal niks. Het was zijn leven en zijn lichaam niet waar? Dus waar zouden ze zich druk over maken. Hij deed toch wel wat hij zelf deed. Met ruime passen beende Yuu bij hem vandaan. Het enigste dat hij kon doen was grijnzen. Kleine, kleine, schattige Yuu toch ook. Mensen in de gang keken naar hem. Hij zwaaide eens vriendelijk naar ze en begon toen zelf ook weer te lopen. Uiterst rustig met beide handen dit keer in de zakken van zijn zwarte broek gestoken. Zag hoe Yuu uiteindelijk begon te rennen. Zou hij bang voor hem zijn? Vast niet. Waarschijnlijk was hij gewoon wat nerveus. Iets wat hij wel begreep hoor. Het was immers de eerste keer.

In een rustig tempo sjokte hij verder. Hoorde de voetstappen van Yuu een eind voor zich uit. Nu de gangen werkelijk leger begonnen te worden begon hij zijn passen ook ruimer te maken. Hij wilde Yuu nu immers niet kwijt raken niet waar. Dat zou toch een zonde zijn. Daarnaast, wat als Yuu zich dan voor hem bleef verstoppen dat zou het nog moeilijker maken. De paar leerlingen die hij zo nu en dan tegen kwam knikte hij vriendelijk toe of schonk ze een van zijn charmante glimlachjes. Toen hij voor een moment de voetstappen van Yuu even niet meer hoorde bleef hij stil staan. Fronste even en besloot toen een passeerend meisje aan te houden. ”Heb jij toevallig zojuist een jongen langs zien komen rennen?” vroeg hij met zijn diepe stemgeluid waarbij hij haar doordringend aan keek met zijn helblauwe ogen en zijn meest charmante lachje tevoorschijn haalde. Het meisje staarde meteen naar de grond en begon stotterende te vertellen welke kant hij op was gegaan. Met een rood hoofd draaide ze zich vlug om toen hij haar uiterst vriendelijk bedankte. Daarna begon hij ook weer in een gestaag tempo verder te lopen. Want hij ging Yuu vinden hoe dan ook. En nu was het wel gedaan met dit kat en muis spel. Met een neutrale blik ging hij verder tot hij Yuu weer in beeld kreeg. Automatisch schoten die mondhoeken omhoog. ”Yuu toch, waarom ren je voor me weg?” zei hij poeslief. Zijn passen waren ruimer, duurde dan ook niet lang voordat hij bij hem was. Yuu die nog altijd voor hem weg liep. Great hij liep richting de toiletten kon het nog beter? ”Ah ik wist niet dat je zo ongeduldig was” zei hij met een te blije grijns op zijn gezicht. Zijn vingers sloten zich om zijn onderarm en hij gaf er een ruk aan om hem in onbalans te brengen. Draaide hem om en drukte hem met zijn rug tegen de muur. ”Wilde je verstoppertje spelen? Nou dan weet ik wel een goede verstopplek.” fluisterde hij sensueel in zijn oor waarna hij een kusje op zijn oorlel gaf. Kon zich maar met moeite bedwingen. Besefte dan ook op tijd dat hij hier vol in het oog van andere stond en sleurde Yuu aan zij pols mee richting de deur van de jongens wc’s . Krachtig gooide hij de deur open. Toen die achter hen dicht viel plaatse hij Yuu opnieuw tegen de muur aan. Goed er was niemand anders dan hun twee hier. Des te mooier. Zonder te wachten gleden zijn handen onder het shirt van Yuu. Streelden zijn zij en buik en gleden omhoog richting zijn borst. Bij de weerstand die hij ondervond haalde hij een arm onder zijn shirt vandaan en hield één arm van Yuu omhoog. Meteen plantte hij zijn lippen in de nek van Yuu. Zijn hartslag leek abnormaal hoog. Het bloed pompte in een abnormaal tempo door zijn aderen. Het voelde goed. Zo ontzettend goed. Zoog zachtjes aan de hui van zijn hals. Gleed er met zijn tong langs. Begon hem kusjes op zijn sleutelbenen te geven. Dan weer omhoog via zijn hals naar zijn oor. Waar hij zachtjes in zijn oorlel beet. Begon hem op zijn kaak te zoenen. Zijn ademhaling die jagender werd. Drukte zijn hele lichaam tegen dat van Yuu aan waardoor zijn andere hand ook onder zijn shirt vandaan werd gehaald. Likte met zijn tong langs de lippen van Yuu. Beet speels in zijn onderlip. Net op het moment dat hij zijn lippen op die van Yuu wilde planten hoorde hij voetstappen. Een hand die zich om de deurklink sloot. Snel greep hij Yuu vast en duwde hem het dicht bij zijnste wchokje in. Plaatste hem op de wc neer terwijl hij zelf de deur op slot deed. Met een evil grijns op zijn lippen boog hij naar voren en fluisterde in zijn oor. ”Nu eventjes stil zijn, je wilt toch niet dat ze ons vinden of wel?” Yuu zat met zijn benen strak naast elkaar, waar Ran gebruik van maakte door beide benen aan weerszijde van die van Yuu te plaatsen zakte iets door zijn knieen maar ging net niet bij Yuu op schoot zitten. Beide handen legde hij in zijn nek en in één beweging schoot zijn hoofd vooruit en drukte hij zijn lippen op die van Yuu. Opende zijn mond om het hem makkelijker te maken. Want hij zou dit nog wel even vol moeten gaan houden.

[ Geschreven op;
Nu'est - Face ]

Rennend door de gangen werd zijn blik steeds minder koud en maakte plaats voor angst. Het klonk misschien raar maar door de verwarring die Ran hem geeft en de manier hoe hij met hem omgaat maakt hem bang. Om het nog maar niet over die blik in zijn ogen te hebben. Ze stonden op onweer, niet op een boze manier maar op de manier die hij haat. Het is de blik van ik moet je hebben of je het nou leuk vind of niet. Als hij waarschijnlijk nooit op die manier naar hem had gekeken was Yuu ook niet zo bang voor hem en zou hij eerder met hem gaan praten en dat soort dingen in plaats van zichzelf helemaal gek te maken en in paniek weg te rennen. Eerder met hem meegaan dan hem tegenwerken. Hij weet dat het niet goed is, twee jongens met elkaar, maar kan het niet helpen bij hem in de buurt willen te zijn. Alleen de manier waarop Ran hem altijd aanraakt en bespringt als hij hem ziet, vind hij 10x niks. Wat Yuu wil is op een normale manier met hem omgaan, de bescherming van Ran voelen. Dat is dan ook meer dan genoeg voor hem. De veiligheid van zijn tedere omhelzing en de vriendelijk ogen die hij als laatste zag voordat hij verdween zonder enige waarschuwing. Op de terugweg van het veld naar de Academy die dag was een grote waas. Het enige wat hij daarvan nog wist was dat hij als maar naar die paarse roos aan het staren was en het moment dat hij in zijn kamer aankwam en op bed plofde. Zijn gedachtes waren na de ontmoeting leeg. Wist niet wat dat gevoel was en waarom hij die laatste aanraking van hem nog steeds op zijn nek voelde. De zoen op zijn voorhoofd, zo zacht en vredelievend. Als hij aan hem in het begin dacht en aan het eind, was hij een heel ander persoon. Eerst hard en emotieloos. Later lief, zacht en gevoelig. De reden daarvoor was een raadsel, kende hem te kort daarvoor. Hij besloot ter plekke als Ran ooit weer een keer voor zijn ogen zou staan hij alles zou vragen wat er maar in hem opkwam, alleen is het nu anders dan wat hij toen dacht.

In volle vaart sprintte hij richting de wc's. Dacht hem even kwijt te zijn maar dat was voor korte duur. Hij hoorde al snel weer de regelmatige voetstappen achter zich. Probeerde zijn eigen pas te versnellen maar zijn benen konden niet sneller, zijn benen gingen al zo snel dat ze er bijna afvielen maar dat ter zijde. Sayuri heeft in zijn leven nog nooit zo hard gerend en al helemaal voor iemand anders. Het was gek makend, krabte rennend hard in zijn haar. Waarom was hij nu alweer zo, de vorige keer was hij ook al zo onwetend van dingen. Deze zwakte van hem wil hij afleren en daar gaat hij NU mee beginnen. Bijna bij de deur van de toiletten, verscheen er de grootste grijns op zijn gezicht. De deur gaf in zijn ogen licht, het was zijn god.Hoorde de stem van Ran steeds dichterbij komen, eerder hoorde hij nog 'Yuu toch waarom loop je voor me weg' om niet veel later zijn stem vlak achter zich te horen. Ik wist niet dat je zo ongeduldig was kraamde hij uit, wat in de wereld bedoelde hij daar nou weer mee, maar voordat hij erover kon nadenken werd hij onverwachts tegen de muur aan gesleept. Het was hem bijna gelukt. Bijna had de deurklink nog met zijn vingertoppen kunnen aanraken voordat hij werd weggesteept. Zijn rug kwam hard tegen de muur aan waardoor hij even een pijnlijk gezicht trok en de lucht in zijn longen met een schrok naar buiten kwam. Werd stevig aan zijn bovenarm vastgehouden en kreeg niet eens tijd om op adem te komen of Ran zat al bij zijn oor te fluisteren. Dat hij verstoppertje wilde spelen en wel een goede plek wist. Bij het horen van zijn fluister en het voelen van zijn adem in zijn oor, probeerde hij zijn hoofd te kantelen en zo bij hem weg te komen. Hij fronste om de vraag die hij stelde. Wat gaat er in dat hoofd van hem wel allemaal niet om, leeft hij in een andere wereld ofzo. Voelde het kusje op zijn oorlel wat hem rood liet, maar dit keer er vastbesloten van is dat hij niet met zich laat sollen. Hij greep met zijn hand de onderarm van ran vast en probeerde het los te trekken en zei daarbij 'Ik weet niet wat je van plan bent, maar wil je zo vriendelijk zijn me los...' Voordat hij zijn zin af kon maken werd alweer meegesleurd. Dit keer in de wc's. Werd daar opnieuw tegen een muur aan gegooid, precies op dezelfde plek van zijn rug kwam weer hard tegen de muur aan. Dit keer was het niet alleen een pijnlijk gezicht maar kwam ook een pijnlijke kreun uit zijn keel. Wilde wat proberen te zeggen maar werd overdondert door wat hij voelde. Twee handen gleeden meteen onder zijn shirt via zijn zijn naar zijn buik zo naar zijn borst. Yuu was stevig aan het protesteerde en kon alles behalve stilstaan, greep zijn beide armen vast en probeerde hem van zich af te duwen. 'Stop hiermee, ik wil dit niet! Waar denk je waar je je handen neerzet! Waarom doe je dit met mij?' Zijn stem galmde door de wc's heen. Ran reageerde hier alleen helemaal niet op en pakte een van zijn handen en plaatste deze boven zijn hoofd tegen de muur aan. Lippen die zijn nek aanraakten. Sayuri die met zijn vrije hand Ran zijn gezicht bij hem vandaan probeerde te duwen, maar zijn kracht werd minder door de zenuwen die door hem gierde. De aanrakingen waren zo sensueel en vol met lust dat zijn hart als een gek in zijn keel begin te bonken. Voelde hoe er in zijn nek werd gezogen, zijn tong die langs zijn huid ging. Het zorgde er alleen maar meer voor dat hij tegenwerkte. Zijn duwen in Ran zijn nek en gezicht werd zachtjes slaan, het niet stil kunnen staan werd zich met bruutte kracht proberen bij hem weg te trekken. Voelde zijn lippen naar zijn sleutelbeen glijden en vanaf daar weer naar boven. 'HOU OP.' Schreeuwde hij een paar keer hard maar Ran hield niet op en zijn handelingen werden alleen maar sterker. Voelde de beet in zijn oor, het begon te branden. Yuu zijn zenuwen werden er niet minder op, zijn lichaam begon lichtelijk te trillen van spanning, zijn tegenwerking werd gehaaster. Ran zoende hem op zijn kaak, voelde de zware ademhaling langs zijn hals. Probeerde hem met alle macht weg te duwen. Ran die hierop reageerde door de andere kant op te gaan. Hij voelde de druk op zijn lichaam toenemen, voelde de knoopjes van zijn bloes in zijn huid drukken. Voelde hoe zijn hand verplaatste en Ran die nu recht voor hem stond. Hij likte zijn onderlip, wilde zijn hoofd wegdraaien maar meteen daarop volgde een beet net op het moment dat hij zijn hoofd wegdraaide waardoor Yuu hard kreunde van pijn. Ran die even stopte. Yuu voelde toen pas wat er allemaal ontzettend veel pijn deed. Zijn rug waar hij hartkloppingen in voelde, zijn oor wat helemaal heet opgezet was en zijn lip wat wel uitgescheurt leek te zijn deed zoveel pijn dat hij er niks tegenaan kon hebben. Hij hoorde voetstappen, Yuu zijn ogen werden heel groot trok zijn arm los en probeerde weg te lopen maar werd alweer vastgegrepen en in en wchokje geduwd. Zijn rug zal onderhand wel gebroken zijn want hij knalde hard tegen bovenste kap aan, dit zag je alleen een harde frons op zijn gezicht en vroeg 'Waarom duw je me nou de hele tijd, wil je mijn rug breken. Kon je me niet gewoon loslaten en...' Van schrik stopte hij met zijn zin toen Ran met een brede grijns weer naar hem toe kwam en hem zijn oor fluisterde dat hij even stil moest zijn. Het rare was dat hij ook gehoorzaam stil bleef. Ran die zijn houding veranderde en bijna op hem ging zitten. Voelde zijn beide handen die zich in zijn nek nestelden en onverwacht begon Ran hem ruw te zoenen. Opende zijn mond meteen en voelde niet veel later dat hij op schoot ging zitten. Yuu die zijn lippen stijf op elkaar hielt en hem hard op zijn rug begon te slaan en hem door met zijn benen te bewegen van zijn benen af te krijgen. Zachtjes kreunde hij van tegenzin in zijn oor. Yuu was eerder door de pijn in zijn rug van de kap af gaan zitten. Hij probeerde uit Ran zijn greep te komen en ging naar achteren. Stootte er weer tegen aan wat geluid veroorzaakte. Zijn ogen sprongen zowat uit zijn oogkassen van spanning maar tegelijkertijd kreunde hij wat harder, zijn gezicht niet meer uit een frons te krijgen van de pijn. Hij stopte met slaan en bleef gewoon stil zitten, tegenwerken had blijkbaar geen zin en deed zichzelf alleen maar meer pijn. Misschien werkt negeren, hij bleef als een soort van standbeeld zitten en deed helemaal niks meer. Zijn lippen niet van positie verandert. Het enige wat hij nog wilde proberen was recht te zitten, alles wat zijn rug aanraakte voelde als een brandende lucifer die in zijn huid aan het prikken was. Deed alsof hij zich toegaf en legde zijn hande op Ran zijn bovenbenen om iets naar voren te leunen. Opende zijn mond lichtjes en maar hopen of hij toehapt.

-Geschreven Op
4Men - Geumjidoen Yeonin ( Beasts Heal Broken Hearts )

Momenteel kon het hem niks schelen of hij Yuu pijn deed of niet. Was echt helemaal verblind door zijn eigen lust en drang naar de jongen. Had werkelijk waar niet geleerd van de vorige keer. Bij hun eerste ontmoeting. Daar was hij ook te ver gegaan. Over de streep gegaan bij de jongen. Had het zich later pas beseft. Toen het allang gebeurd was. Ja hij had er zelfs dus danig spijt van gehad. Wat uniek was voor Ran. Meestal deed hij alles gewoon op zijn eigen manier en daar had je het dan maar mee te doen. Inhouden kwam dan ook niet in zijn woordenboek voor. Het liefste had hij Yuu ook hier en nu gewoon verslonden. De jongen was als een bezetene voor hem weg gerend. Waarom? Waarschijnlijk omdat hij ergens een bepaalde angst voor hem ontwikkeld had. Iets wat heel vaagjes bij hem binnen kwam maar niet volledig door drong. Nee, daarvoor was hij veel te druk bezig met laten we zeggen ‘andere’ dingen. Zelfs toen hij de jongen ruw tegen de muur gesmeten had en zijn gepijnigde gezicht gezien had was hij gewoon door gegaan met waar hij mee bezig was geweest. Geen enkel moment aan de gevoelens van Yuu denkend. Kon het op de een of andere manier niet. Het was gewoon een manier van doen van hem geworden. Al vijf jaar had hij het op deze manier gedaan. En dan moest hij het ineens af gaan leren? Maar dat ging niet een twee drie gebeuren. Je had het heel toevallig wel over Ran he. Ten eerste was hij het zo gewend en ten tweede was hij ook nog eens heel erg eigenwijs ook. Vond het extra leuk om dan tegen iemand anders in te gaan als ze juist wilden dat hij zich aan zou passen. Niet voor niets had hij overal schijt aan. Het kon hem gewoon weg niets schelen wat de buitenwereld allemaal deed. Eigenlijk was hij een soort van egoïstisch te noemen ook nog. Want het enige waar hij maar aan dacht was aan zichzelf. Best heel erg slecht van hem eigenlijk. Iets waar hij zich eigenlijk voor moest schamen. Iets wat nu niet aan de orde was maar wat later zeker zou komen. Want heel diep van binnen was hij helemaal niet de persoon als wie hij zich voor deed. Misschien kwam dat zo over maar eigenlijk was hij heel erg gevoelig. Had ook hij een hele lieve kant. Die was alleen goed, diep opgeborgen. Puur om zich zelf te beschermen tegen de buitenwereld.

Toen hij in het oor van Yuu begon te fluisteren merkte hij al enige weerstand op. Continue draaide hij zijn hoofd weg wanneer hij sprak. Probeerde bij hem weg te draaien. Keek toe hoe hij fronste maar stond er niet bij stil. Nee want waarom zou hij in hemelsnaam. Kon niet eens meer volledig helder nadenken. Was gewoon maar op één ding gefocust. Al helemaal nu hij zo ontzettend dicht bij kwam. Nu werd het alleen maar erger en erger. Kon gewoon aan niets anders meer denken. Kon niet eens meer nadenken. Het leek wel alsof zijn lichaam bezeten was. Alsof iemand anders de touwtjes in handen had. Yuu sprak tegen hem, maar hij negeerde het gewoon. Negeerde de pijnlijke blik in zijn ogen. Het enigste wat hij nog zag was het geen waar hij zo dringend naar verlangde. Waar hij de afgelopen dagen zo naar verlangd had. Al zij het in een andere mate dan nu. Nu leek hij wel een monster. Het leek wel erger dan ooit tevoren. Erger dan bij alle anderen die Yuu voor gegaan waren. En waarom? Waarom kon hij zich zelf gewoon niet beheersen als hij in zijn buurt was? Van binnen even in een lichte tweestrijd maar kon gewoon niet stoppen. Kon het gewoon niet al had hij het gewild. Hoe meer Yuu protesteerde des te harder werd Ran. De greep op de jongen werd harder. Zijn handelingen werden harder en ruwer. Het had niets meer met liefde of genegenheid te maken. Enkel en alleen lust. En wat voor lust. Had niet door wat hij de ander aan deed. Omdat het hem eigenlijk nooit wat had kunnen schelen. De momenten dat Yuu zijn armen beet pakte om hem van zich af te rukken waren momenten waarop de adrenaline alleen maar meer en meer door zijn lichaam raasde. Zelfs toen Yuu hem maande te stoppen bleef hij doorgaan. Doorgaan alsof hij hem niet hoorde. Kon hem alleen maar die donkere blik in zijn ogen schenken. De blik van een moordenaar zo duister Kon gewoon niets goeds voorspellen.

Met zijn vrije hand begon Sayuri hem bij zich vandaan te drukken, maar Ran die bleef doorgaan. Gebruikte zijn brute kracht. Gebruikte die brute kracht om Yuu in het wc hokje te smijten. Het zou immers wat zijn als andere jongens hen hier zo zouden vinden. Daarnaast, hij zou het uiterst jammer vinden als het plezier afgelopen was. Niet dat hij door had dat het plezier maar van een kant kwam. Enkel van zijn kant. Met een smirk staarde hij de jongen aan. ”Nee, ik kan je niet meer loslaten. Kan je nooit meer los laten.” Het was makkelijk dat de jongen gehoorzaamde toen hij hem maande stil te zijn. Dat maakte het alleen maar velen malen makkelijker. En minder pijnlijk voor Yuu. Want op het moment dat de deur open ging en voetstappen weerklonken op de betegelde vloer van de jongens wc had Ran zijn lippen op die van Yuu geplant. Ruw zoenend, om zo het geluid dat hij uit kon stoten tot een zo laag mogelijk punt te brengen. Yuu bleef zijn lippen maar op elkaar gedrukt houden. Iets wat voor een grijns bij Ran zorgde. Haalde echter zijn lippen niet van de zijne, voor geen moment. Wachtte gewoon geduldig af. Uiteindelijk moest hij wel op zijn uitnodiging in gaan wilde hij niet stikken aan zuurstofgebrek. Hard werd er op zijn rug geslagen. Niet dat hij dat nu voelde, nee daarvoor was hij veel te ver doorgedraaid al. Later misschien maar nu. Wild bewoog hij zijn benen toen Ran daar op plaats genomen had maar bleef gewoon rustig zitten waar hij zat. Hield zijn ogen open om naar hem te kijken. Het zachte kreunen van Yuu leek hem alleen maar meer en meer op te winden dan daarvoor. Bemerkte niet eens dat Yuu naar achter ging om uit zijn greep te komen. Voor hem was deze pose alleen maar makkelijker. Het moment dat zijn rug ergens tegen aan kwam kreunde hij nog eens, dit maal harder. Iets wat een slechte uitwerking had op Ran. Uiteindelijk kreeg hij wel zijn gelijk. Yuu die op hield met slaan en tegen stribbelen. Heerlijk. Zo kon hij verder met wat hij van plan was. Toen Yuu uiteindelijk zelfs zijn mond opende kon hij zijn geluk niet op. Hij miste dan wel de liefde en de passie die er in lag maar voor nu dacht hij daar niet eens aan. Kon maar aan één ding denken.

Terwijl hij hoorde hoe het water door de wc naast hen spoelde begon hij met het verkennen van de mond van Yuu. Hij werkte misschien niet tegen maar echt meewerken was het ook niet. Niet dat hij daar verder en boodschap aan had. Hij kreeg in ieder geval wat hij wilde. Goedschiks of kwaadschiks. Langzaam maar zeker werd de deur van het wc hokje naast hen geopend. Nog even volhouden voor de jongen dus. Want klaarblijkelijk wilde hij ook niet gesnapt worden. Hoorde wel hoe de vreemde naar de wasbak toe liep en het water liep stromen. In die tussentijd ging Ran rustig verder. Haalde langzaam maar zeker zijn handen uit zijn nek. Liet ze traag naar beneden glijden over zijn borst heen. Bleef hem ondertussen gewoon zoenen terwijl zijn handen op verkenning gingen. Vonden de onderste knoopjes van zijn blouse die hij met zijn ‘onschuldige’ grote ogen open begon te maken. Vluchtig opende hij de volgende knoopjes tot hij de blouse volledig open had. Streelde zijn hals met zijn rechterhand terwijl zijn linker op zijn onderbuik bleef liggen. Hield die even daar tot hij hoorde hoe de deur weer dichtviel en ze weer alleen waren. Ineens wat het gedaan met de rust. Meteen maakte hij zich los van de lippen van Yuu, wat enige moeite koste en rukte hardhandig het toch al loshangende kledingstuk van zijn lichaam. Yuu, nu met volledig ontbloot bovenlijf zou de verassing van de dag krijgen. Ran stond op van zijn schoot, hield zijn rechterhand op zijn schouder terwijl hij ruw met zijn linker de benen van Yuu uit elkaar dwong. Soepel zakte hij door zijn knieeën en stond gehurkt voor Yuu, tussen zijn benen. Keek zo duister naar hem als mogelijk was met een intensiteit dat niet veel goeds meer kon voorspellen. Ran richtte zich iets op, een heel klein beetje maar en bracht zijn hoofd naar de onderbuik van Yuu waar hij een kusje op zijn navel gaf. Zo werkte hij zich een weg naar boven tot hij bij zijn borst kwam. Bewoog zich richting zijn tepel waar hij eerst een kusje op gaf en daarna zijn tong langs liet glijden om er uiteindelijk zijn tanden in te zetten en er in te bijten. Zijn handen waren ondertussen overal. Streelden de bovenbenen van Yuu en zijn zij. Alles hardhandig en ruw. Ging opnieuw naar beneden. Zijn vingers die de sluiting van zijn riem vonden en die soepel open maakte. Het knoopje en de rits volgde als snel. De ademhaling van Ran die ontzettend onregelmatig was, bijna tegen het hijgen van een hond aan. Likte langs zijn lippen om daarna met een evil smirk naar Yuu te kijken.

[ Geschreven op ;
Ilgijang ( Diary ) - Spica
Mirotic - DBSK

'Nee, ik kan je niet meer loslaten. Kan je nooit meer loslaten'. Die zin verwardde hem. Was dat de Ran die nu voor hem stond die dat zei of de Ran die diep in hem zit. De Ran met gevoel, de tedere Ran, de Ran die hij wil leren kennen. Niet dit... Dit beest dat aan hem zit te trekken en te doen. Ergens deed het pijn van binnen dat hij deze mooie jongen zo voor hem bezig zag. De acties zonder enige emoties, die lege ogen, dat koude hart. Het leek alsof hij net zoals zichzelf een soort van tweede persoonlijkheid had, dat hij iets in zijn hart verborgen had om het nooit meer naar buiten te laten komen. Wilde hem uit zijn lijden verlossen, hem helpen, als hij aan de Ran dacht die diep in hem zit dacht was hij bereid om zijn eigen leven weg te gooien en alles voor hem te doen leek het wel. Wat is dit gevoel. Bij deze gedachte. Waarom begint mijn hart zo te kloppen? Waarom wil ik hem aanraken? Waarom, waarom, waarom. Opnieuw zat hij vol met vragen die hij niet wist hoe hij deze moest stellen. Zijn onbekende gevoelens die weer naar boven kwamen borrelen. Zette zijn gedachte vast op dat moment en wist wat hem te doen staat. Moet hem wakker schudden, moet zichzelf uit deze nachtmerrie zien te redden voordat hij nog in het ziekenhuis beland door dit gedoe. Als het niet goedschiks gaat dan maar kwaadschiks. Wachtte tot het juiste moment, het moment dat hij zijn hoede iets liet zakken, zich helemaal losliet. Het enige wat er alleen op dit moment gebeurde was een wc die langs hem doorspoelde.

Voelde hoe Ran zijn mond begon te verkennen, zijn tong die wild rondraaide om de zijne. Voelde hoe zijn ademhaling sneller werd, gejaagder. Hoorde hoe de deur van het hokje naast hun langzaam open ging en dicht viel. Keek met grote ogen naar Ran zijn gezicht die nog steeds hetzelfde leek te zijn als een paar minuten geleden. Als een omhulsel voor niks, een grote leegte. Zijn ogen zagen er troebel en leeg uit. Dit kon je geen mens meer noemen, het was eerder een demon. Een demon die op zijn lichaam vertrouwd in plaats van zijn hart, een demon die zijn ziel lang geleden was verloren. Door alleen maar naar hem te kijken voelde hij de pijn en de grote haat aan zichzelf zo duidelijk dat hij het bijna zelf overnam. Die pijn voelde precies hetzelfde als zijn eigen pijn. De haat aan zichzelf was niet veel anders dan de zijne. Het was allemaal zo bekend. Nooit in zijn leven had hij gewild dat iemand zich net zo als hijzelf voelde en al helemaal niet dat die persoon op zijn schoot hem wild zat te zoenen. Tranen begonnen zijn ogen te vullen, van de gevoelens die hij doorkrijgt en de pijn die hij lichamelijk voelt door zijn toedoen. Zijn lippen nog steeds bedenkt met de zijne die hem ruw zoende. Het deed zeer, de onderlip die net bijna gescheurt leek te zijn is opgezwollen en gevoelig. Alles wat zijn lip aanraakte deed zeer. Het voelde als naalden die zijn lip doorboorde. De frons was niet van zijn gezicht te krijgen en door die frons liep er een traa vanuit zijn ooghoek langs zijn wang en bleef op zijn kaak hangen. Hoorde hoe er water begon te lopen, de onregelmatigheid van het vallende water toen hij zijn handen eronder zette. Voelde tegelijkertijd de hand van Ran vanuit zijn nek langs zijn borst glijden en hoe zijn andere hand hem niet veel later volgde. De knoopjes van zijn shirt die langzaam maar zeker open gingen. Zijn poging om zijn rug te ontlasten die mislukt was, Ran duwde harder dan ooit tegen hem aan. Wist gewoon niet meer op welke pijn hij nou moest reageren. Alles deed zeer, zijn hele lichaam leek wel vol met blauwe plekken te zitten van zijn harde grepen en duwen. Wist niet wat er ging gebeuren en of hij wel lang genoeg kon wachten tot het juiste moment om hem dit keer duidelijk af te stoten. Knoopje voor knoopje voelde hij zijn buik ontbloten. Kreeg rillingen van de ventilaite van de ruimte. Voelde hoe Ran zijn hand weer terug naar boven kwam en daar weer begon te strelen. Niet strelen zoals je normaal iemand aanraakt. Nee voelde zijn nagels in zijn huis krassen, de wondjes die er ontstonden, het bloed dat er lichtelijk uit kwam. De pijn? Het was verschikkelijk. Tranen stroomden over zijn wangen heen, zijn lichaam dat hevig aan het trillen was, zijn ademhaling die onrustiger werd van de adrenaline die door zijn lichaam heen stroomde. Hoorde hoe de stilte terugkeerde. De galm van de voetstappen verdween en hoorde alleen hun eigen ademhaling nog. Meteen maakte Ran zich los. Zijn shirt die met een oogblink van zijn armen werd gerukt. Stond eindelijk op en dacht te kunnen opstaan, maar niets was minder waar. Hij werd met zijn volle gewicht op de plaats gehouden, hij dacht dat de tranen eindelijk konden stoppen kwam er een nieuwe golf van pijn door hem heen door die grote druk op zijn schouder. Zijn benen die uit elkaar werden gedwongen. Zag hoe Ran zich voor hem hurkte. Die blik voorspelde niks goeds. Het was zo intens, hij schrok ervan. Op het moment dat Ran zijn lippen zijn navel raakte, raakte hij in paniek. Zijn hele lichaam stoot angst uit, begin hevig te hyperventileren, de triling van zijn lichaam werd erger, de frons en de tranen die niet weg te krijgen waren. Begon hem net zoals eerder van hem af te duwen. legde zijn handen op Ran zijn schouders en probeerde hem hardhandig van hem af te duwen. Zijn lichaam zo verzwakt door de angst dat het niet anders dan een zacht duwtje eruit kwam. Voelde hoe hij over zijn hele buik kusjes zette, met een lijn naar boven. De kus op zijn tepel was het moment dacht hij, moest alleen nog ergens de kracht vandaan zien te halen. Voelde hoe zijn tong lang zijn huid ging, hij haalde met een piepend geluid in en uit. Lette niet eens meer op waar zijn handen bezig waren, was alleen maar bezig kracht bij elkaar te sparen om hem eindelijk van hem af te rukken. De tanden die hij in zijn huid voelde, hij schreeuwde het uit van de pijn wat dat gaf. Ran keek naar hem met die vieze grijns op zijn gezicht. Dit was het, dit is het moment. Zonder ook maar even erbij na te denken greep hij naar het hoofd van Ran om daar zijn hand in zijn haar te wikkelen. Trok met al zijn kracht wat hij nog had hem van hem af en ging meteen rechtop zitten. Haalde zijn hand uit zijn haar en sloeg hem met de vuist vol op zijn kaak. Sayuri die meteen ging staan en op hem neer keek, zijn gezicht bozer dan ooit. Nu was hij aan de beurt. Hij zal hem eens laten zien wat evil is. 'Leef je eindelijk weer hé. Heb je je lolletje gehad? Schreeuwde hij van zich af, hij was woedend. Keek naar zijn lichaam vol blauwe plekken en wonden. 'Vind je het leuk mensen te pijnigen die je niet eens kent. Nou? Jij vieze vuile....' Beet op zijn lip om niet helemaal door te draaien, stond zowat op de plaats te marcheren van gekte. Wilde hem de kop in rammen, hem alles laten voelen wat hij net allemaal heeft gevoeld. Haatte hem op dit moment. Pure haat ging er door hem heen. Moest zich zien te kalmeren voordat er echt wat gebeurde. Draaide met zijn rug naar Ran toe en keek naar de wand van het kleine wc hokje. Sloot zijn ogen even en ademde diep in en uit, zijn lichaam nog steeds zwaar aan het trillen wat maar niet minder werd. De ademhaling werd wat rustiger door zijn ademhalingsoefening, zijn woede wat al wat af nam als hij aan de pure Ran dacht die hij zo graag wilde zien. Draaide zich weer rustig met zijn hand in zijn onderrug geplaatst van de onverdragelijke pijn. Opende zijn mond om wat te zeggen maar zag toen Ran zijn gezicht wat hem soort van schuldig voelde. Na al dat wat hij hem heeft aangedaan kon hij het niet helpen zich schuldig te voelen. Bleef daarom rustig staan, kijkend naar zijn reactie. Wachtend op zijn antwoorden. Voelende naar zijn emoties.

-Geschreven op
B1A4 - This Time Is Over-

If I had wings on my back I would follow you
On the thread of my memory and hold you once more

Ran kon het niet helpen. Hij kon het gewoon echt niet helpen. De macht der gewoontes had het heft in handen genomen. Had het stuur van hem overgenomen en beheerste zijn lichaam momenteel. Want was dit nou werkelijk wat hij wilde? Wilde hij die prachtige jongen nou echt pijn doen? Hem op zo’n manier aanraken dat het niet meer liefdevol was. Nee het was bijna levensgevaarlijk. En was hij het niet geweest die bij hun eerste ontmoeting er nog zo veel moeite mee had gehad de ander in tranen te zien. Met die pijnlijke blik in zijn prachtige ogen? En wat was er nu van hem geworden? Nu was hij een losgeslagen beest. Een monster. En wat deed hij hem aan? Hij deed hem alleen maar meer en meer pijn. Ging gewoon door zijn eigen lusten te bevredigen. Zou het ook gedaan hebben. Zou gewoon door geslagen zijn. Uiteindelijk. Want eigenlijk was het al zo ver. Te ver. Was het al tot een punt gekomen dat hij eigenlijk nooit en te nimmer had willen bereiken. Maar dingen die nou eenmaal gebeurd waren die waren niet meer terug te draaien. Als dat toch eens kon. Als het mogelijk was geweest dingen opnieuw te doen. Over te doen. Dan had hij dat al lang gedaan. Er waren zo ontzettend veel dingen in het leven die hij nog een keer zou willen doen. Op een betere manier. Op een andere manier. Wilde dat hij andere keuzes gemaakt had. Zodat zijn leven nu totaal anders geweest was. Had hij maar die andere deur gekozen en het juiste pad gevolgd. Maar wat was nou het juiste pad? Was dat niet puur iets bij gelovigs? In principe wel. En juist hij was een totaal bijgelovig persoon. Als hij een zwarte kat tegen kwam ontweek hij die zo snel als hij kon. Zat er een scheur in de weg zou hij er drie meter om heen lopen en hij zou het nooit in zijn hoofd halen om onder een ladder door te lopen. Alles om het ongeluk tegen te gaan. Droeg zelfs een tijdje een klavertje vier met zich mee. Zelfs dat heeft nooit mogen baten. Want zijn leven. Zijn hele leven was een hel. Het was vreselijk. Leek nooit geluk met dingen te hebben. Dat het gewoon allemaal aan hem zelf lag drong dan ook nooit tot hem door. Dat hij het zelf was en dat het niets met bijgeloof en geluk te maken had. Pure onzin dus.

Elke keer dat Yuu hem met die grote ogen aan gekeken had had hij het genegeerd. Gewoon omdat hij er niet om maalde. Hij maalde er normaal niet om of hij iemand pijn deed of niet. Het kon hem echt niets schelen. Hoe aardig de ander ook was. Als hij eenmaal los was dan was hij los. Was het alsof een demon zijn lichaam over genomen had. Alsof hij een totaal ander persoon geworden was. Niet de Ran die hij werkelijk was maar een pop. Een lappenpop die geen ruggengraat en dus zelf niet overeind kon blijven staan. Eigenlijk was hij gewoonweg heel erg zwak. Iets waar hij zo ontzettend van baalde. Hij haatte zijn zwaktes. Haatte zichzelf op zo’n manier. Nog meer dan je een ander persoon kon haten. Altijd had hij al een hekel aan zichzelf gehad. Maar in deze korte tijd leek het wel alsof iets die haat continue voedde. Waardoor het alleen maar erger. Eigenlijk sinds het moment dat hij Yuu ontmoet had. Sinds hij hier op deze planeet was leek alles honderd keer erger dan dat het ooit geweest was. Op Cassia was het ook al wel erg geweest en had hij ook zeer zware en deprimerende momenten gekend maar nu was alles zo ineens en zo ontzettend intens. Elke klap leek honderd keer zo hard aan te komen en die klappen waren voor hem moeilijk te incasseren. Waren amper te incasseren. Nog maar niet te beginnen over de momenten als hij aan de jongen dacht. Het was vreemd. Heel erg vreemd omdat hij nooit op een andere manier naar mensen gekeken had dan op de manier waarop hij nu naar Yuu keek. Het was niet de blik van een wild beest maar de blik van een mens. Van een jongeman. Een jongeman die iets zag wat hem beviel. Dat hield dan niet in dat hij hem meteen moest bespringen. Want eigenlijk hoorde dat gewoon niet. Hij was nog een volslagen vreemde voor Yuu. Even zo anders om maar toch. Kon het gevoel niet loslaten dat de ander zo ontzettend bekend was. Hem dat gevoel gaf. Hem aan trok alsof ze allebei magneten bij zich droegen. Nog maar niet te spreken over het toeval dat ze beiden een roos bij zich droegen. Wilde hem vragen stellen. Meer over hem te weten komen. Wilde hem leren kennen. Bij hem zijn. En wat deed hij? Hij deed hem pijn. Zorgde er voor dat de afstand tussen hen groter was. Yuu zou hem hier voor gaan haten. Dat wist hij. Heel diep van binnen wist hij het. Het moest alleen nog even door dringen. Maar dan was het al te laat.

Hij had gewoon niets door. Alsof hij alles door een rode waas zag. Wat in feite ook zo was. Want hij leek alles om zich heen niet eens op te merken. Had niet door hoe er tranen opwelden in de ogen van Yuu. Keek er gewoon niet naar. Zijn blik was leeg. Bevatte gewoon niets. Zelfs geen enkele emotie. Als je naar een dode keek zo glazig was zijn blik. Lette niet op welke pijn hij Yuu aan deed. Het deerde hem nu even niet dat de lip van de ander gescheurd was en lichtjes bloedde. Het boeide hem niet dat het gevoelig was. De tranen negeerde hij. Vond het maar zwak. De jongen zou er van moeten genieten. Maar hoe kon je nou genieten van zulke aanrakingen? Hoe kon je genieten als iemand je pijn deed? Wist hij het. Voor hem was pijn fijn. Altijd geweest. De folteringen op zijn lichaam die hij zichzelf toe deed voelden heerlijk voor hem. Want met zijn lichamelijke pijn kon hij zijn geestelijke pijn even vergeten. Zelfs toen Yuu onder hem huiverde toen hij zijn shirt uit trok reageerde hij niet. Hij was zo ontzettend ruw. Zo hard in zijn handelingen. Had het ook gewoon niet door dat hij de huid van de jongen open krabde. Reageerde niet toen het huilen erger werd en de tranen maar bleven stromen en de wangen van de jongen bedekte. Zich een weg over zijn huid baanden en uiteindelijk even op zijn kaak bleven hangen om daarna naar beneden te vallen. Zelfs op het moment dat het lichaam van Yuu zo hevig begon te trillen gaf hij geen kik. Alsof het hem echt allemaal geen moer interesseerde. Alsof Yuu gewoon een speeltje was dat hij kon vervangen als het kapot was. Maar zo was het niet. Echt niet. Hoezeer het er nu wel op leek.

Ran liet zich volkomen gaan. Niet een moment dat hij ook maar één seconde aan de gevoelens van Yuu gedacht had. Vanaf het moment dat de jongen voor hem op de vlucht geslagen was. Toen was het langzaam aan begonnen. Tot het alleen maar erger en erger leek te worden. Tot het punt waar hij nu was. Een volledig doorgeslagen idioot die maar één ding wilde. Normaal was hij allang gestopt. Maar zelfs nu, nu Yuu volledig in paniek was bleef hij gewoon door gaan met zijn stomme kop. De arme jongen begon gewoon te hyperventileren. Het trillen werd alsmaar erger en erger. Dit zou nog zijn dood kunnen worden als Ran niet op hield. Toen hij tegen zijn schouders begon te duwen werd zijn eigen greep nog harder dan hij al was. Negeerde het piepende geluid dat hij veroorzaakte en ging gewoon hardhandig door. Negeerde de kreetjes, negeerde zijn schreeuw. Negeerde Yuu gewoon volledig alsof hij er niet eens echt was. Het was allemaal ook maar vaag voor hem. Alsof hij het zelf niet meemaakte maar ergens op neer keek. Naar iets dat hij totaal niet wilde zien. Hij was ook gerust verder gegaan. Had de jongen tot iets gedwongen wat de ander zeker niet wilde maar toch. Als hij het wilde kreeg hij het. Wat hij de jongen ook aan moest doen. Het zou ook zeker gebeurd zijn. Want hij zelf was te zwak om de wilskracht te vinden en zichzelf te stoppen. Nee het moest Yuu zijn die hem wakker maakte. Te laat voelde hij hoe hij naar zijn haar greep. Er werd hard aan getrokken en Ran stootte een kort, krachtig geluid uit. Met een kwade blik keek hij naar Yuu die recht op gaan zitten was. Had zijn arm al geheven klaar om de jongen eens goed aan te pakken tot hij zag hoe een vuist op hem af kwam. Zijn knokkels kwamen met veel kracht op zijn kaak terecht. Even meende hij iets te horen kraken toen de klap neer kwam. Raakte meteen uit onbalans en tuimelde achterover. Leunde met zijn handen op de grond en keek verbaasd naar Yuu. Het beeld dat hij zag was vaag en vlekkerig. De huid waar hij zojuist de klap op gekregen had tintelde. Hij voelde het branden. Echter was dat maar voor even. Want hij kreeg meteen triade over zich heen. Yuu schreeuwde tegen hem. Woorden. Zinnen. Hij begreep het niet. Kon het niet aan elkaar vast knopen. Hoezo leefde hij weer? Welk lolletje? Langzaam begon hij scherper te zien. Staarde met zijn mond licht geopend naar Yuu die met een kwaad en betraand gezicht voor hem stond. Zijn lip die opgezwollen en bebloed was. Zijn ontblote bovenlijf en de wondjes. Overal zaten kleine wondjes. Sommige waar bloed uit kwam. Sommige oppervlakkig. Blauwe plekken all over the place. Wat was hier gebeurd. Wat had zich hier afgespeeld? Kreeg niet echt de kans lang na te denken want Yuu vervolgde. Mensen pijnigen? Had hij.. Had hij dit aangericht!? Dat kon niet. Was gewoon niet mogelijk. Wat was dit voor vieze grap? Ran opende zijn mond verder. Kreeg geen geluid uit zijn keel. Dit gebeurde hier niet. Wat was dit. Wat gebeurde hier!

Terwijl Yuu zich met zijn rug naar hem toe draaide begon hij het langzaam te snappen. Kon het echt er gewoon niet bevatten. Kon niet geloven dat het werkelijk zo gegaan was. Miste gewoon een heel stuk uit zijn geheugen. Het enigste dat hij zich nog kon herinneren was dat hij Yuu mee sleurde de wc in. Vanaf daar.. Vanaf daar was het gewoon allemaal weg gevaagd. Langzaam strekte hij zijn vingers. Probeerde zijn lichaam weer in beweging te brengen. Het koste hem zo veel moeite. Het was niet de pijn van de klap die Yuu hem gegeven had waardoor hij als aan de grond genageld zat. Nee. Het was iets heel anders. Het was het aanzicht van Yuu. Toegetakeld. Met een betraand gezicht. Vol pijn. Vol woede. Vol haat. Alles wat hij nooit hoopte te zien. Alles. Maar dan ook alles tegelijk. Het was als de ergste nachtmerrie die je je maar voor kon stellen. Op het moment dat Yuu zich weer naar hem om draaide en naar hem keek werd hij misselijk. Meteen sloeg hij zijn ogen neer. Boog voorover. De misselijkheid die alleen maar toe nam. Hij voelde zich slap. Werkelijk als een lappenpop nu het beest verdwenen was. Alle kracht was uit hem weg gezogen bij het aanzicht van Yuu. Wist niet wat te doen. Wist gewoon niet wat hij moest doen. Staarde naar de grond. Voelde de blik van Yuu op zich branden maar kon hem gewoon niet aan kijken. Kon het niet. Zijn armen begonnen te trillen onder het gewicht van zijn lichaam. Hij boog nog verder naar voren en maakte zijn handen los van de grond. Bracht ze naar zijn hoofd. Haalde ze door zijn haar en legde ze uiteindelijk voor zijn ogen. Liet ze daar liggen. Alles behalve naar Yuu kijken. Dat was iets dat hij nu echt niet aan kon. Het was al erg hem een keer met een betraand gezicht te zien. Maar nu. Zo toegetakeld. En ook nog eens door hem. Hij staarde tussen zijn vingers door. De vingers die het aangericht hadden. Die vuile handen. Hij haatte ze. Haatte alles. Krachtig maakte hij zijn handen los en balde ze beiden tot vuisten die hij hard op de grond neer liet komen. Met zijn hoofd nog altijd gebogen stond hij op. Rustig. Zo ver mogelijk bij Yuu vandaan. Wat moest hij wel niet denken. Wat moest er wel niet in zijn hoofd om gaan. Het was hem weer gelukt hoor. Hij had het weer eens goed verpest met zijn gedrag. Hij had gewoon het recht niet om te leven. Het recht dat hem afgenomen zou moeten worden. En als niemand het deed zou hij het zelf wel doen. Hij was enkel goed voor pijn en ongeluk. Meer kon hij niet. Voor andere doelen diende hij niet. Het was alsof hij het ongeluk over zich heen geroepen had. Hoevaak zou hij nog zo moeten leiden. Hoe vaak zou hij nog zo pijn gedaan worden. Door zijn eigen stomme toe doen? Hoe lang nog. Waar had hij het aan verdiend? Tranen welden op. Wilde het niet. Wilde zich niet weer zwak tonen. Hij zou niet moeten janken. Waarom. Hij had het recht helemaal niet. Yuu had hem immers geen pijn gedaan. Niet zoals Ran hém pijn gedaan had.

Zijn keel was droog. Toch lukte het hem op te kijken. Yuu in zijn ogen aan te kijken. Wilde hem zeggen dat het hem speet. Maar het lukte niet. Het lukte gewoon echt niet. Met de seconden die voorbij tikten in deze stilte leek zijn haat toe te nemen. Het werd erger. Voelde de druk op zijn borst toenemen. Het ademen dat moeilijker ging. Het was zeer lang geleden. Zeer lang dat hij zo erg weg gezakt was. En dat de reactie er na zo intens was. ”Y-Yuu..” begon hij heel zacht. Amper hoorbaar. Zijn stem doordrongen van pijn. De pijn die het los maakte in zijn binnenste toen hij die naam alleen al uit sprak. De afstand tussen hen beiden was niet groot. Wat niet gek was als je met twee jongens in één wc hokje zat. En toch. Ran wilde bij hem zijn. Dat wilde hij al die tijd al. Tegelijk moest hij weg. Weg voordat hij nog meer ellende aan richtte. Weg van Yuu. Weg van zichzelf. Vooral weg van zichzelf. Moest van zichzelf af. Alles leek donker te worden om hem heen. Hier was geen drank. Hier was geen drugs. Hij zag nog maar één optie open. De laatste optie. De optie die hij had geweigerd te gebruiken om zijn familie te eren. Maar nu. Nu kon hij niets anders meer. Het zou eindigen. Stoppen voordat het alleen nog maar erger kon worden. Hij zette een stap naar voren. Hij wilde Yuu zo graag nog eens aanraken. Nog een allerlaatste keer. Met waterige ogen keek hij naar hem. Kon het bijna niet aan hem zo te zien. Strekte zijn arm. Strekte zijn hand naar hem uit maar halverwege bleef hij in de lucht steken. Trok hem snel terug en liet zijn arm slap langs zijn lichaam vallen. Hij kon het niet. Zelfs daar had hij de kracht niet voor. Wilde hier en nu door de grond zakken. Verdwijnen. Hij wilde momenteel niets anders dan gewoon stoppen te leven. Stoppen te bestaan. Hij wilde het leven eindigen dat hij niet verdiend had.

Geschreven op;
B.A.P - What The Hell
Kagrra - Utakata

De reactie die hij kreeg was onzekerhied. Grote onzekerhied, antwoorden op zijn vragen kreeg hij niet maar dit was al meer dan genoeg. Het liet hem weten dat hij bij zinnen is, hij ziet wat hij blijkbaar onbewust heeft gedaan. Ergens wilde hij Ran zijn hoofd op zijn borst leggen en doen alsof er niks gebeurt was. Hoe kan een persoon zo bezeten zijn, hij zelf wist dondersgoed wat het is om bezeten door iets te worden maar zal daar nooit aan toegeven en altijd terug blijven vechten. Waarom doet Ran dat niet, waarom vertoond hij zich zo zwak elke keer als hij uit zijn waas komt. Hij keek naar hem, stond nog steeds boven hem waardoor hij op hem neerkeek. Zag dat hij Yuu zijn blik ontweek, dat hij voorover ging zitten en naar de grond keek. Yuu die weer precies hetzelfde voelde als die dag van hun ontmoeting. De haat aan zichzelf, het lieve maar zwakke jongentje wat hij eigenlijk diep van binnen nog is en het wantrouwen van zichzelf. Yuu zuchte diep toen hij hem zo zag, wat moet hij hebben doorgemaakt om zichzelf zo te haten. Hij wil hem zo graag helpen. Maar dat gaat niet. Hij weet niets van hem. Alleen de naam en afkomst meer niet. Hoe kan je een persoon nou helpen met alleen naam en afkomst, dat is gewoon onmogelijk. Zelfs met zijn kracht dat hij de gevoelens van mensen kan voelen is hier niet genoeg bij. Ran zijn armen zag hij trillen onder het gewicht van zijn lichaam. Wilde hem opvangen, zijn lijden overnemen zodat hij vrij kan leven. Was bereid om alles voor hem te doen en toch hielt iets hem tegen. Zijn eigen onzekerheid, zijn eigen gevoelens die hij voor Ran voelt. Waarom is hij bereid dit allemaal voor hem te doen. Hij zou als het ware dit hokje zo uit kunnen lopen en hem daar achter laten. Maar dit deed hij niet, bleef bij hem, bleef wachten. Bang dat Ran zichzelf nog wat aan ging doen als hij hem achterliet, wat dan zijn schuld zou zijn omdat hij hem dan alleen liet. Wist bijna zeker dat Ran wat van plan was diep van binnen, de gevoelens die hij doorkreeg van hem zeiden al genoeg. Zijn handen die eerst voor zijn ogen lachen zag hij tot vuisten vormen. Schrok ervan toen hij ze hard op de grond sloeg, maar bleef nog steeds op dezelfde plek staan als waar hij zich had omgedraaid. Ran die rustig opstond maar nog steeds niet in zijn ogen keek. Zag daarbij Ran zijn woede toenemen, hoefde het niet eens te voelen, zag de diepe haat in hem naar boven komen. Haat aan zichzelf. Haat aan zijn leven. Het zorgde voor een brok in zijn maag, dit wil hij niet voelen. Zijn eigen haat is al erg genoeg. Kan het niet erbij hebben als iemand anders dit nog meer versterkt. Yuu balde zijn vuisten en keek hem boos aan. 'Waarom ontwijk je mijn blik. Een paar minuten geleden kon je me ook aankijken, waarom nu niet?' zij hij sterk maar nog steeds redelijk rustig, zijn echte emotie voor zichzelf houdend. 'Niemand heeft mij op deze manier kunnen aanraken. Ik zal je eens wat vertellen. Deze wonden op mijn lichaam, zijn de aller eerste in mijn hele leven. Je bent de eerste die mijn beschermlaag kan beinvloeden en kan verwonden.' zij hij kalm. Hij wilde hiermee bereiken dat Ran ziet dat hij bijzonder is. Hem laten zien dat vanaf hun eerste oogcontact hij hem blind vertrouwd en alles toelaat. Dat het een natuurlijke reactie op hem is sinds hij die beschermlaag met lucht om zijn huid heen zelf niet kan sturen en dus ook niet aan en uit kan zetten. Yuu zette en pas naar voren, zachte iets door zijn knieen om zonder hem aan te raken, hem te kunnen aankijken. Zag de tranen die in zijn ogen aan het vormen waren. Niet veel later keek hij zelf op waardoor hij iets naar boven moest kijken. 'Wat ik daarmee wil zeggen is dat je mij veiligheid geeft en die veiligheid zorgt ervoor dat ik je niet alleen kan laten of bij je weg kan lopen. Kan mezelf alleen bij jou loslaten. Alleen bij jou Ran.' Met een lichte lach op zijn gezicht keek hij naar Ran. Hij zag dat Ran het moeilijker kreeg sinds hij hem aankeek. Voelde de haat groter worden. Hij deed zijn mond open om wat te zeggen maar er kwam niks uit. Zijn ademhaling werd gehaaster naarmate zijn gevoelens sterker werden. Zette weer een stapje naar achter zodat hij wat meer ruimte kreeg. Hoorde vlak daarna hoe hij zacht en met alle pijn die in zijn lichaam verstopt zat zijn naam. De pijn ging als bliksem door zijn lichaam heen, het gaf hem rillingen. Zag hoe Ran naar een uitweg zocht. Sayuri zijn ogen werden groot. Het drong tot hem door wat Ran van plan was, Hij wilde... Kon het in zijn gedachte al bijna niet zeggen. Hij wilde zichzelf ombrengen. Voelde de druk op zijn hart toen hij eraan dacht. Ran die een stapje naar voren zetten. Zijn hand die midden in de lucht bleef staan en weer terug strok.

Yuu die hem wanhopig aankeek. In zijn ogen was te lezen dat zijn haat aan zichzelf zo groot was. Ran zijn arm die slap langs zijn lichaam hing, pakte hij voorzichtig bij zijn pols vast. Pakte met zijn andere hand Ran zijn hand vast en bracht hem zo naar zijn borst toe. Aan de linkerkant zodat hij zijn hart kan voelen kloppen. 'Het is nergens voor nodig om op die gedachtes te komen.' Zei hij doordringend. 'Voel mijn lichaamswarmte, denk nergens anders aan. Voel alleen mijn warmte. Kan je mijn hart voelen, voel je het ritme. Zolang je dit voelt is er niks aan de hand, zolang je dit voelt ben ik oké, zolang....' Yuu zijn stem zakte weg, maar dwong zichzelf de zin af te maken. Tranen die hevig over zijn wangen vloeide. Met een brok in zijn keel ging hij verder 'Zolang je dit voelt leef ik. Haal het niet in je hoofd je plan uit te voeren. Ik kom je persoonlijk terughalen.' Zonder ook maar even te twijfelen trok hij Ran naar zich toe, kon hem geen ene bal schelen dat zijn hele lichaam pijnlijk was van de verwondingen, en greep hem stevig vast om zijn middel. Het huilen werd erger en kon het niet meer tegenhouden het geluidloos te doen. Zijn greep werd nog strakker en legde zijn gezicht diep in zijn schouder. Legde een hand in Ran zijn nek zodat yuu het gevoel kreeg dat hij dichterbij stond. Stopte daarna abrupt met huilen toen hij zijn litteken achter zijn oor weer voelde. De beelden van de eerste keer dat hij die voelde schoten voor zijn ogen. Het korte moment dat Ran zich toen losliet, dat hij zich opstelde en zich liet aanraken. Het deed hem aan het moment van nu denken. Yuu legde zijn kin op zijn schouder en gleed voorzichtig met zijn andere hand het haar bij zijn oor weg om hem daarna op dezelfde manier op zijn litteken zachtjes zijn lippen te zetten. 'Herinner je nog. Onze eerste ontmoeting en dat je zei dat je me wilde leren kennen. Ik zal je de betekenis van mijn roos uitleggen, die je als het goed is bij je hebt.' Fluisterde hij in zijn oor. Legde zijn kin weer op zijn schouder en gleed zijn beide handen weer terug naar zijn onder rug. Hij begon kalm en zacht aan zijn verhaal te vertellen, zo zacht dat alleen Ran het kon horen. 'Ik ben zoals je weet geboren en getogen op Puffoon. In een klein dorpje genaamd Chibu. Ik woonde daar samen met mijn moeder.Op mijn 12de verjaardag kreeg ik eerste en ook het laatste cadeau wat ik van haar kreeg. Het was een rode roos die net aan het bloeien was. Op het kaartje wat erbij zat stond geschreven, de vergeten liefde het verloren bloed. Dit zinnetje heb ik altijd bij me gehouden en elke keer als ik het hardop zei leek het alsof de roos erop reageerde. Het gloeide altijd op als of het naar iets of iemand riep. Hierna word het allemaal wat persoonlijk en verwarrend, maar laat ik maar zeggen dat die roos heel veel voor me betekend.' Die roos was echt alles voor hem, zijn straf, zijn liefde, zijn haat, echt alles. Het beschrijft eigenlijk volledig hoe Jirou is, alsof ze wist dat dit ging gebeuren en erop voorbereid was. Nadat hij zijn verhaal in het kort verteld had, viel hij stil. Het maakte hem ook zenuwachtig sinds het de eerste keer is dat hij iets over zichzelf aan iemand verteld. Zijn verleden verteld, wat kwetsbaar is voor vooroordelen. Wachtend op Ran zijn reactie was zenuwslopend, het maakte hem een beetje zwak en koortsig. Straks wil hij meer weten, hoe moet hij daarop reageren. Dit was het enige wat hij los kon laten.

-Geschreven op
Toshiro Masuda - Ai To Shuu (Naruto OST)-

Hij kon nergens anders meer aan denken. Alles maar dan ook alles haatte hij van zichzelf. Hoe kon hij nou nog menselijk te noemen zijn. Hij walgde van zichzelf. Moest zichzelf straffen. Kon het gewoon niet meer uithouden met zichzelf. Het was gewoon weg onmogelijk. Kon niet samenleven met dat monster dat hij was. Een nare smaak proefde hij in zijn mond. Alsof het gal naar boven kwam. Voelde alles om hem heen draaien. Het bewustzijn dat hij aan het verliezen was. Dat mocht niet gebeuren. Ten eerste zou hij dan een enorme flater slaan bij Y.. Zelfs zijn naam. Hij kon er niet aan denken of hij begon over zijn gehele lichaam te rillen. Rillen van afschuw. Afschuw jegens zichzelf. Het was al tijden zeer ernstig geweest. Maar dit. Dit was toch echt het toppunt. Kon het gewoon niet meer aan. Zag gewoon geen enkele uitweg meer. Liep momenteel in een donkere tunnel. Een tunnel die geen einde leek te hebben. Diep, diep weg gestopt onder de grond. Er was geen uitgang. Geen weg terug. Hij moest tot het einde van de tunnel lopen. En in zijn ogen was dat gelijk met er een einde aan maken. Het einde. Het zal er al tijden aan te komen. Maar nu. Nu was het echt zo ver. Moest hier eerst weg zien te komen. Kon het niet maken om het voor de ogen van de jongen te doen. Niet ook dat nog. Wilde hem niet nog meer trauma’s bezorgen. Dat zou hij niet aan kunnen. Zelfs al zou hij ophouden met bestaan dan nog zou hij niet willen dat de jongen met zo iets verder zou leven. Wilde niet dat hij pijn had. Wilde geen tranen op zijn gezicht zien. Wilde hem zien lachen. Wilde zijn warmte voelen. Zijn liefde. Wist tegelijk dat het ook niet mogelijk was. Het zou nooit mogelijk zijn. Hij had het verpest. Voor altijd. Zou nooit meer naar zichzelf in een spiegel kunnen kijken zonder die haat te voelen. Zou nooit meer naar Yuu. Naar Yuu kunnen kijken zonder zich alles te herinneren. Ran taste in zijn zakken. Voelde het katoen onder zijn vingertoppen. Leeg. Hij slaakte een hopeloze zucht. Niets bruikbaars. Moest hij eerst nog gaan zoeken ook. Niet dat hij dat kon momenteel. Hij kon niet eens fatsoenlijk nadenken. Laat dan staan dat hij iets kon vinden dat geschikt was zichzelf om te brengen. Momenteel kwam de gedachte boven om zichzelf te verdrinken in hem boven. Dan zou niemand hem vinden. Hij zou gewoon naar het meer toe lopen. Lopen. En lopen. Tot hij verdwenen zou zijn onder het wateroppervlak. Niemand zou hem toch missen. Het zou alleen maar beter zijn. Beter voor iedereen als hij zou verdwijnen. En dan niet verdwijnen voor even. Nee. Verdwijnen voor altijd. Zodat hij ook geen schade meer aan kon richten. Nooit meer.

Hij vocht tegen de tranen die wilden komen. Wilde ze eigenlijk voor die laatste keer laten vloeien. Wilde Yuu nog één keer aanraken. Hem vast houden. Maar zou het tegelijk niet kunnen. Het zou alleen maar verkeerd gaan. Hij kon het hem gewoon niet aan doen. Kon het hem niet maken. Niet ook dat nog. Het was gewoon zo dat hij hier weg moest. En snel ook. Zo snel als mogelijk was. Ran slikte. Doordat ze zo dicht op elkaar stonden kon hij de ademhaling van Yuu horen. Hoorde het kloppen van zijn hart. Wilde zijn hoofd tegen zijn borst leggen om het nog beter te kunnen horen. Zo veel verzet tegenover zo veel lust. Maar hij zou het niet meer de baas laten worden. Één keer was erg genoeg. Hij moest zich schamen. En dat deed hij ook. Dat deed hij ook. En hoe. Nog nooit was het zo geweest. Nooit heeft hij spijt van zijn daden gehad. Normaal gesproken deed hij gewoon wat hij wilde. Niemand had hem ooit wakker kunnen schudden. Echt niemand. En Yuu. Yuu deed het alsof het niets was. Er was iets met de jongen. Hij had iets bijzonders. Dat had hij al bij hun eerste ontmoeting ontdekt. Zijn stemgeluid die de plotselinge stilte verbrak. Met grote ogen staarde hij hem aan. Niet wetende wat hij nou moest zeggen. Knipperde een paar keer met zijn ogen. Schraapte zijn keel. Luisterde naar wat de andere jongen zei. Het drong tot hem door. Eerst langzaam. Maar schoot toen door zijn lichaam. Waarom. Waarom bleef Yuu hier. Waarom liet hij hem hier niet achter. Waarom? Zijn hoofd bonkte er van. De stem van Yuu was zo kalm. Waar haalde die jongen de kracht toch vandaan? Die woorden zorgden er voor dat hij hem aan keek. Recht aan keek. Voelde zich zwak en onmenselijk. Maar bleef hem aankijken. Omdat hij tegen hem sprak. Hij kon niet meer van hem wegkijken. Yuu glimlachte. Hij glimlachte! Het leek alsof zijn hart verscheurde. Hoe was het mogelijk. Hij wilde het hem vragen. Opnieuw geen geluid dat over zijn lippen kwam.

Ran voelde hoe een hand om zijn pols gesloten werd. Even verstrakte hij. Keek met grote ogen naar Yuu. Alsof hij wilde zeggen hem niet aan te raken. Het niet te doen. Kon het niet aan. Zou hem weer pijn doen. Wilde zich losmaken en zeggen dat hij zo dat pure kwijt zou raken. Want in zijn ogen was Yuu het puurste wat er op aarde bestond. Het was zijn hemel. Maar dat zei hij natuurlijk niet. Zijn andere ander pakte de hand van Ran vast. Ran hield zijn adem even in toen hij de warmte onder zijn handpalm voelde. Keek omhoog in die prachtige violetkleurige ogen. Vergat bijna adem te halen toen hij zulke schoonheid van zo dichtbij kon bewonderen. Voelde het kloppen van zijn hart. Voelde hoe zijn eigen hart stopte met kloppen bij de woorden van Yuu. Langzaam zakte zijn mond een beetje open. Het besef. Het besef dat iemand zo over hem dacht. Dat Yuu zo over hem dacht. Hoe wist de jongen wat hij dacht. Ran snapte het niet. Wilde zo veel weten. Maar niet nu. Nu was niet het juiste moment. Zo voelde hij het tenminste. De grijze gedachten van zo even leken even verdwenen. Even niet meer aanwezig. Hij had alleen nog maar oog voor Yuu. Zijn gedachten bestonden alleen maar uit Yuu. Gevulde met zijn lucht. Het beeld van zijn ogen. Zijn stem. Zijn warmte. Ran schrok. Schrok toen Yuu hem naar zich toe trok. Niemand deed dat ooit bij hem. Hij was het altijd die de leiding had in het ‘spel’. Dit was anders. Dit was geen spel. Dit was.. Dit was.. Voelde de twee armen die om zijn middel geslagen werden. Bleef nog even verschrokken staan. Ogen die er bijna uit vielen. Adem nog altijd ingehouden. Zou bijna stikken, tot hij zich ontspande. Beet op de binnenkant van zijn wang toen hij de warmte van het lichaam van Yuu voelde. Een diepe zucht vanuit zijn keel deed alles ontspannen. Echter bleven zijn armen nog weerloos langs zijn lichaam hangen. Kon het nog niet. Niet nu.. Had het dan ook eerst niet door dat Yuu huilde. Pas toen hij wat nats tegen zijn borst voelde keek hij naar beneden. Op hetzelfde moment hoorde hij hem. Het was hartverscheurend. Wilde alles behalve Yuu zo zien.

Hij balde zijn handen tot vuisten. Moest zich inhouden. Mocht niet.. Hand die naar zijn nek gleed. Een lichte huivering trok door zijn lichaam. Natuurlijk vond hij dit fijn. Maar tegelijk mocht hij het niet fijn vinden. Hij verdiende dit niet. Alles behalve dit. Wilde hem zachtjes van zich afduwen door zijn handen op de schouders van Yuu te plaatsen. Net op het moment dat hij lichtjes druk wilde zetten voelde hij hoe een slanke vinger over het litteken achter zijn oor streek. Meteen stopte Yuu met huilen. Legde zijn kin op de schouder van Ran en ook de andere hand voegde zich bij de ander. Hield het lange haar opzij. Vond het prettig. Te prettig. Waarom deed Yuu dit? Hij zou hem moeten haten. Op zijn minst. Ran sloot zijn ogen. Dit klopte gewoon niet. Iedereen haatte hem. Dus waarom Yuu niet? Het bezorgde hem hoofdpijn. Alsof zijn hoofd uit elkaar zou knappen. Toen de zachte lippen. Even werd het zwart voor zijn ogen en dreigde hij weg te zakken. Gewoon helemaal buiten westen te raken. Kon het niet. Want het was de warmte en de zachtheid van die lippen die hem hier hield. Zijn stem. God wat hield hij van die stem. Wilde hem hele dagen horen. Maakte hem niet uit wat hij hem vertelde. Tegen wie hij sprak. Zolang hij die stem maar zou kunnen horen. Ran opende zijn ogen. Staarde een lange tijd naar de wand van het wc hokje. Op het moment dat Yuu zijn handen op zijn onderrug plaatste en begon te vertellen kon Ran alleen maar luisteren. Liet het verhaal tot zich door dringen. Zijn handen die langzaam van de schouders van Yuu gleden en weer naast zijn lichaam bleven hangen. Hij begreep hem. Begreep precies wat Yuu hem vertelde. Wist waar hij het over had. Toen hij al begon over de roos wist hij het al. Nog steeds droeg hij het bij zich. De rode roos van Yuu. Had het geen moment niet bij zich gehad. Ran voelde gewoon dat Yuu de waarheid vertelde. En dat de waarheid die hij vertelde voor het eerst verteld was. Kon niet beschrijven waarom maar hij vóelde het gewoon.

Knipperde eens een paar keer voordat hij weer tot leven kwam. Slikte eens en voelde kracht terug komen. Warmte dat door zijn lichaam trok. Als in een klap voelde hij zijn ledematen weer. Voelde zijn hart weer kloppen. Zijn ademhaling die weer rustig geworden was. Voorzichtig plaatse hij zijn linkerhand op de onderrug van en legde zijn rechterhand in zijn nek. Drukte hem nog iets dichter tegen zich aan en keek met half gesloten ogen naar hem. Bracht zijn gezicht naar zijn oor en fluisterde zacht. Op een manier waarop hij nog nooit tegen iemand gesproken had. ”Ik zal er altijd voor je zijn. Ik zal zorgen dat ik die persoon ben waar je naar verlangt. Die je nodig hebt. Ook al zie je me misschien niet, ik zal er altijd zijn..” bij de laatste woorden daalde zijn stem. Waren de woorden amper nog hoorbaar. Het kwam uit zijn hart. Recht uit zijn hart. Het was waar. Hij voelde iets voor hem. Kon dat misschien niet zo verwoorden maar hij wist dat het iets was. Het was niet de lust als hij een aantrekkelijk persoon was. Dit was dieper. Heftiger. Intenser. Hij drukte Yuu nog iets dichter tegen zich aan. Dacht aan de roos in de zak van zijn blouse. ”Je bent bijzonder Yuu..” sprak hij liefdevol en hield Yuu voorzichtig iets van zich af. De hand die in zijn nek lag gleed iets verder naar zijn hals. Zijn duim streelde teder en heel voorzichtig zijn wang. Wilde hem niet nogmaals pijn doen. Wilde hem die zekerheid en veiligheid geven. Wilde hem warmte geven en liefde. Ja wilde hem liefde geven. Terwijl hij er aan dacht voelde hij dat vreemde gevoel onder in zijn buik. Het was zowel vervelend als aangenaam. Gaf zich er aan over. Voelde de warmte door zijn lichaam trekken. Voelde hoe alles tintelde. Hij genoot hier van. Genoot hier nog meer van dan de momenten waarop hij lustig met iemand de liefde bedreven had. Dit was puur. Warm. Het was.. Liefde?

[ Geschreven op;
Sad Romance - Thao Nguyen Xahn ]

Hij zuchtte diep van opluchting toen Ran zijn greep versterkte. Zijn zenuwen verdwenen net zo hard als dat ze een paar minuten geleden ontstonden. Hoefde niks geen antwoorden te horen, alleen zijn greep is meer dan genoeg. Zijn lange lichaam waar hij tegenaan werd geduwd, het voelde pretting maar wilde dit niet. Ookal wil hij niet dat Ran weg gaat. De impulsiviteit die net naar buiten kwam, was puur om hem uit die gedachtes te krijgen en hem soort van te troosten. Tegelijkertijd toen zijn greep versterkte voelde hij verandering in Ran. Hij was anders dan voorheen. Voorzichtiger? Hij kon het niet precies ontcijferen. Het voelde in ieder geval lichter, de last werd minder. Ookal waren het niet zijn eigen gevoelens lijkt het op de manier hoe hij ze doorkrijgt, wel altijd als de zijne. Alsof de herinnering van de ander blind voor zich staat, geen beelden alleen emoties. Alles draait bij Sayuri om emoties, als het over zichzelf gaat of over zijn krachten. Alles is emotie. De reden waarom dit zo is weet hij zelf ook niet. Hij heeft nooit de magie van zijn vader of moeder gekend en of ze wel echt on bezit waren magie was ook maar de vraag. Het enige wat hij van zijn vader wist waren zijn daden maar niet echt precies op de manier hoe en zijn moeder was in zijn ogen een dood normaal mens zonder ook maar een greintje duisternis. Uiteindelijk was deze verbeelding van zijn moeder totaal niet waar. Ze zette hem zo op straat alsof het een stuk vuil was. En de reden daarvoor was zijn vader? Dagelijks denkt hij er nog over na, waarom gooide ze hem eruit. Het is hem nooit duidelijk geweest. Yuu is zich heel erg bewust van zijn magie en waar hij tot in staat is ermee te doen. Nog niet heel lang geleden is hij er ook achter gekomen dat het ook nog niet eens klaar is met ontwikkelen. Yazuki. Bij die gedachte alleen moest hij aan dat vreemde maar sterke gevoel wat diep van binnen naar buiten kwam. Het manipuleren van de lucht om zich heen, dat was de eerste keer dat hij dat deed. De beschermende luchtlaag wat vanaf baby als het ware al om zich heen draagd was eigenlijk het enige wat aan de buitenkant altijd intact was en wat hij niet aan of uit kon zetten. Het maakte hem alleen maar nieuwgieriger naar zijn moeders krachten. De krachten die altijd een mysterie zullen blijven.

Ran zijn diepe stemgeluid bracht hem weer uit gedachte. Hoe kon hij eigenlijk precies op dat moment na alles wat er was gebeurt in gedachten verzonken raken. De woorden die hij uitsprak waren voor Yuu echter een beetje ongemakkelijk. Het leek alsof hij een stalker was en hem nooit meer met rust zou laten. Yuu zijn greep werd losser en tegelijkertijd die van Ran sterker. 'Je bent bijzonder Yuu'. Die zin liet hem raar van binnen voelen, het voelde niet goed en het was ongemakkelijk. Hij was radeloos, wist echt niet wat hij nu moest doen. Voelde hoe de hand die eerst in zijn nek lag zijn wang zacht begon te strelen. Hij bleef even doodstil staan, zei geen woord en keek hem niet aan. Zette uiteindelijk een stap naar achteren en legde zijn eigen hand op de hand van Ran die zijn wang streelde. Keek hem aan en glimlachte ongemakkelijk. Voorzichtig schoof hij de hand van zijn huid af en probeerde het weer langs Ran zijn lichaam te plaatsen. Wist niet wat zijn bedoelingen waren en waarom Ran zo op hem reageert maar het was niet iets waar hij dezelfde gevoelens voor had. 'Zou je kunnen proberen me niet meer op die manier aan te raken' zei hij voorzichtig en bijna alsof hij bang was dat de hel weer los zou barsten. Het waren goede bedoelingen en probeerde hem niet te kwetsen. 'De manieren waarop je bij mij wil zijn en ik bij jou zijn verschillend. Ik wil je naast me hebben als een vriend, een grote broer die me door alles heen helpt. Ik...Ik voel me ongemakkelijk als je me op zo'n manier aankijkt of aanraakt.' Ookal voelde het heel erg fijn als Ran hem teder streelde. Yuu wist zelf nog niet eens wat hij nou van Ran vond, wat dat gevoel was dat elke keer weer terugkomt als ze samen zijn en al helemaal waarom hij dag in dag uit in zijn gedachtes voorkomt.

Hij maakte zijn blik los van die van Ran. Op de een of andere manier bleef hij onvoorstelbaar en mysterieus. Alles wat hij zegt is kort en uit het niets. Antwoorden op vragen doet hij eigenlijk ook niet met woorden, het is niet erg want ongeveer wat hij ervan vindt weet Yuu wel maar dan is het alsnog vaak een beetje gokken. Gokken in het niets. 'Ik wil meer over je weten. Ik denk hele dagen aan je omdat ik niks van je weet. Probeer alles uit te figulieren maar niks helpt. Je bent zo mysterieus en gesloten, het enige wat ik doorkrijg zijn je emoties.' zei hij nieuwsgierig maar een beetje verlegen. Niet wetend wat hij gaat zeggen of wat hij zal doen. Ergens had hij spijt over wat hij net heeft gezegd van niet meer aanraken. Het is allemaal zo raar, hij verheugt erop maar aan de andere kant haat hij het. Deze onzekerheid wordt met de dag erger. Zo erg dat het hem gek maakt. Om zichzelf maar te redden uit zijn ongemakkelijkheid zei hij snel 'Waar heb je eigenlijk mijn bloes neergegooid, ik heb het koud' en begon de grond te scannen maar kon niks zien. Hij was gewoon blind en kon alleen maar op het antwoord van Ran wachten. Hij was echt bijna letterlijk als een blinde kip rondjes aan het draaien in het kleine hok waar ze nog steeds in stonden. Hij botste met zijn zij en achterste overal tegenaan en kon zijn evenwicht niet meer bewaren. Letterlijk viel hij als een blok op Ran maar deed ook niet de moeite om van hem weg te gaan, de verwarring werd hem te veel en liet nu zijn lichaam bepalen. 'Sorry, waar ben ik mee bezig. Ik weet niet eens meer wat ik zelf denk en doe.' Hij verstevigde zijn greep op Ran zo erg dat Yuu het gevoel had alsof hij hem nog zou breken. 'Ik ben in de war.' zei hij zacht en groef zijn gezicht in zijn borst. Waarom was hij zo bij hem. Het is nu de tweede keer dat ze samen zijn en bij beide keren wist hij gewoon niet wat te doen en liet zijn lichaam leiden. Wat is er mis met hem. Is hij ziek? Droomt hij dit? Het leek als een illusie die maar niet weg ging. Een enge maar fijne droom, die hij eigenlijk zijn hele leven wil blijven dromen. Ran laat hem tegelijkertijd zien hoe zijn echte zelf is. Hij heeft zichzelf altijd zwak gevonden. Zwak dat hij zijn eigen emoties niet kan beheersen, dat hij de persoon diep van binnen niet kan beheersen en de aller grootste. Dat hij zichzelf niet kan zijn en zich moet voordoen als iemand anders. Ran laat hem zien hoe zwak hij echt is. Sterker wil hij worden. Zo sterk dat hij niemand meer nodig heeft om hem te beschermen en alles zelf kan. Zo sterk dat hij Jirou de baas kan zijn zonder een masker op te zetten en niemand ooit meer iets aan aandoen zonder dat hij het wil. Dit is zijn echte droom. De droom van zijn leven.

Warrige yuu Moest me hersens wel kraken hoor.

-Geschreven op
Yan Zou Yu - Ke Luo Na Si Tian Guo-

Veel mensen zouden hem voor gek verklaren. Dat was zo ondertussen niet heel bijzonder meer. Was het wel gewend in al deze jaren. Alle jaren die hij al in duisternis had doorgebracht. Zich voort bewegend in de schaduwen. Als een rat. Een vuil beest. Een monster. Was gewoon niet menswaardig meer. Had al zijn eigenwaarde verloren en leefde er op los. Als of niets hem nog wat kon schelen. Iets wat eigenlijk ook niet eens een leugen was. Want het kon hem ook allemaal geen ene ruk schelen. In het begin had hij er heel erg tegen proberen te vechten. Tot hij eenmaal er achter kwam dat opgeven makkelijker was. Dat het hem momenten bezorgde dat hij zich wel ´lekker´ voelde. Hoewel de momenten erna tien keer zo erg waren. Afijn. Dingen waren gebeurd in het verleden. Dat overkwam iedereen. Iedereen had momenten in het leven die hij of zij liever niet mee had willen maken. Zo Ran ook. Dat maakte hem uiteindelijk een mens zoals ieder ander toch? Ergens wel. Hoewel hij nog lang niet in vrede met zichzelf zou kunnen leven. Dat zou eerst tijd nodig hebben. Heel veel tijd om die wonden te doen helen. Voor die tijd zouden de wonden nog oppervlakkig blijven. Waren ze nog zeer kwetsbaar en konden ze ieder moment weer open gaan. En dan zou hij bloeden. Blijven bloeden. En uiteindelijk zou hij dood bloeden. Als de wond niet gestept zou worden. Als de wond niet gehecht zou worden. Ergens was die gedachte niet eens beangstigend. Tot hij naar Yuu keek. Heel lichtjes, bijna onzichtbaar krulden zijn mondhoeken omhoog. De jongen deed iets met hem. Iets heel vreemds. Iets wat hij maar niet verklaren kon. Hoefde ook niet. Het gevoel alleen was al prettig genoeg. Het was alsof er een deur die al die tijd gesloten was op een kier gezet werd en er een streep licht naar binnen viel. Het was niet veel. Maar dat kleine beetje was genoeg. Genoeg om een verandering in hem te weeg te brengen. Hem te doen twijfelen. Dat donkere, eerst zo standvastige gevoel aan het twijfelen te brengen. Daar zou hij hem nog wel een keer op terug pakken. Op zijn geheel eigen manier.

De jongen pijn doen? Nooit. Nooit en te nimmer wilde hij het nogmaals ervaren. Al zou Yuu heb met de dood bedreigen. Al zou hij het lemmet van een mes tegen zijn keel gedrukt houden en hem zeggen dat hij hem ging doden. Zelfs dan nog niet. Hij was zwak tegenover de jongen. De zwakte die al die jaren niet getoond was. Enkel en alleen opgekropt werd. Het moest er uit. Moest er uit wilde hij niet een levende tijdbom worden en uiteindelijk onbeschrijfelijk veel schade veroorzaken. Als de dood er op zou volgen zou hij het ermee moeten bekopen. Als dat was wat Yuu wenste zou hij met liefde aan die wens voldoen. Er voor zorgen dat die uit zou komen. Bij die gedachte krulden zijn lippen iets omhoog in een soort van glimlach. Echter op het moment dat hij zag hoe Yuu doodstil bleef staan werd die twijfel opnieuw aangewakkerd. Die onzekerheid die altijd bij hem aanwezig leek te zijn. Zijn pupillen die zich voor een seconde verwijdden toen Yuu zijn hand op de zijne plaatste. Stopte met wrijven en keek hem alleen geschrokken aan. Want deed hij iets fout? Was hij opnieuw te ruw geweest? Was hij opnieuw niet voorzichtig geweest? Zijn hand werd zachtjes weg geschoven. Weerloos liet hij hem opnieuw langs zijn lichaam hangen. Niet wetend wat hij nou met zijn handen aan moest. Wist niet eens meer wat hij met zijn hele lichaam aan moest. Een zachte zucht verliet zijn keel terwijl hij even naar de grond keek. Natuurlijk had Yuu gelijk. Natuurlijk had hij gelijk. Hij had gewoon beter moeten weten. Maar tegelijk.. Kon hij het wat helpen? Het was als een natuurlijke reactie op de jongen. Had het gewoon moeten doen. En dat terwijl hij hem zo graag vast hield. Hem aan wilde raken. Afijn. Als dit zijn wens was zou hij die accepteren. Hoe zwaar dat ook voor hem was. Opnieuw vonden zijn zeeblauwe ogen de violetkleurige ogen van Yuu. ”Het spijt me..”

En toch wilde hij nu weg. Wilde eigenlijk het liefste weg voordat hij toch nog meer schade aan zou richten. Hij haatte zich niet zo heftig als een paar minuten geleden maar volledig in vrede met zichzelf was hij nog lang niet. Het liefste wilde hij nu gewoon op een plek alleen zijn. Ergens verstopt. Ergens in de schaduw, waar niemand hem kon vinden. Gewoon even helemaal weg zijn en er tegelijk ook weer zijn. Want zijn woorden waren geen leugens. Hij zou bij Yuu in de buurt blijven. Of hij wilde of niet. Zou hem in de gaten blijven houden. Er voor zorgen dat hem niets zou overkomen. Ran keek dan ook verrast op bij de woordenstroom die ineens op gang kwam. Het was al wel snel duidelijk gebleken dat Ran nou niet echt bepaald de prater van de twee was. Maar als het echt moest.. Overdacht zijn woorden nog eens. Herhaalde ze in zijn hoofd. Ogen die meer glans leken te krijgen. Opnieuw die mondhoeken die omhoog krulden. Zijn lichaam dat warmer leek te worden. Met zijn lage stemgeluid verbrak hij de stilte na de woorden van Yuu. Kon het niet helpen dat ze hem ergens blij maakten. Hij had aan hem gedacht. Aan hem. Snapte ook een deel niet helemaal, wilde de ander ook vragen stellen. Maar het lag niet in zijn aard dat te doen. Gewoonweg omdat anderen hem normaal geen moer konden schelen. Dus waarom zou hij wat van een ander willen weten? ”Zeg dat dan meteen.” zei hij lacherig. Opnieuw een knipoog. Leunde met zijn rug tegen de wand van het hokje en sloeg zijn armen over elkaar en keek Yuu diep in zijn ogen aan. ”Zoals je weet ben ik geboren en getogen op Cassia. Wat inhoud dat ik watermagie bezit. Niet dat ik daar ontzettend bedreven in ben maar dat terzijde. Over mijn verleden hoef ik niet te veel te vertelen want het is niet voor niets het verleden. Maar trots ben ik er niet op en ik wens soms dat ik de tijd terug kon draaien..” daar staakte hij zijn zin even om omhoog te kijken naar het plafond. Naar het felle licht van de lampen boven hen. Wilde Yuu echter ook weer niet te lang laten wachten of laten merken dat zijn verleden gevoelig lag. ”Wat je vertelde over die roos..” hij gleed met zijn linkerhand naar de zak van zijn blouse. Zijn vingers die teder over de bladeren van de gedroogde rode roos gleden. Voorzichtig alsof het een pasgeboren kind was haalde hij de roos te voorschijn en liet het aan Yuu zien. ”..Ik heb het sindsdien altijd bij me gedragen. En jou mijn eigen roos gegeven. Omdat ik wist.. wist dat het een bepaalde betekenis moest hebben. Het is niet gewoonlijk voor mij om mensen te leren kennen. Om over mezelf te praten. Om überhaupt aan anderen te denken. Maar jij..” bijna had hij zijn kin weer vast willen pakken tot hij zijn woorden herinnerde. Woorden die hem ergens toch pijn deden. Hoezeer hij het wilde ontkennen. Toen Yuu naar zijn blouse vroeg wilde hij wel antwoorden. Opende zijn mond, wilde nog wat zeggen maar wist gewoon niet wat. Geen geluid volgde. Een lange stilte. Yuu die als een gek naar de blouse begon te zoeken. Ran die hem wel zag liggen maar zijn lichaam er niet toe kon dwingen in beweging te komen. Yuu die uit balans raakte. Yuu die ieder moment kon vallen. Zich kon bezeren. Ran die meteen zijn armen om hem heen sloeg toen hij zich aan hem vast klampte. Een natuurlijke reactie. Niet meer. Yuu verstevigde zijn greep. Ran wist nu dus echt niet meer hoe hij het had. Wist niet hoe hij hier op moest reageren want wilde Yuu niet tot bepaalde acties dwingen. Of er voor zorgen dat hij zich ongemakkelijk voelde. Wilde hem nooit meer op welke manier dan ook pijn doen. Wilde Yuu tegen zich aan drukken toen die zijn hoofd in zijn borst begroef. Wilde reageren op die woorden. Wilde zo veel. Maar wist dat het dan weer uit de hand zou lopen. Kende zichzelf daar goed genoeg voor. Kon het even niet meer aan. De adem die hem ontnomen werd. Maakte Yuu van zich los en duwde hem zachtjes naar achteren. Stapte toen zelf van hem vandaan waarna hij zich omdraaide en de roos voorzichtig op borg om vervolgens de deur te openen en uit het hokje te stappen. Had nu dus echt even de ruimte nodig. Wat deed Yuu toch met hem? Moest zich inhouden hem niet continue aan te raken. Hem te strelen. Tegen zich aan te drukken. Hem te zoenen. Het was lastig. Té lastig momenteel.

Vandaar dat dit de enigste optie was. De blik op het mishandelde lichaam van Yuu. Het zorgde gewoon voor een ware storm in zijn hoofd. En positief was anders. Het moment dat hij het hokje uit gestapt was had hij tegelijk ook weer spijt gekregen. Spijt dat hij Yuu zomaar achter liet zonder iets tegen hem te zeggen. Wilde eigenlijk gewoon de wc verlaten en weg van hier. Kon het alleen niet. Het kwam gewoon door zijn eigen zwakte. Zijn grootste zwakte.. Yuu. In plaats van naar de deur te lopen liep hij naar de wasbak. Tuurde naar zichzelf in de spiegel. Keek naar de vreemde tegenover hem. Keek naar de blauwe ogen die niet de zijne ware. Kon gewoon niet. Verward. Dat was een goed woord voor zijn huidige situatie. Vingers die zich uitstrekten naar de knop van de kraan en die open draaide. Het koele water over zijn handpalmen. Zijn polsen die hij bevochtigde. Maakte een kommetje van zijn handen en boog zich over de wasbak heen. Hield zijn handen onder het water en ving het daarmee op. Toen zich genoeg water verzameld had in zijn handen gooide hij het in zijn gezicht. Zorgde er voor dat zijn haar nat werd en het bovenste deel van zijn blouse ook. Want erg voorzichtig was hij nou niet geweest. Dat was hij nooit. Nooit geweest ook.. Wilde opnieuw wat water in zijn gezicht gooien. Want het had een aangenaam verkoelend effect. Zijn hoofd die helderder leek te worden. Nu kwam pas het besef van wat er zojuist gebeurd was. Hoe hij een intiem moment met Yuu zelf verpest had. Ergens toch ook wel trots op zichzelf dat hij zich niet mee had slepen. Misschien was het ook wel beter zo. Toch? Keek opnieuw naar zijn spiegelbeeld. Langzaam maar zeker viel alles op zijn plaats. Werd het hem allemaal alleen maar duidelijker. Werden zijn gevoelens duidelijker. Zijn gedachten. Zijn emoties. Alles. Draaide zich dan ook resoluut om naar het hokje waar Yuu nog altijd in moest zitten. Opende de deur en keek eerst een lange tijd naar de jongen. Staarde alleen naar hem zonder iets te zeggen. Griste toen de blouse van Yuu van de grond die in het hokje naast hen terecht gekomen was. Liep met de blouse in zijn handen naar hem toe. Keek hem even vragend aan maar wachtte niet af. Pakte voorzichtig de hand van Yuu vast en bleef hem nog even aankijken. Bewoog zijn hand in de richting van de mouw van de blouse en trok de blouse uiteindelijk verder zodat zijn hand uiteindelijk er door heen was. Draaide hem toen zachtjes om zodat hij de andere hand door de andere mouw kon doen. Draaide hem zo dat hij vlak achter de jongen stond. Toen Yuu de blouse eenmaal aan had begon Ran een voor een de knoopjes dicht te maken. Werkte van onder naar boven. Bij het laatste knoopje aan gekomen leunde hij iets naar voren en bracht zijn hoofd naast die van Yuu. ”Volgens mij heb ik je straks niet helemaal goed gehoord. Zou je misschien kunnen herhalen wat je gezegd hebt?” vroeg hij iets te onschuldig. Liet zijn handen even op de schouders van Yuu rusten. Bleef daar staan. Vlak achter hem. Wilde hem wel opnieuw vast grijpen maar deed het niet. Wilde gewoon heel even van dit moment zo genieten en zou Yuu vanaf hier even de regie in handen geven.

[Geschreven op;
Tokio Hotel - In Your Shadow ( I Can Shine) ]

Het voelde goed om te weten dat Ran hem begreep. Ookal zei hij het niet echt letterlijk met woorden, de blik in zijn ogen was genoeg om dat te vertellen. Stukje bij beetje kreeg hij door hoe hij Ran zijn gedachten een beetje kon lezen. Alles aan hem, wat hij voelt en in welke bui hij is, is af te lezen in zijn ogen. Zijn ogen die niet lang geleden hard en leeg waren, zijn nu onzeker maar ook tegelijkertijd beschermend. Ran die hem nog steeds recht in zijn ogen aankeek, leek een beetje te veranderen. Hij werd steeds zachter van uiterlijk. Eigenlijk niet alleen zijn uiterlijk maar zijn hele manier van doen werd steeds zachter. Vragen stellen deed hij niet, antwoorden op Yuu zijn vragen was ook zelden. Het enige wat hij de hele tijd deed was met zijn wegzwijmelde verleidelijke ogen hem aanstaren.

||Gedachte| Waarom is het bij hem dat ik niet normaal kan denken? Het enige wat ik doe is onzin uitkramen, is dat normaal bij een jongen. Ik ben nog nooit zo leeg geweest in mijn hoofd bij iemand. Jirou die altijd the devil aan het uithangen is, mijn eigen emoties die ik moet zien te bedwingen, weet ik het wat er nog meer is. En bij de eerste blik op zijn gezicht verdwijnen al mijn problemen alsof ze nooit hebben bestaan. Er is iets met deze jongen, hoe kan hij....Hoe doet hij dat.
Buiten dat, wat is die 'lust' toch elke keer als hij mij ziet. Doe ik iets fout? Maak ik hem kwaad? Kop op wees eerlijk ik ken hem niet en hij mij niet. Ookal heb ik een gevoel dat dat snel gaat veranderen maar goed. We komen beide van een andere planeet dus we hebben ook niks gemeen met elkaar. Maar wat is deze aantrekkingskracht toch, er is iets met hem. En zoals ik het zie voelt hij het blijkbaar ook. Hmmm. Een ding is zeker, ik ben nog lang niet van hem af. Al helemaal niet als we op dezelfde school zitten. In welke klas zit hij eigenlijk? Hopelijk niet bij Master Lau.......|Gedachte||

Zijn gedachte werd verstoord door zijn diepe stem wat door de wc's galmde. Het aanzicht alleen dat hij dit keer al zijn vragen serieus van plan was te antwoorden maakte hem blij. Hij praatte! Het was bijna een wonder. Zodra hij begon aan zijn verhaal, verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Aandachtig luisterde hij naar zijn stemgeluid, nam woord voor woord alles in zich op zodat hij het niet meer zou vergeten. Tot hij zijn zin stopte. Het was bijna net zoals de eerste keer dat hij zich los probeerde te laten. Hij komt op het punt het bijna te zeggen maar het ligt te gevoelig en kan het niet. Heum..Ookal praatte hij nu, nog steeds is hij zo mysterieus als wat.
Op het moment dat Yuu het woord -Roos- hoorde vallen werden zijn ogen groot. Zag hoe een hand in zijn zak verdween om even later zijn ow zo belangrijke roos tevoorschijn te halen. Het was in dezelfde staat als de dag dat ze werden verwisseld. 'Betekenis? Wat voor een betekenis dan?' Zei hij nieuwsgierig. Bij de woorden die erna kwamen begon hij spontaan te blozen, kon hem op dat moment ook even niet aankijken. Straks lokt hij weer eens wat uit en dan gaat ie weer. Nope nope geen 2de mishandeling graag. Terwijl hij stiekem, heel stiekem wachtte op zijn aanraking en als Ran het niet deed hijzelf het maar op een of andere manier moeten doen hé.

Hij voelde hoe hij zachtjes van Ran werd geduwd. Dit was de eerste keer dat Ran uit zichzelf, vrijwillig zonder gevecht hem losliet. Niet alleen dat. Hij liep zonder wat te zeggen uit het hokje. Yuu knipperde paar keer op dezelfde plaats als waar Ran hem heeft neergezet en plofde daarna op de wc-pot. Zonder ook maar na te denken ging hij hard naar achteren en knalde met zijn rug weer ergens tegenaan. Hij ademde hard door zijn tanden in en zei als een reactie daarop 'Niks aan de hand, maak je geen zorgen. Geen pijn. Geen pijn'. Met zijn stomme kop dacht hij overal aan behalce zijn eigen lichaam, wat onder de blauwe plekken en wonden zit. Hij zuchte diep en begon na te denken wat er allemaal is gebeurt sinds ze deze ruimte binnen zijn gegaan. Bijna teveel om op te noemen en laten we het al helemaal niet aan zijn eigen stomme gedragsveranderingen denken. Dan wil hij weer bij hem zijn dan weer niet dan weer wel. Het is om gek van te worden, hij wordt zowaar gek van zichzelf. Zijn gedachte verandert elke keer en weet gewoon echt niet wat hij nou wilt van hem. Hij verandert heel snel van gedachte, net zoals nu, Hij begon weer aan zijn shirt te denken nu hij alleen was en het wel heel erg koud begon te krijgen. Hij kreeg rillingen over zijn hele lichaam van de kou. Begon rustig de grond weer te scannen maar kon hem nergens in het hokje vinden, maar durfde op de een of andere manier ook niet naar buiten te gaan. Stom, want hij heeft hem de hele tijd gezien. Hoorde hoe het water stroomde en de onderbrekingen ervan als hij zijn handen eronder stak. Yuu stond op en ging met zijn oor tegen de deur aan staan om goed te luisteren wat Ran daar buiten allemaal uitspookte. Maar al snel was het geluid van stromend water weg. Luisterde nog even beter of hij het goed hoorde en schrok zich dood toen Ran de deur opende. '-Ademt hard uit- Ik schrok me dood, kun...je...de...' Hij viel stil van de alweer starende ogen in de zijne. Zijn haar en blouse waren nat geworden. Hij heeft blijkbaar zijn gezicht gewassen. Zag hoe Ran bukte en zijn blouse uit een ander hokje haalde. Hij had geen idee wat hij van plan was en waarom hij als een gek die deur opende met die blik in zijn ogen. Voorzichtig gleed zijn hand over zijn onderarm naar zijn hand. Keek hem eerst vragend aan maar dat werd later neutraal als of het de normaalste zaak van de wereld is. Liet Ran zijn gang gaan, stapje voor stapje kwam zijn blouse weer aan zijn lichaam. Hij kreeg het, terwijl hij het net nog koud had, aardig warm van de manier hoe Ran achter hem stond om de knoopjes dicht te doen. Hoorde zijn ademhaling in zijn oor en voelde de luchtstroom langs zijn nek. De stilte werd onderbroken door een vraag. een vraag die hij nonchalant antwoorde zonder er echt bij na te denken wat het eigenlijk met Ran deed. 'Bedoel je met straks Ik schrok me dood of Ik ben in de war, ik weet niet waar ik mee bezig ben?'

Merkte hoe hij stopte met zijn ''omhelzing'' en uit een soort van reflex pakte Yuu zijn handen vast voor zover dat lukte en legde ze weer terug op hun vorige plek, wat om zijn middel was. Hij bleef zijn handen vasthouden en legde zijn hoofd naar achteren tegen zijn schouder aan. 'Was je geschrokken dat ik niet bij je weg ging na je acties? Sinds we elkaar al een keer ontmoet hadden, wist ik dat er een andere ik in je schuilde en die ik wilde ik leren kennen. Om die Ran nog een keer te zien ben ik bij je gebleven en met een wake up call is hij ook gekomen.' Zij hij met een kalme stem. Hij zuchte diep, draaide zich om en legde zichzelf in dezelfde houding als voordat Ran zijn gezicht ging wassen. Begroef zijn gezicht weer zo diep als hij kon in zijn borst en sloot daarbij zijn ogen om zijn warmte voelen. De reden waarom hij deze Ran nou echt wil zien weet hij niet. De reden die hij alleen kan bedenken is om het beschermende gevoel wat hij hem geeft, maar zeker weten doet hij dit ook niet meer. Hij besloot er niet meer over na te denken en wilde gewoon van dit moment 'genieten?'. Euhm nee dat is niet het juiste woord maar iets anders kwam ook niet in hem om. 'RWAAH' Hij gromde om zichzelf dat hij moest stoppen met nadenken. Zijn hoofd werd eindelijk leeg bij de geur van zijn parfum die hij inademde. Waar het naar rook kon hem niet veel schelen. Het was Ran. Gewoon Ran.

-Geschreven op
FT Islang - Soyogi-

Het leek alsof iets in hem veranderd was. Iets dat hem er van weerhield opnieuw zichzelf te verliezen. Iets dat hem met beide benen op de grond hield. Er voor zorgde dat zijn hoofd helder bleef. En nu hij de kans had na te denken. Goed na te denken zonder al die slechte, hele verkeerde gedachtes voelde hij zich opgelucht. Hij voelde zich voor het eerst eens echt fijn. Niet op zo’n manier dat hij een gat in de lucht sprong maar hij voelde eens niet die leegte die aan hem vrat. Die hem op de meest vreselijke manier verteerde tot er niets meer van hem over was. Dat was de meest afschrikwekkende manier om aan je einde te komen. Als er gewoon weg niets meer van je over was. Nee. In dit heldere moment wist hij wat hij wilde. En dat was niet de manier waarop hij hier voor bezig geweest was. Wist wel dat hij moest veranderen. Wilde ook veranderen. Al was dat niet eens zozeer alleen voor zichzelf. Hij keek omlaag. Naar het roodbruine haar van Yuu. Volgde de lijn van zijn hals, zijn nek en zijn schouders. Een glimlach deed zijn lippen omhoog krullen. Hij zou het hem niet makkelijker maken. Tegelijk was hij de reden. De reden dat hij dit wilde. Niet een zozeer voor zichzelf. Nee, hij had zichzelf al lang geleden als hopeloos beschouwd. Maar deze jongen. Deze jongen hier leek iets in hem te zien. Iets wat hij zelf niet zag. Wilde het wel leren zien. Wilde een voorbeeld nemen als Yuu. Wilde ook zo sterk zijn. Een zucht verliet zijn keel. Onhoorbaar. Sloot zijn ogen. Het liefste drukte hij Yuu strak tegen zich aan om hem niet meer te laten gaan. Waar die gedachte vandaan kwam? Hij wist het niet. Kon niets anders bedenken dan dat het diep vanuit zijn hart kwam. Dat dit was waar hij werkelijk naar verlangde. Gewoon iemand die hem probeerde te begrijpen. Die aandacht aan hem besteedde. Zelfs na wat hij hem zojuist aan gedaan had bleef hij nog vriendelijk tegen hem. Het bracht hem aan het twijfelen. Zorgde er voor dat hij niet goed wist wat hij nou met Yuu en zichzelf aan moest. Bracht zijn zekerheid aan het wankelen. En hij was al zo onzeker als de pest. Toch bleef dat gevoel aanwezig. Dat prettige gevoel. Een totaal onbekend gevoel voor Ran. Hij wilde er meer van. Wilde het vaker voelen. Het mocht nooit meer weg gaan. Kon niets anders bedenken dan dat Yuu de brenger van dat gevoel was. En dat had er niets mee te maken dat hij de jongen zeer aantrekkelijk vond. In die trant moest je niet denken. Het was gewoon zoals nu. Het bij hem zijn. Die tedere aanrakingen. Het gevoel dat hij hem alleen al bij zich had. Het gevoel dat hij niet meer alleen was.

Betekenis. Wat voor betekenis had de roos voor hem? Het was zijn leven. Het leven wat hij zich amper nog kon herinneren. Het was als één vage waas. Alsof het niet zijn leven was maar slechts vage herinneringen. Als in een film. Zijn lippen bleven in die grijns. Alsof het op zijn gezicht gelijmd stond. Misschien voelde hij zich gewoon ook even gelukkig. Prettig in ieder geval. Want hij kon het voorval niet vergeten. Dat zou hij nooit kunnen. En hij wilde zo graag met Yuu praten hem alles vertellen. Alles wat hij meegemaakt had. Alles wat er gebeurd was. Alles wat hij gedaan had. Om het van zich af te zetten. Niet er in zijn eentje mee rond te blijven lopen. Zoals hij al tich jaren deed. Kon het niet. Nog niet. Wilde Yuu daar niet mee op zadelen. Daarnaast, wat zou hij er mee bereiken. Misschien vond Yuu hem dan wel een psychopaat. Zou hij nooit meer in zijn buurt komen. Niet dat hij nu al bij hem weg zou rennen door zijn gedrag. Dat had hij verwacht. En toch.. Toch stond hij hier. Nog altijd in het zelfde wc hokje. Yuu verwarde hem. Deed iets wat anderen nooit hadden kunnen doen. Niemand die ooit tot hem door had kunnen dringen. Iedereen altijd maar negerend. Dit. Dit hier. Deze persoon kon hij toch niet negeren. Dat was gewoon weg onmogelijk. Net zoals zijn vragen. Hij bleek van nieuwsgierigheid uit elkaar te barsten toen hij het woord roos had laten vallen. Zichtbaar tevreden werd zijn glimlach breder. Om daarna weer serieus te worden. ”Mijn roos. Mijn paarse roos die ik aan jou gegeven heb die ene dag van onze eerste ontmoeting is zeer speciaal voor me. De dag waarop ik haar plukte.. Was de dag waarop ik alles verloren ben..” zijn stem stierf weg in het wc hokje. Even slikte hij. Balde zijn handen tot vuisten en drukte zijn nagels in zijn handpalm. Zo hard dat er halve maantjes ontstonden. Als hij nog verder door gedrukt had zou hij zijn huid gegarandeerd open gedrukt hebben. Slikte alvorens hij opnieuw sprak. ”Toen ik jou zag. Met je betraande gezicht. Nee.. Nog voordat ik je zag. Kreeg ik flashbacks. Flashbacks die niet de mijne waren. Vreselijke herinneringen. En toen vond ik jou. Jou en de roos. Omringd door talloze andere rozen. Maar ik had alleen oog voor jou.. roos.” vulde hij snel aan. Streek eens met een hand door de pony van zijn donker paarse lokken waardoor de pony warrig voor zijn oog viel. Bleef Yuu aankijken. Want kon hij anders?

”Toen ik jou roos bij me droeg. Gaf hij me ergens hetzelfde gevoel.. Hetzelfde gevoel dat mijn roos me gaf. Het gaf me tegelijk ook een.. compleet gevoel. Als een missend puzzelstuk. Snap je?” sprak hij met zijn lage vibrerende stem geluid. Ergens voelde hij zich opgelucht. Dat hij het uitgesproken had. Hoe raar Yuu hem nu ook mocht vinden. Dat had hij in ieder geval kunnen vertellen. En het voelde goed. Om te praten. Met iemand te communiceren. Op een normale manier. Een manier die hij als zeer aangenaam ervaarde. Toch had hij even een pauze in moeten lassen. Even frisse lucht. Zijn moment buiten het hokje deed hem goed. Maar deed hem beseffen dat hij iets miste. Staarde in de spiegel tegenover hem dan ook naar de deur van het hokje. Het hokje waar Yuu zich nog in begaf. Voelde zijn hart. Zijn hart dat klopte. Een tel harder klopte omdat hij alleen aan hem dacht. Het moment dat hij de deur had geopend had hij in de twee violetkleurige ogen gestaard. Een zuinige glimlach krulde onbewust zijn lippen. ”Wat sta je daar nou?” zei hij lachend en schudde lichtjes zijn hoofd. Hij wist niet precies wat Yuu daar had gedaan, maar het leek er op dat hij hem aan het afluisteren was. Zonder hem aan te kijken vervolgde hij. ”Het is niet netjes om iemand af te luisteren hé. Als je wilde weten wat ik deed had je ook wel mogen komen kijken hoor.” En toen had hij de blouse gevonden. Merkte hoe Yuu stopte met praten toen hij hem recht aan keek. Het bleef hem maar een goed gevoel geven. Die kleine dingen. De kleine dingen die de jongen deed. De vraag die hij hem gesteld had werd dan ook nonchalant beantwoord en zorgde voor een nog bredere grijns rond zijn lippen. Zijn handen op zijn schouders. De warmte die hij daar voelde. Was te aangenaam gewoon. Wilde ze nooit meer weg hoeven halen. Maar helaas. Ook dat moment zou moeten komen.

Zijn ogen vergrootte hij toen zijn handen vast gepakt werden. Iets waar hij niet op gerekend had. Yuu dwong hem zijn handen rond zijn middel te leggen. Toen hij ze daar geplaatst had hij verwacht dat Yuu zijn handen wel weer los zou laten. Wat echter niet het geval was. In plaats daar van leunde hij met zijn hoofd achterover. Zodat hij met zijn hoofd tegen zijn schouder leunde. Het was prettig. Zeer prettig moest hij toegeven. En dan niet op een slechte manier. Yuu sprak. Zo kalm en beheerst. En de woorden die hij sprak raakten hem. Niet op een pijnlijke manier. Of een manier die hem een slecht gevoel bezorgde. In tegendeel. Het maakte hem blij. Zorgde dat zijn hart een sprongetje maakte. Het was zo oprecht gesproken. Ran staarde voor zich uit. Wist momenteel niet wat hij voelde. Voelde een warmte door zijn lichaam trekken. Een warmte die hij nooit meer kwijt wilde. De plotselinge actie van Yuu deed hem de adem benemen. Met geopende mond keek hij naar beneden. Niet in staat wat te zeggen. Zijn handen die hij iets van zijn lichaam af hield. Het was nu Yuu die hém aan raakte en niet anders om. Het was vreemd. Vreemd aangenaam. Yuu die zijn hoofd in hem begroef. Wilde hem tegen zich aandrukken. Maar wachtte. Waarop? Dat wist hij zelf niet eens. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij de grom van Yuu hoorde. Zijn antwoord daar op was dat zijn kin richting zijn borst bracht. Zacht sprak hij. Op een zachte, maar duidelijk hoorbare toon. ”Yuu..?” zijn stem was zwoel. Niet bewust. Want zo was zijn stem altijd. Diep en laag. Had de naam met liefde uitgesproken. En dat deed hem goed. ”Is het.. Is het goed dat ik je aan raak?” Ja hij vroeg toestemming. Toestemming om hem aan te mogen raken. Iets wat niet meer dan normaal was na het voorval van daarnet. Kon echter niet meer wachten. Een arm sloeg zich rond zijn schouders en de ander rond zijn middel. Hield hem tegen zich aan. Even geen vragen. Geen antwoorden. Gewoon even dit momentje. Dit moment met zijn tweeën. Dit moment dat hem gelukkig maakte. Wilde hem iets zeggen. Hét zeggen. Maar dat zou het moment verpesten. Iets waar hij bang voor was. Misschien op een ander moment. Bijna zeker was hij echter wel. Dit was niet zomaar een gevoel. Ook niet iets dat hij eerder gevoeld had. Vandaar zijn zekerheid. Ja. Hij wist het tweehonderd procent zeker. Hij. Hij had gevoelens voor Yuu. Meer dan seksuele gevoelens. Diepe gevoelens. En hij wist het eigenlijk al vanaf het allereerste moment dat hij hem zag. Nu.. Nu had hij een bepaalde zekerheid. Begreep zichzelf. En begon Yuu ook te begrijpen. Teder streelde hij zijn rug. Wilde hem nooit meer los te laten. Te bang hem kwijt te raken.

[ Geschreven op;
Kat-tun ]

Zijn rode roos. Ran zijn paarse roos. Wat is de reden dat ze beide een roos hebben en waarom is het zo dat achter beide een verhaal zit wat gevoelig ligt. Hoe dieper hij hierover nadacht hoe meer vragen hij kreeg. Hoe komt het dat ze bij de ontmoeting hun rozen verwisselde en waarom was hun ontmoeting ook nog in een rozenveld. Hij kreeg hierbij het gevoel alsof er een diepe betekenis achter zat die met hun band en verleden te maken had. Zeker weten deed hij het niet sinds hij eigenlijk Ran zijn verleden niet kent. Het is mysterieus maar op de een of andere manier kan hij het niet uit zijn hoofd krijgen en blijft er over denken sinds Ran de zijne aan hem heeft gegeven. De rozen zijn identiek, het enige verschil is dat ze een andere kleur hebben. Nu hij eraan dacht, Ran zijn haarkleur is ook paars. Hij gleed met zijn vingers door zijn eigen haar en er verscheen een grijns op zijn gezicht, zijn eigen haarkleur komt ook overeen met zijn roos. Ran zei eerder ook dat er een bepaalde betekenis achter moest zitten, dus Yuu is niet de enige die iets voelt aan dit hele gebeuren.

Het moment dat Ran zijn mond opende en alles uitlegde over zijn roos. Kon hij niks anders doen dan met zijn volle aandacht naar zijn woorden luisteren. Vooral de zin 'Was de dag waarop ik alles verloren ben' bleef maar door zijn hoofd spoken. Hij had het niet eens door dat hij de zin afhaakte en Ran vol spanning voor hem zijn verhaal stond te vertellen. Sayuri keek wel maar zag niks, hij kon alleen maar aan die ene zin denken en wat dat wel niet met hem gedaan moest hebben. Ergens kon hij het wel begrijpen. Hijzelf heeft ook niks meer, maar hij heeft ook nooit echt veel gehad. Het enige wat hij als kind eigenlijk had was zijn overbeschermende moeder en de binnenkant van het huis. De tijd dat hij uit het huis mocht en de buitenlucht mocht onderzoeken wil hij het liefst uit zijn verleden schrijven. Als al dat niet was gebeurt had hij nu nog liefdevol met zijn moeder kunnen wonen zonder maar een klein vuiltje aan de lucht. Zijn vader verborgen in de roddels van het dorp en zijn moeder die hem al haar liefde gaf. Het doet pijn. Het maakt hem depressief om op deze manier te denken maar het zou de waarheid kunnen zijn als hij toen der tijd niet zo naïef was geweest en meer naar de reden had gekeken waarom ze hem in huis hield. 'Flashbacks? Van mijn herinneringen? Hoe kon jij...' hij stond een beetje perplex toen hij dat hoorde. Hij heeft dus zijn gedachte kunnen zien. Zijn moeder gezien. 'Vertel me, wat heb je allemaal gezien?! alsjebliefd vertel het me.' Hij kreeg van de gedachte alleen al een paniek aanval. Als Ran echt weet wat dat hij iemand heeft vermoord. Yuu zou niet weten wat hij zou moeten doen. Alles uitleggen? Alles ontkennen? Het maakte een rommel van zijn gedachtes en gevoelens. De laatste zin die Ran zei hoorde hij niet eens meer. Onbewust vulde zijn ogen zich met water en voelde al zijn energie uit zich gezogen worden.. Zijn ogen waren groot van angst en hi had echt geen idee wat hij nu zou moeten doen of hoe hij nu zou moeten reageren. Hopelijk was dit allemaal maar een droom. Hij hoopte zo hard dat dit allemaal gewoon een nachtmerrie was. Ergens was hij blij dat Ran zijn greep losmaakte en het hokje uitging. Hierdoor kon hij zijn gedachtes weer op een rijtje zetten en tot rust komen. Het hele herinneringen gedoe even vergeten en doorgaan alsof er niks gebeurt was.

Voordat Ran terug kwam in het hokje was de blije Yuu weer terug en probeerde hij te reageren zoals hij eerder ook op Ran reageerde. De grijns die op zijn gezicht kwam toen hij op zijn eerdere vraag beantwoorde liet zien dat hij begreep wat Yuu op dat moment nodig had. Hij had op dit moment eigenlijk de warmte nodig van degene die hem net zo angstig heeft gemaakt. Het was raar maar waar. Hij was blij dat Ran hem niet afweerde bleef staan zoals hij hem neerzette. Zelfs nadat hij omdraaide en hem stevig vasthield bleef hij staan. Het zorgde ervoor dat hij zich weer lichtelijk kon ontspannen en de geur van zijn parfum hielp daar ook grotendeels aan mee. 'Sorry voor daar net. Ik had even een zwak momentje en kon het niet echt tegenhouden. Het is niet jou schuld dus hopelijk neem je het niet al te persoonlijk.' Yuu heeft zich nog nooit voor iemand anders zo kwetsbaar opgesteld maar zonder een echte reden voelt het goed bij Ran. Het voelt als een opluchting als hij iets loslaat wat eigenlijk niet de bedoeling is. Op deze manier voelt hij zich close met Ran en merkt hij echt dat hij hem nodig heeft om sommige dingen die hem pijnigen te kunnen loslaten en echt verder te gaan met zijn leven zoals hij dat wil.

Hoorde zijn stem weer. De stem die zijn naam zacht uitsprak en om toestemming vroeg. Hij grinnikte zacht toen hij dit hoorde. Puur omdat hij echt naar de woorden heeft geluisterd waarvan hijzelf niet eens zeker was of hij dat wel echt wilde of niet. 'Mmmh' mompelde hij en knikte ja erbij zodat als hij niet begreep dat hij het tegen zijn borst kon voelen. Direct na zijn antwoord gleed er een arm rond zij middel en een om zijn schouder. Hij werd net zoals hij zich aan hem vastklemde tegen hem aangedrukt. Er viel een doodse stilte maar het was comfortabel. 'Ran..?' zei hij voorzichtig. 'Vind je me niet raar. Waarom ben jij eigenlijk niet weggelopen?' Hier was hij best nieuwsgierig naar. De blik in Ran zijn ogen nadat hij de verwondingen van Yuu zag, Yuu zijn eigen inzinking van net en die onzekerheid in zijn vragen. Hoe kon iemand hem nou niet raar vinden. Hijzelf vond zichzelf zelfs raar en als hij ran was geweest was hij allang weggelopen. nu ze eigenlijk elkaar zo intiem vasthielden was hij benieuwd wat er hierna ging gebeuren. Hoe hun relatie ging worden. Of hij echt de persoon kon worden die hij wil worden en of Ran geen haat aan hem gaat krijgen als er ooit een tijd komt dat hij alles over zijn verleden verteld. Deze vragen konden alleen beantwoord worden met tijd. De tijd die ze samen zullen doorbrengen.

-Geschreven op
Tablo - Yutonggihan ( Expiration Date )-

PROFILE MAGICIAN

» || I'm So Curious || Part I
» Just curious. :')
» Really Curious [&Nonie]
» Into the unknown with the clumsy and curious.
» ~VvF examen~ (Ike) Part 2

|| I'm So Curious || Part II

|| I'm So Curious || Part II

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen