a broken mind

Mizore deed voorzichtig de deur open met haar elleboog en duwde hem met haar rug open. Ze had een bruine doos op schoenendoos formaat vast. Iets of wat hinkend liep ze naar de bank toe en zette de doos op haar schoot. Even keek ze rond, maar zoals gewoonlijk was de etage uitgestorven.Wat twijfelend wreef ze over de doos heen. Haar handen waren wat gaan trillen. Zwaar trillend tilde ze de deksel op en legde die naast haar neer. Ze had haar ogen gesloten. Voorzichig opende ze haar ogen. Er lagen wat papieren in een kettinkje en een medallion. Met een ruk verwijden haar ogen zich wat en voor een moment kon ze geen spier vertrekken. Na een paar minuten zo te hebben gezeten tilde ze haar hand op. Ze shakte zo erg dat ze niet zo goed gericht het medallion kon pakken. Uiteindelijk kreeg ze het zijde blauwe bandje te pakken en haalde het voorzichtig omhoog. Het zat vol met opgedroogd bloed. Tranen schoten in haar ogen, maar die wende zich niet van het voorwerp af. Het was een blauw medallion met een ijsberg in het midden. Ze kon het zich nog goed herinneren dat haar moeder die voor haar had laten maken. Mizore is een van de wijnige mensen die goed ijs kan sturen en maken. In haar jeugd was haar moeder er eerst niet blij mee dat ze dat ontdekt had dat je dat ook kon, maar uiteindelijk was het mizore's eigen ding geworden en had ze het geacsepteerd. Haar vader niet. Die probeerde haar er nogsteeds van af te houden en haar gedachte om te halen. Hij had haar dagen lang opgesloten geslagen en mishandeld. Ze had het dank zij haar magie overleeft. De tranen begonnen langzaam over haar wangen te rollen. Waarom was het toch zo'n freselijke vrouw geworden. Lichterlijk snikkend zat ze op de bank met het medallion nu in beide handen geklemt. Met veel moeite probeerde ze haar tranen in te houden. Ze mocht niet huilen om die vrouw. Ze was net zo erg als haar vader. Ze kwam voor hem op en verdedigde hem. Ondanks dat hij haar sloeg mishandelde en misbruikte begreep Mizore nog steeds niet waarom die vrouw over Marcus had gehuild en zo doorgedraaid was dat hij dood was. Mizore was zo in shock geraakt dat ze niet eens iemand binnen hoorden komen op de etage. Ze staarde zo erg voor zich uit met het medallion in haar handen geklemd en de tranen gleden als een waterval over haar gezicht.

Spoiler:

Mudly liep met een broodje kalm over de gangen. Hij was op weg naar de water-magicians etage om wat spullen op te halen en verder te werken aan zijn studie. Zijn ogen waren nu gericht op de deur van de slaapkamer. Hij nam de laatste hap en slikte deze kalm door. Zijn handen uitkloppend kwam hij binnen en deed de deur dicht. Hij draaide zich om en wilde verder lopen maar bleef vastgenageld staan. Hij zag een leerling van ongeveer zijn leeftijd zitten. Ze had een medaillon in haar handen en huilde. Mudly slikte even. Het was een onderdeel van zijn studie. Omgang met mensen was enorm belangrijk als het ging om het dokter zijn. Zijn ogen werden neutraal en zijn glimlach verdween. Kalm liep hij naar haar toe en ging tegenover haar zitten op de bank. Het leek alsof ze in shock was. Hij knipte even in zijn vingers om haar uit die trance te halen maar of het werkte wist hij niet. Hij kon er nooit goed tegen als personen het moeilijk hadden. Zijn ogen waren kort gericht op het medaillon. Opgedroogd bloed kon hij er uit opmaken. Zijn ogen flitste weer terug naar Mizore en hij keek haar kort aan.

Mizore bleef starend voor zich kijken. Aan de stand van haar ogen zou ze de jongen voor zich nu moeten zien, maar ze was zo verzonken inhaar shock dat het niet doordrong. Lichtjes klonk het *knip...... knip......* galmend in haar hoofd van twee vingers die over elkaren heen gleden. Langzaam knipperde ze wat met haar ogen. Ze ving een vaag postuur van een jongen met blauw haar op, maar het drong nog niet goed tot haar door. Het medallion wat ze in haar hand had leek wel te branden. Ze kon nergens anders aan denken. Trillend zat ze op de bank. Helemaal verstijft, maar niet van angst. Eerder van alle gevoelens die ze er van had verborgen. Na 50 jaar zou je denken dat je het verwerkt hebt, maar toch was het zo'n harde terug slag bij het zien van deze spullen. De doos stond nog op haar schoot. door het geshake van haar lichaam trilde die nu langzaam steeds verder naar haar knie toe waardoor het op punt stond om te vallen.

Mudly keek met een kalme maar medelevende blik naar Mizore. Zijn gedachten probeerde te peilen wat er in haar om ging. Op de tafel die tussen hun in stond een kan met water. Kalm vulde Mudly een tweetal glazen. Hij zette er een voor Mizore neer. Ze trilde erg. Dat moest dus iets heftigs zijn. Zijn ogen schoten naar de doos die langzaam naar voren schoof en dreigde van haar schoot te vallen. Mudly stak zijn hand uit naar de doos en ving deze net op tijd op. Hij zette deze netjes op de tafel voor haar. Daarna richtte hij zijn blik op de persoon voor hem. "Gaat het een beetje?" vroeg hij. Wat denk je zelf, Idioot! schoot het door zijn hoofd. Hij keek naar het medaillon. Hij probeerde het maar niet van haar af te nemen. Dat zou de verkeerde zet zijn. Zijn mond was dicht. Zijn hoofd kraakte op zoek naar een mogelijke reactie die hij zou kunnen geven. In deze staat kon de simpelste goede gebaren al verkeerd over komen. Zijn ogen keken kort naar haar. Hij twijfelde niet wetend wat hij moest doen.

Mizore kwam een beetje bij zinnen. Ze hoorde dat er een paar glazen water in geschonken werd en er eentje wat dicht bij haar neer kwam op de tafel. Langzaam probeerde ze haar eigen gedachten wat terug te dringen. De stem en het postuur voor haar was nog vaag, evenals zijn vraag. het galmde door haar hoofd heen maar ze ving het wel lichterlijk op. Wat sneller knipperde ze met haar ogen. Haar ademhaling was iets versneld geraakt. Haar ogen zakte wat neer beneden naar haar handen waar ze het medallion stevig in had geklemd. Doordat de tranen nog steeds als een kleine waterval naar bedenen kwamen werd haar shirt wat nat en begon tegen haar huid aan te plakken. Ook werd haar bh bandje wat zichtbaarder. Lichterlijk werd de ruimte verstoord door gepiep wat er uit haar keel klonk. Steeds meer begon ze witter weg te trekken.

Mudly zijn ogen bleven kort gericht op de persoon. De tranen bleven maar stromen. En maakte haar kleding goed nat. Zijn ogen bleven echter op haar gezicht gericht. Hoe zichtbaar de contouren ook mochten zijn. Ineens hoorde hij een hoog gepiep. Hij keek even rond maar kon niet plaatsen waar het vandaan. kwam. Zijn ogen schoten terug naar Mizore toen hij zag dat ze steeds witter wegtrok. Hij stond resoluut op. Sprong over de tafel en ging naast haar zitten. Hij legde zijn hand in haar nek. "Versnelde hartslag. Temperatuur normaal..." mompelde hij. Hij liet het water uit de kan naar zijn handen zweven en maakte een halve cirkel. Hij speelde niet graag met zintuigen van andere mensen maar nu kon hij niet anders. Hij duwde de halve cirkel tegen haar hoofd. Sloot zijn ogen en dacht na. Dit was riskant maar hij kon het, hij was op dit gebied een talent vond zijn leraar. Hij dacht aan een rustig bloemenveld. Vogeltjes die zachtjes floten en een zon die volop scheen. In een flits stond hij er. Deze spreuk zou ook Mizore er in sleuren. Dit zou een mogelijkheid zijn om haar wat te kalmeren en misschien hielp het haar.

Mizore begon zich steeds lichter in haar hoofd te voelen. Haar ogen zagen niks meer en het gepiep bleef door krijsen. Ze had niet eens gemert dat de jongen naarst haar kwam zitten. Iets wat een beetje koud was drukte tegen haar hoofd. Haar gezichtsvelt van wit verdeween in een klap naar een bloementjes veld. Het leek net alsof je een pagina van een foto boek om sloeg. Verward keek ze om zich heen. Bloemen? Vogels? Naar haar zin was dit veel te vrolijk en gezellig. Ze sloot haar ogen en bevroor in haar gedachte allen bloemen in het veld. De vogels weerkloken ook niet meer. In de kamer waar ze zaten had haar magie ook op ingespeeld. Op de bank waar ze op zaten na was alles bevroren. De aquaria de stoellen alles. Langzaam deed ze haar ogen weer open en zag nu het bevroren bloemen veld. Hoe komt dit hier? Zei ze in haar gedachte met haar normale norse stem. Alles zag er nu ijszig en puntig uit, zowel in haar gedachte als in de kamer waar ze zaten. De trillingen van mizore waren iets of wat verminderd maar ze trilde nog wel duidelijk.

In de hoop Mizore te vinden in het bloemenveld liep Mudly verder. Echter schoot er een vlaag van ijs op hem af. De bloemen bevroren allemaal. Hij maakte zich nog net op tijd vrij om achteruit te springen op het moment dat Mizore de bank en alles er omheen bevroor. Hij had nog net op tijd een vuurcirkel om hem heen weten te maken om hem te beschermen. Hij haalde opgelucht adem. Zijn ogen gingen weer naar Mizore. Ze trilde nog steeds. "Dat was dus geen succes..." mompelde hij zachtjes. Dat was inderdaad de kans die kon gebeuren. De persoon kon eveneens dingen uitvoeren die Mudly nog niet kon onderdrukken. Dat was het nadeel van ongetraind zijn in deze vorm van magie. Zijn ogen bleven echter kalm. Rustig liep Mudly over het ijs naar de bank tegenover Mizore. Met een paar bewegingen trok het ijs zich overal weer terug en werd het water in het aquarium weer gewoon vloeibaar. Zijn ogen zochten weer Mizore op. Tot nu toe was ze nog niet bereikbaar geweest voor zijn woorden.

Mizore merkte dat alles om haar heen koudwerd. maar vrij snel ernaar verdween dat. Het bevroren bloemetjes veld verdween uit haar zicht. Snel knipperde ze een paar keer met haar ogen. Het witte zicht wat ze er voor had was niet terug gekomen. Het beeld van de kamer vulde haar ogen weer en het gepiep van het ademhalen verving zich door zwaar gegeig. Wat verward keek ze schiegterig in het rond. Het medallion viel uit haar handen en viel nu op haar schoot neer. De tranen bleven nog wel stromen. Haar ogen vielen op de jongen in de kamer en staarde hem met een lege blik aan. Haar huid was nog steeds lijk bleek. Trillerig bewoog ze haar mond maar er kwam geen geluid uit alleen maar lucht die langs haar lippen streelden.

Mudly stond nu op een aantal meter van Mizore af en keek haar aan. Zonder glimlach en zonder enig emotie. Hij stond op en liep nu weer naar haar toe. Hij ging naast haar door zijn knieën en legde opnieuw zijn hand in haar nek. Telde kort en knikte. "Gelukkig, dat gaat weer op een geregeld tempo..." sprak hij kalm en haalde opgelucht adem. "Je hebt een schelle stem wanneer je in een vervelende situatie zit..." zei hij kalm en knikte kort. Mudly legde zijn hand op haar schouder en veegde met een hand een aantal tranen weg. Hij keek haar aan. "Gaat het weer een beejte?" vroeg hij kalm. Niet doorhebben of Mizore het lichamelijk contact dat hij maakte wel of niet prettig vond.

Mizore bleef hem emotiloos aanstaren toen hij haar kant op liep. Een lichte schok ging er door haar lichaam heen bij het plots aanraken in haar nek. Na zijn gemompel te hebben gehoord wist ze dat hij iets in de doktersriching deed. Al die tijd had ze hem gevolgt met haar ogen en gezicht. Hij legde gerustellend bedoeld een hand op haar schouder. Haar wenkbrouwen vervromde zich naar een frons waarmee ze duidelijk maakte dat hij zijn handen van haar af moest houden. Weer wilde ze iets zeggen maar er kwam alleen wat gekraak uit haar keel. Als je lip kon lezen kon je de woorden. Wat, gebeurd? lezen.

Mudly had de frons gezien en haalde zijn hand van haar schouder. Hij hoorde het gekraak en kon licht aan de lippen opmaken wat ze bedoelde. "Wat er gebeurt?" vroeg hij. "Dat kan ik beter aan jou vragen, je lijkt wel alsof je een geest gezien hebt..." sprak hij kalm. Hij haalde het glas van de tafel en bood het haar aan. "Geef je stem eerst wat rust voor je die direct weer gebruikt. De ijzige gil heeft wat van je stembanden gevraagd..." sprak hij en knikte. Daarna stond hij op en liep naar de jongenskamer. Hij kwam terug naar beneden en had een pot met honing in zijn handen. Hij pakte een thee kan zette deze op het vuur en glimlachte. "Ik hoop dat je thee lust" sprak hij kalm. "Er gaat niets boven thee met wat honing, zoet en bovendien goed voor je keel..." sprak hij kalm. Daarna draaide hij zich naar Mizore. Ging tegen de tafel aan leunen en glimlachte vriendelijk naar haar. Niet om iets leuks, maar om haar gerust te stellen. "Het komt allemaal goed hoor..." sprak hij kalm.

Mizore's emotieloze blik veranderde naar een vraagde blik na de jongens eerste woorden. Geest? herhaalde ze in haar hoofd. Met trillereige handen pakte ze voorzichtig het glas vast en bracht het naar haar mond. Voorzichtig nam ze een paar nipjes van het water. gil? Ze kon zich niks meer van een paar minuten geleden herinneren ook de gil niet. Haar ogen zochten die van de jongen weer op toen hij vroeg of ze thee lusten. Ze had zo geconzentreerd de nipjes water genomen dat ze niet eens gemerkt had dat hij even weg was gegaan. Langzaam en voorzichtig knikte ze ja. Haar ogen stonden groot. De tranen waren minder gaan rollen. Zijn laatste woorden negeerde ze. Goed? Nog nooit was er iets echt goeds bij haar overkomen. Haar keel brande nog wat maar het water wat er zo nu en dan langsgleed verkoelde het wat.langzaam zakte haar ogen weer naar haar glas waar het water het plafond in reflecteerde.

Mudly knikte als teken dat hij het begreep. Hij zette kalm de thee en keek toen naar Mizore. Het leek dat ze niet meer kon herinneren wat er was gebeurd. Haar ogen stonden groot, allemaal tekens die hij opving. Hij zuchtte kort. Hij draaide zich naar het water dat inmiddels kookte. Hij pakte de theepot. Pakte de pot met honing en name ze beide mee naar het tafeltje tussen de twee banken. Hij pakte twee andere kopjes. Vulde ze. Pakte daarna twee theezakjes en deed deze in de theekopjes. Daarna opende hij de honing pot en deed toen in iedere thee een schep honing. Pakte een lepel, roerde de honing totdat deze totaal niet meer zichtbaar was. "Pas op het kan heet zijn..." sprak hij kalm. Hij glimlachte kalm en knikte even. Zelf pakte hij de thee en dronk een klein slokje. "Gaat het al weer een beetje?" vroeg hij toen nogmaals om te kijken of ze wat kon praten.

Mizore bleef naar haar glas kijken waardoor ze de handelingen van de jongen misliep. Starend naar de weerspiegeling zweefde ze weg in haar gedachte. Ze probeerde te herinneren wat er nou gebeurt was maar kon het nog steeds niet plaatsen. Half omhoog gekomen probeerde ze haar glas op tafel te zetten en die in te ruilen voor het theeglas. * klonk* Het amulet viel op de grond en lag nu glimmend omhoog te schijnen alsof het wilde dat ze er naar keek. Haar ogen gleden als reactie naar het voorwerp. Net voordat ze haar theeglas vast had bleef ze in de positie stok stijf stilstaan en het geshacke kwam weer terug. Alles kwam als een steen die tegen je hoofd aan gegooit werd terug. Ze raakte wat uit ballans en viel richting de jongen. In haar hoofd probeerde ze zich nog te herstellen maar in werkelijkheid was ze als een beeld omgevallen.

Mudly zijn ogen waren kort gericht op Mizore. Hij dronk nog wat. Ineens hoorde hij een lichtte tokkend geluid. hij zag dat Mizore weer naar het amulet keek. Hij zag haar weer gaan shaken. Dat was de oorzaak dus, vervelende herinneringen. Mudly wilde het oppakken toen hij zag dat ze naar hem viel. Hij had geen keus. Hij zou haar kunnen laten vallen op de grond, maar dat was niet de beste optie. Hij zette zich schrap en ving Mizore op. Daarbij viel hij zelf ook wat achterover. Met water legde hij het amulet in de doos en duwde hij de deksel er op. Hij had zijn handen om haar heen maar liet direct los toen hij dat besefte. Mizore zat nu half op zijn schoot. Hij kreeg het benauwd. Dit was niet de bedoeling. Zijn ogen zochten willekeurig een punt om op te richten. Hij kon het toch niet laten om even te kijken of Mizore in orde was. En zo te zien mankeerde ze niets.

Mizore's hoofd tolde als een gek. Ze wist niet meer hoe ze stond of wat ze deed. Aan de zijkand van haar gezicht voelde ze iets warms, daarna pas realizeerde ze zich dat ze ergens op lag. Tijdens de val had ze haar ogen stijf dicht geknepen. Langzaam opende ze die en keek naar een shirt. Schuifelend bewoog ze haar hoofd zodat ze kon kijken op wie ze was gevallen. Nadat ze zijn gezicht zag werden haar ogen groot en probeerde opte staan, maar haar krachten lieten haar in de steek. Met een hele lichte druk probeerde ze haar hand op de borstkas van de jongen afte drukken. Zuchtend gaf ze het op en lied zich maar op zijn borstkas liggen. Wat beschaamt sloeg ze haar ogen naar beneden toe en keek naar een willekeurig punt op de grond.

Mudly zag dat Mizore merkte dat ze op hem was gevallen en probeerde hem van haar af te duwen. Hij glimlachte toen hij zag dat het haar niet lukte. Mudly ging verzitten en legde zijn arm onder haar knieholtes. Zijn andere arm legde hij over haar rug. Hij stond op en had haar dus opgetild. Hij glimlachte kalm. Hij liep naar de meisjes-slaapzaal. Zijn blik ging langs de verschillende bedden, welke zou van haar zijn. Uiteindelijk leek er maar een die echt het meeste die van haar leek en Mudly liep naar dat bed. Hij legde haar er op. "En je gaat maar even rustig aan doen..." sprak hij kalm. Hij liep kalm naar een stoel en pakte deze, hij schoof hem naast het bed en ging er op zitten. De rugleuning tussen zijn benen in. Daarna leunde hij met zijn armen op de bovenkant van de rugleuning. Hij keek kort naar haar. "Je weet hoe je in de problemen moet komen..." zei hij zuchtend. Daarna keek hij kort rond. Het was hier netjes vergeleken met de jongenskamer, die soms nogal rommelig was. Tenminste niet van zijn kant. Kalm keek hij naar Mizore en glimlachte licht. "En daarbij had ik nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Gaat het al een beetje?" vroeg hij kalm.

Mizore zat nog in haar hoofd te bedenken hoe ze van deze jongen omhoog kwam. Opeens voelde haar benen wat lichter en begonnen te bungelen en een wat smalle steun kwam in haar rug. Haar hoofd viel wat naar achteren en keek hem nu recht aan met haar emotiloze gezicht. Een hand die ze op zijn borstkas had liggen pakte ze zijn shirt wat steviger mee vast. Ze hield helemaal niet van opgetild worden, veel te bang om te vallen. Zacht werd ze wonder boven wonder op haar eigen bed neergelecht, zacht en teder, tot haar verrassing. Ze probeerde zich geleik op haar zij te draaien nadat hij haar los had gelaten, maar alweer lied haar kracht haar in de staan. Wat is er toch met me? Ze bekeek het plafond alsof het heel interesand was. Was het opzich ook wel aangezien er een paar ijspegels aan hingen en het water er in altijd rondbewoog. Het was decoratie die ze ooit had geleerd van iemand in de gevangenis, maar die werd een paar weken na haar opsluiting geëxuteerd. Op de vraag van de jongen haalde ze zwakjes haar schouders op. voorzichig bewoog ze haar wat drogen lippen, maar al gouw merkte ze dat haar stem nog steeds niet terug was en kapte het geleik af. Met haar vingers friemelde ze wat en in de lucht kwam met hakkelige lijnen in ijs een tekst te staan. Waarom help je mij? Wie ben je? Ze durfde de jongen niet aan te kijken. Ze voelde haar shirt tegen haar huid plakken en de natte plek zorgde er voor dat het datstukje koud begon te worden.

Mudly keek met een kalme blik naar Mizore en zette zijn kin op zijn armen. "Wie ik ben?" sprak hij vragend. "Oh wat onbeleefd van me, mijn naam is Mudly, aangenaam." sprak hij kalm. "En waarom ik je help? Ik zie niet graag mensen met problemen, daarom. En daarbij was die van jou wel erg aangrijpend..." sprak hij kalm. Hij wist niet het verhaal maar het zag er niet uit alsof het niets is. Kalm keek hij naar Het raam achter Mizore en zag het uitzicht. Daarna ging zijn blik naar Mizore. Hij stond op en liep naar de zijkant van het bed. Hij hield zijn hand boven haar borst en tilde zijn hand wat hoger op. Het water dat hij er uit haalde vormde zich in een paard dat leek te galopperen naar haar nachtkastje, daar bevroor het ter plekke wat een beeldje over liet. Zijn ogen gingen terug naar Mizore en zijn glimlach verdween. Hij zuchtte kort. Daarna ging hij weer zitten en keek haar weer aan.

Mizore bleef naar het plafond kijken terwijl ze Mudly's antwoord aanhoorden. Er weerklonk een paar voetstappen door de kamer en haar hogen zochten de oorzaak. Al snel viel haar oog op Mudly die naar haar toe kwam gelopen. Het bed voelde ze wat inzakken waardoor ze wist dat hij daar was gaan zitten. Moeizaam draaide ze haar hoofd een beetje. Langzaam maar zeker kreeg ze haar krachten wel terug maar bewegen was nog lastig. Ze voelde watermagie en de natte plek op haar borst verdween. Met een droge blik keek ze hem aan. In haar ooghoeken ving ze iets van een galloperend paard. Haar ogen schoten wat wijder bij het voelen van ijsmagie. De letters in de lucht die ze nog niet veranderd had veranderen nu gelijk in Ijsmagie? Hoe kan dat? In haar tijd was ijsmagie nog al bijzonder. Niet veel konden het beheersen. Misschien konden ze wel ijsmaken maar beeldjes of zo lukte ze niet altijd met veel stoppels en punten. Was de wereld echt zo veel veranderd in zo'n korte tijd? Haar gedachte dwaalde weer af en haar blik werd glazich. Een hoge piep ging door haar hoofd heen waardoor ze haar ogen dicht kneep. Bij het langzaam openen er van begon ze weer wit beeld te zien. Haar hoofd ging weer tollen en voor ze het wist lag ze slap op bed. Haar ogen gesloten en haar hoofd rolde richting de jongen. De ijsletters die ze he heletijd in haar macht dat viel nu op haar benen en knalde in duizende stukjes ijs.

Mudly keek kalm naar Mizore en tikte even tegen het ijsbeeld wat een kling gaf. Hij glimlachte. Daarna ging zijn blik naar de tekst die ineens was veranderd. "Ja ijsmagie? Dat is toch heel normaal?" vroeg hij kalm en zag dat ze haar ogen pijnlijk dichtkneep. Hij slikte. Dit was niet goed. Hij stond op waarbij de stoel omviel. Ging op de rand van het bed zitten met zijn knieën. Legde zijn hand opnieuw in haar nek. Zijn ogen verwijdde zich. "Hartslag wordt zwak..." stamelde hij. Hij twijfelde geen seconde. likte aan zijn vingers en wreef daarmee over zijn nek. Legde zijn nek voor haar neus. "Eveneens gestopte ademhaling" sprak Mudly. Hij sloeg tweemaal zijn hand door de lucht. Een schijf van water vormde zich. Hij liet het zweven naast Mizore. Twee filter dunne draadjes water staken zich in de bovenarm van haar. Een rode lijn kwam tevoorschijn met een getal. "Dit meen je niet..." sprak hij sissend. Hij keek naar Mizore. "Vergeef me..." sprak hij. Direct duwde hij een aantal keer met zijn handen op elkaar op haar borst. Daarna zette hij zijn mond op die van haar, en blies wat in. Hij haalde zich snel weer van haar af en begon weer met reanimatie. Hij herhaalde de procedure. En het had resultaat. De rode lijn begon weer te bewegen en er kwam weer ritme in. Niet lang daarna kwam ook haar ademhaling weer op gang. Mudly liet zich daarna tegen de zijkant van het bed ploffen waardoor zijn hoofd nog net op tijd boven het rand stak. Hij hijgde licht. Dit had hij nog nooit meegemaakt. En als hij niet wist hoe het moest dan zou het misschien verkeerd afgelopen zijn.

Mizore had nog de woorden van Mudly gehoord voordat ze van de aarbodem af ging. Het witte beeld wat ze voor zich zag verandere terug naar het huis waar ze in had geleeft in haar jongen jaren. Het leek een beetje op een filmpje van een blije familie maar dan tegenovergersteld. Haar kijk punt was laag dus ze was terug gegaan naar haar herinnering. Een deur werd open gesmeten en een huilende vrouw kwam naar buiten gerend. Een woeste man kwam haar achterna met een houte lepel. Ze zag de mond van de vrouw bewegen maar hoorde niks. Nu ze er over na dacht hoorde ze helemaal niks. Het lichaam waaruit ze nu keek stond nu op en liep er naar toe. Nee stom wicht blijf staan, bemoei je er niet mee. Het beeld werd weer opgeswisht naar een ander consept. Een jongen kleiner als haar zat angstig in een hoekje weg gedoken in een badkamer. Mizore herkende hem meteen. 'Savador' De jongen keek met traanogen haar aan. Shacken en helemaal doorweekt met water. In alle stilte die er was hoorde ze plots een hard kloppen en het beeld van Savador verdween als mist voor haar ogen. Een warm gevoel bekroop haar van binnen. Haar gedachte waren leeg. Alsof ze niks meer wist. Ze had haar ogen nog gesloten maar voelde wat prikken in haar bovenarm. Voorzichtig probeerde ze haar hand te op te tillen en naar haar hoofd te grijpen, maar een stukje boven het bed verloor ze haar kracht en met een zachte plof kwam het terug op het bed. Het stuiterde lichterlijk van het bed af waardoor die nu meer naar de rand lag. Langzaam bewoog ze haar vingers en voelde wat haren. Een plukje haren pakte ze tussen haar wijsvingen er middelvinger en ging er wat mee ronddraaien. Ze herkende de struktuur van het haar niet. Voorzichtig probeerde ze haar ogen te openen maar deed ze snel weer dicht bij het felle daglicht wat haar gelijk goedemiddag schreeuwde. Een kleine kreun verlied haar lippen. Half nog buitenbewust zijn fluisterde ze zachtjes 'Savador.'

Mudly keek kalm naar voren en kwam langzaam op adem. Hij glimlachte licht wat langzaam over ging in een lach. Hij voelde ineens een hand op zijn hoofd. Hij stopte met lachen en keek wat omhoog. Hij glimlachte toen Mizore met zijn haren speelde wat een lichtte rilling veroorzaakte. "Savador? Kent ze Savador?" stamelde hij. "Wie niet..." zei hij er nuchter achter aan. Hij glimlachte daarna weer. "Nee, momenteel is hij ergens anders, maar Mudly is ook goed..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij keek naar Mizore en stond op. Hij ging op het bed zitten en legde haar arm over haar buik. "Wil je me nooit, maar ook nooit zo laten schrikken..." sprak hij kalm en zuchtte opgelucht. Hij liet het apparaatje verdwijnen. Hij stond niet op maar bleef bij haar in de buurt zitten. Hij keek daarna over zijn schouder naar haar.

mizore hield haar ogen gesloten tegen het felle licht. In haar hand voelde ze de haren bewegen. Het hoofd werd gedraaid en de lokjes vielen tussen haar vingers uit. Half versond ze zijn woorden. 'Mud ----- ly.' kwam er langzaam maar shor uit. Bij het horen van zijn laatste woorden begon er een traan over haar wang te rollen. Ze kende deze jongen niet eens maar ze was nog te ver weg om door te hebben dat het Savador niet was. Bij al haar problemen, maakte niet uit waarmee ze kwam, hij had haar altijd geholpen en haar er door heen gesleurd. Haar ogen opende zich een beetje zodat je net een kleine glinstering in haar ogen kon zien. Zelf zag ze de contoeren van de jongen die over zijn schouder naar haar keek. Met een zwiep draaide ze zich naar de jongen toe op haar zij. Door de beweging was haar rokje wat omhoog gegaan waardoor haar onderbroek net niet zichtbaar was. De huid die altijd onder het rokje zat was lijkbleek. Het shirt was wat naar buiten gevallen door het gewicht doordat ze nu op haar zij lag. De bovenste randjes van haar effen zwarte hb waren nu lichterlijk te zien Haar linker hand bracht ze naar haar gezicht toe en balde die als een vuist. Met de ruggen van haar vingers duwde ze tegen haar lippen aan. De andere hand die bij het haar van Mudly had gelegen maakte ze weer ijsletters van maar slecht gespeld en met spelfouten. Vat erbeurt

*----- = stukje stilte*

PROFILE MAGICIAN

» Broken...Healed...Broken. // Layth
» The broken down and sick one
» Fly with broken wings
» Don't mind me - ✝
» The last fragment of a broken heart

a broken mind

a broken mind

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen