Mizore merkte het ligterlijke pijnlijke gezicht van Savador niet op toen ze opstond en der knieschijven even knakten. 'Ik weet zo gouw niks. Ik ben niet zo bekent hier in de buurd. Ken kwa etensplek alleen de aula.' Haar blosjes werden iets groter. Nooit vond ze eigenlijk dat ze voorschut stond, maar ze zat hier nu bijna al een jaar maar wist nog steeds niet alle hoeken en gaten van het gebouw of er rond om heen. Wel wat in groffe lijnen maar dat was dan ook alles. Ze voelde hoe Savador ook even zachtjes terug kneep inhaar hand en de glimlach op haar gezicht werd breder. 'Ik laat de keus maar aan jou.' en haar ogen gelden even naar de vloer toe. Ze zetten een kleine stap dichter bij Savador en haar hand liet de zijne even los. Voorzichtig gleed het lang zijn mouw omhoog naar zijn boven arm en met haar andere arm pakte ze zijn onderarm vast waardoor haar armen nu bijna als een slang om zijn arm zat. Het was fijn om zo dicht bij hem te zijn, maar eigenlijk was het meer zodat ze zeker wist dat ze haar evenwicht niet zo snel zou verliezen. Haar ogen zochten weer die van Savador op en keek hem met een lief glimlachtje en haar blosjes hem aan.

Savador had zijn hoofd weer teruggedraaid om een korte blik op de gesloten deur te werpen, en draaide die weer terug naar Mizore bij het horen van haar antwoord. Zwijgend keek hij een tijdje op haar neer. 'De aula lijkt me geen optie; het is er veel te rumoerig en te druk,' sprak hij kalm. Automatisch verbreedde zijn glimlach ook wat toen die van Mizore als reactie op het kleine kneepje in haar hand iets groter werd. Hij draaide zijn hoofd terug en vestigde zijn blik weer bedenkelijk op de deur toen ze aangaf dat ze de keus maar aan hem liet, één voor één de alternatieve opties te boven halend waar ze wél in alle rust en stilte zou kunnen eten. Verstoord uit zijn gedachtes richtte hij zich tot Mizore zodra hij merkte dat ze zijn hand losliet. Met zijn beide wenkbrauwen wat opgetrokken keek hij toe hoe ze haar arm om de zijne haakte. Hij bleef een moment zwijgend in de korte stilte die daarna volgde neerstaren, niet lang erna krulden zijn mondhoeken om tot een kleine glimlach om de hare te beantwoorden. 'De ziekenzaal, wellicht?' stelde Savador daarna met diezelfde glimlach voor. 'Weinig zullen ons daar tot last zijn, bovendien zal er vast wel iets te eten te vinden zijn.' Hij dacht aan één van de zijkamertjes van de ziekenzaal en bedacht zich dat één daarvan misschien wel een keuken zou kunnen zijn. Zijn glimlach werd iets groter. 'Desnoods kom ik het je wel brengen,' voegde hij er attent aan toe. Savador was bereid zich uit het zweet te werken voor haar, vooral nu ze zo'n levensbedreigende toeval had gehad.

Mizore knikte even instemmend mee toen Savador zij dat de aula te druk was. Geduldig wachte ze even voordat Savador verder sprak. Even verwijde haar ogen even toen hij het woord ziekenzaal lied vallen, maar realizeerde zich al snel dat het was om daar te eten in plaat van haar daar na te laten kijken. Ze dacht even na voordat ze antwoord gaf. 'De ziekenzaal..' Begon ze wat zachtjes. 'Is best ver weg. Andere leerlingen kunnen ons zien lopen.' Ze had nu niet echt zin in een roddel die door de school zou lopen of dat Savador ruzie kreeg met Diva daardoor. 'Misschien is het beter als ik hier blijf dan.' Ze verzwakte haar grip op zijn arm en week wat achter uit waarna ze op het bed ging zitten. Van af het begin dat ze was gaan praten had ze haar ogen van Savador af geweken en keek hun nu nog steeds niet aan. Tijdens dat ze was gaan zitten had ze Savadors arm los gelaten en ze zat nu iets wat zenuwachtig met haar vingers aan haar rokje te friemelen.

Geduldig afwachtend op een antwoord van Mizore's kant had hij zijn lege blik gericht op de deur, maar zijn ogen schoten weer vol vriendelijkheid naar haar terug toen ze zijn woorden zacht herhaalde. Er brak weer een kleine glimlach op Savadors gelaat door toen ze van mening was dat de ziekenzaal best ver weg was. En dat was het misschien ook voor iemand die net een hartaanval was ondergaan. Hij zou haar op zijn rug kunnen dragen, maar hij vreesde voor teveel risico als hij haar zou laten vallen. Mizore besloot liever hier te willen blijven, veilig op de etage. Zwijgend keek hij toe hoe ze de grip om zijn arm verslapte en zich langzaam weer terug liet zakken op het bed. In de korte stilte dat hij op haar neer staarde en alles, van haar bewegingen tot haar gezichtsuitdrukkingen, in hem op nam, bewoog hij zich niet. Glimlachend boog Savador zich voorover en omsloot geruststellend haar rokjesfriemelende handen. 'Blijf jij maar hier. Ik haal wat te eten voor je,' sprak hij op een begrijpelijke toon. Zacht legde hij een hand op haar kruin, ging daarna weer recht staan en draaide zich om om naar de deur toe te lopen. In de deuropening draaide Savador zich nog even om. 'Ik ben zo terug, dat beloof ik,' zei hij nog voor hij aanstalten wilde maken de zaal uit te lopen.

Mizore zach niet dat Savador op haar neer keek toen ze weer terug op het bed ging zitten. Savador bukte zich wat naar haar toe. Eerst wilde ze uitwijken voor zijn gezicht maar bleef toch maar op haar plaats. De handen van Savador kwamen in haar gezichts veld en zagen hoe die haar handen die aan haar rokje aan het vriemelen omstoten waardoor ze daar mee stopte. Haar gezicht nog steeds naar de grond gericht bleef ze naar zijn handen kijken. De handen verdwenen weer uit haar gezichts veld en een lichte druk voelde ze op haar kruin. Savador was weer recht gaan staan en beende weg. Haar handen die op haar schoot niks lagen te doen legde ze naast haar en duwde zicht wat naar achteren waardoor haar benen zich strekte. Met haar handen in haar knieholten dwong ze haar benen krom te doen en trok ze het bed op. Ze draaide zich wat zodat ze nu ook de deur kon zien en zag dat Savador daar nog in de deuropening stond. Ze knikte fauwtjes, maar nog wel zichtbaar. Ze hief haar gezicht wat op en zocht even zijn ogen en gaf en hem een klein dankbaar glimlachtje.

Vanuit de deuropening bleef hij nog even naar Mizore kijken en hoopte dat haar toestand in de tussentijd dat hij weg zou zijn stabiel zou blijven. Hij zou, hoe ergerlijk hij het ook vond, weinig kunnen doen als ze een tweede keer geteisterd werd door een plotselinge hartaanval als hij niet in de buurt was. Savador forceerde zijn glimlach geruststellender over te laten komen toen Mizore hem een klein, haast onopmerkbaar knikje gaf. Daarna verliet hij geruisloos de zaal en sloot de deur zacht achter zich.

In de keukens van de school, die zich vlak bij de aula bevonden, had hij vragende blikken en verbaasde gezichten van de koks die er werkten genegeerd en zich toegewijd aan één van de vele fornuizen. Een kookboek, recept of tips had hij niet nodig, want koken deed hij wonderbaarlijk voor zijn karakter genoeg haast op het niveau van een chefkok. Daarbij wist hij de meeste ingrediënten die een recept bevatten grotendeels uit zijn hoofd. Hij zou koken ook wel hebben moeten leren in de tijd dat hij alleen en zelfstandig op een appartement op Razen en Shadra woonde. Savador had zichzelf een schort omgeknoopt, het gas aangestoken en vloeibare boter in de pan gegoten en schudde nu zacht met de kookpan om de fijngesneden groenten te laten braden. Vlees en eieren kwamen er later bij, daarna sausen, pepers en zouten. Hij likte zijn vingers af die van het vet dropen en kon na een korte tijd het gas alweer uitdraaien. De klaargemaakte maaltijd schoof hij van de pan op een bord na zijn schort te hebben uitgedaan. Met het dampende bord in zijn handen verliet Savador daarna de keukens en liet de rommel achter voor de koks. Toen hij weer bij de etage van de water magicans aankwam, moest hij het bord op een hand laten rusten om de deur die naar de meisjesslaapzaal leidde te kunnen openen. 'Ik hoop dat je het lust. Naar traditioneel Shadraans recept,' zei hij glimlachend terwijl hij naar Mizore liep en met een vork hier en daar wat prakte. Savador zeeg weer naast haar neer op het bed en overhandigde haar het bord. 'Laat het smaken,' wenste hij haar toe.

Mizore zag de gerustellende glimlach van Savador en kreeg zelf ook een klein glimlachtje. Savador liep rustig de kamer uit en voor een paar minuten bleef ze roerloos op het bed zitten. Ondanks de vele leerlingen op deze school was het stil in de slaapruimte. Je hoorde nergens mensen lopen, praten of lawaai maken. Langzaam sloot ze haar ogen en genoot even van de stilte. Ze deed haar ogen weer open en draaide haar boven lichaam wat zodat ze het kussen kon zien. Voorizichtig pakte ze het kussen en zetten het tegen de muur waarna ze daar tegen aan ging zitten. Het herkenbare stapje was Savador de laatste tijd had weerklonk dof over de slaapzaal. Snel ging ze wat rechter zitten en trok haar benen nog even in kleermakers zit. Met een zo goed mogelijk warme glimlach lied ze Savador zien dat er niks aan de hand was en dat het goed was gegaan zo alleen toen hij weer binnen kwam. Met haar ogen volgde ze hoe hij op het bed neerzeeg en zag het goed opgeschepte bord. Het eten wat er op lag zach er nu niet echt uit alsof het kantine voedzel was. Met een licht vragende blik keek ze hem even aan. Zou hij dit gemaakt hebben? Natuurlijk wist ze wel dat hij wat kon koken maar dit zag er niet uit of het door iemand was gemaakt die eens in de zoveel tijd kookte. Voorzichtig pakte ze het bord aan en kinkte wat duidelijker op zijn woorden. De dampende lucht die er van af kwam streelde haast haar neusgaten zo goed dat het rook. Ze omsloot wat moeilijk de vork en prikte er wat dingen aan. Het eten raakte nog maar net haar tong aan of het smaakte al goed. Haar ogen werden iets groter en ze schudden wat hevig om zijn laatste woorden te bevestigen dat het zeker wel smaakte. Tijdens het schudden van haar hoofd liet ze perongelijk haar vork uit haar anden vallen en met een kletter kalde het op de rand van het bord. Ze stopte abrubt met het ja knikken en keek verbaast van haar hand naar haar vork. Even deed ze haar hand waarmee ze de vork vast had gehouden naar haar mond en keek daarna Savador aan. Lichtjes begon ze te grinniken.

Het had hem opgelucht Mizore net zo ongedeerd te zien als voor hij de zaal verlaten had toen hij weer terugkwam. Hij zou niet weten wat hij zou doen als haar iets overkwam. Savador glimlachte breed naar haar terug toen hij verwelkomt werd met een warme glimlach. In de wat gebogen houding waarin hij door de last in zijn rug nog liep, had hij het bord wat hoger opgeheven moeten houden zodat het eten er niet van één kant af zou glijden. Dat zou zonde zijn. Hij voelde de lichte opgekomen pijn door zijn ruggengraat weer wat wegebben zodra hij weer naast Mizore op het bed zat. Vanaf deze etage helemaal naar beneden naar de keukens was een redelijk lange afstand door de eindeloos lijkende kasteelgangen. Lange afstanden waren sowieso slecht voor zijn brose ledematen. Maar hij wist een maaltijd te bereiden zonder problemen, en daar ging het om. Glimlachend keek Savador zijn nicht zijdelings aan toen haar ijzige ogen naar het bord, en vervolgens vragend naar hem schoten. Als er iets was waar hij eens een keer niet over opschepte, dan was het wel over zijn kookkunsten. Dat vond hij zo normaal dat er niets speciaals aan was, ook al zou hij ongetwijfeld als winnaar uit de bus komen wanneer hij deel zou nemen aan een Shadraans live kookprogramma of evenement. Hij kon het niet laten met een brede grijns toe te kijken hoe Mizore een aantal dingen hier en daar aan haar vork prikte. Niet dat het nu zo grappig was, maar het was komisch om te zien. Met een warme glimlach gaf hij woordloos reactie toen ze haastig haar hoofd schudde op zijn woorden. Dat was mooi. Zijn goudkleurige ogen leken zich even te vernauwen bij het luide kletterende geluid dat weerklonk toen de vork tegen de rand van het bord terechtkwam. Hij onderdrukte een zachte lach op Mizore's verbaasde reactie en grinnikte later zacht met haar mee. 'Ik hoef je toch ook al niet te voederen, hoop ik?' zei Savador glimlachend als grapje.

Mizore zach dat de blijheid weer wat terug keerde op het gezicht van Savador. Nog half grinnikend samen met Savador, die het blijk baar ook wel grappig vond, keek ze lichterlijk geschokt naar hem bij zijn woorden of ze hem moest gaan voeren. Als of er een pijl in een bord geschoten werden kleurden haar wangen roze. Ze merkte wel op dat hij het als een grapje zei, maar dat hield haar gedachtes nog niet tegen. Ze wende haar ogen van hem af en zocht de vork weer op die ze onhandig weer op probeerde te pakken. Met die ijskauwen was dat nog niet al te makkelijk. Haar vingers waren nu te dik en te lang om z'n dun dingetje op te kunnen pakken. Nadat ze de vork weer in haar hand geklemt had prikte ze weer wat stukjes aan de vrok en begon langzaam het goed smakende bord leeg te eten. Na een paar happen gleed de vork er weer bijna tussen uit en haar blosjes die wat verminders waren geraakt werden weer wat groter. Het was best wel beschamend dat ze nu niet eens fatsoenlijk kon eten met een vork en met haar handen ging ze echt vertikken.

Hij grinnikte nog zacht na om zijn eigen geintje terwijl hij Mizore schuin aan bleef kijken, maar besefte zich dat het bij haar andere emoties losmaakte dan plezier. Het grinniken stopte abrupt en zijn mondhoeken zakten automatisch wat naar beneden. Wat ongemakkelijk wendde Savador zijn blik van haar af toen hij de verkleuringen op haar wangen opmerkte, en vouwde doelloos zijn handen ineen in zijn schoot. Zijn lege blik bleef afwezig gericht op de muur pal tegenover hem, alsof daar iets ontzettends interessants te zien was. Hij moest niet vergeten dat Mizore gevoelens voor hem had. Eigenlijk zou hij beter moeten oppassen met wat hij zei. Gek genoeg voelde de sfeer niet gespannen aan, maar was net zo sereen als voorheen. Vanuit zijn ooghoeken blikte Savador op het al aardig bodem-onthullende bord en Mizore's ijsklauwen. Het viel hem direct op dat het nogal onhandig ging met die grote handen. Vooral toen de vork na een tijdje weer haast tussen haar vingers doorgleed, waardoor haar blosjes weer terugkwamen. Met iets dat leek op half een grimas en half een zwakke glimlach, keerde Savador zijn hoofd helemaal naar haar toe en leek een moment over iets te aarzelen. Toen pakte hij het bord van Mizore's schoot en schoof wat dichter naar haar toe. 'Kom,' zei hij zacht terwijl hij daarna ook de vork voorzichtig uit haar ijshand pakte. Snel en behendig in tegenstelling tot hoe Mizore het deed met haar ijsklauwen, prikte Savador een aantal willekeurige etenswaren van het bord aan de vork. Met een hand voor de zekerheid er vlak onder zodat het eten niet op haar bed zou komen, mocht het van de vork vallen, bracht hij de vork richting haar mond.

Mizore merkte dat Savador even zijn blik van haar afwende. Eigenlijk was er weinig veranders tussen hun zinds ze haar gevoelens tegen hem had gezecht en daar was ze ook wel blij mee. Savador was voor haar de enige die ze nog vertrouwde. Wat langzamer etend dacht ze na over dat ze misschien wat minder verlegen moest gaan doen in zijn bijzijn. Daarvoor had ze het toch ook gekunnen? Ze had net een hap genomen en de vork gleed bijna uit haar hand. Ze verstevigde haar grip wat op de vork, maar verslapte die al gouw toen Savador het bord pakte en ook de vork. Met wat verbaasde ogen keek ze hoe Savador veel sneller als zei wat etenswaar op de vork prikte en de vork richting haar toe schoof. Wat vragend keek ze naar Savador maar al gouw weer terug naar de vork die steeds dichterbij kwam. Aarzelend deed ze haar mond open zodat Savador de vork met voedzel er in kon steken. Met haar rechter hand die lang haar heup lag kneep ze wat in het dekbed. Ze moest moeite doen om niet te blozen of iets in die trand van. Savador was bezet en daar had ze maar mee te leven. Voorzichtig hapte ze het voedzel van de vork af en gaf een ongepland zenuwachtig glimlachtje naar Savador waarna ze kauwde en het doorslikte.

Savador had zwakjes geglimlacht bij het zien van Mizore's verbaasde blik toen hij het eten op een vlug tempo op de vork had geprikt. Diezelfde glimlach bleef als vastgelijmd op zijn bleke gelaat staan toen hij de vork daarna richting haar lippen bracht. Hij gaf een kort, nauwelijks zichtbaar knikje met zijn hoofd als zwijgzame reactie op Mizore's vragende blik, ten teken dat hij het van haar over zou nemen. 'Dat gaat natuurlijk niet werken met zulke grote klauwen. Laat mij het maar van je overnemen. Dan kan ik vast oefenen voor over een paar maanden, als mijn kinderen ouder zijn en de fles niet meer nodig is,' zei hij terwijl hij zijn vrije hand tegen de zijkant van haar gezicht legde zodat het gemakkelijk zou gaan. Zodra Mizore haar mond een stuk opende, stak hij de vork tussen haar geopende lippen - voorzichtig nog, hij wilde het bestek niet helemaal achter in haar keel proppen. Geduldig wachtte hij tot Mizore het eten van de vork afgehapt had. 'Zo,' zei Savador terwijl hij de vork terugtrok uit haar mond, en het hierbij langs haar bovenlip even omhoog liet gaan om het overige eten wat er nog aan kon hangen eraf te scheppen. De duim van de hand die nog tegen de zijkant van haar gezicht rustte, ging zacht langs haar mondhoeken om resten en dergerlijke zorgzaam weg te vegen. Glimlachend keek hij Mizore daarna weer aan. 'Nooit gedacht dat ik mijn oudere nicht moest voederen. Als ik het me goed herinner was jij degene die me altijd graag van mijn moeder overnam om me te voederen met een fles toen ik nog in je armen paste, nietwaar?' Zwijgend prikte Savador opnieuw wat eten aan de vork. 'Die handen - blijven die nog lang zo?' vroeg hij terwijl hij de vork in dezelfde handeling weer richting Mizore's mond bracht, doelend op haar ijsklauwen. Niet dat hij het vroeg uit ongeduldigheid, want haar voederen vond hij alles behalve erg. Hij had immers ontzettend veel voor haar over.

Mizore hapte voorzichtig het voedzel van de vork af, maar dat ging niet helemaal zo als gepland. Haar inschatting van het voetsel op de vork was iets hoger waardoor er nu ietsjes op haar boven lip zat. Met haar tong wurmde ze het van de vork af en begon langzaam te kauwen nadat Savador de vork terug had getrokken. Zachtjes schraapte de vorktanden over haar bovenlip waarmee Savador het eten er af haalden. Even glimlachte ze wat fouwtjes over dat dit een goede oefenning voor hem was voor later. De duim van hem bij haar mondhoek voelde warm en zacht aan. Haar blik ging wat vragend naar Savador toen hij over vroeger begon te praten. Wat aarzelend kauwde ze verder terwijl ze ja knikte. Voorzichtig slikte ze het door. 'Hoe weet je dat?' Ze dacht dat Savador weinig tot niks meer wist van vroeger, maar wat hij nu zei was nog voor hij kon praten of magie besturen. Dat waren ook nog de wat beteren tijden. Marcus was toen ook nog niet zo geweldadig. Athans niet naar hun toe. Haar gedachte spinsel werd doorbroken door de volgde vraag die Savador haar stelde. Met de puntige uiteinde van haar ijsklauwen tikte ze tegen elkaren. Er ontstonden galmede tikkeltjes daar door. Langzaam haalde ze haar schouders op. 'Als ik er nu uit kom kan ik helemaal niks meer.' Haar ogen geken weer naar hoe Savador het volgde hapje op de vork deed. 'Ik weet ook niet of ik deze keer zo uit mijn ijsvorm kan. Dit keer was is een stage verder.' Mizore opende haar mond weer om het volgde hapje te kunnen ontvangen.

Savador had nog tevergeefs geprobeerd de vork weer zacht terug te trekken, maar hij had niet kunnen voorkomen dat een deel van het eten nu aan Mizore's bovenlip plakte. Hij schoot zacht in de lach bij dat aanzicht. Voorzichtig haalde hij het met de vork weer zorgzaam weg. Kwalijk nam hij het haar alles behalve, maar ze leek momenteel net een klein meisje dat met mollige babyvingertjes zelf geen eten naar binnen kon krijgen. Met een glimlach deed het hem kort even aan zijn eigen kinderen denken. Die moesten beiden nu ongeveer al een jaar zijn. Savador negeerde Mizore's vragende blik nadat hij wat verhalen over hun verleden teboven had gehaald. Kalm glimlachend bracht hij de volgende hap naar haar mond. Zijn slangachtige ogen hadden zich al die tijd op de vork gevestigd, maar gleden nu naar haar ogen bij haar vraag. Antwoord gaf hij niet meteen, in plaats daarvan krulden zijn mondhoeken in de glimlach iets verder om. 'Saethion was één van mijn vaders vele slangen. Ook hij was toen jonger, maar ik heb altijd het gevoel gehad dat hij zich over me zou ontfermen alsof het mijn eigen vader was. Hij heeft me altijd in de gaten gehouden, en heeft me een hoop toegefluisterd zodra ik kon spreken, lopen en bewust kon denken. En dat doet Saethion nu nog. Hij is mijn persoonlijke spion, om het zo maar te zeggen. Zolang hij niet achter de vrouwelijke slangen aanglibbert,' vertelde Savador kalm, waarna hij binnensmonds even lachte. 'Daarbij zijn de goede tijden permanent blijven hangen. Ondanks dat die periode voor ons beiden van korte duur was,' zei hij er op een wat droevige toon achteraan. Hij sloeg zijn ogen even somber neer. Het galmende getik dat geproduceerd werd doordat Mizore de puntige uiteinden van haar klauwen zacht tegen elkaar stootte, deed hem weer opkijken. Zijn lege blik richtte hij op het bord terwijl hij afwezig nog wat meer eten aan de vork prikte bij haar antwoord op zijn eerdere vraag. Met een glimlach van vernieuwde moed bracht Savador de vork daarna weer richting haar mond. 'Het komt wel goed. Je komt er heus wel uit,' stelde hij haar zacht gerust.

Mizore keek naar hoe Savador even plezier had dat er wat eten aan haar boven lip zat. Erg vond ze het niet dat hij daar over moest lachen. Ze was allang blij dat ze hem zag lachen. Rustig luisterde ze naar de woorden van Savador tijdens het kauwen. Begijpend knikte ze toen hij klaar was met spreken over Saethion. Bij de woorden die er naar na op volgden sloot ze even voor kort haar ogen. Bij zijn laatste woorden kwam er weer een klein glimlachtje op haar mond en knikte instemmend mee. Eventjes viel er een korte stilte. Nadat haar hap weer uit haar mond verdwenen was vroeg ze 'Denk je dat als we een andere jeugt hadden gehad anders zouden zijn geworden?' Ze had haar vragende blik naar Savador toe gekeerd en bleef hem aan kijken. Echt veel deed ze niet op deze school. Wettelijk gezien was ze niet meer leer plichtig maar toch hadden de gevangenis mensen er mee in toegestemd dat ze hier heen kon aangezien ze nog wel in de gaten gehouden werd. Ze had veel tijd hier. Af en toe volgde ze hier een les maar merendeels dwaalde ze hier door de gangen heen en liep ze te denken over van alles en nog wat. Dit was ook een van die gedachten gangen geweest toen ze daar doelloos rond liep. Haar ijsklauwen liet ze weer op haar schoot rusten luisterend naar Savador's antwoord.

Het had aangevoeld als een kleine steek in zijn hart toen hij merkte dat de somberheid die hij uit hun verleden teboven haalde automatisch ook een droevig gevoel gaf. Mizore leek er ook even bij stil te staan. Tussen zijn sluike lokken door wierp Savador haar een korte verontschuldigende blik toe. Het was beter geweest als hij alleen over de leuke dingen praatte. Het deed de sfeer momenteel immers wat verpesten. Hij was opgelucht toen ze hem daarna alweer een glimlach kon schenken en hij haar humeur niet voor haar verpest had. Dat ze zich goed voelde was voor hem van groot belang. Met beleid trok hij de vork voorzichtig uit haar mond terug na de vorige hap. Savador deed alsof hij er ongewoon veel tijd in moest steken om het eten fatsoenlijk aan de vork te prikken toen ze haar vraag stelde. Daarbij bleef zijn blik met een lichte frons starend gericht op het al haast lege bord. Het was een vraag waar hij eigenlijk niet eens over hoefde na te denken, maar het toch liet blijken. 'Ik heb geen idee, Mizore,' luidde het eerste deel van zijn antwoord zacht. 'Al denk ik dat als ik meer liefde van mijn ouders had gehad - als ze niet indirect vermoord waren.. en als ik een fijne tijd op school had gehad en Marcus ons niet steeds had lastig gevallen.. Wellicht dat ik dan een persoon was geworden als - wellicht dat ik dan een geliefde man was geweest.' Savador had de vork zijdelings op de rand van het bord gelegd en leek haast vergeten te zijn dat hij Mizore nog aan het voederen was. Hij had zijn ogen weer neergeslagen en staarde fronsend en met een bedenkelijke blik naar een stuk ei waar nog maar enkele happen uit genomen was. 'Maar het is zoals het is. Daar kunnen we niets meer aan veranderen - aan het verleden niet en aan het heden niet,' zwak glimlachend keek Savador weer naar Mizore op en probeerde het sombere drukkende gevoel dat hij voelde te verbergen.

Mizore wist dat ze nu een gevoelig onderwerp had aangesneden. Voor hun beiden. Haar ogen bleven op het gezicht van Savador staan en merkte dat hij het ook niet z'n leuk onderwerp vond. Ze merkte dat hij geen nieuwe vork aan het klaar maken was aangezien hij hem op de rand van het bord had gelecht. Voorzichtig sloot ze haar armen om Savador heen, zodat het bord niet om zou vallen. Ze legde haar hoofd op haar schoot en drukte hem voorzichtig tegen hem aan. 'Het is zo ook goed toch? We zijn er redelijk van af gekomen en we leven allebij nog.' Even trok ze haar hoofd wat terug en drukte een zacht kusje tegen zijn wang net voor zijn oor. Ze verslapte haar grip wat op hem en keek in haar ooghoeken naar Savador. 'Zullen we het weer over iets vrolijks hebben?' Niet echt dat ze een onderwerp wist, maar het was beter als dit sombere onderwerp. Het was immers verleden tijd en er iets aan doen ging niet meer. Een zachte gerusttellede zucht verlied haar lippen langzaam ging ze met lichterlijke tegenzin weer rechtop zitten. Met een klein glimlachtje keek ze Savador aan om hem te zeggen dat het nog goed ging.

Savador had zijn teneergeslagen blik nog steeds afwezig op het bord gericht, maar keek van schrik op toen hij plotseling twee armen om hem heen voelde. Wat verbaasd keek hij op Mizore neer, die hem nu vasthield en haar hoofd even te rusten had gelegd op zijn schoot. Een gerustgesteld gevoel leek weder te keren, duidelijk te zien aan zijn wat figuurlijk oplichtende ogen. Zijn mondhoeken krulden om tot een zwak glimlachje. Hij zette het bord voorzichtig even aan de kant en ging met een bleke hand zacht door Mizore's haren, alsof hij de geruststelling zo woordloos naar haar over wilde brengen. 'Ja,' zei hij zacht. 'Het is zo ook goed.' En dat was het ook. Ondanks dat de gigantische haat jegens hem voor hem en zijn trots geestelijk slopend was, zou hij noch zichzelf, noch de geliefden die hij had willen veranderen. Iedereen was goed zoals hij of zij was. Savador sloot zijn ogen even bij het ontvangen van de zachte kus vlak naast zijn oor, hij behield daarbij zijn lichte glimlach. 'Dat is wellicht wel beter, inderdaad,' was hij van mening toen Mizore opperde een vrolijker onderwerp aan te snijden. Hij voelde de druk op zijn schoot verminderen toen ze daarna met een kleine zucht weer rechtop ging zitten en glimlachte warm terug. 'Heb je nog behoefte aan eten?' vroeg hij zacht, doelend op het inmiddels halflege bord. Savador wilde dat eerst vragen voordat ze samen zouden gaan brainstormen over een vrolijk onderwerp.

Mizore lag met haar hoofd op Savador's schoot en merkte dat hij wat spieren ontspanden. Haar blik gleed naar het bord dat Savador weg had gezet tijdens dat ze hem een knuffel gaf. Voorzichtig legde ze haar handen in haar schoot en keek Savador met een geruststellede blik aan. Toen hij over het eten begon keek ze even naar het half leeg bord. 'Nee, maar het was wel heerlijk.' Complimenteerde ze hem. Haar glimlach op haar gezicht werd wat groter nadat Savador in had gestemd een leuker onderwerp aan te snijden. Wat afwezig bleef ze hem aan kijken, maar haar gedachten bleven leeg over een nieuw onderwerp om over te praten. Weer wat aanweziger keek ze met een lichterlijke hoopvolle blik Savador aan in de hoop dat hij wel iets wist om nu over te gaan praten.

Er verscheen een warme glimlach op zijn gelaat bij Mizore's complimentje. Hij vond het maar wat fijn geprezen te worden om zijn liefdadigheidsdaden, die hij niet eens zo vaak verrichtte. Logisch ook, als puurbloed Shadraan. En voor haar een maaltijd koken had hij graag gedaan. 'Dat is fijn om te horen,' zei Savador zacht glimlachend terug. 'Op het begin kon ik nog nauwelijks een ei bakken, moet je weten. Of ik liet de boel aanbranden. Dan was ik bezig en was het altijd Saethion die me moest waarschuwen. Er woonde destijds een oude vrouw in de kamer naast me genaamd Nella. Vooruit strompelend met een wandelstok en schreeuwend naar iedereen die haar in de weg liep. Ze was de schrik van de buurt.' Hij onderbrak zijn verhaal even om zachtjes te lachen. 'Dat was toen ik nog op mijn appartement op Razen woonde en in de leer was van vuurmagie. Ik vertoonde me niet graag buiten, behalve als ik langs Yalia moest. Ik vond haar interessant, enkel en alleen omdat haar haar uit zeealen bestond die ze in een hoge staart bijeen gebonden had. Ze waren nogal wild als ze boos was. Ik denk dat het mijn eerste liefde was, maar ze moest niets van me hebben. Ze speelde alleen maar.' Savador wierp Mizore zijdelings glimlachend een blik toe. 'Weet je nog hoe ik vroeger in de ban was van Medusa? Ik kwam met mijn neus niet uit die mytheboeken, mijn tochtige zolderkamer hing vol met antieke wanddoeken met afbeeldingen van haar. Je moest me er toen vaak uit komen sleuren om met me te kunnen buitenspelen. Ik was er toen als kind zeker van haar later tot mijn vrouw te maken.' Savador grinnikte even binnensmonds en hield zijn blik daarbij op de vloer gericht. Oude tijden teboven haalde gaf hem een vredig gevoel van binnen.

Mizore kreeg ook een glimlachtje op haar gezicht dat Savador het complimentje waardeerde. Hij had altijd al van complimentjes gehouden en Mizore was nooit echt bepaald beroerd geweest om die hem niet te geven en te gunnen. Haar hoopvolle blik veranderde en een zacht tevreden gezicht bij het horen van het verhaal wat Savador begon te vertellen. Al sinds ze weer bij hem was wilde ze weten wat hij de afgelopen 50 jaar had doorgemaakt, maar vragen had ze nooit gedurft. Hij zou het uiteindelijk toch wel vertellen. Net zoals nu. Met een geïntereseerde blik luisterde ze verder naar een gedeelte van Savador's levens verhaal. Haar gedachten werden weer iets opgehelderd toen hij begon over Medusa. Hij was er altijd al erg geïntereseerd geweest en zij had altijd geïntereseerd geluisterd naar wat Savador allemaal over die vrouw wist. Zijn kamer had inderdaad toen helemaal volgehangen met medusa plaatjes tekst tekening en wat hij ook maar van haar gevonden kreeg. Ze grinnikte even hard op. Ze had inderdaad hem een paarkeer uit zijn boeken gehaald om naar buiten te gaan. Savador vervolgde zijn verhaal over zijn eerste liefde. 'Wat is er gebeurt tussen jullie dan?' Vroeg ze terwijl ze wat lekkerder tegen de muur aan ging zitten en trok zachtjes aan de mouw van Savador als hind dat ze naast haar tegen de muur moest gaan hangen. 'Je hebt nog een aardig leven gehad, of niet?' Haar ogen stonden op de ijspegels boven haar bed gericht. Kleine lichtjes van de lampen in de kamer twinkelde er vrolijk in. Aan de binnenkant van de ijspegels was het water nog vloeibaar en draaide rustig alle kanten op.

Vanuit zijn ooghoeken merkte hij Mizore's voldane gezicht op toen hij haar getrakteerd had op een verhaaltje uit zijn jongere jaren. Het riep bij hem een lichte glimlach op. Het was toen niet echt een gelukkige tijd, want daarvan waren er maar weinig in de vijftig jaren die hij tot nu toe geleefd had. Maar desalniettemin vielen er vele wel onder de leukere gebeurtenissen. Zacht grinnikte Savador met zijn nicht mee; het was fijn oude tijden weer op te halen. Toen alles nog goed was en ze met een gerust hart konden buitenspelen. Behalve als hij klasgenootjes tegenkwam, die hem geen minuut met rust konden laten. Dan kwamen de tranen weer. Gek genoeg kon hij zich niet herinneren of Mizore er toen bij was geweest, het ooit met eigen ogen gezien had hoe hij op school behandeld werd en of ze het ooit voor hem had opgenomen. Het deed er ook niet veel toe. Liever vergat hij die vervelende periodes gewoon weer, ondanks dat ze wel een enorme impact op hem gemaakt hadden die hem tot de kille man hadden gevormd tegenover vreemden die hij nu was. Savador slikte onhoorbaar en zweeg bij Mizore's vraag. Om haar niet het idee te geven dat er iets ernstigs was gebeurd wierp hij haar daarna glimlachend een blik toe en schoof zich voorzichtig voor zijn rug langzaam over het bed om naast haar tegen de muur te komen zitten. 'Yalia werkte bij een vishandel. Ik kwam er dagelijks mijn vis halen voor mijn gerechten. Ze leek mij ook direct te mogen bij mijn eerste bezoek. Ze was alleen niet zo onschuldig en lief als ze eruit zag, loog en bedroog om aan haar geld te komen. Het is nooit verdergekomen dan enkel een langdurige omhelzing voor ik Razen verliet. Maar het doet er verder niet toe,' sloot hij zijn verhaal glimlachend af. Het had hem destijds pijn in zijn hart gedaan, al was dat meer geweest om Yalia te moeten verlaten dan wat ze hem had aangedaan. Glazig bleef Savador voor zich uitstaren. 'Aardig zou ik het niet noemen. Er is weinig goeds gebeurd in mijn leven, Mizore. Maar sinds ik hier werk is alles veranderd.' Hij draaide zijn hoofd om haar warm toe te glimlachen. 'Ik heb een vrouw gevonden, heb kinderen, heb twee succesvolle banen, ben aangewezen tot de opvolger van de voormalige Heer der Duisternis en bovenal heb ik jou weer teruggevonden.' Hij woelde met een bleke hand plagend door Mizore's haar en kneep daarna even in haar wang.

Mizore had bijna als een klein kindje zitten luisteren naar het verhaal en antwoord was Savador haar vertelde. Ze probeerde beelden terug te halen van vroeger, maar zonder succes. Verder hield ze haar mond maar dicht over Savadors eerste liefde. Niet dat ze nog echt veel te zeggen had, maar om weer op triesten dingen uit te komen had ze ook weer geen zin in. Haar gezicht vertrok even naar pijnlijk bij het horen dat Savador toch niet z'n goed jeugd had gehad. 'Ow... uhh.... sorry.' Zei ze zacht. Zo zacht zelfs dat het woord Sorry bijna geluidloos over haar lippen kwam en wende haar hoofd even van hem af. 'Achja, Je hebt het nu anders toch best ver geschopt niet? Opvolger van heer der Duisternis? Gefeliciteerd nog daar voor.' en een klein glimlachtje kwam er op haar gezicht. 'Maar ben je er dan zo blij mee dat we weer bij elkaar zijn?' Vroeg ze wat twijfelend na een tijdje. Gelukkig had de iemand bij de gevangenis gezecht dat Savador nu schoolhoofd was van deze school. Zijn moordzaak was verlopen dus dat gedeelte zou hij ook niet meer achter zich aan krijgen. Het vreemde aan dit alles vond ze alleen nog wel dat de gevangenis haar hebben toegelaten om naar deze school te gaan. Ze geven hier tenslotte magie lessen en ze waren toch juist bang dat ze nog sterker zou worden? Haar gedachten begonnen even af te dwalen maar zodra ze het merkte keek ze Savador weer aan om naar zijn antwoord te luisteren.

Zwijgend sloeg Savador zijn ogen even neer na het vertellen over Yalia en staarde met een lege blek naar het matras. Misschien was het achteraf gezien toch niet zo'n goed idee geweest om Mizore over zijn jongere liefde te vertellen. Hij moest immers niet vergeten dat zij zelf ongetwijfeld nog steeds hetzelfde voor hem voelde. Haar opschepen met verhaaltjes over zijn liefde kon bij haar eerder ergerlijke gevoelens losmaken dan amusatie, en dat was geheel niet zijn bedoeling. Zacht hoorde hij haar naast zich verontschuldigen als reactie op zijn niet zo levendige jeugd, de haast onverstaanbare woorden drongen een hele tijd later pas echt tot hem door. Roerloos keek hij Mizore tussen zijn zwarte lokken door even aan, maar liet haar met een zwak glimlachje zien dat zij zich er niet schuldig over moest voelen. Met de glimlach nog op zijn gezicht schudde hij kort zijn hoofd. 'Het is zoals het is gegaan. Goede tijden creëer je niet, maar als je ze hebt, haal je ze niet zomaar terug. Net zoals je gestorven mensen niet kan terughalen,' sprak Savador zacht. Ondertussen had hij zijn blik van Mizore afgewend en zijn ogen met een sombere leegte gericht op de muur tegenover hem. Hij had al te jong vele trieste dingen meegemaakt, maar het ergste had hij nog wel het verliezen van zijn beide ouders gevonden. Zijn vader was op zakelijke gebieden een harde en ongenadeloze man geweest, maar warmhartig in het gezin. Zijn moeder was als een engel geweest die op Shadra was neergestreken en die hem zachte melodieën toespeelde op de harp om hem als kleine jongen in slaap te krijgen als hij na een dag vol pesterijen op school huilend naar zijn kamertje was gerend. Marcus had alles verpest; de steun van zijn ouders en zijn eigen thuis om te leven. Iedere dag kwam hij wel bij hen aan, kon het altijd wel goed vinden met zijn vader, maar heimelijk was het enkel en alleen om Savador zoveel te krenken als mogelijk was. Altijd wanneer zijn ouders weg waren of net niet keken, natuurlijk. Vaak had hij zich afgevraagd of die man destijds iets gebruikt had, wat misschien voor een bekrompen woede diep binnenin hem had gezorgd en die hij op iets of iemand moest afreageren om nog een sociaal leven te kunnen leiden. En die iemand was hij geweest. Alsof Marcus voor niets anders meer leefde dan het hem zoveel mogelijk te bemoeilijken. Uiteindelijk waren zijn ouders er letterlijk gek door geworden en werden naar een inrichting gebracht. Ondanks het gepest op school en het getreiter van Marcus thuis, was hij toch nog vaak langs zijn ouders geweest. Ze konden alleen niet meer praten, fatsoenlijk denken of emoties tonen. De hele dag zaten ze maar roerloos in een rolstoel voor het raam, hun hoofd scheef, hun blik totaal leeg en met slijm uit hun mond. Het had niet lang geduurd of ze waren beiden gestorven. En dat allemaal door Marcus. Savador kreeg er tranen van in zijn ogen als hij eraan terugdacht. Hij wist niet of Mizore wist dat de dood van zijn ouders door haar vader was gekomen, misschien was ze toendertijd zelf al gevlucht naar het dorp waar ze later ingevroren werd. Dat was, als hij zich het nog goed kon herinneren, nog voor of vlak na zijn moord op Marcus gebeurd. Waarschijnlijk erna. Hij was er nooit voor gepakt, de dader hadden ze niet kunnen vinden omdat Shadra veertig jaar geleden nog niet erg bedreven was op het gebied van opsporen en andere onderzoekszaken. Maar het was nu hele jaren verder en op datzelfde gebied was Shadra - en vrijwel alle planeten wel overigens - flink gevorderd. Het kon nu zomaar voorkomen dat de Suasama of andere geheime diensten op de stoep voor de hoofdingang van de school konden staan om hem alsnog in de boeien te slaan, want de zaak mocht dan al jaren als onopgelost bestempeld zijn, maar liep nog steeds. Als dat gebeurde zou hij alles waar hij al die jaren - heel zijn leven eigenlijk - voor gewerkt had, zomaar moeten opgeven. Dat was nog wel het laatste wat hij wilde. Half hoorde Savador Mizore's woorden die hem weer terug naar de werkelijkheid brachten. Even bleef hij haar aankijken, alsof hij zijn eigen antwoord eerst moest overdenken. 'Ja..,' reageerde hij zacht. 'Ja, dat is waar. Deshas was naast Medusa mijn idool, ik kon alleen maar dromen over een plaats als zijn opvolger. Nu is hij mijn leermeester, mijn vriend.' Zijn goudkleurige ogen dwaalden weer leegjes af naar de muur. Hij zou het een geweldige prestatie hebben gevonden van zichzelf als hij jonger was geweest, maar nu wilde hij alleen maar meer en meer. Aan macht kon in zijn wereld geen einde komen. 'Bedankt,' voegde Savador er later aan toe, nog bedoeld op Mizore's felicitatie. Een moment later krulden zijn mondhoeken om tot een warme glimlach en keek hij zijn nicht weer aan bij het horen van haar vraag. 'Natuurlijk ben ik dat. We hebben elkaar al zolang niet gezien. Het enige wat ik nog wel het laatste had verwacht was dat ik wat uiterlijk betreft een oude zak zou zijn in tegenstelling tot jouw jonge en frisse verschijning,' sprak hij grijnzend. Hij onderdrukte een zachte lach om die woorden. Savador voelde zich al zo oud en gebroken, dan moest Mizore ook nog eens als jonge tiener voor zijn neus verschijnen terwijl zij altijd de oudste van hun tweeën was geweest. Nouja, jong. Van uiterlijk dan. Van de binnenkant moest haar lichaam intussen eveneens zo nu en dan lijden aan ouderdomskwaaltjes.