Mudly keek klam naar Mizore maar keek daarna weer voor zich. Hij leunde wat voorover en keek naar de vloer. Hij draaide zich kort om zodat hij kon zien hoe het met Mizore ging en hij slikte. Hoe ze nu lag gaf ze wel heel wat vrij. Meteen draaide hij zich terug en slikte. Hij keek op toen hij wat zag vanuit zijn ooghoeken. Hij zag de letters van ijs en glimlachte. "Je kreeg een hartstilstand, dit alles heeft enorm veel van je gevraagd. En ik heb je geholpen. Reanimatie en mond-op-mond-beademing.." zei hij kalm en zachtjes. Hij glimlachte. Hij was blij dat ze tenminste wat bewoog. Hij keek naar het plafond en knikte. Hij draaide zich daarna terug naar Mizore. "En je bent er helemaal bovenop gekomen..." zei hij glimlachend.

Mizore luisderde rustig naar zijn woorden. Ze kloken kalm en zorgzaam. Lichterlijk kwam er een kleine glimlach voor een paar seconden op haar gezicht bij het horen van zijn laatste woorden. Ze begon wat in slaap te doezelen maar werd daar van weer houden bij het voelen van kouw bij haar benen. Het rillen van haar lichaam kwam weer terug, maar deze keer van de kauw. Aangezien ze niet kon zien waar het water lag kon ze het niet weghalen. Haar ogen gleden wat naar onderen en zag dat ze op haar deken lag en dus ook niet daar onder kon kruipen. Rillend bleef ze liggen. Haar ogen zochten die van Mudly op. Als je goed keek kon je in haar blik een vraag naar hulp zien, maar die probeerde ze verborgen te houden. Ze trukte haar hand nog wat steviger tegen haar lippen aan en stoof wat steviger haar adem door haar neus uit. Even hield ze haar adem in om het rillen tegen te gaan. Het hielp maar even want nadat ze weer adem moest halen kwam het geril ook weer terug.

Mudly haalde kalm adem en zag dat haar mondhoeken langzaam omhoog kwamen. Hij zweeg echter. Het rillen verraadde dat ze het koud had. Mudly richtte zijn hand op de open haard. En vlam schoot er uit en liet de haard branden. Hij glimlachte. Daarna stond hij op en tilde haar weer op. Hij haalde het water van het bed af en liet het met een zweepachtige vorm de deken opzij trekken. Daarna legde hij haar weer voorzichtig op het bed. Daarna legde hij de dekens netjes over haar heen en glimlachte. "Rust maar wat uit..." sprak hij kalm en knikte kort. Hij zou niet de kamer uit gaan. In deze staat vond hij dat onverantwoordelijk. En daarbij ze had net een hartaanval gehad en dat was al helemaal niet iets waarna je iemand direct alleen laat. Kalm pakte Mudly een stoel en ging naast de haard zitten. Hij leunde tegen de zuil en keek kort naar Mizore.

Mizore schrok bij het plots voelen van zijn handen weer om haar lichaam heen. Het bed verdween onder haar en de hand bij haar mond greep in een gehaaste beweging het shirt van Mudly vast. Ze hoorde wat gerommel onder haar en merkte dat ze weer zakte. Het bed onder haar drukte weer tegen haar lichaam. Langzaam verzachte de grip op het shirt en lied het los nadat ze weer helemaal op bed lag. Het rillen was niet overgegaan. Haar ogen gleden naar die van Mudly toen hij het deken over haar heen legde en sloot die weer zacht. Het rillen stopte niet. Het lukte daardoor ook niet om in slaap te komen.Haar ogen gingen weer lichtjes open en keek nu rillend naar Mudly die bij de haard zat.

Mudly wilde een boek pakken en klapte hem open. Hij wilde gaan lezen toen hij haar ogen zag. Als hij goed keek zag hij haar nog trillen. Mudly slikte dit hielp dus niet. Hij dacht kort na. Hij liet een vlam in zijn hand verschijnen en dacht kort na. Ineens stond hij op. Klapte het kleine boekje dicht en legde deze op het nachtkastje naast het paard. Daarna sloeg hij een stel dekens weg en ging op de rand van het bed zitten. Daarna legde hij zich naast Mizore op het bed en sloeg de dekens er weer over heen. Hij drukte haar tegen zich aan en sloot zijn ogen. Hij concentreerde zich. Innerlijke vlam, laat het warmer worden. dacht hij kalm. Zijn huid werd lichtelijk warmer. Doordat Mizore zowat tegen hem aan lag zorgde dit voor nog meer warmte. Laat het werken, dacht hij kalm.

Mizore volgde de bewegingen van Mudly, maar verloor hem uit het zicht toen hij achter haar verdween. Ze had geen zin om moeite te doen om haar hoofd te draaien zodat ze het wel kon zien. Het bed deukte wat in en een windvlaag gleed over haar rug heen. Lichterlijk paniekerig keek ze voor zich. Haar woede borrelde op bij het voelen dat Mudly achter haar ging liggen en een arm om haar heen sloeg. Ze wilde een arm naar achtere halen maar die verzwakte weer nadat die een paar centimeter af had gelecht. Een warm gevoel kwam plots van achteren. Precies daar waar Mudly haar lichaam raakte. Het rillen ging nog even door maar staakte als snel. De paniek verdween uit haar ogen en ze realizeerde zich dat hij haar juist wilde helpen, alweer. De warmte lied haar doezelen. Niet veel later verlangzaamde haar ademhaling en haar lichaam ontspande zijn laaste spieren. Een soms kleine zacht gesnurkje was er te horen wat duidelijk maakte dat ze in slaap was gevallen.

Mudly hield zijn ogen gesloten en concentreerde zich op dezelfde temperatuur. Hij glimlachte op het moment dat hij een licht gesnurk hoorde. Hij bleef liggen en sloot zijn ogen ook. Hij wilde niet weten hoe Savador of iemand anders zou reageren als ze hen zo zagen maar hij zou een verdediging hebben, hoe dan ook. Mudly voelde zijn oogleden als maar moeilijker om af en toe open te doen en voor hij het door had lag ook hij te slapen. In tegenstelling tot Mizore snurkte Mudly niet. Hij vergat alles wat er om hem heen gebeurde en ving niets meer op. Alleen het rustige ademhalen van haar was het gene dat hij nog merkte. Maar langzaam aan vervaagde ook dit en viel Mudly in een dromenloze slaap.

In een strompelend gewankel, waarbij Savador steun zocht aan de muren, liep hij richting de etage van de water magicans. Graag kwam hij hier niet, helemaal niet zelfs. Maar het potje in zijn hand die een volle inhoud aan vuurbalsem bevatte, verriedde dat hij niets meer dan een snel bezoek aan Mizore wilde brengen. Bovendien had hij gehoord over de doos die ze nu in haar bezit had. En daar zaten oude spullen in van personen die ongetwijfeld ook zíjn verwanten waren. Met een hand tegen zijn rugholte gedrukt, helde hij zijn rug wat terwijl hij het potje even voor zich hield. Momenteel zou hij het misschien nog wel harder nodig hebben, maar het deerde hem niet. Het idee dat het lang niet zo erg zou zijn had hij nu al een hele tijd voorgehouden. En behalve dat had hij spoedig een afspraak staan voor een onderzoek. Geen reden voor extra middelen. Maar dat nam het feit niet weg dat het nog wel een helse pijn bleef doen. Voor de deur van de etage bleef hij even staan om het potje van hand te wisselen, zodat hij de klink naar beneden kon drukken. 'Mizore?' riep hij zacht. Zijn gouden slangachtige ogen schoten door de loungeruimte, maar er was geen Mizore te bekennen. Niet op de banken en ook niet bij de tafels bij de haard. Zacht sloot hij de deur achter zich en schuifelde naar binnen. Zijn gezicht betrok direct bij het zien van een aquarium en de waterachtige sfeer, af en toe ontsnapte een afkeurend 'ugh'-geluidje zijn keel. Dat mensen onder deze omstandigheden zo rustig konden leven kon hij niet begrijpen. Het was afschuwelijk. 'Mizore?' herhaalde hij wat luider, zijn blik ging nu richting de trap en de overloop die de jongens- en meisjesslaapzalen van elkaar scheidden. Onder een zacht gekreun klom hij trede na trede de trap op, pauzeerde af en toe even waarbij hij met zijn schouder tegen de muur naast zich steunde, en ging vervolgens weer verder. Zoals gewoonlijk kon het hem geen moer schelen of de meisjes vonden dat ze recht hadden op privacy. Hij was hier de baas. 'Mizore, ik heb hier - ' Zonder enige aankondiging had hij de deur opengezwaaid en wilde binnenkomen, maar hij verstijfde midden in een beweging waarin hij de drempel wilde overstappen, zijn blik roerloos gericht op de twee personen in een bed. De enige twee aanwezigen op de hele zaal. Zijn woorden waren verstomd, en in zijn ogen lag verbazing, daarna ongeloof en vervolgens woede. Het was Mizore die daar in bed lag, maar ze lag er niet alleen. Het potje met de vuurbalsem gleed uit zijn handen en viel met een doffe plof op de grond. De razernij gierde door zijn lichaam toen hij de jongen achter haar als Mudly herkende. Die verachtelijke waterrat. Allebei leken ze in diepe slaap te zijn, maar dat weerhield hem er niet van zijn woede in te houden en een andere keer op Mudly te botvieren. In een paar benende stappen stond hij naast het bed en greep Mudly bij zijn kraag beet, waarna hij hem aan zijn kleding onvoorzichtig het bed uitsleurde. Toen hij hem ongeveer op ooghoogte had gebracht, greep hij ook met zijn andere hand zijn kraag beet en schudde hem met een verbeten trek op zijn gezicht ruw door elkaar. 'Jij kleine vuile laaghartige waterrat!' siste Savador woedend tussen zijn tanden door. Hardhandig wierp hij Mudly achteloos tegen de vloer, alsof hij een klein papierprulletje was. Met zijn borst wat uigestoken richtte hij zich op zodat hij boven de jongen uit zou torenen en hij furieus op hem neer kon staren. Uit woede leek zijn mond daarbij zo erg verwrongen te zijn dat het op een glimlach leek, en hij leek snuivend te lachen. Maar hij lachte alles behalve. 'Dacht je nu werkelijk dat ik het toe zou staan dat mijn familieleden - ' Hij wierp even een korte blik richting Mizore '- met een waterrat zou laten gaan?' Zijn stem was zacht sissend en trillerig, en hij had de grootste moeite zijn woede in bedwang te houden. 'Nee..,' voegde hij er bevend van woede aan toe. Langzaam balde Savador zijn beide vuisten. De rode gloed over zijn anders zo lijkbleke huid van zijn handen toonde aan dat hij er veel voor moest doen om de uiterste kracht van zijn vuurmagie, die nu als een woedende lavamassa in zijn binnenste rondkolkte, in te houden.

Mudly sliep diep maar een stem die Mizore riep was hem iets te duidelijk. Zijn ogen gingen loom open en toen hij het de tweede keer hoorde. Die stem. "Savador..." mompelde hij. Op met moment dat hij de deur open zag vliegen sloot hij zijn ogen in de hoop dat Savador het niet zou zien. Maar het potje dat op de grond viel deed hem vermoedden van niet. Hij wilde opstaan toen hij al bij zijn kraag werd gepakt en direct Mizore moest los laten. Hij opende zijn ogen en beet zijn kaak op elkaar. Voor hij het wist werd hij tegen de vloer gedrukt en onderdrukte hij een pijnlijke kreun. "Ik ga niet met haar...." sprak hij kalm. "Ik help haar alleen maar..." sprak hij en kuchtte kort. Hij kreeg moeilijk adem. Zijn ogen richtte zich kort naar het bed. Daarna keek hij weer naar Savador die zijn vuist balde en die oranje begon te gloeien. Hij kuchte kort en grijnsde. Hij kwam langzaam overeind en grinnikte even. "Je moest eens weten wat er gebeurt was..." zei hij kalm. "Als deze waterrat, of rioolrat, hoe je het noemen wilt er niet was geweest. Dan zou Mizore niet meer leven..." mompelde hij. Hij stond langzaam op en keek strak in de ogen van Savador. "Ik heb haar gered van een hartstilstand, en als je dat niet wil accepteren dan moet je dat zelf weten..." sprak hij kalm en knikte kort. Hij liet geen angst zien, niet voor Savador.

Licht hijgend van afschuw staarde Savador met halfdicht geknepen ogen op Mudly neer, alsof hij iets verschrikkelijk walgelijks zag. Het deed hem goed te zien dat de worp hem pijn had bezorgd, maar de razernij was nog veel te sterk aanwezig voor het leedvermaak om in uiting te komen. Zijn zwakke woorden maakten hem nog woedender dan dat hij al was. Hij deed een stampende pas naar voren in Mudly's richting waarbij hij zich wat naar voren boog, naar de jongen toe. 'LIEG! .. niet tegen mij!' siste Savador er snauwend bij terwijl hij dat deed, dat eerste luider dan zijn overige woorden. 'Daarom lig je zeker ook lekker knus bij haar in bed, is het niet!' voegde hij er spottend aan toe. Zijn ogen werden groot van furiositeit toen Mudly hem een grijns durfde te tonen, waardoor de verticale pupillen in zijn goudkleurige slangenogen zich vervaarlijk tot dunne spleetjes versmalden. Met samengeperste lippen beet hij zijn tanden krampachtig op elkaar toen dat joch het daarna ook nog waagde te grinniken. Als een slang die toehapte naar zijn prooi, schoot Savador naar voren en drukte Mudly met een hand strak om zijn keel gesloten stevig tegen de muur. 'Het kan me niet schelen wat voor geweldige prestaties je in je doorweekte leventje verricht hebt!' riep hij luid in zijn gezicht. De hand om zijn keel sloot zich nog iets strakker aan, waarop Savador zijn woorden vervolgde op een zachte toon, die zo kalm voor zijn doen was in een kwade bui dat het haast griezelig was. 'Maar ik kan je garanderen dat ik je armzalige leventje met alle plezier zal verpesten als ik ooit merk dat je iets met Mizore uithaalt dat niet op orde is,' sprak hij zacht met een intimiderende blik. Hij week daarna wat terug om Mudly met pure afgunst van top tot teen te bekijken. 'Een waterrat!' bracht hij op een verachtelijke toon uit. Hij snoof even luid. 'Ze kan veel beter krijgen dan dat. Ik zal het in ieder geval niet accepteren. Nooit niet!' Savador liet Mudly daarna los met een ruk, waardoor hij hem opzettelijk met zijn achterhoofd hard tegen de muur achter hem liet bonken, waarna hij zich omdraaide, het potje opraapte, en naar Mizore liep. Zwijgend zeeg hij op de rand van haar bed neer, waarbij hij zijn blik niet van haar afscheurde. 'Geen reden meer voor paniek,' zei hij alsof Mudly zo'n grote bedreiging voor haar vormde. Zijn mondhoeken krulden om tot een zwakke geruststellende glimlach. 'Ik ben hier nu.' Zijn bleke hand ging daarna zacht over haar huid. Deels om aan te tonen dat Savador er voor haar was, maar ook om haar temperatuur na te gaan.

Mizore merkte helemaal niks meer wat er om haar heen gebeurde. Licht werd ze wakker bij het horen van haar naam, maar dacht dat het in haar slaap gezecht werd. Nogsteeds had ze haar ogen dicht en weer werd haar naam geroepen. Nadat de stem dichterbij was gekomen hoorde ze een deur open gaan en herkende de stem van Savador. Hij had zijn zin afgekapt. Zelf was ze al weer vergeten dan Mudly achter haar lag totdat opeens de warmte bron achter haar weg gesleurd weg en een koude bries over haar rug gleed. Ze wilde zich omdraaien maar kwam niet verder als haar hand die ze net twee centimeter kon verschuiven. Bij het horen van het geschreeuw van Savador tegen Mudly aan deed ze haar ogen pas open. Geconcentreerd luisderde ze naar zijn bewegingen en ze kon er op uitmaken dat Mudly tegen de grond aan gesmeten werd. Voorzichtig opende ze haar mond en probeerde te praten, maar het was tevergeeft. Het leek alsof ze aan het praten was zonder tong. Licht gekraak kwam er uit haar keek maar Savador schreeuwde zo hard dat ze het niet eens hoorden. Mudly stribbelde tegen door de reden te geven, maar zoals gewoonlijk geloofde Savador die niet. Met haar magie probeerde ze wat water bij elkaar te krijgen maar veel was het niet. Ze kreeg het wel bevroren maar daarna viel het met een zachte plof op de grond. Een harde bonk hoorde ze tegen de muur aan en wist dat dit niet goed ging. Wat paniekerig keek ze naar iets wat ze kon doen , maar haar lichaam was zo zwak dat ze niks kon. Voetstappen liepen langs haar bed en aan het gestrompel te horen was het Savador. Het bed deukte wat in en haar ogen gleden naar haar ooghoeken toe zodat ze hem aan kon kijken. Eigenlijk wilde ze hem kwaad aan kijken maar dat ging nogal moeilijk aangezien ze hem niet zo goed kon zien. Zijn vingers streelde langs haar wang. Weer deed ze haar mond open om commentaar te geven op hem dat Mudly de waarheid sprak maar het lukte niet. Het geprobeerde boze blik verandere naar een hulpeloze blik en haar ogen werden waterig. Ze week haar blik van hem af en begon zachtjes te huilen.

Mudly keek strak naar Savador maar de actie van Savador ging te snel om te reageren. Hij voelde de hand om zijn keel en voelde daarna zijn rug tegen de muur aan. Hij haalde moeizaam adem. "Ik heb niets gezegd over geweldige prestaties..." zei hij hees en licht woedend. Zijn ogen zochten Mizore op. De woorden van Savador gleden langs hem heen. Mudly voelde zijn hoofd tegen de muur aan bonken wat een lichte duizeling veroorzaakte. Zijn ogen waren stevig gesloten toen hij voorover viel. Zijn handen vingen hem op en hij kuchtte wat. Hij kwam licht op adem. De woorden van Savador deden hem niets als woedend maken. Een vreemd iets begon plaats te vinden. De helft van de lucht boven Mudly begon golvende vormen te maken. Dit duidde duidelijk op hitte. Zijn ogen stonden woedend. De andere helft van Mudly kreeg dauwdruppeltjes op zijn lichaam. Hij draaide zich naar Savador en wilde hem in zijn haren vliegen maar stopte toen hij zag dat Mizore haar hoofd afwendde en nu meer zijn richting in keek. Zijn ogen veranderde en het warmte en koelte rond hem heen verdween. Hij keek naar Savador maar zijn blik ging al snel naar Mizore. Met kalme passen liep hij naar Savador. Trok snel de bovenkleding een stuk omhoog zodat zijn rug bloot kwam. "Dit kan even pijn doen..." mompelde hij. Gaf een tik tegen de ruggen wervel en duwde daarna zijn handen op de rug die een blauwe gloed kregen. Daarna haalde hij ze er af en deed de kleding weer goed. "Dit zou het moeten zijn..." sprak hij kalm. "Als er nog iets mis is met je rug dan weet ik het ook niet meer..." sprak hij. "Dan kun je het beste naar Hatori gaan..." voegde hij er aan toe. Zijn ogen gingen daarna naar Mizore. Hij liep terug naar de andere kant van het bed en zakte op zijn knieën. Hij streek een lok voor haar ogen weg en veegde een traan weg. "Doe rustig aan, die traumatische gebeurtenissen in combinatie met een hartaanval is niet niets..." sprak hij kalm tegen haar. Hij liet het boekje dat hij bij de haard had opengeslagen door middel van wat waterdamp naar hem toe komen en ving het op. Hij borg het op in zijn broekzak. "En U, Master Savador, dient eens wat meer aan de gevoelens van je familie te denken..." sprak hij daarna. "Ze is net ontsnapt aan de dood en degene die haar hielp wordt mishandeld door haar bloedeigen familie..." sprak hij. "Ik kan deze reactie van haar, volkomen begrijpen..." sprak hij vastberaden. Hij was niet bang meer om Savador tegen te spreken. Savador zou er toch bij moeten nadenken wat hij deed. Als hij uberhaupt iets kon vanwege de rug die misschien nog niet helemaal beter was.

[gomenda. Ik had iets teveel inspiratie XD krijg je er van als je danspartner ziek is he dan ga je maar verhaaltjes verzinnen]

Savador had bespottelijk gesnoven op Mudly's zwakke antwoord. 'Maar ik wel!' snauwde hij sissend in zijn gezicht. 'En het gaat er ook niet om of je dat gezegd had, waterbrein. Zoiets heet nu sarcasme.' Ongelofelijk hoe knullig dat joch kon reageren. Het was gewoon ergerlijk, en hij kon het niet helpen of de vlaag van razernij door hem heen werd er nog iets door versterkt. Hij liet Mudly daarna achteloos voor wat hij was en was richting Mizore gelopen, waar hij op de rand van haar bed neerzeeg en zijn goudkleurige slangachtige ogen haar met lichte bezorgdheid onderzochten. Hij merkte de langzaam opbouwende krachtmeting van Mudly's magie niet op, vond hem momenteel te onbelangrijk om nog langer aandacht aan hem te schenken. Mizore had zijn aandacht nodig nu. Voorzichtig streek hij met een bleke hand zorgzaam wat haren uit haar gezicht weg, zodat hij haar onbelemmerd in haar ijzige ogen kon kijken. Op de één of andere manier vond hij haar een nogal verzwakte uitstraling hebben. Er moest echt iets goed mis zijn geweest. 'Bij Medusa - !' riep hij plotseling verschrikt en tegelijkertijd verontwaardigd uit toen hij zijn trui van achteren met een ruk omhoog getrokken voelde worden. De koude lucht sloeg op zijn ontblootte huid, en in een reflex was hij overeind geschoten. Hij wilde zich in een ruk woedend naar Mudly omdraaien, maar zijn acties werden tegengehouden toen hij gepijnigd werd door een forse tik tegen zijn broze ruggenwervel. Savador schreeuwde het uit van de pijn en liet zich half voorover vallen over het bed, waarna hij zichzelf met zijn handen steunend opving en nu half over het matras gebogen stond. Zijn hoofd hangend en zijn ogen stijf dichtgeknepen in een van pijn betrokken gezicht terwijl hij ijselijk doorschreeuwde. Nooit eerder had hij zoiets pijnlijks ervaren. Zelfs Diva's zwaard die hem doorboord had en de onmenselijk harde klap in zijn kruis toen hij wijdbeens van een muurtje bij de ruïnes afgleed op het moment dat hij Ephony bij hun allereerste ontmoeting aan een zwaard wilde rijgen, was nog lang niet zo pijnlijk als dit. Al kwam dat eerste natuurlijk aardig in de buurt. Even later voelde hij twee handen op zijn rug en daarna waarschijnlijk magie die op hem uitgeoefend werd. Zijn trui werd weer naar beneden getrokken, maar de pijn hield in aanzienlijk hevige steken aan. Mudly's kalme woorden toen het eenmaal voorbij was hoorde hij niet eens, zijn eigen gekerm overstemde vanuit zijn opzicht de woorden die de jongen sprak. Zacht jammerend liet Savador zich langzaam door zijn armen zakken, zodat hij nu languit maar dwars over het bed heenlag. Zijn handen grepen in geklauwde vuisten het matras beet, zijn gezicht was verborgen in de dekens terwijl hij het pijnlijke gekerm en gekreun probeerde te onderdrukken. Dat lukte deels nu hij zijn gezicht tegen het bed gedrukt had; het werd smorend onderdrukt. Met een gefrustreerde uitdrukking, die veelal ook razernij bevatte, richtte hij zijn gezicht weer met een ruk naar Mudly op toen hij hem de les dacht te kunnen lezen. 'Zeg niet wat ik moet doen, slijmvis!' siste hij woedend tussen zijn tanden door. 'Jij behoort je niet met mij óf mijn familie te bemoeien! Je bent gewoon een doorsnee joch dat denkt al ver op het gebied van medische hulp te zijn! Met míjn toestemming!' Zich met behulp van zijn handen voortrekkend aan de dekens, trok hij zich over het bed richting Mudly toe en greep hem bij zijn kleding, waarna hij zijn hoofd ruw naar zich toetrok. 'Wat denk je wel niet, dat je zo over familieleden van me denkt?! Mizore is sterk! Sterker dan jij denkt! Bij het minste of geringste wil je je zogenaamde gevorderde medische ervaring in situaties gooien om aan te tonen hoe gewéldig bedreven je wel niet op het vak bent geworden. En daarbij gebruik je haar enkel! Jij misselijk arrogant rotjoch! Jij helpt niet, dat denk je maar! Ík ben hier degene die haar zal helpen wanneer ze in nood is. Dat heb ik altijd al gedaan en ik ben van plan dat ook te blijven doen! Jouw hulp hebben we niet nodig, jij loopt alleen maar in de weg!' Doordat hij zich zo druk maakte, was zijn ademhaling iets versneld waardoor het nu tegen hijgen aan zat. 'Wauwel..,' mompelde hij schor op Mudly's woorden dat hij Mizore's reactie volkomen kon begrijpen. 'Wat wauwel je nu?! Ze heeft geen enkele reactie gegeven, blinde laagvaller. GA EERSTEJAARS HELPEN! DIE HUILEN AL OM EEN WONDJE DAT MET EEN PLEISTER TE GENEZEN IS. DÁÁR LIGT JOUW GEBIED, NIET HIER! JE BENT EEN ONWETENDE BEGINNELING, VERDOMME! GEEN PROFESSIONAL!' Zwaar hijgend liet hij Mudly weer los, waarna hij zijn hoofd vermoeid liet neerkomen op het matras. 'Ze is sterk,' herhaalde hij hees tussen zijn hijgen door. 'Nog lang niet zo zwak als jij.' Hij stootte zijn adem er eerst in een paar luide hijgingen uit voor hij verdersprak. 'Je bent naïef, onervaren, onaantrekkelijk - zwak! Ik neem mijn toestemming terug. Je hebt me niet laten zien wat je waard bent op doktersgebied. Evenals dat je geen respect voor me kunt tonen!' sprak hij afkeurend, dat laatste er snauwend achteraan. 'Je kunt - mijn Shadraanse achterste kussen.. zoals jullie vuile Cassianen behoren te doen!' eindigde Savador zacht, aangezien hij zijn stem nu zowat kwijt was van het schreeuwen.

Mizore bleef liggen en bekeek het tafreel vanuit haar ooghoeken. Ze kneep haar ogen wat toe bij het voelen van een hand die haar haren uit haar gezicht haalden. De actie van Mudly op Savadors rug had ze al aan zien komen. Met veel moeite en kracht probeerde ze te bewegen om het gevecht te kunnen stoppen. Haar mond ging open om te schreeuwen dat ze moesten stoppen maar een droge zucht kwam er alleen maar uit. Ze was het beu. Dit ging te ver. Bij de woorden van Savador dat zij sterk was sloeg er een knopje om. Tuurlijk ben ik sterk en dat ga ik laten merken ook. Haar paarse lokken verandere in harde ijzige punten haar ogen werden zo ijsblauw dat het bijna wit was. Haar handen veranderde in lange ijzige puntige staven met overal rafeltjes en haakjes aan. Normaal gesproken bleef het hier bij. Maar de knop was deze keer zo ver omgeslagen dat ze nog verder veranderen als normaal. De rest van haar lichaam werd met een dikke puntige ijslaag bedekt en op haar gezicht kwam een soort van scheur. Die liep van haar haren over haar neus naar jeukbeen onder haar linker oog. Met een ruk schoot ze om hoog en sloot Savador in haar armen. Haar ijshanden sloten zich om Savadors armen. Ondanks dat ze wist dat dit nog meer pijn zou doen. Als er iemand nu moest afkoelen was hij het wel. Haar blik stond kwaad alsof ze iedermoment vuur kon schieten. Haar blik gleed naar Mudly toe en gaf hem een wat verzachterende blik. Een zware stem verliet haar keel. 'BIJDE STOP NU!' Ze kneep Savador wat dichter tegen haar aan maar zorgde er wel voor dat de punten Savador niet zouden bezeren. 'SAVADOR HOUD JE EEN KLEIN BEETJE IN WIL JE.' Haar ogen stonden zo streng en doordringend naar de kruin van Savador gericht dat ze lichterlijk trilde. 'HIJ VERTELDE DE WAARHEID.' Haar ogen gleden naar Mudly met de zelfde strenge blik. 'IK BEN JE DANK BAAR, MAAR VRAAG EERST WAT VOOR JE BIJ IEMAND IETS DOET.' Zwaar hijgend stopte ze haar zin waardoor het haar op de kruin van Savador heen en weer wiegde op haar ademhaling. Haar ijsvorm vergde enorm veel engergie maar dat maakte op het moment niet uit. Ze verzwakte haar grip op Savador zodat hij weer wat van haar af kon gaan als hij dat wilde. Haar ogen gleden van de een naar de anderen afwachtend wie de eerste zou zijn die weer ging spreken.

[inspiratie is juist goed xD niet dan?? Ik bedoel ik heb nu ook een boel inspie gehad ]

Mudly keek naar Savador en draaide zich om. "Dan wens ik je succes..." sprak hij kalm. Hij keek niet meer om. De woorden raakte hem wel diep. Echter verstarde hij op het moment dat Savador zei dat hij zijn toestemming in zou trekken. "Pech, ik ben met de studie bezig, stoppen is niet mogelijk..." sprak hij kalm. Zijn ogen hield hij op een willekeurig punt gericht. Zijn schoten haast vuur. Een zware stem deed hem in een ruk omdraaien. Mizore was veranderd van uiterlijk en dat gaf hem de kriebels. De ijzige vorm gaf hem letterlijk de rillingen. Hij luisterde aandachtig hoe Mizore vertelde dat hij de waarheid sprak. Toen Mizore naar hem toe draaide zette hij willekeurig een stap naar achteren. Iets aan deze vorm vond hij angstaanjagend. De woorden deden hem knikken en hij haalde zijn boekje tevoorschijn. Hij keek schuin naar de grond. "Dan zal ik maar gaan, aangezien ik geen toestemming heb om hier te blijven..." zei hij gericht op Mizore. Hij liep richting de deur en pakte de klink vast. Deze duwde hij zacht naar beneden. Hij hoopte stiekem op een reactie van Mizore. Zijn ogen dichtgeknepen wachtte hij gespannen op een mogelijke reactie.

Savador stootte een spottend geluid uit op Mudly's woorden, dat nog het meeste weghad van een grinnik. 'Pech voor jou, jongen. Je leeft nu onder invloed van míjn ingevoerde schoolsysteem. Er is een nieuw tijdperk voor deze school aangebroken. Ik neem je studies, je recht op onderwijs én je bestaan af als ik dat wil. En weet je waarom? Omdat ik toevallig je schoolhoofd ben. Behalve de norm van respect is intelligentie je ook niet meegegeven met je geboorte, zie ik,' reageerde hij krenkend. In de tussentijd dat hij zijn aandacht op Mudly gevestigd had, merkte hij de uiterlijke verandering van Mizore achter zich niet op. Pas toen twee ijzige dingen zich om zijn armen sloten en hij van achteren tegen iets kouds werd aangedrukt, wist hij dat Mizore haar transformatie moest zijn ondergaan. Dat had hij van kleins af aan al bewonderd van zijn grote nicht, maar het was duidelijk dat er nu een tandje bij was gezet. Deze, haast, volledige vorm had hij nog niet eerder ervaard. Savador deed een poging zich los te rukken, maar moest de handeling overzetten naar een luid gekerm toen hij de kou ook tot diep in zijn wervels voelde binnendringen. Toen de pijn weer wat afzwakte, kwam hij licht hijgend weer op adem. 'Dat hoef je me niet te vertellen,' sprak hij nog nahijgend toen Mizore duidelijkmaakte dat Mudly de waarheid vertelde. 'Het kan me niets schelen of hij nu de waarheid tegen me spreekt of niet. Jullie denken zeker dat ik me daar over druk maakte? Hoe blind jongeren tegenwoordig zijn.. Het lijkt me toch duidelijk dat ik hier praat over het feit dat dat joch beweerde zogenaamd 'niet met jou te gaan', en niet of hij je nu gered heeft of niet. Gebruik je verstand!' Het was ergerlijk dat ze zich beiden vergisten over waarom hij zich hier nu boos had staan maken. En het was nog ergerlijk om het achteraf uit te moeten leggen omdat ze beiden te blind waren om dat te begrijpen. 'Ik doe alles voor je. Altijd al,' begon Savador daarna zwak te spreken. 'En is dit wat ik ervoor terug krijg? Dat de schuld op mij wordt geschoven terwijl ik hier voor jou uit mijn slof schiet en je met alle moeite verdedig? Ik had beter van je verwacht, Mizore.. veel beter,' zei hij er nog zachter achteraan, dat laatste op een bedroefde toon. Hij had uit teleurstelling zijn ogen even gesloten, maar hij opende ze weer om zich tot Mudly te richten toen hij op het punt stond te vertrekken. Hij verliet de zaal echter niet direct, maar bleef met zijn hand op de deurklink stilstaan alsof hij op iets wachtte. 'Wel? Waar wacht je op?' klonk het abnormaal kalm van Savadors kant. 'Ga!' siste hij er later intimiderend achteraan.

Mizore keek naar de kruin van Savador Terwijl hij sprak. 'Ik snap heus wel wat je bedoeld.' Haar ijshand lied een arm van hem los en aaide hem zonder hem kou te geven over zijn hoofd. De kwaadheid in haar ogen was totaal verdwenen nadat Savador aan zijn zachte zwakke woorden sprak. Het aaien oven zijn hoofd was nu teer en zachthandig ondanks haar ijsvorm. De laatste woorden van Savador waren een shock voor haar. Zo groot als ze konden worden werden haar ogen groot maar haar ogen gleden naar Mudly. Haar wenkbrouwen duwde zich in het midden omhoog naar elkaar toe en bewoog haar lippen in het woord 'Sorry'. Met een trieste blik keek ze weer terug naar Savador en staarde hem aan zonder iets te zeggen og te doen. Haar hand die de heletijd zijn hoofd had geaaid had ze nu naar beneden laten zakken en op zijn schouder tot rust gelaten. Doordat ze in ijsvorm was was het nu voor haar onmogelijk om te huilen, maar als ze het zou kunnen zouden er nu twee grote watervallen naar bedenen stromen. Ze wist niet meer wat ze moest doen. Savador was teleugesteld en boos. De drang om hem te knuffelen en heel zijn lichaam lieferlijk tegen haar aan te drukken was groot, maar ze durfde het niet. Loslaten was ook geen optie zolang ze hem vast had wist ze dat hij haar zou vergeven. Dit was iets wat ze nooit had willen horen van hem. Altijd had ze dit gebrobeerd te vermijden, maar ze was er uiteindelijk in gefaald. Ze durfde niet eens meer iets tegen hem te zeggen, of nog maar haar ijzige pink te bewegen.

Mudly draaide zich nog kort om maar bedacht zich. Het beste was nu om te vertrekken en hun alleen te laten. Savador's reactie deden hem zijn vuisten ballen. Een lichtte traan stroomde over zijn wang. "Wat heeft je zo gemaakt zoals je nu bent...." stamelde hij. "Laat maar, dat hoef je niet eens te beantwoorden..." mompelde hij. Mudly sloeg zijn hand naar beneden en opende deze. Uit zijn hand schoten vlammen die hem omarmde. En in deze snelle beweging was Mudly uit het zicht verdwenen. Hij kwam in dezelfde houding tevoorschijn uit een steekvlam. Nu was hij in de woonkamer. Hij beet zijn kaken op elkaar. Hij vond het genoeg geweest. Hij snapte niet hoe mensen zo kunnen reageren. Mizore had hem wel bedankt maar wat volgde scrapte net zo makkelijk de dankbaarheid. Hij keek naar de deur. Duwde deze open en liep de gangen op, op weg naar het meer.

Savador sloeg zijn ogen even neer bij het horen van Mizore's woorden, en vroeg zich diep in gedachten af of ze inderdaad wel snapte wat hij bedoelde. Ergens betwijfelde hij het. Maar hij schrok lichtelijk op toen hij iets strelend over zijn hoofd voelde gaan. Pas later besefte hij zich dat het Mizore's doen was. Hij sloot zijn ogen even en zijn mondhoeken krulden om tot een kleine glimlach terwijl hij zich liet aaien. Die verdween al echter weer gauw zodra hij Mizore's hand niet meer strelend over zijn hoofd voelde gaan, maar nu op zijn schouder rustte. Half draaide hij zich naar haar om om haar een fronsende blik toe te werpen. Nu hij haar gezicht kon zien, zag hij spijt en schuld haar woede overmannen, iets wat hem vertelde ook niet langer meer boos te zijn op haar. Niet dat hij dat nu echt was; het was eerder teleurstelling geweest. Zijn uitdrukking veranderde van zacht naar nors toen Mudly's, voor hem, ergerlijke stem de rust verbrak. In een ruk draaide Savador zich weer naar de jongen toe. 'Zulke vragen zijn niet aan jou om te stellen. Jij kent mij niet, dus je zult mogelijke andere kanten van mij ook nooit of te nimmer léren kennen,' reageerde hij grimmig. 'Daarbij is het nog altijd 'u' voor jou.' Met een hatelijke blik keek hij zwijgend toe hoe Mudly zich liet verdwijnen in een steekvlam, waarna hij zich weer tot Mizore richtte. 'Ik vergeef het je, Mizore,' sprak hij na een kleine stilte. 'Ban die schuld- en spijtgevoelens uit. Daar is geen enkele reden meer voor.' Om zijn woorden kracht bij te zetten, schonk Savador haar er een klein bemoedigend glimlachje bij.

Mizore bleef met grote ogen naar de kruin van Savador kijken. De woorden van Mudly en Savador drongen niet meer tot haar door. Het zicht van Savador's kruin vervangde zich door de ogen van hem. Met grote ogen bleef ze hem aan kijken. Maar zelfs nadat hij het haar vergeven had bleef ze zo zitten. Pas na een paar minuten drong het tot haar door en een kinderlijke glimlach kwam op haar gezicht. Haar ijsvorm ging weer terug naar de staat die Savador al kende. Haar handen bleven het zelfde maar de scheur op haar gezicht werd kleiner en was nu nog maar net te zien onder haar haren op haar voorhoofd. De puntige ijslaag om haar huid heen verdween ook en haar ogen kregen wat meer een ijsblauwe kleur. Voorzichtig legde ze haar hand van zijn schouder op de zijkant van zijn gezicht en drukte hem wat steviger tegen zich aan. Een kleine traan van opluchting rolde zachtjes over haar wang.

[ sorry voor de late post, maar je weet de reden
ook sorry voor de korte post, ik ben een beetje het verhaal kwijd DX]

In kalmte bleef Savador zijn nicht aankijken na het haar vergeven te hebben. Mizore leek er nogal wat stil van te zijn, of snapte niet geheel waarom het haar zo eenvoudig vergeven werd. Niettemin bleef hij zijn geruststellende glimlach aanhouden in de korte stilte die volgde, waarbij ze alleen maar stil in dezelfde houding bleef zitten, haar ogen hem groot en roerloos aankijkend. Toen er uiteindelijk een glimlach op haar gelaat doorbrak, werd zijn eigen glimlach ook wat breder. Hij zag haar veel liever opgepept dan somber. Wat opgelucht keek hij toe hoe Mizore's ijsvorm langzaam maar zekerde verminderde, naar de vorm die hij wel kende. Savador voelde haar ijzige hand tegen de zijkant van zijn gezicht en liet zich tegen haar aantrekken. Voorzichtig draaide hij zich wat meer naar haar toe om zijn armen kort om haar heen te slaan en haar over haar rug te wrijven. 'Het is al goed,' suste hij zacht in haar oor, wetend dat ze nu tranen liet. Na een klein moment week hij weer terug en veegde met zijn duim glimlachend de traan van haar wang. Er was geen reden meer voor verdriet. Hij zou haar altijd bijstaan, ongetwijfeld de situatie.

Mizore merkte dat toen het door drong en begon te glimlachen Savador dat ook deed. Eigenlijk wilde ze hem niet meer loslaten maar de zorgzame duim van Savador langs haar wang lied haar wat blozen. De woorden in haar oor die hij gesproken had had haar ook een warm gevoel van binnen gegeven. Met een blozend gezicht bleef ze hem aankijken. De drang om hem nu weer te gaan zoenen was groot, maar ze wist dat Savador weer in problemen zou komen als ze dat zou doen. Dat Diva boos op haar zou worden maakte haar niks uit, maar Savador mocht niet meer problemen krijgen en al helemaal niet van haar. Haar ijshand strijkte voorzichtig door zijn haar. Het lukte haar nu niet om stil te zitten of uberhoupt (sorry weet echt niet hoe je het schijft) los te laten. De tranen in haar ogen waren wat weg getrokken. Haar kaak was wat gaan trillen van het inhouden van haar gevoelens, maar ze wist dat ze het gewoon niet mocht doen.

Glimlachend bleef zijn blik nog een hele tijd gevestigd op Mizore's egale gezicht, nadat hij weer wat teruggeweken was. Omdat ze beiden niets te zeggen hadden viel er een korte stilte, waarin Savadors goudkleurige ogen gefixeerd bleven hangen op haar wangen. Ze bloosde. De lichte verkleuringen staken fel af tegen haar blanke huid. Langzaam dwaalde zijn blik weer af naar omhoog, om haar ijzige ogen weer te herontmoeten. Hij wist momenteel al wel wat ze voor hem voelde, en hij zou het beantwoord hebben als hij Diva daarmee niet zou kwetsen. Al was het alleen maar om Mizore het gevoel te geven dat er toch iemand was die om haar gaf. Om haar gelukkig te zien vond hij belangrijk, net als dat hij er naar trachtte Diva, Madeline en ook Ephony gelukkig te zien. In een roerloze positie liet Savador zich door zijn haren strijken; het drong enkele seconden later pas tot hem door dat Mizore het met haar ijshand deed. Toen hij met zijn gedachten weer terug was bij het hier en nu, krulden zijn mondhoeken om tot een haast warme glimlach. 'Kom,' zei hij zacht terwijl hij een hand op Mizore's schouder legde en naar de rand van het bed schuifelde, alsof hij er op doelde dat ze zijn voorbeeld over moest nemen. 'Dan gaan we wat eten. Je hebt het nodig nu. Een beetje aansterken kan geen kwaad.' Toen het Savador eenmaal gelukt was weer met beide benen op de grond naast het bed te staan, draaide hij zich glimlachend om en stak zijn hand behulpzaam naar Mizore uit.

Mizore bleef bijne gehypnotyzeerd de haren van Savador strelen. Beiden zijden ze niks, maar ze vond het wel fijn zo. Ze volgde met haar ogen iedere beweging alles was Savador deed. De blosjes werden wat groter toen Savador zijn hand op haar schouder legde. De drang om hem te zoenen werd even groter. Haar emotiloze blik ging naar vragend toen Savador uit het bed stapte, maar nadat hij zij dat ze wat moest eten begreep ze het beter. 'Je weet dat ik mijn ijsvorm nu niet uit kan he?' Met haar ijsklauw pakte ze voorzichtig Savadors hand vast en schuifelde naar de rand van het bed. Voorzichtig stond ze op. Even waren er twee knakjes te horen van de knieschijven die goed schoten. 'Waar wilde je wat gaan eten dan?' vroeg ze daarna met lichte verlegenheid in haar stem. Ze kreeg het gevoel of ze weer tiener was en net door een hele leuke jongen uit was gevragen. Een onverwachte sierlijke glimlach kwam er op haar mond. Heel even uit zenuwen keep ze zachtjes in de hand van Savador. Ze was ook eigenlijk niet vanplan deze los te laten. De warmte van zijn hand voelde warm en vriedelijk aan. Ze wist natuurlijk wel dat hij om haar gaf, maar de warmte van zijn lichaam, op dit moment zijn hand, versterkte het nog net iets meer.

Afwachtend bleef hij met een uitgestoken hand uitnodigend staan. Mizore's ijshand die ze in de zijne schoof voelde koud en kil aan, ging nauwelijks samen met zijn vuurmagie. Maar Savador negeerde het; hij vond haar weer terug op been helpen even belangrijker dan zijn eigen behoeftes. 'Je wordt wel weer de oude,' stelde hij zacht gerust als reactie op haar woorden terwijl hij haar voorzichtig overeind trok. Zijn mondhoeken krulden lichtjes om tot een klein pijnlijk glimlachje bij het horen van de twee knakjes, alsof hij het zelf ook kon voelen. Savador richtte zijn slangachtige ogen weer op die van Mizore bij het horen van haar vraag. 'Het maakt niet uit waar - als jij maar iets binnenkrijgt en weer op krachten komt. Een hartstilstand lijkt me niet niks,' antwoordde hij terwijl hij zich omdraaide. Zijn blik gleed even naar beneden toen hij merkte dat Mizore zijn hand nog vasthad. Hij glimlachte haar kort liefdevol toe. 'Wat lijkt je een fijne plek om te eten? Als je het wenst mag je ook gerust hier wat bijkomen, dan kom ik je wel wat eten brengen.' Zachtjes kneep Savador terug in Mizore's hand, meer als doel dat ze zelf mocht kiezen wat ze het fijnste vond en hij geduldig haar antwoord zou afwachten.