Hoewel ze reistochten per shuttle niet gewend was, kon Sairi niet anders zeggen dan dat ze reis voorspoedig was verlopen. Misschien een tikkeltje oncomfortabel, als ze heel kritisch op de rit terug moest kijken, maar verdere op/aanmerkingen had ze er niet op.
Haar aankomst in de school was echter een wat minder plezierige ervaring te noemen. De enorme hoeveelheid aan diverse magiesoorten waren een behoorlijke klap op haar oriëntatie. Alsof ze een parfumwinkel was ingestapt. Er waren zoveel verschillende energieën en invloeden, dat ze licht nauwelijks van duisternis kon onderscheiden. Het zou vast ook wel een aantal weken duren voordat haar zintuigen eindelijk aan de diversiteit gewend zouden raken. Tot die tijd zou ze maar dagelijks wat aspirines moeten slikken om die hoofdpijn tegen te gaan.

Hopelijk is het wat minder erg in Erdore, dacht het vrouwelijke wezen, starend naar de deur die haar de kamer in zou leiden. De toren was geen hangplek voor de studenten en al het andere gut wat dagelijks bij de school rond waggelde, dus wellicht dat de energieën hier wat milder voor haar waren. Het was in elk geval al een gegeven dat haar zintuigen hier wat makkelijker het verschil tussen de magiesoorten herkenden. En hopelijk is deze Heer niet zo een luiwammes als zijn voorganger. Hoewel ze de vorige Legendarische Magiër nooit heeft mogen ontmoeten, had Sairi wel vele verhalen over hem gehoord. En lang niet alle verhalen hadden complimentjes en woorden van bewondering als inhoud. “Lui, wapenfreak, oorlogsmaniak,” waren enkele woorden die vaak genoeg in het gemeentehuis op Gren waren gevallen. Documentenwerk duurde ook altijd wéken voordat hij ze eindelijk terug opstuurde, wat altijd weer voor zware hectiek zorgde op de woudplaneet. Sairi had hem nooit gekend, maar ze kon niet zeggen dat ze het spijtig had gevonden toen hij afstand had gedaan van zijn rang.
Maar, dat was verleden tijd. Er was nu een nieuwe heerser. Een nieuw gezicht, nieuwe kansen en mogelijkheden voor de planeet. En natuurlijk ook voor haar, als nieuwe adviseuse. Ze mocht de fouten van zijn voorganger niet gebruiken om al meteen negatieve gevoelens op te wekken. ‘Beginnen met een schone lij,’ zoals de mensen dat altijd zo mooi wisten te vertellen.
Nog even spiekte de vrouw snel op haar zilveren horloge. Perfect, ze was precies op schema. Zoals het hoorde. Op die manier zou ze in elk geval al een goede, eerste indruk achterlaten. Op het ritme van een hartslag tikte ze vier keer met het gewricht van haar wijsvinger op de deur. De luide slagen werden door de stilte in de gangen van de toren doorgedragen in echo’s. Voorzichtig greep de vrouw de deurklink al vast en opende ze de deur, tot hij op een kiertje open stond. “Mijnheer, Sairi Lennox, uw nieuwe adviseuse,” stelde ze zichzelf vanachter de deur alvast voor. Haar stem was helder en duidelijk, zonder dat er verder een emotie in aanwezig was. Hij was neutraal, zakelijk, want daar was ze hier voor. Ze was hier om haar rang te vervullen, niet om over koetjes en kalfjes te komen kletsen.

Nog net voor de klap op de vloer klonk, was Sairi naar binnen getreden. Nog net kon ze een glimp van de sprong opvangen, waardoor haar eerste oordeel getrokken kon worden. De eerste indruk stond er. Positief? Eh, niet geheel, maar zijn naam stond ook niet direct in het rood in haar hoofd. Nóg niet. Maar daar kon nog van alles aan veranderen. Het was allemaal nog geen verloren zaak. Nóg niet. En zo wel, dan ben jij er om hem uit de brand te helpen. Vergeet dat niet.
Met de deur achter zich dichtgetrokken, stapte Sairi op de wel erg groen gekleurde Magiër af. Hij gaat wel erg in op zijn element. Met een ferme hand greep ze zijn uitgestoken hand vast, om hem met een stevige greep te schudden. Dat stelde mensen op prijs, had ze geleerd, een stevige handdruk. Dat liet blijken dat je hard kon werken en van aanpakken af wist.  En dat schepte een goede, eerste indruk.
“Ja, Heer Merewode, op Gren hadden ze me al wat geïnformeerd over u.” Haar hand liet het zijne los, waarna ze even de tijd nam om de kamer wat beter te kunnen bestuderen. “Ik vertrouw erop dat ze u ook de brief met mijn info en de datum van mijn komst hebben opgestuurd en dat hij is aangekomen?” vroeg ze terwijl haar ogen langs de circusdecoraties glipte. ‘Apart.’ Viel er in een kamer als deze echt goed te werken? Sairi hield er maar even een scheef hoofd bij. En toen viel haar blik op het bureau. Het bureau wat gedecoreerd was met papierwerk. Op slag wist het vrouwelijke wezen waar haar brief met informatie moest liggen. Waarschijnlijk nog ergens onderop ook, verder onaangeraakt, zonder dat er ooit nog aan gedacht was. ‘Chaotisch,’ was het eerste woord dat door haar hoofd schoot. Nonchalant gleden haar ogen via de onafgemaakte documenten terug naar de Magiër. Deus misereatur.
Even perste ze haar lippen op elkaar, voordat ze de juiste woorden gekozen had. “Mijnheer, het ziet ernaar uit dat u nogal wat werk voor de boeg heeft,” zei ze, om het subtiel te brengen. “Ik stel dus voor dat we kort de nodige zaken met, en óver elkaar bespreken, zodat we beide weten waar we staan en hoe we verder moeten vanaf hier.” Ze wilde zo snel mogelijk aan de slag. Het liefst diréct, maar het zou een hele moeilijke tijd gaan worden als de Heer recht voor haar, niks over haar zou weten. “Ik was er ook van op de hoogte gebracht dat u nog niet eerder een adviseur gehad heeft, dus lijkt het mij redelijk normaal dat u ook de nodige vragen voor mij heeft, niet?”

Hij noemde het ‘onzorgvuldig’. Alsof het een onbeduidende taak was, wat makkelijk aan de kant geschoven kon worden voor andere zaken, die meer in eigen belang vielen. Werkelijk… Het klonk als het excuus van een scholier, die een smoes moest bedenken omdat hij voor de zoveelste keer zijn huiswerk niet gemaakt had. Maar het was hun eerste gesprek, hun ontmoeting, dus ze zou het voor deze keer laten gaan. Voor déze keer. Als hij er nou maar geen misbruik van zou gaan maken.
Met een knikje nam ze zijn uitnodiging om plaats te nemen aan. Met haar benen over elkaar geslagen en haar rug kaarsrecht ging de vrouw op de aangewezen plek zitten. “Water is prima,” reageerde ze op zijn aanbod, alvast bedenkend hoe ze het beste kon beginnen aan haar uitleg. Bedachtzaam liet ze de rangen die ze allemaal moest vervullen door haar hoofd gaan, ze netjes op een rijtje zettend.
“Goed, zoals u inderdaad al zei, ben ik geacht om u advies te geven. Dit geldt voornamelijk voor tijdens vergaderingen, waar ik ten aller tijde aanwezig moet zijn, tenzij dit verboden wordt door een zekere regel. Wanneer dit het geval is, is het uw taak om voor mij een verslag op te stellen, waarin opgenoemd wordt wat er tijdens de vergadering allemaal ter spraken is gevallen. Ik draag ook de verantwoordelijkheid om, met wat kleinere zaken, naar Gren te gaan, de situatie daar te observeren en dan hier terug te keren, om de situatie te kunnen bespreken en te overleggen.”
“Ik lees ook uw beantwoorde documenten en bestanden na, om ze te controleren op fouten, maar ook om te zien of de juiste keuzes zijn gemaakt. Voordat u eraan begint, lees ik ook opgestuurde documenten na, om te zien welke wérkelijk u wat aangaan, of dat ik de handtekening aan de onderkant van het papiertje neer kan zetten. Soms sturen ze uit radeloosheid nogal waardeloze dingen op. Die kleinere trivia zal op die manier dus van uw bureau blijven.”
“In sommige gevallen functioneer ik ook als uw tolk. Ik ben gekwalificeerd in 53 verschillende talen over alle zeven planeten en spreek daarin 32 verschillende dialecten. Het zal misschien niet zo vaak voorkomen, maar er zijn in het verleden verscheidenen situaties geweest waarin ik enkele gesprekken moest vertalen.”
“En een rang die misschien niet zo vaak onder de adviseurs valt, maar die ik wel met me meedraag wegens mijn eigenlijke magie, is uw beschermer. Vuurmagie is uw zwakte, zoals dat algemeen bekend is. Maar ik beheers deze magie volledig, waardoor ik u ertegen kan weren, mocht dit nodig zijn, natuurlijk. Het is wellicht niet op het niveau van een Legendarische Magiër, maar mijn vaardigheden hierin kunnen altijd van pas komen.”

Even bleef Sairi weer stil, bedenkend of ze nog iets vergeten was. “Het klinkt allemaal misschien als veel, maar dit is vooral omdat u nog niet zo lang de rang op uw schouders draagt. Ik moet u hierin wat meer begeleiding geven, maar door de jaren heen zal dit, als het goed is tenminste, steeds minder worden. Het is allemaal voor extra zekerheid, niks persoonlijks, begrijp me alstublieft niet verkeerd. Maar we hebben in het verleden zoveel onafgemaakte, of slordig-ingevulde documenten teruggekregen op Gren, dat we er wat voorzichtiger mee geworden zijn. De Magiërs werden in het verleden ook nogal wat in het diepe gegooid en dat proberen we op deze manier wat meer uit de weg te gaan.”
Na het hele verhaal schraapte ze even haar keel, blij dat dat verhaal eindelijk achterwegen was. Dat zat er in elk geval weer op.
“Mocht u verder nog vragen hebben over de zaken, hoor ik dat natuurlijk graag. Schroom niet, daar ben ik hier immers voor. Maar eerst zou ik zelf ook wel wat van u willen weten, Heer Merewode. Wat weet u precies van mij?” Het was belangrijk voor haar om te weten in hoeverre hij bewust was van haar verhaal. Wist hij al waar ze vandaan kwam, waarom ze naar Gren was gegaan, wat haar ervaring was in het bestuur en vooral; wát ze was. Ze wilde het weten. Ze wilde weten waar ze stond in zijn boekje. Dat was belangrijk voor haar in hun samenwerking.

Haar verhaal was klaar. Haar woorden hadden haar rol duidelijk gemaakt. Haar woorden lieten het klinken alsof ze zijn oppasser was. En eigenlijk was dat niet heel ver van de waarheid te vinden. Ze moest hem in de gaten houden, zijn beslissingen sturen en zo indirect leiden. Voorkomen dat hij fouten zou maken. Hij representeerde een planeet, waarbij hij de nodige stappen met zorg moest nemen. Stappen die zij voor hem uit zou leggen en die hij alleen maar hoefde te volgen. Hij hoefde alleen maar te volgen…
Terwijl de Magiër tegenover haar zijn zegje deed, nam Sairi het moment om het glas met water aan haar lippen te zetten. Met een paar grote slokken werkte ze bijna de gehele inhoud van het glas weg. Zachtjes zette ze het glas neer op de bijzettafel, terwijl ze zijn woorden tot zich liet keren. Hij wist nauwelijks wat van haar. Mooi. Ze had er helemaal niks aan als hij elk detail van haar zou weten. Dat wekte vaak alleen maar de standaard ‘het spijt me zo voor je’ reacties op. En ze had genoeg van die menselijke sympathieën. Lege woorden, niks meer dan lucht, gesproken met het grootste gemak. Die woorden wogen nooit iets, omdat ze geen ware emotie of betekenis in zich meedroegen. Waardeloos.
Eén ding moest ze echter nog wel bij hem kwijt. Het was informatie wat net iets te belangrijk was om achter een zwijgzame blik verborgen te houden. Het enige wat ze nog met hem zou delen voor vandaag. Nog één verhaaltje van haar kant. Daarna zou het tijd voor zaken zijn. Dan zou ze eindelijk aan het werk kunnen en beginnen aan waar ze hiervoor was gekomen.

“’Draic Kin’, een term waar u wellicht eerder van gehoord heeft?” begon ze aan haar –hopelijk- laatste uitleg. “Het is een term die vandaag de dag gebruikt wordt als benaming voor een drakenras van Razen, van al vele millennia oud, míjn drakenras. Een ras dat bijna uitgestorven is. Ik behoor tot dat oude ras. Wellicht dat u al eens eerder gehoord heeft van de drie Draic Kin die deel uitmaken van het bestuur van Gren?” Ze wachtte niet op een bevestiging van hem. “Ik ben daar één van. Hoewel ik al voor een aantal jaar niet meer mijn drakenvorm heb aangenomen. Ik houd het onder de mensen liever wat… simpeler, als u me goed begrijpt. Maar, wat ik hiermee duidelijk probeer te maken is dat ik soms wellicht nog wat moeite kan hebben met mensen en hun manier van doen. Ik heb uw ras voor vele jaren onderzocht en heb veel geleerd, maar ik kan niet ontkennen dat ik zo nu en dan nog steeds voor enkele raadsels sta.” Even viel de vrouw stil en wreef ze met haar duim over haar knokkels. Voelde ze aan hoe de huid met gemak heen en weer schoof. Zo zacht en kwetsbaar… ze haatte het. Nog steeds. De zwakte van het lichaam waarin ze zich verscholen moest houden. En dat zou ook nooit veranderen.
Haar blik richtte zich weer op de ogen van de Magiër voor haar, waar ze naar de juiste woorden zocht. “Wellicht dat we elkaar op die manier wat bij kunnen brengen. Ik, als u adviseuse, ligt u in over de nodige taken en stand van zaken, terwijl u mij wat meer opheldering kan geven over uw soort.” En daarmee sloot ze haar eigen verhaal af.

Haar ogen dwaalde bewust weer af naar het rommelige bureau. Hetgeen waar ze het eigenlijk nu wel eens over wilde hebben. Genoeg gezwets over haar persoonlijke zaken, ze wilde aan het werk. “Goed, mochten er verder geen vragen meer over de eerder genoemde zaken zijn, zou ik nu graag het nodige willen bespreken over dát.” Met haar blik nog firm op de werkplek gericht, gaf de vrouw een aanwijzend knikje naar de stapels met papieren. “Zou ik mogen weten wat de oorzaak van de achterstand is? ‘Afleiding’, noemde u het, weet ik me te herinneren.”

De ongemakkelijkheid die in de lucht hing, ging Sairi haar zintuigen niet voorbij. De typische geur van een eerste ontmoeting hing erin. De typische geur van ‘Hallo, wij moeten met elkaar samen gaan werken voor god mag weten hoelang en we moeten het er maar mee doen.’ Het maakte de ontmoeting stijf en geforceerd. Iets waar de machtige Magiër nogal te doen mee leek te hebben. Sairi blies het gevoel in zoverre gewoon van zich af. Ze was bijna altijd zakelijk en daarbij wat stijver en harder in haar houding. Toonde daarbij vaak gebrek aan ware emotie, werd haar wel eens verteld. Maar dat was altijd advies van mensen geweest. Mensen die, naar haar mening, juist veel teveel in op hun emoties gingen. Iets wat alleen maar in de weg kon zitten. Onprofessioneel, noemde ze het om je door zoiets te laten leiden.
Heer Merewode leek, naar het gevoel wat Sairi eruit oppikte, hier ook wat problemen mee te hebben. Hij maskerde het enkel wat beter voor zichzelf. Prima, zolang hij het zo maar hield en hij zijn emoties niet zijn oordelen zou laten overschaduwen. En zo wel, zou zij er altijd nog zijn om hem daarin bij te sturen. Hoe vreselijk hij het ook mocht gaan vinden dat ze geen enkel woord dat hij zou uitspreken onbeoordeeld aan zich voorbij zou laten gaan. Hoe vreselijk hij haar er ook om mocht gaan haten. Hoeveel ruzie ze er ook om zouden krijgen. Het was haar taak, daar was ze hier voor en hij zou dat moeten accepteren.

Met ongemak kreeg de vrouw antwoord op haar vraag. Een antwoord die er niet zo soepel uit kwam. Het leek alsof hij elk woord zorgvuldig uitkoos, alsof hij niet goed wist hoe hij haar dit moest brengen. Begrijpelijk, als je naging wat zijn antwoord was. Hij liet zijn belangrijke werk liggen, voor een of andere speurtocht? Dat idee werkte Sairi haar wenkbrauwen in een lichte, verontruste frons. Een belangrijk iemand, werd het genoemd. Hoe interpreteerde hij de term ‘belangrijk’ hierin? Was het iemand met status en bepaalde invloeden die vermist was? Ze had daar geen melding van gekregen op Gren. En als het iemand was met een status, had zij er toch wel lucht van gekregen? Het bestuur kon zoiets niet voor haar verbergen, zelfs niet in de laatste paar dagen, toen ze meer bezig was geweest met haar overplaatsing hier naartoe. Was het dan een persoonlijk akkevietje? Een vriend die het even niet meer zag zitten en even van de kaart wilde? Dat idee klonk nog dommer. Persoonlijke affaires voor taken plaatsen was bijna een zonde te noemen. Dan hoopte ze maar dat ze niet was ingelicht en dat er iemand met een rang verdwenen was. Hoewel het haar onwaarschijnlijk leek, hoopte ze er vurig op.
“Mag ik vragen, naar wie precies?” Omhoog gerezen vanuit haar stoel begon de vrouw met trage, lange passen naar de Magiër te lopen, waarbij de hakken van haar laarzen bij elke stap een luide ‘klak’ lieten horen. Armen over elkaar geslagen hield Sairi haar blik op hem gericht. “Heeft u deze taak gekregen van Gren? Heeft u tips gekregen over waar de persoon wellicht kan zijn? Familie? Vrienden die wat meer weten?” Ze maakte het voor nu haar taak om erachter te komen wie het was en hoe belangrijk deze zoektocht nou werkelijk was. Als het een persoonlijk geval was, zou ze dat direct uit de heer zijn hoofd proberen te praten. Er waren belangrijkere zaken gaande op Gren en dat hoorde hij te weten. Maar, als het iemand met een status was, zou ze alle informatie door moeten geven aan Skoll en Yora, zodat die voor haar konden zoeken. In de zin van vertrouwen lag het natuurlijk wat comfortabeler bij haar eigen ras en goede vrienden.

Het was dus een persoonlijke zaak. Anders zou hij niet zo agressief naar haar reageren. Zij wilde dingen weten, dook met haar neus in zaken die hij liever voor zichzelf hield. Hij vertrouwde haar niet. Hij wilde haar hier niet. Maar helaas voor hem zaten ze nog wel even aan elkaar vast, of hij dat nou wilde accepteren of niet. En hij kon haar tijdens hun samenwerking van alles proberen weg te duwen, of haar aanwezigheid accepteren en haar gewoon haar werk laten doen. En Sairi prefereerde natuurlijk dat laatste. Hij moest zijn plek kennen, maar ook het hare.
Haar gezicht bleef strak tijdens zijn uitbarsting. Woede, wanhoop, angst voor wat er zou gaan komen, ze kreeg het allemaal over zich heen vanuit zijn houding. Typisch geval van iemand die niet wist wat ie moest doen, de zaken opgekropt had gehouden en het op de eerste de beste persoon die hem tegen de haren instreek afreageerde. Alsof ze met een klein kind te maken had. Haar tanden knarste over elkaar, maar haar uitdrukking hield zich verder in de plooi. Hoe hard ze hem eigenlijk ook in het gezicht wilde slaan en hem wilde vertellen dat hij moest stoppen met zichzelf aan te stellen, maar haar gelaat bleef in diezelfde houding; strak. Strak, met een zekere kalmte over zich heen. Een zekere kalmte die de heer nu hard miste. Zijn stem was misschien hard geweest, maar het was zijn lichaam die nu werkelijk aan het schreeuwen was. In een mum van tijd had hij een verandering ondergaan, alsof hij door de tijd was gereisd en hij een aantal jaar erbij had gekregen. Hij voerde een gevecht binnen in zichzelf. Een gevecht die hem verscheurde. En hij was niet al te goed in het verbergen.

Maar Sairi veranderde niet. Zijn blik kon haar volsteken met duizenden naalden, haar scherp duidelijk willen maken hoe woedend hij was en hoe vreselijk hij dit alles vond, maar zij zou ongeroerd blijven. Standvastig als een berg. De wisselvallige buien van mensen over zich heen krijgen was iets wat bij haar functie hoorde, zeker nu, als adviseuse, kon ze het vermoedelijk wel bijna in haar dagelijkse planning gaan zetten. Het hoorde bij mens zijn, viel niks aan te doen. Hoe graag ze ook zou willen dat er weldegelijk iets aan viel te doen, hoe graag ze ook in die hersenpan zou willen knoeien om die over-emotionele functie uit te kunnen zetten, ze hield zich staande als een rotsblok. Het zou vanzelf wel weer overwaaien. Hij zou vanzelf wel weer vatbaar worden voor beredenering. Maar tot die tijd was het kaken op elkaar en kop omhoog. Gewoon maar laten gaan, hoe pijnlijk het ook voor haar trots mocht zijn.
Zijn woede was nog niet volledig verdwenen, maar hij was in elk geval bij zinnen genoeg om zich op andere zaken te richten. Gelukkig, ze had nog niet helemaal te maken met een vijfjarige. Hij greep naar de documenten, waar hij in zijn woedende bui vast goed doorheen kon gaan spitten. En zij maakte geen bezwaar. Bezigheden ebde vaak genoeg driftbuien bij mensen weg, ze had het vaker gezien. En op deze manier kwam er ook nog eens wat werk af. Prima.
Met grote stappen overbrugde het vrouwelijke wezen de afstand tussen haar en het stapel nieuw aangewezen werk. Met rustige bewegingen pakte ze het op, bladerde ze er rap doorheen, voordat ze zich weer op de heer richtte. “Ik zeg alleen nog dit; wanneer zaken als deze uw werk over beginnen te nemen en ik dat ga merken, ben ik genoodzaakt er ook míjn probleem van te maken. Dat is mijn werk en zelfs u heeft daar het recht niet op me dat te ontnemen. Dat, en ik ben uw adviseur, leuk of niet. En ik kan geen goed advies geven als ik niet vertrouwd word. Ik ben hier om te helpen, maar als ik niet binnen gelaten word, kan ik ook niet veel meer doen.” Daarmee eindigde het voor haar. Ze draaide zich weer om en keerde terug naar haar eerdere zitplaats, waar ze het eerste pak door zou gaan lezen. Haar eerste werkdag was zo officieel begonnen.