A ghost from the past || Jareth

Met een grote glimlach op haar gezicht liep ze verder door de Jolly Jester. Sinds ze voor haar stage naar Starshine Academy was gekomen, was deze plek één van Emori’s favoriete uitgaansgelegenheden. Nu ze inmiddels al een paar maanden op de school verkeerde, was ze hier een bekender gezicht en groette ze de ene, na de andere stamgast die haar bekend voorkwam en was niet bevreesd om een praatje te maken waar ze kon. Als de sociale vlinder die ze was, voegde ze zich wel in iedere babbel, rolde er natuurlijk in en wist zich uiteindelijk even soepel weer uit het gesprek terug te trekken, zodat ze verder kon wandelen om te zien wie zich nog meer in de ruimte bevonden. Daarbij wilde ze op tijd naar voren lopen, omdat er vanavond een liveband zou zijn en ze goed uitzicht wilde hebben vanuit oprechte nieuwsgierigheid naar de bandleden en hun muziek.
Eenmaal in de buurt van het podium aangekomen waar de band al aan het inspelen was, vond ze een ander bekend gezicht: Lou. Door haar bijna wekelijkse bezoeken aan de Jolly Jester, was ze op een avond eens met hem aan de praat geraakt en had zo geleerd dat hij medeverantwoordelijk was voor het organiseren van de speciale evenementen, zoals karaokeavonden, thema-avonden en nu ook de liveband. Haar glimlach verbreedde ongemerkt toen het haar opviel dat hij zoals gewoonlijk weer met de handen in het haar stond, omdat er altijd wel iets vlak van tevoren mis leek te gaan wat de hele avond in gevaar bracht. Voor iemand met zijn functie was de man niet bijzonder stressbestendig. Om hem ietwat gerust te stellen, knoopte ze het gesprek aan en peilde wat er dit keer mankeerde. Ah: de zanger miste. De persoon in kwestie was zoekgeraakt op weg naar de Jolly Jester. Er werd vermoed dat er oponthoud was geweest in zijn reis naar Oak’s Field, maar aangezien de rest van de band eerder was vertrokken omdat hij nog afspraak had, konden ze niet met zekerheid zeggen wat er precies aan de hand was en of hij überhaupt vanavond nog zou verschijnen. Ze moest toegeven dat dit een logische reden was voor paniek. Automatisch begonnen de radartjes in haar hoofd direct te werken, zoekend naar een oplossing, al was dit in feite verre van haar verantwoordelijkheid. Maar.. Emori zou Emori niet zijn als ze niet bij wilde springen als de nood hoog was. Eens zien… Konden ze de zanger op de één of andere manier bereiken? Hm… Nee. Niet direct. Konden ze het publiek bezighouden? Maar hoe? De muziek stond al aan en leek hen voldoende af te leiden, maar de hoofden bleven zich naar het podium draaien en wat als de zanger in geen uren zou komen opdagen? Was er dan… vervanging mogelijk?
Vervanging…
Hm…
“Wat voor nummers spelen jullie zoal?” klonk daar plots haar melodieuze stem weer, terwijl ze zich nu tot Lou en de bandleden richtte. Wat aarzelend en verward noemde de gitarist een aantal nummers op, waarvan Emori in ieder geval de helft wel herkende. Ze knikte begrijpend en stak uitnodigend haar handen uit naar de man. “Mag ik…?” Grote ogen waren op haar gericht toen ze het instrument in zijn armen aannam en een korte melodie speelde. “En deze? Het is Puffoons. Een ouder nummer.” Er werd wat weifelend, maar bevestigend geknikt.
“Em… Wat je ook van plan bent, doe het niet.” bromde Lou ondertussen die de bui al zag hangen en bang was voor de mogelijke afloop, maar Emori wuifde het luchtig weg.
“Het is dit of… een teleurgestelde menigte. Als mensen achteraf bij je komen klagen, mag je ze naar mij doorsturen.” prevelde ze geamuseerd en klom onbeschaamd het podium al op.
Gedempt protest toonde dat de man -al dan niet met enige weerstand- toegaf bij gebrek aan een betere oplossing. Spontaan veranderde haar glimlach in een kleine grijns, terwijl ze de bandleden nog het één en ander toefluisterde en overlegde.
Zodra het nodige besproken was, begaf ze zich plotseling naar voren om in het licht te stappen en zichzelf kenbaar te maken aan alle aanwezigen. “Een goedenavond, dames en heren.” schalde plotseling haar liefelijke stem door de hele ruimte. De personen die haar kenden, keken wat verrast op om uit het niets de vrolijke, jonge vrouw op het podium aan te treffen op een manier alsof ze er elke week stond. “Helaas moeten we nog even langer wachten op de werkelijke show van vanavond…” Zoals verwacht klonken er enkele teleurgestelde geluiden. “…maar om jullie hier niet voor niets te laten zijn zolang, hoop ik dat jullie er geen bezwaar tegen hebben als ik even inval.” Met het gemak alsof ze een waar podiumbeest was, wandelde ze onder het spreken wat heen en weer met de microfoon in de hand, zonder dat het haar leek te deren wat mensen wel of niet van haar dachten nu. Haar zelfverzekerdheid en opgewekte uitstraling zorgden er juist voor dat haar aankondiging wel in de smaak leek te vallen. Of… misschien kwam dat ergens ook door de zwarte cocktailjurk die ze vanavond had aangetrokken, haar lange, lichtbruine haren die bij iedere beweging sierlijk heen en weer dansten en twee intrigerende, hazelnootbruine ogen die nieuwsgierig de zaal observeerden, alsof ze recht door je heen leken te kijken. “Oh, en Lou geeft een rondje om het goed te maken.” kon ze het niet laten om er nog vlug aan toe te voegen, met een speelse knipoog naar de man om hem te plagen wat voor gelach zorgde. Gelukkig werd zijn uitroep uit puur protest snel gesmoord door het gejuich uit de zaal, gevolgd door de drummer die aftelde om het afgesproken lied in te zetten. Als vanzelf begon Emori op het juiste moment te zingen, schudde haar haar nog eens goed los en ging direct op in de muziek.

Het liedje:

De jurk *Klik*

Het was dat hij Bree al jaren kende. En dat hij voor het eerst sinds een maand eindelijk echt een avond vrij had. Geen gespijbel van werk wat nog op hem lag te wachten of toch net een minuutje langer ergens blijven plakken zodat hij nog maar net op tijd bij de volgende vergadering kwam. Deze avond had hij een keer helemaal niets. Dat betekende niet meteen dat Jareth het voor zichzelf kon rechtvaardigen om in Oak's Field te zijn. Want ook al had hij misschien geen belangrijke afspraken om na te komen of documenten of te schrijven, er lag altijd wel iets op hem te wachten. Maar toen Bree persoonlijk op de school was langs gekomen met de mededeling dat haar band vanavond in de Jolly Jester zou optreden en of hij wilde komen kijken had hij geen nee tegen haar kunnen zeggen. Hij had de laatste paar keer ook al af moeten zeggen en hij wilde haar niet nog een keer teleurstellen. Dus daar zat hij. Enigszins in de buurt van de bar en bij de dansvloer vandaan. Daar had hij niet echt behoefte aan, om daar tussen getrokken te worden. Pas toen hij op zijn schouder getikt werd draaide Jareth zich om, achter hem het lachende gezicht van Bree. Haar rechte afgeknipte pony hing zowat voor haar bruine ogen en ook de rest van haar zwarte lokken waren langer dan hij zich kon herinneren. Hoe lang had hij haar al niet gezien. Op haar rug hing haar basgitaar. Dat was dan tenminste nog steeds hetzelfde ding als waar hij haar jaren geleden voor het eerst mee had zien optreden. 'Je bent er!' De oprechte verrassing in haar stem stak een beetje. 'Ik kon het niet maken om nog een keer af te blazen. Niet na de laatste keer,' antwoordde hij naar alle eerlijkheid. De grijns bleef op Bree's gezicht staan. 'Ik was je persoonlijk komen halen,'
'Moet jij niet op het podium staan? Ik geloof dat jullie over een paar minuten moeten beginnen,' vroeg hij daarna. Daar verdween de grijns wel van. 'Ik zou wel willen, maar onze zanger is spoorloos en gaat het waarschijnlijk ook niet meer redden vanavond,' zei ze met teleurstelling in haar stem die ze niet kon verbergen. 'Is er geen vervanging?' was het eerste wat in Jareth's gedachten opkwam. 'Grappig dat je daar nou net over begint,' Dit kon niks goeds betekenen. Hij volgde haar blik naar het podium waar een jonge vrouw in een zwart cocktail jurkje enthousiast met iemand stond te praten. 'Ik heb geen idee wie dat is maar ze ziet eruit als iemand die er verstand van heeft. Veel succes,' was zijn oordeel met een plagerige grijns op zijn gezicht. 'Ja ja.. Ik vergeef het je omdat je daadwerkelijk bent op komen dagen. Trouwens Jareth.. draag je lenzen of waren je ogen altijd al zo... groen?' Hij verstarde. 'Zal het licht hier wel zijn. Ik denk dat je nodig bent Bree. Ik ben er straks ook nog wel,' glimlachte hij, al was het een gemaakte glimlach. Bree leek het niet te merken. Ze knikte opgewekt en perste zich tussen de mensen door naar het podium waar ze bovenop sprong. Jareth's blik had haar gevolgd maar ging nu naar de jonge vrouw die inmiddels de zaal aansprak.
Een kleine grijns was hem bekropen bij haar laatste glimlach. Al moest hij toegeven, de manier waarop ze de hele zaal binnen vijf minuten compleet om had gekregen was toch ergens ook wel indrukwekkend te noemen. Ze deed hem denken aan zijn tijd voordat hij van vergadering naar vergadering gesleept werd. Toen hij zich redelijk gedeisd kon houden in het Grenaanse circus. Zijn gedachten gingen daarbij automatisch uit naar het kleine vrolijke meisje wat daar een paar jaar samen met haar ouders deel had uitgemaakt van de bonte circus familie. Dat was ook al zo'n onverschrokken bonk enthousiasme geweest. Als kind al. Hij vroeg zich af wat ze nu zou doen.
Maar zijn gedachten werden onderbroken toen de muziek werd ingezet. Ze zette een behoorlijke show neer en als je niet beter wist dan zou je denken dat zij de vaste zangeres van Bree's band was. En zingen kon ze. En hij was niet de enige die het op leek te merken. Al begreep hij de bloosende blikken naar het zwarte jurkje ook wel. Met een rustige glimlach bleef hij daar, geleund tegen de muur naast de bar, naar het podium kijken hoe de band het publiek helemaal inpakte. Zonder schijnbare moeite kregen ze de hele zaal met zich mee en iedereen die het nummer kende stond uit volle borst mee te schreeuwen, al haalde niemand het bij haar. Als vanzelf barstte de zaal in luid applaus uit nadat de laatste toon was weggestorven. Ze hadden het dan ook wel verdiend.

Zichtbaar genietend had ze het nummer ingezet. Het zat in haar bloed, in elke vezel van haar wezen om op het podium te staan. Het was iets wat ze van haar moeder had meegekregen en even verweven was met haarzelf als haar liefde voor kunst en voor schilderen. Haar veelzijdigheid aan interesses en passies, gepaard met haar onuitputtelijke enthousiasme waren wat Emori… Emori maakten.
Even vervaagde alles om haar heen en bleef alleen de muziek over die ze aanvulde met haar eigen honingzoete, melodieuze stem. Hierdoor vormde de massa die toegekeken had één grote, enthousiast roepende waas die bijna geheel aan haar voorbij ging, tot… Tijdens het lied had ze ietwat verwonderd opgekeken, al had ze het gestopt in een dansbeweging, waardoor het niet al te veel opviel. Wat…? Daar, ergens achteraan de menigte, dacht ze een schim te herkennen die haar aandacht trok, omdat deze haar… akelig bekend voorkwam. Hm…? Ze probeerde er beter naar te kijken, maar werd te zeer afgeleid door het joelende publiek of werd net zelf weer gedwongen wat opzij te bewegen.
Pas tegen het einde van het nummer, toen de tonen bijna wegstierven en vervangen zouden worden door het applaus, ving ze eindelijk een beter beeld op, een beeld van groene lokken…
Groene… lokken? Dat zag je niet vaak, maar…
Nee. Nee, dat hoefde niet te betekenen dat… híj het was. Ze moest zichzelf niet zo voor de gek houden. Het was al de zoveelste keer de afgelopen jaren dat ze hem ergens in de menigte dacht te zien. Het moest vast komen omdat ze de laatste tijd meer aan hem had gedacht. Het was een hersenspinsel meer niet.
Het was Jareth niet. Hij… hij kon het niet zijn. Ze mocht die hoop niet langer hebben, of ze zou zichzelf er nog gek door maken, omdat ze hem zo… zo erg mistte.
Vlug zette ze daarom die gedachte van zich af, maar toch… toch had een plan zich in haar gedachten ontpopt. Zou ze…?
Het applaus vluchtig in ontvangst nemend, al leek ze plotseling wat… afwezig, draaide Emori zich naar de bandleden om en fluisterde hen iets toe. Het gesprek duurde maar enkele seconden, maar leek genoeg voor hen om een stap terug te doen en haar een gitaar te overhandigen.
Moest ze dit wel doen? Wat als… Wat als ze zichzelf voor schut zette?
Maar ze kon het simpelweg niet laten. Natuurlijk was het hem niet, maar… al was het alleen maar om de gedachte aan hem te eren, zodat ze dit weer van zich af kon schudden, zoals ze dat altijd deed. Met dit voornemen begon ze zacht te spelen, liep alleen naar voren, zodat ze weer beter zichtbaar was en zette een eigen nummer in wat ze jaren geleden al had geschreven, of althans… waar ze toen al aan begonnen was het te schrijven, maar het toentertijd nooit had kunnen afmaken. Vijftien jaar geleden om precies te zijn…
Terwijl ze het intro zonder enig nadenken speelde, omdat ze het in feite al zo vaak had gespeeld, richtte ze zich weer tot de menigte. “Het volgende nummer is een zelfgeschreven nummer.” Een serene glimlach rustte op haar gezicht. “Het is niet zo swingend als die hiervoor, maar… ik hoop toch dat jullie het misschien kunnen waarderen.” leidde ze het kort in voor ze begon te zingen met een geheel andere lading dan hiervoor, omdat ze dit al die jaren geleden voor hém had geschreven of geprobeerd te schrijven...
Direct zochten haar hazelnootbruine ogen daarom automatisch weer naar de groenharige schim die ze eerder had opgemerkt, maar door de felle lampen kon ze hem opnieuw niet ontdekken. Misschien maar beter ook, voor haar geest haar nog meer in de maling zou nemen…

Het tweede lied:

Ze leek helemaal thuis te zijn op het podium. Anders dan hij die zich afgezonderd had van de menigte en misschien iets minder uitbundig genoot van de muziek. Hij keek liever naar de mensen dan om ertussen in te staan. Maar hij verbond zich al jaren niet maar aan het leven als speler. Eerder als toeschouwer. Dat betekende niet dat hij niet kon genieten van te kijken hoe anderen hun leven leidde. Soms kwam je de meest bijzondere dingen tegen. Zoals een avond als deze. Hij had luid meegeklapt toen de band stil was en glimlachte even om de brede grijns die hij op Bree's gezicht zag staan. Het zag ernaar uit de zanger straks wel een heel goede show mocht neerzetten wilde hij zijn baan houden.
Jareth had zich omgedraaid naar iemand anders die hem op zijn schouder had getikt en hem een vraag stelde. Hij miste hoe ze op het podium een kort overleg hadden waarna ze de jonge vrouw met de kastanjebruine lokken een gitaar hadden gegeven. Pas toen hij de gitaar tonen hoorde viel hij stil, vergat compleet het gesprek wat hij aan het voeren was en keek om over zijn schouder. Dat intro klonk bekend. Akelig bekend. Beelden flitste voor zijn ogen van een klein meisje, niet ouder dan een jaar of twaalf, een akoestische gitaar op schoot waar ze bijna achter verdween. Het puntje van haar tong dat uitstak terwijl ze woorden en noten op een vel papier krabbelde en ze vervolgens zo goed mogelijk achter elkaar probeerde te spelen. Zittend in de namiddagzon op de trappen van een woonwagen. Stukken en delen hoorde hij terug in de melodie die de vrouw op het podium haar gitaar liet zingen. Ingespannen lag zijn blik op haar. Haar stem gaf hem kippevel en al haar bewegen leken ineens zo bekend. Ze was veranderd... flink veranderd. Sommige dingen die ze altijd had gedaan nu subtiel verpakt in een elegante beweging. Maar het was nog steeds Emori. Het moest wel. Dat kon gewoon niet anders. Hoe langer hij keek. Hoe langer hij luisterde. Des te meer hij ervan overtuigd raakte.
Geschrokken keek hij op toen Bree ineens naast hem verschenen was. 'Dus, ze heeft jou ook betoverd hé,' grijnsde de vrouw met een hoofdknik op Emori. 'Ik ken haar,' mompelde Jareth zacht, nog steeds niet helemaal zeker van zichzelf. Ineens werd hij door Bree meegetrokken. 'Wat doe je?'
'Hallo zeggen natuurlijk,'

In de loop van het lied had ze haar ogen gesloten, alleen zodat ze zijn gezicht… zijn sprekende, groene ogen, lieve glimlach en lange lokken weer even… heel even voor zich kon zien. De manier waarop hij naar haar lachte, hij haar wist op te vrolijken op de meest regenachtige dagen zonder er al te veel moeite voor te hoeven doen…. Vaak was het al genoeg geweest als hij er gewoon… was. Waar veel kinderen vroegen om hun moeder als ze ziek waren of pijn hadden, had ze altijd naar hém gevraagd. En hij was er geweest. Altijd. Het maakte niet uit hoe druk het was en hoeveel werk er nog te doen was, hij was er altijd en overal als ze hem nodig had… Haar eerste en beste vriend.
Pas jaren later had ze zich gerealiseerd hoe bijzonder het in werkelijkheid was om zo iemand in haar leven te hebben, om… Jareth in haar leven te hebben. Te laat. Te laat had ze zich dit werkelijk beseft. Het had al een leegte in haar hart achtergelaten op het moment dat ze afscheid van hem had moeten nemen, maar hoe ouder ze werd, hoe meer ze met de neus op de feiten werd gedrukt: er waren niet veel mensen zoals hij. En ze was hem verloren…
Menig brief had ze hem willen schrijven, maar ze had zich ervan weerhouden, er vanuit gaand dat hij vast niet zat te wachten op het kind wat altijd achter hem aan had gelopen, wat zijn aandacht had gewild en huizenhoog tegen hem op had gekeken. Natuurlijk zou Jareth haar brief waarschijnlijk beantwoord hebben, beleefd als hij was, maar… daar zou het bij blijven. Hij zou vast geen behoefte koesteren daadwerkelijk nog contact te houden met… een kind. Een kind dat langzaam maar zeker was opgegroeid tot… een jonge vrouw. En voor ze het goed en wel besefte leek het al te lang geleden om nog contact te zoeken, waren hun momenten samen op de trappen van zijn woonwagen slechts een zoete herinnering. Niets meer. Was de bloem die hij haar gegeven had bij hun afscheid en die ze zo zorgvuldig had bewaard al die jaren maar een aandenken in plaats van de belofte aan zichzelf dat ze hem ooit weer zou opzoeken. Een enthousiast, dwaas kind met een levendige verbeelding was ze geweest. Een enthousiaste, dwaze jongvolwassene met een levendige verbeelding was ze geworden, maar… iets van het vuur van vroeger leek sindsdien simpelweg… te zijn uitgeblust. Noem het de realiteit. Noem het… de keerzijde van… “levenservaring”. Het was hetgeen waardoor ze de hoop hem ooit nog terug te zien stilletjes aan had opgegeven. Het was een droom. Ze moest dankbaar zijn dat ze hem ooit in haar leven had mogen hebben en het daarbij laten.
En toch… Toch zat ergens, diep in haar, nog dat opgewekte kind wat haar ertoe had aangezet dit lied te spelen van alle mogelijke liederen die ze had kunnen kiezen. Maar als ze zo dadelijk haar ogen weer zou openen, zou ze het weer van zich af moeten zetten, weer verder moeten gaan, zoals ze altijd deed. Ze mocht in dit moment van zwakte niet toelaten hoezeer ze hem miste, niet zoals op het meest kwetsbare punt in haar leven wat zich recentelijk had voltrokken, waardoor hij weer als vanouds haar gedachten was ingeslopen… Het mocht niet. Het… was beter zo.
Terwijl de klank van de gitaar in haar handen langzaam wegstierf in de korte aanloop naar het verwachte applaus, slikte Emori moeizaam het brok in haar keel weg en opende haar ogen voorzichtig.
Het gejuich wat volgde, deed haar opnieuw vredig glimlachen al was haar lach niet zo uitbundig als daarvoor. Ze nam het dankbaar met een knikje in ontvangst en wilde het daarbij laten tot-
De adem stokte spontaan in haar keel. Daar! Tussen de mensen… opnieuw een flits van groen. Dat kon niet… Het moesten de herinneringen zijn die haar nu teisterden en plezierden tegelijkertijd. Waar zat ze toch met haar hoofd? Zuchtend kneep ze haar ogen even stijf dicht alsof het daarmee zou verdwijnen, maar zodra ze ze seconden later weer opende, was hij er nog steeds. Hè? Nog duidelijker zichtbaar zelfs… en hij liep recht op haar af. Verslagen staarde ze naar hem, naar de man met de lange, groene lokken, de al even groene ogen die zich een weg baande haar kant op door één van de bandleden die hem naar haar toe leidde.
Dat… kon niet….
Nee. Nee… Het kon wél. Het was echt… Was het echt…
“Jareth..?” schalde het plotseling luid en duidelijk door de hele zaal, omdat haar melodieuze stem nog altijd versterkt werd door de microfoon bij haar lippen, wat voor wat gelach zorgde door de pure verbazing die erin doorschemerde. Direct voelde haar benen alsof ze van was waren gemaakt en golfden op de tonen om haar heen. Onvast deed ze daarom een stap naar voren… en weer terug. Ze had überhaupt niet in de gaten hoe de gitaar voorzichtig uit haar greep werd losgemaakt en ze uiteindelijk met een hand op haar rug langzaamaan het podium werd afgeleid door een ander bandlid, omdat het nu wel erg begon op te vallen dat Emori compleet overdonderd was door iets… of iemand. Om de menigte wat af te leiden, zette de band daarom maar een instrumentaal nummer in, maar ze merkte het niet eens. Het enige waar Emori zelf zich mee bezig kon houden was schoorvoetend het trapje van het podium aflopen (waar ze nog net niet vanaf viel omdat ze niet bepaald oplette waar ze liep). Het was dat de hand op haar rug haar net op tijd nog stevig beet kon grijpen.
Eenmaal beneden, bleef ze staan. Ze… ze had een moment nodig voor ze verder durfde te lopen. Haar kleine, zachte handen vouwden zich gespannen in elkaar en legden zich op haar buik, zoals ze altijd al in een automatisme had gedaan als ze nerveus was, inclusief het zachtjes bijten op haar onderlip. Haar ademhaling was ondertussen gejaagd geworden en haar hart… Ze kon zich niet herinneren wanneer het voor het laatst zo snel had geklopt. Ze voelde het bijna in haar keel.
Pas bij het voelen van een zacht zetje tegen haar rug wist ze haar lichaam weer in beweging te krijgen en overbrugde ze de laatste afstand naar hem toe, alsof ze ergens nog bang was dat dit maar een droom was of… ze zich gewoonweg vergist had en ze deze avond de Jolly Jester innig teleurgesteld zou verlaten. Het was ook bijna te mooi om waar te zijn…
Maar één blik in zijn ogen, zijn eeuwig groene, innemende ogen, was genoeg om haar met een schok terug de realiteit in de sleuren: Het was… Jareth. Het was Jareth! Het was hem écht. Hij was geen spat veranderd, zoals ze had geweten door wat hij haar destijds had verteld, maar alsnog moest ze verwerken dat hij er werkelijk éxact zo uitzag zoals ze hem herinnerde. Hm… Wellicht op de lichte… glans in zijn irissen na, maar dat kon het licht zijn. Maar die blik… Die blik… Er was geen twijfel meer mogelijk. Dit was hem. Door haar eigen verbazing, stond ze er nog niet bij stil hoezeer zijzelf in feite veranderd was en dat hij haar waarschijnlijk niet eens zou herkennen... Vast niet. “Jareth…” herhaalde ze daarom nu zachter, haar stem ietwat schor, terwijl ze vlug nog een stapje… en nog één naar hem toe zette, zodat ze vlak voor hem kwam te staan en iets omhoog moest kijken om zijn ogen niet meer los te laten. “Je bent het…” fluisterde ze er achteraan, maar luid genoeg voor hem om te horen. Gelijktijdig had haar hand zich iets geheven. Met een lichte aarzeling vonden haar trillende vingers zijn wang, als een laatste check of hij niet ineens zou verdwijnen als ze hem aanraakte. “Je bent… hier.” concludeerde de jonge vrouw daarom, waarbij haar vingertoppen de oh zo bekende lijnen van zijn gezicht volgden, precies op dezelfde wijze zoals ze dat vroeger had gedaan enige tijd voor hun afscheid met de boodschap dat ze zo geen detail van hem hoefde te missen en hem later voor zichzelf kon tekenen, zodra ze goed genoeg was. Ze… was er nooit aan toegekomen. Of beter gezegd: ze had zichzelf er niet toe willen zetten. Het was… te pijnlijk geweest. Het verdriet en gemis te groot. “Je bent het echt…” sprak Emori nog één keer voor haar stem wegstierf uit pure emotie en haar vingers even teder door zijn zachte lokken streelden, zoals voorheen. Haar glinsterende, hazelnootbruine ogen boorden zich als vanouds in de zijne, knipperden, waardoor een verloren traan per ongeluk langs haar lelieblanke wang omlaag stroomde en bij haar kaak bleef hangen.
Hij was het echt… Na al die jaren. Na al die tijd. Na hem zo lang te moeten missen…
Hij was hier… bij haar. Jareth…

Hij kon er niet echt veel tegenin brengen. Bree sleurde hem mee tussen de mensen door steeds verder in de richting van het podium. 'Bree, ik weet niet of dit zo'n goed idee is,' probeerde hij haar tegen te houden. Het leek te werken toen ze stopte met lopen en hem vragend aankeek. 'Waarom niet?' Hij woog zijn antwoord even af. 'Ik weet niet eens om ze me wel wilt zien. Laat staan of ze nog echt wel weet wie ik ben,' zei hij. Ze was een kind geweest. En hoewel hij altijd genoten had van haar aanwezigheid wist hij helemaal niet of zij wel op hem zat te wachten. Als het echt Emori was, dan zou ze nu wel haar eigen leven hebben. Maar Bree keek hem alleen maar lachend aan. 'Nee... ben je nerveus?' Hij slikte even op haar woorden voordat hij verder mee werd getrokken. Hij keek op toen hij zijn naam hoorde, luid en duidelijk, nagalmend door de microfoon. Hij kon Bree voor zich alleen vanuit de verte horen. 'Ik denk dat ze nog wel weet wie je bent,' Haar stem klonk lachend. Om hem heen begon een nieuw nummer. Een lied zonder zang. Maar het dreef naar de achtergrond. Wat wel in zijn hoofd bleef klinken was haar stem geweest, zuiver als een zilveren bel, die de ruimte had gevuld toen ze vol verbazing zijn naam had genoemd. Hij verzette zich niet meer tegen Bree. Voornamelijk omdat hij haar ook graag wilde zien. Het was zo lang geleden. Ze had hem weer het leven in getrokken op moment dat de duisternis hem verzwolg. Haar vrolijke lach was altijd genoeg geweest voor hem om zich te beseffen waarom hij bepaalde keuzes in zijn leven had gemaakt. Ze inspireerde hem zonder het zelf te weten. Hij had het zo jammer gevonden toen hij afscheid van haar had moeten nemen. Nooit had hij gedacht haar ooit nog tegen te komen. Misschien ooit haar naam ergens te lezen. Want dat ze mooie dingen zou bereiken, daar had hij altijd in geloofd.
Bree liet hem los. Zijn blik ging van haar naar de vrouw, slechts op enkele passen afstand van hem. Haar handen op haar buik en zachtjes bijten op haar lip. Hij herkende in haar dat kleine meisje van jaren geleden. Hij kon het niet tegenhouden. Een glimlach was op zijn gezicht verschenen. Hij schrok even toen hij hoorde hoe schor haar stem klonk. Hij bleef als verstijfd staan toen ze dichterbij kwam. Ze was zoveel veranderd. Logisch dat hij haar niet meteen herkend had. Maar toch... ze was het. In haar stem, in haar ogen. Het waren haar bewegingen die hem zo vertrouwd waren. Haar manier van praten. De hand die hij voelde op zijn wang was niet langer die van een klein meisje, maar van een vrouw. Slanke, zachte vingers. Hij moest een stuk minder ver naar beneden kijken dan vroeger nu ze voor hem stond. Het waren haar tranen die hem in beweging zetten. Ook zijn hand schoot uit om de traan op te vangen voordat deze zijn weg naar de grond zou banen, daarbij zacht haar kaak aanrakend. 'Waarom die tranen?' vroeg hij zacht met een kleine glimlach, al moest hij zelf ook even slikken. 'Em...,' het klonk meer als een zucht. 'Je... je bent zo groot. Logisch dat ik je niet meteen herkende,' ging hij met diezelfde glimlach door al voelde hij de brok in zijn keel terug komen.

Ze leek niet eens te schrikken toen hij na enige tijd ook zijn hand naar haar uitstak en voorzichtig de traan opving die van haar wang af rolde. Haar ogen sloten zich juist even, alsof iets in haar ontspande door zijn aanraking alleen al. Het was de laatste bevestiging die ze nodig had voor de vraag die al op haar lippen had gebrand sinds ze voor het eerst de groene schim in de menigte had opgemerkt: Hij was het echt. Haar Jareth, als ze hem nog zo mocht noemen. Haar vriend…
Haar grote, bruine ogen openden zich verwonderd weer bij het horen van zijn vertrouwde stem die nog altijd een golf van warmte door haar hele lichaam deed trekken. Als vanzelf sierde een serene glimlach haar rozige, volle lippen, gepaard met de kinderlijke, enthousiaste glinstering in haar donkere irissen. Met moeite vocht ze tegen de tranen, omdat ze niet alleen waren, maar op het moment dat hij vervolgens haar naam sprak… haar bijnaam die hij altijd had gebruikt… brak ze. Voor ze het goed en wel besefte rolden een paar nieuwe tranen over haar zachte wangen, waardoor de enkele, oplettende passant even verbaasd zijn hoofd opzij draaide. Enkel bij het zien van de grote glimlach op het gezicht van de jonge vrouw, die zich zo mogelijk nog meer verbreed had in de tussentijd, liepen ze weer door. Hij… Hij had haar ook herkend? Hij wist het nog. Was ze ook nog steeds… ergens… zijn Em? Net als vroeger, al… was zij totaal veranderd; haar lichaam slank, vrouwelijk… Niet eens heel veel kleiner dan het zijne. Haar stem lager en melodieus, maar nog altijd met een prikkelend enthousiasme. Haar bewegingen net als toen energiek, maar ook… sierlijk en elegant. “Je herkent me nog?” sprak ze daarom ietwat verbijsterd met een duidelijkere trilling, alsof ze ergens niet kon geloven dat iemand met een turbulent, ingewikkeld en… vol leven als hij plaats zou hebben in zijn herinneringen voor slechts… een kind als ieder ander. Het zorgde ervoor dat ze zich voor even direct weer zo speciaal voelde zoals ze zich altijd had gevoeld in zijn aanwezigheid, alsof ze… van betekenis was en ertoe deed, puur door er te zijn… door zichzelf… Ze slikte moeizaam. Door zichzelf te zijn.
Door zichzelf te zijn… Het was altijd goed genoeg geweest voor hem. Voor hem wel en-
Ongemerkt schudde ze haar hoofd om de teistering van het verleden vlug weer van zich af te zetten. Híj was hier nu. Niets anders deed ertoe. “Oh Jareth… ik…” verzuchtte ze bijna dromerig waarbij ze hem weer recht in de ogen aankeek, maar woorden schoten haar tekort. Als vanzelf nam haar lichaam het daarom over, kwam in beweging en leidde haar recht naar één van de plekken waar ze zich altijd veilig en beschermd had gevoeld, wat er ook gebeurde: in zijn armen. Alsof haar kleine voeten uit zichzelf er naartoe liepen, was ze naar hem toegestapt en hadden haar armen zich stevig om zijn middel geslagen. Met haar huidige lengte zouden ze gemakkelijk zijn hals kunnen bereiken en hadden ze zich daar omheen kunnen vouwen, net zoals de meeste vrouwen gewoonlijk deden als ze een man innig omhelsden, maar bij Emori was het de macht der gewoonte om hem op exact dezelfde wijze als vroeger vast te houden toen ze nog maar net aan bij zijn middel had gekund. Net zo begroef haar gezicht zich weer in zijn shirt, zodat ze even… in die paar seconden… niets en niemand anders hoefde te zien en in haar eigen bubbel van bescherming verkeerde, dicht bij hem. In één klap viel daarmee het laatste restant spanning van haar af. Zelfs de adrenaline van eerder, toen ze nog op het podium had gestaan, ebde langzaam weg. Het werd rustig in haar hoofd… Rustiger dan het in tijden was geweest.
Enkele seconden tikten voorbij, voor Emori zich pas realiseerde hoe ongepast dit wel niet moest zijn. Wacht… Nee. Nee, ze was geen kind meer! Ze was… een volwassene. En een vrouw. Dit… kon zeker niet? Hij zou het vast ongemakkelijk vinden en- Oh nee… “S-sorry.” kwam er daarom wat opgeschrokken en zachtjes uit, terwijl ze haar gezicht weer naar hem oprichtte, maar… hem toch nog niet direct los kon laten. Het voelde simpelweg te goed, te vertrouwd om hem weer even vast te houden, net als vroeger. Haar Jareth...

Daar was de glinstering die hij herkende. Dat eeuwige enthousiasme wat haar altijd leek te bevangen als een zomerstorm zo snel als het op kon zetten. Een schuldgevoel bekroop hem toen na die eerste traan meerdere volgden. Het was niet de bedoeling geweest om haar te laten huilen, al moest hij eerlij bekennen dat hij het zelf ook bijna niet droog gehouden had bij het weerzien van haar. Zo.. volwassen nu. Hoe oud was ze nu? Eens in de zoveel tijd werd hij duidelijk gedrukt op het feit dat hij stilstond in de tijd. Hij was voor haar geen spat veranderd. Niks. Hij was exact zoals zij hem had leren kennen en zo zou hij ook altijd blijven.
Maar haar glimlach. Die bekende glimlach op haar gezicht, hoe groot ze nu ook was, verdreven die donkere gedachten weer en maakte plaat voor het licht. Zoals ze eigenlijk altijd gedaan had. Zijn eigen glimlach verbreedde ook iets bij haar verbijsterde woorden. 'Hoe kan je vergeten,' was zijn antwoord. Het waren misschien maar vier korte jaren geweest, maar iedereen had het jammer gevonden toen de Bijoux familie weer had besloten te vertrekken. De weken erna was het erg stil geweest zonder de muziek van haar moeder en het productie team had er enorm van gebaald een van hun beste decor schilders kwijt te zijn geweest. Niet te vergeten de capriolen van de kinderen zelf die elke dag meer leven hadden gebracht in de enorme tent.
Hij schrok op uit zijn gedachten toen Emori ineens in beweging kwam en als vanouds haar armen om zijn middel sloeg. Iets waar ze nu een stuk beter bij kon dan vroeger. Hij slikte even terwijl zijn lichaam verstijfde. Hij werd nogmaals stevig op gedrukt dat hij misschien niets veranders was... maar zij zeker wel. Een beetje ongemakkelijk legde hij zijn armen om haar heen. Hij streelde even voorzichtig over haar hoofd, zoals hij altijd gedaan had. Al voelde alles ineens een stuk meer.. gespannen voor hem. Hij had haar zeker gemist en hij had haar eigenlijk net zo enhousiast willen begroeten als zij hem, maar ze was geen kind meer. Overduidelijk niet meer.
Zijn ogen, giftig groen keken naar beneden toen hij haar stem weer hoorde. Ook zij moest zich beseft hebben wat er in hem om ging door de gespannen spieren in zijn lijf. 'Het is al goed. Ik heb jou ook gemist,' sprak hij zacht met een kleine glimlach. Ondertussen had de zanger voor wie Emori had ingevallen zijn weg naar de Jolly Jester en het podium gevonden. 'Wil je iets drinken. We hebben veel bij te praten,' vroeg hij daarna met diezelfde rustige glimlach.

Ze was hem stevig blijven vasthouden toen ze ook zijn armen vertrouwd om zich heen had gevoeld. Als vanzelf was dat veilige gevoel van geborgenheid weer in haar geslopen zoals het altijd had gedaan vanaf het moment dat ze vriendschap hadden gesloten. Hij was… en bleef haar veilige haven, al had ze er niet direct bij stilgestaan of hij dit nu nog wel wenste te zijn. Hierdoor had ze zich pas te laat gerealiseerd dat haar plotselinge omhelzing wellicht ongemakkelijk was en ook de spanning in zijn lichaam verried dat het gewoonweg niet zo… “normaal” was als vroeger. Schuldbewust had ze daarom opgekeken en een vlugge verontschuldiging gepreveld in de hoop dat hij het niet al te erg zou vinden, maar haar armen leken wel aan hem vastgelijmd te zijn… nog even dan. Zelf leek ze pas weer iets te ontspannen toen hij zei dat het goed was en belangrijker nog… dat hij haar ook gemist had. Echt waar? Ze wilde de vraag net hardop stellen toen hij haar voor was. Gretig knikte ze op zijn voorstel nog voor hij uitgesproken was. Dat… zei vast genoeg. Doordat al haar aandacht onverdeeld op hem was gericht, had Emori niet eens in de gaten hoe de lang verloren zanger dan toch was verschenen en zijn plek op het podium al had ingenomen. Pas bij de eerste tonen van zijn stem, leek ze ietwat wakker te schrikken en trok ze langzaam en met enige moeite haar armen terug, alsof ze ergens bang was dat hij weer zou verdwijnen als ze hem nu los zou laten… “Zullen we…” Ze moest even kuchen om haar stem geheel te laten herstellen en streek een lok achter haar oor terug om de verwarring op haar gezicht zoveel mogelijk te verbergen. “Zullen we misschien even ergens anders naartoe gaan? Ergens.. waar we wat beter kunnen praten?” Met haar woorden had ze een vluchtige blik achterom geworpen naar de band, inclusief de vrouw die ze eerder naast Jareth had zien staan. “We zorgen wel dat we op tijd terug zijn, zodat we je… vriendin nog kunnen zien spelen.” voegde ze er zachtjes aan toe en schonk hem weer haar lieflijke glimlach. Haar hand was daarbij al naar hem toegegaan om de zijne te pakken, zoals ze vroeger zo graag deed. Het was wederom een automatisme wat als een patroon in haar brein zat verzegeld, maar dit keer… wist ze zich net op tijd in te houden en trok ze haar hand weer haastig terug, haar jurkje fatsoenerend in de beweging, al was het alsnog behoorlijk duidelijk geweest wat ze eigenlijk had willen doen. Verdorie Em…

De glimlach op zijn gezicht was voorzichtig wat verbreed toen ze al enthousiast op zijn voorstel geknikt had nog voordat hij helemaal uitgesproken was. Hij zou dat maar beschouwen als een ja. Een beetje opgeschrokken liet hij haar weer los toen zij zelf haar armen weer terug trok. Hij was haar onbewust toch blijven vasthouden. En nu hij haar weer losgelaten had wist hij zichzelf geen houding meer te geven. Emori leek zich ook een beetje ongemakkelijk te voelen. Of misschien verbeeldde hij zich dat maar. Gelukkig doorbrak zij de stilte voordat deze nog onwenniger zou worden. Hij knikte even op haar woorden. 'Ja, dat is misschien wel een beter idee,' Hij zou haar hier amper verstaan en Bree zou het wel begrijpen als hij er even tussenuit kneep toch? Ze zou hier nog wel even staan. Bree kennende kon ze de hele nacht doorspelen als iemand haar niet op een gegeven moment van het podium zou trekken om haar te zeggen dat ze nu toch echt naar huis zou moeten. Zijn ogen keerde terug naar haar bij haar opmerking over de vrouw die nu met een gelukzalige grijns op haar gezicht aan de snaren van haar basgitaar plukte. 'Oke, want.. Bree vermoord me als ik haar nog een keer laat stikken,' grijnsde hij zachtjes.
Vanuit zijn ooghoek had hij gezien hoe ze haar hand weer had terug getrokken. Hij hoefde er niet lang over na te denken om te weten wat ze van plan was geweest. Nog voor ze er op zou kunnen reageren had zijn hand de hare gevonden en trok hij haar zachtjes mee de menigte door. Hen met een soepelheid die hem eigen was tussen de lichamen door manoevrerend nam Jareth haar mee naar buiten waar hij haar hand weer losliet. Even haalde hij opgelucht adem, alsof ze aan een enorm drukke zaal vol mensen waren ontsnapt… oh wacht. Hij liet zijn blik langs de café's in de straat gaan. 'Dat ziet er redelijk rustig uit,' stelde hij voor terwijl hij wees naar een klein café aan de overkant van de straat. Vragend ging zijn blik naar haar toe.

Haar zachte glimlach verbreedde binnen een hartslag toen hij haar voorstel bevestigde. Een tedere glans lag in haar donkere ogen beslagen terwijl ze naar hem keek. De manier waarop ze hem bestudeerde, tot in detail in zich leek op te nemen, deed het bijna lijken alsof ze naar een lang verloren familielid keek. Haar vingers streken net zachtjes en bedachtzaam door de punten van zijn lange, groene lokken -precies hoe ze zich deze herinnerde- toen hij verder sprak en haar blik daarom automatisch weer naar zijn gezicht gleed. Ze lachte even zacht. “Geen zorgen. Ik ben ook nieuwsgierig naar Bree en haar band, dus ik hoor ze graag spelen. Ik wil gewoon even…” Halverwege haar zin was ze stilgevallen toen ze bemerkt had hoe haar hand naar voren was gegleden en ze deze haastig had teruggetrokken. Het was alsof ze, zonder het te realiseren, ineens weer vijftien jaar jonger was…
Ergens had ze bijna verwacht dat zijn hand nog steeds vele malen groter dan de hare zou zijn toen Jareth onverwacht toch haar hand in de zijne nam en haar zo meevoerde. Even had ze geschrokken opgekeken, maar meer omdat ze niet verwacht had dat hij… net als vroeger…
Met een brede glimlach liet ze zich meevoeren door de menigte en zuchtte ongemerkt bij het voelen van de koele bries op haar lelieblanke gezicht nu ze weer buiten stonden. Ze hield van de drukte, van het leven in het kleine stadje, maar de spontane ontmoeting had haar zodanig van haar stuk gebracht, dat ze voor nu de rust boven het feestgedruis verkoos.
Ze had zijn blik langs de café’s gevolgd en knikte bevestigend bij zijn voorstel. In een moment van stilte gleden haar ogen hierop toch nog even naar opzij, naar het bekende gezicht. Ze wachtte… wachtte nog wat langer voor ze haar arm door de zijne haakte en hem zo iets naar zich toetrok. “Het maakt mij niet uit waar we naartoe gaan, zolang ik maar bij jou ben.” sprak ze zachtjes in zijn oor. Zou hij zich herinneren hoe ze dat vroeger had gezegd toen Jareth een dagje op haar mocht passen en had gevraagd wat ze wilde doen..? Vast niet, maar dat maakte niet uit. Het was voor Emori al genoeg dat ze zelf weer even meegenomen werd in haar jeugd, naar een tijd waarin ze oprecht… gelukkig was geweest.
Zonder haar arm nog terug te trekken, voerde ze hem nu mee naar het café aan de overkant van de straat.
Al bij binnenkomst leek de sfeer geheel anders. Waar in de Jolly Jester het tempo er goed in zat, was hier een andere liveband kalme achtergrondmuziek aan het spelen. Net opwekkend genoeg om een lach op het gezicht van de bezoekers te brengen en hen vrolijk met elkaar te laten spreken, maar subtiel genoeg waardoor er ruim de kans was diepe gesprekken aan te gaan. Ook de aankleding was warmer, behaaglijker, als van een knusse woonkamer. In plaats van stoelen, stonden er overwegend banken aan de tafels waar je volledig in weg leek te kunnen zakken. Ondanks de open sfeer, waren de meubels zo gepositioneerd dat je nog enigszins het gevoel van privacy had. De bar nam een centrale plek in, al liepen er daarbij twee serveersters rond om iedereen op zijn wenken te bedienen. Eén leek Emori al bij de eerste stap naar binnen te spotten. “Em!” Een volslanke dame met knalrode lokken en vrolijke sproetjes op het gezicht waagde zich hun kant op en leek de jongedame in zich op te nemen die vermoedelijk een vaste klant was. “Goed je weer eens te zien. Het is alweer even geleden.”
“Hey Freya.” groette Emori haar hartelijk terug en omhelsde haar vluchtig, de enige reden waarom ze Jareth wilde loslaten… voor nu. “Hoe gaat het met Jill?”
“Oh, je kent haar. Ze is nu weer helemaal stapel op één of andere nieuwe klasgenoot.” De serveerster maakte even een enthousiast gebaar waardoor de glazen op het dienblad in haar hand gevaarlijk rinkelden en bijna een eigen leven gingen leiden. “Jij hebt er toevallig niet wat van meegekregen toen ze bij jou aan het werk was in het atelier?” Oh zeker wel. Het was vrij moeilijk om níet te merken hoe het roodharige meisje iedere keer een zekere jongeman met lichte lokken en rode ogen nastaarde en daardoor bijna een dikke, zwarte lijn door haar eigen schets zette in een onbedacht moment…
Maar een raadselachtige grijns tekende zich op Emori’s gezicht. “Misschien. Misschien niet…” klonk het eerst geheimzinnig, waarbij een speelse schittering zichtbaar werd in haar hazelnootbruine irissen. “Maar als ik er al van zou weten, zou ik het denk ik niet tegen jou mogen zeggen.”
Freya schudde even lachend haar hoofd. “Jullie kunstenaars en jullie ‘geheimen’ onderling… Het is bijna alsof jullie je eigen club hebben daar!” grapte ze terug. “Maar ik ben blij dat ik haar toch naar Starshine Academy heb laten gaan. Ze vindt het echt heerlijk daar. Dankjewel dat je het had aangeraden.”
Emori leek te willen reageren, maar de vrouw was duidelijk in gedachten al op een ander onderwerp gestuit, zoals ze altijd deed: “Maar… wie is dit?” Uh oh. In een seconde had haar blik zich nu op Jareth gevestigd. “Heb je ook eindelijk naar mij geluisterd en een goede man gezocht?”
Wacht… Whaa! Oh! Nee. HOOO! “Nee, nee.” Ze lachte even ongemakkelijk en wuifde de opmerking vlug weg. “Dit is… Dit is Jareth.” Handig Em. Het is niet alsof de naam ‘Jareth’ haar iets zei. Direct voelde ze hoe haar wangen iets begonnen te gloeien. Haar blik schoot even schichtig opzij naar Jareth en weer terug naar Freya.
“Hmm…” Haar ogen vernauwden zich iets terwijl ze aandachtig van de jonge vrouw naar de groenharige man keek. “Ah… Eerste date, hm?”
WAT?! “N-Nee. Ook niet. Ik- We…” Maar kans om de serveerster tegen te spreken, werd haar niet meer gegund. Met één hand op haar rug en de ander op die van Jareth, werden ze door Freya al naar een mooi, rustig tafeltje geleid ergens achterin het café waar ze in alle rust konden spreken. Bij de bank aangekomen (die overigens… niet erg breed was), draaide Emori zich nog met grote ogen om. “Freya…”
“Zo. Ga lekker zitten. Dan laat ik jullie nu weer… alleen. Als je iets wilt hebben, geef maar gewoon een gil. Eerste drankje is van het huis~” En met die woorden en een… iets te betekenisvolle grijns naar Emori’s zin, was Freya al verdwenen. Geweldig…
Verslagen staarde ze de vrouw nog even na, voor ze naar Jareth keek, naar de tafel, de bank…
Het… was tenminste rustig hier. Met inmiddels een diepe blos op haar wangen, gaf Emori zich daarom tenslotte maar gewonnen en liet zich voorzichtig op de bank zakken. Direct schoof ze iets opzij, zodat Jareth er ook bij kon komen zitten, al was er niet al te veel ruimte over op het zitvlak. “Ik eh…” stamelde ze nog voor ze haastig de menukaart greep alsof haar leven er vanaf hing en het strategisch voor haar rode wangen hield. “Dat was dus Freya. Een vriendin. Ze… bedoelt het goed. Dus… eh… wil je iets drinken?” Subtiel, Em. Subtiel.

Hij was gewend geraakt aan het voelen van de kleine hand in de zijne. Een kleine hand die nu ontbrak waardoor hij even van haar hand omhoog had gekeken naar haar. Het was wennen om haar als volwassen vrouw te zien. Voor zich zag hij nog steeds dat jonge, enthousiaste meisje met de grote donkere ogen die de wereld met zoveel wonder had bekeken. Ze was anders nu. Wijzer. Levenservaring was in haar ogen af te lezen. Dat was ook logisch. Natuurlijk zou ze niet dezelfde blijven. Al miste er ook iets aan haar wat hij vroeger wel in haar ogen had kunnen ontdekken. De afgelopen jaren moesten meer veranderd hebben dan ze misschien gewild had. Ondanks dat kon hij niet anders dan glimlachen, elke keer als hij naar haar keek.
Met haar hand stevig in de zijne had Jareth haar mee naar buiten genomen. Met zijn blik op de café's gevestigd viel hij bijna om toen ze hem haar kant op trok. Hij hoefde misschien niet meer door zijn knieën, maar hij was nog steeds iets groter dan haar. Hij slikte even bij haar woorden en keek kort opzij. Al snel wendde Jareth zijn blik weer af om de glimlach te verbergen die op zijn gezicht was verschenen. Al verdween die glimlach weer even snel om plek te maken voor een lichtelijk ongemakkelijke blik nu die woorden niet gezegd werden door Emori, het kind, maar Emori, de jongvolwassene. Ondanks dat verbaasde het hem dat ze het nog wist. 'Na u dan mevrouw Bijoux,' sprak hij zacht toen hij zich wat hersteld had. Niet dat Emori veel aansporing nodig had. Ze trok hem mee naar de overkant van de straat. Hij volgde, al kwam dat ook deels omdat ze nog steeds zijn arm vast had.
Binnen keek Jareth het café rond. Hij kwam bijna nooit in Oak's Field en wist, buiten de bekende plekken, eigenlijk helemaal niks over het kleine dorpje. Laat staan wat er allemaal aan winkels en eetgelegenheden te vinden was. Het was rustig binnen, maar niet leeg. De meeste mensen leken echter stamgasten te zijn aangezien er op een hele familiaire toon met elkaar gesproken werd. Achterin hoorde hij muziek die afkomstig leek te zijn van een band, heel anders dan Bree. De rustige vrouwenstem paste bij de rest van de sfeer die de bar leek uit te stralen, evenals de akoestische instrumenten die de bandleden bespeelden. Waar de Jolly Jester modern oogde was deze plek een stuk “traditioneler”. Met het voornamelijk houten interieur kon Jareth zich voorstellen dat het café vaak vol zat.
Langer nam hij niet de tijd om de omgeving in zich op te nemen, voornamelijk omdat een van de serveersters Emori aansprak als een oude bekende. Hij hield zich voorlopig op de achtergrond, kalm en in stilte luisterend naar de twee vrouwen totdat de roodharige zich deels tot hem wendde. Hij glimlachte haar vriendelijk, doch enigszins ongemakkelijk toe. Vooral toen ze tegen Emori begon over het vinden van een “goede man” zoals ze het zelf genoemd had. Hij voelde zijn wangen warmer worden. Hij scheen niet de enige te zijn bevestigde hij met een korte blik op Emori die het uit probeerde te leggen. 'Jareth Merewode. Aangenaam,' stelde hij zichzelf voor na de aanzet van de donkerharige vrouw naast hem. Hij pakte de hand van Freya aan en boog zich een beetje voorover waarna hij haar weer voorzichtig losliet. Veel meer dan dat kreeg hij er niet echt uit. Freya had haar volgende speculatie opgeworpen wat Emori alleen nog maar nerveuzer leek te maken. Hij opende zijn mond om het uit te leggen, maar ook hij kreeg geen kans om er ook maar een woord tussen te krijgen toen ze meegeduwd werden naar een tafel ergens achterin. Op dit moment had Jareth het eigenlijk al opgegeven en kon alleen maar lichtelijke hoofdschuddend en met een kleine, geamuseerde glimlach toekijken. Na een paar laatste, ongemakkelijke momenten liet hij zich naast Emori op de bank zakken. Hij rook een kleine hint van haar parfum nu ze bijna tegen elkaar aan gedrukt zaten. Zijn limoenkleurige ogen bleven op haar gericht toen ze de menukaart pakte en stamelend aan een vraag begon. 'Em…,' begon hij zacht terwijl hij met zachte dwang de kaart plat op de tafel legde om haar aan te kunnen kijken. 'Relax,' ging hij rustig verder. 'Dat drinken kan wel even wachten. Ik denk niet dat Freya lang weg blijft. Daarbij heb ik je vijftien jaar niet gezien en nu ineens ben je hier? Wat heb je in de tussentijd allemaal gedaan en.. hoe ben je hier terecht gekomen?,' vroeg hij, de rest van de vragenstroom die hij al had willen uitstorten op het moment dat hij haar had gezien inslikkend.

Haar knokkels begonnen inmiddels enigszins wit te zien zo stevig had ze de menukaart tussen haar handen geklemd. Echter leek de spanning op haar lichaam in één klap weg te vallen bij het horen van de bekende stem die nog steeds een warme tinteling door haar hele lichaam verspreidde, alsof ze zich na een ijskoude dag voor een knisperend haardvuur verschanste.
Voorzichtig had ze even opzij gekeken, aarzelend, afwegend wat de juiste keuze zou zijn, maar hij was haar voor. Haar hazelnootbruine ogen volgden zijn handen die de kaart op tafel drukten. Ze gaf zich over en liet los. In stilte knikte ze, waardoor een eigenwijze pluk haar voor haar linkeroog schoof. “Het spijt me. Ik…” Maar verdere woorden waren in haar keel blijven steken. In plaats daarvan rolde er een zucht over haar volle lippen. Even leek het erop alsof ze zich geen houding meer wist te geven, maar zijn vragen brachten haar net zo vlug weer terug naar de realiteit en uit haar overpeinzingen. Abrupt kwamen haar lange, slanke vingers -die in het ondoordachte moment een lok fluweelzacht lichtbruin haar hadden gekruld en ermee hadden gespeeld- stil te liggen. Het was een oude gewoonte als ze nerveus was. Eén die er nooit uitgesleten was. Op eenzelfde wijze beet ze even vertwijfeld op haar onderlip zodra ze haar blik geheel opzij richtte en de groene ogen ontmoette. Jareth… Hij was er echt. Iedere keer dat ze met haar ogen knipperde was het weer alsof ze er opnieuw aan moest wennen. Om de zoveel minuten twijfelde ze zodanig aan zichzelf dat ze ergens diep vanbinnen verwachtte nu in haar bed wakker te schrikken. Misschien niet eens meer op Starshine Academy, maar gewoon thuis op Puffoon…
Maar al die tijd was hij gebleven. En al die tijd had ze hem nu recht in de ogen aangestaar- Oh. Oeps… “Sorry. Ik… Wacht, ik had al sorry gezegd. Of… nou ja… iets in die richting. Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik sorry zeg. Het is gewoon…” Haar verkleurde wangen leken zo mogelijk nog helderder af te steken tegen haar van nature lichtblanke huid. Een giechel ontsnapte haar door haar eigen ongemak. Wat was ze ineens aan het klungelen… Was zij normaal niet degene die juist goed uit haar woorden kwam in benarde situaties? Degene met de grote mond?
Maar waar woorden te kort schoten…
Haar ogen gleden naar hun handen die nog op tafel lagen. Langzaam en voorzichtig gleed haar kleinere hand daarop naar voren om zacht de zijne aan te raken en op de rug ervan te blijven rusten. Direct brak er een stralende glimlach door op haar gezicht, één die ze had gedacht verloren te zijn. Eén die ze vroeger altijd had gehad door haar kinderlijke onschuld. Maar waar haar zoete lippen lachten, stonden haar donkere ogen weemoedig. Als een nachtlucht verzacht met het licht van ontelbare sterren, staarden ze hem weer aan met een schittering van genegenheid erin verborgen. “Ik heb je gewoon zo gemist…” bekende ze in een vluchtige fluistering, haar stem iets samengeknepen. De reden achter haar gestuntel en het feit dat ze zich geen houding wist te geven. Al sinds ze hem vanaf het podium had opgemerkt, was ze meegevoerd in een wervelwind van emoties die haar van binnenuit alle kanten op leidde. Pas nu, nu ze samen een moment van rust hadden genomen en ze langzaamaan kon laten indalen dat hij werkelijk hier was en hij… zelfs blij leek haar te zien… vond ze haar kalmte terug. Ze gunde zichzelf daarom nog een paar minuten langer om hem aandachtig te observeren en streek ondertussen gedachteloos met de toppen van haar vingers over zijn hand.
“Ik weet bijna niet waar ik moet beginnen.” begon ze uiteindelijk met een verbijsterd lachje om aan haar verhaal en tevens een antwoord op zijn vragen te beginnen. Haar ogen vestigden zich daarbij op een punt in de verte, ten teken dat ze nadacht. Haar hand trok zich weer terug, enkel om wat verdwaalde, lange lokken achter haar oor terug te strijken, wat haar ranke hals blootlegde. “Nadat we van Gren kwamen, hebben mijn ouders al vrij snel besloten dat het genoeg was geweest.” klonk haar melodieuze stem weer. Het had nog altijd dezelfde vreugde in zich verscholen als vroeger, maar kende tevens de zwaarte en zangerigheid van een ervaren zangeres. Van een jonge vrouw… “Het was niet moeilijk om te zien hoe vreselijk Cédric en ik het vonden om van Gren weg te gaan. We waren niet meer zo klein dat we redelijk snel aan een nieuwe plek konden wennen. Daarom besloten ze zich speciaal voor ons vanaf dat moment op een vaste plek te vestigen.” Even had ze een vlugge blik opzij geworpen en schonk hem één van haar liefelijke glimlachjes, alsof ze onbewust korte rustmomentjes voor zichzelf inbouwde waarin ze stilstond bij de positieve momenten hier en vroeger en ze er tijd voor maakte dat te uiten. “We zijn dicht bij mijn vader’s familie gaan wonen, zodat we altijd mensen hadden om op terug te vallen als mijn ouders voor hun werk soms nog moesten reizen. Op Puffoon zelf hebben ze hun eigen galerie geopend om jonge kunstenaars op weg te helpen. Maar je kent ze…” Weer die kleine, onmiskenbare glimlach en een veel betekende blik zijn richting op. “Ze kunnen niet stilzitten. Daarom begonnen ze zich daarnaast in te zetten voor allerlei projecten, net als daarvoor, maar wel dichter bij huis. Uiteindelijk groeide alles samen uit tot een succesvol bedrijf die ze nu nog steeds hebben. En ik…” Ze haalde ogenschijnlijk luchtig haar schouders op, alsof ze zichzelf als onderwerp heel wat minder interessant vond. “Ik groeide op en begon me ook steeds meer in de kunst te interesseren. Je kan mijn ouders’ vreugde vast wel voorstellen…” Een grinnik ontsnapte haar mond waarbij ze haar ene been onbedacht elegant over het andere kruiste en haar zwarte jurkje rechtstreek nu deze in de beweging iets omhoog was gekropen. “Dus toen het eenmaal daar de tijd voor was, ben ik op sterk aanraden van mijn moeder ook naar de Kunstacademie op Nova gegaan. Ze had nog net niet een stapel instrumenten en een nieuwe choreografie in mijn koffers verstopt.”
Dit keer duurde de stilte iets langer… Alsof ze dieper moest nadenken voor ze verder wilde spreken. Ook haar handen vonden als vanzelf haar zachte, lange lokken weer om hier bedachtzaam doorheen te strelen en het sierlijk van haar hals weg te vegen. Haar blik bleef vastgepind op het onbepaalde punt in de verte en keken niet langer vluchtig opzij. “Ik kon niet goed kiezen waarin ik me wilde specialiseren. Net als vroeger vond ik alles even leuk en interessant, dus ik heb allerlei vakken gevolgd. Het was… fijn. Ik heb… veel geleerd, veel mensen ontmoet en…” Kom op, Em. Doe iets meer je best. Het klinkt nu eerder alsof je een brochure over de Kunstacademie aan het voorlezen bent.
‘Veel mensen ontmoet’. Ja... Dat zeker.
Onbewust schudde ze haar hoofd en liet haar schouders iets hangen. “Daarna eh… Na mijn afstuderen bedoel ik, ging het iets minder goed met me.” Opnieuw beet ze op haar lip en leek ze zich ineens zo klein mogelijk te willen maken, zonder het zelf echt door te hebben. “Lang verhaal kort: Ik wist niet meer zo goed wat ik wilde in het leven.” Het verraste haar zelf duidelijk dat ze dat juist met die woorden had gezegd. Was ze ooit eerder direct zo open geweest over juist dat deel in haar leven…? Maar… dit was dan ook Jareth. Hij was haar vriend. Of… in ieder geval ooit geweest, voor wat dat nu nog van zijn kant mocht betekenen. Van haar kant des te meer.
Na nog een lichte aarzeling, sprak ze toch verder: “Daarom heb ik een paar jaar voor mijn ouders gewerkt, om… mijn hoofd leeg te maken en weer vanaf nul te beginnen. Zo kwam ik er op dat lesgeven mij wel iets leek.” Pas nu ze weer over een luchtiger onderwerp sprak waar oprecht haar hart naar uitging, veerde ze als herboren langzaam weer overeind en ging in een daadkrachtigere toon verder. “Dus uiteindelijk heb ik maar gewoon de stoute schoenen aangetrokken en ben aan de lerarenopleiding begonnen om docent Kunst te worden.” Ook nu pas durfde ze weer opzij te kijken… hem aan te kijken. “En momenteel loop ik voor mijn studie stage op Starshine Academy hier heel vlakbij. Mijn mentor is helaas vlak na mijn komst vertrokken en ik twijfel er eigenlijk nog over om over te stappen op een ander vak en-“ Ho. Rustig, Em. Je hoeft het ook weer niet al te duidelijk te laten merken dat je opgelucht bent dat je de zwarte bladzijde uit je leven zonder tranen voorbij hebt laten komen in je verhaal. “Maar… dat doet er nu even niet toe. Dat is weer een ander verhaal. Waar het om gaat is…dat ik hier nu ben en…” Meer in een impuls had haar zachte hand zijn wang gevonden en bleef deze hierop rusten terwijl ze zich iets naar hem toe had gebogen. “… dat jij hier nu ook bent. Ineens! Ik denk dat mijn moeder het niet eens zou geloven als ik het haar zou vertellen. Wat doe jij hier? En... en… wat is er met jou gebeurd al die jaren?” schoot het er toch nog enthousiast en vol overgave uit, waarna ze zichzelf dwong te zwijgen en Jareth de kans te geven te spreken. Ondertussen vonden haar ogen de zijne weer en bedacht ze wederom dat hij werkelijk… niets was veranderd. Precies zoals ze zich hem herinnerde...

Zijn blik was op Emori blijven hangen toen ze uiteindelijk had toegegeven en de menukaart had losgelaten. Nog voor hij het zicht besefte was zijn hand naar voren gegaan om de lok haar die voor haar ogen was gevallen zachtjes weer uit haar gezicht te strijken om haar aan te kunnen blijven kijken. Pas toen Jareth besefte waar hij mee bezig was trok hij zijn hand weer terug. Ze was nerveus. Hij zag het aan de manier waarop ze een lok bruin haar om haar vingers draaide. Een beetje stamelend sprak ze verder maar hij bleef kalm zitten, zwijgend, al ging zijn blik even naar haar hand die ze zachtjes op de zijne plaatste. Haar hand voelde warm. De slanke vingers vertrouwd. Maar zijn ogen richtte zich al snel weer op haar gezicht waar een bekende glimlach verschenen was. Een die gepaard ging met een melancholische blik in haar ogen. Bij haar uiteindelijke woorden kon hij er niet veel anders dan zelf ook glimlachen. Zijn mondhoeken kropen omhoog terwijl zijn ogen haar leken te willen zeggen dat hij haar ook gemist had. Om haar te zeggen hoe blij hij was haar te zien. Gezond en wel.
De glimlach bleef op zijn gezicht staan terwijl Emori de tijd nam om haar verhaal te beginnen. Wat had ze al die tijd gedaan? Was ze gelukkig? Hoe was het met haar familie? Hij hield het voor nu voor zich. Hij moest haar eerst de kans geven haar verhaal te doen. Hij knikte begrijpend op haar eerste woorden. Het was altijd lastig geweest om leeftijdsgenoten te vinden. De meeste kinderen in het circus hadden enorme uiteenlopende leeftijden gehad, als er al kinderen waren. Vaak stopten artiesten ermee als ze een kind kregen of namen ze een aantal jaar pauze. De gedachte vervaagde toen Emori verder sprak. Pas bij haar kleine glimlach verscheen er ook weer een op Jareth's gezicht als hij terug dacht aan Nathalia en Jean. Hij had misschien niet lang met de twee opgetrokken in de tijd dat ze op Gren verbleven, maar genoeg om te weten waar Emori het over had. Zo leidde ze hem in korte zinnen door de afgelopen paar jaar van haar leven. Hij lachte even zachtjes toen ze hem wist te vertellen dat ze naar de Kunstacademie was gegaan. Hoe had het ook anders gekund. Maar de sfeer leek langzaam te veranderen naarmate ze langer stil bleef. Een lichte frons verscheen in zijn voorhoofd. Hij had gehoopt dat hij het verkeerd had gezien. Dat de subtiele veranderingen in haar blik en haar bewegen alleen maar zijn verbeelding was geweest. Helaas was dat niet het geval. Erg realistisch was de gedachte dan ook niet geweest. Zo was het leven. Maar toch… hij had het haar willen besparen.
De glimlach op zijn gezicht was voorzichtig weer terug gekomen, hetzij wat flauwer dan daarvoor toen Emori verder vertelde en bij de reden aankwam waarom ze in Oak's Field was. De school dus. Hij had iets meegekregen over het plotseling verdwijnen van de kunstdocente. Al wist hij niet dat Emori haar stagiaire was. Maar ja, hoe vaak was hij de afgelopen tijd überhaupt op de school aanwezig geweest. Hij had haar makkelijk een maand lang mis kunnen lopen.
Wakker geschud uit zijn gedachten schrok hij iets op toen hij ineens haar warme hand op zijn wang voelde en troffen zijn ogen de hare weer. Alleen al de enthousiaste toon in haar stem kreeg het voor elkaar om weer een grijns op zijn gezicht te toveren.. tot het moment dat tot hem doordrong wat ze vroeg. Hij besefte zich ineens dat ze niet kon weten wat hij hier deed. Het voelde zowaar nog langer geleden dat hij haar voor het laatst gezien had en de grijns had iets schuldigs gekregen. 'Ik… ik verblijf momenteel ook op de school,' begon hij zacht. 'Een paar jaar nadat jullie vertrokken waren kwam de Grenaanse regering naar me toe met een verzoek. Na Ferost' verdwijning en het af laten weten van zijn opvolgers… zijn ze bij mij uitgekomen. Mijn persoonlijke band en ervaring maakten me, volgens hen, de meest gekwalificeerde persoon om zijn taken over te nemen. Dus ik heb het circus achtergelaten bij Jirka en ben naar de academie verhuisd om als beschermheer van Gren op te treden. Sindsdien woon ik hier als ik niet onderweg ben,' vertelde hij zacht. Er klonk een vreemde ondertoon in zijn stem. Zijn blik had hij inmiddels afgewend en geprobeerd op iets anders te richten. Zonder echt te kijken was hij blijven hangen bij de band en de enkele dansende stellen terwijl hij het ongemakkelijke gevoel weg probeerde te slikken. Met zijn blik op de dansers vond zijn hand weer die van Emori. Zijn ogen volgden. 'Wil je dansen? Ik wil nu wel weten hoe goed je geworden bent,' vroeg hij zacht om de stilte te doorbreken. Al trok hij haar al zachtjes met zich mee van de bank af. 'Of wil je nog steeds liever op m'n voeten staan?' vervolgde hij zacht met een kleine glimlach als hij terug dacht aan de tienjarige Emori van toen.

Haar vingers streken gedachteloos langs zijn wang in afwachting van zijn verhaal, maar kwamen abrupt stil te liggen toen hij uiteindelijk begon te spreken. Hij verbleef ook op de school? Waarom? Had hij zijn vroegere beroep ingeruild voor een baan als docent woudmagie soms? Ze zag het hem zo doen. Niet dat zij als kind veel interesse had gehad in iets anders dan luchtmagie, maar ze had zijn uitleg over magische aspecten altijd interessant gevonden. In feite… was dat wat haar tot op de dag van vandaag nog prikkelde om zich nog iets meer in magie te verdiepen dan eigenlijk van huis uit gewenst was… Ze kon niet wachten tot ze hem dat zou vertellen… later. Maar voor nu liet ze hem spreken, ook omdat ze haar nieuwsgierigheid nauwelijks kon onderdrukken erachter te komen wat Jareth de afgelopen vijftien jaar allemaal overkomen was. Emori gunde hem niets dan het beste…
Een verraste uitdrukking kroop direct op haar gezicht toen hij aangaf een aantal jaar later door de Grenaanse regering te zijn benaderd. Wat? Dat was wel heel iets anders dan het verdere verloop van haar simpele leventje… Vol interesse en met haar lippen verwonderd iets van elkaar gesperd luisterde ze daarom ademloos naar de rest van zijn verhaal. Naarmate haar oude vriend verder sprak, hoe groter haar ogen voor haar gevoel werden. Ho… Wacht even. Grenaanse regering? De opvolgers van Ferost? Ze meende zich te herinneren dat Jareth eerder over de verdwijning van zijn beste vriend had verteld, maar hij had nooit aangegeven dat híj de aangewezen persoon kon zijn om zijn taken over te nemen. Maar… maar dat betekende dat Jareth nu… Hij zei het zelf al, het b-woord. Beschermheer… Oftewel één van de Legendarische Magiërs. Jareth, háár oude vriend Jareth, de man die haar onder zijn hoede had genomen toen ze nergens anders heen kon, was… een Legendarische Magiër nu?! Dat was… Kon… Hoe…
Het was de grootst mogelijke eer die hem gegeven kon worden, zo wist ze van de verhalen uit de Puffoonse geschiedenis, over Ronodan. Al leken hij en Jareth beiden ongeveer even verheugd met deze zeer belangrijke positie te zijn. Niet. Hij leek zelfs zo ongemakkelijk en gespannen zoals zij zich had gevoeld toen ze vluchtig langs de zwarte bladzijde in haar leven was gegaan…
Tja, één van de redenen waarom hij “uitgekozen” was, was dan ook omdat zijn beste vriend nog altijd spoorloos was… Natuurlijk zat daar een dubbel gevoel aan verbonden, maar dan nog… Dan nog kon Emori bijna niet trotser zijn op Jareth dan dat ze toen op dat moment was. Ze schudde daarom in eerste instantie haar hoofd toen hij haar vroeg te dansen. Niet omdat ze dat niet wilde. Integendeel. Ze had al meerdere malen richting de dansende paren gekeken, maar niet voordat…
Haar beide handen vonden nu zijn wangen. “Niet zo snel jij!” grapte ze zachtjes om zijn aandacht te trekken. Ze herkende dit ontwijkende gedrag maar al te goed, vijftien jaar geleden of niet. Ze had altijd in zekere zin recht door hem heen kunnen kijken net zoals hij dat bij haar kon. Maar hij was haar voor en begon haar al van het bankje af te trekken. “Wacht! Jareth…” Ze lachte en probeerde zich los te wurmen. Bij zijn laatste woorden bleef ze staan.
Hm… Op zijn voeten staan, hm? Plotseling verscheen er een kleine grijns rond haar lippen. Dat… had hij nou net niet moeten zeggen… Voor hij haar nog verder mee richting de dansvloer kon trekken en dit onderwerp kon vermijden, was ze voorzichtig op zijn voeten gaan staan en sloeg haar armen om zijn hals voor balans. Nee. Ze moest dit zeggen… “Ik weet dat dit misschien niet is hoe je je leven had voorgesteld… Als Beschermheer, bedoel ik. En ik weet dat je veel liever Ferost terug had gehad en gewoon… een rustig leven had geleid, net zoals de luie zomerdagen die wij samen hebben gedeeld lang geleden…” begon ze toen zachtjes te spreken terwijl ze hem recht aan keek en niet langer weg leek te kijken. Ze moest het zeggen… “Maar ook dit is wie je bent, Jareth. Of je het wilt of niet.” Haar glimlach verbreedde ongemerkt terwijl ze met een duidelijke schittering in haar donkere ogen opkeek naar hem. “Ik heb altijd al geweten dat er iets… bijzonders aan je was. De manier waarop je over de planeten en magie sprak… Je kijkt verder dan anderen. Je hebt meer gezien en geleefd dan… wie dan ook. In ieder geval van de mensen die ik ken. Als iemand Gren moet vertegenwoordigen, dan hadden ze niemand beter dan jou kunnen kiezen.” Ze lachte even zacht. “En dat zeg ik niet om je regering na te praten of omdat ik je CV heb gelezen, maar…” Kalm ging ze op haar tenen staan om haar lippen teder op zijn wang te kunnen drukken ter besluit. “…omdat ik jóu ken.” Ze zweeg even voor ze langzaam weer terugboog en van zijn voeten afstapte. Een zucht rolde over haar lippen. “En ik weet zeker dat Ferost net zo trots op je zou zijn als ik nu ben…” maakte ze tenslotte gefluisterd af met nog een laatste, betekenisvolle blik voor ze hem rustig meevoer richting de dansvloer en haar handen in de juiste positie bracht om de dansparen om hen heen te kunnen evenaren.

Haar vingers lieten een onaangename kou achter toen haar hand stil kwam te liggen. Alsof zijn huid de warmte nog steeds wilde voelen. Hij kon de vragen in haar ogen aflezen, en de moeite die ze deed om ze in te houden. Niet goed wetend waar hij had moeten beginnen had hij zijn mond maar geopend en wat eruit kwam… dat kwam er dan maar uit. De zachte klank die zijn woorden hadden gehad verried zijn ongemak over het onderwerp. Nog steeds. Zelfs nu. Waar op haar gezicht interesse stond was er bij hem een frons verschenen terwijl hij woorden probeerde te vinden om zijn verhaal zo logisch mogelijk aan elkaar te rijgen. Zonder te vervallen in zijwegen die er nu niet toe deden, of te herhalen wat hij nog geen minuut eerder had gezegd. Zo wist Jareth zich erdoorheen te worstelen. Steeds sneller was hij gaan praten. Zijn blik ontwijkend van de hare. Zijn lichaamstaal paste niet bij het verhaal wat hij vertelden. De meeste mensen zouden trots zijn geweest. Ferost was trots geweest. Hij had de donkerblonde man zo arrogant gevonden als jongen. Maar dat was voordat hij had begrepen waar de trots vandaan gekomen was. Het was geen eigendunk geweest, wat Ferost van zichzelf had. Het was een gevoel van trots voor Gren. Voor haar bewoners. Haar bossen en rivieren. De eer om haar te mogen beschermen in tijden van gevaar. Om voor haar te mogen spreken in tijden van hoop. Om zo'n diepe verbintenis met haar te voelen. Jareth had dat niet begrepen. Hoe kon hij dat ook begrijpen? Pas op de dag dat ze hém waren komen halen had hij zich beseft hoeveel het voor Ferost had betekend. Hoe vaak was hij in gedachten niet terug gegaan naar dat moment. Waar hij de tent was uitgerend, voorbij de woonwagens, het bos in. Weg van alles. Maar hij was niet weg gerend. Hij was blijven staan, vastgevroren aan de grond. Het enige wat hij had gedaan was knikken op wat hem gezegd werd. Als verdoofd had hij zijn spullen gepakt en was meegegaan naar de Grenaanse ambassade waar ze hem voorbereid hadden op wat komen zou. Nog geen dag later was hij op de academie aangekomen. Erdore verlaten en rommelig. Alsof Ferost met grote haast vertrokken was, ook al waren er na hem nog vele anderen geweest. Waarheen? Hij zou het graag willen weten. Al hield hij alleen zichzelf voor de gek daarmee. Toch bleef hij dat verhaal tegen zichzelf ophangen. Hij bleef liever in die leugen leven.
De opeenvolging van gedachten en herinneringen bezorgden hem een dof, kloppend gevoel in zijn hoofd. Even leken zijn ogen feller op te lichten dan normaal. Een scherpe groene kleur. Fluoriserend bijna. Op zoek naar een uitvlucht raffelde hij zijn verhaal een beetje af en sprong bijna meteen van de bank. Hij zou doorgelopen zijn ook als Emori hem niet tegen had gehouden.
Hij stopte…
Jareth's blik ging terug naar haar. Met haar voeten bovenop de zijne sloeg ze haar armen om zijn hals. Met haar warme blik hield ze hem gevangen. Hij durfde bijna geen adem meer te halen toen ze begon met spreken. Iets in zijn blik leek langzaam te veranderen. De rust en kalmte die er altijd op gestaan had was verdwenen. Op zijn gezicht waren zorgen af te lezen. En vermoeidheid. Als een betoverd standbeeld leek hij pas weer tot leven te komen op het moment dat ze zacht haar lippen op zijn wang had gedrukt. Nu pas merkte hij dat hij zijn armen om haar heen gelegd had. Alsof alleen zij hem staande hield. Ze was dezelfde, en toch ook weer niet. Wijzer. Groter. Niet alleen in lengte. Ze was als persoon groter. Zijn blik vond haar toen ze weer van zijn voeten afstapte. Een van zijn handen zocht naar de hare en hield die stevig vast. Zonder iets te zeggen trok hij haar weer dichter naar zich toe. Haar in een omhelzing trekkend. 'Ik vrees meer dan dat ik toe durf te geven,' fluisterde hij zacht tegen haar. Geen opgehouden maskers meer. De pure waarheid. Het was bij haar niet nodig. Pas na die woorden kon hij haar weer laten gaan, ergens opgelucht dat hij ze had kunnen uiten.
Hij liet zich door haar meetrekken de dansvloer op waar ze haar ene hand op zijn schouder legde en met de ander de zijne vast pakte. Zijn eigen hand nam de hare aan, soepel vouwde zijn vingers zich om de hare. De ander lag losjes op haar rug. Het voelde nog steeds vreemd om niet langer een beetje te moeten bukken. Om nu de volledige passen te kunnen maken. Maar ergens was het ook direct vertrouwd. Een voorzichtige glimlach verscheen op zijn gezicht sinds hij zo ongemakkelijk aan zijn eigen verhaal was begonnen. Al kwam dat ook deels door haar woorden.

Een verrast geluidje was haar ontsnapt toen hij haar plotseling toch nog dichterbij trok nadat zij haar armen had teruggetrokken en van zijn voeten was afgestapt. In een automatisme vlochten haar vingers van haar ene hand zich in de zijne die hij had vastgepakt, terwijl de ander hem even dicht tegen zich aangedrukt hield, bijna troostend. “It will be okay, Jareth.” fluisterde ze nagenoeg onhoorbaar, al had ze niet precies de ware betekenis achter zijn woorden begrepen. Een beeld van het verleden flitste direct haar gedachten binnen: een breed lachend, jeugdig gezicht wat de lange, groene lokken vlocht en een kusje op zijn kruin drukte om hem te troosten, al had ze geen idee gehad waardoor hij van slag was geweest. “It will be okay, Jareth.” weerklonk de hoge kinderstem in haar herinnering. Toentertijd was het vooral iets wat ze van haar moeder had afgekeken, iets wat tegen de kleine Emori zelf werd gezegd als ze verdrietig was, al hoefde de rest van de wereld niet eens te weten wat er speelde. Maar nu… had het des te meer betekenis gekregen. Een volwassen, serieuze ondertoon.
Ze maakte zich voorzichtig los uit zijn omhelzing toen hij zich ook weer terugtrok.
Toen ze even later samen op de geïmproviseerde dansvloer stonden en hun handen elkaar vonden, uitte ze een zacht, ietwat nerveus lachje. Het voelde gewoon nog wat onwennig om ineens niet meer haar hoofd in haar nek te hoeven leggen om hem aan te kunnen kijken en… te weten wat ze nu moest doen, in plaats van verloren op zijn grote schoenen te staan waggelen. In dat opzicht was ze werkelijk veel veranderd. Haar bewegingen waren niet langer onstabiel, wiebelig en… hier en daar wat klunzig, maar zeker van zichzelf, vaardig in zekere zin, alsof ze wist wat ze deed. Het bewoog haar er zelfs toe op een gegeven moment iets van hem af te stappen en onder zijn leiding een sierlijke draai te maken, waarna ze hem weer lachend aankeek. “I’ve missed this.” verzuchtte ze tevreden zodra ze weer naar hem toegegaan was. “Yet… it feels completely new somehow.” Haast bedachtzaam keek ze naar hem op. “It really has been a long time, hasn’t it? Fifteen years? More..? I can hardly remember…”

Hij weerhield zich ervan de hand die hij stevig vast had zacht tegen zijn lippen te drukken. Niettemin hield hij haar voor even dichtbij. Haar aanwezigheid alleen al werkte kalmerend. Haar woorden lieten hem even slikken. Zacht en bijna onhoorbaar. Hij besefte zich maar half hoe hij die woorden had gemist. Al was de toonatie nu anders. Voorzichtig liet Jareth haar weer gaan, al bleef zijn hand verstrengeld met de hare toen ze samen de dansvloer betraden, of wat daar voor door moest gaan.
Haar zachte lach sloot aan bij hoe hij zich voelde. Bij elke stap die ze zette was hij meer verbaasd over de elegantie en het gemak waar het haar mee af ging. Al zou dat inmiddels niet meer als een verrassing moeten komen. Zijn leiding was amper nodig. Ze wist exact wat ze deed. Hij moest alleen meekijken over haar schouder om er zeker van te zijn dat ze tegen niemand opbotste. De glimlach op zijn gezicht, die eerst nog een beetje voorzichtig was geweest, had zichzelf langzaam iets verbreed tot een oprechte grijns toen ze een stap van hem afzette en met dezelfde gratie als de rest van haar passen een draai maakte waarna hij weer aansloot en ze verder de vloer verkenden zonder echt naar de houten planken te kijken. Hij knikte op haar woorden waar hij eigenlijk niet op hoefde te antwoorden. Ook hij had het gemist. Haar gemist. 'Fifteen, yes,' beaamde hij, misschien iets te snel. Hij pakte haar hand over in zijn andere om haar nog een draai te laten maken. 'It feels like I can get to know you all over again,' glimlachte hij zachtjes. 'Or.. does that sound.. strange?' vervolgde hij daar met een lichte twijfeling aan toe. Langzaam stierf de zachte muziek weg. Zijn voeten stopten iets later dan dat. Op het moment dat hij doorkreeg dat hij aan het staren was kwam hij in beweging. 'You do dance a lot better,' grijnsde hij zachtjes. 'I think I can go for that drink now. You think Freya is done eyeballing us so we can order something?' vroeg hij met diezelfde grijns. Hij had haar zien kijken vanachter de bar.

Ze had langzaam geknikt bij zijn bevestiging en bleef onverstoord verder dansen. Vijftien jaar alweer… Haast haar halve leven geleden. Ze liet een zachte lach ontsnappen toen hij haar nog een keer liet draaien. Op het moment dat ze zich wederom terug bewoog naar hem, dreigde ze voor het eerst even stil te vallen toen hij verder sprak. Verwonderd keek ze op en moest nu wel moeite doen haar voeten in beweging te houden. “No…” Haar ogen sloegen zich weer neer. “No, that doesn’t sound strange at all. I guess I… changed a lot as well.” Niet alleen in uiterlijk. Echter bleef haar kern hetzelfde, de persoon die ze diep vanbinnen altijd was geweest en had kunnen tonen bij hem, enkel.. nu met een hardere buitenkant om zich te weren tegen negatieve invloeden van buitenaf. Haar stem had daarom bijna… schuldig geklonken, al had het maar even geduurd. Haast te kort om op te merken.
Voor het eerst bewonderde ze hun voeten die vaardig langs elkaar bewogen als excuus om niet omhoog te hoeven kijken. Te laat kreeg ze in de gaten dat de muziek was gestopt en kwam zelf enkel tot stilstand omdat Jareth niet langer met haar meedanste. Een schokje trok door haar heen bij het plotseling horen van zijn stem, waarbij ze het toch niet kon laten op te kijken en voorzichtig te glimlachen. “Thank you. I’ve trained for this day.” grapte ze terug om de sfeer luchtig te houden en toch… En toch… zodra hij voorstelde iets te drinken te vragen, hield ze hem tegen, in een opwelling. Ogenschijnlijk uit het niets was haar smalle hand naar voren gegleden om zijn schouder vast te pakken. “Wait…” fluisterde ze tegelijkertijd, haar stem ietwat schor. Ze schraapte haar keel onopvallend. Maar waarom? Waarom had ze hem precies staande gehouden? Ze leek het zelf niet helemaal te weten terwijl ze zijn blik zocht. Een aarzeling… Een stilte. Vele dansparen waren inmiddels braaf teruggekeerd naar hun plekken, maar noch leek zij in beweging te komen. Nog een twijfeling, voordat… “Dance with me some more.” kwam er plotseling al even zacht uit, waarbij ze onzeker had opgekeken. “Please..?” Ze.. Ze was er nog niet klaar voor. Ze was nog niet zover dat ze hem los kon laten, bang dat hij weer voor de volgende vijftien jaar uit haar leven zou verdwijnen na deze ene avond, dus wilde ze dat iedere minuut telde.
Voor hij kon antwoorden, had ze daarom aarzelend haar armen dit keer om zijn hals gevouwen, net zoals ze eerder voor de grap had gedaan, maar nu met een serieuzere ondertoon. Haar ogen schoten op naar hem en boorden zich in de zijne. De band, die zich ondertussen had opgemaakt voor een korte pauze, had de hint sneller opgepakt dan de meeste omstanders, wierpen elkaar een veel betekenende blik toe en zetten toch nog een nummer in, waardoor een aantal hoofden zich verwonderd hun kant op draaiden.
Ze wachtte ademloos af.

Het liedje:

Waarom had haar stem een andere ondertoon gehad bij haar antwoord? Het was te kort geweest. Te snel voorbij om echt te onderscheiden wat het was geweest. Het was logisch dat ze was veranderd toch? Hij gaf niet minder om haar. Ze was nog steeds haar eigenwijze zelf. Alleen was het onderzoekende, enthousiaste meisje opgegroeid tot een elegante, inteligente vrouw. Als hij zich ooit oud had gevoeld, dan was dat nu zeker het geval. Vijftien jaar was voor hem slechts een hartslag vergeleken met de vierhonderd die hij al achter de rug had. Toch had het hem ook veranderd. Iets wat hij niet toe wilde geven. Zijn nieuwe positie als Beschermheer had meer met hem gedaan dan hij zelf besefte. Het zorgeloze was naar de achtergrond gedrongen. Het impulsieve, geordend en afgevlakt. Dingen die zij deze avond, hier op de geïmproviseerde dansvloer, weer boven leek te brengen. Nieuw leven in te blazen. Hem bijna te reanimeren.
Het was het zwijgen van de muziek die zijn voeten en zijn hoofd tot stilte maande en hem lichtelijk grijnzend haar liet complimenteren. Het was de band die zich klaar maakte voor een pauze die hem aanspoorde haar te vragen of ze iets wilde gaan drinken. Zijn grijns verzwakte toen ze haar hand op zijn schouder plaatste en daarmee voorkwam dat hij weg liep, terug naar de tafel die ze aangewezen hadden gekregen. In plaats daarvan bleef hij staan, zijn ogen op haar. Alleen haar. Dat de andere paren van de dansvloer weggelopen waren was hem niet eens meer opgevallen. Hij wilde haar vragen wat er was, maar haar woorden legde hem het zwijgen op nog voordat hij had kunnen spreken. Bij het voelen van de armen om zijn hals hadden zijn handen zich zacht op haar middel laten rusten.
Hij had de eerste tonen van de muziek nodig om weer te ontdooien. Zachtjes, teder haast, bewoog zijn hand zich langs haar lichaam. Langs haar zij, haar rug, haar schouders. Verder naar boven volgden zijn vingers haar arm, helemaal tot aan haar hand waar hij de zijne traag omheen vouwde. Zijn andere hand vervolgde de weg langs haar middel tot zijn arm om haar lichaam heen geslagen lag. Geen moment hadden zijn ogen de hare losgelaten. Zo dichtbij was haar gezicht nog nooit geweest. Opnieuw bereikte een hint van haar parfum hem.
Hij nam haar hand al even teder vast als de rest van zijn bewegingen waren geweest en liet de hare in de zijne rusten. Met haar lichaam bijna tegen hem aangedrukt zette hij de eerste paar stappen. Als hij een stap te ver naar voren zette hield hij haar in een omhelzing. Bijna als in trance bewoog hij verder.
De geringe afstand die zich tussen hun lichamen bevond was bijna nog miniemer in de afstand van zijn gezicht tot de hare.

Onbewust had ze haar adem ingehouden. Zodra ze zijn handen op haar middel voelde, ontsnapte de ingehouden lucht in de vorm van een trillerige zucht, welke geheel overstemd dreigde te worden door de eerste tonen van de plots aanzwengelende muziek. Een dankbare blik werd kort op de muzikanten geworpen voor ze zich weer geheel op haar danspartner focuste. Haar hazelnootbruine ogen glinsterden voorzichtig in het warme schijnsel van de omringende kaarsen en keken hem vragend aan, alsof ze wensten te weten in hoeverre hij in haar voorstel wilde meegaan en… wat hij daarin precies van plan was. Het antwoord volgde al snel. Niet in woorden, maar in bewegingen, onverwachte… bewegingen. Ze voelde de zachte vingers van zijn ene hand langs haar rug strijken, verder omhoog richting haar schouderbladen en arm. Hij liet een spoor van kippenvel na overal waar hij haar zacht raakte, waardoor haar wenkbrauwen verwonderd omhoog waren geschoten. Dit was niet de Jareth die ze zich herinnerde… Toch kon ze niet zeggen dat ze deze… andere kant van hem onprettig vond.
Afwachtend was haar blik even opzij gegleden op het moment dat hun handen elkaar raakten en beetpakten. De korte afleiding had niet meer dan een seconde geduurd, aangezien ze zijn doordringende ogen op haar gelaat kon voelen, zijn blik haast kon voelen branden. Dus keek ze terug. Direct had ze zich voorgenomen dat dat de laatste keer was geweest dat ze had weggekeken.
Haar volle lippen vormden een berustende glimlach, al versmalde deze iets uit concentratie en wellicht… nog lichte verwarring toen ze zich realiseerde hoe dicht ze werkelijk op elkaar stonden en hij daadwerkelijk in beweging kwam.
In een vlaag van concentratie, wat bij de jonge brunette inmiddels als een tweede natuur was in zowel muziek als dans, sloot ze echter al snel zonder enige aarzeling bij zijn daadkrachtige leiding aan. Hierdoor wist ze net aan zijn stappen te ontsnappen als hun lichamen in de dans te dicht bij elkaar in de buurt dreigden te komen. Het was als een spel van vluchten en vangen. Hij stapte vooruit, zij stapte terug. Hij bewoog achterwaarts en ze moest toch meekomen. Ze kon hem niet laten gaan, noch te dichtbij laten komen. Aantrekken en afstoten, verweven in een prikkelend ritme als de afwisseling van eb en vloed. Hun choreografie was soepel, doch strak en vaardig. Hun passen veelzijdig en variërend, doch doelgericht. Hun bewegingen sensueel en verleidelijk, maar met professionele terughoudendheid. Het geheel, gepaard met de zinnenstrelende muziek, zorgde voor een lust voor het oog wat de aandacht van menig omstander had getrokken, gelokt door de constante spanning die zich gestaag opbouwde, maar evengoed onvoorspelbaar bleef waardoor het net niet viel te voorspellen wat de volgende stap zou zijn van hem en haar…
Emori had het geen van allen in de gaten. Niet de gezichten die zich nieuwsgierig hun kant op draaiden, noch de ogen die zich op hun dansende lijven vastpinden of de zachte woorden die werden gepreveld in lof, verbazing of andersoortige goedkeuring. Zonder er bewust mee bezig te zijn, hield ze zich aan de belofte die ze zichzelf had gedaan en bleef Jareth onverstoord recht in de ogen kijken, hem evengoed bekorend met haar doordringende blik, alsof ze niet toestond dat hij ook zijn aandacht op maar iets of iemand anders zou richten dan op haar… voor nu.
Nee, voor nu was hij even… van haar.
Pas toen de laatste tonen van de instrumenten wegstierven, liet ze hem gaan door glimlachend haar hoofd opzij te draaien en met een bescheiden knikje het applaus van de omringende menigte in ontvangst te nemen. Ze wachtte geduldig tot de bezoekers en het personeel hierop hun eigen bezigheden vervolgden en de band hun instrumenten aan de kant legden om hun welverdiende pauze te houden. “That… is not how I remember our dances.” grapte ze tenslotte speels, waarbij ze hem even vanuit haar ooghoeken een vluchtige blik had toegeworpen. Een lichte blos was ondertussen op haar wangen gekropen. Door de warmte, inspanning en… wie weet.
Een paar tellen pakte ze nog een moment van stilte en rust voor ze haar blik weer geheel op hem richtte. Hun gezichten waren nog even dicht bij elkaar, wat haar nog net een moment langer liet zwijgen.
Een zachte lach ontsnapte haar uiteindelijk terwijl ze hem plagend op het puntje van zijn neus tikte. “Let’s go get that drink now, shall we? I think we deserved it.” Met deze woorden had ze zich voorzichtig uit zijn grip losgemaakt en was ze voor hem uit in haar kenmerkende pas terug naar de tafel gelopen waar ze eerder hadden gezeten.
Ze had haar tweede dans gekregen. En hoe…

Er was iets geklikt in hem. Misschien in de manier waarop ze hem vragend had aangekeken. Misschien lag het aan de muziek die zijn gedachten vulde en elke rationele gedachte als een zeepbel uit elkaar liet spatten. Zonder tussenkomst van die gedachten die hem herinnerde aan wat er van hem verwacht werd. Hoe van hem verwacht werd dat hij zich gedroeg. Zonder dat alles leek iets anders het over te nemen. Gedreven door de muziek was zijn lichaam in beweging gekomen. Doelgericht en direct. En zijn ogen wilde haar niet loslaten…
Zelfs niet toen ze een moment weg keek, naar de band. Niet toen ze opzij keek, naar haar hand die zacht in de zijne lag. De diepe bruine poelen hielden hem gevangen. Was dit echt Em?
Haar bewegingen voelde zo natuurlijk tegenover de zijne. Het was zo langzamerhand een spel geworden. Hoe hij dichterbij stapte en daarna zelfs die laatste geringe afstand dreigde te verkleinen. En hoe zij net op het laatste moment dat wist te voorkomen door weg te stappen. De afstand werd niet kleiner… maar ook weinig groter.
Wat er om hen heen gebeurde, daar kreeg hij nog minder van mee. Zij wilde hem immers niet laten gaan. Onbewust, maar ze was het enige waar hij naar kon kijken. En zo, in het warme licht wat verspreid werd in de ruimte, leek ze ineens een ander persoon. Nog steeds Em, maar een Em die hij niet kende. Een Em die hij net ontmoet had. Waar hij graag meer van wilde weten. Zijn passen vervulden zich met akelig veel overtuiging die hij daarvoor niet had gehad. Alsof hij daadwerkelijk niets anders wilde dan die afstand verkleinen, haar tegen zich aantrekken, zijn armen om haar heen slaan.
Het moment dat ze weg keek was het moment dat hij zich besefte dat er een bepaalde afstand wel degelijk verklein was tussen hen. Langzaam week hij een beetje terug. Het geluid van applaus keerde terug, maar het klonk hol voor hem. Leeg. Zijn hoofd was ergens anders. Hij leek zelfs bijna haar woorden te missen toen ze ineens weer tegen hem sprak. Ze draaide haar gezicht terug. Opnieuw zo gevaarlijk dichtbij dat hij zich ervan moest weerhouden niet voorzichtig te slikken. Een reactie op haar woorden ontschoot hem in dat moment. En toen was ze weg. Hij had haar losgelaten, haar vingers door de zijne voelen wegvloeien. Hij moest volgen. Anders zou het opvallen. Maar hij bleef iets langer staan, sloot zijn ogen even. Voelde bijna een fysieke klap toen de realiteit hem zowat tegen de vlakte wilde staan. What in Grens name was that?! Hij draaide zich om, zag haar nog net terug lopen naar de tafel. You know your place. You know your role. Don't let it happen again. Nu durfde hij even te slikken. Nu ze ruim buiten gehoorafstand was voordat hij achter aan liep, terug naar de tafel. Voorzichtig schoof hij weer naast haar aan, zich nu pas beseffend hoe droog zijn keel aanvoelde. 'It's a shame I don't have much time anymore lately. I never thought I would miss dancing so much,' sprak hij zacht met nog een blik op de, nu lege, dansvloer. 'My past month has been almost nothing but travelling, diplomatic meetings and diner formals. This is… a nice change of things. I wish I had more of these nights,' ging hij verder met een zacht lachje. 'But I can imagine, you're also pretty busy now with your internship,' besloot hij terwijl hij voor haar kant op blikte.

PROFILE MAGICIAN

» A ghost from the past [Zack]
» [Med-Check] - Jareth
» From Beasts to Men // Jareth
» And you don't look back. [ Jareth ]
» Running wild || Jareth

A ghost from the past || Jareth

A ghost from the past || Jareth

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen