Fwinn zat nog rustig op de rug van Skugga al de hele weg door en negeerde de zeurende steken die langzaam maar zeker op kwamen zetten. 'Skugga? Eng?' sprak hij met een verbaasde stem. 'Ik zie niet in waarom, het is een mistige wolf? In de magische wereld is dat niet allerdaags maar zeker niet iets waar je zo snel van op zou kijken...' sprak hij kalm en gaf een klein klopje tegen de schouder van Skugga die er kennelijk van genoot. 'Mooi, dat is wederzijds...' sprak hij op de woorden van Rhine die zei dat Skugga hem kennelijk mocht. Fwinn had sneller een band met de natuur dan met mensen. Dode dingen verwarde je niet. Zwijgzaam ging Fwinn weer voorzichtig verzitten om niet de verkeerde delen van Skugga te belasten en keek naar Rhine voor een kort moment. 'Ach wat zal ik zeggen. We hebben allemaal onze redenen...' sprak hij toen ze vroeg waarom hij hem wilde spreken. Hij moest de brief van zijn baas nog bespreken met het schoolhoofd.

Eenmaal door de gangen begon de steken over te gaan in zeurende pijn. Hij wist niet of dat gras daadwerkelijk zo slim was of dat de wond nou zo lastig was maar het deed zeer. Hij liet het echter niet merken en zat zo rustig mogelijk op de rug van Skugga hopend dat hij zo snel mogelijk er af kon. Skugga kon er niets aan doen, het was gewoon de manier waarop een wolf liep waardoor hij af en toe wat schokken kreeg en dat deed zijn wonden niet goed. Maar hij gaf opnieuw een tevreden aai over de schouder van de wolf dat hij zijn best deed en dat het gezegd mocht worden. Eenmaal bij de ziekenzaal aangekomen stond Fwinn moeizaam op en kreeg een stekende pijn. Hij zakte wat door zijn knieën en greep de deurpost vast om overeind te blijven. 'Dank je....Skugga...' bedankte hij de wolf vriendelijk en keek voor zich uit de ziekenzaal in. 'Is er iemand...' sprak hij hees maar kreeg geen reactie. Moeizaam liep hij de ziekenzaal binnen en voelde de wond een steek achterlaten bij iedere stap die hij zette, negeerde Rhine even hoe streng ze ook kon reageren dat hij rustig aan moest doen. Hij pakte het voeteinde van het bed vast en hield zich er overeind. 'Moeten alle gewonden uren wachten?' kwam er geërgerd uit. De zeurende pijn sloeg op een zeurende stemming van Fwinn. Hij keek de ziekenzaal rond voor zover was er geen andere verwondde leerling of zieke dus hij kon zo geholpen worden.

Rhine grinnikte bij zijn verbazing dat sommige mensen, eigenlijk een hele hoop mensen Skugga eng vonden. Ze haalde grijnzend haar schouders op. "Tja de meeste mensen zijn gewoon angsthazen." Merkte ze nonchalant op. Ze keek af en toe naar hem vanuit haar ooghoeken, ze zag wel dat hij pijn had maar ze zei er niets over. de meeste jongens hielden niet echt van medelijden. ze glimlachte lichtjes toen hij vermelde dat hij Skugga kennelijk dus ook mocht. Hmm ja echt een vreemde dag en vreemd gezelschap, maar wel vreemd op een goede manier natuurlijk. Ze keek hem onderzoekend aan toen hij haar een zeer vaag wederwoord gaf. "Als je beter bent kan ik je wel laten zien waar hij is. Maar geloof me als het niet belangrijk is zou ik niet naar hém toegaan het...kan er nogal link aan toe gaan.." Zei ze terwijl ze voor zich uitstaarde. ja haar eerste ontmoeting met het schoolhoofd was niet echt van een leie dakje gegaan om het nog zacht uit te drukken. Ongewild ging er een rilling door haar heen bij die gedachte en automatisch greep ze weer naar haar heup waar Savadors huisdier in der tijd zijn tanden had in gezet en haar zo bijna vermoord had. Ja wat was het toch "prettig" die herinneringen ophalen.

Ja Rhine wist ook wel dat Fwinn schokken zou krijgen door Skugga's tred. maar ze konden nu even niet anders. Dit was sneller en minder vermoeiend voor hen beide. Skugga vond het overigens helemaal niet erg hij liep graag rond en hij mocht Fwinn. Ja dieren waren beter in mensen lezen dat was nu eenmaal zo. Eenmaal bij de ziekenzaal aangekomen stond Fwinn moeizaam op. Hij zakte wat door zijn knieën en greep de deurpost vast om overeind te blijven. Skugga verdween en Rhine keek Finn lichtelijk bezorgd aan. Ze zag dat hij begon te wandelen en ging hem hoofdschuddend achterna. Die jongen wist echt niet wat 'rustig aan doen' betekende. Hij pakte het voeteinde van het bed vast en hield zich er overeind. Ze grinnikte bij zijn gezeur en kwam bij hem staan. "Rustig aan meneertje klim gewoon even in dat bed dan is het wachten minder pijnlijk" Zei ze met een kleine grijns. Ergens vond ze dit ook best wel grappig. Maar ja het was niet netjes om met andere hun ongeluk te lachen. "Ik meen het leg je neer in dat bed en wacht gewoon even, zo'n flinke vent als jij kan dat toch wel?" Zei ze met een plagende knipoog. Ze voelde zich net een kinderjuf die tegen een achtjarige zei dat hij niet aan het korstje van zijn wond mocht krabben. Jup zo zag ze deze situatie.

Eirs blik ging naar de wijzers van de klok die aan de muur van het vertrek hingen. Ze stond voor een toonbank om te betalen terwijl de eigenaar van achter nog iets voor haar aan het pakken was. Ze hield er niet van om de ziekenzaal te verlaten, maar zolang ze alleen was en Noel nergens te bekennen moest ze zelf wel boodschappen doen. Heel veel kruiden die ze gebruikte als pijn verdovende middelen waren op, en om ze nu nog te bestellen zou te lang duren. Daarom was ze naar Oak's Field gesneld om haar voorraad een beetje aan te vullen. Ze wilde niet langer dan vijf minuten weg blijven maar de eigenaar nam flink zijn tijd. Eir kon het hem ook niet kwalijk nemen. Die man was immers ook de jongste niet meer.
Uiteindelijk kwam hij terug met een papieren zak die hij stevig had dicht gerold. Eir, nam hem aan, betaalde en verdween weer ze snel als ze kon. Ze zette stevige passen, holde zowat, om maar op tijd terug te zijn. Ze hoopte vurig dat in de tussentijd geen ernstig noodgeval zich had voorgedaan.

Zodra ze bij het hek van de school aan kwam zette ze het daadwerkelijk op een hollen. Inmiddels wist ze de weg uit haar hoofd. Links, recht en dan de trappen op. Op de paar laatste treden aangekomen zag ze dat de deur open stond. Ze kon zich herinneren dat ze hem had gesloten dus dat kon alleen maar betekenen dat er iemand in de zaal was. In zichzelf vloekte ze zachtjes. Juist dat wat ze niet had gewild was toch gebeurd. Eir liep met stevige passen door en ving de laatste woorden van de jongeman op die in de ziekenzaal zich staande hield aan het voeteneind van één van de bedden. 'Doe eens even niet zo overdreven zeg, ik was maar vijf minuten weg,' sprak ze geïrriteerd tegen hem. Eir kon er niet tegen als mensen haar afkraakte op haar werk. Wat had hij dan gewild, dat ze hem had moeten weg sturen omdat ze geen geneesmiddelen had? Dat was waarschijnlijk ook het verkeerde keelgat ingeschoten. Nu zag Eir dat er ook een meisje bij de jongeman was. Ze liep verder, zette de papieren zak op een tafel en gooide haar jas over de rugleuning van de stoel die erachter stond. Onder haar zomerjas droeg ze haar witte doktersjas die haar functie in de school aantoonde. Ze luisterde zwijgend naar de woorden van het meisje die ze tegen de jongen sprak. 'Je zou eens wat meer naar haar moeten luisteren. Zij klinkt tenminste verstandig,' sprak ze terwijl ze zich weer omdraaide naar de twee. Ze liep op hen af en dwong de jongen, hetzij nog steeds wel zachtjes en met beleid, om op een bed te gaan zitten. 'Goed, wat is er gebeurd?' vroeg Eir in het algemeen, kijkend van de jongen naar het meisje en weer terug.

Rhine hoorde al snel geluid, het geluid van schoenen op de blinkende vloertegels van de ziekenzaal. Ze draaide haar hoofd lichtjes in de richting van de vrouw die aangewandeld kwam. Rhine bekeek haar met haar observerende blik, ze leek niet al te blij en ergens ook nogal opgejaagd. Ergens had ze een donkerbruin vermoede dat dat kwam door Fwinns ongeduldigheid. Maar ergens vond ze ook wel dat hij recht had tot zulk gedrag, zijn wondes zagen er niet goed uit en hij had al een hele tijd moeten lijden natuurlijk wilde hij dat iemand hem gauw oplapte. Ja Rhine begreep zijn knorrigheid maar al te goed zij werd ook bot en soms ronduit gemeen als ze pijn had, helaas was haar pijn meestal mentaal en niet fysiek. Ze hoorde de stem van de vrouw die blijkbaar dokter was da maakte ze op aan de witte doktersjas die ze droeg. Rhine was zwijgzaam ja zo voelde ze zich het prettigst toekijken en observeren, wachten op het juiste moment om toe te slaan. Zo handelde ze altijd. Ja je kon evengoed een pop op haar plaats zetten je zou het verschil niet zien. Rhine grijnsde lichtjes bij de woorden van de dokter. hmmm hoe ironisch kon het zijn normaal vonden mensen haar dom en nu nu hoorde ze niets anders dan dat haar verstand wel zeker goed gevormd was. Ze keek toe hoe Fwinn onder lichte drang op het bed werd gezet en zijn uitleg begon te doen. Gelukkig was hij zo slim om een foto van die freaky beestjes te laten zien anders had deze dokter waarschijnlijk geen benul gehad van wat er nu net gebeurd was . Ja het leek haar hoogst onwaarschijnlijk dat deze nogal jonge dokter al ooit met zoiets als grimms noch noises te maken had gehad. Als zelfs Rhine met haar vreemde levensloop nog nooit van die wezens had gehoord, tot op vandaag uiteraard. Was de kans echt zeer miniem dat deze vrouw er wel al mee te maken had gehad. Rhine keek even naar het tweetal met een verwrongen gezicht toen Fwinn zei dat ze op haar waren af gekomen. Ja ergens voelde ze zich er wel schuldig door als zij geen brok negativiteit was geweest had hij hier nu waarschijnlijk niet gezeten. Ze zag dat hij pijn had,veel pijn zelfs. Haar blik gleed naar de dokter. "Ik heb hem geprobeerd wat op te lappen voor we naar hier kwamen. Ik wist nog wel wat van EHBO en ik hoopte dat het mos het bloeden wat zou stelpen." Zei ze kalm. Ja ze wist nu helemaal niet meer zeker of ze hem nu geholpen had of net erger gemaakt. Ze slikte en haar blik werd bezorgder. Ze zag zijn blik en zijn kleine schaapachtige grijns. Ze perste er een glimlach uit. Ja ze wilde hem niet ongerust maken dat was nooit een slim plan als iemand gewond was. Je moest hen gerust stellen zodat ze zelf niet gingen paniekeren. Rhine keek hem lichtelijk verbaasd aan toen hij zei dat het niet haar schuld was. Aah nee? Zij was toch degene waar die beesten op af waren gekomen? Als ze was weg gegaan dan had hij nooit met die dingen in contact hoeven komen. Rhine keek hem een lange tijd aan en kwam langzamer dichterbij. Ze nam zijn hand zonder zijn blik te lossen. "Je hoeft je niet sterk te houden ik...ik bedoel e weten dat je pijn hebt..." Zei ze op een toon die zowel troostend als meelevend was. Ja ze had echt te doen met hem en dan te bedenken dat ze hem een paar uur geleden nog stront vervelend had gevonden.