Rhine zuchtte, slenterde wat over de schoolterreinen. ze ging niet naar de les, ze kon het vandaag echt niet, ze voelde zich te slecht. Haar handen wilde maar niet ophouden met trillen, haar hoofd wilde maar niet ophouden met bonzen. Ze snakte naar de verslavende middelen, de middelen waar ze nu al weken van probeerde af te blijven, iedere dag was een gevecht, een gevecht tegen de drang om niet naar de zwarte markt te gaan en daar een nieuwe voorraad te bemachtigen, maar ze mocht het niet, ze kon het niet, ze wilde het niet. Haar nagels staken in haar onderarm, boorde zich door het zachte vlees, de pijn hielp haar te denken, hielp haar, haar gedachten leeg te krijgen. Maar toch, de pijn was niet genoeg, niet genoeg om alles weg te werken, niet genoeg om de donkere vlekken uit haar ziel te bannen. Ook Zack, Zack de jongen die ze weggejaagd had, de jongen die ze verdreven had, de jongen waar ze alles voor zou opgeven dook steeds weer op in haar gedachten. Zijn lach, zijn oogjes, zijn zachte stem, alles gaf haar een warm gevoel maar tegelijkertijd ook een ondragelijke pijn. Hij was weg, ze wist niet waar hij heen was, of hij ooit nog terug zou komen, ze verlangde naar hem maar wilde tegelijkertijd ook dat hij niet terug kwam, ze wist niet wat ze zou doen, welke domme dingen ze zou doen als ze hem weer zag. Zacht schudde ze haar hoofd, ze mocht niet denken, ze moest ontspannen, haar hoofd helemaal leeg maken, maar dat, dat was haast een onmogelijke opgave. Ze kon eht niet, het lukte haar niet. Tranen, zo stil en zo warm rolde over haar wangen terwijl ze begon te rennen, weg van het gebouw, weg van de leerlingen, weg van alles, ze keek niet naar waar ze rende, ze merkte niet dat ze de waterval naderde, ze merkte niet dat er iemand lag, met een doffe bonk struikelde ze over Zacks lichaam, viel ze bovenop hem. Haar ogen vlogen open keken recht naar zijn gezicht. Hij?! Hier?!

Eindelijk was hij terug, alleszins toch weer voor een tijdje, hoelang? Daar had hij eigenlijk nog geen idee van. Het was allemaal nog onbepaald, want eigenlijk was hier één kleine stoorzender die hij het liefst niet meer tegenkwam, gewoon door het feit dat het meisje hem helemaal had duidelijk gemaakt dat ze hem niet meer wilde. Het had er gewoon van afgestraald. Daarom was hij aan de ene kant weggegaan, was hij naar Angeal gaan zoeken, die hem zijn hele verleden vertelde, het hem allemaal in perfecte detail uit had gelegd. Het was allemaal geweldig geweest, die tijd met zijn beste vriend alleen. Maar nu was hij weer hier, hier op SSA en zou hij het gezicht van Rhine weer zien. Even dacht hij na, naar waar hij toe wilde gaan, maar dat werd al snel weer duidelijk, hij wilde naar de plek waar hij Rhine had ontmoet. Waar de twee elkaar hadden leren kennen, weer een zucht ontsnapte uit zijn mond. Maar met moeite toverde hij weer een geweldige glimlach op zijn gezicht waarvan je niet kon aflezen dat zijn hart gebroken was, dat hij snakte naar die mooie meid die hij ooit nog kon vastpakken en knuffelen. Het meisje waaraan hij al zijn complimenten wilde schenken. Het meisje waarvoor hij alle moeite van de wereld wilde doen, maar ze was nu weg, ze was nu slechts een persoon die zo ver verwijdert was van hem, een verlangen naar haar zo groot terwijl ze onbereikbaar was voor hem. Met gestage passen liep hij richting de waterval. Het ging traag, maar toch zat er nog een acceptabel tempo in. Dus dat was toch nog een beetje goed. Nog steeds met een glimlach naderde Zack de waterval. Met zijn hand ging hij over de puntige rotsen, die nog steeds hetzelfde waren zoals in de herinneringen die hij van het meisje had gekregen, die zij aan hem had blootgesteld alsof ze nog altijd geliefden waren. Nu hurkte hij zich en zijn slanke lange vingers streelden het gras dat de winter had overleefd. Een gerustgestelde en vredige glimlach sierde zijn gezicht, wat had hij het hier toch geweldig gemist eigenlijk. Even later lag hij op zijn buik in het gras met zijn ogen gesloten, genietend van de zachtheid dat het gras hem gunde, toen hij eenmaal zijn ogen sloot viel hij gewoon snel in slaap. Een slaap die snel zou verstoord worden blijkbaar...

Iets viel op hem, struikelde, de persoon in kwestie had vast niet gezien dat er hier een jongen doodleuk in het gras lag te slapen. Eigenlijk vond Zack het best grappig, hij had zich omgedraaid in zijn slaap dus nu lag hij op zijn rug en met een brede glimlach deed hij zijn ogen open. Maar die glimlach bleef er niet voor lang, zijn helderblauwe ogen werden groot en zijn glimlach maakte plaats voor een verbaasd kreetje, meer een licht gepiep. Een soort van schrikkreetje eigenlijk. Het was immers Rhine die op hem lag, het meisje dat hem niet meer wilde, dat hem wegduwde om zogezegd hem van alle ellende te sparen. Langzaam zette hij zich recht terwijl hij Rhine naast hem neerzette. “Alles ok met je?” was het eerste wat hij zei, wat hij er zonder gehakkel eruit kreeg. Dat was immers toch ook al iets. “Ehm...” aarzelde hij kort “Leuk je weer eens te zien?” een lichte aarzeling was nog steeds te horen in zijn stem. Want het was best wel een awkwarde ontmoeting eigenlijk geworden. Ondertussen was ook zijn hartslag de hoogte in geschoten en hij slikte terwijl hij een beetje nerveus aan zijn pekzwarte haar frunnikte.

(bij het vriendje gepost xd)

Rhine vroeg zich af hoe het met Zack was, waar hij was, hoe het met hem ging. Ze kreeg die gedachten niet uit haar hoofd, hoe hard ze ook probeerde, het lukte niet, hij had zich te diep geworteld in haar ziel. Ze miste hem, hoe hard ze het ook probeerde te ontkennen. Ze miste hem zo erg. Ze wilde hem helemaal niet missen hij was weg, misschien zelfs voor altijd, en dat was beter voor hem, hij zou veiliger zijn, ver bij haar uit de buurt. Dat was voor iedereen veiliger, met haar omgaan was gewoon vragen om ongeluk, hoe hatelijk ze dat zelf ook vond, er was niets aan te doen, iedereen in haar buurt liep gevaar, ze eindigde altijd in een zwart gat, van haat, wanhoop, verdriet of dood. Zo ging het altijd, zo was het altijd geweest.
Ze besloot haar hoofd leeg te maken. Dat kon uiteraard het beste met een stevige wandeling, een wandeling naar haar lievelingsplekje om daar rustig te zitten, haar hoofd volledig leeg, met niets anders om zich heen dan de natuur. Het zachte waaien van de wind, het kletterende water, ja ze had echt zin in die innerlijke rust, maar helaas, van rust kwam uiteraard niet veel in huis toen ze zo nodig moest struikelen. Wat haar deed struikelen verbaasde haar zelfs nog meer, Zack lag onder haar, werd wakker door haar lompigheid. met een brede glimlach deed hij zijn ogen open. Maar die glimlach bleef er niet voor lang, zijn helderblauwe ogen werden groot en zijn glimlach maakte plaats voor een verbaasd kreetje, meer een licht gepiep. Nu keek ze hem dus nog verbaasder aan, oké ze wist dat ze best eng kon zijn, maar dit? Deze reactie? Van hem? Nee dat had ze niet verwacht, ergens was ze misschien zelfs beledigt. Was ze dan echt zo angstwekkend? Langzaam zette hij zich recht terwijl hij Rhine naast hem neerzette. “Alles ok met je?” was het eerste wat hij zei. Of alles oké was met haar? Hij was hier degene die geplet werd en uit zijn slaap werd gehaald, of nou ja geplet was misschien veel gezegd. “het gaat wel…Enneuh jij? Heb ik je niet een beetje platgewalst met mijn lompigheid?” Vroeg ze met een half grijnsje. Ze wist niet hoe het kwam, ze werd altijd iets vrolijker als ze bij Zack was. “Ehm...” aarzelde hij kort “Leuk je weer eens te zien?” een lichte aarzeling was nog steeds te horen in zijn stem. Ze keek hem zijdelings aan, legde haar kin op haar knieën. “Ik weet niet of dat zo leuk is…Aan je reactie te zien.” Sprak ze zacht voor ze haar blik van hem afdraaide. Dit was best een ongemakkelijk moment eigenlijk. Zeker na de laatste keer dat ze elkaar gezien hadden , toen ze hem huilend had zien wegrennen. Dat beeld bezorgde haar nog steeds pijn, nog steeds een schuldgevoel.

Eigenlijk wilde hij weten hoe het met Rhine was, hoe alles verliep bij haar, of ze niet al te veel pijn had om van dat walgelijk spul te blijven, dat ze er geen last van ondervond, dus dan moest hij zich geen zorgen maken, wat hij wel deed op dit moment, zich zorgen maken over vanalles kleins waar hij eigenlijk zich helemaal geen zorgen voor hoefde te maken, want Rhine was zijn probleem niet meer, sinds ze hem weg wilde, ze wou hem wegjagen, weg van hier, het was haar gelukt, dus ze mocht blij zijn, heel blij. Ze zou geen last meer van hem ondervinden, alles was voor haar picco bello in orde. Hij wilde niet wegblijven voor zijn eigen veiligheid, eigenlijk kon hem dat helemaal niet schelen, hij wilde bij haar zijn, maar ze had hem duidelijk genoeg laten weten dat zij helemaal niet wilde dat hij in haar buurt bleef, anders duwde je iemand niet zo hard weg zoals zij had gedaan, zo veel pijn had hij gevoeld, meegemaakt, geïncasseerd…
Zack lag op het gras bij de waterval, gewoon eventjes alles vergeten en genieten van de eeuwige stilte die hier soms zo hard heerste. Het was aangenaam, geweldig, rustig. Zo hoorde het leven soms te zijn, niet zo’n eeuwige strijd, want Zack stond op het punt op te geven, gewoon alles achter zich latend. Maar het was moeilijk, zeer moeilijk gewoon omdat hij het meisje zo graag zag, hij kon haar niet vergeten, haar tot het verleden latend. Het ging gewoon niet. Zo droomde hij ook over het meisje dat hij graag zag, dat ze gewoon gelukkig waren, geen problemen, geen weggeduw, geen pijn.
Er struikelde iemand over hem, die had vast niet opgelet, ondertussen was hij op zijn rug gedraaid, met een glimlach opende hij zijn ogen, maar die glimlach bleef er niet voor lang. Het was zo’n geweldige dag nu hoor, nu lag het meisje van zijn dromen, het meisje dat hem niet meer wilde, recht op hem. Fijn, werkelijk geweldig…. Nu kon hij zich wel werkelijk op zijn kop slaan, dit was echt niet leuk. Een gepiep kwam uit zijn mond, hij was geschrokken. Langzaam zette hij zich recht terwijl hij Rhine naast hem neerzette. “Alles ok met je?” was het eerste wat hij zei. Het kon hem niet echt schelen dat hij geplet was geweest, dat was niet zo’n geweldig drama sinds Rhine niet echt veel woog en hij dit kon hebben. Zijn lichaam was weer normaal gebouwd zoals hij altijd was, dus hij was weer lekker gezond en aan de pillen zat hij ook niet meer. Hij had ze immers ook niet meer nodig, zijn tweede persoonlijkheid was gewoon weg, verdwenen zoals sneeuw voor de zon. Daar was hij zeker blij voor. “het gaat wel…Enneuh jij? Heb ik je niet een beetje platgewalst met mijn lompigheid?” zei Rhine met een lichte grijns en Zack schudde zachtjes van niet natuurlijk begon hij ook te blozen, een lichte blos die hijzelf ook nog niet echt had opgemerkt eigenlijk, dus hij besteedde er eigenlijk geen aandacht aan. “Ehm...” aarzelde hij kort “Leuk je weer eens te zien?” een lichte aarzeling was nog steeds te horen in zijn stem. Hij wist niet goed hoe hij dit alles moest aanpakken, want hij kon met zichzelf geen blijf. Normaal in de standaard omstandigheden, had hij zijn meisje, ja zijn meisje, allang gezoend, maar dat zat er nu zeker niet in… Zack zag hoe Rhine haar hoofd op haar knieën legde. “Ik weet niet of dat zo leuk is…Aan je reactie te zien.” Sprak ze zacht voor ze haar blik van hem afdraaide. Zack haalde zijn schouders op, ze had eigenlijk best gelijk. “Als jij nog wat voor me voelde, had dit een geweldig weerzien geworden, of als ik helemaal niets meer voor je voelde, maar… Helaas… Voel ik nog degelijk wat voor je. Je hebt me inderdaad gezegd dat het allemaal voor mijn eigen bestwil is dat ik afstand van je moet nemen. Daarom heb ik ook een poging gewaagd en heb ik al mijn herinneringen gaan terughalen.” Kort nam hij een kleine adempauze en al snel ging hij verder met vertellen “ Maar hoe langer ik wegbleef, hoe onmogelijker het voor me werd om je te vergeten, het ging niet, het gaat niet en het zal ook nooit gaan. Het werd gewoon te moeilijk voor me.” Met zijn hand ging hij door zijn piekerig haar en zijn blauwe ogen gingen weer naar Rhine “Ik kan je niet vergeten, ik kan gewoon geen afstand meer houden.” Het was waar, het liefst was hij het meisje niet tegen gekomen, maar aan de andere kant wilde hij ook helemaal niet liever dat hij haar zag. Ze betekende immers zo veel voor hem, ze was de eerste die hem zo gelukkig maakte. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, maar dan wendde hij zijn blik weer af van het meisje dat zijn hart sneller liet slaan…

(D’aaaaahhhhwww <3)

Soms zat ze echt met de vraag in haar hoofd wat ze hier nog deed, waarom ze er geen einde aan maakte. Die gedachte was al zo vaak door haar heen gegaan, al zoveel manieren om het te doen waren haar duistere geest doorkruist. Maar om een of andere reden kon ze het niet, wilde ze het niet, zo bleek. Waarom? Dat wist ze zelf niet. Misschien, heel misschien was er nog een doel voor haar? een doel voor haar op deze vergeten planeet. De frisse buitenlucht deed haar goed maakte haar hoofd leeg. Het was heerlijk om even alles te kunnen vergeten. Ja, ze was er van overtuigd dat deze wandeling iets goeds was, tot ze zo nodig moest vallen, recht op de laatste persoon die ze nu wilde zien. Zo snel als mogelijk ging ze van hem af, ving ze glimpen op van zijn verbijsterde uitdrukking, van hoe ze zijn glimlach liet verdwijnen. Zack haalde zijn schouders op, van uit haar ooghoeken hield ze hem scherp in de gaten. “Als jij nog wat voor me voelde, had dit een geweldig weerzien geworden, of als ik helemaal niets meer voor je voelde, maar… Helaas… Voel ik nog degelijk wat voor je. Je hebt me inderdaad gezegd dat het allemaal voor mijn eigen bestwil is dat ik afstand van je moet nemen. Daarom heb ik ook een poging gewaagd en heb ik al mijn herinneringen gaan terughalen.” Kort nam hij een kleine adempauze en al snel ging hij verder met vertellen. Rhine werd stil, ze luisterde naar hem, staarde naar het water. “ Maar hoe langer ik wegbleef, hoe onmogelijker het voor me werd om je te vergeten, het ging niet, het gaat niet en het zal ook nooit gaan. Het werd gewoon te moeilijk voor me.” Met zijn hand ging hij door zijn piekerig haar en zijn blauwe ogen gingen weer naar Rhine “Ik kan je niet vergeten, ik kan gewoon geen afstand meer houden.” Rhines blik bleef kaarsrecht voor zich uitstaren, ze kon hem niet aankijken, ze wilde het niet. Ze zag alles wat hij deed, ze zag de glimlach, hoe hij zich van haar wegdraaide. Dit was net hetgene waar ze bang voor was geweest. Ze had gehoopt dat hij door weg te blijven haar zou vergeten, of nog beter haar zou gaan haten net zoals Sasori was gaan doen, liefde en haat lagen zo ongelofelijk dicht bij elkaar, maar zo'n dunne lijn scheidde hen. "Dan heb je niet hard genoeg je best gedaan.'' Sprak ze met een kille stem. Ze moest hard zijn, ze kon niet anders. Haar liefde was gevaarlijk, dat was het altijd al geweest. Ze wilde niet dat iemand nog gevaar liep door haar, niet meer. Het was voor zijn eigen veiligheid, voor haar gemoedsrust. Ja ze wist dat haar woorden hard klonken, ze voelde het zelfs, en ja ze wist dat ze hem pijn zou doen, maar dit was het beste. "Ik kan niet bij je blijven Zack, niet zolang ik niet veilig voor je ben..." Sprak ze voor ze opstond haar rug naar hem toekeerde. "Het spijt me" Mompelde ze zacht. Starend naar het water. Ze wilde hem beschermen, wilde iedereen beschermen die haar dierbaar was maar dat kon niet als ze te dicht bij haar kwamen.

Het was niet eerlijk, nee de wereld stonk en liet een rare nasmaak achter in je mond. Natuurlijk was de hoop op een geweldig weerzien een grote leugen. Naïef kind dat hij ook was, altijd hoopte hij maar op het beste. Maar werkelijk nooit gebeurde dit, nee ze gunden hem dit niet, hij hoorde in de miserie thuis, dat had de wereld voor hem recentelijk beslist. Eerst verloor hij zijn geheugen en dan verloor hij ook nog eens het meisje waarvoor hij zijn hele leven zou opofferen. Dit alles was een nare nachtmerrie, een nachtmerrie die werkelijkheid was geworden. “Als jij nog wat voor me voelde, had dit een geweldig weerzien geworden, of als ik helemaal niets meer voor je voelde, maar… Helaas… Voel ik nog degelijk wat voor je. Je hebt me inderdaad gezegd dat het allemaal voor mijn eigen bestwil is dat ik afstand van je moet nemen. Daarom heb ik ook een poging gewaagd en heb ik al mijn herinneringen gaan terughalen.” Kort nam hij een kleine adempauze en al snel ging hij verder met vertellen. Rhine werd stil, ze luisterde naar hem, staarde naar het water. “ Maar hoe langer ik wegbleef, hoe onmogelijker het voor me werd om je te vergeten, het ging niet, het gaat niet en het zal ook nooit gaan. Het werd gewoon te moeilijk voor me.” Met zijn hand ging hij door zijn piekerig haar en zijn blauwe ogen gingen weer naar Rhine “Ik kan je niet vergeten, ik kan gewoon geen afstand meer houden.”
"Dan heb je niet hard genoeg je best gedaan.'' Sprak ze met een kille stem. Zack’s ogen werden groot, geschokt, nog nooit was ze zo bot geweest… De woorden staken hem recht door zijn hart zoals een staak. Ook verliet geen enkel woord zijn keel, alsof hij zijn stembanden was verloren geraakt tijdens zijn reis naar hier. Hij zweeg, keek haar aan, hoopte met heel zijn hart dat ze dit niet meende. "Ik kan niet bij je blijven Zack, niet zolang ik niet veilig voor je ben..." Sprak ze voor ze opstond haar rug naar hem toekeerde. "Het spijt me" Mompelde ze zacht. Starend naar het water. Zack’s blauwe ogen staarden het meisje ongelovig aan en hij verscheurde een enveloppe, deze viel op de grond en terwijl het zijn weg naar het gras maakte, vielen er twee stukjes foto uit. Een foto van hen beiden, lachend, hun herinneringen, hun geweldige tijd samen die er nu niets meer toe deden. Hij was haar kwijt, voorgoed. Zonder er nog enige woorden aan vuil te maken, verdween hij tussen de struiken terwijl de foto tegen Rhine’s voeten lag.

(beetje kort I know, hij is nog niet weg, maar zodra Rhinetje hem niet meer terugroept of haalt is hij weg :') )

Rhine haatte dit, ze haatte het om hem te kwetsen, ze schrok zelfs van de botheid van haar eigen stem. Ze had helemaal niet zo willen klinken, ze had niet zo tegen hem willen zijn, maar misschien was dit het beste, het beste voor hem. Het was beter als hij haar haatte, als hij haar verachtte. Hoeveel pijn het haar ook zou doen. Hij was haar zwakke plek, het enige dat haar nog echt kon raken, het enige dat tegen haar viel te gebruiken om haar te breken. Ze kon niet bij hem zijn, niet zolang ze er niet zeker van was dat hij veilig was. Ze moest de buitenwereld ervan zien te overtuigen dat ze niets meer voor hem voelde, dat ze niets had waarmee ze haar konden raken, alleen zo kon ze er zeker van zijn dat hij veilig was. Alleen zo zou er een mogelijkheid bestaan dat ze innerlijke rust vond. Zack sprak niet meer na haar botte woorden. Ze voelde zijn blik in haar huid branden, maar ze kon zich niet naar hem toekeren, ze kon niet naar hem kijken, ze wist dat ze dan zou breken. Dat ze hem in zijn armen zou vliegen, haar hoofd tegen zijn borst zou leggen, hem door zijn haar strelen en hem zeggen dat alles goed zou komen. Maar ze mocht niet, ze mocht niet, anders zouden alle beproevingen die ze nu al had moeten doorstaan voor niets zijn geweest. Maar ze kon het niet laten, zijn blik werd te erg dus draaide ze zich om, probeerde ze het uit te leggen, iets dat niet erg simpel was met zo’n grote krop in haar keel. Zack’s blauwe ogen staarden het meisje ongelovig aan en hij verscheurde een enveloppe, deze viel op de grond en terwijl het zijn weg naar het gras maakte, vielen er twee stukjes foto uit. Een foto van hen beiden, lachend, hun herinneringen, hun geweldige tijd samen die er nu niets meer toe deden. Zonder er nog enige woorden aan vuil te maken, verdween hij tussen de struiken terwijl de foto tegen Rhine’s voeten lag. Rhine keek hem na, voelde haar hart in tweeën scheuren net zoals bij deze foto het geval was. Ze kon het niet aan, ze sprong de lucht in, verwisselde van vorm en ging als een hondsdolle hyena achter hem aan. Al snel had ze hem ingehaald, duwde ze hem omver met een immense kracht. Ze ging bovenop hem zitten, terwijl ze veranderde. Haar handen waren om zijn polsen geklemd. Haar ogen waren vochtig. Haar spieren trilde, ze heeg lichtjes. “Je mag me haten zack, echt waar, je mag me verachten, maar je mag niet denken dat ik niets om je geef…Niet jij” sprak ze, haar blik op dezijne gericht. “Ik hou van je, jij bent de enige zwakke plek die ik heb, het enige wat ze tegen mij kunnen gebruiken…” Langzaam ging ze van hem af, liet ze hem uit zijn greep. “ik kan niet bij je zijn tot ik alles op een rij heb gezet, tot ik er zeker van ben dat je veilig bent…tot ik er zeker van ben dat ik van mijn verslavingen verlost ben..” Dat laatste sprak ze met een diep beschaamde stem, haar hoofd naar de grond gericht, haar nagels in de bevroren aarde geboord waardoor haar nagelriemen begonnen te bloeden. Ze wilde niet huilen, ze zou niet huilen…