Tomari wachtte op het antwoord van Lynn -als ze dat wel wou geven ten minste- hopend dat het niet zo erg zou zijn als hij vreesde, hopend dat hij haar kon helpen. Toen het antwoord van Lynn echter kwam zonk zijn hart echter weg van verdriet. Tomari zou niet kunnen helpen om haar verleden te verjagen ondanks dat hij wist dat het heel erg pijnlijk voor haar was. Tomari luisterde aandachtig ondanks de pijn die hij voelde omdat hij met haar mee leefde en trok een zwak glimlachje toen Lynn hem gerust stelde dat het niet kwam door hem of door wat ze samen gedaan hadden. Lynn gaf toe dat ze bang was en een traan rolde over haar wangen hoewel die spoedig daarna door haar zelf werd weggeveegd. Lynn zei dat ze het wou vergeten en dat ze nooit meer terug wou gaan naar Erd, zeker niet zonder Tomari aan haar zijde. Er kwam daarna een echter een erger bericht, de tranen dropen over haar wangen terwijl ze zijn naam zei en vertelde wat zo zwaar op haar hart gelegen moest hebben; ze was geen maagd meer. Een moment kon Tomari dat niet verwerken, maar toen hij dat wel deed voelde hij de pijn en haat over hem heen komen samen met verdriet, maar niet gericht tegen Lynn, hoe kon hij? Hij hield van haar wat er dan ook zou gebeuren, toekomst of verleden, of Tomari het nou wou of niet hij hield te veel van haat om haar te haten. Bovendien was zij niet degene hier die schuldig was, hij voelde de pijn omdat hij wist hoe erg Lynn gekwetst was, een beetje verdriet omdat hij niet de eerste kon zijn en omdat Lynn ook verdriet voelde, Tomari voelde alleen haat naar degene die haar dit had aangedaan, de verdorven geest die de onschuld van een klein meisje had weggerukt, maar daar zou hij later wel over na denken. Belangrijker was wat op het moment voor hem lag, de verdrietige Lynn waar hij zo veel van hield, die zo veel van hem hield en hem smeekte niet boos op haar te zijn. Tomari slikte zijn tranen weg en hield haar vast hield haar zodat ze tegen hem aan naar tranen ter ruste kon leggen en zodat ze zijn warmte kon voelen, zo zodat zij ook zijn tranen niet zou kunnen zien voor als hij die ook niet meer in kon houden. Tomari haalde diep adem en begon te praten "Ten eerste wil ik zeggen dat ik altijd van je zal blijven houden, wat er in het verleden of in de toekomst ook gebeuren zal en geweest is. Ik ben blij dat je me genoeg vertrouwd om te vertellen wat er op je hart ligt en ik ben niet boos op je, niet kwaad. Hoe kan ik dat ook zijn, het was niet eens jouw schuld. Natuurlijk ben ik iets verdrietig dat ik niet jouw eerste kan zijn, maar dat gaat wel over. Op het moment voel ik vooral mijn liefde voor jou en pijn om je zo verdrietig te zien. Droog alsjeblieft je tranen en wees blij dat je vrij bent van die marteling van het verleden, kijk naar wat je nu hebt en wees daar blij mee, want wat er ook zal gebeuren, ik zal er altijd voor je zijn. Je hoeft niet meer terug te kijken op het verleden, je hoeft niet meer naar die plek als je dat niet wilt". En daarbij was zijn kleine toespraak ten einde. Tomari hield haar vast tot ze zou stoppen met huilen en gaf haar een klein kusje op haar wang terwijl hij de laatste tranen weg veegde.

~ok ik verlies deze ronde, maar de drama is in elk geval goed op orde~

Het was alsof een enorme emmer zich diep in haar oogleden borgde en nu de inhoud naar buiten liet gaan. Lynn's tranen kenden maar geen einde, ook toen ze zijn woorden hoorde niet. Trouwens, toen Tomari uitgepraat leek te zijn, kwamen die tranen alleen nog maar harder. Ze keek hem aan. Verdrietige en verliefde gevoelens vochten in haar hart om een plaatsje te veroveren. Het verliefde gevoel won uiteindelijk en Lynn kwam trillend overeind. Haar knieën knikten, maar niet van de liefde. Het was om de slapheid waarmee ze hem aankeek. Ze zou het liefst willen flauwvallen. Nu zou het nooit meer hetzelfde zijn tussen hun. Of zou deze bekentenis alleen maar een sterkere draai aan hun relatie hebben gegeven? 'Heeft dit ons sterker gemaakt, onze relatie, of zwakker?' vroeg Lynn zich hardop af. Dat was precies het moment waarop zij instortte. Ze viel neer naast Tomari en legde haar hoofd trillend op zijn borstkas. De tranen hielden gelukkig op met stromen. Die hadden hun job gedaan. Lynn keek verliefd naar Tomari, terwijl ze haar sterke bonzende hart probeerde te bedwingen. 'Ik ben blij dat je niet boos bent,' zei ze, terwijl ze haar neusje in zijn nek legde, die wel een beetje snotterig was. Oeps. Lynn sloeg haar armen om hem heen en duwde zichzelf op hem. Ze omhelsde hem stevig en hoopte diep in haar hart dat Tomari haar zou kunnen terug omhelzen. Zo wist ze welke draai hun relatie had gekregen. Lynn bedacht zich dat Tomari ook net zo goed had kunnen opstaan, had kunnen zeggen dat de liefde voorbij was en weg was gegaan. Gelukkig had Tomari dat niet gedaan. 'Dit had ook ons einde van de relatie kunnen betekenen, als jij niet zo begripvol was,' zei ze, terwijl ze Tomari's nek rillend streelde. 'Ik wil je niet kwijt. Jij bent de enige die mijn situatie accepteert en begrijpt,' zei Lynn, terwijl ze zich ongemerkt dichter tegen hem aantrok. Zou haar lichaam dat soms ook bij de eerste ontmoeting geweten hebben? Dat ze meer voor hem zou gaan voelen? Een soort van voorbestemd zijn, maar het niet weten en het pas ontdekken op het moment zelf? Zou Lynn's hart bang afgewacht hebben om weer te kloppen voor iemand? Zo ja, wist haar hart dan dat diegene Tomari was, of was dit toeval? Die filosofische vragen vielen haar lastig, maar Lynn besloot het te laten rusten. Alleen dit moment bestond nog. Het moment dat ze Tomari kon omhelzen en dat ze hem nog kon benoemen als haar vriendje. Hopelijk zou ze dat altijd kunnen. Ze zou zich geen leven kunnen voorstellen zonder Tomari. Hij had haar hart. Hopelijk zij het zijne ook. Zelfs dit had hun niet gescheiden. Ze keek naar Tomari en gaf hem enkele zoenen. Ze speelde met zijn tong, voorzichtig, alsof ze nog maar de eerste zoen met elkaar hadden. Ze zoende hem nogmaals en drukte zich weer tegen hem aan, terwijl haar hand voorzichtig langs zijn lippen streelden.

- Whoeeeehooooooooeee! -

Lynn huilde haar hart er bijna uit en alles wat Tomari zelf kon doen was daar zitten, haar proberen te troosten en er gewoon voor haar te zijn, maar het brak zijn hart om Lynn in deze staan te zien. Het zorgde ervoor dat Tomari zich akelig machteloos en verdrietig voelde, hij wensde dat er meer was dat hij voor haar kon doen, wensde dat hij meer kracht had om haar gelukkig te houden, want zo wou hij Lynn nooit meer zien, nooit meer zoveel verdriet of leed. Bij Lynn haar vraag keek hij op, alleen de tijd kon werkelijk vertellen wat dit met hen zou doen. Wat hem een moment schokte was dat ze plots in stortte en zich trillend tegen hem aan legde, Tomari hield haar voorzichtig vast. "Ik denk sterker, ik blijf bij je en weet nu dat we elkaar met alles kunnen vertrouwen, maar uiteindelijk kan alleen de toekomst zeggen hoe dit met ons mee leeft" antwoordde hij zacht terwijl hij haar verliefd aan keek, blij dat haar tranen waren gestopt met stromen. Lynn zei dat ze blij was dat hij niet boos was waarbij Tomari dacht, in elk geval niet op jou, maar besloot dat niet erbij te zeggen, Lynn was al in genoeg verdriet en dat wou hij niet nog erger maken. Lynn duwde zichzelf op hem en omhelsde hem waarna Tomari ook zijn armen om Lynn heen legde en haar stevig omhelsde. Lynn begon weer te praten en Tomari luisterde aandachtig waarna hij zijn reactie gaf. "denk alsjeblieft niet meer aan hoe het had kunnen gaan, ik ben hier nu bij jou en daar zal ik altijd blijven zolang jij dat toe laat. Dat is het enige wat nu echt belangerijk is". Hierna ontving en beantwoorde een aantal zoenen terwijl hij Lynn teder vast bleef houden. Hun liefde voelde anders, weer voorzichtig en nieuw, maar hopelijk zou dat betekennen dat ie opnieuw zou groeien, sterker terug groeide naar waar ze nu stonden en het oversteeg tot hoogtes waar ze nu nog niet een bekend mee waren.

Lynn slikte even en knikte toen. Haar tranen waren gelukkig gestopt met stromen. Lynn keek richting Tomari en een zwak glimlachje werd zichtbaar, terwijl ze haar armen om zijn hals sloeg en hem een kusje gaf op zijn mond. Een zacht kusje. Ze streelde met haar hand zijn wang, terwijl ze hem rustig bleef aankijken en hem nog een kusje gaf. Ze vond het fijn dat Tomari niet boos was geworden, ondanks dat haar verleden toch heel erg was. Ze kon er inderdaad niks aan doen, maar er waren mensen die dan erg boos konden worden. Lynn was blij dat Tomari zo begrijpelijk was. Ze keek hem aan en veegde een pieklokje van hem weg. Haar angst en verdriet van daarnet had plaatsgemaakt voor iets nieuws: vrolijkheid. Ze keek hem aan, haar ogen weer zo vrolijk twinkelend als eerst. Ze boog zich naar hem toe en drukte een kus op zijn mond en toen op zijn wang. Ze hield haar hoofd even scheef, om de nodige schattigheid te behalen die ze kon behalen. Tomari viel dan misschien als een blok voor haar. Ze wist dat ze in zijn ogen vaak erg schattig kon zijn, waar ze, als ze eerlijk was, af en toe een beetje misbruik van maakte, maar ja, wie niet? Lynn keek Tomari aan en grijnsde even breed. Ze wist nu niet heel goed wat ze tegen hem kon zeggen, maar de stilte was eigenlijk ook wel eens fijn tussen hun. Haar ogen gleden naar de zon, die fel scheen in haar gezicht. Nog even en het zou avond zijn. Meteen herinnerde Lynn zich wat ze een tijdje geleden aan Tomari gevraagd had. Of hij hier vannacht wou blijven, samen met haar. Zou hij daar nog aan gedacht hebben? Lynn wist het niet. Ze keek hem even aan en glimlachte even. Een voorzichtige glimlach, die langzaam maar zeker een echte, typische Lynn-glimlach werd. Haar ogen twinkelden als nooit te voren en Lynn duwde Tomari achteruit, zachtjes tegen een boom. Ze drukte haar mond fel op de zijne en hield dit zo vijf seconden vol. Daarna zwakte ze af en liet ze Tomari ademhalen. Haar grijns werd breed, haar voorzichtige trek ging langzaam weg. Lynn kon zich herinneren dat, sinds ze hier op Starshine was, haar bange en voorzichtige trek en het muurtje om haar heen steeds meer afzwakte, sinds ze bij Tomari was. Ze keek naar Tomari en drukte een kus op zijn mond, maar deze keer een hele zachte, die hij misschien niet eens echt voelde. Ze vond het fijn om bij hem in de buurt te zijn. Dat liet ze ook duidelijk merken af en toe. Ze liet Tomari tegen de boom zitten en legde haar hoofd toen in zijn schoot. Haar ademhaling werd langzaam weer wat rustiger. Daarnet was die nog hevig, omdat ook zij haar adem vijf seconden lang had moeten inhouden. Niet dat ze dat erg vond. Als ze op die manier haar liefde kon bewijzen aan Tomari, dan vond ze dat niet zo heel erg. Lynn keek rustig richting het gras, terwijl ze met haar vingers Tomari's knie streelde. Ze lag hier wel lekker. De boom schaduwde genoeg, wat wel fijn was, aangezien het beklemmend warm was. Maar dat kon ook zijn omdat ze zo dicht bij Tomari was. Lynn keek even naar het gras, om vervolgens haar ogen te sluiten en zich mee te voeren met Tomari's ademhaling.

Nu de bui van verdriet van Lynn langzaam om sloeg naar blijdschap kon Tomari weer echt genieten van zijn tijd met haar, niemand hield ten slotte van een verdrietige situatie. Maar dat was nu gelukkig wel voorbij, hij keek teder in de ogen van Lynn en genoot van haar acties die ook bij hem weer een glimlach op zijn gezicht toverde en bij de poging tot schattigheid, die overigens misschien iets té goed werkte, voelde hij zijn hart langzaam weer sneller doen kloppen, hoe kon hij haar nou ooit weerstaan? Van het feit dat Tomari dat niet wist maakte Lynn misschien wel een beetje misbruik, maar zolang als Lynn maar bij hem bleef en hem zo gelukkig deed voelen als nu dan vond hij dat totaal niet erg. Zacht streelde hij over de nek van Lynn waarmee hij een lok haar achter haar oor veegde, haar huid zacht en warm door de zon, al was het hier sowieso wel warm wat eigenlijk wel logisch was in een verborgen deel van een kas. Tomari keek in Lynn haar ogen terwijl hij daar een twinkeling in naar boven zag komen en haar glimlach breder zag worden naar wat hij immers wel van haar gewent was wat Tomari ook wel op luchtte. Ook hij vond het fijn dat het tussen hem en Lynn nu uitgepraat was, dat alles er uit was gekomen en dat ze hem daarvoor genoeg vertrouwd had. Tomari besloot meteen om Lynn ook later het verhaal van zijn vader te vertellen, maar niet nu, niet nu de sfeer eindelijk weer wat vrolijker werd, er was genoeg pijn en verdriet geweest voor nu. Plots duwde Lynn Tomari achteruit tegen een boom aan waarmee ze hem verraste, dat vond hij echter totaal niet erg als je zag wat er voor hem op volgde, hij beantwoordde haar kus met alle plezier en legde zijn armen los om haar heen. Toen ze eindelijk los liet haalde hij even diep adem terwijl hij nu zijn hart in zijn keel voelde kloppen, waarom had zijn liefde voor haar dan ook zo'n groot effect op hem. de zachte kus had zo mogelijk nog een groter effect, mogelijk door de tederheid ervan. Tomari had het nu pas echt warm en deed soepel zijn jasje uit zonder daarbij Lynn te storen die zo te zien wel lekker lag hij wreef over het huidkleurig verband dat nog altijd om zijn linkerarm zat en wat nu iets jeukte. Zijn ademhaling was al gekalmeerd al had hij het nog steeds warm en hij keek vertederd naar Lynn waarvan het leek alsof ze best moe was. Plots herinnerde Tomari zich de vraag die Lynn hem eerder had gesteld, of hij samen met haar hier de nacht door wou brengen, zou ze dat nog steeds willen? "Lynn? Je had me eerder toch gevraagd of ik hier samen met jou de nacht wou doorbrengen? Wil je dat nog steeds want dan zal ik bij je blijven, de hele nacht lang" vroeg hij zacht terwijl hij met zijn hand zacht over haar haar heen streek

'Ja?' vroeg Lynn zachtjes en ze keek omhoog. Ze zag het verband dat Tomari rond zijn arm had en vroeg zich af van wat dat was. Ze keek hem aan en grijnsde toen. 'Dat was ik wel van plan. Het wordt leuk, hoor,' zei ze en ze keek hem aan. Een fonkeling lichtte vrolijk op in haar ogen. Ze legde haar hoofd weer in Tomari's schoot en sloot haar ogen. De felle zon scheen op haar huid, die daartegen bleek afstak. Lynn keek even naar haar huid, met enige onzekerheid. Was haar huid niet iets te wit? Ze zuchtte. Ze keek naar Tomari en keek toen naar zijn verband. Ze legde haar hand erop en peilde Tomari's reactie. Ze wreef met haar nagels zachtjes over het verband. 'Tomari, waar is dit van?' vroeg haar zachte stem. Ze keek hem aan.Ze keek nu eerder bezorgd dan vrolijk. Het was raar. Er waren veel dingen die zij niet wist van Tomari. Tomari had veel en veel meer contacten op deze school dan zij. Ergens was dat wel goed. Dan was hij tenminste niet alleen als ze er eens een dag niet was. Ze keek hem aan en bezorgdheid nam over. Had hij dat verband al eerder? Was ze erbij? Ze groef diep in haar geheugen. Nee, ze was er niet bij geweest. Nu kreeg ze toch wel echt meer bezorgdheidsperikelen. Ze keek hem aan en legde haar hoofd tegen zijn - nogal magere - buik. Hij was gespierd en zijn buik leek daardoor platter uit te komen dan dat de bedoeling was. Er was een geheim die ze had en die Tomari nog niet wist. Zelf deed ze aan de lijn, maar niet op de gezonde manier. Als Tomari er daarstraks niet geweest was, had ze haar vinger in haar keel gestoken en het eten dat ze had gegeten naar buiten laten gaan. Ze wist zelf niet eens goed waarmee ze bezig was en waarom ze het deed. Haar gedachten werden op het moment zelf heel erg wazig en het enige doel wat ze had, was afvallen.

Lynn keek hem grijnzend aan tijdens Tomari zijn vraag en bevestigde dat ze inderdaad van plan was om hier te blijven voor de nacht. Op haar woorden en die fonkeling in haar ogen kon hij er wel op vertrouwen dat het zo zou zijn als Lynn hem zei en dus knikte hij begrijpend met een brede lach op zijn gezicht. Tomari kon zijn ogen ook maar niet van Lynn af houden tenzij hij zichzelf dwong en dus zag hij haar kijken naar haar eigen huid. Had ze ergens last van misschien, onzekerheid of iets dergelijks leek bijna absurd in zijn ogen voor een meisje waar hijzelf naar keek als een engel op aarde, het enige volmaakte, maar hij wist ook heust wel dat ze beide simpel menselijk waren en fouten in zichzelf zagen, zelfs als andere dat niet deden, maar net toen hij aan Lynn wilde vragen of ze met iets zat voelde hij het branden van de aanraking op zijn arm waarbij hij automatisch snel zijn arm weg trok. Nu was de vraag echter onvermijdelijk, al kon ie in vele verschillende vormen worden gesteld. Daarvan koos Lynn natuurlijk precies degene die voor Tomari het slechtste viel, waarmee hij bijna niks van het verhaal kon verbergen zonder te liegen, zonder meer vragen te krijgen. Daardoor trok zijn gezicht wit weg en slikte luid. Hij wou niets voor haar verzwijgen en zou het verhaal dus aan haar vertellen al was het nog zo moeilijk voor hemzelf. "Dat.. is een lang en moeilijk verhaal, maar ik zal het je vertellen als je het geduld hebt om ernaar te luisteren" zei hij iets schor doordat er een beetje een brok in zijn keel zat. Hij slikte nogmaals en haalde diep adem terwijl hij geen protest hoorde van Lynn dat hem ervan overtuigde dat hij zou stoppen met zijn verhaal, Tomari slikte en begon met vertellen, al was het niet zo soepel als hij graag gewild had.

Het was jaren geleden, Tomari was met zijn vader naar Shadra gekomen voor zaken. Een paar keer was hij al in de shuttle gebleven toen zijn vader weg ging, maar hij was een paar keer ook mee geweest. Op een van de keren dat Tomari in de shuttle was gebleven was hij zich begonnen te vervelen dus besloot hij een beetje op ontdekking te doen. Tomari verliet de shuttle en ging richting de stad. Na een tijdje liep hij door de straten van Shadra en hoorde hij luidde stemmen uit een steeg komen, Tomari ging kijken en hoordde opeens een schreeuw, hij rende er op af en zag zijn vader liggen, twee wolven die aan zijn benen zaten te kluifen met daar achter twee mensen in outfits van de Suasama 'dus je dacht dat je ons zo kon bedriegen?' hoorde Tomari een van de twee zeggen, zijn vader protesteerde, zei dat het zijn schuld niet was, maar hij kreeg de kans niet, Tomari zag de tweede naar zijn vader toe lopen en in de plas bloed gaan staan die de wolven al hadden veroorzaakt, 'doe het' zei het eerste figuur en Tomari zag de tweede een wapen heffen "pa, nee!" riep hij zelf terwijl hij naar voren rende, hij wist eigelijk niet waarom, maar het veranderde niet veel voor het lot van zijn vader, het eerste figuur was sneller bij Tomari en had hem in een houdgreep waartegen hij zich onmogelijk kon verzetten voordat hij ook maar met zijn ogen kon knipperen "je had niet moeten komen" hoorde hij zijn vader zeggen, Tomari kreeg daarna nog in zijn oor gefluisterd 'nu moet je toekijken hoe wij je vader vermoorden, daarna handelen we wel met jou af' Tomari smeekte ze om het niet te doen, maar het had geen nut meer, de laatste woorden die hij ooit van zijn vader hoorde waren "het spijt me zo" en Tomari zag nog een traan over zijn wangen rollen voordat het mes toesloeg, keer op keer werd hij gestoken terwijl het figuur hysterisch en akelig lachde, hij zag de poel met bloed waar het dode lichaam van zijn vader in lag en voelde de tranen over zijn wangen lopen 'nu jij nog' zei het figuur achter hem en Tomari voelde een korte velle steek in zijn linkerarm, daarna alleen nog een oneindigheid aan helse pijn. Een week later werd hij pas wakker in een ziekenhuis op Shadra, Zijn arm in 5 lagen verband gewikkeld en met een infuus. Er werd tegen hem gezegd de laatste laag van het verband niet te verwijderen, nooit, onder geen enkele voorwaarde, tenzij het verschoont moest worden, en zelfs dan zo kort mogelijk. Er werd hem uitgelegd dat er zwarte magie in zijn arm leefde, de duisterste, zelfs onder Shadraanse gevreesd, gemerkt met een teken dat hem over zou nemen als het onbehandeld werd gelaten. Er was echter geen behandeling die het weg zou nemen, enkel die het zou dempen tot het punt dat hij het niet meer zou merken, en dat was precies wat hij al had, magisch verband.

En daar stopte zijn verhaal, Lynn zou het nu wel begrijpen en zo niet, dan was hij te schor om er nog op in te gaan. Zijn ogen waren ondertussen nat van de ingehouden tranen die hij nog altijd voelde voor zijn vader. Daarnaast voelde hij natuurlijk ook het branden van haat dat eronder lag voor de Suasama die het leven van zijn vader namen, en dat van hem kapot hadden gegooid enkel omdat zijn levering niet goed genoeg was voor hun standaarden. Tomari sloot zijn ogen nog een moment en veegde die tranen uit zijn ogen weg voordat hij Lynn weer recht aan keek.

Het hele verhaal had Lynn had hand op zijn arm gelegd en had hem bemoedigend toegeknikt als het moeilijk ging. Ze keek hem verbaasd aan en trillerig toen hij klaar was. Ze keek naar het verband. Zwarte magie. Ze schudde haar hoofd. Ze ging geen vragen stellen. Hij had het veel te moeilijk. Wie dat niet zag, was een oen. Ze had spijt dat ze het gevraagd had en richtte zich op. Ze kuste de tranen weg en wreef met haar eigen hand door zijn ogen. Ze wist niks te zeggen. Het verhaal had indruk op haar gemaakt, dat kon je wel zien. Ze keek naar de grond en probeerde ondertussen iets te verzinnen waardoor Tomari zich beter zou gaan voelen. Ze keek naar hem en wreef zachtjes over zijn wang. Ze kon moeilijk zeggen dat het goed was. Zijn vader was dood en dat was allesbehalve goed. Ze had nooit een vader of een moeder gehad, maar als je de liefde met hun gedeeld zou hebben, dan zou een dood pijnlijk zijn geweest om te zien. Ze aaide Tomari over zijn wang, terwijl in haar woede voor de twee mannen opkwam. Welke schoften deden nu zoiets? Zo doodde je toch geen mens meer? Dat was iets voor een film. Afschuwelijk was het gewoon. Ze knuffelde Tomari, terwijl er bij haar nu ook tranen over haar wangen liepen. Ze wou dat ze iets kon zeggen waarmee Tomari's pijn weg zou gaan. Haar onhandige ik kwam weer omhoog en ze keek met troebele ogen naar de boom achter hun. Wat moest ze doen? Ze vertikte het hem om haar verdriet te laten zien. Dan zou hij bezorgd worden en dat was nu juist wat ze wou vermijden. Wat moest ze doen?!

Ze stond op en liep een beetje dom heen en weer. 'Wacht, wacht, niet weggaan, ik weet wat,' zei ze en ze draaide zich om. Ze stopte abrupt en deed een stap opzij om een nogal vervelend hangende prullenbak te ontwijken, waar ze bijna tegen gegaan was. Mensen keken haar na toen ze huilend kwam langs gerend. Ze maakte geen geluid maar de tranen stroomden over haar wangen. Waar had ze het ook alweer liggen? Met twee trappen gelijk stormde ze de trappen op en ging de meisjeszaal binnen. Ze negeerde een zoenend koppel die verschrikt opkeken. Ze opende haar koffer en pakte er in het donkerste hoekje verstopt een ketting uit. Het was een soort vleugel wat er aan hing. Ze had het gedragen toen ze op straat zwierf. Ze had het gekregen van een aardige vrouw, waar ze Xana even had kunnen laten eten. De lynx was nog steeds liggend om Toki bij Tomari. Ze hield het in haar handpalm. Ze kreeg iets naar zich toegeroepen. Ze draaide zich in een ruk om, waardoor een grote scheur ontstond in de vloer. 'Ga dan ergens anders liggen kwijlen,' beet ze het meisje scherper toe dan ze bedoelde. Het meisje had haar beschuldigd voor het binnenvallen. Ze gooide de deur achter haar dicht en telde tot tien in haar hoofd. De rust kwam weer terug en ze begon terug te rennen. De tranen waren weg. Na een paar minuten was ze weer in de geheime tuin. Vermoeid door het rennen maar dit niet laten merkend aan Tomari, hield ze het hangertje voor hem.

'Dit gaat je geluk moeten geven. Het heeft mij geholpen mijn weg op straat. Ik wil nu dat jij het bij je houdt,' zei ze en ze keek hem aan en legde haar hand op haar been. 'Het heeft een soort kracht in zich waarmee je altijd voelt of ik dichtbij je ben of niet. Het werkt voor een paar honderd meter en je zult normaal een soort flikkering in je voelen als ik bij je ben,' zei ze en ze wees naar de vleugel. 'Hoe dichter ik bij je ben zonder dat je daar eerder geen besef vanaf had, hoe meer kracht hij naar je afgeeft. Ik heb een soort van magie in dat ding gedaan om het later aan een belangrijk persoon te geven,' vertelde ze, wat meteen ook uitlegde waarom dat nou kon dat Tomari zou voelen dat ze in de buurt was. 'Ik wil dat je het bij je houdt, zodat je altijd weet dat ik je nooit verlaat,' zei Lynn, waarna ze diep ademhaalde en haar kloppende hart probeerde te temperen. Ze keek naar Tomari en wreef zachtjes over zijn wang. 'Ik hou van je,' fluisterde ze.

- Ooit is Going under van Evanescence gehoord? Echt een goed liedje! -