Nothing.. Just.. Nothing

Één voordeel aan een tuin is, dat er veel licht moet zijn om alle planten te laten gedijen. Een ander voordeel is dat het er zo stil is, op het gefluister van de bladeren na. Alleen dat, de wind en jij. Slechts de stilte en de streling van de wind. Verder niets.. Helemaal niets. Stel je dat eens voor. Sluit je ogen en stel je voor dat de wereld bestaat uit de heg achter je, de grond onder je voeten en de heldere lucht boven je. Alleen dat. Niets anders. Laat de stilte je overvallen en drijf weg met de wolken..
Malaika hield haar ogen gesloten. Ze wilde niet terug naar deze wereld, gewoonweg omdat haar gedachtes nu rust gevonden hadden en ze zich voor een moment licht gevoeld had, alsof de wind haar zo mee kon nemen. Alsof ze niet zo breekbaar was dat een zonnestraal haar kon breken. Het besef dat de realiteit praktisch naast haar zat kwam echter terug, drong zich op met de geluiden van vogels en stemmen, buiten de 'geheime' tuin. Het was niet dat ze genoeg had van de werkelijkheid, nee, die was zo slecht nog niet. Ze was alleen zo onzeker. Onder die eeuwige glimlach en haar zonnige mentaliteit wist ze nooit of wat ze deed goed was. Natuurlijk kon je dat nooit zeker weten, natuurlijk was het onmogelijk alles goed te doen.. Malaika opende haar ogen een klein stukje, zodat het groen van de heg haar kon raken door de duisternis die ze zelf gecreëerd had. Het licht op haar armen voelde goed, net zoals licht haar altijd liet voelen. Kon het nu dat weeïge gevoel uit haar maag maar verwijderen. Dat idee dat ze alles verpest had en alleen achter zou blijven. Dat niemand om haar zou geven en haar zou dumpen, zoals baasjes hun huisdier aan een boom binden en achterlaten om te sterven in eenzaamheid.
Ze stelde zich aan. Malaika sloot haar ogen weer en drong de tranen die van pure melancholie opkwamen terug. Ze moest niet denken aan vroeger, vandaag was goed genoeg. Ze moest echt een hold op zichzelf krijgen, zich niet laten gaan. Dan kwam het nooit goed. Sterk zijn. Ze ging wat rechter zitten, maar hield haar ogen dicht. Nog even verloren zijn in de stilte, voor alles haar weer meesleurde, het leven in. De drukte, de tijd, de deadlines en alles wat op je schouders drukte. Nog even.. Heel even..

Zacht gebrabbel kwam van de grote eik in de midden van de tuin vandaan. Norwood zat er in. Al drie dagen lang had hij niets gegeten, gedronken of geslapen. Hij staarde voor zich uit. Norwood had wat wallen onder zijn ogen. Hij kreeg langzaam stoppels. Het vreemde was dat hij niet stonk, niet vies zag en ook zijn haar zat netjes. Norwood zuchtte. "Dus wat ga je doen?" sprak een bekende stem voor Norwood. De opgewekte Norwood zat naast hem. Norwoods hoofd draaide naar hem toe. Keek even zwijgend in het niets. "Dat is al de zoveelste keer dat je me dat vraagt..." sprak hij. "Ik bedoel, als jij het niet weet. Hoe moet ik het dan weten..." sprak hij. Voor de mensen om hem heen zou het net zijn alsof hij een gek was die tegen niets praatte. Het was een hallicunatie die Norwood zelf zag vanwege het gebrek aan eten en slaap. Norwood zuchtte. Het enige wat hij had gedronken was wat water uit de boom. Maar dat was een kleine hoeveelheid. En zeker ongezond weinig voor een volwassen persoon. Norwood zuchtte. "Ey, daar heb je haar?" zei de opgewekte. "heel fijn..." stamelde de echte Norwood. "Ga naar haar toe, kom op kom op." sprak de Norwood. Malaika zou het niet verstaan kunnen hebben. Norwood zelf praatte zou zacht dat ze het amper op die afstand zou kunnen horen. Norwood stond op. Op dat moment trad het weinige slaap en de geringe hoeveelheid voeding in werking. Hij gleed met zijn been langs de stam en viel naar beneden. Zonder iets te doen sloot hij zijn ogen wachtend op de klap. Maar voor hij ook maar die klap voelde raakte hij buiten bewustzijn. Norwood viel met een harde klap op de grond wat duidelijk wat kabaal maakte. Iets wat Malaika vast wel zou hebben gehoord. Norwood lag zonder enkele beweging op de grond. Totaal weg van de kaart. Hij merkte niets. Helemaal niets.

Als ze het gepraat al had kunnen horen, had ze dat niet gedaan. Ze blokte geluiden, voor zover dat ging. Niet dat het altijd mogelijk was. Op de één of andere manier lukte het haar altijd alles overhoop te krijgen. Net als alles netjes was, kwam er een plotselinge wervelwind die alles verpestte. Figuurlijk, vanzelfsprekend. Maar treffend, net zoals nu. Ze was onwetend en vrolijk als altijd aangekomen op SSA, niet wetend dat ze een huwelijk zou verpesten en totaal niet wist wat ze zou moeten doen. Meer dan dit, ze moest geen anti-held zijn en zich verzetten tegen wat er allemaal gebeurde.. maar wilde ze dat wel? Norwood was een ontzettend lieve man en hoewel hij al bezet was, voelde het slecht om hem te laten gaan en weg te rennen, zoals ze wel vaker had gedaan. Nee, ze moest hier blijven en kijken hoe het ging.
Een droge bonk liet haar opschrikken. Haar ogen vlogen open en haar blik scande de omgeving. Wat was dat? Malaika fronste. Wat was dat geluid geweest? Het klonk niet als iets wat ze moest negeren.. Snel stond ze op, een nieuwsgierigheidsimpuls volgend. Ze was vlakbij het midden van de tuin, waar een grote boom stond. Misschien was daar iets gebeurd? Het kwam toch uit die richting.. Vlug liep ze ernaartoe, vastbesloten uit te vinden wat dat vreemde geluid veroorzaakt had.
Ze keek voor de zekerheid voorzichtig om de hoek voor ze zich realiseerde wat het geluid veroorzaakt had. Norwood! Hoe kwam hij uit die boom gevallen? Zonder zich verder nog zorgen te maken om dat soort dingen haastte ze zich naar hem toe en liet zich naast hem op haar knieën vallen. 'Norwood?' Zacht schudde ze aan zijn schouders, in de hoop contact te maken. Zijn lichaam was slap en hij leek buiten bewustzijn te zijn. Niet zo gek, na zo'n klap. Bezorgd keek ze op hem neer, liet hem een beetje tegen haar aanleunen zodat zijn hoofd niet meer op de grond rustte. Wat deed hij überhaupt in die boom? Het viel haar op dat hij er vermoeid uitzag toen ze wat langer naar hem keek. Nogmaals zei ze zijn naam, om daarna zachtjes in zijn hand te knijpen. Moest ze iemand gaan halen? Het was vast niet leuk als hij bijkwam en er was niemand. Plus dat het best een eind naar de school was. Hij leek niet erg gewond, dus besloot ze bij hem te blijven zitten en te wachten tot hij reageerde.

Norwood onderging alles passief. Hij merkte niet dat Malaika dichter bij hem in de buurt kwam. Hij merkte ook niet dat hij bewusteloos was. Het was een donkerte. Een donkerte waar hij in beland was. Hij zat opgesloten in een zwarte kamer. En zo onderging hij het altijd. En als Norwood ergens bang voor was, dan was het voor niets. Voor helemaal niets. Om hem krankzinnig te krijgen hoef je hem alleen maar in een witte kamer op te sluiten zonder enkel geluid, zicht of iets om zich op te focussen. En ook dit gebeurde terwijl hij bewusteloos was. Norwood hoorde niets, zag niets, voelde niets, proefde niets. Totaal niets. Het was ook niet dat Norwood merkte dat Malaika zijn naam zei. Norwood bewoog geen spier. Beetje bij beetje werd Norwood gek in de zwarte kamer waar hij in opgesloten was. En dat was te merken aan zijn lichaam. Af en toe spande een spier van zijn bovenarm samen. Zijn voorhoofd vertoonde langzaam zweetdruppels. Norwood ademde traag maar diep. En op het moment dat Malaika in zijn hand kneep gebeurde er iets in de zwarte kamer. Norwood hoorde zijn hart twee slagen maken. Hij hief zijn hoofd en zag een wit puntje. Norwood stond langzaam op en begon te rennen. Het lichte puntje werd feller, fletser en overwelmde Norwood. Norwood voelde een warm gevoel hem overstromen. Ineens schot hij overeind, ogen wagenwijd open, hijgend. Norwood legde zijn hand tegen zijn voorhoofd. Nog niet doorhebbend dat Malaika bij hem zat. Hij had alles maar half in de gaten. Ineens schoot zijn blik naar haar. "Malaika?" sprak hij hees. Hij wendde zijn blik af. Hij had Madeline, noch Malaika gezien na dat hij weggevlogen was van de ziekenzaal. En over een paar dagen moest hij met zijn zoontje mee voor een onderzoek. Norwood zuchtte. Legde zijn arm voor zijn ogen en probeerde zijn tranen te bedwingen. Zijn ogen werden alleen maar vochtig. De woorden van Madeline galde nog steeds door zijn hoofd. "Het spijt me..." sprak hij zacht tegen Malaika.

Hij kon niet dood zijn; een spiertje in zijn arm bleef zich aanspannen en hij leek te ademen. Net alsof hij bang werd, ergens weg wilde. Bezorgd keek Malaika op Norwood neer. Hij zou toch niet overlijden? Zat ze hier met een lijk en nog erger; met Norwoods lijk. Een hele vete met Madeline en.. nou ja, die had ze sowieso al. Ze had die vrouw best aardig gevonden, maar nu mocht ze haar zeker niet meer. Was ook wel te verwachten; niet leuk als je man er met iemand anders vandoor ging.
Een plotselinge beweging van de man wiens hand ze vast had liet haar blik naar beneden schieten en haalde haar aandacht in één klap terug. Hij zat overeind en ademde snel, maar leek de wereld nog niet echt te zien. Malaika besloot niet aan hem te gaan sjorren, hoewel ze die neiging erg sterk had. Ja, hallo! Net zat ze zichzelf nog gek te maken dat hij dood zou gaan.. 'Malaika?' Hij zag er oververmoeid uit, alsof de laatste dagen hem gedraind hadden. 'Norwood! Ik ben er.. Heb je iets nodig?' vroeg ze snel, al leek hij er niet helemaal bij te zijn. Opgelucht keek ze hem aan. Het was waar dat ze hem de afgelopen dagen niet gezien had, maar ze had er niet naar durven vragen. Deels ook bang om haar collega's onder ogen te komen.. Dit moest niet erg populair zijn, zomaar de man van het voormalige schoolhoofd zoenen. Als iedereen het al wist. Zij had er in ieder geval niets over gezegd. Aan de ene kant was het geweldig om met Norwood te zijn, maar haar morele kwesties waren nog niet uitgestreden. Ze was wel ontzettend bezorgd nu. 'Waar was je al die tijd? En hoe kom je in die boom?' vroeg ze, alhoewel hij waarschijnlijk nog niet in staat was te antwoorden.Soms was ze echt te overbezorgd..

Norwood staarde kort voor zich uit half terugslippend in de staat waar hij in was. De net zo energieke Norwood die naast hem zat was weer van hem weg. Hij was weer wat helderder. Maar om het nou helder te noemen, nee. Norwood hoorde Malaika half. "Een boterham en drank doet wonderen..." sprak hij zachtjes maar keek haar nog niet aan. Hij hoorde haar vraag. "Op dezelfde plek. En ik kom in die boom met vleugels..." sprak hij. Hij was namelijk in een Grense vogel veranderd, hiernaartoe gevlogen en terug veranderd. Norwood zuchtte. "Ik moest tot mezelf komen..." sprak hij. Hij liet zich in het gras vallen op zijn rug en keek naar de lucht met half open ogen. "Ik ben langs Madeline geweest. Ik had verwacht dat ze er iets op zou doen. Ze zou hooguit kunnen snauwen tegen mij. Nee, ze moest nodig gaan voor de silent-treatment..." sprak hij. "Het enige wat er uit kwam was sarcastische opmerkingen..." sprak hij. "Toen ik wilde gaan, zei ze nog wat. Als ik meer van jou hield dan van haar dan liet ze me gaan. Niet omdat ze niet om me geeft, juist omdat ze dat wel deed. Hah, ze geeft om me, maar houden van..." sprak hij zuchtend. "Dat is misschien nog ver te zoeken. Savador is iemand die beter voor haark an zijn dan mij. Ik volg het niet meer, het enige wat ik nodig heb is....slaaaap..." sprak hij terwijl hij bij het laatste geeuwde. "Sorry dat je me zo moet zien..." sprak hij haast schuldig. "Het is namelijk niet iets wat ik graag laat zien, een zeer kwetsbare Norwood..." sprak hij nog verder ter uitleg.

Voedsel en drinken.. Malaika merkte dat ze in haar haast haar tas bij het bankje had laten staan. Misschien zat daar nog wat in, aangezien ze er altijd van alles in propte en het er vervolgens uit vergat te halen. Ze sleepte vaak eten mee voor de pauzes, omdat ze het leuk vond om zelf dingen te maken en geen zin had om het te gaan halen. Dus, misschien.. Norwood sprak verder. Met vleugels? Oké... Malaika dacht er verder maar niet over na; per slot van rekening had Norwood nu hulp nodig, niet de opmerking over vleugels. Kon ze altijd nog wat over vragen. Norwood liet zich op het gras vallen en Malaika liet zijn hand weer los, terwijl ze verder luisterde. Ze ging in kleermakerszit naast hem zitten en slikte even toen Madeline's naam viel. Daar ging het allemaal om.. zij had dit veroorzaakt. Zij, en niemand anders. Silent-treatment.. hard. Dat was vaak erger dan een heftige ruzie; dan kon je tenminste alles eruit schreeuwen. Daar had ze zelf wel eens ervaring mee gehad. Ze besloot niets te zeggen; Norwood kon zich er toch niet op concentreren, in deze staat. 'Dan leer ik je in ieder geval kennen,' glimlachte ze. 'Wil je naar de school om daar te slapen? Ik ga even naar m'n tas,' meldde ze. Als hij zo moe was kon hij misschien beter hier slapen; het gras was zacht en misschien zou hij de school niet halen.. Ze gooide de klep van haar tas open en begon er praktisch in te graven. Het ding zat te vol, serieus. Ze haalde er wat spullen uit en vond uiteindelijk haar lunch. Ze had toch geen honger. Het waren een paar boterhammen en een fles water, voorlopig wel goed, toch? Ze liet de spullen ernaast liggen en liep weer terug, om Norwood niet te lang te laten wachten. Voorzichtig ging ze weer bij hem zitten. 'Hier, wat te drinken,' zei ze, terwijl ze hem het water aanbood.

Norwood bleef naar de lucht kijken en keek af en toe vanuit zijn ooghoeken naar Malaika. Hij hoorde haar geen woord zitten. Haar eerste worden deden hem hees grinniken. "Je kent me misschien nog niet eens half." sprak hij hees. Hij keek naar Malaika en glimlachte. Hij schudde zijn hoofd. "Misschien hier...." sprak hij kalm. Hij knikte. Keek naar de lucht en vocht om wakker te blijven. Hij wilde niet in slaap vallen. Niet op het moment dat Malaika hier was, niet wanneer ze bij hem was. Hij geeuwde kort en zag dat ze terug kwam. Hij kwam half omhoog om te kijken wat ze zocht. Er zat veel in. Vrouwentassen, het waren soms inloopkasten voor hem. Zoveel dat een vrouw er in kon bewaren. Norwood gaf er niet veel om. Het maakt hem niets uit, het was een vrouwending. Net zoals mannen hun trekjes konnen hebben. Norwood zag dat Malaika water en haar lunch tevoorschijn toverde. Hij glimlachte. Alsof ze aan alles had gedacht. Hij glimlachte vriendelijk naar Malaika. Hij nam het water aan en draaide het flesje open. Hij goot het achterover en dronk het flesje helemaal leeg. Hij draaide het dicht. Daarna viel zijn blik op haar lunch. Hij legde zijn hand er op en nam een boterham. Hij at deze rustig op en liet de rest voor wat het was. Hij keek voor zich uit voor korte tijd. "Blijf je hier?" sprak hij ineens. "Wanneer ik slaap, blijf je dan hier?" sprak hij nu duidelijker. Hij geeuwde kort en keek haar aan en wachtte geduldig op antwoord.

Zijn stem was hees, waardoor het extra duidelijk werd dat hij drinken nodig had. Ze kende hem nog niet eens half, nee, dat gaf ze toe. 'Ik wil je wel beter leren kennen, dus dat maakt niet zoveel uit,' glimlachte ze, terwijl ze naast hem ging zitten. Er was inderdaad veel dat ze niet wist.. was dat dan niet juist een uitnodiging om meer te weten te komen? Nieuwsgierigheid was ook één van haar irritante kwaliteiten, die soms handig waren en vaak onnodig lastig. Norwood leek te hebben besloten hier te blijven slapen. Dat was oké voor haar. Ze had hier een hele tijd levenloos gezeten, kon ze net zo goed nog wel even blijven. De stilte had ze lang genoeg in zich op kunnen nemen. Gelukkig at en dronk hij wat, dat was meestal een goed teken. Voor zover zij iets van ziek zijn wist. Zelf werd ze niet snel ziek, alleen maar verkouden. Als de herfst winter werd en als de winter weer lente werd, een continu iets waar ze vanzelf wel gewend aan raakte. 2 van de 52 weken verkouden was nog helemaal niet zo erg. Zijn plotselinge stem liet haar opkijken, recht in zijn ogen. Malaika aarzelde niet toen ze knikte. 'Natuurlijk. Rust nu maar wat uit,' zei ze, terwijl ze om hem ervan te verzekeren dat ze bleef voorzichtig zijn hand pakte en wat ging verzitten. Ze zou hier desnoods blijven zitten tot de zon weer opkwam voor morgen, al betwijfelde ze of dat nodig was.

Norwood's blik was zacht, zachter dan hij normaal was. Norwood glimlachte bij haar woorden. Ze wilde hem beter leren kennen. Hij glimlachte. Dat voelde goed om te horen. Hij hoorde haar woorden en sloot kort zijn ogen. "Fijn zo..." sprak hij kalm als reactie. Hij legde zijn hoofd tegen haar aan en sloot zijn ogen. Genoot van de warmte in de kas, genoot van het warme zonnetje op zijn gezicht, genoot van Malaika dicht bij hem. Al snel was hij weg. De slaap had de overhand genomen en hem naar dromenland getrokken. Norwood lag met een glimlach tegen Malaika aan en bleef zo roerloos liggen. Alleen zijn rustige ademhalen was het teken dat hij leefde. Norwood sliep kalm door had niet door wat er allemaal in zijn omgeving gebeurde...

{ik skip even verder]

Na een uur of drie rustig in slaap te zijn geweest opende Norwood loom een oog. De zon was wat lager gezakt maar zorde nog steeds voor een aangename warmte. Norwood kwam overeind en wreef in zijn ogen. Hij merkte een lichtbron in zijn buurt. En zijn geheugen schoot terug voor hij in slaap viel. Malaika was er dus nog steeds. Hij haalde zijn handen weg en keek haar aan. "Bedankt, Bedankt Malaika..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk.

Malaika keek naar Norwood die zijn ogen sloot en rustig ging liggen. Niet snel daarna lag hij stil, roerloos. Ze kon niet gaan verzitten, maar op zich kon ze deze houding wel volhouden. Met een glimlach keek ze naar hem; ze kende hem nog maar relatief kort, maar toch.. Langzaam verdween haar glimlach weer, ook al scheen de zon warm en helder op hen neer. Het was niet dat ze niet bij hem wilde zijn, het was alleen dat ze in iemand anders haar leven binnen gedrongen was, niet eens expres. Ze wilde niemand iets aandoen, maar toch had ze het voor elkaar geschreven om een relatie binnen te dringen. En hoe moest het nu met zijn zoontje? Dat had dan geen vader meer, behalve als Madeline direct een nieuwe vriend kreeg en hertrouwde. Daar zag ze haar ook niet voor aan; ze leek haar best aardig, al had Malaika ook het idee dat Madeline ontmoeten nu eerder in een bitchfight zou resulteren dan een gezellig gesprek.
Haar benen begonnen een beetje pijn te doen van continu dezelfde houding. Hij zou het vast niet merken als ze even ging verzitten.. Drie uur was best lang.. Malaika ging heel voorzichtig staan en zorgde dat Norwood niet te hard op de grond terecht kwam met zijn hoofd. In ieder geval bleef hij vast doorslapen, dus dat was geen probleem. Ze propte al de spullen die ze uit haar tas gehaald had er terug in en liep weer naar Norwood, om in een wat andere houding bij hem te gaan zitten. Daarna begon ze de spullen uit haar tas te ordenen en vond ook nog een boekje waar ze ooit in begonnen was. Kon ze nu mooi verder lezen, niet? Zodra de inhoud van haar tas weer enigszins zat zoals het moest begon ze te lezen en vergat de tijd.
Beweging naast haar liet haar opkijken. Vrijwel direct merkte ze dat de zon wat lager stond, maar dat het nog niet extreem laat was of iets dergelijks. Norwood was wakker en keek haar aan, liet haar bijna automatisch glimlachen. 'Voel je je alweer wat beter?' Ze sloeg het boekje dicht. Jammer dat ze nog niet zo ver was; het was net als haar eigen leven. Ze wist nog niet hoe het allemaal af zou lopen. 'Wil je hier nog even blijven zitten of heb je andere plannen?' informeerde ze, terwijl ze nog een keer ging verzitten. Nee, ze was geen ster in stilzitten. Misschien kon ze straks wat over hem vragen, als ze hem toch beter wilde leren kennen.

Norwood zelf keek kort voor zich uit. Hij glimlachte op het moment dat ze het boekje dichtklapte. Hij was blij dat ze toch iets had weten te vinden om te doen. Hij wilde niet graag de oorzaak zijn van verveling. Norwood glimlachte bij haar vragen. "Zorgen, zorgen, zorgen..." sprak hij. Zijn stem weer zo helder als wat, zijn blik zag er weer wakkerder uit. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. "Maak je daar geen zorgen over, een beetje slaap kan mij al heel erg opknappen..." sprak hij vriendelijk. "Ik? Plannen? Kom op, ik ben net half uit een dip en dan al plannen, echt niet..." sprak hij kalm en glimlachte. Norwood keek daarna naar de lucht. "Malaika, maak je alsjeblieft geen zorgen..." sprak hij terwijl hij naar een bloem keek die hij vast had. Norwood was misschien in slaap gevallen maar hij had daar gebruik van gemaakt. "Ik wil niet dat je je zorgen maakt over Madeline, dat is mijn zorg en ik moet daar zorg voor dragen. Eveneens moet je je niet teveel stil staan bij Aageth..." sprak hij kalm. "Madeline is misschien boos op me. En ze is het terrecht, maar ze heeft zelf ook fouten gemaakt. En het feit dat ze dronken was, praat het alles behalve goed." sprak hij. "Daarbij, ik wil mijn zoon nog steeds opvoeden. Samen met Madeline." sprak hij. Hij draaide de bloem rond tussen zijn wijsvinger en duim. "Het is een mooie bloem, de zorgenvanger, vrijwel vertaald uit oud Grens. Heeft de eigenschap om de zorgen van mensen te vangen en ze over te plaatsen in de plukker van de bloem, in vorm van gedachten, of dromen..." sprak hij. Ter uitleg waarom hij wist wat haar dwars zat. Hij had gezien dat er iets speelde en was bezorgd geraakt. Toen hij op haar schoot in slaap viel had hij nog eerste een bloem getoverd en deze geplukt. Hij glimlachte en legde zijn arm op haar schouder. Liet deze naar haar andere schouder glijden en duwde haar tegen zich aan en glimlachte.

Zorgen.. daar had ze inderdaad wel last van. Ze maakte zich snel zorgen en wilde graag alles geregeld hebben, hoewel dat met een relatie altijd moeilijk ging. Zeker een relatie als deze.. Norwood leek het aan te voelen. Malaika glimlachte naar hem. Het was wel fijn als iemand dat aanvoelde, niet eng ofzo. Dat zou het pas worden als hij zich stalkerig ging gedragen, maar dat zag ze hem nog niet doen. Ze merkte niet dat hij een bloem vast had, maar bleef naar hem kijken. Ze knikte en probeerde het ook aan zichzelf te beloven. 'Ik zal mijn best doen..' zuchtte ze. Soms kon ze zo moe worden van zichzelf. Ze kon niet helemaal beloven dat ze zich geen zorgen zou maken; een spoortje zou altijd achterblijven. Maar in ieder geval kon ze nu een deel van de zorgen laten vallen.. Norwood kon er heus wel zijn schouders onder zetten en de dingen zelf oplossen. 'Als je hulp nodig hebt, je hoeft het maar te vragen,' beloofde ze. O, de bloem verklaarde wel wat.. Malaika keek even naar de bloem en nam de plant in zich op. 'Het is een mooie bloem,' vond ze. Een Zorgenvanger.. Daar had ze nog nooit van gehoord. Weer iets geleerd, he. Voorzichtig leunde ze tegen Norwood aan toen hij een arm om haar heen sloeg. Malaika voelde zich al minder gespannen, mede door de bloem en door hem. 'Ik hoop dat alles goed komt..' zei ze. Ze meende het uit de grond van haar hart. Waarom was alles soms zo ingewikkeld? Gelukkig dat ze iemand had om op te steunen.

Norwood zat tegen Malaika aan en zuchtte kort. Het voelde alsof hij inbraak deed maar het deerde hem niet veel. Hij wilde niet dat Malaika teveel zorgen over hem maakte. Norwood glimlachte. "Je best is meestal voldoende..." sprak hij en streek over haar schouder. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Hij keek haar aan en hoorde haar woorden verder. Hij glimlachte. "Dat zal ik doen, en dat geld ook voor jou..." zei hij op het moment dat hij met zijn vinger tegen haar neus aan tikte. "Vast en zeker, de voorvaderen van ons magiers zal ons de juiste pad wijzen..." sprak Norwood toen hij een gebaar maatke met zijn hand die langs de lucht ging. Hij grinnikte even over zijn vage woorden. "En densnoods zoek ik zelf dat pad....' sprak hij er achteraan. Hij glimlachte en knikte. Daarna trok hij Malaika naar beneden zodat ze met haar rug op het gras kwam. Norwood ging met zijn hoofd zachtjes tegen die van haar liggen. "De lucht is mooi blauw..." sprak hij ineens en glimlachte. De lucht was inderdaad blauw. Iets donkerder dan in de middag maar het werd ook bijna avond.

Als haar best doen voldoende was.. dan zou ze dat zeker doen. Malaika leunde een beetje tegen hem aan, niet teveel om zijn kracht niet op de proef te stellen. Enkele dagen zonder eten of slaap kon nooit goed voor je zijn, zelfs al zag hij er weer helemaal 100% procent uit. Nou ja, dat was nu ook weer niet helemaal waar. Drie uur slapen haalde de tekenen van vermoeidheid niet weg. Ze glimlachte terug naar hem toen hij met zijn vinger tegen haar neus tikte. Het deed haar denken aan haar broer, die ook altijd van dat soort dingen deed. Het bracht iets vertrouwds met zich mee, het idee dat het allemaal wel goed zou komen. De voorvaderen.. krachten waar je op de één of andere manier wel op kon vertrouwen, alleen hoe was altijd de vraag. Haar pad liep hopelijk voor een tijd gelijk met het zijne.. 'Ik denk dat we sowieso het pad zelf moeten vinden, maar wel met wat hulp,' glimlachte Malaika, waarna ze omhoog keek. Plots lag ze op haar rug in het gras, dat verrassend zacht was. Malaika maakte geen aanstalten om weer op te staan en bleef zo liggen. Als er nu maar geen wolken kwamen.. Ze concentreerde zich met haar magie wat op het licht, zodat het nog bleef, zelfs al zou er een wolk kort voor de zon schuiven. 'Ja..' was ze het met hem eens. Als ze in tekens zou geloven, zou dat een goed teken zijn. Een zachte aanraking op haar hand liet haar in die richting kijken. Daar zat Ember, haar kameleon! Malaika glimlachte en streelde het diertje even over de kop, waarna het in de richting van Norwood liep en hem aankeek. De kameleon had nu geen camouflage en was gewoon in zijn 'normale' dofgroene kleur. Het werd al bijna avond, maar ze kon hier nog wel even blijven liggen. Malaika kon het nu even niet schelen dat ze nog schoolwerk in moest halen, de leerlingen konden wel even wachten. Voorzichtig sloot ze haar ogen en zocht met haar hand die van Norwood. Er was altijd veel te doen, maar nu even niet. 'Ik ben blij dat dit zo'n rustige plaats is,' vond ze, nog steeds met gesloten ogen.

Norwood keek naar Malaika en glimlachte. Hij voelde zich gemengd. Hij wist dat het niet goed was, het bleef hem bij. Madeline was waarschijnlijk woedend op hem. Maar het voelde anderzijds weer goed. Norwood zuchtte kort en grinnikte. Hij grinnikte. "Niet van die sterretjes daarboven in iedergeval. Die helpen stuk minder dan onze vrienden, collega's en familie..." sprak hij kalm en glimlachte. Norwood zelf geloofde ook niet echt in tekens. Maar mooi weer was altijd welkom. Hij glimlachte. De slaap was niet weg. In tegendeel, het was er nog. Maar om het aan Madeline te laten merken, dat was hij niet van plan. Hetzelfde als je heel de avond hebt gedanst en dat je constant door wilt, en niet wilt toegeven aan jezelf dat het uitputtend is. Vooral omdat het dansen zo leuk is. Het zelfde kon hier eigenlijk op toegepast worden. Bekaf zijn maar niet willen toegeven omdat je van iedere seconde wilt genieten. Norwood glimlachte. Norwood merkte ineens een beweging op. Hij glimlachte toen hij een kameleon zag. Norwood streelde het kort over zijn kopje. Hij was wel een dierenvriend, ook voor planten had hij een passie. Maar ja, dat werd je met de paplepel ingegoten als je woudmagie bezat. Al waren er daar uitzonderingen op. Norwood glimlachte toen ze zijn hand pakte. Hij kneep er kort zachtjes in om aan te geven dat het wel degelijk zijn hand was. Hij glimlachte en keek naar Malaika. "Er zijn meer rustige plaatsen. Ook in de school. Maar omdat mensen zelf druk hebben met hun werk en andere zaken gaat het ze wel eens voorbij..." sprak hij kalm. Het klonk wel heel wijs uit zijn mond. Norwood glimlachte en keek naar de lucht.

Die sterretjes.. als hij het zei klonk het heel serieus, hoewel zijn glimlach dat effect wat tegenging. Vrienden en familie, inderdaad. Aan die kant van het leven had je meer steun dan van al die vreemde sterretjes die bovenin mooi deden. Ember werd even geaaid door Norwood, die gelukkig niet vies was van reptielen. Er waren genoeg mensen die ze kende die bangig naar Ember staarden en stamelden dat het schubben had. Ja, duh. Dat kwam niet vaak voor bij reptielen hoor. Een geruststellend kneepje was het antwoord op haar actie. Hoe kon hij toch zo rustig blijven? Zij liet zich teveel meesleuren door de hectiek van het leven. Misschien moest ze daar eens verandering in brengen.. Malaika zuchtte, al was het eerder van opluchting dan van iets anders. De rust hier was zo compleet.. 'Ik ben bang dat ik één van die mensen ben,' bekende ze. Ze keek even naar Norwood, maar richtte haar blik toen weer op de lucht. 'Soms voelt alles zo hectisch dat ik me erdoor mee laat slepen,' bedacht ze zich. 'Maar goed dat jij wel van die innerlijke rust gevonden hebt,' voegde ze er met een lach aan toe. Een van de dingen die ze nog moest leren..

-Sorry voor de flutpost D: Ik val bijna in slaap -

Norwood vond dat die sterretjes nogal serieus geklonken had maar had het wel degelijk niet zo bedoeld. Norwood glimlachte rustig naar Malaika en keek daarna weer naar de lucht. Rustig sloot hij zijn ogen en genoot van Malaika dicht bij hem, van de rust en van de hele omgeving. Norwood glimlachte. Hij hoorde haar woorden en glimlachte. "Hmmm, ik kom kalm over, maar soms wordt ik ook meegesleurd..het zal wel iets van een leraar zijn" zei hij toen hij zijn schouders ophaalde. Norwood glimlachte en grinnikte. Ineens voelde Norwood een druppel op zijn arm. Hij keek naar boven en zag een grijze lucht. Norwood zuchtte. "Regen..." sprak hij klagend om het feit dat dit een mooi moment verpeste. Norwood stond op. Hield de hand van Malaika nog steeds vast. Trok haar mee overeind. Maar doordat hij iets te hard trok viel ze bijna voorover. Hij hield haar echter simpel tegen door een kleine knuffel daar voor in de plaats te doen. Hij glimlachte en liet haar toen los. "We moeten snel zijn, anders gaat het regenen voor dat we binnen zijn..." sprak hij.

-zullen we dit topic ergens anders voortzetten of niet?-

https://staracademy.forumtwilight.com/t1676-please-don-t-stop-the-rain#29308

:3

PROFILE MAGICIAN