Onzichtbaar. Niemand kon haar zien. Niemand lette op haar. Wat was er dan ook de moeite waard aan haar? Door plotse onzekerheid konden de woorden over haar tong struikelen zonder duidelijke mening, door verlegenheid kon ze zomaar dichtslaan voordat eruit was wat ze werkelijk wilde zeggen. Als de stilte viel waren er altijd nog onuitgesproken woorden. Kijito keek snel om zich heen, maar er waren geen anderen in de tuin, tenminste niet in de muur. Ze ademde snel, alsof ze op de vlucht was geweest. Voor het lawaai. Voor de drukte. Weg van het verstikkende van de menigte. Naar een plaats waar de koele buitenlucht je armen streelde, waar de bladeren zachtjes ruisten en waar de takken wat doorbogen onder de sneeuwlading die erop lag. Een huivering ging door haar heen en ze trok haar vestje wat dichter om zich heen. Ze mocht het dan koud hebben, teruggaan was even geen optie. Ze had toch een tussenuur hierna. Een uur.. dan moest ze weer terug. Dan voelde ze zich toch wel beter? Ze leunde tegen een heg aan, maar liet zich na een tijdje op een stenen bankje zakken, na de sneeuw er vanaf geveegd te hebben. Het bankje was koud aan haar benen, maar ze negeerde het, leunde achterover tegen de heg en probeerde haar ademhaling te kalmeren. Zo voelde Roxas zich af en toe ook.. nou, ze begreep hem maar al te goed. Even weg van al die mensen, weg van al dat verraderlijke van een grote groep. Als tentakels van een moerasplant, zuigend als drijfzand. Als je eenmaal vastzat was er geen weg terug. Je was verloren. Voor één keer was ze blij dat ze klein was. Nu zou je echt op moeten letten om haar te zien, echt om de hoek komen kijken. De heg voor haar en achter haar was te hoog om er goed overheen te kijken. Haar hart stopte met overmatig kloppen en haar ademhaling werd bijna onhoorbaar. Ze had het idee te kunnen verdwijnen in de geheime tuin, één worden met de natuur, de essentie van het zijn voelen.. De stilte was ultiem en bracht haar helemaal tot rust. Even alleen. Je nergens zorgen over hoeven maken, even vergeten dat je zo terug moest naar de hel waar je net aan ontsnapt was.. Ze sloeg haar armen om zich heen en sloot haar ogen. Ze zag er niet noodzakelijk verdrietig uit, niet boos.. eerder.. ja, hoe noemde je dat? Rustig? Stil. De stilte. Wat ze zocht en nodig had. Kijito voelde een bijna onzichtbare glimlach om haar lippen krullen terwijl ze daar zat, zich overgevend aan de stilte.

Daisuki liep de geheime tuin in, ze had de ingang gister gevonden nadat ze er een paar meisjes over had horen praten en ze had het meteen prachtig gevonden. Nu was dat nog steeds zo en er stond dan ook een glimlach op haar gezicht. Het was hier altijd rustig en dat was ook nu zo, toch zag ze iets in haar ooghoek bewegen, maar zodra ze er naar keek schoot het weg. Daisuki liep naar de plek waar ze de beweging had gezien, was het gewoon een muis geweest die onder de heg was weggevlucht? In elk geval kon ze zich hier wel vermaken en tot rust komen, Daisuki hield een hand op de heg en liep met de heg mee terwijl ze uit keek over de tuin. Daisuki stopte echter toen ze opeens geen heg meer voelde, Daisuki keek opzij en zag een meisje zitten die zo te zien probeerde van de rust te genieten. Daisuki besloot haar niet te storen en leunde iets terug tegen de heg aan. Hier bleef ze staan terwijl ze over de tuin uit keek die er prachtig bij lag onder het dunne laagje sneeuw. Daisuki was blij dat ze zich warm had aangekleed, want nu zou ze hier wel een tijdje kunnen blijven staan genieten voordat ze het koud kreeg. Daisuki bekeek eens alle verschillende planten in alle vormen en maten waarbij Daisuki dacht aan hoe het er uit zoou zien als de tuin in bloei stond en wat voor verschillende planten er allemaal stonden wat de glimlach op haar geicht nog breder maakte. En zo bleeef ze even over de tuin uit staan te kijken

Kijito opende haar ogen langzaam weer, op een kiertje, om weer aan het licht te wennen dat na een paar minuten in het donker toch.. fel was geworden, al werd het meeste gefilterd door de bladeren van de heg die tot boven haar hoofd uitkwamen. Zo groot was ze niet. Om eerlijk te zijn; Kijito was nogal klein. Ze moest nog groeien of iets dergelijks. Ze deed haar blauwe ogen nu helemaal open en nam de omgeving in zich op. De planten die wachten op de lente, de bladeren die zachtjes wuifden in het koele briesje dat over de met sneeuw bedekte Geheime Tuin streek.. Betoverend maar niet verboden. De tuin voelde eerder uitnodigend. Kijito was blij dat ze hier naartoe was gekomen; nu was ze weer rustig en klaar om de drukte van de school weer aan te kunnen tot ze uitgeput op haar bed zou vallen om te gaan slapen. Dan kwam de volgende dag weer, die daarna, tot de week zich weer uitspon, eindigde en begon op een nieuwe maandag. Tegen die tijd zou haar rust alweer uit iedere vezel van haar lijf gespoeld zijn en moest ze opnieuw ergens stilte zoeken. Het was als een chronische honger. Bij de Waterval vond ze het meestal wel, maar nu was het daar te druk; veel mensen kwamen naar het onbevroren water kijken. Dit was nu de enige plaats waar ze rustig kon zitten. Kijito stond op, trok haar jurkje en legging recht en streek ze zorgvuldig glad. Niemand hoefde te vragen waar ze was geweest. Ze keek omhoog, naar de strakblauwe, koele lucht en trok haar vest iets dichter om zich heen, alsof ze het van de aanblik van zoveel koelte al koud kreeg. Met haar hoofd naar de hemel geheven liep ze langzaam door, tot om de hoek van de heg. 'Aaah!' Kijito botste finaal tegen iemand op, schrok zich een ongeluk en plofte op haar rug op de grond, midden in de sneeuw. Verbaasd en geschrokken keek ze op, naar het meisje waar ze tegen aangelopen was. 'S.. Sorry..' stamelde ze, terwijl ze zichzelf uit de sneeuw opduwde en opnieuw haar jurkje schoon streek.

Daisuki bleef uitkijken over de bevroren schoonheid van de tuin die uiterst kalmerend op haar werkte, bijna hypnotiseerend. Net toen ze dreigde in slaap te vallen zo rustg dat ze was, kreeg Daisuki een schok van schrik toen er iemand tegen haar op liep. Als ze niet tegen de struiken had geleund dan zou ze vast en zeker gevallen zijn. Degene die tegen haar was opgelopen was had echter minder geluk, die lag nu in de sneeuw. Daisuki keek en zag dat het een klein meisje was, nou ja klein mocht ze eigenlijk niet zeggen, want ze waren ongeveer even groot, al leek het meisje voor haar wel ietwat kleiner dan haar. Was dit het meisje dat ze net had gezien? waarschijnlijk wel maar Daisuki had haar net niet goed kunnen zien. Daisuki wou haar net een hand reiken om haar omhoog te helpen toen ze de excuses van het meisje hoorde dat direct daarna opstond. Het meisje was inderdaad iets kleiner dan haar, had blond haar net als haar, hoewel dat van Daisuki vrij kort was. Daisuki trok een glimlach en zei "je hoeft je niet te verontschuldiggen hoor, je was gewoon net als ik gehypnotiseerd door de schoonheid van de tuin toch?" antwoorde ze. "Ik ben trouwens Daisuki" stelde ze zichzelf voor waarna ze haar hand naar het meisje uit stak

Dit was echt.. onhandig, stom, hoe je het wilde noemen. Toch leek het meisje voor haar er niet zo'n probleem van te maken. Halleluja. Ze had er zo'n hekel aan als iemand flipte omdat je niet goed opgelet had. Het vreemde meisje had ook blond haar, al had het een andere kleur en was het veel korter dan het haar van Kijito. Ook was ze ietsje groter dan Kijito. Waarom was zij ook zo klein? Misschien paste dat wel bij haar verlegen persoonlijkheid ofzo.. Het excuus dat het meisje opperde was eigenlijk wel waar. Kijito glimlachte terug en knikte. 'Eigenlijk wel.. als ik gehypnotiseerd ben let ik nooit zo goed op,' antwoordde ze. De meesten mensen hadden dat waarschijnlijk, niet? Het meisje stak haar hand uit en stelde zich voor. Daisuki.. mooie naam. Kijito schudde haar hand. 'Ik ben Kijito, aangenaam. Is jouw naam Japans?' vroeg ze nieuwsgierig, wat ze wel vaker was. Kijito stapte wat opzij, zodat ze van het gladdere gedeelte van het pad af was. Nee, dit was niet serieus bedoeld! Een stukje sneeuw was gesmolten, waardoor er een vlek op de scheen van haar legging zat. Kijito was niet van plan om te wachten tot het opgedroogd was en hield haar hand erboven. Met wat gemompel en een gebaar liet ze het water oplossen in de lucht, al werden het bijna meteen sneeuwvlokjes in de koude lucht. Met een verontschuldigende glimlach keek ze weer op naar Daisuki. Sorry, ze had een hekel aan vlekken op haar outfit!

Daisuki knikte toen het meisje antwoord gaf, zij was dus ook gehypnotiseerd geraakt door de schoonheid van de tuin en had niet goed op gelet. Daisuki had altijd hetzelfde probleem en dus wist ze hoe irritant het kon zijn als je dat deed en iemand reageerde er slecht op terwijl je er niks aan kon doen. Daisuki was blij dat het meisje haar hand schudde en zich voor stelde, ze was al genoeg mensen tegen gekomen die haar hadden geweigerd en waren doorgelopen, dus dit was in elk geval al positief, het meisje heette dus Kijito, mooie naam, wat zou die betekenen, of had ie geen betekenis als Daisuki. Daisuki knikte naar Kijito bij haar vraag en zei "Ja, het betekent lief hebben. En jouw naam, heeft die ook een betekenis in een andere taal?" vroeg Daisuki aan Kijito terwijl Kijito van het pad af stapte en een vlek van de sneeuw weg werkte met magie, dan had ze waarschijnlijk water-magie bedacht Daisuki die trots was nu al wat te leren over iemand die ze net kon. Ze besloot het toch maar te vragen om het zeker te weten "ben je een water-magican?" vroeg ze dus aan Kijito. Misschien zou Kijito uiteindelijk groeien tot een vriend van Daisuki, dat zou mooi zijn want die had ze eigenlijk nog niet echt op Starshine aangezien ze hier pas net was

Kijito was echt zo blij dat Daisuki niet woest was geworden. Daar kon ze heel slecht tegen. Dan werd Kijito altijd onzeker, over allerlei dingen, maar nog het meest over zichzelf. Daisuki vertelde wat haar naam betekende. Ook nog een mooie betekenis! Kijito knikte bij haar volgende vraag en trok haar vestje nog wat dichter om zich heen toen een verkoelende windvlaag de bladeren van de heg liet ritselen. 'Ja, Kijito betekend rivier in het Swahili. Zelfs mijn tweede naam en achternaam hebben een betekenis!' Waarom, dat wist ze niet. Een gril van haar ouders? 'In ieder geval, Kashabu, mijn tweede naam, betekent parel en mijn achternaam, Chozi, betekent traan,' lichtte Kijito direct toe. Daisuki leek haar wel aardig. Het meisje had vast nog niet zoveel vriendinnen, aangezien het leek of ze hier nieuw was. 'Ja, totaal Cassia. En jij?' vroeg Kijito op haar beurt met een glimlach. Er zaten veel 'halfbloedjes' op school, al had ze een hekel aan dat woord. Haar totale familie was, voor zover ze wist, Watermagician. Zij ook, dus. Ach, ze vond het prima om maar één magie te kunnen. Het meisje waarvan ze nog niet zoveel wist leek geen probleem te hebben met vragen. Kijito had het idee dat ze haar in ieder geval niet als vijand hoefde te zien.

Daisuki luisterde geinteresseerd naar Kijito terwijl zij ook vertelde waar haar naar vandaan kwam en wat die betekende, zelfs haar achternaar en haar tweede naam hadden betekenis, wat best indrukwekkend was. Ze vertelde ook dat ze volbloed Cassiaans was en vroeg Daisuki waar zij vandaan kwam "Mijn vader kwam van Erd en mijn moeder komt van Puffoon, maar eigenlijk lijk ik in helemaal niks op mijn vader, zelfs mijn magie is puur Puffoons. Ondanks dat heeft mijn grote broer wel beide soorten magie" vertelde Daisuki. Eigenlijk had ze er weinig bij stil gestaan maar was het vreemd om zo'n familie te hebben? Ouders verschillende pure magie met een zoon van gemengt en een met volbloed magie? Nou ja, zij zou er niks aan kunnen doen al wilde ze dat nog zo graag, ze was trouwens al blij genoeg met haar huidige situatie. Sinds ze hier zelf nog niet zo lang op school zat wou Daisuki echter ook nog vragen hoe Kijito het vond op SSA en hoe lang ze hier al zat "Zit je hier al lang op school? is het hier leuk?" vroeg ze dus, zonder zich voor de plotselinge stoom vragen die in haar hoofd op kwamen in te houden.

Geïnteresseerd luisterde Kijito naar Daisuki. Puffoon, luchtmagie, ondanks de invloed van haar vader. 'Luchtmagie lijkt me heerlijk!' riep Kijito uit, terwijl ze haar armen omhoog stak, de lucht in. 'Het kan je zo'n vrij gevoel geven..' Lucht.. gewoon, alsof je kon zweven. 'Leer je dan ook vliegen?' Kijito keek Daisuki nieuwsgierig aan. Gelukkig had het meisje geen problemen met verhalen over haar namen en de betekenissen. Haar broer had dus wel magie.. 'Zit hij hier ook op school?' Kijito onderbrak haar de hele tijd met vragen. Daar moest ze eens mee ophouden! 'Ik zit iets meer dan een halfjaar op school,' antwoordde Kijito daarna. 'Ja, ik vind het hier heel leuk! Je ontmoet zoveel verschillende mensen, met verschillende magie enzo.. Ook allemaal verschillende karakters. Je leert ook veel, vind ik dan.' Kijito leunde wat tegen de heg aan, terwijl ze Daisuki aan bleef kijken. Zou het meisje het hier ook leuk gaan vinden? Eerst was het even wennen, maar het wende snel. Ze had nu zelfs liefde gevonden, iets wat ze nooit had gekregen in haar jeugd. 'Je krijgt het hier vast leuk. Anders laat ik je wel een keer wat van het gebied hier zien,' zei Kijito vastbesloten. Ze had wel vaker gids gespeeld, daar had ze geen problemen mee.

*Het spijt me verschrikkelijk dat ik zo laat ben, ik heb nooit bericht gekregen dat er weer op dit topic gepost was, sorry >.< *

Daisuki was blij dat Kijito aardig was en vond het leuk dat ze zo enthoudiast was, ondanks dat het resultaat een hele stortvloed aan vragen opleverde. Daisuki glimlachte en antwoorde op haar vragen "Luchtmagie is inderdaad leuk, maar watermagie lijkt me ook leuk, de rust en zuiverheid lijken me heerlijk. Ik heb nog niet leren vliegen en ik betwijfel of we het klassikaal gaan krijgen, maar ik zou het wel willen leren. Mijn broer zit hier inderdaad op school en ik hoop dat ik het hier net zo leuk ga krijgen als jij en ik zou graag een keer op je aanbod in willen gaan voor het tonen van de gebieden hier". Daisuki was nu echt blij, ze had al een vriendin gemaakt en had daarmee een gids gevonden. Ook dacht ze aan haar broer en wat ze hier allemaal zou kunnen leren. Nu werd ze zelf net zo enthousiast als Kijito, ze wou nu eigenlijk meteen wat gaan doen, maar dan was de vraag wat? Haar broer opzoeken zou leuk zijn, die had ze ten slotte al een behoorlijk lange tijd niet gezien, maar Daisuki wist op het moment niet eens waar hij was of hoe het ook maar met hem ging sinds ze hem voor het laatst had gezien. Misschien kon Kijito haar wel meer vertellen, die had hem misschien wel ontmoet of was zelfs bevriend met hem. Het kon in elk geval geen kwaad om te vragen "hé Kijito, ken je mijn broer toevallig? zijn naam is Tomari" vroeg ze enthousiast aan haar, hopende dat ze weer wat meer over hem te weten kon komen of hem zou kunnen vinden.

- Geeft niet hoor! Heb ik ook wel eens gehad, echt vervelend! -

Met dit meisje kon ze vast wel vriendinnen worden, ze was geen bitch zoals sommigen. Ze kwam trouwens heel aardig over. Ze was zich er nauwelijks van bewust dat ze zoveel vragen gesteld had. Daar kwam ze pas echt achter toen ze een heleboel antwoorden kreeg. Luchtmagie was vast leuk, maar dat was één van die dingen die ze nooit zou kunnen Het enige wat ze echt kon was nu eenmaal watermagie.. en daar was ze eigenlijk wel tevreden mee. Hoefde ze haar aandacht niet te verdelen over meerdere dingen. Daisuki moest nog leren vliegen.. vliegen, dat zou vast geweldig zijn! Ook iets wat niet voor haar weggelegd was. Ze had toch hoogtevrees, dus zo'n probleem was het nu ook weer niet. Daarna antwoordde Daisuki dat ze wel een rondleiding zou willen. Leuk, kon ze wat vertellen over de school! 'Oké, dat is leuk! Dit is dus de geheime tuin, vlakbij de kassen,' wees Kijito alvast. Ze kon straks nog wel meer laten zien. Net toen ze adem haalde om wat over de kassen te vertellen, vroeg Daisuki wat. Haar broer? Kijito kende niet zoveel mensen. Tomari? Ze keek even verbaasd. 'Ik wist niet dat hij een jonger zusje had! ja, ik ken hem. Hij heeft een keer met me gepraat en misschien kon hij een vosje voor me regelen als huisdier,' glimlachte Kijito. Tomari, ja, die mocht ze. Hij had haar geholpen toen ze down was; haar nichtje was toen net overleden en hij had haar een beetje getroost, door met haar te praten.

Daisuki bleef glimlachen terwijl ze keek naar de reactie van Kijito. Dit gebied heette dus de geheime tuin, niet zo geheim als de naar deed vermoeden kennelijk want anders had ze er niet over geweten, en Kijito ook niet. De reactie van Kijito bleek in eerste instantie verbazing wat Daisuki niet eens echt raar vond. Ten slotte praatte Daisuki en Tomari bijna niet over elkaar, zelfs als kinderen niet. Bovendien leken ze nou niet bepaald op elkaar, Tomari leek meer op hun vader hoewel ze zich die nauwelijks herinnerde, en Daisuki leek op hun moeder. Daarbovenop hadden ze elkaar al best lang niet meer gezien of gesproken. Kijito vertelde dat ze al eens hem hem gepraat had en dat Tomari toen had gezegd dat hij misschien een vosje als huisdier voor Kijito zou kunnen regelen. Zo te horen was Tomari dus wel aardig geweest en had waarschijnlijk al wat vrienden gemaakt. "Kun je mij misschien rondt leiden door het gebouw? Naast mijn eigen etage en de aula ben ik nog bijna nergens geweest en misschien kom ik zo Tomari wel tegen, die zou ik best wel willen zien" vroeg ze aan Kijito. Zo zou ze wat meer over de school kunnen leren en tegelijk misschien haar broer eindelijk weer eens terug zien

Kijito was zich ervan bewust dat dit nu niet bepaald een geheime tuin was, omdat iedereen er zomaar kon komen. Het lag er waarschijnlijk aan dat het zo goed afgeschermd was van de buitenwereld en bijna een doolhof was, waar velen konden rondlopen zonder elkaar tegen te komen. Dat was iets wat ze heerlijk vond aan de Tuin. Je kon er verdwijnen. Tomari was duidelijk de oudere broer van Daisuki. Hij had het er niet over gehad, maar dat was nu ook weer niet zo vreemd. Zij vertelde ook niet zo vaak over haar familie. Niet dat ze broers of zussen had. Ze was akelig alleen, maar daar wende je aan. Alleen zijn was iets wat ze altijd was geweest.. je raakte er echt aan gewend, hoe moeilijk sommigen dat ook vonden om te geloven. Kijito knikte. 'Is goed, kom je mee?' De aula en de etages, die kon ze wel vinden. Ze begon te lopen. 'Het schoolterrein is best groot, maar dit is niet zo ver weg van de school,' lichtte Kijito toe. Ze konden het gemakkelijk lopen. 'Verderop is de Waterval en een heel stuk terug is het Duistere Bos,' vertelde ze er gelijk even bij. Al snel bereikten ze de ingang van de school. Kijito had het stuk zo vaak gelopen dat ze er zo ondertussen helemaal gewend aan geraakt was, het met haar ogen dicht kon lopen. 'Nou, vanaf hier rechtdoor lopen en dan naar links,daar is de aula,' wees ze aan. 'De trappen op en dan kom je bij de etages. Puffoon is volgens mij de 5e, maar dat weet ik niet zeker.' Had Daisuki haar spullen nog niet neergezet daar? Anders moesten ze dat nog een keer doen. Het zou inderdaad wel leuk zijn om Tomari tegen te komen, maar er liepen veel mensen rond, dus daar konden ze misschien niet op rekenen.

Daisuki was blij dat Kijito op haar verzoek in wou gaan om haar rondt te leiden in de school. Ze knikte toen Kijito vroeg of ze mee kwam en volgde haar terwijl ze meteen alles wat Kijito vertelde in zich op nam en een bevestiggend knikte of geluidje gaf om aan te tonen dat ze het begreep, de aula en de etage voor Puffoon kende ze al, ze was er ten slotte al geweest. "De aula en de etage van Puffoon ken ik en ben ik al geweest, maar daar blijft het ook bij, dus waar wil je beginnen met de tour, oh almachtige gids?" vroeg Daisuki half grappend. Voorlopig wist Daisuki niet eens wat zich allemaal in het gebouw bevond dus was Kijito waarschijnlijk beter in oordelen waar ze het beste konden beginnen dan zij. Daisuki hoopte zwaar op dat ze Tomari tegen zou komen, maar wist dat ze niet te veel mocht verwachten sinds de kans maar heel klein was dat zoiets dergelijks meteen bij de eerste poging van de eerste dag zou gebeuren.

*nieuw topic beginnen waar je de tour wil starten? Dan informeer ik Tomari wel*