De winter was al weken geleden van start gegaan, maar vandaag was het eindelijk te zien. Zo grauw en grijs als het was geweest deze hele winter, zo wit en kraakhelder was het deze zaterdag ochtend. Nardo merkte het al toen hij zijn ogen opende, zijn dekbed van zich afsloeg en een blik wierp op het raam. Jup! Het had gesneeuwd. Gekleed in enkel een zwarte sweatpants stapte hij uit zijn warme bedje. Hij rekte zich uitbundig uit en liep geeuwend naar het raam. Zoals bij elk raam op zijn etage, had ook deze een dik bruinrood gordijn voor het glas hangen. Met een kenmerkend embleem voor de vuurmagiërs precies in het midden geborduurd. Al werd dit embleem al snel dubbelgevouwen toen de donkerharige knul het gordijn met een ruk opentrok en werd verwelkomd met een verrukkelijk uitzicht op een winter wonder academy landschap. Het raam was beslagen in de hoeken van de warmte, afkomstig van de kleine houtkachel in het midden van de kamer. Niet dat daar nog veel warmte vanaf kwam. Die had de hele nacht lopen knapperen en smeulen.

Verfrist door dat glinsterende uitzicht had Nardo zich vlug aangekleed. De poeder sneeuw was nu nog onaangetast! En hij zou een van de eerste zijn die erin zou duiken als een jagende vos. Facefirst! Gekleed in een warme winterjas en zijn stevige sneeuwlaarzen, gevoerd met het dikste unilamabont, had hij zich naar de grote zaal begeven. Daar had hij vlug een warm ontbijtje weg gewerkt om het altijd brandende warme kacheltje in zijn buikje te voeden. Het eerste wat hou zou doen was Lulu halen. Dat beest was al net zo gek op sneeuw als haar bazinnetje. Ze stond al te poppelen toen Nardo de stal in kwam en haar boxdeur opende. Ze gunde hem nog niet eens een zacht spinnend kopje. Zoveel haast had het dier. Anula racede langs hem heen en verdween uit het zicht. Lachend rende de goedlachse jongen achter haar aan en kon nog net zien hoe ze een flinke duik nam in een gigantische heuvel sneeuw. Wat al snel een ondergesneeuwd bosje bleek te zijn. Nardo kon het niet laten om het dier vol uit te lachen toen ze met een bek vol twijgjes overeind kwam.

Na een wandeling over het grote veld kwamen de twee langzamerhand aan bij het stille meer, inmiddels beide bijna doorweekt van het ravotten in de sneeuw. Nardo bukte zich om een sneeuwbal te maken. Met een brede grijns zochten zijn ogen naar de grote lynx en slingerde hij hem met volle vaart naar Anula. De bal miste compleet een suisde met een rotvaart op een nietsvermoedend slachtoffer af. Nardo vloekte binnensmond terwijl hij toekeek hoe Anula met vreugde sprongen door de sneeuw stuiterde, haar blik naar de lucht. Alsof ze iets ontzettends interessant zag. Nardo volgde haar blik omhoog waarbij hij een hand boven zijn ogen hield. Nietsvermoedend van de sneeuwbal die nu zijn kant op kwam suizen. Blijkbaar had zijn sneeuwbal toch een doel geraakt. En zo te zien was dit doel niet van plan om Nardo daar ongestrafd mee weg te laten komen…