MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark Magic met lichte Fire Magic snufjes. Klas: It is the other way around honey. Partner: I am here, he is there.. oh.. should I despair?
Onderwerp: Kom dan Safje.. Kom maar hier. do jan 24 2013, 15:58
Er waren nu meerdere dagen voorbijgegaan, maar het bezoek aan haar opvolger had ze telkens maar uitgesteld. Te druk, zei ze zelf, geen zin, was haar echte reden. Ergens vond ze dat het de taak was van haar opvolger om haar op te komen zoeken. En hij had dat niet gedaan. Dus was ze maar gedwongen hem op te zoeken om zo meer over hem uit te vinden. Spionnen konden je altijd maar een deel vertellen van wat je werkelijk wilde weten en dan maakte het niet uit hoe goed ze waren. Nu was ze op jacht naar de man die zich ergens in het kasteel moest bevinden, maar nergens waar ze zocht kon Queralena hem vinden wat betekende dat hij niet ergens aan het ronddwalen was in het kasteel. Met een lijstje in haar hoofd van de mogelijke plekken waar ze hem kon vinden, brachten haar voeten haar nu richting zijn kantoor. Als ze het goed begreep was het zowel zijn kantoor als zijn leefruimte of hij moest nu toch een andere kamer hebben gekozen voor hem en zijn kinderen. En zijn vrouw uiteraard, al had ze die nog niet gezien in de tijd dat ze hier was en was Savador niet met haar naar het kerstbal geweest. Of die vrouw was wel geweest, maar Queralena had haar niet gezien. Het was allemaal nogal drukjes geweest op die avond en dan waren er ook nog veel leerlingen geweest die niet waren komen opdagen. Misschien was het ook maar beter, want met een groot deel van de zaal omgetoverd voor het dansen was er minder plek voor mensen die doelloos bij de kant stonden te koekeloeren. Haar lichte hakjes klonken hard in de verlaten gang die slechts spaar was verlicht. Queralena kon dat wel waarderen, zag de humor er wel van in. Voordat je zelfs ook maar bij zijn kantoor aan zou komen zou je al snel de koude rillingen krijgen door de gang die naar hem toe leidde. Een ander zachter geluid van voetstappen trok haar aandacht en in de verte zag ze een leerling op haar af komen lopen. Het verdwaasde kind had haar niet eens door en Queralena vroeg zich af wat Savador haar had gezegd dat ze niet eens een aanwezigheid zoals die van haar doorhad. Licht lacht stapte ze door totdat Queralena bij de deur stond waarachter Savador zich zou moeten bevinden. Zacht klopte ze op de deur, afwachtend op het antwoord dat ze van binnen zou krijgen.
-Moet inkomen in Q.. -Voor Savador dus.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. ma feb 04 2013, 17:34
Krakend speelde een ouderwetse grammofoon een plaat af. Deze werkte nog met een naald en schalde de zachte tonen van de melodie uit een originele goudgelakte hoorn. Zoals het typerend was voor grammofonen, was de muziek zelf ook niet bepaald van nu. Oudere muziek uit zijn tijd, meestal gaand over onmogelijke liefdes en het leven dat één grote jubelheid zou moeten zijn. Op de hoek van zijn bureau waar hij overheen gebogen zat stond een halfvol glas wijn, en gezien de wijnfles op de vloer al aardig tot op de bodem geleegd was moest deze al heel wat keren bijgevuld zijn deze avond. Zijn voorhoofd steunde in zijn hand, waar hij letterlijk mee in het haar zat. Deels uit frustratie, deels uit wrok. Afwezig was hij ook, zoals hij met een glazige blik en onverzadigde uitdrukking naar de muur voor zijn neus staarde. Liefde - de ironie. Liefde die in liedjes beschreven werd als iets dat zo voor het grijpen lag - nog erger.
I'm in the mood for love Simply because you're near me Funny, but when you're near me I'm in the mood for love -
De vrouw die het ingezongen had en destijds populair was geweest in de muziekwereld kreeg niet de kans haar vereeuwigde glorie te symboliseren in haar muziek, want het volgende wat door het vertrek klonk was een hoop kabaal en een platenspeler die uit pure razernij van zijn standaard werd geslingerd. Het gammele ding lag nu in stukken op de grond waardoor de plotselinge stilte opeens oorverdovend klonk. Overspoeld door zijn eigen woede leek het hem alles behalve te deren op het moment. Zijn borst en schouders veerden diep op onder zijn zware gejaagde ademhaling en zijn handen streken zo ver door over zijn lokken naar achteren dat hij met zijn gebogen hoofd nu tegen zijn binnenarmen leunde. Al zoveel geprobeerd, al zoveel pogingen. Dan was het daar eindelijk, een gloednieuwe kans - eentje die hij uiteraard had gegrepen, met beide handen. En nog steeds was het niet genoeg geweest. De vrouw die hij al zolang verborgen in de schaduwen liefhad, haar in lonkende stilte bekeek wanneer ze passeerde; nog altijd werd Norwood boven hem gekozen. Hij had het helderder ingezien, maar blijkbaar moest hij opnieuw intimidaties en forceringen gebruiken om haar te krijgen. En haar krijgen zou hij. Al was het het laatste wat hij deed. De eens zo oorverdovende stilte werd verstoord door zacht geklop op de deur. In eerste instantie bleef hij roerloos zitten. Pas bijna een minuut later kwam hij in beweging om van zijn stoel overeind te komen. De alcohol leek al vrij goed in zijn bloed te zijn opgenomen, want zijn handelingen leken niet al te accuraat meer te zijn. 'Fucking -' De Shadraanse verwensing werd niet afgemaakt, stierf eerder weg toen hij de deur openzwaaide en neerkeek op een zwartharige vrouw die hij nooit eerder had gezien. Of wacht - jawel, ze kwam hem bekend voor. Ergens.. hij had haar ergens gezien. Waar ook alweer? Gracious. Zijn geheugen leek wel één groot zwart gat op het moment. Te wazig om ook maar op te halen wat hij voor vanochtend voor ontbijt had. Terwijl hij het mens kritisch en ergens ook hooghartig bekeek, liet hij zich met een schouder tegen de deurpost hangen en sloeg met een 'wat wilde je me doen, vrouw?'-blik langzaam zijn armen over elkaar. 'Ben je alleen?' Hij was koppen groter, dus kon hij gemakkelijk zijn blik over haar hoofd van links naar rechts door de gang achter haar laten dwalen. Langzaam gleed er een vaag glimlachje over zijn gelaat bij het antwoord dat hij zelf al op zijn vraag kon invullen. 'Mijn vrouw is er niet en ik heb een bed in de andere kamer staan. Dus kom verder.' Zich blijkbaar niet helemaal bewust wat voor zinnen hij uitsloeg stapte Savador iets van de deur weg om deze voor de nog onbekende dame uitnodigend open te houden.
[ Safs classy muziekje; ]
Dayum:
Queralena Goddess of Ducklings
PROFILE Posts : 141
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark Magic met lichte Fire Magic snufjes. Klas: It is the other way around honey. Partner: I am here, he is there.. oh.. should I despair?
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. ma feb 18 2013, 18:18
Als de koude gangen en de stilte die hier heerste een indicator waren van wat Queralena te wachten stond dan had ze zich liever meteen bij voorkeur omgedraaid. Helaas was zij niet zo zweverig dat ze in koffiedik zou gaan zitten staren, kijkend, nee eerder speurend naar onheil dat te wachten stond. Als het kwam dan kon je het beter head on aannemen. Op die manier was er later geen gezeur meer mogelijk van wat een betere keuze had kunnen zijn geweest. De voelbare stilte werd doorkliefd door het geluid van haar hand die zachtjes de deur beroerde, in een laatste vraag of haar leerling dan misschien in zijn kamer aanwezig was. Queralena grijnsde even bij de gedachte dat Savador braaf aan het leren zou zijn op zijn kamer, wachtend op een klopje dat hij het goed had gedaan. Zodra de deur echter werd opengegooid en ze werd begroet met het begin van wat een zeer mooi verwensing had kunnen worden en de geur van alcohol op zijn adem werd die gedachte weer gauw weggestopt. Ach, het zou ook te mooi zijn geweest. Tegen de tijd dat hij in zijn bedwelmende bui had besloten om haar aan te spreken, had Queralena zo´n beetje alles gezien wat ze moest weten en de teleurstelling trof haar diep. Dit was nou haar leerling? Dit moest nou over zovele jaren haar taken overnemen? Het was geen wonder dat Alejandro er de brui aan had gegeven, waarschijnlijk had die man met zijn gevoeligheid voor drank zijn leerling alleen maar verder in de put gestopt om het vervolgens dicht te timmeren en er een bordje bij op te hangen: NIET BETREDEN! Dit kon werkelijk waar niet. Van binnen schudde ze haar hoofd om de vertoning van wat zij een zielige man vond met een te groot drankprobleem die zijn verantwoordelijkheden niet aankon, maar uitwendig keek Queralena hem nog steeds met een lichte grijns aan en trok vervolgens lichtjes haar wenkbrauw op. Was hij niet van plan haar binnen te vragen? Blijkbaar was dat niet zijn eerste behoefte en ze lachte zachtjes om de vraag. ‘Natuurlijk ben ik alleen.’ Dat was het juiste antwoord en Q’leen moest lichtjes grinniken in zichzelf. Dit was bijna te makkelijk, maar ook veel te leuk om mee te stoppen. Zijn vrouw? Oh ja, hij was ook nog met zo’n geweldige tut getrouwd die zowel zijn status als zijn reputatie naar beneden sleurde ieder moment dat ze werd gezien. Het was zelfs nog erger als de vrouw haar mond opentrok om iets uit te kramen. Hoe de man voor haar zo dom had kunnen zijn om die vrouw wettelijk aan te nemen dat zou ze vast nooit begrijpen. In de hoge kringen van Shadra waren genoeg gewillige vrouwen te vinden die plaats zouden willen hebben naast de opkomende heer van het duister en geen bezwaar hadden tegen het opvoeden van twee kinderen. ‘Dank je.’ Met een lichte grijns liep Queralena meteen door naar de grote bureaustoel waar ze de pin uit haar haren trok en vervolgens plaats nam om Savador een sensuele glimlach te sturen. ‘Een bed is toch zeker niet nodig?’ Op het einde staarde ze even onbeschaamd naar het bureau dat snel en eenvoudig van haar paperassen en ornamenten kon worden ontdaan om vervolgens Savador weer aan te kijken. De man zou haar nu toch niet gaan teleurstellen nou zou hij?
*fluit onschuldig*
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. wo feb 20 2013, 23:43
Ze was alleen, verrassend als het was. Het was geen fabeltje dat sommige leerlingen - en met name de vrouwelijke - met z'n tweetjes of zelfs in kleine groepjes naar zijn kantoor trokken. Daar moest dan wel een geldige reden voor zijn, want het was ook geen onbekend feit dat de meeste leerlingen met een beetje verstand de beruchte gang op de beruchte verdieping liever meden. Benomen door angst, het er zelf diep ingewreven door alle geruchten die de ronde over hem deden, geloofden ze er heilig in dat ze niet zonder enig opgelopen trauma's zijn kantoor weer verlieten. Áls ze zijn vertrek nog verlieten, that is. Overdreven, vond hij. Alsof hij werkelijk alle opstandige pubers linea recta een koude kerkercel insmeet om ze daar te laten onderkoelen. Alsof het was waarvoor hij leefde als het eens mocht gebeuren dat er een vrouwelijke studente terechtkwam op zijn kantoor. De naïeve zielen. Maar deze vrouw was hem vanavond helemaal in haar eentje komen opzoeken en dat moest toch wel iets zeggen. Ze zag er nog niet eens zo verkeerd uit ook. Lichte, smetteloze huid, lonkende lichaamsbouw, glanzend haar zo zwart als roet. Een typisch Shadraanse, daar waar zijn smaak lag. Alhoewel de meeste Shadraanse vrouwen een tikkeltje bleker waren en meestal hun sluike lokken los lieten. Strakke knotjes was hij ook gewend te zien van het vrouwvolk dat dezelfde nationaliteit deelde. Spelden in het haar was toch iets anders, en vooral als dit er talloos veel leken te zijn. Maar toch - hij zou zichzelf geen man kunnen noemen als hij er iets op tegen had om zo iemand naast zich in bed te hebben. Then again zou hij in zijn huidige status zelfs Uda knap kunnen vinden. Teveel alcohol. Niet volledig zichtbaar aan zijn gelaat - hij liep er immers niet bij met een zweterige kop, met bloeddoorlopen ogen of een adem zo overwelmd door drank dat het gewoon stonk - maar des te meer het een taboe kon worden om hem zo mee te maken. Het was aan de buitenkant gewoon moeilijk zichtbaar, gezien het feit dat er in zijn afgelopen jaren al vrij veel flessen wijn doorheen zijn gegaan en hij er wat weerstand tegen op had kunnen bouwen. Met een nietig bedankje liep de vrouw hem voorbij. Geen verwensingen, geen klap in zijn gezicht, geen knietje in zijn klokkenspel, niet eens een vuile blik - niets. Sterker nog maakte ze het zich al direct gemakkelijk door zonder pardon plaats te nemen op zijn bureaustoel. Al verleidelijk haalde ze daar de pin uit haar lokken om onbeschroomd de mooie dame uit te hangen. Niet dat hij dat erg vond. Hij stond er alleen even van te kijken, zoals hij nog roerloos in dezelfde houding bij de deur stond en deze nu zachtjes in het slot liet vallen vooraleer hij haar een kalme blik over zijn schouder schonk. Zoals gewoonlijk het geval was, waren overheersende emoties nauwelijks op zijn strakke gezicht te bespeuren. Alleen aan zijn iets opgetrokken wenkbrauwen was te zien dat hij een totaal andere houding van haar verwacht had. 'Een bed is toch zeker niet nodig?' De duivelin. Hij liet het zich geen twee keer zeggen, had al genoeg sensuele momenten meegemaakt om te weten wat die enkele hint inhield. Ondanks alles bleef zijn gezicht zo beheerst en kalm als stil water terwijl hij zijn overjas over de leuning van een stoel drapeerde, zijn stropdas losrukte en wegslingerde, de knopen van zijn overhemd van boven naar beneden loshaakte dat het haast leek alsof hij het kledingstuk openreet. Te snel? Kon hem niet schelen. Hij had een vrouw ja, maar dat hoefde nog niet te betekenen dat hij toekwam aan zijn wekelijkse dosis verwennerij onder de lakens. Eigenlijk helemaal niet, omdat hij het vertikte ook maar iets met dat takkenwijf van een Uda uit te spoken. Geen wonder dus, dat hij op knappen stond. Bovendien had ze het aan haarzelf te danken, onbeschaamde uitdager. Of zij er net zo over dacht, wie ze dan ook mocht wezen - hij wist het niet. En het deerde hem ook niet. Een spelletje met hem spelen? Prima. Maar dan mocht ze zich nu vast in haar achterhoofd prenten dat hij degene was die won. Altijd. In zijn ogen wel. De stof van zijn overhemd slobberde om zijn gespierde bovenlijf toen hij zich geen moment bedacht en op haar afstapte. Beheerst wist hij de brokstukken van zijn gesneuvelde platenspeler bezaaid op de vloer te omzeilen. Op goed geluk, want hij nam nog niet eens de moeite zijn blik van de zwartharige schone af te scheuren. Het zou zonde zijn zijn ogen een seconde minder te verwennen door die pure schoonheid. Zijn pas was nog redelijk kalm - iets versneld, dat wel - waardoor het eerder leek alsof hij in één van zijn woedende maar griezelig zwijgende buien in snelle tred op een onruststokende leerling afbeende dan dat hij op het punt stond zich ieder ogenblik op een vrouw te mogen storten. Zweet dat zich onder zijn kledij al een weg naar buiten gevonden had liep langs buikspieren en navel omlaag toen hij zijn handen om de rugleuning van de stoel klauwde en zich met glimmende borstspieren over haar heenboog om de zachte huid van haar hals strelend te kunnen bewerken met zijn lippen, zijn kaak. Wat maakte het ook uit. Godvergeten wereld. Al de kleine rotdingen die een mens als hij konden breken. Eres die weer liever achter een bebrilde slungel aanhobbelde die haar nog niet eens in bescherming kon nemen. Niets maakte meer uit. Hij flikflooide het er zoals gewoonlijk wel weer van hem af. Als het niet met drank was, dan was dat het wel. Het minste wat hij kon doen was zich voor de geest halen alsof hij dit plezierige avondje samen met haar deelde. Liefde en al dat andere belachelijke gedoe; hij zette het liever opzij, bande het uit en had het ook niet meer nodig. Hij haatte het. Waarom bewees hij zichzelf dan weer keer op keer dat hij niet zonder kon? Teveel denken was een don't op momenten zoals deze. Verstand op nul en jezelf dat ene verlangen gunnen want god damn it; had hij het na zo'n lange tijd ook niet meer dan verdiend?
Queralena Goddess of Ducklings
PROFILE Posts : 141
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark Magic met lichte Fire Magic snufjes. Klas: It is the other way around honey. Partner: I am here, he is there.. oh.. should I despair?
Onderwerp: ~ Come here you lovely piece of meat ~ wo maa 13 2013, 02:26
Misschien was ze te hard van stapel gelopen en kon zijn verstand het niet aan. Dat zou een zonde zijn. In haar snelle tocht naar de bureaustoel nam Q'leen de tijd om de kamer in zich op te nemen. Voor een groot deel zag het er precies zo uit als ze had verwacht, de donkere uitstraling, de lichte tocht en de hoeken van de kamer die niet eens te aanschouwen waren. Q'leen kon zich precies voorstellen hoe een van die leerlingen hier nooit binnen zou willen stappen. Echter waren er aan de andere kant dingen die niet helemaal pasten. Zoals de brokstukken van een oude platenspeler waar ze overheen moest stappen. De plaat zelf was in tweeën gebroken, helaas. Goede muziek kon ze waarderen en dan niet de muziek die tegenwoordig werd gemaakt, al zaten daar uiteraard ook enkele uitzonderingen bij, maar de klassieke klanken van vervlogen tijden die dateerden uit haar lange levensjaren. Het volgende wat haar opviel, was de donkere deur die hoogstwaarschijnlijk naar de kamer leidde waar hij sliep. Ergens was ze nieuwsgierig naar hoe die kamer eruit zag, maar zoveel verschil zou er niet zijn met deze kamer. Het zou groter moeten zijn uiteraard omdat hij zijn kinderen bij hem had wonen nadat de moeder van hen was gestorven. Een tragedie, maar in haar tijd was het niet meer dan normaal dat je maar een van je biologische ouders tot je beschikking had. De oorlogen, barre tijden en de spelletjes om macht zorgden voor vele ziektes en doden die bijna altijd kinderen achter lieten. Uiteindelijk richtte ze haar aandacht weer op de man die nog steeds stil bij de deur stond te wachten. Dacht hij dat ze alsnog weg zou gaan? Queralena glimlachte licht. Ze zou hem zodadelijk wel vertellen wie ze was, eerst eens kijken of ze een zwakke plek van hem kon ontdekken. Kalm bleef ze Savador aanstaren terwijl hij met iedere stap dichterbij kwam. Haar ogen volgden zijn bewegingen en nam zijn gedaante op. Onder ieder kledingstuk dat hij van zijn lichaam scheurde, kwam wat meer van zijn uiterlijk tevoorschijn. Queralena had al wel gedacht dat hij een goed postuur zou hebben, maar om het dan ook werkelijk te zien dat was een ander verhaal. Hij was gespierd. Niet overgespierd, maar wel iemand waar je je aan vast kon houden en die haar zou matchen voor iedere beweging die ze uit zou voeren. Onbewust likte ze haar lippen, kijkend naar de man die naar haar toestapte en zich indenkend dat ze nog eerst wel even plezier aan hem kon beleven voordat ze hem uit zijn droom moest halen. A true genteleman zou haar eerst begeleiden voordat hij haar opeiste. Natuurlijk wist ze niet of hij dat ook zou doen, maar ze kon hem altijd in die richting duwen. En toen was hij eindelijk in haar nabije omgeving, daar voor haar waar ze hem kon gebruiken waar ze hem wilde. Op het zelfde moment dat ze haar hals voor hem openlegde, bracht ze haar hand omhoog om de man te voelen die voor haar stond. De spanning in zijn bovenarmen deed haar glimlachen, de agressie die hij nog niet had laten zien, werd nu meer dan duidelijk en Q'leen kon niet wachten totdat hij het op haar los zou laten. Ze huiverde licht en kon zich even niet herinneren wie de laatste Shadraan was die zo koel als hem was en toch zo warm kon zijn dat hij was uitgebroken in heerlijk zweet. Wat er ook zou gebeuren, hij zou een geweldige verovering zijn en het zou meer dan jammer zijn dat ze het zou moeten beëindigen. Q'leen boog naar voren en schraapte zacht met haar tanden over zijn oorschelp voordat haar zachte hese stem hem uit zijn verukking zou moeten storen. 'Ik vroeg het me altijd al af, hoe is Diva precies gestorven?' En langzaam liet ze zich naar achteren vallen tot in de leuning en keek hem met een lichte grijns aan.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. zo maa 17 2013, 15:31
Wat was er heerlijker dan de sensualiteit op te bouwen en voor een kort moment uiteindelijk één te worden met een vrouw? Niets. Niets was heerlijker dan dat. En er was ook niets in waar hij al zijn frustratie kon stoppen, alles wat hem teisterde even van zich af kon zetten in de loze waangedachte dat hij even niet gehaat was als hij twee zachte vrouwenarmen om zich heen voelde. Die armen die hij zo miste als ze hem weer loslieten, achterlieten in de snijdende kou van de buitenwereld. Een zon die de negatieve schaduw van de maatschappij verjoeg als hij met de zoveelste verstrengeld in armen en lakens in bed lag. Ze verdwenen weer net zo snel als dat zijn wrok en zijn haat zich weer als voorheen diep in zijn binnenste nestelden. Niemand kon dit begrijpen, en daarom begrepen ze hem niet. Hij kon zoveel meer zijn dan de egoïstische, harteloze klootzak die hij normaal gesproken was. Een gentleman, een beschermer, de hand op je schouder. Maar bovenal ook een mens. Want ondanks dat het soms moeilijk was om in te zien was hij dat immers. Een doodgewoon mens met doodgewone gevoelens die hem tot waanzin konden drijven, de knop in zijn hoofd om konden zetten, iets in hem kon laten knappen - en dat gebeurde veel te vaak waardoor het feit dat hij menselijk was al gauw weer voor iemands ogen kon vervagen. Hij had haar dus nodig. Dit; dit had hij nodig. Hij zag de zwartharige vrouw lonkend haar volle lippen likken bij zijn halfontblootte aanzicht, iets dat hem er tot aanzette zich opener op te stellen voor de lust die bij iedere hartslag door zijn bloedbaan werd gepompt. Het zou weer een nacht van vergeten en vergeten worden, als ze later hijgend en half over elkaar heen in bed lagen en hij half bekomen was van zijn dronkenschap en haar zou liefkozen en beroeren alsof ze zijn vrouw was voor een nacht. Als het al niet gebeurde dat hij haar hem stil zou laten sussen, als de gebroken man, de weduwe met een verloren liefde en ongelukkige alleenstaande vader die hij was. Hij voelde zich op zulke momenten ontzettend zwak en dat zou zij vast ook in moeten zien. Daarom moest hij doen wat hem te doen stond, haar geven wat ze wilde en haar aandacht van dat beschroomde feit wegnemen. Alles om even in een andere wereld te mogen zijn. Een zevende hemel die voor hem en alleen enkele luttele seconden opende bij een uiteindelijk hoogtepunt. Hij kon niet langer wachten en wilde dat hoogtepunt bereiken. Hij wilde weer even in de hemel zijn waarin geen pijn en problemen bestonden. De smalle lippen waarover dagelijks zulke bittere woorden kwamen die iemand in tranen kon laten streken nu met alle tederheid langs de warme huid van haar opengelegde hals, en zijn neus die zacht langs haar kin bewoog tijdens die bewegen nam de vrouwengeur op die haar eigen was. Een vrouw die zich zonder enige strijd onderwierp aan zijn verlangens. Wat had hij dat gemist. Nauwelijks acht slaand op haar slanke hand die zich langs zijn aangespannen, licht trillende armspieren een weg naar boven zocht, verplaatste Savador zijn tedere aanrakingen iets meer naar boven, richting haar kaakspieren. De korte ruwe haartjes van zijn smalle sikje moesten daadwerkelijk ook ruw aanvoelen toen ze langs haar kaak en kin streken, vlak boven de plek waar zijn lippen de zachte huid van haar wang zochten. Geleidelijk aan kwam de felheid terug in zijn handelingen, dezelfde die hem in zijn bijna woedend lijkende tred bij haar had gebracht en dezelfde die zijn doen en laten nu sneller en ruwer deden lijken. Het was alsof hij niet wist waar hij zijn lippen moest drukken, alsof het niet snel genoeg kon, alsof hij geen plek kon overslaan op haar gezicht terwijl hij verder over haar heenboog, zijn vingers haar zwarte lokken tot warrige slierten streek, haar hoofd omarmde terwijl hij nu licht maar steeds zwaarder hijgend een weg terugzocht naar haar hals. En terwijl hij dat deed hadden zijn handen die haar gezicht omlijstten en gebiedend naar hem ophief haar losgelaten, en klemden zich nu om de gesp van zijn broek om deze frunnikend en gehaast te openen. Hij was zover en hij wilde het nu. Geen moment later. Bezonken in zijn ergernis om deze wil en dat het openen van zijn broek hem veel te langzaam duurde leek hij voor even niet eens meer aandacht aan de vrouw te schenken die hem smeekte om meer met haar tanden langs zijn oorschelp. Althans, hij dacht tenminste dat het een smeekgebed zou moeten voorstellen. 'Ik vroeg het me altijd al af..,' klonk haar hese stem zacht in zijn oor, iets wat niets meer dan een korte geagiteerde blik van zijn kant tot gevolg had voor hij zich weer tot zijn broek richtte, 'hoe is Diva precies gestorven?' De hemel die zich in dit proces langzaam maar zeker opbouwde was in één klap in duigen gevallen. Hij verstijfde. Het direct horen van die naam was als een brandende pijl die hem recht in het hart trof. Ongelovig zocht zijn blik de hare, zijn borst en schouders nog opverend onder zijn hevige ademhaling en zijn hijgende uitstoten die in haar gezicht bliezen en haar haarpeilen uit haar gelaat streken. Zijn handen klemden zich nog om zijn riem, maar ook die liet hij na enige tijd langzaam zakken. Een gevoel van machteloosheid en wanhoop bekroop hem, en voor hij het goed en wel doorhad ontsnapte er een zacht, nauwelijks hoorbaar geluid uit zijn keel dat kon doorgaan als een jammerende kreun. Zijn wenkbrauwen hadden zich naar elkaar toegetrokken in een verstrooide frons, iets dat hem bijna zielig deed ogen. Een tijdlang kon hij enkel op haar neerstaren, niet over de mogelijkheid beschikkend om meteen te kunnen bevatten wat ze hem zojuist zonder blikken of blozen gevraagd had. Alleen het zweet op zijn lijf verstijfde niet in het moment, en vond traag biggelend een weg over zijn huid en spieren naar beneden als laatste nalating van de lust die hij nu ook langzaam voelde wegvloeien. Meegenomen door het zweet en de inwendige tranen die hij huilde, maar nooit, nooit zonder enige reden van buiten. Langzaam schuifelde hij achteruit, vergrootte de afstand tussen hen en verwijderde enige aanleiding om de liefkozingen verder te zetten. Hij liet zijn hoofd hangen toen hij zijn overhemd opraapte en er een schaduw over zijn gelaat viel terwijl hij deze langzaam weer over zijn ontblootte borst aantrok. De zomen liet hij open hangen, deed niet eens de moeite en nam niet eens de tijd om deze weer netjes dicht te knopen. Zo plofte hij neer in een fauteuil tegenover haar. Gebroken. Moe. Krachteloos. De fut voor niks en voor niemand meer. 'Waarom moet je het nu weer verpesten?' Er had een lange stilte geheerst waarin enkel het zachte knappen van het haardvuur te horen was voor deze werd gebroken door zijn zachte onstabiele stemgeluid. Hij wist niet exact meer wie ze was en hoe ze überhaupt over Diva wist, maar hij gaf geen enkele vrouw, geen enkele cipier van de poorten naar die hemel het recht om hem met een klap weer terug naar de harde medogenloze realiteit te brengen.
Queralena Goddess of Ducklings
PROFILE Posts : 141
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark Magic met lichte Fire Magic snufjes. Klas: It is the other way around honey. Partner: I am here, he is there.. oh.. should I despair?
Onderwerp: Who are you my love? do maa 21 2013, 04:25
Met iedere streling, iedere handeling die werd uitgevoerd door de man, werd een stukje meer van zijn ziel opengelegd. Hij had naar haar gesnakt, niet naar haar per se, maar naar een vrouw die hem wilde en hem niets anders aanbood dan dat. Hij stelde geen vragen, hoefde niet te weten wie of wat ze was, zolang ze zichzelf maar aan hem gaf en hem liet vergeten wie hij was. Het was bijna sneu om te zien, een man die zoveel verborgen hield achter een karakter waardoor er slechts enkelen zouden zijn die een poging zouden wagen om de werkelijke Savador te vinden. Toch was het in al zijn acties te lezen, hij liet de wereld niet zien wie hij was, want de wereld had zelf al bepaald wie deze man was. Hoe zijn aangezicht was veranderd van een hooghartige prins naar een willige slaaf die niets liever wilde dan haar te kunnen bezitten en uiteindelijk naar de wanhopige minnaar die precies wist wat hij haar zou moeten geven. Oh, het was zeker niet alleen voor hem opwindend, de manier waarop hij haar gezicht streelde met enkel het onderste deel van zijn hoofd was bijna genoeg om haar plan te laten varen en hen beiden het plezier te gunnen waar ze naar snakten. Hij wist haar te veranderen van een vrouw met een duidelijke missie in een gewillig lam dat achter hem aanliep naar de slachtplaats en stil zou blijven staan terwijl het mes langs haar keel werd gehaald totdat het donkerrode bloed eruit zou lopen en de wereld voor haar zwart zou worden. Het zou de perfecte dood zijn. Haar handen klauwden zich om zijn armen, probeerden hem dichterbij haar te trekken en gromden toen hij net dat ene niet wilde geven wat ze werkelijk wilde. Verschrikt opende Queralena haar ogen toen ze het geluid hoorde van de gesp die werd opengemaakt en ze kon zichzelf vervloeken om de macht die ze tijdens het spel zo was kwijtgeraakt. Snel boog ze naar voren om met haar tanden hem te strelen en zijn aandacht te vragen, de vraag te stellen waarmee ze de controle weer terug zou krijgen. De hese klanken van haar stem waren zijn schuld en de blik die hij haar enkele seconden na haar vraag gaf geheel de hare. Haar ogen lieten geen emotie zien, staarden meedogenloos in de zijne terwijl een lichte grijns zich op haar mond wist te vormen. Spelen met je prooi was nooit verstandig, maar het maakte de jacht zoveel beter. Queralena wist niet hoe lang hij haar aankeek, hoe lang zij hem dezelfde blik was blijven geven. Zijn blik vertelde haar alles wat ze moest weten. De emoties kende ze, Q'leen had vaak genoeg van ze gehoord, maar nooit eerder had ze ze zelf meegemaakt en snapte niet hoe het hem zoveel pijn kon doen, hoe het hem kon verstijven van wanhoop. Van wat ze zag en in haar lange tijd van leven had gehoord, wist ze dat hij zijn hart was verloren aan de moeder van zijn kinderen. Nu probeerde hij het op te vullen door zijn aandacht en tijdelijke bekoring aan een andere vrouw te geven, wetende dat hij nooit meer zo zou voelen voor een vrouw als hij voor de kleine Diva had gedaan. Op het moment dat Savador eindelijk de kracht had gevonden om weg te stappen, verliet de laatste warmte van hem haar, verstrengelden hun ademstochten niet meer met elkaar. Queralena bleef stil bij zijn bewegingen, staarden hem aan in zijn tocht om bij haar weg te komen, iets anders te vinden dat hem steun zou brengen in de verschrikking waarin hij was ondergedompeld. Ergens trok er iets in haar hoofd om de man voor haar te helpen, maar dat duwde ze te gemakkelijk weg. Langzaam leunde ze naar voren totdat haar ellebogen op haar knieën konden rusten. 'Waarom?' De stilte was bedrukkend geweest, maar situaties als deze had ze te vaak meegemaakt en niet langer zou ze uit haar rol vallen. Even glimlachte ze voorzichtig voordat de halve grijns terugkwam. Eindelijk had Q'leen weer het gevoel dat zij de wolf was die kon beslissen of het lam werd gedood of niet en de controle voedde haar. 'Omdat ik wil weten wie je bent Savador.' Waar het vuur een aangename warmte verspreidde, leken haar klanken koud. Makkelijk stond ze op, nam niet de moeite om haar haren vast te maken en ging met haar hand langs de wijnfles. 'Ik wil weten waarom je je iedere nacht probeert te verdrinken.' Kalm liep ze door naar de stukken van de platenspeler en pakte er eentje afwezig op. 'Waarom je een goede platenspeler hebt verwoest in een vlaag van woede.' Haar tocht ging door naar de deur. 'Waarom achter deze deur een bed is.' Tenslotte knielde ze voor haar opvolger neer en haalde een inktzwarte ring tevoorschijn. 'Ik wil weten waarom jij denkt dat je deze ring verdient.' De ring die ze voor hem omhoog hield was de ring die ze had gevonden tussen de brieven, de ring die ze had gekregen van de man die haar de spreuk van onsterfelijkheid had gegeven. Tot op deze dag wist ze niet wie de man was en waarvoor de ring was geweest, maar sinds ze deze baan had aangenomen had de ring nog maar één doel gehad. Het zou zich om de vinger van haar opvolger begeven. Sinds Queralena niet wist of hij andere tekenen had die aanduiden dat hij de opvolger was en Alejandro niets had verteld in zijn brieven, was ze ervan uitgegaan dat ze zelf iets moest geven dat hun band aan zou duiden.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. zo maa 24 2013, 00:01
Hij was niet het prooidier hier, dat was zij. Zo hoorde het riedeltje te gaan, althans. Waarom konden de rollen dan zo gemakkelijk zijn omgedraaid, bleek ze net als hij een wolf te zijn, maar dan gehuld in schaapskleren dat hij niet eerder had overzien? Van spelletjes spelen op sensueel gebied wist hij wel van, dat had Neara hem immers vaak genoeg laten ervaren. Het uit grote wrok om elkaar heen draaien, ontwijken, wegduwen en uiteindelijk weer tot elkaar aangetrokken voelen. Maar dit was compleet anders. Ze had hem met één enkele slag uit de fase geslagen die hem naar de trap naar zijn hemel bracht, en dat nam hij haar kwalijk. Toch was het geen woede die zich meester van hem maakte. Eerder een bizar schokkend gevoel. Niet eens zo vreemd, want ze had hem laten terugdenken aan zijn slechtste herinneringen. Bijna spottend, gemeen. Net zoals je in het bijzin van een ongeneeslijke patiënt grappen maakte over een dodelijke ziekte waar hij of zij binnen hooguit een maand aan zou komen te overlijden. Je vroeg er niet zomaar uit het niets naar als het als jonge herinnering zorgvuldig onder een laag nog jonge aarde was weggestopt in de hoop het te laten verwateren tot iets waar hij aan terug zou denken, zoals je herinneringen op wilde doen bij het doorkijken van een fotoalbum. Je haalde de oude wonden niet open die hij zolang had moeten laten genezen, en die nog niet volledig waren geheeld.
Zwijgend hadden ze naast elkaar gezeten, hun handen als in een nog tedere aanraking voorzichtig in elkaar verstrengeld boven de versnellingspook. Zijn andere hand rustte op het stuur, maar zijn blik was op alles behalve de weg gericht. Ze konden elkaar alleen maar glimlachend aanstaren, met roffelend hart tegen hun borstkas. Zijn duim streek liefdevol over de rug van haar hand, en haar gezicht bewoog zich naar hem toe om hem een kleine kus op zijn wang te drukken ten teken dat hij zijn aandacht nu beter bij het verkeer kon houden. Maar zijn blik vond toch wel de hare weer, want hij merkte vanuit zijn ooghoeken dat zij de hare ook niet van hem af kon scheuren. Ze was zijn prinses, zijn meest dierbare bezit. En ze was van hem. Van hem alleen. Hij zou haar door niemand af laten pakken. De relatie was nog pril en alles was nog onzeker, maar die dag was één uit zovelen geweest die hun band had versterkt. Zijn auto had hij ergens op een vrij dure plek weten te parkeren, vanwaar ze wel een stuk naar de stad moesten lopen. Van winkel naar winkel waren ze geweest, en hij weigerde het ook maar aan te zien dat ze haar eigen portemonnee tevoorschijn haalde. In plaats daarvan had hij alles voor haar betaald dat ze maar wilde, haar achteraf getrakteerd op de duurste sorbet met vier bolletjes en chocoladesaus, knielend voor haar de schoenen bij haar aangedaan om te passen die ze graag wilde, bij een juwelier haar een zilverkleurige ketting voorgedaan bij een spiegel. En aan het einde van de dag, toen ze beladen met tassen en kleding en dozen had verzucht dat ze best moe was geworden, had hij haar op zijn rug genomen. Ze hadden de grootste lol gehad toen ze zich moesten haasten omdat de parkeermeter ondertussen steeds hoger opliep, lachend om elkaar en met elkaar zoals ieder jong stel hoorde te doen.
'Ik denk dat hij nu wel dood is.' Alsof het de normaalste zaak van de wereld was hadden ze samen haar vader omgebracht, die het had geweten en fel tegen hun relatie was geweest. Partners in crime. Geen traan die ze om hem had gelaten, en dat had het gevoel alleen nog maar meer versterkt dat ze net zoveel van hem hield als hij van haar. Hij had het lijk van papalief op het buitenerf gesleept en het daar door middel van zijn vuurmagie uit laten branden. Hand in hand en met een doek tegen de mond gedrukt om de geur van het stinkende brandende vlees tegen te gaan hadden ze toegekeken tot er niets over was dan stoffelijke resten. Die zouden ze later ergens uitstrooien waar niemand hem ooit meer hoefde te vinden, net zoals de dienstmeid van de familie Lenore die net iets teveel had gezien aan haar eind was gekomen. Er was niets of niemand geweest die hen in de weg stond, en als dat al zo mocht zijn dan hoefde dat nooit lang te duren. Niet zolang zij ze ombracht en hij de kleinste spoortjes van de misdaad uit kon wissen als krijt op een schoolbord.
'Bloody..!' Hij had zich nog net met een hand tegen de muur tegen kunnen houden voor hij languit zou struikelen over een emmer verf. Zijn nette pak zat vol vrolijke vlekken babyblauwe verf en de kranten op de vloer om het er tegen te beschermen leek hij wel achteloos neer te hebben gegooid. Hij stond met een schoen die ook onder de vlekken zat op de eerste trede van een laag trappetje terwijl hij met de hand waarin hij geen druipende kwast hield mokkend de vlekken uit zijn pak probeerde te krijgen. Klussen was nu niet bepaald zijn hobby, en al helemaal niet als het op schilderen aankwam. Hij had nors haar blik ontweken toen ze lachend in de deuropening stond, een hand rustend op haar buik. 'Wie gaat er dan ook in pak schilderen?' Zij had makkelijk praten. Het was dat hij het haar niet liet doen omdat ze hoogzwanger was en ze van hem moest rusten om de weeën die zo nu en dan opstaken, maar anders had hij het toch mooi niet in zijn eentje gedaan. 'Het is ook niet eens zeker óf het wel een jongen is, Savador.' Halsstarrig als hij was had hij al naar de babyblauwe verf gegrepen en ermee op de muren van de kinderkamer gekliederd voor ook maar bekend was wat het zou worden, want hij wilde een zoon. En later hadden ze er aan de andere helft van de kamer met roze verf overheen moeten gaan, want het was een zoon én een dochter geworden.
Maar er was een bekend knagend gevoel dat hem stak als hij haar afwezig voor het raam aantrof, naar buiten starend naar de wiegende boomkruinen en de grote regendruppels die in de storm die buiten tekeer ging tegen de ruiten roffelden. Haar witte jurk afgezet met zeeblauwe kantjes volgde losjes de lijnen van haar lichaam dat zelfs nu het aan de voorkant al flink was opgezet nog een redelijke zandlopervorm behield. 'Het is een tweeling.' Ze had het hem met haar zachte stem en afwezige blik gezegd alsof het mysterieuze moederinstinct dat ze zich aangenomen had haar dat had laten weten. Het was donker in de kamer, die enkel zo nu en dan verlicht werd door de lichtflitsen van het onweer buiten, maar ondanks dat lukte het hem zijn weg te vinden door de rondslingerende kledingstukken op de vloer. In stilte was hij achter haar gaan staan en gleden zijn handen naar haar eigen handen op haar hoogzwangere buik, waar ze zacht strijkend op bleven rusten. Over haar schouder keek hij zwijgend op haar neer toen ze haar trieste felblauwe ogen naar hem opsloeg, de zijne al net zo vreugdeloos. Een enkele blik was al genoeg om te kunnen begrijpen wat er beide in hun gedachten omging. Ze zouden er nooit lang genoeg van kunnen genieten. Het opengeslagen boek op het tafeltje voor haar vertelde alles wat ze hadden willen weten. Ze zou op haar dertigste levensjaar sterven, worden verzwolgen door diamant door een vloek die op de familie Lenore berustte. Hij had haar gevonden, de vrouw die hij zo lief had, maar hij zou haar ook weer verliezen. De vreugde die ze beiden hadden geëvenaard toen ze erin waren geslaagd haar van dat noodlot te bevrijden, om eindelijk onbekommerd als jonge ouders van elkaar en het komende gezin te kunnen genieten. Alsnog had het nooit zo mogen zijn.
'Kennelijk moet ik wel doen alsof je stom bent want je gedraagt je er ook naar!' barstte hij schreeuwend uit, hij liet haar niet eens uitpraten en bulderde door haar laatste zin heen. 'Waar denk jij heen te kunnen gaan? We zijn hier nog niet uitgepraat, Diva Lenore!' De kinderen die later ter wereld kwamen hadden hun moeder bijna een jaar niet gezien. Werk, beweerde ze. Ze was lid van de Suasama en had een hoop opdrachten in hun naam te vervullen. Het maakte hem niet uit. Hij was woedend geweest. Woedend op de Suasama, die haar zo harteloos bij hem vandaan hield, maar ook woedend op haar, zij die hem en haar kinderen zo had laten zitten. Het was op een avond in zijn lokaal gebeurd. Eentje die hij niet zomaar vergat. De woorden die ze hem gezegd had, maar vooral wat voor gruwelijks ze van plan was geweest. 'En ik ga je nu vragen om me niet tegen te houden,' had ze gezegd nadat ze een onzichtbare muur van een vreemde substantie tussen hen had opgezet. 'Savador, jij verdient iemand die het beter met je voor heeft. Ik hou van je, nog steeds. Maar jij verdient beter. Het vreselijkste vind ik het om de kinderen dit aan te moeten doen. Maar aan de andere kant. Ze zijn jong. Je verzint er vast wel een mooi verhaal voor.' Met die woorden had ze een kelk gepakt met een vreemde paarsachtige vloeistof.
Ze had het uiteindelijk niet gedaan. Ze had later de dood gevonden, toen hij het nieuws op zijn kantoor hoorde, het als een mokerslag in zijn gezicht aan was gekomen en hij het meisje dat het hem vertelde in zijn blinde woede op zijn bed geslingerd had, bijna al het leven uit haar ranke hals geperst had. Hoe had het kunnen gebeuren. Zijn Diva, opengereten als een zwijn rijp voor de slacht. Sinds die tijd werd hij erger door depressies en nachtmerries geteisterd dan ooit tevoren. Vreemde, betekenisloze en nare dromen waarin hij voor haar graf stond met hun nakomelingen als de restanten van het gelukkige gezinnetje aan de hand, en hij niets anders kon doen dan enkel uren, dagen, eeuwen staren en staren op de solide aarde waaronder ze bedolven was, in de schaduw van haar trieste grauwe grafsteen. Tot hij en zijn kinderen zelf niet meer dan geraamtes waren en in elkaar zakten. This world, such a cruel place it is.
De waarom-vraag verliet als een hese fluistering zijn mond, want hij wilde daadwerkelijk ook weten waarom ook zij zo harteloos was om hem zelfs op dit moment zoveel pijn te kunnen doen, om hem al die herinneringen weer op te doen laten halen. Zij toonde een halve grijns en herhaalde zijn vraag, maar bij hem trok er enkel een grimas over zijn gezicht en stonden zijn ogen zo leeg als dat hij zich voelde. Kansloos. Ze kon niet weten wie hij was als hij zelf al geen benul had. Onderuitgezakt volgde hij haar met zijn ellendige blik toen ze door zijn vetrek struinde, zijn medicijn voor zijn depressie beroerde in de groene glazen fles, de stukken van de plaat in haar hand nam, van het bureau naar de zijdeur liep. En uiteindelijk zakte ze door haar knieën voor hem neer en vroeg hem, de bekende ring demonstratief voor hem omhoog houdend, iets dat een vlaag van woede door zijn binnenste stoot. 'En waarom,' begon zijn vraag nog kalm en zacht, 'zou je dat in gódsnaam willen weten?! Kom ik zo zwak en zielig op je over?' Hij sloeg met een hand op zijn borst en spreidde verontwaardigd zijn armen. 'Ben ik zo'n kreupelige ziel, weer één uit de duizend slappe happen die je confronteert als mogelijke kandidaat, een lamme hond op dode vergaande straten? Denk je dat Deshas al net zo van de kaart was als dat jij gebrekkig aan hersencellen bent toen hij me tot zijn opvolger aanwees? Mens, laat me je dan godverdomme vertellen; ik ben tien keer de Heer dan iedere Heer ooit zal zijn geweest, en ik zal tien keer mijn naam waardiger maken tot alle andere voorafgaande mislukkelingen van dat Legendarische zooitje godvergeten narren tegenover me zullen zijn die geen mens zich meer zal kunnen herinneren - want het is mijn naam die in ieder boek dat ook maar een beetje naar de eeuwenoude generatie verwijst zwart op wit gedrukt zal staan en geen enkele andere!' Hij moest een moment nemen om zijn longen te vullen na dit er ademloos en in één stuk eruit te hebben gegooid. Wat dacht ze verdomme wel niet? Die Alejandro was nog maar een onvolwassen joch geweest dat pas uit zijn puberteit was gekropen en die hem onder de duim probeerde te houden omdat hij toevallig hoger in rang stond, maar nog geen vinger uitstak om aan zijn verplichtingen als Legendarisch Magiër te voldoen. Deshas was duizendmaal een betere leermeester geweest - en het was al een bekend feit dat hijzelf tien keer beter dan die jongen die voor hem was in zijn rang zou zijn, die nog liever lui dan moe was om hem te trainen en enkel op de school rondhing om zich kansloos aan knullig geflikflooi te wijden, want dat was kennelijk belangrijker. Waar haalde ze dan het gore lef vandaan om zichzelf de indruk aan te nemen dat hij net zo zou zijn, net zo'n.. miskans? Dat hij al net zo laag was en zich nog meer zou kunnen verlagen tot dat niveau? Hij was wel beter dan dat. En dat wist hij, en dat wist Norwood, en dat wist iedereen die wist dat hij zich al jarenlang bezighield met de kunst van zijn eigen magie. Want hij stak er tenminste wel een poot voor uit. Althans; hij had er altijd met de volle honderd procent achter gestaan. Hij was nog altijd bereid - natuurlijk was hij dat. Maar de dood van Diva en de eenzaamheid en de dagelijkse haat die hij naar zijn hoofd toegeworpen kreeg; het had wel een groot impact op hem gemaakt. Het had hem wel in talloze gaten van depressies getrokken. Maar hoe kon zij dat ook weten, de bemoeizieke trut?
Queralena Goddess of Ducklings
PROFILE Posts : 141
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark Magic met lichte Fire Magic snufjes. Klas: It is the other way around honey. Partner: I am here, he is there.. oh.. should I despair?
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. ma apr 15 2013, 21:57
Strak hield Queralena hem in de gaten, leunde kalmpjes naar voren toen hij na een ellelange tijd eindelijk weer een beetje bijgekomen leek te zijn. Ze wist niet waar haar leerling naar toe was vertrokken, maar ze had wel een vermoeden. Het was te begrijpen dat hij juist nu aan de persoon dacht waaraan zij hem had laten herinneren en de pijn die daarbij hoorde lieten hem de enige vraag stellen die zijn brein hem leek te kunnen accepteren. Die enkele simpele vraag ingeluid door waarom. Uiteindelijk bleek dat de vraag te zijn wat ieder slachtoffer haar vroeg. Ze konden niet accepteren dat dit gewoon bad luck was en dat als ze die avond net iets eerder naar huis waren gegaan, ze nu nog zouden kunnen leven. Maar op dit moment was het anders. Voor Savador was het anders. Op haar kleine tocht door de kamer vertelde ze hem in feite wat ze wilde; alles. Ze wilde ieder gevoel weten, wilde weten waar hij van ging spinnen als een kleine kitten of van wegkroop als een slang onder een rots. Q’leen moest erachter komen wat zijn ambities waren en hoe snel hij als een tijger toe kon slaan. Een van de redenen dat Queralena zo sterk was geworden, was omdat ze zichzelf kende, wist wie ze was en wat ze kon doen en om iemand te kunnen trainen moest je die persoon beter kennen dan jezelf. Het was haar niet om de eer te doen, de eer van haar daden zouden pas over enkele eeuwen duidelijk zijn, zodra ze had gezien wat Savador had gedaan met haar lessen en hoe hij had gereageerd op de altijd veranderende wereld om hen heen. Dan zou ze pas kunnen zeggen of ze mee had geholpen aan het creeeren van een monster of een god. Nee, dit was slechts een uitdaging, een taak gekregen die ze tot volledigheid zou brengen. Wanneer haar taak er hier opzat zou ze vanzelf achterkomen, het was niet waarschijnlijk dat Savador in de komende tijd zou kunnen verslaan. Verrassen, ja, dat zou hij zeker kunnen, maar hij was nog niet sterk genoeg. Langzaam zakte ze voor hem neer en hield de ring omhoog. Als hij slim was dan zou hij zelfs in deze staat door hebben wie er nu voor hem knielde en wat ze werkelijk wilde weten. Kon hij dit aan? Met ieder verontwaardigd woord werd de glimlach op haar gelaat iets gemeender. De beledigen aan haar adres nam ze hem niet kwalijk. Q’leen had hem zo eerlijk als mogelijk nodig als hij op dit moment kon zijn en als dat betekende dat hij haar een mislukking noemde of haar intelligentie beproefde dan zou ze dat voor nu toelaten. Opkijkend naar het gelaat dat de woede uitstraalde lachte ze zacht voordat Q’leen kalm zijn hand pakte en de ring erin drukte. ‘Ik hoop dat je weet dat vanaf het moment dat je deze band accepteert er geen weg meer terug is.’ Serieus staarde Queralena eerst naar de ring en daarna naar Savador voordat ze opstond en in een van de vensterbanken ging zitten. ‘Savador…’ Even een diepe zucht. ‘Heb je deze situatie ooit bekeken vanuit de kant van je leermeester?’ Haar ogen staarden strak naar buiten. ‘Jij bent de opvolger, wij slechts de leraren. Jij hebt hier de macht in handen, niet wij. Je bent gekozen door Deshas en bent op weg om ooit onsterfelijk te worden en tijdens jouw tijd voor je planeet te zorgen, maar wij..’ Een schampere lach klonk. ‘Wij kunnen geen andere leerling kiezen, wij zijn verplicht jou te trainen, zelfs al zou je een mislukte geit van Nova zijn geweest. Uiteraard kunnen we ervoor kiezen jou niet te trainen, maar je leert altijd wel wat, omdat er in iedere leraar wel iets is dat je juist respecteert of niet aanstaat en daar reageer je op. Maakt er je eigen formule van. Jij zult door de hoeveelheid van leraren waarschijnlijk een van de machtigste Shadranen ooit worden.’ Afwezig ging Queralena met haar vinger over het glas voordat haar blik naar de Shadraan ging. ‘Is dit moment dat ik je vertel wat mijn regels zijn en wat je kunt verwachten van me of heb je nog tijd nodig om bij te komen?’ Haar vingers begonnen langzaam haar haren weer te vlechten in een lange makkelijke vlecht, een andere keer zou ze het weer op en top maken, maar haar leerling mocht haar zien zoals ze was, geen geheimen nog op dit moment.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. vr apr 26 2013, 03:18
De haat jegens de onbeschroomde handelingen van de vrouw groeide per minuut. Ze hoefde hem niet te doorgronden, iedere pagina van het boek om te slaan dat zijn leven blootgaf. En het was al helemaal onnodig om hem te testen op emoties en gevoelige onderwerpen, als een verse wond waar je met alle kracht op drukte. Het deed pijn. Natuurlijk deed het pijn. Dit was ongetwijfeld zichtbaar op zijn gelaat, merkbaar aan zijn houding - en hij benijdde haar moeiteloze poging waarin ze zijn masker los wist te rukken. Het moest vast berusten op ervaring, gokte hij, of het was gewoon op goed geluk. Het warme schijnsel van het zacht flakkerende haardvuur lieten zijn starende goudkleurige ogen nog killer lijken dan ze al waren. Hij hoefde niet te weten wie zij was en hij was het erover eens dat ze evenmin hoefde te weten wie hij was. Het enige wat hij van haar verwachtte was dat ze hem haar kennis zou overdragen, dat was haar taak. Meer hoefde ze wat hem betreft niet te doen. En meer wat daarbij kwam kijken vond hij grote onzin. Nijdig staarde Savador op de zwartharige vrouw neer die voor hem neerknielde, de welbekende ring in een hand. Zijn hoofd hield hij nog in een lagere positie, als een roofdier dat zijn prooi vanuit het struikgewas bespiedde, maar zijn armen rustten op de leuningen van zijn stoel en hij had zich een houding aangenomen alsof hij op een denkbeeldige troon zat. Hij de prins, zij slechts voetvolk dat geen andere keuze had dan hem te dienen. Niettemin voelde hij de woede als gif nog door zijn bloedbaan stromen, zichtbaar aan de buitenkant in de vorm van een licht opgezwollen ader bij zijn slaap. Zoals altijd wanneer hij zichzelf in zijn vurige temperament verloor. De vrouw kon slechts lachen om zijn wrok, met een nijdige blik van zijn kant tot gevolg. Hoe durfde ze! Voor hij er echter nog meer beledigende woorden aan vuil kon maken pakte ze zijn hand tussen haar slanke vingers en drukte de ring tegen zijn handpalm. ‘Ik hoop dat je weet dat vanaf het moment dat je deze band accepteert er geen weg meer terug is.’ Zwijgend volgde hij haar voorbeeld en staarde een moment naar de ring op zijn handpalm, en vervolgens naar haar. Hij bleef haar met diezelfde nijdige blik volgen om toe te zien hoe ze zich in één van de vensterbanken installeerde. Toen richtte hij zijn hoofd in al zijn trots en werden zijn slangachtige ogen gevuld met laatdunkende arrogantie. 'Er zijn geen banden te accepteren, dat heb ik al drie generaties geleden gedaan. Noch is er een weg terug. Als die er al mocht wezen is die te overwoekerd door de begroeiing van mijn opgedane ervaring. Geen Legendarische Magiër met een beetje paar hersencellen zou verantwoordelijk willen zijn voor een catastrofe, toegebracht door een ex-leerling met het motief aan teveel ervaring en dus de mogelijkheid tot ongezien veel schade. Exact de reden waarom alles opofferen voor een normaal leven juist nu het laatste verstandige zou zijn om waar te maken.' Het kwam er zelfverzekerd uit, en al net zo hooghartig als zijn blik en houding deden blijken. Alsof ze slechts een klein onwetend kind was dat nog nauwelijks iets van de wereld en de gang van zaken afwist. Zijn aandacht dwaalde af naar de ring, die hij nu tussen duim en wijsvinger hield. Hij had zijn zegje gedaan. Wat zij erop te zeggen had vond hij niet zo belangrijk. Ze noemde zijn naam in een geslaakte zucht, maar dat prikkelde hem niet om zijn blik naar haar op te slaan. Toch luisterde hij naar haar volgende woorden, al mocht het dan niet zo aan zijn gelaat merkbaar zijn. Het ergerde hem ergens dat ze hem de vraag stelde. Wat kon hem het perspectief van zijn leermeester schelen? Het ging om hem. En zelfs als dat egoïstisch mocht zijn, was dat de waarheid. Pas toen ze volledig uitgesproken was vond hij het waardig genoeg om haar een blik te gunnen. Hij keek tegen haar rug aan voor ze zich weer tot hem wendde, en voor hij zich langzaam uit zijn stoel omhoog werkte. 'Uiteraard. Maar ik vrees dat ik het enkel met dat laatste met je eens kan zijn, logischerwijs.' Hij naderde haar terwijl zijn blik gefixeerd bleef op de ring, die hij nu tussen zijn vingers door liet glijden alsof het een waardeloos stuk speelgoed was. 'Ervaring wordt niet opgedaan door enkel te kijken en af te wachten van beide kanten. Of met het doorgeven van een simpel sieraad,' vervolgde hij zacht terwijl hij de ring omhoog hield. Ze had het fout. Alejandro was een grote tegenspeler geweest. Zoals Deshas hem mee op reizen nam naar het Rijk der Duisternis en hem verboden spreuken bijleerde tot hij bloedde, zweette, als een gebroken hoopje pulp op de vloer lag en hem recht in de ogen van zijn grootste angsten liet kijken, zo had Alejandro hem alleen een enkele keer laten opdrukken. De jongeman liep hij de tijden erna enkel nog tegen het lijf als hij in de Toren in de buurt van dat takkenmens van een Lesaiah rondhing om aandacht te vragen, of de dag van zijn eeuwige leventje plukte op plaatsen waar enkel zorgeloze tieners kwamen. En ja, hij had een persoonlijke haat voor de jongen gehad, maar hij kon niet zeggen dat dat hem veel geholpen had. Uiteindelijk had hij in de afgelopen jaren niets bijgeleerd. Misschien enkel uit zelfstudie, maar van geboekte vooruitgang was geen enkele sprake. Dat bezuurde hem. Bovenal irriteerde hij zich eraan dat deze vrouw voor hem het dacht te weten zoals het daadwerkelijk in elkaar stak, maar voor hem was het anders. De eens zo hechte groep van Legendarische Magiërs was tegenwoordig niet meer zoals het eens was. Hij kon zich nog de tijd herinneren waarin de leden vergaderingen hielden in de Vergaderkamer van de Toren waar ook hun opvolgers voor werden opgetrommeld, dat een paar voor een bepaalde tijd de school moesten verlaten omdat er grote problemen waren in het Rijk der Duisternis of het Rijk der Wouden en hun opvolgers voor dan gedwongen waren om op hun eigen benen te blijven staan tot hun terugkeer, hij kon zich nog herinneren hoe leerlingen ademloos naar hun Legendarische idool opkeken en schoorvoetend om een handtekening vroegen, hij kon zich de grootschalige bewegingen in de natuur nog ophalen als er rivalen onder de Legendarische Magiërs waren die elkaar confronteerden, en die hemel en aarde konden bewegen bij de kortste schreeuw, maar dit probeerden te voorkomen om de balans die behouden moest worden. Het beeld dat hij nu van datzelfde groepje had - nu generaties verder - was hier een man, daar een vrouw, af en toe een glimp van de gehele groep op grote gebeurtenissen en nauwelijks bekommering om hun opvolgers, laat staan überhaupt een zoektocht naar een opvolger voor degenen die deze nog niet onder hun hoede hadden. Wat kon iemand van dat kaliber nu mogelijk van de oude generatie weten, waarin hij nog was getraind? 'Is dit moment dat ik je vertel wat mijn regels zijn en wat je kunt verwachten van me of heb je nog tijd nodig om bij te komen?' Savador trok lichtelijk zijn wenkbrauwen op en stak met een trots zuinig glimlachje zijn kin iets omhoog. In een langzame pas kwam hij op haar af gelopen. 'Je kunt jezelf precies hetzelfde vragen, my dear desert blossom,' zei hij op een warme charmante toon terwijl hij een hand uitstak om deze onder haar kin te leggen, om haar bijna op charmante wijze te forceren haar blik naar hem op te slaan. Zijn lichaam was dichterbij dan noodzakelijk was, bijna tegen het hare aangevleid en klaar om de gebruikelijke reactie op te vangen zoals in de meeste gevallen het geval was. Een slanke vrouwenhand die de zijne wegsloeg, en hij die er smalend om glimlachte. 'Of verwacht je van me dat ik me te overdonderd voel om aan te horen wat ik van jouw partij kan verwachten, wellicht? Wanneer je er net zo aan toe bent als ik; ik houd je niet tegen.' Zijn zin eindigde zacht en bijna fluisterend terwijl hij een verdwaalde lok over haar kaak traag om zijn vinger krulde, alsof het hier niet ging om zakelijke dingen. Maar in het geheim was hij er ook wel aan toe na een lange periode het Hoofdmeestertje en leraartje te hebben uitgehangen, daarbij vooral genegeerd, en zonder daarbij een gelegenheid te hebben gehad om weer eens in het stof te kunnen bijten als één van de belangrijkste personen van de toekomst.
Queralena Goddess of Ducklings
PROFILE Posts : 141
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark Magic met lichte Fire Magic snufjes. Klas: It is the other way around honey. Partner: I am here, he is there.. oh.. should I despair?
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. do mei 23 2013, 21:33
De beledigende woorden die van zijn mond naar haar vlogen raakten slechts de eerste van de talloze muren die ze in de jaren had opgebouwd. Queralena wist wie ze was en hoe ze kon zijn. Meerdere malen had ze dezelfde woorden gehoord van anderen die ze had gebroken. Ze had hen kunnen temmen met de gratie van een koningin of een sloeder, wat ze dan ook maar het meeste afschuwden. Ze had het gevoel dat ze bij Savador meer kon bereiken door zich te gedragen als een edelvrouwe uit vervlogen tijden of als een hoog geklasseerde vrouwe uit het bordeel. Het was bijna schattig om te zien hoe hij reageerde op het kalme uiterlijk wat ze had wanneer ze woorden sprak die hem zo gemakkelijk in een afgrond duwden. Q’leen lachte voordat ze zijn hand pakte om de ring in te leggen en de band tussen hen te vervolledigen. Aangezien hij niet ogenblikkelijk antwoord gaf, stond ze op en nam plaats in één van zijn vensterbanken waarbij ze door de grote ramen naar buiten kon staren. Het was verbazingwekkend bewolkt en het zou haar niets verbazen als er later op de dag nog een regenbui los zou barsten. Even hief ze haar hoofd om aan te horen wat Savador zei en aan te geven dat ze luisterde voordat ze weer licht grinnikte. Savador wist haar zeker te amuseren met zijn gedrag wat typisch Shadraans was. Het was een zeer lange tijd geleden dat ze een echte typische Shadraanse man was tegengekomen die haar gewoon durfde te behandelen alsof ze niet meer waard was dan de stof onder zijn gepoetste schoenen. Ze zou hem nog wel laten zien dat hij op veel fronten van haar kon leren. Een vrouw kon hem dingen leren die mannen niet konden, zo was het gewoon. Hoe scherp een man ook was, een vrouw wilde altijd scherper zijn. Wist een man iets te doen, dan wist de vrouw altijd wraak te nemen, al kon het meer dan tien jaar zijn dan de gebeurtenis. Een vrouw vergat het nooit. Er waren nog veel meer dingen waarop een vrouw een voorsprong had dan een man, maar die zou hij niet accepteren dus zou ze hem over tijd wel laten zien. ‘Oh Savador.. Als je het niet zou accepteren dan zou je leven hier meteen over zijn. Ik zou je niet eens de tijd geven om afscheid te nemen van je kinderen.’ Verzuchtte ze licht geamuseerd voordat ze verder ging met het draaien van cirkeltjes op de licht beslagen ruiten en bedacht of haar opvolger deze methode wel eens had bekeken vanuit zijn leermeesters.'Uiteraard. Maar ik vrees dat ik het enkel met dat laatste met je eens kan zijn, logischerwijs.' Queralena keek toe hoe hij langzaam uit zijn stoel opstond terwijl er een gemeende glimlach op haar gezicht te vinden was. Had ze al gezegd dat ze hem amusant vond? Werkelijk waar een verfrissing van die stuck up mensen die ze gewend was.
Q’leen hield hem en de ring die hij achteloos door zijn handen liet glijden goed in de gaten, maar probeerde nonchalant over te komen door haar haren te gaan vlechten en hem een vraag te stellen. Een vraag die hij perfect wist te counteren.. Mhmm.. Kwam daar de kant naar boven die ze net met geweld had weggedrukt? Of was het slechts een act? Haar handen lieten haar lange haren gaan en zakten naar haar schoot terwijl een koele hand onder haar kin kwam te liggen en die naar boven duwde. Queralena haalde licht haar wenkbrauw op maar bleef in zijn slangachtige ogen staren. Voorzichtig staat ze op, hem iets naar achteren duwend in het proces om niet om te vallen en gaat met een vinger over zijn borstkas naar beneden. ‘Je moet van erg goede huize komen wil je me overdonderen Savador, maar ik zie het je graag proberen.’ Langzaam laat ze haar handen naar de zijne glijden waar ze zachtjes de structuren verkend en de ring om zijn vinger laat glijden. ‘Voor als je het nog niet wist Savador.. je bent van mij. Roep ik dan kom jij rennen, zeg ik iets dan zorg jij dat het perfect en onmiddellijk wordt uitgevoerd en wanneer ik iets wil heb jij ervoor gezorgd dat ik het al heb. Daarvoor zal ik je belonen met training, dingen waardoor je zult wensen dat je me nooit had leren kennen en ben je aan het einde van iedere ochtend sterker dan die ochtend ervoor. Think you can handle it?’ Haar ogen twinkelden licht om de uitdaging die ze hem gaf. Deze weg zouden ze samen moeten bewandelen, maar hij zou er zeker sterker uitkomen. Zij bracht een taak altijd tot uitvoering.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. do mei 30 2013, 22:06
Words; 1246 || Mood; Cunning || OOC Notes; xxx
» Voice
» Traditional Shadran Music
Na Deshas was er geen Heer of Vrouwe geweest die hem zodanig had weten te temmen als zowel een trouwe dienaar als een voorbeeldige leerling zoals hij voor zijn eerste leermeester was geweest. Anders dan een schoothondje; eerder een loyale Dobermann die al overschakelde tot actie voor je je wensen ook maar had uitgesproken. Hij was een complexe, moeilijke man in de omgang - niet verblind door zijn koppigheid, dan wel om zijn honger naar macht en roem. Je moest als een moordenaar denken om op het spoor van de moordenaar te komen. Zo was het exact hetzelfde geval met Savador; kon je je niet in hem plaatsen, dan was het vanaf het begin al een verloren zaak. En dat was precies het punt waar Deshas' opvolgers de mist in waren gegaan. Kennelijk was het een te grote taak geweest voor de broze zielen om hem en zijn intimiderende trots te kunnen doorgronden, een te moeilijke opgave voor de simpele zielen om binnen dan en een korte periode te kunnen verwezenlijken. Was dat wat de Organisatie der Legendarische Magiërs hem te bieden had? Een stelletje clowns, vandaag de dag zelfs een vrouw. En eentje die het hoog in haar bol had, at that. Een vrouw, machtiger dan hij, een man? Hij hield niet van omgekeerde werelden waarin puberale jongeren het voor het zeggen dachten te hebben, waarin vrouwen boven mannen uittorenden. Ze hoorde voor hem in het stof te kruipen, hem te aanbidden of te vrezen. Maar then again bracht het ook de nodige voordelen met zich mee. Want; zij, een vrouw, en hij, een man - voeg daar nog botsende, maar tegelijkertijd identieke karakters aan toe en je kreeg eenzelfde tafereel als twee magneten die elkaar zowel aantrokken als afstoten. Of, simplistisch gezegd; een spel waarbij charmes in de strijd werden gegooid kon hieraan niet ontbreken. 'Oh, my heart simply bleeds,' lispelde hij op quasi-sentimentele toon toen ze beweerde dat ze hem nog niet eens de kans zou geven om afscheid te laten nemen van zijn kinderen, waarna hij een hand op de plek van zijn hart plaatste en met gespeelde melancholie zacht zijn hoofd schudde. Erg serieus jegens haar was hij niet, en hij was duidelijk ook niet bereid om haar zo te nemen. Eén vinger op zijn kinderen however, en ze zou teruggevonden worden als een menselijk hoopje verminkingen in een eenzame greppel - alhoewel het in realiteit nog lang niet voor mogelijk zou zijn om zijn nieuwe leermeesteres voor zijn neus te kunnen overmeesteren. Ze trachtte achteloos over te komen door in overspronggedrag het volgende moment haar haar te vlechten - maar was ze dat wel? Hij was een ware meester in het dragen van maskers, en hij zou er niet van opkijken als het tevens een methode van haar was om menig slachtoffer om haar slanke vinger te winden. Zoals op dit moment moest blijken, nu hij met zijn grote lengte voor haar stond en haar kin zacht beroerde met zijn hand. Er bleek niets van zijn gelaat af te kunnen lezen toen hij met zijn slangachtige ogen halfgesloten terug staarde in de hare, recht in de kolkende mist van onbekende verlangens. Eén wenkbrauw kroop omhoog wat haar een laatdunkende houding gaf. Zijn mondhoeken krulden er even smalend van omhoog, nauwelijks zichtbaar - maar verder leek hij haar reactie straal te negeren. Het volgende moment was hij het die teruggedwongen werd in de slachtofferrol van dit spelletje. Want hoewel het niet met veel kracht gebeurde nestelde de typische geringschatting zich weer zichtbaar in zijn ziel op het moment dat hij een stuk naar achteren werd geduwd. Hij richtte minachtend zijn hoofd op, zijn licht behaarde kin in de hoogte en de trek om zijn mond strak en vol verachting. Misprijzend, maar ook opnieuw bedwelmd door zijn eigen trots volgde Savador met priemende blik vanuit zijn onderste ooghoeken de slanke vinger die zich tussen zijn borstspieren strelend een weg naar beneden baande terwijl hij zijn longen via zijn neusgaten met een zacht hooghartig snuiven volzoog. Vrouwen die aan hem zaten vond hij niet zozeer een issue. Het ging hem er vooral om óf hij ze zelf wel als waardig genoeg kon betitelen om zijn royale corporele bestaan te mogen toucheren. Desondanks zijn onenigheid liet hij het toe, maar niet zonder enige dreiging in zijn fonkelende goudgele ogen. 'Je moet van erg goede huize komen wil je me overdonderen Savador, maar ik zie het je graag proberen.' Langzaam kroop zijn blik omhoog om de hare weer te treffen, zijn aandacht vooral nu bij de zachte aanrakingen van haar hand die zijn vingers zocht. Onmiddellijk trok hij de zomen van zijn openhangende overhemd naar elkaar toe om met zijn vrije hand bijeen te houden en zijn bovenlichaam te doen bedekken, inclusief een blik vol verontwaardiging bij deze demonstratieve verduidelijking van zijn ongenoegen. 'Voor als je het nog niet wist Savador..,' ging zijn leermeesteres verder. Voor hij het goed en wel in de gaten had zat de ring die de onuitgesproken eed der verbintenis tussen pupil en leermeester symboliseerde al om zijn vinger. Als een nieuwe last die in de facetten van het sieraad blonken, een zoveel versere last dan de trouwring van Uda die hij ernaast droeg. Toch vertikte hij het om het onding enige waardigheid te schenken, voor zolang hij het nog als een onding zag. '- Je bent van mij. Roep ik dan kom jij rennen, zeg ik iets dan zorg jij dat het perfect en onmiddellijk wordt uitgevoerd en wanneer ik iets wil heb jij ervoor gezorgd dat ik het al heb. Daarvoor zal ik je belonen met training, dingen waardoor je zult wensen dat je me nooit had leren kennen en ben je aan het einde van iedere ochtend sterker dan die ochtend ervoor. Think you can handle it?' Nadat ze was uitgesproken stierven haar woorden weg onder het geruis van zwiepende boomkruinen en het roffelende geluid van een regenbui die buiten losbarstte, alsof het zo was afgesproken. Alsof iemand een volumeknop had omgezet, want verder was het op het zachte knappen van het haardvuur en het tikken van de ouderwetse wandklok stil in de ruimte. Een heersende stilte waarin hij een lange tijd roerloos voor de machtige vrouw bleef staan, zijn fiere blik op momenten wisselend van de ring naar haar gezicht, maar zonder daarbij ook maar de moeite te doen één spier te bewegen. Tot hij zijn kin opnieuw ophief en in een ferme beweging de zoom van zijn overhemd achter zijn bovenlijf sloeg voor hij in beweging kwam. Loom, bijna sluipend brachten zijn voeten hem van zijn plaats af en vlak om haar heen terwijl hij met diezelfde minachting onafgebroken op haar voorkomen bleef neerstaren, haar gadeslaand vanuit ieder perspectief. Even leek het erop alsof hij trachtte haar te overmeesteren. Een hand die plotseling om haar mond sloeg, het lemmet van een vlijmscherm verborgen mes dat zich opeens in haar rug boorde. In plaats daarvan knielde Savador langzaam voor haar neer, hield eerbiedig een arm horizontaal voor zijn borst en boog licht zijn hoofd. 'I am forever in your debt,' klonk zijn zachte stem vanonder de sluike zwarte lokken die in zijn neerbuigende gezicht hingen, ' - Mylady.' Rechtschapen genoeg, al zei hij het zelf. Ze hoefde niet te weten dat hij zijn vingers gekruist hield achter zijn rug, niet te zien dat er een kleine grijns speelde om zijn smalle lippen, onttrokken uit haar gezichtsveld.
Queralena Goddess of Ducklings
PROFILE Posts : 141
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark Magic met lichte Fire Magic snufjes. Klas: It is the other way around honey. Partner: I am here, he is there.. oh.. should I despair?
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. do okt 10 2013, 22:32
De beslagen ruiten hielden haar vingers bezig en gaf haar de tijd om haar gezicht weer onder controle te krijgen. Savador was zeer amusant en het was af en toe lastig om haar glimlach niet uit te laten stralen. Hij was dan misschien haar leerling, of hij zou het worden, maar ze hoefde niet meteen al haar kaarten weg te gooien. Al was het misschien nog niet zo slecht om dat te doen. Vanuit haar ooghoek keek ze hem even aan bij zijn toneelstukje en licht schudde ze haar hoofd om niet in lachen uit te moesten barsten. Haar gedachten gaven haar de meest rare voorstellingen soms door hem nu te plaatsen in de tijd dat hij nog een kind moest zijn. Q’leen kon hem al voor zich zien met zijn impeccable wardrobe en de hoogheid die hij waarschijnlijk in die tijd al wel in bezit moest hebben gehad. Al leek de kleine gedachtekronkel voor haar enkele minuten waarin ze meerdere situaties met hem als kind voor ogen had gehouden, was het in werkelijkheid waarschijnlijk maar enkele seconden voordat haar blik van hem naar de ring gingen. Haar vingers hadden ondertussen bijna het gehele stukje raam beroerd en de natte vingertoppen liet ze nu door de zwarte strengen haar gaan. Het was iets dat ze stiekem graag deed, zittende voor een warm vuur en haar haren langzaam te vlechten terwijl ze nadacht of gewoon weg droomde over haar leven en die van hen die ze kende. Haar wens werd haar op het moment echter niet gegund. De koele vingers dwongen haar zachtaardig om haar blik naar hem op te richten, een gebod dat ze accepteerde door haar lichaam mee te laten draaien zodat hij haar volle aandacht tot haar beschikking had, maar niet zonder via haar gezicht te laten merken dat zij hier de persoon was wiens gebeden moesten worden opgevolgd. Althans, dat was haar bedoeling om hem duidelijk te maken, of hij het begreep was een ander verhaal. Het leek er niet op dat hij haar had begrepen en dat was vooral de reden dat ze haar voeten onder haar lichaam vandaan haalde en op de grond plaatste. Haar langere lichaam overeind hijsen, maar dat gaf haar nog steeds het voordeel dat ze boven hem uitstak. Inderdaad, haar lichaam had besloten wat extra centimeters aan haar te geven, maar niet voldoende om boven de gemiddelde man uit te steken. Hij had zo dicht bij haar gestaan dat hij naar achteren moest stappen om haar ruimte te geven, maar de steek die ze bijna in zijn ogen kon zien maakte het helemaal waard. Zolang hij zijn plaats wist, zouden ze niet veel problemen met elkaar hebben, al hoopte Q’leen dat dat niet zou betekenen dat hij haar niet langer uit zou dagen. Het was altijd fijn om op je tenen te worden gehouden, iets dat haar niet al te vaak meer gebeurde in de afgelopen 25 jaar. Het was zeer jammer eigenlijk voor haar dat Alejandro was verdwenen in die tijd, hij was de drive die haar stimuleerde nog harder te werken, maar aan de andere kant was het ook heerlijk geweest om eindelijk van hem verlost te zijn. Ondanks zijn kennis vond zij hem een nietsnut die geen goed karakter uitstraalde en vast zat in zijn eigen overtuigingen. Maar nu, nu had ze Savador. En Savador, ach hij kon nog heel interessant gaan worden. Langzaam legde Queralena haar hand op zijn borst voordat ze een enkele vinger de taak gaf naar beneden te gaan en ligt met haar nagel een kleine rode streep achter te laten op zijn bleke huid. Haar vingers kwamen op zijn onderbuik bijeen om de reis door te zetten naar zijn hand waar hij eerder zo achteloos met de ring was rond gaan rollen. Zodra zijn blik omhoog was gegleden en ze zijn volle aandacht weer tot haar had, liet ze haar vingers hun eerdere strelingen verder gaan en zochten ze naar de ring die in zijn hand verborgen lag. Even beet ze voor een seconde op haar lip en twinkelden haar ogen toen hij de zijn borstkas van haar afschermde, maar haar lip werd bevrijd door haar volgende verklaring. Haar vingers hadden de ring in hun bezit en konden het nu gemakkelijk om een van zijn vingers schuiven en daarmee de last op hem te leggen. Zelf wist ze al dat hij geen keuze had gehad om te weigeren en ondanks dat het zeer leuk was om met hem te sparren, was haar geduld lichtjes opgeraakt en wilde ze de ring om zijn vinger zien. Wetende dat ze hem dan altijd kon bereiken en zien als het nodig was. Het einde van haar verklaring werd verwelkomd door de krachten die buiten lieten zien dat ze ook nog meespeelden, maar het was te ver weg om hen te kunnen bereiken. De kou, de gierende wind en de regen zouden hen hierbinnen niet kunnen raken. Dit spel was van een heel ander krachtniveau. Heel lichtjes draaide ze haar hoofd iets schuiner en bleef Savador onderzoekend aankijken, wachtende op wat er zou komen. Een uitroep misschien? Of zou hij als een buitensporig kind zich omdraaien en van haar afkeren? Q’leen wist nog niet zeker wat ze bij hem kon verwachten als ze een keuze, die hij overigens al niet meer had, weg te halen en het sparren eerder te stoppen dan hij misschien had gewild. Zijn reactie was licht verbluffend en kalm liet ze een glimlach naar voren komen. Dit was zeer nuttig om te weten. Niet dat ze er nu nog veel mee kon, maar het was goed dat hij een andere route dan de meest voor de hand liggende wilde pakken. Met zijn zakkende postuur gleed haar hoofd ook naar beneden, hem aanstarend en kneep even licht haar ogen toe. ‘I am forever in your debt, Mylady.’ Het was niet dat ze de woorden zomaar geloofde omdat hij ten eerste niet bij haar in de schuldenlijst stond en ten tweede omdat ze misschien hem al lichtjes kende, maar wat ze precies aan zijn woorden hoorde, dat wist ze ook niet uit te vogelen. Het was iets dat ze later zou moeten onderzoeken als ze zijn klankkleuren beter van elkaar zou kunnen onderscheiden. ‘Alright then.’ Q’leen nam opnieuw plaats in de vensterbank ondanks de regen die tegen het raam beukte, smekend om binnen te worden gelaten en zijn verwoestende kracht te kunnen laten zien. ‘Sta op Savador, voor het is niet jouw plaats om voor mij op de grond te knielen. Ik herinner me dat we het even geleden over je kinderen hadden. Ik zou ze graag een keer willen ontmoeten, ze hoeven niet eens wakker te zijn als je liever niet hebt dat ze mij ontmoeten, maar ik wil weten wie er hier verder onder mijn protectie staan.’ Na een oorverdovende klap die de onweersbui had aangekondigd staarde ze even peinzend naar de ring. Zou ze hem moeten vertellen wat de ring zou doen als ze hem nodig had? Ze besloot het niet te doen. Hij zou er gemakkelijk zelf achter kunnen komen wanneer zijn hand van binnenuit zou beginnen te branden. Het was een onaangenaam gevoel, maar er werd verder geen schade aangericht. ‘Tenzij je verder nog dingen wilt weten of me ergens van op de hoogte moet brengen, neem ik aan dat dit het wel was voor vandaag?’ vroeg Q’leen hem afwachtend. Het kon best zijn dat hij nog dingen wilde weten. Het zou niet verwonderlijk zijn, maar het kon ook best zijn dat hij het allemaal inhield.
Geschreven op Hymn to Eternity en natuurlijk veel te laat, maar ik vond er nu eindelijk inspi voor en je hoeft ook verder niet meer te reageren ofzo, maar ik vond dat je nog een reply had verdiend.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. za okt 12 2013, 18:17
VOICE;;
De vingers, gekruist achter zijn rug: ze scheen het niet te merken. Mooi. Hij was geen beest dat je kon kopen nadat je weken twijfelend even voor de etalage van een dierenwinkel bleef staan op de terugweg en de volmondige 'ja' in je gedachten je er uiteindelijk toch tot toe aanzette om die winkel binnen te stappen. In dat opzicht voelde hij zich meer een onhandelbaar dier van een gevaarlijk ras dat van persoon op persoon werd doorgegeven, omdat niemand iets met hem aankon. Potentie had hij wel, volop aanwezig. De drang om het onmogelijke te leren en te kunnen ook. Maar het leek een standaard te zijn geworden om hem eerst een grote muilkorf voor te doen voor iemand ook maar iets met hem aan wilde gaan. Zijn goudgele ogen gleden van de vloer langzaam terug naar de heupen van zijn nieuwe meesteres - vanuit deze positie kon hij zijn blik niet hoger richten zonder zijn hoofd te bewegen - toen deze hem toesprak dat knielen niet iets was dat voor hem was weggelegd. Inderdaad, het was hem absoluut niet gewoon om je op ooghoogte te brengen van een kind dat je iets vroeg en die je met je lange lengte wel dwong om voor hem neer te knielen, tegen knieën aan te staren terwijl een regen van te accepteren geloftes op je neerdaalde, je klein te houden als een geslagen hond voor diens razende baas. Als jongen kon hij al niet begrijpen waarom andere leeftijdgenootjes door het stof kropen voor volstrekt onbekenden, waar ze vuil en zwart voor neerknielden om diens schoenen op een kist te poetsen, gewoon langs de Noord-Shadraanse straatkant voor de deur van Mary's & Morris' kruidenwinkel als kleine verregende zwervertjes. Het liefst wilde hij grenzen stellen; het sluwe achterbakse achterwege laten en haar direct verduidelijken dat hij als een trotse volbloed Fries was in de galopperende bloei van zijn leven. Maar, wat zo ironisch was: hij zou zijn karakteristieke trek verliezen als hij dat op die wijze zou doen. Het Savador-achtige waar de doorgewinterde vrouw zich niet door liet afschrikken, want vrouwen van deze tijd leken zich daadwerkelijk eerder aangetrokken te voelen tot foute mannen. Althans; de mannen die niet onterecht werden betiteld als bad guy om een beetje vreemdgaan, een gestoken fikkie hier en geflikflooi daar terwijl ze verder niet veel rampzalig deden, het 'schatje, ik ben slecht, weet je nog?' met een weinig overdonderende knipoog en een smirk omdat dat slechts een icoon was waar ze zich koortsachtig aan wilden vastklampen. Nee, de mannen die het echt waren. Die in je nachtmerries konden blijven rondspoken als een altijd aanwezige hersenschim. Die een figuurlijke hutkoffer meedroegen, vol maskertjes. Zoals hij. Meer dan de helft van de tijd onbewust dan de flierefluiters die er indruk mee wilden maken, want het was gewoon wie hij was. En wat betreft de zielen die dat niet konden inzien: het speet hem zeer dat ze een gebrek hadden aan intelligentie, des te makkelijker tot te manipuleren slachtoffers gevormd. Hij had er een gooi naar gedaan dat Queralena net zo zou zijn, net zo slecht ingelicht. Maar daar had hij het mis. Er hield zich een knagend gevoel in zijn binnenste schuil dat hem vertelde dat deze vrouw nog weleens verder in het Savadordom zou kunnen komen dan iedere andere vrouw ooit was geweest, zelfstandige vrouwen in de psychologische tak inbegrepen. Een eerste voet zetten op onbekend terrein, zelfs voor hem. En dat stond hem niet aan. Helemaal niet. Langzaam werkte hij zich weer overeind met behulp van zijn tegen de vloer gedrukte vuisten, zijn blik bij het getik van de ring tegen de grond uitdagend naar de Vrouwe opgeslagen. Tot hij weer met gerechte rug voor haar stond en al zijn hooghartigheid weer op haar neer kon storten. Wetend dat hij er mocht zijn. Dat hij er wel moest wezen nu hij deze taak op zijn schouders droeg. 'Jouw protectie?' echode hij koeltjes. Zijn stem droeg een honende ondertoon in zich, al een aankondiging op zichzelf dat de olijkheid erin lang niet zo onschuldig was als het leek. En inderdaad: terwijl de kamer even baadde in het licht en de donder niet veel later door de hemel rolde slaakte hij zijn cynische lach, vrijwel onsterfelijk onder de oorverdovende klappen die in de lucht vielen. In de oogverblindende flits als die van een zoeklamp pulseerden zijn schouders en borst onder zijn lachen op en neer, de natuurlijke haren op zijn armen en de haren als een dunne streep tussen zijn borstspieren zichtbaar makend voordat zijn vingers zijn overhemd dichtknoopte en hij dat alles aan het oog onttrok. 'Waarlijk, Vrouwe. Je nieuwsgierigheid zodanig aangewakkerd dat je 'benieuwd' bent naar wat voor nageslacht ik heb geproduceerd? Ik verzeker je er graag van dat mijn kinderen lang niet zo gevoelig zijn voor manipulatie als je mocht denken, want kinderen vormen altijd de favoriete zwakke schakel om iemand gemakkelijk mee op zijn knieën te dwingen - vroeg of laat, vandaag of morgen, bewust of onbewust. Nietwaar?' Zijn vingers lieten het laatste knoopje vlak onder zijn kraag los toen deze door het iele gaatje was gedrukt terwijl hij Queralena weer aankeek, zijn mondhoeken omkrullend tot een zuinig grijnsje. 'Maar wie ben ik om te weigeren?' vervolgde hij luchtig met gespreide armen om alle definities van nonchalance te verwezenlijken. 'Kom vooral eens langs, maar vereerd zul je je niet voelen. Papa is de enige persoon die goed is in de wereld, want hun parasiterende papa drukt hen dat dagelijks op het hart.' Het merendeel van wat hij haar hier nu vertelde hoefde niet eens op waarheid te berusten, maar dat zijn zoontje en dochtertje de achterdocht van hun vader hadden meegekregen en zich eerder achter zijn lange veilige rug zouden verstoppen met een moeilijk gezicht en een knuistje aan hun kin was wel degelijk waar. De ring fonkelde aan zijn vinger toen hij het volgende ogenblik een flegmatiek, onverschillig wuifgebaartje in haar richting maakte, zijn blik prinselijk van haar afgewend. 'Nee,' antwoordde hij op haar vraag met net zoveel desinteresse in zijn stem als in zijn houding. 'Je kunt gaan. En wat mij betreft je niet ondenkbare bezigheden vervolgen met stukgelezen brieven herlezen van lang verloren liefdes en wegkwijnen in je eenzame kale Toren tot je me weer tot last kunt zijn.' Zelfs als er nog vragen in zijn achterhoofd hadden rondgespookt was er nog altijd die immens hoge muur van ongenaakbare trots die hem ervan weerhield om zich aan iemand te onderwerpen.
WORDS;; 1112
Nah, gebrek aan inspi overvalt ons allemaal wel een keer. Geschreven op this, want passende slangachtige elementen, yay. En dan moeten we binnenkort maar een topic opengooien voor Q. & Saf & de kids, I guess?
Queralena Goddess of Ducklings
PROFILE Posts : 141
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark Magic met lichte Fire Magic snufjes. Klas: It is the other way around honey. Partner: I am here, he is there.. oh.. should I despair?
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. di dec 10 2013, 02:56
De knielende man voor haar nam de tijd om op te staan, ondertussen haar ring tegen de grond laten tikken en haar aanstarend alsof ze boos zou worden. Haar gelaatsuitdrukking veranderde niet, maar als je goed keek dan zou je de lichte verontwaardiging in haar ogen kunnen zien. Het was niet anders dan te verwachten. De ring die ze aan hem had gegeven, had ze al vele jaren in haar macht en was haar gegeven door de persoon die haar dit eeuwige leven had geschonken. Dat Savador daar nonchalant mee omging, was iets dat hem nog wel eens te bezuren zou staan. Misschien in iets kleins, dat ze hem terug zou pakken, misschien in iets groots, door hem niet een bepaalde support te geven die hij dan nodig zou hebben. Ze knikte enkel. ‘Mijn protectie ja.’ Zijn hele lichaamshouding leek met de woorden veranderd te zijn. Hoe het mogelijk was, dat wist ze niet, maar hij leek haar te bespotten. Het was toch een logisch gebaar dat ze zijn kinderen zou beschermen als de nood daartoe vereist was. Queralena sloeg haar armen over elkaar en gebaarde hem om verder te gaan, want met alleen de koel gesproken woorden en die lach daar had ze niets aan. En daar kwam de rest van het antwoord. Hij dacht dat zij zijn kinderen tegen hem zou gebruiken. Wel, uiteraard was het mogelijk, maar niet in de manieren waarop hij dacht. Opnieuw knikte ze licht, liet hem eerst zichzelf iets kalmeren en haar verzekeren dat zij de kinderen niet zou kunnen manipuleren. Ze hoopte inderdaad dat dat het geval was. Maar hoe kon het ook anders als ze niets anders dan hun vader zagen en geen echte moeder hadden die een stabiel figuur voor hen zou verzorgen, die hen liefde zou geven en voor hen zou zorgen. Dat Uda-mens zou hen alleen maar verder naar hun vader zetten. ‘Misschien zijn ze inderdaad een favoriete zwakke schakel, maar denk je eens in waarom dat is. Het is altijd gelukt omdat de beschermer stopte met vechten omdat hij dacht dat hij ze daarmee kon redden. Maar jij, Savador, jij bent een Shadraan. Je zou je gewillig op je knieën moeten gaan omdat je dan het voordeel hebt. Je zult spreuken in je arsenaal hebben die niet vereisen dat je staat, ze zullen niet eens moeten vereisen dat je ze hardop uit moet spreken. Maar’, Q’leen legde even haar hand tegen zijn gezicht aan, ‘die heb je nog niet. Dus zullen zij ook onder mijn protectie staan.’ Haar hand gleed weg en Q’leen zette enkele stappen naar achteren. Eigenlijk vond ze dat het gesprek voor vandaag wel weer over was en vroeg hem dan ook of hij nog vragen had. Haar hoop was dat hij niets meer nodig zou hebben en dat zij weg kon gaan om haar andere verplichtingen voor vandaag te volbrengen. Queralena knikte en maakte haar weg door de rommel weer terug naar de deur. Nadat ze het had geopend, draaide ze zich voor een moment terug. ‘Ik zal je die spreuken leren, Savador, zodat jij niet ook hoeft te weten hoe het voelt om een van je kinderen te moeten verliezen.’ Daarmee liep ze verder en trok de deur achter haar dicht.
Master Savador
PROFILE Real Name : Saf Posts : 14626 Points : 0
MAGICIAN ✦ CHARACTER ✦ Magic: Dark // Fire Klas: Teacher FireMagic Partner: ♛ Seven Devils all around you
Onderwerp: Re: Kom dan Safje.. Kom maar hier. do dec 12 2013, 06:45
Words; 772 || Mood; Ireful || OOC Notes; xxx
Ze gaf werkelijk geen kick bij zijn uitdagende handeling. Het was met de reden geweest om haar aan te tonen dat hij vanaf vandaag haar zogenoemde schoothondje was, en tevens om te zien hoe ze zou reageren. Maar dat deed ze niet. Amper. Zelfs de verontwaardiging die voor een fractie van een seconde als de bliksem buiten door haar ogen schoot ontging hem deze keer. Bij Medusa. Bij Ifrit, Sekhmet, Dhu'l-Khalasa, Anubis en de sultan van Zuid-Razen - wat haatte hij die kalmte. Hij wilde die krachten van haar zien, weten waartoe ze in staat was, haar verborgen persoonlijkheid los wrikken. In plaats van een tirade volgde er slechts een enkel knikje, waarop ze zijn bespotting bekrachtigde alsof het in eerste instantie helemaal niet als spot was bedoeld. Armen die over elkaar werden geslagen, een gebaar dat gedesinteresseerd overkwam en daar had je het, het onnodige schepje erbovenop. En daarmee ontwrichtte ze hém. Of in ieder geval: zijn maskertje.
Langzaam had hij zijn rug weer gerecht om nu verbitterd op haar neer te staren. Zwijgend, want ze had haar antwoord klaar. En terwijl ze sprak bleef hij haar aankijken met die felle blik in die gouden, haast fluoriserende ogen, erboven een fronsachtige gleuf tussen zijn wenkbrauwen die steeds dieper en dieper werd. Dat ze het durfde, ergens het lef vandaan kon halen! De meeste anderen zouden abrupt hun spraakwaterval afkappen door als een waarschuwing voor zichzelf op het puntje van hun tong te bijten onder zoveel toorn. Maar nee, niet Queralena. Niet de oppermachtige magiër, de wereldvrouw, de Geweldige Godin der Duisternis, de Ionische zuil die op het voetstuk van Shadra stond om met de overige zuilen het hele magische rijk overeind te houden. Verachtelijke snol. Het leek alsof haar woorden hem het ene oor in gingen en het andere oor uit, en misschien was dat grotendeels ook wel zo. Het waren woorden die hij eerder had gehoord, het protocol tussen leermeester en pupil, al dan niet in een persoonlijkere variant gegoten. Het kwam toch allemaal op hetzelfde neer, pure bollocks. Er gleed een uitdrukking van verontwaardigde verachting over zijn gelaat toen ze haar laatste zin kracht wilde bijzetten door een hand tegen zijn wang te plaatsen. Hij ontblootte in een geluidloze grauw zijn tanden en zwiepte met een vrije hand omhoog om de hare weg te slaan, maar trof enkel de lucht. 'Ik ben een Shadraan,' beaamde hij half fluisterend, en met ergens misschien ook een sprankje van gloeiende trots in de minachtende toon naar haar toe. 'Ik ben een Shadraan met meer kolossale spreuken in zijn scala dan jij denkt, extravagant behangen sieradenrek, en geen sterveling of eeuwige ziel die daar verandering in kan brengen. Ik héb die kennis! Je schijnt immers te zijn vergeten dat niet álle leermeesters arbeidsschuw waren, yla'an haramak.' Deshas had hem tal van Verboden Spreuken geleerd - of welke naam hij ze ook had geschonken - als hij vond dat het weer hoog tijd was om zijn rekruut iets bij te leren. En dat was dat. Voor iemand als Savador genoeg reden om zijn commentaar de wereld in te gooien dat luidde hoe geleerd hij al wel niet was bij het kennen van een paar van die Verboden Spreuken. Zijn leermeesteres verwijderde zich met een paar passen van hem vandaan, kennelijk klaar hier en voor vandaag klaar met alles. Het was laat. Hij liet haar gaan, geërgerd; ja, hachelijk; zeker - maar bekommerd om wat ze in de toekomst voor hem in petto zou hebben. Ze draaide zich in de deuropening echter nog even terug en liet hem koken door de woorden die volgden. 'Wat heeft dat te betekenen?' Het kwam eruit als het felle gesis tijdens de venijnige uithaal van een slang, alhoewel het hem wonder boven wonder wel lukte er nog tamelijk kalm onder te blijven. Het was het laatste wat hij voor nu tegen haar kwijt kon nu ze haar vertrek maakte, maar dat kon hem niet schelen. Met gebalde vuisten staarde hij naar de dichte deur, intussen alle inspanning leverend om zich niet over te geven aan zijn eigen woede en een wijnglas tegen de deur te smijten. Hij hád die kennis! En met die kennis kon hij verdomme genoeg magische kracht opbouwen om zijn nageslacht in bescherming te nemen als dit nodig was. Daar had hij haar niet bij nodig. Ze zou het zien en ze zou het geloven, hoeveel leugens het hem ook zou kosten. Hulpbehoevend kwam niet in zijn woordenboek voor, nu niet en nooit niet.
Je wilt niet weten hoeveel inspi dit ergerlijke liedje me geeft, haha Ironisch genoeg is het ook helemaal niet mijn soort muziek.
Voor nu topic gesloten? Dan maak ik spoedig het topic aan met de kids~
Volledig in het thema van Valentijn staan er twee Events op het programma van de site. Beide zullen van start gaan vanaf 14 februari, dus houd de site zeker goed in de gaten.
Cupid Hearts: Verras vrienden of in game characters met een vrolijk hartje deze Valentijn. Met of zonder lief berichtje eraan vast. Anoniem of juist niet. Stuur je hartjes naar het account van Alpha.
Valentine's Dance:Vanaf 14 februari zal de grote zaal van de school omgetoverd worden tot een danszaal vol met eten, drinken en live muziek. Iedereen is welkom om aan dit algemene topic deel te nemen.
WINTER
Tijdens de winter is het terrein van de school in diepe rust. De meeste dieren zijn onvindbaar verscholen en de ijzige wind houd ook de leerlingen binnen. De perfecte tijd om met een kop warme choco naar de vallende sneeuw te kijken.