Say hello! [+Savador]

Het was al redelijk laat die avond, maar Sora was nog op weg door de school heen. Ze was vanmiddag aangekomen op Starshine Academy en moest nog kennis maken met de hoofdmeester. Hij, ze nam tenminste aan dat het een hij zou zijn, zou haar een mentorklas toewijzen, als ze het goed had. Met een zelfverzekerde blik in haar ogen liep ze verder. Ze had van verschillende kanten gehoord dat de hoofdmeester een enge gast zou zijn, die zich altijd dronken zoop en dat soort dingen. Ze greens eventjes kort, zou hij ook een Shadraan zijn, net als zei? Het zeventienjarige meisje wierp haar bruine haren naar achter en liep een zoveelste trap op. Ze had misschien een wat uitdagende outfit aan, een kort rokje en een blouse waarvan de bovenste knoop open was. Een zachte parfumgeur zak aan haar kleren. Deze had ze een tijdje geleden van haar ouders gekregen. Sora was iemand die veel aan haar uiterlijk deed, je leefde tenslotte maar één keer, en daar moest je uit halen wat er in zat. De gangen waren donker, maar zelfverzekerd liep Sora door, als het goed was, zou het hier ergens moeten zijn. Voor een grote deur stopte ze, en keek naar haar schoenen. Ze hief haar hand en klopte zacht op de deur. Hierna trok ze haar hand terug en wachtte op enig reactie, misschien was hij er niet eens, dan was ze voor niks hierheen gekomen.

[+Savador]

Words; 574 || Mood; Calm || OOC Notes; xxx

In de gloed van het haardvuur zat hij aan zijn bureau. Een donker gedaante in een al net zo donkere mantel die zich tegoed deed aan een goed glas wijn op de ene hoek, en zijn werk kon verrichten bij het licht van een kaars op de andere hoek. Een zacht gekreun overstemde het getik van de ouderwetse wandklok aan de muur toen hij zijn rug iets rechtte. Hij legde de zwarte schrijfveer met eigenaardige graveringen in Shadraans schrift neer op het perkament en opende zijn hand. Om de palm zat een verband gewikkeld om de diepe snijwond eronder sneller te doen helen, die hij had opgelopen in een recent gevecht. Huiswerk nakijken, wond spoelen, een minuut of twee rusten. Het was zijn gewoonlijke routine geworden als hij geen lessen had om te geven of vergaderingen om bij te wonen. Er waren drie factoren die hem ervan weerhielden om langs de ziekenzaal te gaan: koppigheid, achterdocht en psychiaters. Geen denken aan dat hij zich daar zou laten behandelen: hij kon zichzelf prima redden. Dat, en hij wilde zichzelf niet verdacht maken. Ook al was het niet hij geweest die het leven had benomen van zijn tegenstander - hij nam liever toch geen onnodige risico's.
Op het moment dat hij het verband eraf wilde halen om het te verschonen werd de stilte met een zacht geklop op de deur onderbroken. Chagrijnig wierp hij een blik op de deur en vroeg zich af welke respectloze ziel nooit had gehoord over personal space, zelfs al stond de ongewilde gast meters van hem vandaan, achter een gesloten deur. Die reactiebubbel wilde nogal eens een plotselinge groeispurt hebben wanneer het hem uitkwam. Je schoolhoofd opzoeken deed je overdag, om een uur of half vier. Niet op dit tijdstip.
Met alle tegenzin - en met zijn gezonde hand schuin onder zijn middenrif gedrukt, op de plaats van een licht gekneusde rib - werkte hij zich moeizaam overeind en schreed op zijn eigen tempootje naar de deur, die hij met een nijdig gebaar openrukte. De blik in de twee strenge sinistere ogen die op zijn gast neer staarde was die van een boze bulldog wier sappige steak ervandoor ging. In het halfduister dat de kille kasteelgangen domineerde, en zijn eigen gestalte die het licht van het haardvuur blokkeerde en een schaduw wierp over de persoon, kostte het hem een seconde of twee om te beseffen dat het een meisje was dat daar stond. Een jong, bruinharig meisje met lichte ogen en gehuld in gewaagde kledij. Op slag veranderde zijn uitdrukking - van koud en nors naar warm en hartelijk in het ontplooiende, zuinige glimlachje. 'My, ik had niet verwacht op dit uur nog bezoek te krijgen,' zei hij terwijl zijn vingers zich één voor één als een grote klauw om die van het meisje krulden. 'Master Savador Jaellvías Douglas Sathandiai, delighted to make your acquaintance.' Zijn smalle lippen krulden nog iets om, verbreedden de glimlach nu hij in een sierlijk buiginkje bijna over haar heen gebogen stond (voor zover hem dat lukte met zijn kneuzing). Hij legde een duidelijke nadruk op het laatste en rechtte met een klein ademteugje zijn rug weer. 'Kom binnen, my dear.' De uitnodiging werd bevestigd door de deur die hij met zijn ongehavende hand achter zijn rug openduwde, nog steeds met dat zuinige glimlachje op zijn gezicht. Tegen vrouwelijk schoon zei hij geen nee.

_{Eerst dacht ze dat hij er niet was, er was geen bevestiging op haar geklop geweest. Ze friemelde met haar handen aan een lok van haar bruine, golvende haar. Misschien was het wel beter als ze morgenochtend, nog voor de lessen begonnen, terug zou komen en een tweede poging wagen. Ze stond om het punt de zelfde weg terug te nemen toen ze voetstappen hoorde in de kamer. Het duurde even, maar toen werd de deur met een ruk opengetrokken waardoor ze even een pas achteruit zette. De lange, donkere gestalte had een schaduw die over haar heen viel. De blik van de man was nors en koud. Zijn ogen stonden streng en blijkbaar niet blij met haar late bezoek. Opeens veranderde zijn blik naar hartelijk en warm, een snelle wending. Waarom? Vanwege haar uiterlijk, kleren? Hij gunde haar een zuinig glimlachje, hierop ging ze in door zelf ook een charmante glimlach rond haar lippen te toveren. 'My, ik had niet verwacht op dit uur nog bezoek te krijgen,' zei hij en hij pakte haar hand vast, misschien wat bij haar iet wat gretig overkwam. 'Master Savador Jaellvías Douglas Sathandiai, delighted to make your acquaintance.' Zijn glimlach werd groter en hij maakte een wat houterig buiginkje. 'Kom binnen, my dear.' Hij duwde de deur voor haar open en ze maakte een zacht knikje met haar hoofd. Ze liep hem voorbij de kamer in, iet wat donker, maar met een gezellig haardlicht wat de kamer voor een deel verlichtte. Ze zag een bureau staan met een glas, wat was het, wijn, op de punt van de tafel te zien staan. De vermoedens van andere leerlingen bleken toch wel te kloppen. Ze had gezien dat om een van zijn handen een verband zat geplakt, maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Ze keek verder rond in de kamer, niet super veel bijzonders, al leek hij haar niet het netste schoolhoofd, zo hier en daar lagen wat troepjes. Ze draaide zich om naar de man en glimlachte toen. "Sora Shizuku, volbloed Shadraanse, nieuw op Starshine Academy." Haar zachte parfumgeur werd langzaam door de kamer verspreidt. Een glimlachje sierde haar lippen en met een snelle blik bekeek ze de man, die zich had voorgesteld als Savador, en nog een reek andere namen. Het was een man van klasse, dat was te zien en te horen. Ergens, zag hij er wel aantrekkelijk uit, met zijn lichte ogen en in een donker gewaad.}

Words; 535 || Mood; Calm || OOC Notes; xxx

De eerste, schrikachtige reactie die hij kreeg was er één die hij vrijwel iedere keer zag als er een nieuwe leerling met knikkende knieën voor zijn deur stond, vuist misschien nog half opgeheven na driemaal kloppen op de deur, de ander nerveus dichtgeknepen. Eng, was dat het juiste woord? Het denkbeeld van jongere mensen kon erg verschillen, en liever plakte hij een bevooroordeeld plaklabel op zijn borst met 'intimiderend' erop als synoniem dat het er dichtst bij kwam - maar het was niet uitgesloten dat hij zeker ook een benauwende sfeer op kon roepen. En toch bleef het een must om tegenover jongedames die zo aangenaam roken en fraai gekleed bij hem aanklopten (soms meende hij zelfs te willen geloven dat ze het voor hem deden) de nodige charmes te behouden. Zie daar, de lichte confuus werd alweer verbloemd met een klein glimlachje terug.
Hij bleef statig naast de deuropening staan en liet haar voor alsof hij de lagere in stand was en zij een prinses, de warme glimlach nog op zijn gezicht en zijn kin iets opgeheven om de weelderige geur die achter haar aan zweefde op te vangen. Orchideeën, ze rook voornamelijk naar orchideeën, bedacht hij zich terwijl hij de deur achter zich sloot. Heel wat anders dan zijn karakteriserende geur van zwavel, dure kleding en vage Arabische, aromatische essences.
Zijn kantoor, enkel verlicht door de haard, leek er in de avonduren anders uit te zien dan overdag, vooral omdat het het typische toonbeeld was van een werkruimte die alle dagen in de week werd gebruikt. Hierdoor misschien niet zo spic en span als normaal, maar hij was een druk man en kon de energie voor huishoudelijke taken beter benutten binnen zijn alleen-staande-vader-gezin. Als ze hier om een uur of twee was gekomen, wanneer er nog maar één of twee leerlingen of collega's over de vloer waren geweest die zijn tapijt bevuilden of stoelen schuin aanschoven, wanneer er nog vleugjes frisse ochtendlucht in de kamer hing, en wanneer alle mappen en dossiers onaangeraakt op ordelijke volgorde in de kast stonden in plaats van in een schuine Toren van Pisa op de grond onder zijn bureau - dan had ze een kamer kunnen bewonderen die chique en vooral Shadraans aandeed. Een zwarte kroonluchter in barokstijl, sierlijke ornamenten op de muur, in het tapijt, zelfs verwerkt in het meubilair. En zijn slang, uiteraard, die daar in een rieten mand vlak bij het haardvuur zijn roes uitsliep. Het beest was nu weg, op jacht.
Hun ogen ontmoetten elkaar toen het meisje zich omdraaide, waarschijnlijk na eerst een klein moment te hebben genomen om de ruimte te bezichtigen zoals mensen dat altijd deden in een vreemde omgeving. Ze stelde zich voor als Sora Shizuku. Het was vast eerder het feit dat ze vervolgde dat ze Shadraanse was, eerder dan haar manieren waarom er een klein charismatisch glimlachje op zijn gelaat verscheen. 'Pleased to meet you,' reageerde hij met een hand geplaatst op zijn borst. Hij liep naar zijn bureau, plaatste wat papierwerk uit het zicht, borg zijn inkt en schrijfveer op en wees vervolgens met een zwierig gebaartje op de gastenstoel voor zijn desk. 'Alsjeblieft, neem plaats.'

_{Misschien was het inderdaad wat vreemd geweest dat ze zo laat nog kwam aankloppen bij het schoolhoofd, maar ze had het vandaag druk gehad met het inruimen van haar kamertje en het verkennen van de school. Het verbaasde haar - na al die verhalen die de ronde deden op de etage van Dark Magic - dat de man doodkalm bleek te zijn, zelfs vriendelijk. Misschien kwam het wel omdat ze nieuw was hier, en hij over een paar weken ook zo tegen haar deed. Ze zou het wel zien, dat was iets wat ze vaak dacht, en dit had haar vorig jaar een slecht rapport bezorgd, aangezien ze niet leerde voor een toets en dan altijd wel dacht dat de antwoorden uit de lucht kwamen vallen. Not. Dit was dan ook de reden dat ze naar deze school moest, haar ouders hadden er geen vertrouwen in dat ze op die andere school ooit haar diploma zou halen. Ze wachtte in het midden van de kamer en speelde wat met een lok haar. 'Pleased to meet you,' reageerde hij met een hand op zijn borst geplaatst en kwam toen haar kant op. Hij ruimde wat papierwerk op en hierna zijn inkt en schrijfveer. 'Alsjeblieft, neem plaats.' Zijn arm zwaaide zwierig naar de stoel aan de andere kant van het bureau. Sora ging met een sierlijk boogje zitten op de stoel en legde haar handen op haar schoot. Haar ogen dwaalden af naar de wijn en ze glimlachte zacht. Wijn, iets wat ze op haar vorige school binnensmokkelde en er samen met haar vriendinnen van dronk, evenals andere alcoholistische dranken. Ze was dan zeventien - bijna achtien - maar dronk gewoon wat ze zelf wilde, op haar andere school dan. Het schoolhoofd was een domme vrouw geweest die alleen maar praatte over hoe geweldig haar vak, Air Magic, wel niet was. Iedereen werd spuug ziek van haar, de reden dat de meeste zich maar te goed deden aan een glaasje alcohol. Maar als ze deze man zo zag, leek hij niet iemand die dit zou tolereren op zijn school. Haar blik dwaalde weer af naar de Shadraanse man en ze glimlachte charmant naar hem. Als ze eerlijk was wist ze niet goed waar ze nu moest beginnen om een goed gesprek te starten.}

Words; 377 || Mood; Calm || OOC Notes; xxx

Vroeg je aan menig leerling die hier al een redelijk lange tijd op de school verbleef een beschrijving van die uitzonderlijk nette heer Sathandiai, dan luidde het antwoord in negen van de tien gevallen dat die uitzonderlijk nette heer Sathandiai een verwaande, arrogante kwast was, een ijzige en kille persoonlijkheid waar je je liever niet bij in hetzelfde kamertje waagde, streng, een kinderlokker die gesteld was op een goed glas wijn en vrouwelijk schoon, een leraar die leerlingen met de Shadraanse nationaliteit neigde voor te trekken, die alle opstandige reacties onverschillig langs zich heen liet glijden en meestal moeiteloos kon handhaven. Sommigen beweerden zelfs dat hij geteisterd werd door de rare kronkel in zijn hoofd. Volslagen gek. Doorgedraaid. Hij wist zelf niet wat hij wilde geloven en wat niet. Het enige beeld van hoe hij zichzelf zag was die van de keurige charmante man, het rijke schoolhoofd, het allerbelangrijkste in heel Kovomaka. Niettemin was hij een goed acteur op sociaal gebied, en dat wist hij. Misschien was het daarom wel waarom hij de late komst van Sora Shizuku met een warme glimlach door de vingers zag. Omdat ze er mocht wezen. Omdat ze Shadraanse was. Omdat hij ondanks zijn grote roem en faam gehaat werd en verschrikkelijk eenzaam was.
Wat verlegen draaide Miss Shizuku een streng haar om een vinger. Even bleef ze aarzelend in het midden van de ruimte staan voor ze besloot plaats te nemen op de voor haar aangewezen stoel. Hij betrapte haar erop dat ze naar het glas wijn keek op de hoek van zijn bureau en glimlachte zuurtjes. Dat zou ze nog veel te zien krijgen, iedere keer dat ze hem zag of zich hier in deze kamer moest komen melden. Voorzichtig spanden zijn armen zich langs haar heen aan om zich vast te grijpen aan de armleuningen, zodat hij haar aan kon schuiven. Misschien iets te dichtbij dan noodzakelijk was - zijn wang drukte zich haast tegen de hare, zijn sikje kriebelde haar oor - boog hij zich achterlangs iets naar haar toe. 'En wil miss Sora Shizuku iets te drinken? Wijn, wellicht?' Zijn borst leunde tegen haar schouders en rug, maar hij glimlachte en keek haar van deze korte afstand zijdelings en afwachtend op haar antwoord aan - alsof het doodnormaal was dat je hoofdmeester je zo hartelijk in ontvangst nam en je een alcoholische drank aanbood.

_{Haar vorige school was een complete hel geweest, bijna geen enkele les zat ze volledig uit, zonder een bezoekje aan de hoofdmeester of gang te brengen. Normaal gesproken zou ze vreselijk asociaal praten tegen een hoofdmeester, maar niet bij deze, die haar op de een of andere manier leek te bespelen - in het handje te hebben. Ook zou ze normaal gesproken, als het iemand anders was geweest die haar zo zou behandelen, had deze allang een klap voor diens gezicht hebben gekregen: bij deze man had ze die drang totaal niet. Hij kwam achter haar staan en langzaam zag ze hoe zijn armen de leuningen van de stoel beetpakte. Ze voelde zijn aanwezigheid goed, het kriebelende sikje tegen haar oor en warme adem in haar nek. Ze beet zachtjes op haar lip, maar trok haar gezicht weer in de plooi toen hij haar aankeek. 'En wil miss Sora Shizuku iets te drinken? Wijn, wellicht?' Langzaam fronste ze haar wenkbrauwen. Een paar seconden lang bleven de fronsen op haar gezicht staan, bood deze man haar nu serieus een alcoholistische drank aan? Ach, waarom ook niet. Haar blik werd wat zachter, een klein beetje speels misschien. "Het ligt eraan wat u in huis hebt, Master." Een speelse glimlach sierde haar lippen en knipperde een keertje onschuldig. "But, I'm always in for a glass of wine, as it can." Ze glimlachte zoetjes naar Savador, en sloeg haar handen over elkaar heen, net als wat kinderen deden op de kleuterschool, als ze straf kregen van hun leraar. Alleen was het bij haar met een zachte glimlach op haar gelaat. Haar ogen dwaalden wat af naar de rest van de kamer, die haar achter de troepjes puur Shadraans leek. Het werd haar wel duidelijk dat deze man iemand was met een enorme bak geld op zak. De geur van haar zoete parfum werd een beetje overstemt door de zwavelachtige geur die aan Savador hing. "Master, a little question." Begon ze om een onderwerp te starten waar ze licht benieuwd naar was. "Wie wordt mijn mentor?" Ze keek - met nog altijd die charmante, speelse blik - naar de man. Haar lichte ogen straalden totaal geen angst uit, ze voelde de sfeer redelijk aangenaam. Pas nu kreeg ze de gelegenheid hem echt eens goed te bestuderen. Hij zag er best wel aantrekkelijk uit - oke, heel erg aantrekkelijk. Ze betrapte zichzelf erop dat haar fantasie er lichtjes op los begon te slaan. Ze wendde haar ogen toen weer af naar haar handen, die ondertussen weer op haar schoot rustte, de plek waar haar been bloot was, aangezien het rokje niet zo lang was.}

Words; 645 || Mood; Calm || OOC Notes; xxx

Opkomende verbazing. Hij zag deze reactie heel goed. De kleine plooi die zich al fronsend tussen haar wenkbrauwen vormde, het onbegrip. Wijn, meneer? Wijn, als in de alcoholische drank, als in wijn, dat totaal tegen het schoolreglement in ging? Ja, Miss Shizuku, wijn. Wijn als in de alcoholische drank. Wijn als datgene wat totaal tegen het schoolreglement in ging. Wijn als de bloedrode substantie in dat glas daar op de hoek van mijn bureau. De wijsvinger van zijn gehandschoende hand drukte zich in een vergenoegd glimlachje tegen zijn lippen, alsof hij op die olijke wijze duidelijk wilde maken dat het hun kleine geheimpje was. Sst, niet doorvertellen. Of ik weet jou en je mooie figuurtje te vinden, dear one.
'Hmm,' glimlachte hij binnensmonds en voldaan, zijn ijzige en tegelijkertijd warme stem als de Zuid-Raziaanse woestijnwind in zijn keel. Hij schoof haar het laatste stukje aan dat ze nog van de rand van zijn bureau verwijderd was en rechtte toen zijn rug om zich naar zijn bureau te begeven. Want ze was altijd in voor een glas wijn, 'as it can'. Zijn Egyptisch toelijkende ogen knepen zich onder zijn verbreedde glimlach iets samen terwijl hij haar over de desk van zijn bureau in de gaten bleef houden. Zijn handen pakten intussen een tweede glas tevoorschijn en schonken deze geverseerd tot de helft toe vol. Een goed glas wijn voor vrouwelijk schoon zoals het hem betaamde. Niet te veel, niet te weinig. De kelk rustte op de palm van zijn ongedeerde hand toen hij weer op haar af kwam gelopen, maar vlak naast haar bleef hij staan en keek op haar neer bij haar vraag, het glas nog steunend op een hand. Zijn mondhoeken trokken zich mogelijk nog iets hoger op in de tandenontblotende glimlach die volgde.
'Oh-ho, curious, are we?' Hij boog zich voor de tweede keer iets naar haar toe, nu om zowel op plagende wijze een wijsvinger tegen het puntje van haar neus te drukken als het glas wijn te overhandigen, dat hij voor haar kin aanreikte. Zodra hij zijn handen vrij had wendde hij zich van haar af. De zoom van zijn lange donkere mantel sloeg hij daarbij in een resoluut gebaar achter zijn benen. 'Geef me de gelegenheid om het voor je na te gaan,' zei hij glimlachend over zijn schouder voor hij zich iets over zijn desk naar voren boog. In een sierlijk gebaartje plukte hij een document tevoorschijn, alsof het al die tijd al klaar had gelegen en hij zich erop had voorbereid om het ergens van een bovenste stapeltje vandaan te kunnen vissen als het moment daar was. En het moment was nu daar. Hij streek het perkament glad, zette een leesbrilletje dat hij vanonder zijn mantel tevoorschijn haalde op zijn neus en zeeg al lezend neer op de stoel achter zijn bureau. Niet bepaald in een gehoord 'hallo en welkom!'-houding; met het ene been over het andere geslagen, de vuist onder zijn kin en zijn ietwat onderuitgezakte positie leek het er eerder op alsof hij vrije tijd benutte. 'Ah!' verbrak hij de stilte na een halve minuut het papier in zijn handen te hebben bestudeerd. Zijn goudgele ogen kwamen glunderend achter het frame en brillenglazen vandaan nu hij de bril langzaam weer afnam en zijn aandacht op het meisje voor hem vestigde.
'Ik vrees dat... ík dat ben!' Hij legde opgelaten een hand op de plaats van zijn hart en glimlachte breed alsof hij dat nooit geweten had. 'Wat een verassing.' Zacht lachend hief hij zijn glas tussen duim en twee vingers op - pink elegant omhoog gestoken. Hij liet de wijn erin zacht rond walsen voor hij er een klein nipje van nam. Het kind voor hem zou nog niet weten wat dat voor haar inhield. Nog niet.

_{Een gemompel was zachtjes te horen, en afwachtend keek het meisje naar de man die een tweede glas pakte en deze hierna tot de helft toe vol schonk met de rode substantie. Ze merkte dat hij haar in de gaten hield, niet dat dat wat uitmaakte, ze zou heus niet opeens wegvluchten. Hij kwam weer naar haar toe en glimlachte zijn tanden bloot. Toen ze haar vraag stelde wie haar mentor werd keek hij even op haar neer. 'Oh-ho, curious, are we?' Ze beantwoorde deze vraag met een zoet glimlachje en kalme ogen, hopelijk was dat genoeg voor hem. Blijkbaar wel, want hij reek haar het glas wijn aan. Ze voelde zijn vinger tegen haar neus aan, en pakte ondertussen het glas wijn van hem aan. Toen ze het glas had aangenomen wendde hij zich van haar af en sloeg zijn mantel goed. 'Geef me de gelegenheid om het voor je na te gaan,' zei de man glimlachend over zijn schouder tegen haar en boog zich naar voren toen hij weer bij zijn desk was. Met een sierlijk gebaar plukte hij een mapje uit een stapel, het leek wel bovenop te liggen. Afwachtend keek ze naar de hoofdmeester die er duidelijk zijn tijd voor nam. Hij zette een leesbrilletje op en zakte neer op zijn stoel, benen over elkaar geslagen en met een wat onderuitgezakte positie. 'Ah!' verbrak hij de stilte na een halve minuut gelezen te hebben. Hij nam zijn brilletje glunderend af en ze keek hem vragen aan. Ergens zat ze al met het voorgevoel - zeker na deze glunderende hint - dat hij het zou zijn. 'Ik vrees dat... ík dat ben!' Hij legde opgelaten zijn hand op de plaats van zijn hart en glimlachte toen weer. 'Wat een verassing.' Hij hief het glas wijn nu op en nam er toen een klein slokje van. Ze volgde zijn voorbeeld en nam een klein scheutje wijn. Deze liet ze even in haar mond hangen en slikte het toen door. "Hoe zou dát nu komen." zei ze met altijd nog die uitdagende ogen en charmante glimlach.}

Words; 414 || Mood; Calm || OOC Notes; xxx

Ze zei niet veel, deed niet veel, moest zonder twijfel daarom vast één van de stillere types zijn. Of het was slechts een houding die verried dat ze ergens toch best onzeker was. Nieuwe school, immens kasteel, chique kantoor, nogal intimiderende hoofdmeester. Hij kon het ergens wel begrijpen. Ach, wat was het toch een dilemma om in je tienerjaren te zitten. Een te hoog gehalte aan drama en loze pogingen tot stoerdoenerij. De ellende.
Savador keek haar over zijn bureau zuinig glimlachend aan, nog altijd in een ontspannen 'je zit hier in mijn ruimte en neemt mijn tijd in beslag, dus ik doe en zeg wat me blieft'-houding. Het glas op zijn handpalm wiegde zwakjes heen en weer als een lelie op stromend water. Voor even werd de situatie verzwolgen in stilte, waarin alleen het zachte knappen van het haardvuur en het kleurloze tikken van de ouderwetse en antieke - schijnbaar van Shadra afkomstige - klok aan de muur. Haar zachte stem die deze stilte verbrak klonk te plotseling, zoals dat meestal was na een ongestoord moment. Zijn ogen knepen zich voor een ogenblik glunderend samen, één mondhoek krulde hoger op en het leek alsof hij in eerste instantie in lachen uit zou barsten. Een schaduw van de ware emotie die zich meester van hem maakte: hij bleef kalm en glimlachte alleen zwakjes. 'Een beslissing van het lot, my dear, niet meer en niet minder,' luidde zijn al net zo kalme antwoord - maar het vrolijke walsen van zijn glas kon zijn gezelschap vertellen dat hij geamuseerd was. Pas nadat hij haar een reactie had gegund ontspanden zijn oogspieren zich weer, maar de malicieuze blik bleef. Zijn goudgele ogen bleven strak gericht op het meisje voor hem, volgden iedere handeling, iedere kleine spierbeweging hoe ze het glas naar haar lippen bracht en een klein nipje van haar wijn nam. 'Je weet dat je nu een schoolregel overtreedt, nietwaar?' De beurt was nu aan hem om de stilte te verbreken, al dan niet op een haast triomfantelijk toontje. Het verklapte op zichzelf al dat hij erop had gewacht. 'Regel nummer zeventien in het reglement. Dat ik het je aanbied, hoeft nog niet te betekenen dat er ook van je wordt verwacht om het daadwerkelijk aan te nemen.' Hij eindigde zijn zin met het zoetste glimlachje dat hij op zijn dunne lippen kon persen. 'Spijtig,' voegde hij eraan toe na een slok te hebben genomen van zijn wijn, maar op zijn lippen ontplooide zich de grootste honende glimlach die hij zich kon veroorloven.

_{Als ze eerlijk was wist ze niet wat ze van deze man moest verwachten of hoe ze hem zou moeten zien. De man leek haar reactie wel erg amuserend te vinden, maar ze vertrok geen enkele grijns, ze was doodserieus hierin. 'Een beslissing van het lot, my dear, niet meer en niet minder,' Een grijns sierde haar lippen nu echter wel. "Ah, dus zo.." zei ze en glimlachte toen haar tanden bloot. Ze legde haar lege hand neer op haar schoot en keek afwachtend naar de man. Toen ze echter een slokje wijn nam bleek hij enig commentaar te hebben. 'Je weet dat je nu een schoolregel overtreedt, nietwaar?' Ze keek hem vragend aan, hij leek zelfs triomfantelijke blik te hebben. 'Regel nummer zeventien in het reglement. Dat ik het je aanbied, hoeft nog niet te betekenen dat er ook van je wordt verwacht om het daadwerkelijk aan te nemen.' Hij eindigde zijn zin met een zoete glimlach, en ondertussen waren haar wenkbrauwen naar boven gegaan en ze keek hem iet wat spottend aan. 'Spijtig,' Een honende glimlach sierde zijn lippen. Ze keek naar haar glas wijn, en voelde opeens niet meer de lust erin. Het was poef, verdwenen. Ze boog zich voorover en plaatste het glas toen op zijn bureau, maar blik nog niet van hem af gericht, maar recht in zijn ogen kijkend - nog altijd spottend. "Dan," begon ze haar zin en trok zich terug op de stoel. Hierna schoof ze deze naar achteren en stond ze met een sierlijk sprongetje op waardoor haar haren wat heen en weer wiegden. "Denk ik dat ik hier niks meer te zoeken heb. Master." Ze draaide zich om en liep richting de deur.}

Words; 443 || Mood; Calm || OOC Notes; xxx

Deze conversatie was op zichzelf al een theatrale speling geworden. Misschien, bijna, wel herkenbaar met de spelletjes die hij gespeeld had met de verloren vrouwen waarin hij later verwikkeld zou raken in een gecompliceerde relatie. Maar hij genoot ervan, iedere minuut en iedere seconde. Zijn fauteuil produceerde een zacht gekraak toen hij iets achterover leunde, de glimlach op zijn lippen aanzienlijk verbreed en het glas wijn in een hand elegant opgeheven. Meisjes die hun bekoorlijkheid definieerden door hem allerliefst in afwachting aan te staren. Meisjes die hun veelal schitterende witte tanden vervolgens naar hem bloot lachten, wat voor hem als een scheut fel daglicht was op een bewolkte dag, en tegelijkertijd als de schaduw op een zonovergoten dag waar hij zich zoveel meer tot aangetrokken voelde. Omdat hij wist dat hij niet de populairste leraar was op de school, wat hij ook wilde geloven, en wat hij zichzelf ook vertelde - en omdat momenten als deze zo goed als zeldzaam waren geworden. Dat zouden ze ook blijven, want Miss Shizuku's wenkbrauwen schoten direct na zijn reactie de hoogte in. Ze plaatste haar glas op zijn bureau, sprong soepel overeind, vertelde hem dat ze hier klaar was, maakte al aanstalten om richting de deur te lopen - dat alles gebeurde in een paar luttele seconden, en alles wat hij kon doen was toekijken. Roerloos toekijken met dat glas wijn nog opgeheven in een hand, recht boven de armleuning waar zijn elleboog de steun zocht. In gedachten kon hij dankzij het slagen van zijn kleine test nu 'snel op de teentjes getrapt' afvinken, maar blijkbaar kostte hem dat ook zijn hele gezelschap. Spijtig, inderdaad.
'Ah,' liet hij op een teleurgestelde van hoog naar laag toon horen. 'Wees niet zo snel beledigd, love. Ik speel maar wat met je.' En alsof dat een geldige reden was krulden zijn mondhoeken traag omhoog om haar zijn zoetste glimlach te gunnen. 'True: drank is niet toegestaan. Op de beurt houdt dat ook weer in dat als je je aan alcohol wijdt, dat niet betekent dat ik je hier en nu zal straffen. Die beschikking ligt nog altijd bij mij, you see. Maar als u liever vertrekt, Miss Shizuku - onvoorbereid en nog niet zozeer op de hoogte - dan houd ik u niet tegen. Al heb ik zo'n vermoeden dat u ondanks uw haast nog een paar enkele vragen aan me kwijt moet.' In een langzame handeling legde Savador zijn ene been over het andere en bracht voldaan zijn glas wijn naar zijn lippen om er een klein nipje uit te nemen, zijn ogen daarbij gesloten. Hij liet de keus volledig aan haar over.

_{Toen ze eenmaal de deurknop had bereikt en haar hand er al op liet rusten begon de andere persoon in de kamer te praten. 'Ah,' klonk de teleurgestelde toon van de man, maar ze wist dat dit allemaal fake was. 'Wees niet zo snel beledigd, love. Ik speel maar wat met je.' Weer kroop een van haar wenkbrauwen omhoog en ze draaide zich in een langzame slag om. 'True: drank is niet toegestaan. Op de beurt houdt dat ook weer in dat als je je aan alcohol wijdt, dat niet betekent dat ik je hier en nu zal straffen. Die beschikking ligt nog altijd bij mij, you see. Maar als u liever vertrekt, Miss Shizuku - onvoorbereid en nog niet zozeer op de hoogte - dan houd ik u niet tegen. Al heb ik zo'n vermoeden dat u ondanks uw haast nog een paar enkele vragen aan me kwijt moet.' Ze leek een paar seconden na te denken en liep toen weer in de richting van het bureau. Ze ging niet zitten, maar leunde tegen de stoel waar ze net nog op had gezeten. Ze leunde iet wat voorover en keek weer naar de man. "En wat voor soort vragen?" Vroeg ze op een zoete toon en glimlachte weer lichtjes. Ze keek hem vragend aan en merkte ondertussen niet dat de bovenste knoop van haar blouse nog altijd open was, en ze dus iet wat inkijk had. Ze keek afwachtend naar de man, als hij toneel kon spelen, kon zei dat altijd nog beter.}

Words; 1110 || Mood; Calm || OOC Notes; xxx

Als ik haar nu toespreek, blijft ze staan om te luisteren. Als ik haar nu blootleg aan de verscholen betekenis in een complex gevormde zin, zal ze haar wenkbrauwen fronsen en haar hersentjes kraken, er automatisch een zoektocht naar beginnen. Loze maar veelbelovende woorden uitkramen, et voilà! - je gesprekspartner moest zich noodgedwongen de tijd gunnen om na te denken, een betekenis vinden die er niet was, en in de tussentijd kon jij je uit de voeten maken, een diefstal plegen, met een vinger in je neus draaien, triomferen over de verborgen belediging die je er als extraatje nog even in hebt gestopt, noem het allemaal maar op. Of, in dit geval, blijven zitten en haar met toegenegen glimlach aankijken. Want het werkte. Haar hand zweefde nog boven de poenige deurklink in de vorm van een zilveren engelenvleugel, leek middenin een beweging te zijn bevroren. En vervolgens draaide miss Sora Shizuku zich om met, zoals verwacht, die welbekende uitdrukking van verwarring en bevreemding op haar gelaat. De befaamde blik van 'zei-je-zojuist-wat-ik-denk-dat-je-zei, god allejezus nog aan toe?' - Diezelfde befaamde blik die hem al vaker door vrouwenogen is toegeworpen dan dat hij over zijn bureau gebogen grote rode strepen door toetsen en werkstukken zette, halve grimas op zijn gelaat, glas wijn op de hoek, een uur of half elf 's avonds; en dat is in vergelijking daarmee váák.
Zie daar: het werkte niet alleen, ze liep als een afgerichte labradorpup na maandenlange sessies van puppytrainingen - voor nu was die tijdsduur wonderbaarlijk gepropt in een aantal seconden - terug naar haar baas, de man die haar onder zijn duim had. Voorgevende. Wat jij kan, kan ik ook. Moet het zo, hoort het zo? Normen en waarden! Als een kind dat zijn enige ouder imiteert, puur en alleen omdat hij nog moest en wilde leren hoe de grote boze wereld in elkaar stak: ze had ook een maskertje opgezet, was ook in een rol gekropen. En het was ongetwijfeld de bedoeling dat het niet de slachtofferrol was, maar dezelfde die hij zich had aangenomen. Of wás, hoe je dat ook wilde bekijken.
Shizuku leunde tegen het nietige stuk meubilair dat bestemd was voor nietige rekruten zoals zijzelf, leunde voorover en toverde een glimlach op haar gezicht waarvan hij best wilde geloven dat jongens ervan smolten. Jongens. Welteverstaan, personen van de mannelijke sekse tot ongeveer het vijfentwintigste levensjaar, want mannen waren het in dat geval vaak nog niet. Officieel misschien, maar wie zich aan de voorgeschreven regeltjes en wetten van de maatschappij hield was een rund, en de twintigenjaren waren niet te vergeten een tweede jeugd onder het kadertje 'adolescenten', in plaats van 'kinderen'. Daar viel hij niet meer onder, godzijdank - en toch ging zijn aandacht naar haar uit, al dan wel naar geheel iets anders. Iets waar iedere man of jongen wel naar zou kijken, ongeacht welke leeftijd tussen de elf en vierennegentig, als je het geluk al had om in dat laatste geval niet aan een reusachtig aantal sprongen van je rikketik te bezwijken. Het glas wijn was nog steeds opgeheven in een hand, en hij glimlachte nog steeds. Zijn ogen daarentegen vonden hun focus een stukje lager, en vervolgens gleden ze traag, keurend over haar heen alsof ze een nieuwe aanwinst was voor zijn stal. Van haar ogen tot de neuzen van haar schoenen, en weer terug. Zijn blik had de laatste aantal centimeters naar de spiegels van haar ziel nog niet afgelegd, of hij was al net zo beheerst als dat hij zich voelde van zijn fauteuil overeind gekomen. De glimlach op zijn smalle lippen, boven het sikje waar hij zedig aan plukte, kon met recht mysterieus genoemd worden. Het nam enkel nog meer toe toen hij de zoom van zijn mantel met opgeheven hoofd en een voldane inademing via zijn neus achter zijn benen streek - zijn typische 'ik ben oppermachtig en jij niet'-handeling - en vervolgens langs zijn bureau naar haar toe liep. 'Oh, miss Shizuku,' zei hij met een blijk van teleurstelling en een beetje erbarmen, zowel in zijn stem als in zijn houding. De hand die hij in het jammerlijke gebaar op de plaats van zijn hart had gelegd kwam omhoog en hief haar kin naar hem op, zodat ze de verandering van hoffelijk medelijden naar de niet veel goeds betekenende voldaanheid ook op kon merken. 'Dít soort vragen, of course.' De lippen die zich opnieuw in die mystieke glimlach plooiden waren maar op een paar centimeters afstand van haar gelaat verwijderd, want hij had zich naar haar toe gebogen en zijn gezicht dichtbij gebracht. En toen, alsof ze opeens niet meer van belang was, rechtte hij zijn rug en nam de nodige afstand door langs haar heen te lopen. Alleen een stuk van zijn mantel raakte haar aan op het moment dat deze langs haar benen streek, stil afscheid. Ze kon de warme adem die over haar huid streek misschien nog voelen als de langzaam afnemende warmte van een hete kop thee die je wegzette. Zijn eerdere zin werd beëindigd met al heb ik zo'n vermoeden dat u ondanks uw haast nog een paar enkele vragen aan me kwijt moet en, hoe ironisch, zijn gast reageerde erop met een vraag. In Savador-theorie betekende dat dus dat hij nu ook 'niet bewust van manipulaties' van zijn lijst kon afvinken. Dat was wie hij was en hoe hij in elkaar stak: één grote test die je moest doorstaan.
'Miss Shizuku,' begon hij nu op zakelijkere toon. Zijn vinger streek over de rugleuning van de stoel. Hij had vlak achter haar gestaan, maar maakte het cirkeltje rond door haar aan haar rechterzijde weer te passeren, als een soort verlenging van zijn keuring. 'U bent hier pas gearriveerd en het lijkt me sterk dat u nu al op de hoogte bent hoe het hier in zijn werk gaat. Ik dacht dat u nog wel wat vragen voor me in petto zou hebben, zoals het er normaal aan toegaat. Vragen betreffende de school, de lessen, het rooster..' Hij nam een bewuste pauze in zijn zin en boog zich over haar schouder. ' - Mij,' fluisterde hij vervolgens in haar oor. En ten slotte over haar andere schouder: 'U?'
Het meisje probeerde hem in verleiding te brengen en tuurlijk, hij liet zich daarin meegaan als dat haar tevreden stelde. Misschien, wie weet. Maar niet zonder enige verduidelijking dat híj degene was, of beter gezegd, moest zijn, die hier de touwtjes in handen had.

_{Ze luisterde naar wat de man te zeggen had toen hij opstond en langs haar heenliep. Sora volgde hem met haar ogen, maar verloor hem uit het oog toen hij achter haar stond. 'Miss Shizuku,' klonk zijn stem zakelijk en hij stapte weer achter haar heen en weer. 'U bent hier pas gearriveerd en het lijkt me sterk dat u nu al op de hoogte bent hoe het hier in zijn werk gaat. Ik dacht dat u nog wel wat vragen voor me in petto zou hebben, zoals het er normaal aan toegaat. Vragen betreffende de school, de lessen, het rooster..' hij nam een adempauze en vervolgens voelde ze zijn adem over haar schouder. ' - Mij,' fluisterde hij toen in haar oor. En vervolgens over haar andere schouder: 'U?' Sora duwde met haar tong tegen haar wang aan en draaide zich toen langzaam om naar hem, nu het haar rug tegen de stoel leunend. "Misschien.." zei ze en keek toen weer naar de man. ".. heeft u nog wel vragen." klonk haar stem vervolgens op een rustige toon en ze liet haar ogen rustten, ze stonden ook iet wat vragend

- Erg flutjes, moet weer even inkomen.}

_{Hij lette amper op haar tijdens zijn tred, maar wist, voelde dat haar nieuwsgierigheid de overhand nam. Haar ogen brandden in zijn rug, streelden over zijn borst nadat hij zich omdraaide - en toen stond hij achter haar en kon ze hem als niets anders zien dan een wazige schim die werd opgenomen door een opzij geworpen blik. Savadors kin bevond zich nog vlak boven haar schouder, zijn ogen gesloten, luisterend naar haar ademhaling die zich op weg naar haar lippen omvormde tot aarzelende woorden - of dat leek immers zo. Het begon hoe dan ook met een 'misschien', en dat verwees al naar lichte onzekerheid. Een vredig glimlachje speelde op zijn gelaat, en hij bewoog zich niet, zelfs niet toen ze haar hoofd een kwartslag naar hem draaide en de haartjes van zijn sikje zacht langs haar wang streken. Haar zin eindigde anders dan hij verwacht had, of liever, anders dan hij gewild had. Langzaam maar zeker rechtte hij zijn rug weer tot zijn statige mannenlengte, zijn mond verwrongen tot een kalme onbewogen streep, de blik in zijn goudgele ogen enigszins koud. Onschuldige maagd uit de lente-lammenwei. Geen luttele vragen van dat luttele kaliber, oh nee. Net nu hij dacht eindelijk weer eens iemand tot zijn persoonlijke charismatische prinses annex teacher's pet te kunnen maken. Het was ook te mooi om waar te zijn. Dat was het altijd.
Zo kalm als de lauwe bries voor een opstekende stormwind op een broeierige zomeravond liep hij terug om haar stoel heen, plaatste zijn handen op haar armleuningen en boog zich onder een kleine ademteug naar haar toe, tot zijn gezicht nauwelijks een paar centimeter van haar was verwijderd. 'Je weet heel goed wat voor vragen ik bedoel,' sloeg zijn kalmte met de snelheid van een plotselinge rukwind om tot een giftig gesis. 'En ik kan me toevallig herinneren dat ik hier niet de persoon ben om ze te stellen.' Zijn uitheems gevormde ogen die het goud en de juwelen en de honderd vrouwen van de sultan in harems achter gouden spijlen bekend waren, versmalden zich tot spleetjes. Geen 'u' meer, en ook geen 'miss'. Een regelrechte beding om haar terug in haar rol te laten kruipen, de rol van de nieuwe leerlinge die het spoor bijster was - en niet die van het dominerende meisje dat iemand als hij onder de duim trachtte te houden.}

[ That's okay~ ]

PROFILE MAGICIAN

» Savador?
» A new one has come {Savador}
» Savador!!!
» Savador?
» Toestemming van Savador

Say hello! [+Savador]

Say hello! [+Savador]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen