Toch maar proberen.

Kale liep geheel uitgerust in zijn legeruniform door de gang naar het kantoor van het schoolhoofd. Eigenlijk moest hij voordat hij mocht vertrekken verlof hebben gekregen van het schoolhoofd en in dit geval Savador. Of Savador hem zou laten gaan was nog maar de vraag. Aan de ene kant dacht Kale van wel. Savador haatte hem en zou het waarschijnlijk niet erg vinden als Kale een tijdje weg was of zelfs stierf in de oorlog. Aan de andere kant zou Savador hem misschien willen dwarszitten door hem hier te laten of misschien uit belang voor de school zijn haat voor Kale opzij schuiven al leek Kale die laatste optie erg onwaarschijnlijk. Zuchtend klopte Kale op de deur.

Savador zat vloekend achter zijn bureau. Hij had een Shadraans spreukenboek uit zitten pluizen en hij was al aardig ver gekomen, tot hij op een lastige bezwering stuitte. Een spreuk om zwart vuur vloeibaar te maken, als gloeiend heet tin. Het had hem de hele nacht gekost om er wat in te vordenen, en nog kreeg hij geen geslaagd resultaat. Zijn humeur was daardoor zo slecht als het maar zijn kon. Voor zijn neus stond een diepe glazen schaal waar het vloeibare vuur allang in hoorde te zitten. Met zijn handen in zijn haar staarde hij wanhopig naar zijn spiegelbeeld op de bodem van de kom. Spreuken niet onder de knie krijgen en tientallen zinloze pogingen maken, daar had hij de grootste hekel aan. Hij beet zijn tanden woedend op elkaar toen zijn moment van concentratie onderbroken werd van geklop op de deur. 'Wat!' snauwde Savador de persoon achter de deur nijdig toe.

Toen Kale het gesnauwde antwoord achter de deur vandaan hoorde zuchtte hij even diep. Natuurlijk, hij moest weer het slechtste moment uitkiezen om Savador te willen spreken. Typisch. Kale drukte de deurklink naar beneden en ging het kantoor binnen. ''Savador, ik wil graag voor een tijdje verlof vragen'' viel Kale direct met de deur in huis. Hij hing zijn geweer iets beter om zijn schouder en wachtte op toestemming van Savador of niet. Veel tijd had hij in elk geval niet meer aangezien de shuttle zo vertrok en hij ook nog naar Esmeralda moest.

Savador schoof met een ruw gebaar de kom kletterend van zich vandaan en streek zuchtend de haren uit zijn gezicht. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde zacht proestend achterover in zijn stoel toen hij Kale van top tot teen in legerkleding binnen zag komen. 'Wat zie jij eruit. Probeer je een magieloze na te bootsen?' vroeg hij spottend. Met een al net zo spottende blik in zijn gouden ogen nam hij Kale minachtend in zich op. Volgens zijn ouders zaten alleen personen die niet over magie beschikten in het leger. Vanzelfsprekend waren dat in zijn opzicht dan ook één van de zwakste rassen op de zeven planeten. Savador liet het Shadraanse spreukenboek dichtvallen zonder zijn blik van Kale af te wenden. 'Verlof voor wat?' Zijn stem had niet langer de spottende toon meer. Het klonk nors en afkeurend. 'Voor een verkleedpartijtje laat ik je niet gaan, dat weet je zelf toch wel?' Al had hij na een hele nacht ploeteren wat amusantie gekregen door Kale's verschijning, zijn slechte bui was daardoor nog niet overgewaaid.

Kale rolde even kort met zijn ogen en zuchtte licht. ''Er is een burgeroorlog uitgebroken op Erd. Ik moet die sukkels daar wat gevechtstechnieken bijleren als een van de Suasama in hoogste rang. Eveneens Hatori is opgeroepen om gewonden overeind te houden daar. Dit verkleedpartijtje zoals jij het graag wil noemen is enkel ter formaliteit'' legde hij zo kalm mogelijk uit. ''Wees toch blij, misschien als je een beetje geluk hebt sterf ik daar en ben jij mooi van me af'' zei hij sarcastisch maar waarschijnlijk zou Savador het niet zo opvatten.

Savador staarde ongeïnteresseerd naar zijn bleke hand op de armleuning van de stoel terwijl Kale het woord nam. Die hand balde hij even tot een vuist toen hij hem hoorde praten over zijn hoogste rang in de Suasama. 'Kale, ik zou het op prijs stellen als je me met u zou aanspreken,' zei hij met een zuinig glimlachje. Niet omdat hij het fijner vond, maar omdat het hem ook een gevoel van macht gaf. Savador zakte wat onderuit in zijn stoel en legde zijn beide handen op zijn buik. 'En laat in het vervolg dat sarcastische gedoe weg. Die plezieren kun je me toch nog wel gunnen voor je voorgoed vertrekt? Ik kan beter je positie als leraar vast schrappen. Ik geloof immers niet dat je nog terugkomt. Verschrikkelijk jammer hoor,' zei hij op een toon die totaal niet gemeend was. Savador grijnsde even. Misschien kon die belabberde nacht en deze dag toch nog worden verbeterd met het vertrek van Kale en Hatori. Als hij over een niet al te kleine tijd twee rouwbrieven van de militaire dienst zou ontvangen, zou dat helemaal optimaal zijn.

Kale keek Savador strak aan en ergens had hij de nijging de trekker van zijn geweer over te halen. Oh wat haatte hij die man. En nu zijn hand op het geweer lag werd die nijging alleen maar groter. ''Voor zover ik weet zijn wij nog steeds collega's Savador en ik spreek je met u aan als ik dat zelf wil. Ik zou nog maar niet op zoek gaan naar iemand anders. Je weet wat ze zeggen, onkruid vergaat niet. Hoe dan ook het kan mij niks schelen wat jij ervan denkt. Krijg ik nou verlof of niet?'' vroeg hij licht geirriteerd.

Savador klakte geërgerd met zijn tong en ging wat meer rechtop zitten. 'Even ter informatie, Kale, ik wil liever niet dat je mij nog langer als je collega beschouwt. Ik ben nu je baas. En dat is nu een feit, simpelweg omdat ik dat zeg,' zei hij nors met een licht verheven stem. Hij zakte weer zuchtend onderuit om de opgekropte woede wat kwijt te raken. Hij had geen zin om zijn longen uit zijn lijf te gaan schreeuwen voor Kale. Dat vond hij het niet waard. 'Onkruid vergaat niet? Let jij maar eens op. Met een simpele vuurspreuk is het zo weg te krijgen. Dat is eigenlijk een vergelijkbaar voorbeeld als ik je zou ontslaan. Zelfs met mijn vuur is hardnekkig onkruid als jij weg te krijgen, want zelfs al zou ik je ontslaan zou je geheid blijven terugkomen op mijn schoolgebied om je snoes op te zoeken.' Savador trok even een vies gezicht. 'Verlof kun je krijgen. Blijf maar zo lang mogelijk weg. Nee, beter gezegd: keer liever niet weder. Met dat ding zul je niet ver komen,' zei Savador uiteindelijk met een vuile blik op Kale's geweer. Hij had Kale's Suasama-vaardigheden ook nog afgekraakt als Diva zijn student in opleiding niet was geweest.

Dat laatste schoot Kale in het verkeerde keelgat. Als blikken konden doden dan had Savador nu languit op de grond gelegen. ''Ik ben heel lang tolerant geweest. Ik heb veel van jou weten te slikken maar nu ga je me echt te ver'' zei hij zo ijzig kalm. ''Jij denkt dat je heel wat bent is het niet? Omdat je schoolhoofd bent en de opvolger van Deshas. Maar ik heb nieuws voor je Savador. Je bent gewoon een vuile zwerver die mazzel heeft''. Zijn laatste woorden schreeuwde Kale zelfs. Hij liep op Savador af en trok hem ruw aan zijn kraag naar zijn gezicht toe. ''Je bent niets anders dan een waardeloze zak'' zei hij. Na die woorden gaf Kale Savador een mep in zijn gezicht met het geweer. Savador zou het niet tegen hem redden. Hij had jarenlang intensief trainen op alle gebieden zowel met als zonder magie gehad. Kale pakte Savador bij zijn keel en liet een paarse gloed naar zijn hand gaan. Hij tilde Savador een stukje van de grond en gaf hem met die paarse gloed een flinke klap die na zou blijven branden.

Savador trok licht een wenkbrauw op toen Kale voor zichzelf opkwam. Meestal was hij gewend dat hij zijn kwetsende woorden enkel terugstootte en het daar met een kalme houding bij liet. Dat was één van de redenen geweest waarom hij zich amuseerde wanneer hij hem beledigde - omdat hij ver bij Kale kon gaan. Dit was nieuw voor hem. Daarom bleef Savador afwachtend toekijken toen Kale op hem afliep en hem aan zijn kraag omhoog trok. Voordat hij zich er van kon weerhouden, kreeg hij iets in zijn gezicht dat aanvoelde als een stalen buis. Later kwam hij er met een pijnlijke uitdrukking achter dat het het geweer was geweest. 'Hoe durf je!' siste hij zacht terwijl hij Kale woedend in zijn ogen staarde. Hij had zijn vuist al opgeheven om hem een mep terug te geven en wilde er nog iets dreigends aan toevoegen toen de woorden hem werden ontnomen. Zijn hand greep automatisch naar die van Kale die zich om zijn keel hadden gesloten. Terwijl hij zichzelf probeerde te bevrijden, had Savador de kans misgelopen om zich tegen de volgende klap te verdedigen. Nu bleef het echter nog langer zeer doen. Met schrik kwam hij erachter dat de klap nog letterlijk nabrandde. Hij slaakte een kreet en rukte zich zo gehaast en angstvallig los, dat hij op zijn knieën neerviel. Savador klauwde met een hand en een pijnlijk gezicht over zijn wang. Daar was de pijn en het brandende gevoel het sterkst. Met een hand tegen zijn wang gedrukt haastte hij zich naar de andere kant van het kantoor en trok zijn bureaustoel naar zich toe. 'Niemand heeft jou hier nodig!' barstte hij woedend uit, de pijn voor nu negerend. 'Als je het heel toevallig toch niet redt, reken er dan maar op dat ik je rouwbrief inlijst en door heel de school hang!' Savador lachte even zacht en wierp de stoel toen met al zijn kracht richting Kale. Al zou het niet veel uitmaken, het was nog altijd beter jezelf te verdedigen dan als een angstig musje weg te kruipen.

Kale lachte even schamper. ''Je doet maar Savador. Ik heb mezelf lang genoeg moeten inhouden tegenover jou voor Madeline'' zei hij zacht terwijl hij de stoel met gemak lenig ontweek. Hij dook voor Savador weer op en mepte hem volop zijn neus met een vuist. Kale knipte in zijn vingers en zijn zwaard verscheen in een omhulsel van zwarte rook. Hij trok zijn zwaard uit de schede en maakte met die beweging direct een snee in Savador's wang. Alles ging even soepel en in balans. Kale concentreerde zich even en verdween zelf in zwarte rook en kwam in diezelfde zwarte rook weer samen achter Savador. Hij sloeg hem met de achterkant van het gevest van zijn zwaard hard in zijn ruggengraat en kneep krachtig in het drukpunt in zijn schouder om Savador op de knieen te dwingen.

Het ging te snel voor Savador. Of het lag aan zijn leeftijd of Kale was gewoon behoorlijk goed getraind. Hij dacht eigenlijk meer aan allebei. Hij greep na de volgende stoot naar zijn neus en voelde het bloed er al uit stromen. Ziedend probeerde hij op te staan om Kale de volle laag te geven, maar in plaats van de stoot die hij wilde geven, kreeg hij er een snee in zijn wang voor terug. Savador stond met trillerige en schokkerige bewegingen op en moest veel moeite doen om de pijn die hij doormaakte niet te laten merken. Zijn neus deed vanaf zijn neusholte tot zijn bovenlip hevig pijn en de huid rond de snee in zijn wang bonkte. Daar het branderige gevoel nog bij opgeteld, maakte hem alleen maar nog onstabieler. Hij schreeuwde het pas uit toen hij een harde klap in zijn ruggengraat kreeg, gevolgd door iets krachtigs om zijn schouder dat als een klem aanvoelde. Savador zakte op zijn knieën neer en liet zich voorover zakken tot hij op zijn buik lag. Hij had zijn ogen stijf dichtgeknepen van de pijn.

Kale zette zijn voet op Savadors rug. Hij trok zijn hoofd aan zijn haar naar achteren en zette het zwaard tegen zijn keel terwijl hij al zijn gewicht op Savadors rug bleef drukken. ''Deshas had je misschien beter kunnen leren geen Suasama uit te dagen. Dat is een verloren zaak Savador'' zei hij tegen hem. ''Eigenlijk zou ik je nu af moeten maken'' zei hij zacht en drukte het lemmet van het zwaard nog steviger tegen zijn keel aan. Eigenlijk wou hij dit z lag mogelijk laten duren om Savador zoveel mogelijk pijn te laten voelen. Nog nooit had Savador zo genoten van het vermoorden van iemand.

''Kale, ik kan me niet herinneren dat jouw missie was om Savador te vermoorden''. Deshas maakte zichzelf los uit de schaduw en keek Kale koud aan. ''Daarbij heb ik hem nog nodig'' vervolgde hij. Dat zei Deshas eigenlijk alleen maar om niet toe te geven dat hij Savador wel als vriend zag. Deshas greep Kale bij bij zijn haar en zorgde ervoor dat hij Savador los zou laten. Deshas trok Kale aan zijn haren bij hem vandaan en trok hem overeind. Hij keek hem strak aan. ''Hou je aan je missie. En ik wil graag dat je contact houdt. Oh en Kale, als je Divence ook erbij kan nemen zou dat goed uitkomen. Maar ik weet niet of hij ook mee vecht'' zei Deshas. Hij gaf Kale een zetje, het kantoor uit. ''Sterkte ermee'' zei hij tegen hem en deed de deur achter Kale dicht. Daarna draaide hij zich met een ruk naar Savador om. ''Ben jij helemaal gek geworden!'' siste hij hem duivels toe. ''Je daagt iemand als Kale niet uit. Wees blij dat ik er op tijd bij was want als ik te laat was geweest dan had hij je vermoordt. Die man heeft meer moorden op zijn naam staan dan een heel elite team politie agenten'' snauwde Deshas naar Savador.

Savador bleef roerloos stil liggen en schraapte met zijn nagels over de vloer alsof hij zich aan de grond wilde vastklampen. Hij kermde van de pijn toen hij aan zijn haren naar achteren werd getrokken, maar hield bevend zijn lippen op elkaar om het te onderdrukken toen hij koud staal tegen zijn keel voelde. Zijn handen, die slap naast zijn lichaam hingen, vatten vlam en doofden toen weer, als een stoplicht. Hij had niet eens de energie een vlammende hand op te tillen en er Kale een simpele mep mee te geven. 'Zelfs na mijn dood kom je niet van me af,' antwoordde Savador schor op Kale's woorden. Hij viel als een lappenpop weer neer toen Kale in een ruk van hem weg werd getrokken. Het drong later pas tot hem door dat het Deshas was geweest die hem een handje geholpen had. De woorden die hij tegen Kale zei, hoorde hij maar half. Savador staarde Deshas tussen zijn lokken die zijn gezicht bedekten door aan toen hij tegen hem begon te snauwen. Hij proestte even zacht en barstte toen in lachen uit. Hij leek wel een geschifte, zoals hij daar lachend op de grond lag. 'Deshas, vriend, wat maakt het nu uit?' zei Savador nog nagrinnikend toen hij uitgelachen was. 'Kale komt niet meer terug. Hij wordt afgeknalt als de prooi die hij is.' Hij kwam eindelijk langzaam overeind en steunde op zijn handen en knieën. Het bloed vloeide uit zijn neus, haast als een kraan die halfopen stond, en vormde een aardig grote plas op de vloer. Savador negeerde het volkomen. Hij veegde hoogstens een keer met zijn arm langs zijn bovenlip en draaide zich zuchtend op zijn achterste. Hij voelde zich als een afgeslagen hond; alles van zijn lichaam en iedere beweging deed pijn.

Deshas keek Savador even aan en snoof licht. ''Denk je echt dat ik Kale heen zou sturen als ik wist dat hij het niet zou overleven? Hij komt terug let maar op'' zei hij koud. Ergens was hij best kwaad op Savador dat hij Kale een prooi noemde. Kale was een van zijn beste strijders. ''Misschien als jij net zo lang als hem getraind had zou je dat begrijpen'' zei hij. Deshas liet zichzelf met een zucht in een stoel vallen. Hij was ervan overtuigd dat Kale terug zou komen. Het ergste wat hij waarschijnlijk kon hebben was een gebroken ledemaat. Hij was een te goed getrainde moordenaar om zomaar dood te gaan. Deshas keek even naar Savador. ''Jij denkt dat Kale niks kan is het niet? Dat hij slap is en nooit meer zal bereiken dan leraar op een schooltje als dit?'' vroeg Deshas en keek strak naar Savador.

Terwijl het erop leek dat Deshas wat kwaad op hem begon te worden, kroop Savador naar de muur en leunde er zuchtend tegenaan. Dat kon er ook nog wel bij. 'Daar ben ik wel altijd van uit gegaan, ja,' antwoordde hij glimlachend op Deshas' woorden. Vanuit zijn ooghoeken keek hij hem even sluw aan. 'Zou het wat uitmaken als hij het uiteraard niet zal overleven? Ik denk van niet.' Savador snoof wat vers bloed weer terug in zijn neusgaten en staarde nors voor zich uit. Hij had gehoopt dat Deshas dezelfde hatelijke mening over Kale had als hijzelf. Ergens voelde hij een steek van jaloezie; hij dacht dat Deshas het vooral alleen voor hem opnam en hem te hulp schoot wanneer hij in de problemen raakte, maar hij moest vast hetzelfde voor Kale doen. Savador gluurde even kwaad naar Deshas en vroeg zich af of hij hem nog wel als vriend beschouwde, of dat hij liever voor Kale koos. Het was de eerste keer dat hij echt woedend op hem was, ondanks dat hij hem van de dood gered had.

Deshas was weer uit zijn stoel opgestaan en naar het raam gelopen. Hij zuchtte even diep en keek om naar Savador. ''Denk nou alsjeblieft niet zo over me Savador. En ontken het maar niet want je gedachten schreeuwen het uit van woede en jaloerzie'' zei hij. Hij draaide zich om naar Savador. ''Luister ik ga het je uitleggen waarom mijn reactie zo is. Dit gaat niet persoonlijk om Kale, persoonlijk haat ik hem ook enkel omdat jij dat doet. Ik heb het gevoel dat ik je daarin moet steunen. Nee het gaat me om wat Kale doet. Je moet goed begrijpen dat ik driehonderd jaar geleden ooit met de Suasama ben begonnen samen met een stel anderen. En om te zien dat het tot zoiets groots is uitgegroeid laat me iets van trots voelen. Ik zie Kale meer als een soort project. Hij is een van de beste krijgers. Het is mij en die paar andere gelukt om een man om te trainen in een moord machiene. Weet je wat voor fantastisch macht gevoel je zoiets geeft? En door Kale als Suasama af te kraken geeft dat eigenlijk een deuk in die trots van me. Dat moet jij toch ook begrijpen Savador. Ik had ieder ander van de Suasama net zo verdedigt. Ikhad hetzelfde bij Diva gedaan als dit om haar was gegaan. Al zie ik haar niet echt als een project zoals ik bij Kale doe'' vertelde hij.

Ineens vloog de deur open. Een jongen met blond haar en nogal klein voor zijn leeftijd keek nieuwschierig naar binnen. Toen hij Deshas zag grijnsde hij breed. Kataro rende op hem af en sprong op Deshas' rug terwijl hij zijn armen van achteren om diens nek sloeg. ''Eindelijk heb ik je gevonden. Ik heb wel vier planeten naar je af gezocht totdat ze je op Cassia gezien hadden. Toen ik vroeg waar je heen was zeiden ze naar de Starshine Academy dus ik zocht de eerste shuttle en hier ben ik!'' riep Kataro hyper uit. ''Maar wat doe je hier broer?'' vroeg hij daarna nieuwschierig aan hem. Zijn blik ging ook even naar de andere man die tegen de muur aan zat. Het zag eruit alsof hij net zwaar had gevochten. Kataro keek even met grote ogen van ontzag naar Deshas. ''Heb jij dat gedaan?'' vroeg hij nieuwschierig aan hem.

Deshas viel bijna voorover toen er ineens iemand op zijn rug sprong. Hij kon nog maar net zijn evenwicht bewaren en keek verbaasd over zijn schouder naar de jongen die op zijn rug hing. Deshas ging door zijn knieen en zette hem weer neer. ''Kataro? Wat doe jij hier. Nee sterker nog, hoe kom jij hier? Het was driehonderd jaar geleden dat ik je voor het laatst zag. Je hoort allang dood te zijn'' zei Deshas verward. Hij begreep er nu echt helemaal niks meer van. Zijn broertje van twaalf was nu hier op deze school. Het moest niet veel gekker worden. Daardoor merkte Deshas bijna de vraag niet op die Kataro stelde. Hij keek even om naar Savador. ''Nee, dat heb ik niet gedaan. Dat is Savador Kataro, hij is mijn opvolger. Maar vertel eens, hoe ben jij hier gekomen. En dan bedoel ik deze tijd. Hoe heb jij zo lang kunnen leven en nog steeds eruit zien als een twaalf jarige?'' vroeg Deshas.

Savador was wat geschrokken van Deshas' reactie. Het was alsof hij dwars door zijn hoofd in zijn gedachtegang kon kijken, en misschien was dat ook wel zo. 'Veel meer als een project is Kale niet,' snoof hij verontwaardigd. 'Het is maar beter dat je Diva niet ziet zoals je Kale ziet. Het zou me diep in je teleurstellen.' Savador scheurde zijn lege blik van de muur tegenover hem niet los. Hij was niet van plan zijn excuses aan Deshas aan te bieden om zijn afkraking. Hij keek verstoord op toen de deur plotseling openvloog en er een kleine jongen binnenstormde. Wie hij was of wat hij hier kwam doen, wist hij niet. 'Wie is die kleine spruit?' vroeg hij spottend toen hij zag dat de jongen op Deshas' rug sprong. Hij had een hekel aan kinderen. Hoe jonger ze waren, hoe irritanter. Savadors gouden slangenogen verwijdden zich even toen hij hoorde hoe de jongen Deshas aansprak.

Kataro keek grijnzend naar Deshas. ''Nou toen ik hoorde dat jij in steen was gezet, slimme zet trouwens broer....'' grinnikte Kataro kort voordat hij verder ging. ''....toen heb ik in je boeken gekeken en de spreuk gevonden waarmee je dat had gedaan. Maar toen ik naar een tegenspreuk zocht sprak ik perongelijk die spreuk over mezelf uit. Driehonderd jaar later kwam ik vrij, dat is inmiddels een week geleden, en ben ik op zoek gegaan naar jou. En nu heb ik je gevonden, zo kom ik hier'' glimlachte hij breed. Die glimlach was verdwenen toen hij de woorden van Savador hoorde. ''Spruit!? Wie noemt u hier spruit....'' riep hij en nog meer dingen die niet te verstaan waren omdat het oud-Shadraans was. Ineens was Kataro veranderd van een blij hyperactieve jongen naar een kleine drift kikker.

Deshas zuchtte even afkeurend toen hij Kataro's uitleg hoorde. Hij greep hem bij zijn schouder toen hij op Savador afliep. ''Kalmeer een beetje drift kikker'' zei hij tegen hem. Hij keek Kataro strak aan. Zijn ogen lichtte rood op en lieten Kataro in de lucht zweven. ''Waarom luister jij nooit'' zei Deshas. Bij elk woord dat hij uitsprak liet hij Kataro hard tegen de muur of tegen de vloer aan knallen zodat die gaten vertoonde. ''Ik had je verboden in mijn boeken te lezen en wat doe je? Je leest in mijn boeken. Ik had je verboden om op eigen houtje spreuken uit te proberen. Wat doe jij? Je probeert spreuken uit zonder begeleiding. Als laatste had ik je verboden alleen te reizen zolang ik je daar nog niet oud genoeg voor vind. En wat doe jij vervolgens? Je gaat vier verschillende planeten af in je eentje. Kataro je had dood kunnen zijn, want je bent gewoon niet voorzichtig'' schreeuwde Deshas tegen hem en liet hem telkens opnieuw tegen een muur aan knallen. Deshas ogen namen hun normale kleur weer aan en lieten Kataro op de grond vallen. Hij zuchtte even zacht. ''Wat moet ik toch met je beginnen?'' zei hij zacht. Deshas keek naar Savador. ''Sorry dat je dat moest zien. Dit is Kataro mijn jongere broertje'' vertelde hij.

Savador kon een proest niet onderdrukken toen de jongen van een lief joch naar een driftkikker overging. Alsof hij luisterde naar een onderkruipsel dat veel jonger dan hem was. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur terwijl hij geamuseerd toekeek hoe Deshas zijn kleine broertje begon af te ranselen. Het verzachtte de pijn van het gevecht waar hij nog steeds onder leed een beetje. Misschien niet genoeg, maar het leidde hem in ieder geval af. Savador hielp zichzelf kreunend aan de muur overeind. Met een zwakke grijns liep hij op Deshas en Kataro af. Met een afkeurende en minachtende blik liep hij om de jongen heen om ieder detail van Kataro op te merken. Eigenlijk was het meer strompelen te noemen. 'Wel, wel. In ieder geval moeten jullie het niet van vergelijkenissen hebben,' concludeerde Savador toen hij weer stilstond. 'Jij lijkt totaal niet op je broer, spruit, en dat is maar goed ook. Er kan er maar immers één van de betere soort zijn, en jammerlijk ben jij dat niet.' Het blonde haar, de ondeugende blik in de blauwe ogen en Kataro's kinderlijke gedrag stonden Savador helemaal niet aan. Daar koos hij Deshas honderd maal te boven.

''Zegt de man die zojuist nog in elkaar is geslagen door iemand die minstens twintig jaar jonger is'' zei Deshas kalm. Kataro mocht soms dan wel erg vervelend zijn het bleef wel Deshas broer en Deshas gaf met deze opmerking aan dat Savador moest oppassen met zijn woorden. Daarbij was Kataro ook best sterk. Hij was immers familie van Deshas. Kataro moest enkel wat lessen krijgen en wat trainen meer niet.

PROFILE MAGICIAN

» Toch maar vertellen.
» toch maar aan Celebrian vragen.
» Toch maar naar de ziekenzaal.
» een-niet-zo-belangrijk-vraagje-maar-ik-stel-hem-toch
» Ok, omdat ik me toch verveel...

Toch maar proberen.

Toch maar proberen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen