Toch maar proberen.

Kataro viel na een hevig aantal klappen slap op de grond. Maar hij sprong direct weer overeind. ''Broer, dat deed echt pijn'' zei hij tegen Deshas terwijl hij over zijn achterhoofd wreef maar meer last scheen hij er niet van te hebben. Hij keek kwaad naar Master Savador toen hij zijn woorden hoorde. Nu pas was de gelijkenis tussen hem en Deshas te zien. Kataro had dezelfde kille blik en houding als zijn broer. ''Als u de opvolger van mijn broer bent dan bent u wel erg slecht hoor. Welke opvolger in de duistere kunsten laat zich nou aftuigen door iemand anders?'' vroeg hij. Maar Kataro verstopte zich wel direct achter Deshas voor het geval Master Savador hem pijn wou doen.

Savador wierp Deshas knarsentandend een kwade blik toe. Als Kataro donker haar had gehad, net zo'n ijskoud gedrag als zijn broer en zich niet zo onschuldig voordeed, misschien dat hij hem dan had geaccepteerd. Dat het Deshas' jongere broertje was, mocht niet baten. Hij merkte dat hij moeite had de opgekropte woede die hij had opgebouwd doordat Deshas het voor Kale had opgenomen, in toom te houden. 'Mag ik je erop wijzen dat ik er niet van houd als er allereerst een project boven mij wordt gekozen, en vervolgens een nietswetende kleuter?' beet Savador Deshas snauwend toe. Hij streek met een woedende beweging het bloed van zijn wang dat uit de snee over zijn lijkbleke gezicht droop. Die woede werd alleen maar erger toen hij Kataro's woorden hoorde. Savador perste zijn lippen kwaad op elkaar en grisde met een hand naar de dunne hals van de jongen. 'Dat komt door mijn leeftijd!' siste hij aangebrand. Hij miste hem op een haar na, maar hij was ook niet van plan hem vanachter Deshas vandaan te trekken toen hij zich achter hem verstopte. Toch leek Savador ergens te schrikken van de kille blik die plotseling in Kataro's ogen verschenen was. Hij keek Deshas even aan. 'Je zou dat kind wat manieren moeten bijleren. Zover ik gehoord heb is zijn denkvermogen ver onder nul.' Hij draaide zich met een ruk om en liep met een norse uitdrukking op zijn gezicht naar het raam.

Madeline had besloten maar weer eens met Savador te gaan praten. Ze wist niet waarom maar ze had het gevoel dat een goed gesprek nu geen kwaad kon. Ze wou net op de deur kloppen toen ze veel lawaai hoorde. Dat was voor Madeline eigenlijk al genoeg om in te grijpen. Zacht duwde ze de deur open. Ze keek even naar het gehele tafreel. Savador zag er flink afgetuigd uit. Kalm liep Madeline op het blonde jongetje af. Ze ging op haar hurken voor hem zitten en glimlachte hem even vriendelijk toe. ''Hey, mijn naam is Miss Madeline. Van wat ik heb horen schreeuwen achter die dichte deur moet jij vast Kataro zijn. Ik neem aan dat je vast wel honger zult hebben. Ga maar naar de aula toe. Ik weet zeker dat daar iets te eten is'' zei ze vriendelijk tegen hem. Madeline zou eerst wachten tot Kataro weg was voor ze zicvh tot Deshas zou richten. Ze keek hem kalm aan. ''Zou ik Savador heel even van je mogen lenen?'' vroeg ze zacht

Toen Savador zich had omgedraaid stak Kataro zijn tong nog even naar hem uit. Kataro keek verbaasd om toen er ineens een vrouw naar binnen kwam. Ze zag er aardig uit. Zij was tenminste wel vriendelijk tegen hem. Toen ze over eten begon besefte Kataro dat hij toch wel honger had gekregen inmiddels. Hij grijnsde breed naar de vrouw die zich had voorgestelt als Miss Madeline. ''Oke'' zei hij vrolijk tegen haar. ''Daaaag broer'' riep Kataro nog naar Deshas waarna hij het kantoor uit rende.

Deshas wou net terug reageren op Savador toen de deur open ging. Hij keek naar Madeline die binnenkwam en met een paar vriendelijke woorden Kataro zo weg kreeg. Hij keek haar recht aan toen ze zich tot hem wende. Wat was dat toch met die vrouw? Vreemd genoeg kon Deshas haar nooit als vijand zien. Maar ze hielp altijd iedereen. Zelfs toen Savador haar baan had ingepikt om het zo maar te zeggen hielp ze hem nog. Dat zorgde ervoor dat Deshas wel iets van ontzag had voor Madeline. ''Ga je gang. Ik kan momenteel toch niks goed doen'' zei hij tegen Madeline. Deshas liep het kantoor ook uit en trok de deur achter zich dicht. Hij liet Madeline en Savador samen achter.

Savador stond met zijn armen over elkaar geslagen voor het raam en staarde met een bittere blik naar buiten. Dit was absoluut zijn dag niet. Hij deed nog amper moeite zich om te draaien om te kijken wie er binnenkwam en zich met het gezelschap te bemoeien. Hij voelde zijn hart even smelten toen hij Madeline's stem hoorde. Alsof het ontdooid werd. Het hielp ook direct zijn razernij wat te kalmeren, maar de woede keerde net zo snel weer terug als dat die verdwenen was zodra hij erachter kwam dat Madeline niet hem, maar Kataro toesprak. Die kleine bengel verdiende het niet, vond hij. Hij hoopte vurig dat zijn eigen kinderen over een aantal jaar niet zulke lastpakken zouden worden. Savador hield zijn blik op buiten gericht toen hij zijn naam hoorde vallen. Hij draaide zich ook nog niet om, uit angst weer te geconfronteerd te worden met een discussie. Hij was blij toe toen Kataro zijn kantoor verliet, niet veel later gevolgd door Deshas. Pas toen hij er zeker van was dat ze beide de kamer uit waren, keerde Savador zich naar Madeline om. Altijd nog even bloedmooi als anders; zijn hart klopte drie keer sneller voor haar. Toch bekeek hij haar met een norse blik en wachtte kalm de reden af waar ze hem zoal voor nodig had. Hij moest immers niet vergeten om zich vooral niet te laten gaan. Geen tweede keer wilde hij hetzelfde probleem met Diva krijgen.

Madeline keek Savador recht aan. Ze glimlachte licht en liep op hem af. ''Kom, ga even zitten'' zei ze zacht tegen hem en trok hem mee naar de stoel achter het bureau. Ze duwde Savador zachtjes in de stoel en leunde zelf tegen het bureau aan. ''Volgensmij heb je wat behoefte om eens je woede te uiten. Als je deze gevoelens opgekropt houdt Savador dan doe je dingen die je niet wilt doen. Dus daarom mag je tegen mij nu schreeuwen zoveel je wilt. Ik vind het niet erg. Liever tegen mij dan bijvoorbeeld Deshas en dat je hem kwaad maakt. Dat veroorzaakt grotere brokken'' zei ze zacht.

Savador liet zich geheid naar een stoel meetrekken en ging wat ongemakkelijk achter zijn bureau zitten. Hij keek Madeline wat verbaasd aan toen ze hem toestond dat hij tegen haar mocht schreeuwen als hij wilde. 'Ik schreeuw niet tegen jou, Madeline, dat kan ik niet,' zei hij met een klein glimlachje, in de hoop alle negatieve gevoelens verborgen te houden. Op momenten als deze waren Madeline en Diva de enige op wie hij kon rekenen. Savador staarde peinzend voor zich uit en sloeg een hand voor zijn mond, alsof hij net iets ergs had gezien. 'Het is alleen dat het nu wat minder gaat.' Hij veegde koppig het teruggekomen bloed van zijn bovenlip en ordende wat papieren op zijn bureau om zich toch maar een houding te geven en zijn ongemak kwijt te kunnen. Savador durfde Madeline niet meer aan te kijken. Hij wilde zijn wonden niet aan haar tonen, die hij eigenlijk door zijn eigen schuld had opgelopen.

Madeline sloeg haar armen over elkaar en keek Savador met opgetrokken wenkbrauw aan. ''Minder?'' herhaalde ze met lichte ongeloof in haar stem. ''Goed, ik ga je niet dwingen. Ik zeg alleen dat je beter tegen mij kunt uitbarsten dan tegen Deshas'' zei ze zacht en ging weer recht staan waarna ze naar het raam liep. ''Kale heeft je zo toegetakeld is het niet? Ik herken de vechtstijl'' zei ze zacht. De vraag is alleen hoe erg voegde Madeline er in gedachte aan toe. Na een paar minuten die verstreken terwijl Madeline voor zich uit keek draaide ze zich om en liep weer op Savador af. ''Ik kan je misschien helpen, en dit doe ik niet uit medelijden. Dit doe ik omdat ik het zelf wil'' zei ze. Ze trok Savador zachtjes weer overeind en streek zijn haren uit zijn gezicht. Madeline zette haar voorhoofd tegen de zijne en sloot haar ogen terwijl ze zachtjes een spreuk mompelde. Iets wat leek op een soort witte mist verzamelde zich in Savadors lichaam en stroomde over naar Madeline. Wat ze nu eigenlijk deed was gezondheid wisselen. Zo kon Madeline direct weten wat Kale allemaal bij hem gedaan had en zou Savador er niks meer van voelen of bij te zien zijn. Direct nadat de spreuk voltooid was greep Madeline zich vast aan het bureau. Ze slikte even moeilijk en voelde het branden bij haar wang waar zich nu die snee had gevormd. Ook haar rug, nek en schouders deden behoorlijk pijn. ''Als Kale niks overhoudt aan die oorlog dan vermoord ik hem zodra hij terug komt'' fluisterde ze zacht.

Savador hield zijn mond toen Madeline vroeg of Kale hem had toegetakeld. Hij wilde die man niet nog meer reputatie gunnen door toe te geven dat hij inderdaad door hem in elkaar was geslagen. In de stille minuten die volgden, keek Savador net als Madeline zwijgend voor zich uit. Toen ze na een kleine tijd weer terug kwam gelopen en hem overeind trok, staarde hij haar even verbaasd aan. Voor een moment dacht hij dat ze hem wilde zoenen toen ze zijn haren uit zijn gezicht streek, maar ze steunde enkel met haar voorhoofd tegen de zijne. Savador bleef afwachtend naar Madeline's gesloten ogen kijken toen ze een spreuk mompelde, en negeerde de snelle hartkloppingen nu hij zo dicht bij haar stond. Hij schrok even toen de pijn op slag verminderde en als een witte mist op Madeline overging. Savador bewoog zijn spieren even, streek over zijn wang waar de snee behoorde te zitten en voelde aan zijn neus waarvan hij had vermoed dat die gebroken moest zijn. Niets deed meer pijn of brandde meer. Zijn wonden leken op slag genezen te zijn. Maar in plaats van zichzelf, leek het Madeline nu te zijn die onder pijn leed. Hij probeerde haar op te vangen toen ze zich opeens vastgreep aan het bureau. De snee in haar wang maakte hem direct duidelijk dat ze zijn pijn en wonden op haarzelf had overgeplaatst. 'Dat was niet nodig geweest,' zei Savador wat bot. Zijn gouden slangenogen keken Madeline streng aan. Als hij had geweten dat ze dit van plan was, dan had hij het zeker proberen te voorkomen.

(ben even eten~)

Madeline glimlachte en wuifde Savadors botte opmerking weg. ''Zoals ik al zei deed ik dit uit eigen vrije beweging Savador. Ik wou enkel weten wat hij met je uitgehaald had'' zei ze zacht tegen hem. Inmiddels was dat wel duidelijk, wat Kale gedaan had. ''Hij moet behoorlijk kwaad zijn geweest zeg'' zei Madeline kalm terwijl ze met een hand masserend over haar schouder wreef. Madeline deed haar ketting af en hield het zilverkleurige kristal voorzichtig tegen de snee op haar wang. Het kristal gloeide licht en genas de wond. Er was ook niks meer van te zien dat hij er ooit was geweest. ''Helend kristal van Nova. Van Meadraid gekregen voor m'n verjaardag. Het werkt jammer genoeg alleen bij de bezitter ervan'' legde ze uit aan Savador.

Savador sloeg zijn armen nijdig over elkaar en richtte zijn blik op het raam. 'Daarvoor moet je niet bij mij zijn. Hij daagde me uit en je kent me, dat laat ik me niet zomaar overkomen. Als gevolg daarvan moest hij weer zo nodig uitbarsten,' zei hij kortaf. Hij vertelde er niet bij dat hij Kale net zo goed had uitgedaagd. 'En als hij vervolgens door mijn leermeester boven mij wordt gesteld en vervolgens door een kleuter, dan moet je begrijpen dat ik me daar kwaad over kan maken.' Savador sloeg met een vuist woedend op zijn bureau, zodat de kantoorartikelen die er op stonden hevig trilden. Hij keek even kort naar het helende kristal waarmee Madeline de snee met gemak heelde. Hij was blij toe dat die snee voorgoed verdwenen was. Hij had niet veel zin om voor de rest van zijn leven een teken te hebben dat aantoonde dat Kale hem aangepakt had, en dat permanent in zijn huid gekerfd stond. Tevens wilde hij het ook niet bij Madeline zien. Het had haar mooie gezicht kunnen verpesten. 'Die neus zou je moeten laten nakijken. Het voelde nogal gebroken aan,' adviseerde hij haar. Savador liep met stevige passen naar het raam en kneep zijn ogen tot spleetjes om ze te beschermen tegen het felle daglicht.

Madeline zei niets toen Savador met zijn vuist op het bureau sloeg. Ze hield hem ook niet tegen en probeerde hem niet te kalmeren. ''Dat voelt een stuk beter nu je je hart hebt kunnen luchten niet?'' vroeg ze kalm. ''Savador, je moet wel begrijpen dat Kataro Deshas broertje is. Voor wie zou jij gekozen hebben als jij in zo'n siuatie had gezeten en het had bijvoorbeeld om Diva gegaan?'' vroeg Madeline. Ze liep op Savador af en kneep zachtjes masseren in zijn schouders terwijl ze hem over zijn schouder aankeek. ''Ik ga geen partijen kiezen. Ik zeg alleen dat je je ook een beetje in Deshas moet verplaatsen. Hij komt uit een tijd waar eer in een hoog aanzien stonden. Maar daarbij vind ik dat hij jou ook behoorlijk kan steunen als zijn opvolger. Jullie hebben beide een beetje gelijk. Deshas had jou moeten steunen en niet Kale en jij had Kataro niet zo af hoeven kraken'' zei ze zacht tegen hem. ''Wil je dat ik ook nog even met Deshas praat hierover of zeg je het hem liever zelf hoe je erover denkt?'' vroeg ze daarna zachtjes.

Savador steunde met zijn beide handen op de vensterbank en staarde fronsend over de toppen van de bomen. Hij reageerde niet op Madeline's vraag, maar sloot geërgerd zijn ogen. 'Je kunt situaties vergelijken zoveel als je lief is, maar ik was niet degene die fout zat!' hield hij koppig vol. Er liep even een huivering over zijn rug toen hij Madeline's handen plotseling op zijn schouders voelde. Het hielp ook gelijk zijn woede wat te verminderen. Savador keek haar over zijn schouder een moment aan maar richtte zijn blik daarna weer op het buitenterrein. 'Praten?' beaamde hij op een spottende toon. 'Met enkel praten bereik je niets. Het is de uiteindelijke vuistslag die aan alles een einde maakt.' Hij zag zichzelf en Deshas al aan een tafel zitten om over hun persoonlijke gevoelens te praten. Die sarcastische gedachte toverde kort een kleine glimlach op Savadors gezicht.

''Oh ja? Het was anders wel praten dat Kataro de deur uit kreeg. Het was praten waarmee ik ook Deshas het kantoor uitkreeg zonder enige moeite'' zei Madeline zachtjes. Ze had haar armen nu om Savador heen geslagen en steunde met haar nek licht op zijn schouder zodat ze hem kon aankijken. ''Maar, als jij graag met Deshas wilt vechten houdt ik je niet tegen. Het lijkt me alleen niet het slimste wat je kan doen, het opnemen tegen de Heer der Duisternis'' zei ze tegen hem.

Savador voelde Madeline's armen om zich heen en genoot er van. De woede keerde echter weer langzaam terug toen hij haar woorden hoorde. Hij beet even gepikeerd op zijn tong. 'Ik zeg toch niet dat ik tegen hem wil vechten!' barstte hij aangebrand uit terwijl hij zijn hoofd in een ruk naar Madeline omdraaide. 'Ik zeg alleen dat het de beste manier is! Ik vecht niet met Deshas! Deshas is..' Hij zweeg abrupt. Hij zou zich om de een of andere reden wat schamen als hij Madeline zei dat hij Deshas als een vriend zag. Savador streek geërgerd een lok achter zijn oor en richtte zich weer op het raam. 'Vrouwen! Moeten altijd hun zin hebben,' mompelde hij mopperend. Desondanks dat Madeline's woorden hem kwaad hadden gemaakt, rukte Savador zich niet uit haar greep los. Hij dacht er nog niet eens over.

Madeline keek Savador even zwijgend aan. Haar vriendelijk blik was nu verdwenen. ''Dan hoef je niet tegen me zijn schreeuwen Savador. Ik probeer je ook alleen maar te helpen. Maar ik zie wel dat dat nu zinloos is. Waarom ben je zo ongelofelijk kwaad de hele tijd? Wat zit je dwars Savador. Is het Deshas? Dat je hem niet alleen hebt. Dat je hem met Kale en Kataro moet delen? Is dat je dank na alles wat hij wel voor je gedaan heeft?'' vroeg ze. Madeline keek hem nog even aan maar drasaide zich toen met gebalde vuisten om en mompelde dingen die leken op 'onmogelijke man' en 'niet te geloven'. Ze was flink kwaad op Savador.

Savador had zin om met zijn vuist op de vensterbank te rammen, maar in plaats daarvan hield hij zich in en keek zuchtend naar buiten. Het haalde toch niets uit weer in woede uit te barsten. 'Wees maar blij dat je voor Norwood hebt gekozen in plaats van mij. Jij wordt me inmiddels ook zat, nietwaar? Zoals iedereen hier,' zei hij zacht. 'Maar jij bent van Novaanse afkomst, dus is het logisch dat je me niet begrijpt.' Savador streek zijn haar in een nonchalante beweging achter zijn schouders en ging met één been op de vensterbank zitten. In zijn jeugd ging hij vriendloos door het leven. Natuurlijk waren er personen geweest waar hij het best mee kon vinden hier en daar, maar echte vrienden had hij ze niet kunnen noemen. Daarbij had hij minstens twee keer zoveel rivalen gehad en dat was nu nog steeds zo. Nu was Deshas zijn vriend, misschien wel zijn enige vriend. Die wilde hij inderdaad niet zomaar delen. Maar als zelfs Madeline kwaad op hem werd, dan wist hij het ook niet meer. 'Spijtig,' dacht Savador hardop.

Madeline kalmeerde wat en zuchtte zacht toen ze Savadors woorden hoorde. ''Nee Savador, ik wordt je helemaal niet zat'' zei ze zacht. ''En ik wil ook niet kwaad op je zijn. Ik was hier om een beetje met je te praten, proberen je woede weg te nemen maar volgensmij heb ik het alleen maar erger gemaakt. Dat was niet mijn bedoeling geweest. Dus ik kan nu twee dingen doen. Of ik loop nu weg zodat je alleen kunt zijn als je dat graag wilt. Of ik blijf hier maar dan wil ik dit onderwerp liever laten rusten. Aan jou de keuze'' zei ze tegen hem.

Savador bleef met een lege blik naar buiten staren terwijl hij half naar Madeline's woorden luisterde. Zijn blik was gericht op een willekeurig punt in de verte, maar hij was te diep in gedachten verzonken om er echt naar te kijken. 'Je hebt het niet erger gemaakt,' zei Savador zacht. 'Dat gebeurt vanzelf. Het ligt niet echt aan jou.' Hij keek Madeline over zijn schouder kort met een zwakke glimlach aan om aan te tonen dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen. Even later draaide hij zijn hoofd weer terug. 'Jij blijft hier bij mij,' zei hij standvast op haar woorden.

Madeline knikte kalm op Savadors woorden. Ze liep naar de muur naast de vensterbank waar Savador zat en leunde daar tegenaan terwijl ze naar Savador keek. ''Heb je nog met Diva gepraat?'' vroeg Madeline daarna kalm. Ze was nog niet vergeten wat ze had gezegd tegen Savador toen in de bibliotheek toen hij zo onzeker was geweest na dat Viktor hem zo op stang gejaagd had. Toch bleef Madeline Viktor opzich een briljante leerling vinden maar het nadeel was dat hij zijn intiligentie voor verkeerde doeleinden gebruikte.

Savador glimlachte kort naar Madeline toen ze bij hem tegen de vensterbank aanleunde en hij haar vraag hoorde. 'Natuurlijk heb ik met Diva gepraat. Denk je dat ik jouw advies niet opvolg?' zei hij grijnzend. Er verscheen even een serieuze uitdrukking op zijn gezicht en een ontroerde blik in zijn ogen. 'Ze zei dat ze me niet kon verlaten en dat ze nog steeds zoveel van me houdt al sinds onze eerste kus.' Savador staarde met een geëmotioneerde glimlach naar buiten. Hij had zich al die tijd zorgen om niets gemaakt. Hij richtte zich met een minnelijke blik weer op Madeline. 'Ik heb nu veel meer vertrouwen voor Diva als eerst en andersom ongetwijfeld ook. Dankzij jou,' zei hij zacht terwijl hij even door Madeline's blonde lokken streek. Zodra Savador besefte waar hij mee bezig was, trok hij zijn hand weer terug. Hij had zich weer laten gaan.

Madeline glimlachte even licht maar niettemin was haar glimlach warm. ''Ik ben blij te horen dat het advies zo goed geholpen heeft'' zei ze zacht. Savador zag er tenminste gelukkig uit en als hij dat was, dan was Madeline dat ook. Ze wist ook wel dat Diva Savador niet zomaar zou opgeven. Ze hield oprecht veel van hem. En misschien maakte dat Madeline een beetje jaloers. Maar zij had Norwood en met hem was ze ook zielsgelukkig. Toen Savador zijn hand terug trok wende Madeline even ongemakkelijk haar blik af. Ze zou Norwood niet weer verraaden maar dan moest ze wel gefocust blijven. ''Hoe gaat het eigenlijk met je studie om Deshas' opvolger te worden?'' vroeg ze daarna om het onderwerp te veranderen om niet weer de fout in te gaan.

Savador genoot van Madeline's warme glimlach. Het gaf hem een goed gevoel van binnen, alsof hij altijd bij haar terecht kon. Hij moest vreselijk zijn best doen om niet op haar af te stappen en haar even vast te houden. Savador wendde eveneens zijn blik af toen hij Madeline hetzelfde zag doen. Het was moeilijk; zijn hart klopte nog als een gek voor haar, maar hij zou het niet kunnen verdragen om Diva opnieuw pijn te doen en haar vertrouwen weg te nemen. Om het aan de stok met Norwood te krijgen kon hem weinig schelen, maar op dit moment had hij daar totaal geen zin in. Er verscheen een glimlach op Savadors gezicht toen hij Madeline's vraag hoorde. 'Zover ik weet gaat het goed,' antwoordde hij eerlijk. 'Deshas heeft me een aantal nieuwe spreuken bijgeleerd, dat is al een tijd geleden maar het is uiteraard nog steeds effectief. Binnenkort leert hij me vast iets nieuw bij uit het Boek der Kunsten.' Savador streek een lok achter zijn oor en moest zichzelf dwingen om Madeline even niet aan te kijken om zijn gedachten te ordenen. 'Maar genoeg over mij,' zei hij uiteindelijk met een brede glimlach. 'Hoe gaat alles met jou?'

''Dat lijkt me wel ja als hij helemaal een boek voor je haalt'' zei Madeline terwijl ze een lok haar rond haar vinger draaide toen Savador haar vertelde over het Boek der Kunsten. Ze had er ooit wel van gehoord ja. ''Ach ja, toen Ferost tussendoor kwam en Norwood aanbood om zijn opvolger te worden was onze bruiloft er helemaal bij in geschoten dus ik ben nog steeds ongetrouwd. Maar hij heeft beloofd dat we dat nu regelen. En ik maak me een beetje zorgen over Hatori. Maar hij is volwassen, hij weet wel wat hij doet. Verder doe ik zo af en toe ook wat administratieve dingen voor jou. Hopelijk vind je dat niet erg maar af en toe kom ik hier even binnen om een boek uit een van deze kasten te pakken, ik leg ze altijd weer terug hoor maar als ik dan administratie papieren zie liggen regel ik dat vaak even voor je en ik houd het kantoor een beetje schoon als je er niet bent'' zei ze met een zwak glimlachje.

PROFILE MAGICIAN

» Toch maar vertellen.
» toch maar aan Celebrian vragen.
» Toch maar naar de ziekenzaal.
» een-niet-zo-belangrijk-vraagje-maar-ik-stel-hem-toch
» Kom dan Safje.. Kom maar hier.

Toch maar proberen.

Toch maar proberen.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen