De reis in de raket was oncomfortabel, maar het gaf Queralena de tijd om nog enkele kleine dingetjes te regelen voordat ze zou landen op nieuw land. Nieuw land dat ze uitgebreid zou onderzoeken totdat ze zo ongeveer ieder detail in haar hoofd had zitten en op strategische plekken een van haar spreuken kon plaatsen. Het was altijd handig om te weten hoevaak bepaalde plekken werden bezocht. zodra Queralena even de tijd nam om door het raampje naar buiten te kijken, zag ze in de reflectie van het witte gezicht van Iklép. Hij was altijd al bleek geweest, bleker dan haar en ze wist dat het aan zijn angst voor vliegen lag, maar hij kon altijd nog beter tegen het vliegen dan dat hij samen met haar door de schaduwen zou reizen. Als hij mocht kiezen dan zou hij altijd voor een van de raketten kiezen. Nu ze de tijd had, liet ze haar blik over haar oudere metgezel gaan. Hij was al een aantal jaar bij haar, maar net zo menselijk en sterfelijk als de zieltjes van de kinderen die zich op de school bevonden en had van haar conditie geweten zonder dat ze het zelf doorhad. Ze was te druk bezig geweest in de biblioteek van Shadra om zich echt om hem te bekommeren, maar had het niet ontkend zodra hij haar er mee had geconfronteerd. Ze had hem gevraagd of hij voor haar wilde blijven werken of dat ze zijn geheugen zou wissen en hem een andere baan zou bezorgen en niets meer van haar af zou weten. Hij had zonder te aarzelen gekozen voor de eerste optie, ook al wist hij dat het een baan kon zijn waarbij ze niet aardig tegen hem zou blijven. Ze was beleefd en charmant opgevoed, maar dat was niet haar echte innerlijk, het was net zo goed een van de masker die ze kon dragen als het vereist was. Niet veel later gleed haar blik weer naar de brief die haar wereld enkele dagen geleden op zijn kop had gezet. Een uitdaging die ze met beide handen aangreep lag op haar te wachten en al wist ze dat er vele taken en verplichtingen bijhoorden, vele waar ze waarschijnlijk nog niets vanaf wist, zou het niets zijn dat ze niet aankon. Als je een groot huishouden kunt runnen en feesten kunt geven zonder dat er iets misloopt dan is het meer dan mogelijk om die onbenullige taken te doen. Bovendien waren vrouwen er altijd beter in geweest om meerdere taken op zich te nemen en het overzicht te houden waar mannen vaak miserabel faalden. Een irritant piepje gaf aan dat de raket zou beginnen met de afdaling en licht gespannen wachtte ze totdat de poten met een zacht getik de grond raakten en de motoren werden stilgelegd. Queralena gebaarde naar Iklép dat hij alvast mocht gaan zodat hij even iets langer de tijd om zichzelf weer op te pakken in de frisse lucht en haar hand ging naar haar schouder waar ze de spin oppakte en die even teder aaide. Pòk volgde haar overal waar ze ook ging en zou vast een plek vinden in zowel de bossen rondom het kasteel als in haar deel van de toren. Queralena was er nog altijd niet achter hoe het de spin was gelukt om een web te maken van zijde, maar het was iets waar ze niet over klaagde. In de tijd van haar geboorte waren er veel dieren die wel iets anders waren dan de rest en die magie hadden opgeslokt van personen door wie ze werden aangevallen. Het was waarschijnlijk gewoon een zelfverdigingsmachinisme geweest in die tijd hoe raar het ook klonk. Hoe kon een web van zijde nu voor zelfverdediging zorgen? Misschien zou het mensen lokken als ze dichtbij een dorp had gewoond, maar Pòk had in de grotten gewoond die diep verborgen lagen in een woud en waar niet veel mensen naar binnen gingen. Haar gedachten maakten zich langzaam los van Pòk en gingen weer naar de eerste taak die voor haar lag. Uit de raket stappen en zorgen dat ze haar kamer in de toren vond. Queralena wist niet hoe lang ze hier al had gestaan, nadenkend over vroegere tijden, maar het was zeer waarschijnlijk dat zodra ze uit de raket stapte dat Iklép klaar zou staan om haar de weg te wijzen. Hij was altijd betrouwbaar op die manier. Queralena maakte haar weg naar de uitgang en sloot geirriteerd haar ogen voordat ze een donkere zonnebril uit een zak haalde en die opzette. Op Shadra was het bewolkt geweest, maar hier, op de plaats waar de zon veel dichterbij stond, was het volop aan het schijnen en daarmee haar goede humeur aan het vervelen. Dat liet ze niet gebeuren. Een ronde bol van vuur in het heelal zou niet sterker zijn dan haar en misschien heel kinderachtig voelde ze zich meteen beter zodra de zonnebril op haar neus was geprent. Zoals ze al had verwacht stond Iklép iets verderop klaar om haar te begeleiden, maar eenmaal op het lanceringsplatform bleef ze staan om de krachten om haar heen te kunnen voelen. Ze voelde vage restanten van duistere magie wat ze toeschreef aan Alejandro die hier niet lang geleden weg moest zijn gegaan dat het zich nog in de buitenlucht bevond. In de kamers waar ze zou wonen zou het nog wel erger zijn en ze zou als eerste de ramen open gooien zodat een frisse bries, die nu gelukkig ook stond, er doorheen zou kunnen waaien en daarna kon ze met lichte spreuken er zo voor zorgen dat de kamer alleen nog maar haar energie bevatte en alle restanten van eerdere magiërs zouden verdwijnen. Een opwinding kwam door haar heen en ze schrok er niet van. Het was lang geleden dat ze weer eens iets heel nieuws had geprobeerd en Queralena had ergens het idee dat ze deze keer niet zo snel haar aandacht kwijt zou raken. Nou ja, snel? Wat was snel voor iemand die al bijna 200 jaar leefde? Of kon je het geen leven noemen? Licht dwingend duwde ze die vragen van haar af, het was nu niet de tijd om op een platform te gaan filosoferen over de vraag of ze dit leven nog wel een echt leven kon noemen of dat ze een omhulsel zou worden en uiteindelijk zou smeken om de dood die haar maar moeilijk zou kunnen worden gegeven. Ja, natuurlijk was ze niet onoverwinnelijk, maar ze had aardig de moeite gedaan om daar dicht bij in de buurt te komen. Q'leen schat.. laat het gaan en ga nu eerst hier maar eens vandaan. Met een inwendige zucht overbrugde ze de afstand naar haar bediende die haar voorging naar de toren. Ze nam niet de tijd om haar omgeving in haar op te nemen, behalve dan de magische energiën die van iedereeen afkwam. Al snel voelde ze de krachtige uitstralingen die ze toeschreef aan de magiërs van de andere elementen. Waarschijnlijk zou ze die binnenkort ook wel tegenkomen. Het was een snelle en korte wandeling naar de toren waar ze langs enkele deuren kwamen die zouden leiden naar andere kamers. Nog een stuk naar boven, ze was ergens toch wel verbaasd dat haar kamer niet op de laagste verdieping was geplaatst, maar had niet veel tijd om er over na te denken toen Iklép naar een deur wees en ze licht glimlachte. De zware mahoniehouten deur hing stevig in de hingels en had een statig uiterlijk. Kalm legde ze haar hand tegen de deur en mompelde zacht waarna een klein spinnetje verscheen en zich inbedde in het hout van de deur. Zo zou ze altijd weten wie er voor haar deur stond of wie trachtte haar kamers te betreden wanneer zij niet aanwezig was. De deuren deed zij nooit op slot, behalve als ze zich ging baden en belangrijke documenten zouden bij haar niet zomaar verspreid liggen. Verscholen onder vele spreuken en zegels en al was het mogelijk daar doorheen te breken, het zou hen veel te veel tijd en magie kostte. Ze zou meerdere keren met een raket van hier naar Shadra en terug kunnen gaan voordat ze deze kant op moest komen om maar eens te vragen wat de mensen dachten te doen met haar spullen. Nu opende ze haar deur en haar gedachten waren juist geweest. Overal voelde ze nog de aanwezigheid van Alejandro, die ze meer dan goed kende door de tijd dat ze zich niet had losgemaakt van hem, maar ook de stijl van de kamer was typisch Alejandro. Nee, misschien beter gezegd, typisch mannelijk. Ze liet zich in een grote leunstoel vallen en gooide de zonnebril op de tafel waarna ze haar hoofd achterop de leuning legde en haar ogen sloot. Niet veel later lachte ze zacht en opende haar ogen om recht naar de plek naast de deur te kijken. 'Demon, dacht je dat ik je niet zou voelen als je jezelf zou bedekken met je krachten?' Haar stem klonk geamuseerd en een handgebaar naar Iklép maakte dat de man verdween om een briefje af te geven bij het schoolhoofd dat ze was gearriveerd.

Het was een mooie dag. Althans dat vond Nocte. Het was lichtelijk bewolkt. Het was ook nog eens redelijk koud. Hij zat in het duistere bos. Het was alweer een tijdje geleden sinds zijn meester afstand had gedaan van zijn titel. Nocte had zich ondertussen schuil gehouden in de bossen. Wachtend op de opvolger van zijn meester. Hij wist dat deze dag speciaal ging worden. Dat voelde hij op de manier hoe de geuren van deze roken. Hij lag op een tak. Zijn handen achter zijn pompoen hoofd. Zijn tovenaarsmuts voor de verandering af. Deze hing aan een tak boven hem. Zo spendeerde hij altijd zijn tijd overdag. Hangend in de takken. Af en toe slapend. Maar een demoon had eigenlijk geen slaap nodig, dus verdeed hij zijn tijd met het uitschelden van de zon, als deze er was, was genieten van de rust die het bos altijd had. Hij dacht toen altijd zijn leven over. Hoe lang was hij nou al op deze aardbodem? Waarschijnlijk sinds hij adviseur was geworden van de heer van het duister. Maar dat was slechts een paar jaar. De rest van zijn leven had hij op Shadra doorgebracht. Hoeveel jaar geleden was het wel niet..te lang als je het Nocte vroeg. Hij hield daarom ook wel van dit jaargetijde. De zon bleef korter schijnen. De nachten werden langer, en kouder. Ja..dat waren het soort nachten waar Nocte toch wel het meest van hield. De vlammen in zijn ogen lichtte even feller op. Hij deed zijn hoofd omhoog, en keek om zich heen. Hij voelde een kracht..een duistere kracht..Op deze planeet. Zou zijn meester dan terug gekomen zijn? Hij rook even. Nee..deze kracht rook anders..Iets minder lekkerder dan die van zijn meester. Hij rook vaag ook nog twee andere geuren erbij. Hij liet zijn hoed naar hem toe zweven, en snelde naar SSA. De geur achter na achtervolgend. Toen hij eenmaal bij SSA aangekomen was, maakte hij zich onzichtbaar. Zodat mensen niet raar gingen opkijken als ze opeens hem voorbij zagen zweven. Alleen het licht was te zien, maar dat kon je overdag toch niet zo goed zien. Zal dit dan de nieuwe opvolger kunnen zijn van zijn meester? Zo ja, wat voor persoon zou deze dan zijn? Vast niet de meest opgewektste. Nocte moest even lachen in zichzelf. Maar dat gaf niets. Hij moest deze persoon toch bijstaan met zijn wijsheid. Of hij dat nou wou of niet. Hij zweefde, totdat hij bij de toren aanwas gekomen. Hij zocht het raam van de kamer der duisternis. Hij rook nog sterk de geur van zijn oude meester hier. De herinneringen..zo mooi..zo mooi..jajajaja...Hij zweefde door de muur heen. Hij rook dat er inderdaad een andere geur in de buurt was. Hij wist dat dit geen leerling kon zijn..daar was de geur te sterk voor. Echter, was dit ook geen leraar. Nee..dit moest wel de opvolger zijn van zijn meester. Echter, kon hij verder geen informatie aan hem of haar ruiken. Hij rook wel dat er twee andere geuren waren. Eentje was een loyale geur..de andere was een meer dierlijke geur..had de opvolger een dier bij hem of haar? Ook een andere trouwe volgeling..echter, werden beide geuren goed afgeschermd door de geur van de opvolger/ster. Hij besloot deze opvolger/ster maar eens te verassen. Toen ging hij, nog steeds onzichtbaar, zweven boven een tafel. Zijn licht veranderde in een toorts. Hij ging toen zo bij de muur zweven, dat het leek alsof de toorts aan de muur hing.
Toen ging de deur open. Meteen was de geur van donkere magie overweldigend. De toorts trilde even aan de muur. Van genot, omdat het zo'n lekkere geur was. Gelukkig had de persoon in de deuropening het niet gemerkt. Hij bekeek de opvolgster goed. Het was een vrouw. Een vrouw? Niet echt bepaald iets om te doen voor zijn meester..hij wist dat deze vrouwen als minderwaardig zag. Ach, zijn oude meester was ook maar een mens. Ze werd achtervolgt door een man met een bleek gezicht. Ze plofte ze neer in een leunstoel. Ze deed ze haar zonnebril af. Toen pas zag hij haar bruine ogen. Ze keek toen naar de "toorts". 'Demon, dacht je dat ik je niet zou voelen als je jezelf zou bedekken met je krachten?' Ondertussen stuurde de man weg met een handgebaar. Nocte verscheen daarna, en de toorts veranderde in zijn lantaarn. "Hehehehe...Dat had ik zelf ook wel kunnen weten toen ik u geur rook." Hij zweefde naar de vrouw toe. Hoe dichterbij hij kwam. Hoe sterker haar geur werd. "U moet vast de nieuwe opvolger zijn van Alejandro..Dat ruik ik aan u." Hij stopte en bleef stil hangen in de lucht. "Sta mij toe mijzelf te introduceren. Nocte O'Lentarin. Al jaren trouw adviseur van de heer van het duister. Maar misschien heeft u wel eens van mij gehoord?" Nocte wist dat hij aardig bekend was buiten SSA. Bekend in de zin van dat hij als dreigement werd gebruikt door moeders tegen hun kinderen als ze hun eten niet wouden opeten.

Na het aanbrengen van een beveiligingspreuk op de deur die naar haar kamers leidde, opende ze de deur om meteen naar binnen te lopen en te gaan zitten in de grote leunstoel die ze zeker weten zou houden. Als ze ergens stiekem een voorkeur voor had dan was het grote fauteuils waar ze heerlijk in weg kon kruipen als het bed niet langer in haar slaap kon voorzien. Nu ze in de schaduw van haar kamer was en de zon niet door de ramen in de kamer scheen deed Queralena de zonnebril af en plaatste die op de tafel waar ze nog een biref van Alejandro zag liggen. Tenminste, dat is wat ze aannam. Voordat ze echter ook maar kon denken aan het feit dat ze van plan was geweest de ramen open te gooien zodat de energie van haar voorganger kon verdwijnen en ze niet de gehele tijd op hoefde te letten alsof hij werkelijk hier bij haar in de kamer stond, voelde ze hoe een andere duistere kracht haar kamer binnen was gedrongen. Nee, dat kopte niet. Queralena merkte nu pas op deze energie aanwezig pas, maar ze kon zichzo niet herinneren dat ze een verschil had gevoeld in de tijd dat ze de kamer had betreden. Dat kon enkle betekenen dat de demoon, daar was ze zeker van, al binnen was geweest voordat zij hier binnen was getreden. Haar blik ging naar de plek waar een toorts hing en een zeer kleine glimlach speelde rond haar lippen voordat ze de demon heel aardig vroeg zichzelf te ontmaskeren en stuurde daarna Iklép weg zodat ze een rustig gesprek kon hebben en niet op hem te hoeven letten. De man was goed getraind en ze was van plan hem nog lang aan te houden en ze liet dat plannetje niet zomaar verpesten door een demon die toevallig een bloedlust had en haar bediende een goede maaltijd vond. De lucht voor haar begon iets te schimmeren voordat er een pompoenhoofd verscheen en de toorts langzaam veranderde in een lantaarn. Ergens had ze het vermoeden dat ze wist wie dit was, maar het wilde niet in haar opkomen wat dit dan nou precies was. Queralena knikte slechts bij het toekennen van het compliment dat verscholen lag in de simpele zin en keek hem strak aan toen hij dichterbij kwam. Queralena had niet het gevoel dat hij haar aan wilde vallen, maar dat betekende niet dat hij zonder iets verder duidelijk te maken dichter in haar buurt mocht komen. Bij zijn volgende zin lichtte haar ogen iets open en de glimlach werd iets breder. 'Ja, Alejandro heeft me gevraagd zijn taken hier over te nemen.' Nog steeds kon ze licht lyrisch worden als ze eraan dacht dat Alejandro haar had gekozen en dat terwijl hij haar altijd duidelijk had gemaakt dat ze nooit zo goed kon zijn als hij was. Voordat ze het doorhad begon de demoon al weer te spreken en licht fronste ze. Normaal gesproken wachtten demonen totdat een mens toestemming gaf om te spreken en deze walsde daar gelijk overheen al vroeg hij dan wel een soort van permissie voordat hij zich voorstelde. Nocte O'Lentarin. Haar gedachten vervlogen even naar een tijd lang geleden waar ze de naam een keer had gehoord voordat ze langzaam knikte. 'Ja Nocte O'Lentarin. Een vriendin van mijn moeder heeft het een keer over u gehad toen haar zoon niet wilde eten. Als ik het me goed herinner dan gaf zij echter ook aan dat u een zeis met u meedroeg. Ik neem aan dat de verhalen en de werkelijkheid in dit geval niet juist zijn?' Queralena stond op vanuit de fauetuil en liep naar de plaats wat het midden moest zijn van het woongedeelte. 'Ik kan zien dat hier alleen mannelijke magiërs hebben gewoond, een vrouw zou altijd enkele kleine veranderingen hebben aangebracht die mannen waarschijnlijk niet eens zouden hebben opgemerkt, maar daarvan zie ik hier niets. Dus ik ga er ook vanuit dat ik de eerste vrouwelijke vrouwe van het duister ben die jij dient?' Queralena liep terug naar de plaats van de demoon en ging voor hem staan. 'Mijn naam is vrouwe Queralena na Foraoise Dorcha en ik ben bijna twee eeuwen geboren. Verwacht je meer informatie dan kun je het vragen, maar waarschijnlijk krijg je er geen antwoord op. De man die je net weg zag gaan is mijn bediende en gaat bij de naam Iklép. Hij staat trouwens niet op jouw menu. En deze dame hier is Pòk en is minstens zo oud als ik ben. Door haar isolatie is het lastig om precies te bepalen hoe oud ze is, maar ik heb het gevoel dat ze ergens rond de 450 jaren zal zijn.' De spin liep over haar lichaam naar beneden en op de grond liet ze zich iets groter worden en trippelde snel de kamer uit. Queralena keek haar even na en gebaarde daarna naar een stoel voor als de demoon wilde zitten. 'Introducties zijn nu denk ik gemaakt?' Haar stem maakte wel duidelijk dat dit inderdaad zo zou zijn. 'Wat zijn jouw taken als mijn adviseur Nocte?' Zelf zette ze zich weer neer in de fauteuil en keek hem aan. In de brief die ze had gekregen had ze niets gelezen over de pompoenhoofd die hier nu bij haar in de kamer was.

Na de woorden over de zeis Nocte hield zijn hoofd scheef. Een zeis? Wat moest hij daarmee? Hij hoefde geen fysieke objecten om iemand te doden. "Sommige wel..sommige niet..dat van die zeis in ieder geval niet. Het enige fysieke object dat ik daad werkelijk gebruik is mijn viool." Toen begon zijn toekomstige meesteres over het feit dat zij de eerste vrouwe van duisternis was. Nocte dacht even hierover na. Deshas..Kadaj..Alejandro..Ja..zei was de eerste vrouwe van duisternis. Toen ze zich voorstelde, moest Nocte grijnzen. Hij was nog steeds de oudste. Bij de opmerking over Iklép, moest hij weer grijnzen. Waarom zou hij hem vermoorden zonder reden? Sowieso was moorden niet echt zijn ding. Het bracht teveel onrust. Nee, Nocte was meer van het continue tergen. Pesten. Mensen dwarszitten. Dat was meer Nocte's stijl. Toen de spin werd voorgesteld, bekeek hij die even. Dame? Wat voor dame? Ze zag eruit en rook als een gewone spin. Toen trippelde de spin de kamer uit. Alsof deze beledigd was door zijn gedachten. Hij zag dat zijn meesteres de spin nakeek. Hij volgde haar voorbeeld. Toen keek hij weer naar haar. Ja..de introducties waren compleet..Hij hoefde niets verder te weten over zijn meesteres. Behalve dat hij haar vanaf nu moest dienen. Hij zweefde over de rugleuning van de stoel, en liet zich met een plof neerkomen op het kussen.'Wat zijn jouw taken als mijn adviseur Nocte?' Wat zijn taken waren? Wat een vraag.."Wel, als adviseur heb ik de taak om u te helpen met moeilijke beslissingen vrouwe. Mijn wijsheid is 900 jaar oud, en ik heb dan ook veel meegemaakt, geleerd en gedaan in dit lange leven. Ik mag dan wel een demoon zijn..maar ik ben niet als mijn broeders en zusters. Nee, ik wil de mensheid helpen." Nocte, moest eigenlijk wel lachen om deze situatie. In zijn hoofd. Dat hij ooit beleefd zou zijn jegens een mens. Hij moest er telkens weer aan wennen. Maar ja. Het was dan ook wel zijn meesteres waar hij tegen sprak. Zij kon hem met gemak doden als ze wou. Maar hij zou dat nooit doen. Zijn meester of meesteres verraden. Hij had hier immers zelf voor gekozen. Hij had hier veel moeite voor moeten doen om deze positie te krijgen. Hij had zijn meester moeten bedriegen..Maar het was het waard. Nu had hij op z'n minst een beetje inspraak in wat er allemaal gaande was in Kovomaka. "Mijn oprechte excuses vrouwe, maar mag ik vragen of u misschien een appel bij u heeft?" Dat was eventjes belangrijk om te weten. Hij kon het dan ook niet laten. Hij had namelijk nu echt een appel nodig. Haar geur was zo heerlijk..het genot van een appel zou deze situatie compleet maken.

Dat laatste is Nocte-logica, let daar maar niet op xD

Ja, Queralena herkende zijn naam van een gesprek dat ze heel lang geleden had opgevangen, maar bij een demon die zo oud was als hij gingen er meerdere verhalen rond en er veranderden altijd wel kleine dingetjes bij ieder die het verhaal zelf verder doorvertelde. Diegene maakte het net iets spannender of boeiender en in dit geval was het iets enger gemaakt zodat de jongen zijn eten naar binnen zou werken. De aanpassing van de zeis leek hem te verbazen en inwendig grinnikte ze even. Dat hij zelf niet wist dat de mensen allemaal dingen bij zijn naam hadden bijverzonnen. 'Een viool?' mompelde ze zacht voordat ze opstond en zichzelf en haar metgezellen voorstelde. Het was snel en simpel, waarbij ze vertelde wat hij moest weten en verder niets liet blijken. Een demoon had er geen baat bij om meer te weten. Nadat Pòk was verdwenen en Queralena zich opnieuw in een stoel liet zakken gebaarde ze naar Nocte om ook plaats te nemen. Als hij tenminste zat met dat lichaam van hem. Blijkbaar deed hij dat toen ze het geluid hoorde van de protesterende stoel en haar blik liet ze opnieuw glijden over zijn uiterlijk terwijl ze wachtte op een antwoord op haar vraag. Hij liet haar gelukkig niet al te lang wachten. Het was ook een vraag waar hij niet lang over na zou hoeven denken, denkende aan het feit dat hij haar voorgangers ook had gediend. Dus hij wilde de mensheid helpen? Waarom zou een oudere demoon als hij de mensheid willen helpen? Bij haar kwam slechts één oplossing in haar op. Door een adviseur te zouden zou hij een zekere macht hebben. Ach, ze zou hem in die waan laten en advies kon ze altijd gebruiken. Het was altijd handig om dingen op meerdere vlakken te bekijken. Niet dat dat betekende dat ze ergens zomaar mee in zou stemmen. Oh nee.. Het was alleen maar handig om te weten. Queralena wist dat ze de demoon bedenkelijk aan moest hebben gekeken, haar ogen konden haar altijd verraden, iets waar ze nooit vanaf was gekomen, maar ze had geleerd anderen af te leiden zodat ze niet naar haar ogen zouden kijken en misschien erachter konden komen wat haar gedachten waren. Vlak voor zijn beleefde vraag kwam haar bediende binnen die ze aankeek en snel zijn hoofd schudde. Onmiddelijk had hij geweten dat ze de vraag doorspeelde naar hem. 'Het spijt me vrouwe en adviseur, ik heb nog niet de kans gehad om boodschappen te halen.' Queralena knikte en keek daarna weer naar het pompoenhoofdje voor haar. 'Er zijn geen appels in deze vertrekken. Ik raad je aan om zelf appels te gaan zoeken of te halen in een winkel.' Deze demoon was apart en hoewel ze hem ergens weg wilde sturen omdat ze haar kamers in orde wilde maken, dat was nog altijd een taak die ze het liefst zelf deed, wilde ze ook meer te weten komen over mogelijke dreigingen, handige weetjes en hoe het hier in zijn werk ging. Kalm pakte ze het wijnglas dat was gevuld en dronk langzaam enkele slokken voordat Queralena Nocte diep in de ogen keek. 'Vertel mij Nocte, wat vind jij ervan dat je dit keer een vrouw moet dienen? Voelt het anders? Gedraag je je anders?' Q'leen wilde meer te weten komen over de demoon voordat ze hem een deel van haar vertrouwen zou geven.

Hij keek naar Iklép. Zijn geur was opzich wel lekker, maar ook weer niet zo lekker dat hij hem ging aanvallen.. Geen appels? Zonde..ach, van zijn vorige meester had hij ook nooit een appel gekregen, dus hij was er inmiddels wel aan gewend dat hij geen appels kreeg. Maar toch..jammerlijk. Nah ja, een demoon kan zich ook niet alles wensen..zelfs Nocte niet. Hoe het vond dat hij een vrouw moest dienen? Eerlijk gezegd maakte Nocte dat niets uit. Hij diende wie hij moest dienen. Man of vrouw. Desnoods iemand die niet menselijk was. Nee, Nocte was daar niet zo heel moeilijk in. Zolang hij maar de geur mocht, mocht hij de persoon die deze met zich meedroeg ook. Echter, als hij zijn meester mocht geloven wat betreft deze wezens, waren deze minderwaardig, en daarmee zwakker dan mannen. Ach, dat was zijn mening..niet die van Nocte.. "Het voelt een beetje anders..maar ja, u bent ook de eerste vrouwe van duisternis. Of ik mij anders gaan gedragen, kan ik ook niet zeggen. Met alle respect, maar ik als demoon ben zelfs voor mijzelf ook onvoorspelbaar. Maar ik denk dat het wel goed gaat komen...hihihi..HAHAHAHA" Hij deed meteen zijn hand voor zijn mond. "Mijn excuses voor deze keuze van woorden. Zo ziet u maar weer.." Toen was er licht getik te horen tegen de ruiten. Hij keek even naar het raam. Blijkbaar was het gaan regenen..wat wat dat toch een heerlijk geluid..Het heeft hem altijd al geboeid..dit geluid..het deed hem denken aan vroeger. Toen hij nog een simpele demoon was. Het geluid van regen de neer kletterde op de bladeren van het bos waar hij in ronddwaalde toen..Ja..dat waren nog eens tijden..toen hij vrij was..vrij om te gaan en te staan waar hij wou..Niet lang daarna hoorde hij een donderslag. Oh..dat maakte dit compleet.. Toen keek hij weer naar zijn meesteres. "Mijn excuses dat ik even afgeleid was vrouwe, maar ik vind dit soort weer altijd heerlijk..alleen al om het te horen..het maakte bepaalde herinneringen in zelfs een demoon los...Vind u dat ook niet?"

Queralena hield de demoon voor haar goed in de gaten, lette op zijn gehele uitstraling zodat ze zou onthouden hoe hij zich in normale situaties zou gedragen en verschillen zou kunnen oppikken zodra er iets gebeurde. Je kon de meeste dingen al halen uit het bestuderen van het lichaam dat altijd wel reageerde, al was het maar het kleinste dingetje. Een lichte glimlach kwam rond haar lippen zetten en ze schudde haar hoofd. Ze wist al dat ze het goed zou kunnen gaan vinden met de onvoorspelbare Nocte, juist zijn apartheid trok haar aan. Hoe aparter betekende vaak ook hoe leuker. 'Maak geen verontschuldigingen Nocte, gedraag je zoals je bent. Dat moet vast ook de manier zijn geweest waarop je een adviseur bent geworden.' sprak ze zacht en volgde zijn blik daarna naar buiten. Regen. Eindelijk was de zon dan verdwenen achter de donkere wolken en nu vielen er grote druppels naar beneden en Queralena stond op om een van de ramen open te zetten. Het regende niet naar binnen en er kwam meteen een frisse wind door het vertrek heen. Het gaf haar een goed gevoel, het nam iets van haar spanning weg doordat de energie van Alejandro ook langzaam ermee zou verdwijnen. Queralena liep terug naar de stoel vanwaar ze uitkeek op de lucht buiten en zag een bliksemflits voordat ze de donderslag hoorde die er meteen op volgde. De bui was boven het kasteel en ze kon zich al de verschrikte leerlingen voorstellen die niet hadden opgelet en waren overvallen door de bui zodat ze nu snel het kasteel in zouden moeten vluchten. Qeuralena richtte haar blik pas weer op Nocte zodra ze stem hoorde. Q'leen knikte voordat ze weer een slok wijn nam. Shadraanse wijn van dit jaar, het was niet slecht, maar ze had betere geproefd. In haar jeugd hadden ze pas echt geweten hoe ze het beste wijn konden produceren en moesten bewaren. Nu kon je sommige halen waaraan je gewoon kon proeven dat de druiven niet voldoende gerijpt waren voordat ze werden geplukt en dan kreeg je zo'n slappe smaak, maar het was het enige wat hier nog in de kamer had gestaan anders had Iklép het haar nooit durven te schenken. 'Ik zal je zeggen dat ik dit weer prefereer over een zonnige dag. Maar mijn herinneringen kunnen overal door worden getriggerd.' Opnieuw gleed haar blik even naar de lucht buiten voordat ze nocte aankeek. 'Zeg eens, zijn er nog dingen die van vitaal belang zijn en waar ik van moet weten? Of dingen die Alejandro heeft gezegd voor zijn vertrek?' Vanuit een ooghoek zag Q'leen haar spin aan komen lopen met iets op haar rug, verpakt in haar zijdenweb en legde dat voor de demoon neer. Als de vrouwe haar huisdier niet beter zou kennen dan zou ze denken dat ze een jong hondje hier voor haar zag zitten, kwispelend met een te grote staart en van die grote oogjes alsof hij net iets goeds had gedaan en er een beloning voor wilde. 'Maak maar open Nocte, het is duidelijk een cadeau voor jou.' Ergens was ze zelf ook wel benieuwd wat Pòk de pompoenhoofd zou hebben gegeven, maar dat zou ze vast snel uitvinden.

~ Of course, het is een rode appel.

Of er nog dingen waren die zijn meester had gezegd? Nou..eigenlijk niet. Hij was gewoon opeens zomaar verdwenen. Zonder ook maar iets te zeggen tegen zijn trouwe adviseur..zonde..maar ach, zijn oud meester was ook wel een heel excentriek persoon..dat is waarom hij zijn geur zo lekker had gevonden..het leek op die van Nocte. "Ik moet u eerlijk bekennen vrouwe, hij heeft mij niets gezegd over zijn vertrek. Hij heeft het eerlijk gezegd ook nooit erover gehad, dus kwam zijn vertrek ook bij mij aan als een schok. Het was dat ik zijn aanwezigheid niet meer voelde, anders was ik nu nog steeds naar hem opzoek geweest. Dus er is ook weinig wat hij tegen mij gezegd kan hebben wat betreft zijn opvolger." Toen zag hij dat de spin weer binnen kwam. Ze had iets op haar rug...en het rook lekker. De spin legde het voor hem neer. Een cadeau zei zijn meesteres? Wat moest hij met een cadeau? Hij liet het pakket naar zich toe zweven, en bekeek het zorgvuldig. Toen onstond er een lichte vlammenhoos om het pakket. Het web ging ervan af. Er was een rode appel te zien. Deze was niet beschadigd door de vlammen. "Een appel!" Nocte schreeuwde het woord uit, en deed deze in 1 hap in zijn mond, daarna tolde zijn hoofd even in het rond. "Heeerrrllliiiijjjkkkkk.." Toen zijn hoofd weer stil hing, vlamden zijn ogen even op, en liet hij een boer, in de vorm van een vlam in de vorm van een appel. Deze verdween vrijwel meteen. "Mijn excuses voor mijn..bijzondere tafelmanieren." Hij deed even zijn hand voor zijn al maar grijnzende mond en kuchte even wat rook uit. "Wat een attent gebaar van uw spin vrouwe..doet zo dit wel vaker?"

De regendruppels tikten als een secondewijzer van een klok, regelmatig maar snel en de flitsen van pure energie samen met het gedonder dat ze er mee voortbrachten was iets waar Queralena altijd naar kon luisteren. Ze viel er eigenlijk het liefst mee in slaap. Toch ging haar blik naar de pompoenhoofd die ze een vraag had gesteld. Een vraag die hij beantwoorde, maar niet naar haar tevredenheid. Was Alejandro dan echt gewoon opgesprongen en weggegaan? Hij had het ook bij haar gedaan, daar niet van, maar hij had hier zoveel meer taken gehad waarbij hij zo in een keer was gestopt zonder zelfs zijn adviseur iets te zeggen. Was hij dan werkelijk zo onverantwoordelijk geweest? Ach, Queralena zou het nooit te weten komen, want de kans was niet groot dat ze hem ooit nog terug zou zien. De deur gleed open en ze maakte een notie in haar hoofd dat ze de scharnieren niet moest laten oliën. Het was altijd beter om er een klein beetje roest op te laten komen. Allemaal kleine dingetjes die ze had opgepikt in haar lange leven en die nu een deel van haar automatisme vormden. Met lichte verbazing keek ze toe hoe de spin, nu ter grootte van een deense dog, iets verpakt in haar web voor de demoon neerlegde en hem daarna aan bleef kijken. Queralena gebaarde de spin naar haar toe terwijl Nocte het pakketje opende. Aan het geschreeuw te horen bleek Pòk een appel ergens vandaan te hebben getoverd en de demoon was er meer dan blij mee. De appel was meteen verdwenen en het hoofd van de pompoen draaide in het rond totdat hij een boer liet en Queralena de rook wegwuifde. 'Je tafelmanieren zijn zoals ik ze gewend ben in mijn vroege jaren Nocte. Het is pas in de laatste decennia dat er wordt verwacht dat je niet meer boert aan tafel en je handen afgeeft aan servetten in plaats van de honden.' Queralena glimlachte weer voorzichtig en streek haar hand uit over het hoofd van de spin. 'Ze doet dit omdat ze een deel van het bos over gaat nemen, een deel waarin jij je ook graag vertoeft en dit was haar betaling. Dat is tenminste de beste manier van uitleggen.' Queralena stond op en sloot de deur waarna ze een toorts aanstak zodat er iets meer licht zou zijn in het vertrek. Door het weer werd het steeds donkerder en haar bediende kon niet zo goed zonder licht werken als zij dat kon. Zelfs in het absolute zwarte zou ze nog dingen kunnen onderscheiden, was net niet alles even zwart als het andere waardoor het mogelijk was zich vrij voort te kunnen bewegen zonder licht. 'Wat is uw geschiedenis Nocte?' Het was geen vraag, het was meer een bevel en met haar rug tegen de muur waar hij eerst had gehangen staarde ze hem aan.

De spin wou een deel van het duistere bos overnemen? Hoe kon zo'n beestje dat nou doen? Ach, zolang Nocte er maar geen last van had, vond hij alles best. Hij zag dat zijn meesteres opstond om een toorts aan te steken. Ach ja..het werd donkerder..niet dat hij er zelf last van had. Als demoon, had hij juist beter zicht als het donker was. Hij wist dat mensen dit echter niet hadden. Nog steeds vond hij dat een beetje raar, maar snapte hij dat ook wel ergens. Mensen leefden immers als de zon scheen. De tijd waar hij juist het liefst rustig aan deed. Toen zijn meesteres de toorts aan had gedaan, bleef ze staan. Ze vroeg wat zijn geschiedenis was. Bedoelde ze dat ze meer wou weten over zijn verleden? Oh, dat ding..dat ding wat hij altijd wilde mijden. Het bracht..slechte geuren met zich mee. Maar goed. Zijn meesteres mocht het best weten. "Mijn geschiedenis, is een lang boek vrouwe..een boek met veel tragische hoofdstukken. U kunt het zien als een roman..een roman zonder eind. Voordat ik voor altijd zou mogen blijven voortleven als onsterfelijk zijnde...De roman begint 900 jaar geleden..Ik was toen nog maar een zwakke demoon, en opgeroepen door een duistere tovenaar op de planeet die door jullie Shadra wordt genoemd.. Al snel bleek ik te sterk voor hem te zijn, en heb ik de jaren daarna zwervend in de bossen doorgebracht. Zoekend naar een manier op om terug te gaan naar mijn wereld..zonder succes helaas. Toen, ontmoette ik op een dag een meisje..Ik heb haar mijn kennis over de duistere kunsten geleerd. Al snel was de 1 van de beste beheersters van de duistere kunsten op Shadra. Arianna Patreus..komt die naam u misschien bekend voor? In ieder geval, op een dag besloot ik dat zo genoeg van mijn kennis had gehad, en was ik verdwenen. Echter, Arianna had het daar erg moeilijk mee..en ik ook...Nogmaals, wij demonen zijn ook maar menselijk..hehehe..Ja..haar gehuil heeft mij jaren achtervolgd..nu nog steeds...de rest is niet belangerijk voor u om te weten..hehehe" Nu, was het zijn beurt om eens een vraag te gaan stellen. Eentje waar hij eigenlijk best wel benieuwd naar was. "Maar nu, Vrouwe, wat bent u van plan om te gaan doen nu u de nieuwe meesteres van de duisternis bent?"

Queralena wist nu bijna alles wat ze wilde weten van de demon en zou enkel nog een laatste ding moeten vragen om zeker te zijn van haar zaak. Ontspannen leunde ze tegen de muur en terwijl haar blik op het schouwspel buiten gericht was, vroeg ze Nocte haar zijn verhaal te vertellen. Het bleef even stil waar ze voor een keer kalm op wachtte. Hij had gezegd dat hij 900 jaar oud was en dan was het meer dan logisch dat er een lange geschiedenis was om te vertellen. Veel zou niet belangrijk genoeg zijn, maar er moesten vast wel dingen zijn gebeurd in zijn lange leven die hem hadden getekend en waardoor Queralena zou weten hoe het karakter van deze demon er uitzag. Het verhaal dat haar werd gegeven was kort, maar krachtig en een tijdje bleef ze stil tegen de muur staan, nadenkend over zijn woorden. Ja, ze had zijn vraag wel gehoord, maar besloten er geen antwoord op te geven. Nog niet in ieder geval. Arianna Patreus. De naam kwam haar bekend voor, maar was dat omdat ze de vrouw had gekend of omdat ze over haar had gelezen in een van de ontelbare boeken? Meer dan deze vage bekendheid kwam er echter niet bij haar boven en het was ook niet belangrijk genoeg om later op te zoeken. Als ze meer zou willen weten over wie deze vrouw was dan kon ze daar snel genoeg achterkomen. Zelfs als Nocte het haar niet zou willen vertellen, hij zou het haar wel moeten vertellen, als hij tenminste niet het einde van zijn adviseurschap wilde zien. Een kleine grijns was op haar gezicht verschenen. Waarschijnlijk waren er vele minuten voorbij gegaan waarin alleen het weer een geluid had gemaakt voordat ze weer sprak. 'Is het werkelijk niet belangrijk genoeg of vind je dat je meesteres het niet mag weten?' Er lag een kleine dreiging in haar woorden, die hem uitdaagden te zeggen dat ze het niet mocht weten. Hij zou dan snel genoeg de gevolgen van dat besluit kunnen zien. Het was Iklép die haar gedachten aan pijnlijke spreuken verstoorde met de geur en het aangezicht van klaargemaakt eten. Queralena had nog niet doorgehad dat het ondertussen al zo laat was geworden dat het eten zou worden geserveerd. Ach, dat gebeurde nu eenmaal als je al zo lang leefde als zij en in gesprek raakte met een nog oudere persoonlijkheid. Het maakte dat je voor bepaalde dingen automatisch meer tijd nam en pas aan je eigen behoeften dacht wanneer je ze niet langer kon negeren. Queralena begon rustig te eten van de vis met groenten die voor haar klaarlagen en na enkele happen draaide ze zich naar Nocte. 'Ik zal doen waar ik zin in heb Nocte. Uiteraard zal ik mij aan mijn taken binden, maar voor het grootste gedeelte zal ik genieten van alles waar ik zin in heb om van te genieten.'

Hij kon een lichte dreiging in de stem van zijn meesteres horen. Oh nee..had hij haar soms ontstemd? Dat was niet zijn bedoeling geweest..nooit eigenlijk. Nocte schudde zijn hoofd op de vraag van zijn meesteres. Hij begon de geur van zijn meesteres steeds meer te mogen. Maar toch..de geur van zijn oude meester bleef het lekkerst...over geuren gesproken..hij rook iets wat op menselijk eten leek. Toen het eten voor zijn meesteres werd opgediend, bekeek hij het eten wat voor haar aankwam. Hmmnn..Vis met groente..blegh. Nocte had het liever op van die zoetige dingen. Niet warme zoetige dingen. Want dat combineerde nooit goed. Warm en zoet. Nee..hij had liever koude zoete dingen, zoals appels. Maar ook bijvoorbeeld ijs, of limonade. Nee, Nocte was geen gezonde eter. Dat wist hij zelf ook wel, maar het was gewoon dat het hem niets kon schelen. Hij at immers zo zijn hele leven. Dat zal hij ook zo blijven doen. Hij wist dat de mensen zeiden dat men van suiker heel erg hyper kon worden. Misschien kwa daar een deel van zijn gekte vandaan? Wie weet... Nadat zijn meesteres een paar happen had genomen, begon zijn te praten, en hij luisterde naar de woorden van dien. Ah..dus zij was ook het type dat deed waar ze zin in had? Dit was mooi. Hij was even bang dat hij zo'n saai gedisciplineerd type zou krijgen, dat ook maar bij ieder overtredinkje haast wel kon janken. Niet dat hij haar zo had geacht, maar een demoon kon altijd beter het zekere voor het onzekere nemen, dat was 1 van de dingen die hij had geleerd in zijn 900 jarig bestaan.
"Om even op uw vraag terug te komen vrouwe, ik zal nooit informatie achter durven te houden voor u. Als u vind dat ik dus nog niet alles verteld heb, mag u gerust vragen wat." Nocte meende het. Hij mocht dan een leugenachtige onbetrouwbare gekke demoon zijn, maar tegen zijn meester of meesteres was hij altijd eerlijk geweest. Zijn meester of meesteres mocht alles van hem weten. Hij was toch slechts een nederige dienaar van dien. Het was immers niets voor een dienaar om tegen diens meester of meesteres te liegen, en zeker als misschien wel het leven van de dienaar afhing van zijn betrouwbaarheid jegens zijn meester of meesteres.

Queralena werd afgeleid door het eten dat werd opgediend en nam plaats aan de tafel. Ook al was het niet haar lievelingseten, ze liet haar bediende altijd maar zijn gang gaan en ging ervan uit dat hij wist wat goed voor haar was. In haar leven had ze voldoende dingen gegeten om zichzelf in leven te kunnen houden dus als haar nu alleen maar normale gerechten werden voorgeschoteld dan was dat niet erg. Langzaam begon ze te eten, toch genietend van iedere hap die ze kauwde en vervolgens doorslikte. Het was vandaag erg slecht klaargemaakt en al kon dat liggen aan het feit dat ze hadden gereisd was dit niet iets wat haar bediende haar voor mocht schotelen. Queralena draaide zich naar Nocte en antwoordde op de vraag die hij eerder had gesteld, maar waar ze nog geen behoefte aan had gehad om te beantwoorden, en het leek alsof ze een soort van opluchting kon bemerken bij de demon. Tja,. het was altijd maar de vraag voor wie je uiteindelijk zou komen te werken en ze kon het hem dan ook niet kwalijk nemen. Ze was licht verbaasd dat ze vandaag zo toegeeflijk was en bijna aardig, maar misschien lag dat aan het feit dat dit geen mens was die voor haar stond en al was het mannelijk, het wist zijn plaats. Ja, daar zou het waarschijnlijk aan liggen. Queralena zat net in haar volgende hap toen Nocte begon te spreken. Nog langzamer dan eerst - als dat al mogelijk was - begon ze te kauwen en nadat ze het had weggeslikt keek ze de demon aan. Ze kon geen spoortje van een leugen in hem ontdekken in de tijd dat hij hier bij haar was geweest en hij was dan misschien wel oud en had grote krachten, maar ze zou waarschijnlijk wel iets hebben gemerkt. 'Misschien kun je me tijdens mijn verhaal vertellen over mijn opvolger. Zijn naam is Savador Jaellvias Sathandiai als mijn bronnen het juist hebben.' Queralena at terwijl hij vertelde en toen Iklép even binnenkwam om het bord weg te halen en een nieuw glas met drinken aan te bieden stuurde ze een kleine zwarte straal naar een van zijn benen. Het zou hem geen pijn doen, maar het zou hem wel hinderen in zijn bewegingen en de volgende dag zou het helemaal stijf zijn. Een milde straf voor dit soort overtreding, maar vanwege de omstandigheden besloot ze niet meer te doen. Ze had hem nog nodig dus ze kon hem niet al te veel beschadigen. Dat duurde maar een seconde en ze richtte haar aandacht weer op Nocte.

Hij zag hoe zijn meesteres haar bediende behandelde. Goed...ze was dus zo;n type die er niet mee aarzelde om anderen pijn te doen...dit verontruste Nocte lichtjes...Maar ergens was dat ook weer een opluchting voor Nocte. Zijn meesteres was niet een zwakke ziel..dat bewees dit voorval maar weer. Savador Jaellvias Sathandiai...ach ja..die dwaas die dacht dat je een school kon runnen met discipline..hij mocht hem wel. Zelf had hij deze niet of nauwelijks gezien, maar als hij de verhalen mocht geloven, dan was deze zal deze man een zeer..interessante geur hebben. Hij was al eens een paar keer in zijn kantoor geweest. Mede om te kijken hoe sterk nou precies de magie van de opvolger van zijn meester was. Zoals Nocte al had gedacht, kon hij makkelijk een paar keer het kantoor in en uit, zonder ook maar een spoortje van zijn aanwezigheid achter te laten. Dat viel hem tegen..zeker als dit ging om zijn toekomstige meester. Maar goed, Savador was nog steeds in de leer, en dus kon dit altijd weer verbeterd worden. Daar had hij alle vertrouwen in. Daar kwam bij, hij had altijd van de geur van de magie van Savador genoten, dus kwam het vast allemaal wel goed. Ja..wat kon hij zijn meesteres vertellen over iemand waarvan hij alleen maar de geur kende? Ergens leek zijn geur wel op die van zijn meesteres.. "U zal het denk ik goed kunnen vinden met uw opvolger vrouwe. Het is een...hoe zal ik het zeggen.. interessante man..als ik zijn geur mag geloven. Ik heb hem namelijk zelf nooit gezien. Maar wat ik wel over hem weet, is dat hij iemand is die van discipline houd. Iemand die je beter te vriend kan houden..als leerling van deze school natuurlijk..Hij is namelijk ook het schoolhoofd van Starshine Academy." Nog een donder flits verlichte de kamer eventjes. Alsof deze nog extra nadruk wou geven op de naam Savador. Hij hoorde nu ook dat het harder was gaan regenen. Hij hoorde ook hoe hoe sommige regendruppels het ene moment snel achter elkaar tegen de ramen sloegen, en het andere moment weer langzamer. Het waaide nu dus ook nog eens..oh, hoe graag had hij nu buiten willen zijn..zijn vioolmuziek spelend in de regen. Af en toe begeleid met de donder.

Queralena zat te nommen op haar eten, ergens had ze toch wel honger, terwijl ze nadacht over welke spreuk ze zou gebruiken op haar bediende om hem te straffen. Haar gedachten kwamen als eerste bij de martelingsspreuken, maar die wuifde ze al snel weg. Ze had hem nog nodig de komende dagen. Dus het zou niets kunnen zijn waarmee ze hem beschadigde. Dat limiteerde haar al wel deels in haar keuze voor pijnigingen. Ze zou hem natuurlijk een tijdelijk stijf been kunnen geven, dat was vervelend, maar niet pijnlijk en al zou hij er door worden gelimiteerd was het niet dat hij er pijn aan zou overhouden. Dat zou het moeten doen en zodra Iklèp in de buurt kwam, stuurde ze wat zwarte magie naar zijn been. Dit was een van de spreukjes die ze gewoon in haar hoofd kon bedenken en de magie zou zich daarnaar vormen. Ondertussen luisterde ze naar wat de demoon haar te vertellen had over haar opvolger die echter nog steeds te onervaren was en niet volledig gewijd aan de macht die met de titel kwam om de troon als het ware te bestijgen. Het was apart, maar als de man zich er nog niet klaar voor voelde dan was hij er nog niet geschikt voor. Als je niet geloofde dat je de sterkste was van je ras dan was je dat ook niet, zo simpel kon het zijn. 'Het schoolhoofd zeg je?' Ja, die informatie had ze zelf ook al kunnen vinden en dat was misschien een van de betere puntjes die ze over de man had kunnen vinden. Hij had dan in ieder geval al ervaring met het hebben van de leiding en zou een zekere mate van discipline bezitten. Toch zou ze enkele leerlingen moeten zien te vinden en er via hen achter zien te komen wat er over de man werd gezegd in de gangen van de school. Queralenas blik bleef op de demoon liggen die nu verlekkerd naar buiten leek te staren en ze glimlachte licht. Ze mocht dit rare creatuur wel en met een knips van haar vingers zorgde ze ervoor dat hij zijn aandacht weer bij haar had. 'Shelob zal je zo laten zien welk deel van het woud ze heeft overgenomen. Het zou wijs zijn je daar niet te begeven als het niet strikt noodzakelijk is.' Met die woorden knikte ze hem toe en staarde naar het weer buiten, afwachtend tot de demoon haar alleen zou laten en ze haar kamers kon inspecteren.