Het liep richting het einde van de dag toen Queralena zichzelf had omgekleed om de laatste paar uurtjes in het duistere woud te gaan trainen. In het hart van het woud kon geen enkele zonnestraal de grond bereiken waardoor zelfs in het begin van de lente er voldoende duisternis was voor haar om zichzelf goed te voelen en wat schade aan te richten aan de omgeving en zo weer kalm terug te kunnen keren in de ochtend. Misschien zou ze zelfs Pòk even een bezoekje brengen en zien hoe ver haar klauwen haar web hadden gesponnen en dan even met haar trainen als de spin er behoefte aanhad. Ahh.. dat hielp haar eraan denken dat ze nog wat van haar gif af moest nemen voor enkele drankjes. In het proces van zichzelf klaarmaken voor de kleine tocht merkte ze dat er iemand door haar gangen liep en niet zomaar iemand. Nee, hoe dichter ze bij de deur kwam hoe beter Q’leen kon voelen dat het iemand was met veel kracht en een sterke energie bevatte en de affiniteit voor vuur bevatte. Tegen de tijd dat ze werkelijk de deur open kon gooien had ze er alle vertrouwen in dat de heer van het Vuur voor haar deur stond te wachten. De lichte blijdschap, die er misschien was geweest omdat hij haar uit haar frustratiebui kon halen, verdween op het moment dat ze zijn uitdrukking bemerkte en vervolgens de normaal verzegelde papieren in zijn hand. Het bleek zijn secretaresse te zijn die haar papieren had geopend en gelezen. Normaal gesproken zou ze zoiets door de vingers kunnen zien, maar dit waren documenten waar ze al meer dan een dag op had zitten wachten en waar dingen instonden over mensen die hun identiteit wat het ook kostte verborgen moesten houden. Dat was ook de reden dat ze ijskoud van zichzelf afbeet waar Eragon voor zijn geluk niet meteen op antwoordde. Queralena had de tijd om het allemaal snel door te lezen en de brieven te schrijven die nodig waren voor de volgende stap in het plan voordat ze zich omdraaide naar Eragon die tegen een van haar muren aanleunde. Met een lichte glimlach bedacht ze zich dat hij tegen de muur aan was gaan staan waar ze even daarvoor een inktpot tegenaan had gegooid, maar ze zou het hem niet zeggen. In plaats daarvan liep ze langzaam op hem af en haalde even licht haar schouders op. ‘Ik was van plan even te gaan trainen, maar..’ Queralena stond nu vlak voor hem en beet lichtjes op haar lip voordat ze in zijn smaragd groene ogen keek en nog iets dichter tegen hem aanleunde zonder verder haar handen te gebruiken. ‘Maar nu ..’ Even legde ze haar lippen tegen de huid onder zijn oor. ‘Nu denk ik dat ik je secretaresse ga leren wat er gebeurt als je documenten leest die voor mij bedoeld zijn.’ Met dat draaide ze zich om en liep met een snelle pas haar deel van de toren uit. ‘Als je haar nog levend terug wilt zien, zou je beter mee kunnen komen darling.’ Waarbij ze hetzelfde koosnaampje gebruikte die hij haar iets eerder had gezegd.

De kleine dame zou niet weten wat haar zou overkomen. Niemand, maar dan ook niemand zou dingen lezen die alleen voor haar bedoeld waren en deed je dat wel.. Nou dan was de hel losgebarsten, een hel waarbij anderen beter bij haar uit de buurt konden blijven. Met snelle vastberaden passen liep ze haar deur uit waar Eragon haar ruw vastgreep en bijna tegen de muur aangooide. Oeh.. he likes to play rough.. Haar chocoladebruine ogen staarden recht in de smaragdgroene die vlak voor haar leken te dansen. Ze moest wat? Hoe durfde hij te zeggen dat ze zich erbuiten moest houden? Hij was niet iemand aan wie ze verantwoordelijkheid hoefde af te leggen en er was al zeker geen emotionele band waardoor ze zijn bevel zou kunnen overwegen. Haar ogen schoten even naar de hand die nu naast haar hoofd werd gezet en een zeer kleine glimlach was voor een ogenblik te zien. Hij dacht haar op deze manier effectief bij zich te houden, zijn mannelijkheid en kracht te gebruiken tegen haar? Hij had geen idee dat ze naast haar magische krachten ook fysiek was afgetraind en misschien met enige moeite uiteindelijk uit zijn greep te kunnen ontsnappen. "Die dame is mijn probleem, dus ik ruim het probleem ook op" Queralena keek hem nu meer dan geïrriteerd aan. ‘Die dame was jouw probleem totdat ze iets las dat mij toebehoorde. Op dat moment werd ze mijn probleem en darling.. Ik zorg er altijd voor dat mijn problemen verdwijnen.’ Ze drukte zich iets van de muur af, haar spieren aanspannend in de arm waar Eragon haar had vastgepakt zodat hij kon merken dat ze niet zo fragiel was als ze er soms uit kon zien. ‘Een gevecht in je toren? Ik dacht eerder aan wat uurtjes met haar spenderen in de ondergrond van het kasteel. Ik hoorde dat er nog mooie kerkers lagen die ik zou kunnen gebruiken.’ Dat was ook iets van mannen.. Ze dachten altijd dat het een zooitje zou worden, maar meerdere oorlogen hadden bevestigd dat vrouwen bijna altijd een schonere strijd leverden dan hun mannelijke variant. Vrouwen speelden in op de absolute zwakheden van de psyche en het lichaam, tenminste.. De vrouwen uit haar tijd wisten dit precies, de kinderen tegenwoordig waren een heel ander verhaal. De twinkeling in haar ogen zou Eragon kunnen herkennen, Q’leen zou dit niet laten rusten totdat ze haar weg had gehad met zijn bimbo van een secretaresse. Hij zou haar misschien tijdelijk kunnen afleiden met de belofte aan een paar uur goed besteed in bed of de badkamer of in haar werkkamer, maar dan zou ze zo verdwenen zijn om haar eerdere resolute besluit uit te voeren. Het is al mijn zaak.. Even lichtte haar gezicht op en kalmpjes leunde ze tegen de muur achter haar. ‘Van mij hoef je geen shirt te dragen my lord. Misschien kan ik je nu vertellen dat je secretaresse haar boeltje heeft gepakt en op weg is naar het lanceringsplatform? Hoe denk je er sneller te komen dan ik sweetheart?’ Op dat moment werd haar gezicht zo zwart als haar kleding eerst was en vervormde ze zich tot een schaduw om in een donkere gang van het lanceringsplatform weer tevoorschijn te komen. Net op tijd, want daar kwam de blonde griet al aan. ‘Zo.. kleine meid.. Je dacht dat je in mijn dossiers kon lezen?’ Queralena grinnikte licht. Ze zou zoveel lol gaan hebben aan haar.

Q’leen glimlachte licht. "Als ik dat wou had ik het allang gedaan my dear." ‘Would you really love?’ Op zich was haar muur daarvoor best wel geschikt, maar het was maar de vraag of Eragon zijn belofte echt zou waarmaken. Hij leek meer een man die van bedden of banken hield dan het gebruiken van een muur om zo de vrouw hoog te houden. Q’leen wist zelf wat er kon gebeuren als je de verkeerde mensen achter je aan had zitten, hoe het was om opgejaagd te worden als een wild dier of eerder hoe het voelde om jezelf een wild dier te laten zijn dat kon worden opgejaagd voordat ze haar veiligheid had gevonden en haar jagers haar niet meer hadden kunnen vinden. Kinderachtig? Ze grinnikte om zijn woorden. ‘Misschien wel, misschien niet. Voor mij een weet, voor jou slechts een vermoeden Eragon.’ Daarna probeerde ze hem overhalen, oh ze probeerde het, maar hij wilde niet meewerken. A man’s honour could be infuriating. Op een of andere manier voelde hij zich verantwoordelijk voor haar. Hij.. voor haar.. De wereld moest niet gekker worden. Sinds wanneer zou een Legendarische Magician zich verantwoordelijk voelen voor iemand die het belangrijkste werk wist te verpesten en dan weg te rennen? Als het domme wicht nou braaf was geweest en had gewacht op haar straf dan zou het misschien nog niet zo erg zijn geweest. Maar ze probeerde weg te vluchten.. Hoe kon Eragon haar dan nog verdedigen? Koppig bleef ze staan toen Eragon een stap naar voren deed en er maar enkele millimeters tussen hun lichamen zaten. Q’leen moest iets naar hem opkijken om in zijn ogen te kunnen blijven staren en hield haar gezicht in een makkelijk te houden masker van onverschilligheid. ‘Alleen jij love? Sinds wanneer is ze alleen voor jou om te bezitten?’ Haar armen sloot ze voor haar lichaam over elkaar, hiermee meer ruimte scheppend tussen de heer van het Vuur en haar. Ze had geen goed gevoel bij het woord “bezit”. Als hij zo gemakkelijk dacht over bezit als zijn secretaresse achter hem dan zou hij van veel meer dingen vinden dat het zijn bezit was. Het bezit waar hij mee mocht doen als hij wilde, waar en wanneer hij het wilde. En het punt was dat ze niet wist wat hij zou doen met het kind dat zoveel mogelijk afstand tussen hen in probeerde te maken. Langzaam haalde ze een hand omhoog om met enkele vingers zijn hals te strelen voordat ze hem weer aankeek. ‘Ik zal het niet accepteren. Ik zal niet toestaan hoe jij dat kind weet-ik-veel aan gaat doen en gewoon in mijn toren zitten wachten tot je een keer mee zal delen dat het gebeurd is. Wil je haar straffen? Fine.. Maar ik zal erbij zijn om je te stoppen als je ook maar één stap te ver gaat.’ Haar ogen stormden van de woede die ze niet in haar woorden had durven leggen. Q’leen had geen zin in een stormende Raziaan die zichzelf niet onder controle kon houden nadat ze een beetje met hem had gespeeld. Haar hand hield zijn haar lichtjes vast. ‘Got that love?’ Dat laatste zei ze zo zachtjes dat alleen hij het zou kunnen horen voordat ze hem losliet en enkele stappen achterwaarts zette.