Hete zwarte koffie werd opgedronken terwijl de nacht buiten ten einde kwam. Nog voordat leerlingen van de school zouden ontwaken had diegene in de toren al lichten aan gedaan, daarvoor ontwaakt door kattenpootjes over haar rug. Zacht gespin klonk toen Alandria zich verroerde en vanuit haar kussens schuin op keek, een zucht slakend terwijl haar ogen zich weer vermoeid sloten. De kat ging op haar rug zitten en het uiteinde van de dikke staart bewoog zoals Alpha ook wel eens met die van heem deed. Het bleef even stil terwijl Ali weer weg dommelde, tot een hoog toontje uit de kat kwam in de vorm van een mauw. Wáárom had ze die deur ook niet dicht gedaan.. Ze drukte zichzelf op van haar stapel kussens en huiverde toen de deken van haar schouders zakte. In haar nachtjapon op de rand van haar bed zittend met de kat naast zich tastte ze met haar voeten naar de sloffen. Haar tenen raakten iets nats en het koste haar even om te realiseren wat dat was zonder dat ze haar magie hoefde te gebruiken. Een rilling trok langs jaar rug en deze keer kwam het niet door de frisse temperatuur in haar slaapkamer. Néé! schoot door haar hoofd en nu ze haar magie gebruikte om het donker te kunnen zien zag ze dat haar vermoedens juist waren. Een uitgekotste haarbal lag -gelukkig- pal naast haar sloffen. Ze was heel blij dat er niemand was om haar het op te zien ruimen, op de voet gevolgd door nu ook de andere kat, bedelend om eten zoals ook zijn zusje eerder had gedaan.
Toen ze eenmaal tevreden hun buikjes weer konden vullen had Alandria nog nauwelijks trek en was koffie het enigste wat ze naar binnen kreeg.

Sneeuw kraakte onder de stevige schoenen van de zwartharige dame die de ochtendzon met samengeknepen ogen verwelkomde. Deze stralen schenen in haar gezicht vanachter wegtrekkende wolken, welke een vers pak bevroren hemelwater hadden achtergelaten dat bijna boven haar enkels kwam. Er hing een lichte bries maar verder was het stil op het terrein van de school. Het strakke sneeuwdek waar Alandria op liep was ononderbroken, behalve met om de randen wat bomen. Haar handen waren gestoken in zwarte leren handschoenen die gevoerd waren met een zacht stofje. Daarin hield ze ronde houten borden met rood en witte cirkels. In het midden zaten zwarte stippen en aan de achterkant hingen koordjes waarmee ze deze op kon hangen. Onder haar jas, voor het oog verborgen, zaten meerdere messen en korte zwaarden. Over haar rechterschouder hing een gespannen boog en een koker met pijlen. Kleine wolkjes condens kwamen uit haar mond terwijl ze voort ploeterde en hing de bordjes in de bomen. Haar oren vingen een geluid op, waarbij ze haar gezicht in de richting draaide waar het vandaan kwam. Een zwarte schaduw gleed over het sneeuw en toen ze op keek zag Alandria haar Wyvern van de toren vliegen, waar het beest wel vaker verbleef. Vavhuuz deed niemand kwaad- daar kreeg hij ook wel genoeg eten voor- en was ook niet gigantisch groot, behalve als zijn vleugels gespreid waren. Daarmee bewoog hij zich nu door het luchtruim richting Alandria, die naar het midden van het veld was gelopen, een klein zwart stipje op het grote witte doek. Hij maakte een flauwe bocht en landde op zijn poten, de bevroren grond onder het sneeuw iets omwoelend met zijn scherpe nagels. Vervolgens bracht hij zijn kop naar haar toe, op zijn vleugels leunend zoals Wyverns dat deden, waarop Alandria over de zacht geschubde plek tussen zijn neusgaten in wreef met een gehandschoende hand. Vervolgens draaide het beest zich weer weg, tevreden brommend. Met zijn staart sloeg hij wat sneeuw weg en ging liggen. De bevroren ondergrond deerde hem niet veel en zijn warme lichaam liet de restjes ijs en sneeuw smelten, zo ook om hem heen. Zo bleef hij liggen terwijl Alandria de boog van haar schouder haalde. Ze keek naar de kale bomen met bordjes en pakte de eerste pijl uit de koker. Die legde ze aan en liet het oude vertrouwde gevoel even terug komen.
De boog had ze al jaren niet meer aangeraakt. Het was voor haarzelf een hobby geweest, maar ook handig om mee om te leren gaan. Met haar magie kon ze veel bereiken, maar het was ook handig om zonder dat dodelijk te zijn. Nu haar shuttlebouw project klaar was na meerdere jaren had ze dit weer opgepakt, samen met messen werpen. Ze vond het fijn om met haar handen te werken, had zelfs een paar keer de piano in Dorchadas aangeraakt. Dat tot ongenoegen van de katten, gezien ze er helemaal niks van bakte- en zelfs bakken kon ze niet. Haar hobby's waren niet helemaal damesachtig, maar ze had de piano simpelweg geprobeerd om het geluid er van terug te laten komen in de nu soms wel erg stille ruimte. Met haar werk was dat soms onwennig, waarbij ze vaak mensen om zich heen had- en zo voorheen ook Alpha.
Ze trok de pijl naar achteren terwijl ze haar rechterhand langs haar wang hield waarbij de veren langs haar jukbeen kietelden. Ze hield met haar linkerhand de lange boog voor zich en stuurde daarmee naar het doel wat ze voor ogen had. Ze liet de pijl gaan, welke zich in 1 van de vier bordjes boorde. Deze kwam niet in het midden, maar was in ieder geval raak. Redelijk tevreden legde ze opnieuw aan en vuurde de volgende pijl, nu in een ander bordje, welke net als de anderen op verschillende hoogtes hing. Zo ging ze door, warm draaiend met het aanleggen en afvuren. De tijd die ze daar voor nodig had werd ook korter en het ging net fijn toen ze naar een pijl wilde grijpen en merkte dat de koker leeg was. Ze had 16 pijlen afgevuurd, 4 in elk bordje. Ze liep naar de dichtstbijzijnde toe om de pijlen er uit te halen en haar resultaat van wat dichterbij te bekijken.

Kritisch keek ze waar de pijlen doel hadden getroffen voor ze de pijlenkoker van haar rug haalde om ze daar weer in te doen. Ze stak zichzelf bijna een oog uit met de punt van een pijl toen ineens een gedaante langs haar heen kwam, opschrikkend door de onverwachte aanwezigheid. Een plof klonk, waarna ze zich om draaide richting een man op de grond. Ze bleef een aantal tellen bevroren staan en knipperde een paar keer met haar ogen toen ze tot de ontdekking kwam wie het was, de pijl die ze zojuist uit een bord had getrokken zo vast houdend of ze een belager er mee neer kon steken. ''Alec?'' zei ze verbaasd met een verraste uitdrukking. Vervolgens kroop er een kleine grijns op haar gelaat terwijl ze naar hem toe liep om naast hem te staan, op de blonde man neerkijkend. ''Good morning to you as well. Was gravity pulling too heavy on you or are you trying a new sport?'' kwam er droog uit, waarop ze de pijl die ze vast had in de pijlenkoker deed die ze eerder van haar rug had gehaald. De boog deed ze weer over een schouder en stak de nu vrije hand uit naar haar Colléga ''Come, get up.'' zei ze. Vervolgens voelde ze de grond onder de zolen van haar kisten bewegen toen Vavhuuz, die met zijn scherpe neus de man al had geroken voor Ali hem op had gemerkt, zich wat bewoog. Een rookpluim verscheen uit de Wyvern zijn neusgaten terwijl een paar bloedrode ogen de man aan keken. Maar hij deed verder niets en was slechts aan het observeren terwijl hij daar lag. Intussen trok Ali de rest van de pijlen uit de borden om die bij de anderen in de koker te doen. Ze dacht weer terug aan de dag dat ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Toen was zijzelf nog in de leer en het was in een zelfde soort situatie als ze nu waren. ''You have a thing for interrupting me when I am doing target practice. Do you remember the first time? Where has the time been..'' sprak ze, haar gedachten hardop uitend. Ze had haar Colléga's al even niet meer gezien of gesproken. Ze had het druk gehad op Shadra en daarbij was de tijd om gevlogen.