PortalIndexAnd let me kiss you inside out. HpD5UwnAnd let me kiss you inside out. 2q24v8xLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen



 

Deel
 

 And let me kiss you inside out.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
iiiiiiiiiiii
.
.
avatar

And let me kiss you inside out. UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Pio
Posts : 2302
And let me kiss you inside out. UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic:
Klas:
Partner:

And let me kiss you inside out. Empty
BerichtOnderwerp: And let me kiss you inside out.   And let me kiss you inside out. Icon_minitimedo mei 02 2013, 14:31


love is a two-letter word
proud and lonely
love is a two-letter word
sad and happy
love is a two-letter word
Bitter and sweet
love is a two-letter word
Cold and warm
love can be either of those things, but one thing is certain: love hurts.
In de tijd die de jongen blijkbaar nodig heeft om te antwoorden ben ik langzaam aan het smelten met mijn sjaal om. Ik trek er even spastisch aan om iets meer ademruimte te creëren. Niet dat de warmte nu ineens afneemt natuurlijk. Mijn lime groene ogen glijden ietwat keurend over het figuur voor me heen. Zijn haar is een koraalroze en het piekt alle kanten op, en hier en daar zit er ook nog een vlechtje in. Mijn ogen glijden langzaam naar beneden en worden genoodzaakt iets samen te knijpen bij de felgele streepjes die nog eens extra worden belicht door de hoogstaande zon. Het ergste is nog wel dat zijn kleren en haar daadwerkelijk goed bij elkaar passen, wat volgens mij niet makkelijk moet zijn met zo'n kleur haren. Ik betrap mezelf er op dat ik al een paar seconde naar zijn piekige punten ben aan het staren, ik hoest kort en richt mijn aandacht op een punt schuin achter hem. Zo nu en dan laat ik mijn ogen richting het water achter me glijden, water is nooit mijn ding geweest. En dat is nog zacht uitgedrukt, wellicht omdat ik nooit heb leren zwemmen, of omdat ik daardoor vroeger een keer bijna verdronken ben. Was mijn broer er niet bij geweest dan leefde ik nu vast en zeker niet meer.. Sindsdien ontwijk ik grote plassen water het liefst, laat staan dat ik me er in zou begeven. Koortsachtig naar het water toe, zet ik een pasje dichterbij richting de jongen waardoor ik nu ietwat ongemakkelijk dicht op hem sta. Nu ik zo dicht op hem sta kan ik geregeld zijn licht zoutige geur ruiken. Hij hoort hier echt thuis besef ik me niet veel later. Een verschijning als hem kan ik dan ook niet echt een, twee, drie ergens anders plaatsen als in de zee. Het enige wat er nog aan zijn verschijning mist is een surf board.

Kleine zweetdruppels parelen langs mijn hals naar beneden om vervolgens opgezogen te worden door mijn sjaal. Verdomde hitte ook. Ik richt mijn ogen, na kort gecheckt te hebben of het water niet te dichtbij komt, op zijn gezicht. Een ietwat ongemakkelijke glimlach siert mijn lippen, niet geheel onbegrijpelijk.. Misschien was mijn originele begroetingsmethode niet echt je van het geweest. Ik laat mijn ogen kort zijn handen volgen die aan zijn shirt friemelen. Nu pas valt me het logo op wat ergens onderaan zit gestikt. Strandwacht. Ik snuif zachtjes, waarschijnlijk onhoorbaar door het geluid van de golven en de wind. Hoe ironisch, nog geen paar minuten geleden dacht ik dat hij mijn leven gered had en dan blijkt het nu ook nog een strandwacht te zijn. Mijn mondhoeken krullen door mijn eigen gedachtes nog iets verder omhoog, een nu haast vriendelijke expressie weerspiegelend. Mijn ogen prikken in de zijne wanneer ik zijn stem als melodische belletjes voor de eerste keer in mijn oren hoor galmen. Ik kijk even kort naar waar hij naar toe wuift, geheel onnodig, want ik herken mijn eigen handschrift en papier. Ik knik kort, Nog geen paar minuten geleden. Zeg ik kort, mijn ogen weer op zijn gezicht richtend. Mijn glimlach verspreid iets bij zijn volgende woorden. Dan excuseer ik mij dat ik je tijdens je werk indirect heb moeten storen. Spreek ik zachtjes, mijn stem haast fluisterend, zwoel-achtig, charmant. Wanneer ik hem dan eindelijk zijn handen zie uitsteken met daarin mijn notenbladen gris ik deze vliegensvlug uit zijn handen. Misschien iets té vlug. Ik werp er kort een blik op, glimlach tevreden en stop ze dan weer terug in mijn rugzak. Veilig, en wel. Ietwat stijf knik ik op zijn woorden. Bedankt. Mompel ik dan met een ietwat serieuzere glimlach. Voor een seconde flitsen mijn ogen naar de zon en dan weer naar de jongen voor m'n neus. Ik vrees dat ik je tijd verspilt heb. Maar zie het zo: Indirect heb je nu ook een leven weten te redden. Zeg ik dan ietwat raadselachtig, mijn gele ogen alweer priemend in de zijne. Plots realiseer ik me iets. Toen ik me om had gedraaid om terug naar het bankje te rennen was de jongen al vastbesloten hierheen aan het lopen. Ah. Maar, hoe wist je dat ze van mij waren? Vraag ik hem dan ietwat nieuwsgierig. Blijkbaar ben ik hem al eerder vandaag opgevallen, iets wat --raar genoeg-- niet wederzijds was. Zo'n kleurrijke verschijning als hemzelf was me denk ik wel bijgebleven.. Aan de andere kant ben ik misschien te veel verdiept geweest in m'n muziek om ook maar íets mee te krijgen van wat er om me heen gebeurde. Ik realiseer me plots dat: doordat ik hem weer een vraag heb gesteld ik nu nog meer van zijn tijd in beslag neem. Ik wrijf mijn pony en haren naar achteren, die zodra mijn hand weer van mijn haar afgaat weer op precies dezelfde wijze terugvallen. Ik bekijk hem met een neutraal gezicht nogmaals om vervolgens te besluiten dat het me eigenlijk maar weinig kan interesseren. Eens zien hoe lastig ik het hem kan maken, eens zien hoelang hij het gaat volhouden voordat hij m'n vragen zat is. Ik schrik op wanneer ik een korte schreeuw hoor vanachter mij, ik draai mijn hals en hoofd naar achteren en zie daar een meisje half pruttelen en wild slaan. Er veranderd niets aan m'n pose evenals mijn stemming, het enige wat ik doe is de jongen voor me weer langzaam aankijken. Is dat niet jou, seintje? Vraag ik hem simpel, een charmant doch simpele lach op mijn lippen. Ergens, ergens ver in mijn achterhoofd zou ik achter haar aan willen springen. Het enige wat me die gedachte meteen doet uitsluiten is het enorme obstakel aan water tussen ons in. Nee, dit vraagt meer om de jongen voor me. Iemand helpen om vervolgens zelf ook te verzuipen is niet mijn stijl. Mijn ogen glijden iets opzij, bovendien zou ik mijn sjaal dan.. ik richt mijn ogen afwachtend op de jongen voor me. Het zal nu wel niet lang meer duren voordat hij het water in zou schieten of niet? Tenzij hij het shirt gestolen heeft en enkel doet alsof. Naah, met een blik op deze jongen zou ik nog kunnen weten dat hij niet tot dat soort dingen in staat is. Ik moet een gaap onderdrukken terwijl ik mijn handen weer terug in mijn broekzakken prop. Mijn gedachten drijven even af naar de realiteit, uit mijn speelwereldje. De naam Night, of beter Knight past op deze manier helemaal niet bij me. Nu ik terugdenk heeft deze ook nooit echt bij me gepast. Ik heb nooit mensen kunnen redden, niet van water, niet van de dood en niet van mijzelf.

Het is een beetje kort geworden excusez-moi. En jep Nighto heeft een waterfobie.
Zie: https://2img.net/r/ihimg/a/img521/1023/loxfearbyriingod3lj2ju.png
En ik was zeer toepasselijk aan het luisteren naar: Le onde of te wel the waves: https://www.youtube.com/watch?v=Vg-0DFNTBm0

En ik hoop dat je er toch nog wat mee kunt ^^'
Tis een beetje derp geworden xD



Laatst aangepast door Night op ma mei 27 2013, 15:12; in totaal 1 keer bewerkt
Terug naar boven Ga naar beneden
Tsunami
.
.
Tsunami

And let me kiss you inside out. UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : ~-Emma-~
Posts : 246
Points : 15
And let me kiss you inside out. UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Water//Air
Klas: Ex-leerling
Partner: Tidal waves and hurricanes can't make my love for you change

And let me kiss you inside out. Empty
BerichtOnderwerp: Re: And let me kiss you inside out.   And let me kiss you inside out. Icon_minitimema mei 06 2013, 00:05

Het is druk. School, huiswerk, proefwerken, leren. De dagen vliegen in een roes voorbij, waarin ik nauwelijks tijd heb voor iets anders dan slapen, eten en schoolwerk. Normaal gesproken ben ik niet het type om dagenlang in de boeken te zitten. Maar mijn eerste toets watermagie ga ik mooi niet verpesten. Helaas hebben ze hier een hele andere lesmethode, wat heeft geresulteerd in een bureau vol boeken en een hoofd vol nieuwe kennis. Allemaal ingehaald in deze laatste week. Over drie dagen is het dan eindelijk zo ver. De toets die voor andere leerlingen nauwelijks wat voorstelt, maar voor mij een nieuw begin in zal luiden. Hoe zou het gaan? Goed? Zou ik bij de slimme helft van de klas komen, de gemiddelde leerling zijn of zoals wel vaker een van de zesjes hebben? Dat zou me niet verbazen. Mijn kleine broertje is op sommige vlakken slimmer dan ik. Leren, termen in mijn kop stampen. Nope, niet iets waarvan mijn geest blij wordt. Daarvoor heb ik water nodig. Onder druk, bij toetsen, presteer ik altijd een stuk minder. Maar in een zwembad of de wijde oceaan kan ik wonderen verrichten, zo is al vaker gebleken. In de vorige zomer had ik parttime als lifeguard gewerkt. Nog steeds had ik wat geld over, en natuurlijk was de ervaring ook gewoon leuk geweest. Gisteren had ik een noodoproep ontvangen. Een van mijn oude vrienden op Cassia, onze buurjongen om precies te zijn, had hulp nodig. Niets dramatisch, maar zijn oma was ziek en hij had dienst bij de reddingsbriggade. En aangezien ze gehoord hadden dat ik een kort weekend naar huis gepland had was er onmiddelijk een plan ontstaan. Dat ik zijn dienst over zou nemen. Zucht. Tja, Danny weet dat ik een zwak heb als het gaat om vrienden helpen. Op zo'n moment vervloekte ik Danny- ook wel Po genoemd door ons groepje.

In de shuttle gestapt met mijn tas vol spullen droom ik weg. Zou Mo er ook zijn? Nee, stop. Niet zo denken. Ze heeft een vriend. Moon eye. Ze date iemand anders. Omdat jij te stom was om actie te ondernemen, bedenk ik verbitterd, sukkel. ''Sukkel.'' blijkbaar sprak ik dat hardop uit. Oeps. De mensen die me vragend aankijken krijgen enkel een grijns terug. ''Praatte in mezelf, sorry.'' Gelach klinkt op en ik lach zorgeloos mee. Voel me nauwelijks beschaamd. Alsof het niet mij maar een ander overkomen is. Nu realiseer ik me iets. Mo en Mick. Ze zijn samen. Ik denk eraan. Maar ik voel me niet kwaad. De pijn en jaloezie die denken aan Mo me eerst liet ervaren is langzaam weggeebt. Soms komt het terug, als eb en vloed wordt het zwakker en sterker. Maar het ergste is voorbij. Een gebroken hart van een aanbidder op afstand, dat is waar ik last van had. Nu kan ik bijna zeggen dat ik blij ben dat we nog steeds goede vrienden zijn. Dat ik uitkijk naar luisteren naar de verhalen over Mick, haar vriend.
De vertrouwde zilte geur maakt me onmiddelijk een stuk optimistischer. Thuis weten mijn ouders me volkomen te overrompelen met een vragenvloed, maar na ook dat overleefd te hebben kan ik op weg. Tijd om het strand uit te checken. Ik gooi moeiteloos mijn surfboard over mijn schouder en ga op weg. Geen schoenen, het gevoel van aarde, zand, strand onder mijn voeten is iets waar ik te lang naar heb moeten smachten. Een paar weken dus. Ja, sommige mensen zijn verslaafd aan alcohol of drugs. Ik heb liever zee, zon, strand. Is dat zo gek? Ik geloof dat het een van de minder kwalijke verslavingen is. Glimlachend naar de bekende gezichten moet ik af en toe stoppen om een praatje te maken. Vragen over school, of ik er nog wel zin in heb en waarom ik toch weer hier ben in mijn reddingsbrigade uniform. Alles leg ik kalm, maar kort uit. De zee roept me. De golven wachten en mijn vingers tintelen, snakken naar wat verkoelend water. Ik verbeeld me zelfs het water te kunnen horen kabbelen. Of is dat de fles drinken die klotsend op mijn spullen in de tas ligt? Ik versnel mijn pas, terwijl miniscule zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd parelen. Het surfboard is redelijk zwaar en de warmte helpt ook niet mee, nu ik dat niet meer gewend ben. Op SSA is de lente pas net begonnen, hier is het ruim 20 graden. En dat klinkt niet als een tropisch paradijs, zou je wellicht zeggen. Terecht. Maar de zon die op mijn huid schijnt helpt wel mee. Ik heb mijn shirt nog aan, maar overweeg om ook die weg te leggen. Toch weersta ik die verleiding, met een blik op de oudere vrouwen die hier rondwandelen. Ik heb genoeg oude oma'tjes gezien die meteen in gesprek gaan met een topless jongen, pratend over hoe sterk hij er wel niet uit ziet. Yeah, ongemakkelijk ja.

Over het zonnige strand wandelend kijk ik mijn ogen uit. De zachte korreltjes tussen mijn tenen voelden aan als een goddelijk tapijt. Het voelde o zo goed om weer te zijn waar ik als een vis in het water was. Een fluitje wordt me aangereikt door een lachende man, Darryl is zijn naam als ik me niet vergis. Wat ongemakkelijk pak ik het aan, waarna ik te horen krijg dat ik de linkerhelft moet patroulleren en over een paar uur al een lange pauze heb. Chill. Ik doe mijn werk, lachend en vol plezier, zoals altijd. Mezelf verheugend op mijn pauze, waarin ik zelf het water op zal kunnen. Eindelijk zit het erop, bijna werd het saai, aangezien iedereen zich prima gedroeg. Ik haal mijn roze board op uit de schaduw van de keet, waar ik heb achtergelaten had.
Met mijn surfboard in mijn hand wandel ik langs het pad de andere kant weer op. zoekend naar de plek met de beste golven. Op de grond naast een bankje zie ik iets liggen, wat me doet stoppen. Vellen papier. He bah, loopt iemand hier het strand te vervuilen? Geërgerd loop ik er heen. Dan merk ik op dat er ook een paar bladen op de bank zelf liggen. Wacht eens even. Waarschijnlijk zijn ze eraf geblazen, nadat iemand ze vergeten was. Ik buk en raap de vellen op, verzamel ze allemaal. Muziek, ik heb er niet zo veel mee. Mooi hoor, op zijn tijd. Maar dat is alles. Dus meer dan de eerste regel bekijk ik niet. Nadenkend aan de uren die ik hiervoor heb gepatrouileerd weet ik me een jongen te herinneren met een kleurige sjaal, die daar precies gezeten had. Alright. Op zoek dan maar. In mijn pauze nog wel.. Zucht. Mijn kostbare roze surfboard wederom in het zand duwend ga ik op weg. Van plan deze missie zo vlug als het kan te voltooien. Na even zoeken meen ik hem aangetroffen te hebben. Ik glimlach opgelucht en open mijn mond om iets te zeggen, maar een dodelijke blik stopt me. Verstomd blijf ik staan, ongemakkelijk lachend. Met mijn vrije hand friemel ik aan mijn strandwacht-shirt. De stof kriebelt in mijn nek. Het voelt net alsof ik hier degene ben die zijn bladen gejat heeft.
''A-ah.. Ik.. Dat is van mij toch?'' Nou zeg, die is ook niet echt in een goed humeur. ''Misschien. Als je het daar hebt laten liggen wel, ja.'' is mijn antwoord, terwijl ik naar de bankjes achter me wuif. ''Je had zo te zien geen rekening gehouden met de wind. Alles lag verspreid.'' zeg ik, niet in staat zo bozig te doen als hij net deed. En daarbij lacht hij nu wel, dus dat is een pluspunt, zo overtuig ik mezelf. De kleine stapel velletjes steek ik met een ietwat triomfantelijk gebaar uit. ''Ik hoop dat dit alles is..'' mompel ik. Hopend dat ik nu weer terug kan naar mijn board.

[Ik.. Aaaaahhhh... I tried QQ But my head is feeling fuzzy.. Oh Noes! Slechte post D:]
[Tsu's hair like this: http://24.media.tumblr.com/43b8df7172a2adcf3b347ee362f7772f/tumblr_mkf7h6A0OQ1rqfvo0o1_500.jpg and his clothes almost like this [no socks nd shoes etcxD] meer voor de kleurtjes xD http://www.zerochan.net/1052540]
Terug naar boven Ga naar beneden
iiiiiiiiiiii
.
.
avatar

And let me kiss you inside out. UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Pio
Posts : 2302
And let me kiss you inside out. UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic:
Klas:
Partner:

And let me kiss you inside out. Empty
BerichtOnderwerp: Re: And let me kiss you inside out.   And let me kiss you inside out. Icon_minitimema mei 27 2013, 15:22


love is a two-letter word
proud and lonely
love is a two-letter word
sad and happy
love is a two-letter word
Bitter and sweet
love is a two-letter word
Cold and warm
love can be either of those things, but one thing is certain: love hurts.
In de tijd die de jongen blijkbaar nodig heeft om te antwoorden ben ik langzaam aan het smelten met mijn sjaal om. Ik trek er even spastisch aan om iets meer ademruimte te creëren. Niet dat de warmte nu ineens afneemt natuurlijk. Mijn lime groene ogen glijden ietwat keurend over het figuur voor me heen. Zijn haar is een koraalroze en het piekt alle kanten op, en hier en daar zit er ook nog een vlechtje in. Mijn ogen glijden langzaam naar beneden en worden genoodzaakt iets samen te knijpen bij de felgele streepjes die nog eens extra worden belicht door de hoogstaande zon. Het ergste is nog wel dat zijn kleren en haar daadwerkelijk goed bij elkaar passen, wat volgens mij niet makkelijk moet zijn met zo'n kleur haren. Ik betrap mezelf er op dat ik al een paar seconde naar zijn piekige punten ben aan het staren, ik hoest kort en richt mijn aandacht op een punt schuin achter hem. Zo nu en dan laat ik mijn ogen richting het water achter me glijden, water is nooit mijn ding geweest. En dat is nog zacht uitgedrukt, wellicht omdat ik nooit heb leren zwemmen, of omdat ik daardoor vroeger een keer bijna verdronken ben. Was mijn broer er niet bij geweest dan leefde ik nu vast en zeker niet meer.. Sindsdien ontwijk ik grote plassen water het liefst, laat staan dat ik me er in zou begeven. Koortsachtig naar het water toe, zet ik een pasje dichterbij richting de jongen waardoor ik nu ietwat ongemakkelijk dicht op hem sta. Nu ik zo dicht op hem sta kan ik geregeld zijn licht zoutige geur ruiken. Hij hoort hier echt thuis besef ik me niet veel later. Een verschijning als hem kan ik dan ook niet echt een, twee, drie ergens anders plaatsen als in de zee. Het enige wat er nog aan zijn verschijning mist is een surf board.

Kleine zweetdruppels parelen langs mijn hals naar beneden om vervolgens opgezogen te worden door mijn sjaal. Verdomde hitte ook. Ik richt mijn ogen, na kort gecheckt te hebben of het water niet te dichtbij komt, op zijn gezicht. Een ietwat ongemakkelijke glimlach siert mijn lippen, niet geheel onbegrijpelijk.. Misschien was mijn originele begroetingsmethode niet echt je van het geweest. Ik laat mijn ogen kort zijn handen volgen die aan zijn shirt friemelen. Nu pas valt me het logo op wat ergens onderaan zit gestikt. Strandwacht. Ik snuif zachtjes, waarschijnlijk onhoorbaar door het geluid van de golven en de wind. Hoe ironisch, nog geen paar minuten geleden dacht ik dat hij mijn leven gered had en dan blijkt het nu ook nog een strandwacht te zijn. Mijn mondhoeken krullen door mijn eigen gedachtes nog iets verder omhoog, een nu haast vriendelijke expressie weerspiegelend. Mijn ogen prikken in de zijne wanneer ik zijn stem als melodische belletjes voor de eerste keer in mijn oren hoor galmen. Ik kijk even kort naar waar hij naar toe wuift, geheel onnodig, want ik herken mijn eigen handschrift en papier. Ik knik kort, Nog geen paar minuten geleden. Zeg ik kort, mijn ogen weer op zijn gezicht richtend. Mijn glimlach verspreid iets bij zijn volgende woorden. Dan excuseer ik mij dat ik je tijdens je werk indirect heb moeten storen. Spreek ik zachtjes, mijn stem haast fluisterend, zwoel-achtig, charmant. Wanneer ik hem dan eindelijk zijn handen zie uitsteken met daarin mijn notenbladen gris ik deze vliegensvlug uit zijn handen. Misschien iets té vlug. Ik werp er kort een blik op, glimlach tevreden en stop ze dan weer terug in mijn rugzak. Veilig, en wel. Ietwat stijf knik ik op zijn woorden. Bedankt. Mompel ik dan met een ietwat serieuzere glimlach. Voor een seconde flitsen mijn ogen naar de zon en dan weer naar de jongen voor m'n neus. Ik vrees dat ik je tijd verspilt heb. Maar zie het zo: Indirect heb je nu ook een leven weten te redden. Zeg ik dan ietwat raadselachtig, mijn gele ogen alweer priemend in de zijne. Plots realiseer ik me iets. Toen ik me om had gedraaid om terug naar het bankje te rennen was de jongen al vastbesloten hierheen aan het lopen. Ah. Maar, hoe wist je dat ze van mij waren? Vraag ik hem dan ietwat nieuwsgierig. Blijkbaar ben ik hem al eerder vandaag opgevallen, iets wat --raar genoeg-- niet wederzijds was. Zo'n kleurrijke verschijning als hemzelf was me denk ik wel bijgebleven.. Aan de andere kant ben ik misschien te veel verdiept geweest in m'n muziek om ook maar íets mee te krijgen van wat er om me heen gebeurde. Ik realiseer me plots dat: doordat ik hem weer een vraag heb gesteld ik nu nog meer van zijn tijd in beslag neem. Ik wrijf mijn pony en haren naar achteren, die zodra mijn hand weer van mijn haar afgaat weer op precies dezelfde wijze terugvallen. Ik bekijk hem met een neutraal gezicht nogmaals om vervolgens te besluiten dat het me eigenlijk maar weinig kan interesseren. Eens zien hoe lastig ik het hem kan maken, eens zien hoelang hij het gaat volhouden voordat hij m'n vragen zat is. Ik schrik op wanneer ik een korte schreeuw hoor vanachter mij, ik draai mijn hals en hoofd naar achteren en zie daar een meisje half pruttelen en wild slaan. Er veranderd niets aan m'n pose evenals mijn stemming, het enige wat ik doe is de jongen voor me weer langzaam aankijken. Is dat niet jou, seintje? Vraag ik hem simpel, een charmant doch simpele lach op mijn lippen. Ergens, ergens ver in mijn achterhoofd zou ik achter haar aan willen springen. Het enige wat me die gedachte meteen doet uitsluiten is het enorme obstakel aan water tussen ons in. Nee, dit vraagt meer om de jongen voor me. Iemand helpen om vervolgens zelf ook te verzuipen is niet mijn stijl. Mijn ogen glijden iets opzij, bovendien zou ik mijn sjaal dan.. ik richt mijn ogen afwachtend op de jongen voor me. Het zal nu wel niet lang meer duren voordat hij het water in zou schieten of niet? Tenzij hij het shirt gestolen heeft en enkel doet alsof. Naah, met een blik op deze jongen zou ik nog kunnen weten dat hij niet tot dat soort dingen in staat is. Ik moet een gaap onderdrukken terwijl ik mijn handen weer terug in mijn broekzakken prop. Mijn gedachten drijven even af naar de realiteit, uit mijn speelwereldje. De naam Night, of beter Knight past op deze manier helemaal niet bij me. Nu ik terugdenk heeft deze ook nooit echt bij me gepast. Ik heb nooit mensen kunnen redden, niet van water, niet van de dood en niet van mijzelf.

Het is een beetje kort geworden excusez-moi. En jep Nighto heeft een waterfobie.
Zie: https://2img.net/r/ihimg/a/img521/1023/loxfearbyriingod3lj2ju.png
En ik was zeer toepasselijk aan het luisteren naar: Le onde of te wel the waves: https://www.youtube.com/watch?v=Vg-0DFNTBm0

En ik hoop dat je er toch nog wat mee kunt ^^'
Tis een beetje derp geworden xD
EDIT:
Ik kom er nu net achter dat ik per ongeluk m'n eerste post heb geedit, waardoor.. naja waardoor er nu twee keer deze post staat T_T Oops.

Terug naar boven Ga naar beneden
Tsunami
.
.
Tsunami

And let me kiss you inside out. UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : ~-Emma-~
Posts : 246
Points : 15
And let me kiss you inside out. UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Water//Air
Klas: Ex-leerling
Partner: Tidal waves and hurricanes can't make my love for you change

And let me kiss you inside out. Empty
BerichtOnderwerp: Re: And let me kiss you inside out.   And let me kiss you inside out. Icon_minitimewo mei 29 2013, 15:27

We could be heroes
Just for one day
Ik vervloek kort het lot dat me ervan weerhoudt om van mijn vrije tijd te genieten nu ik pauze heb, maar lang boos blijven kan ik niet. Voor me staat immers een jongen die zijn papiertjes kwijt is geraakt. Iemand helpen is de moeite over het algemeen wel waard. Zolang ze niet zo kortaf doen als die dude nu doet. Even voel ik een geïrriteerd gevoel over me heen kruipen, ik ben hier immers vrijwillig heen gekomen om hem te zoeken en nu wordt er gedaan alsof het mijn schuld is. Alsof ik het papier met liedjes erop gejat heb, in plaats van gered. Zonder mij was het vast een heel gedoe geworden, met de sterke wind zou alles mijlenver uit elkaar geblazen worden. Hmpf. Gelukkig verandert het gedrag van onvriendelijk naar redelijk aardig. Dat de ander zo kortaf deed komt waarschijnlijk gewoon omdat hij bang was zijn spullen kwijt te zijn. Nou, dat is dus niet zo, het is zijn geluksdag vandaag, bedenk ik me met een lach. Hoe groot was de kans dat ik precies op het juiste moment langs zou komen? Klein, maar blijkbaar groot genoeg om plaats te vinden.

Op deze ruime zandvlakte, op dit grote strand.. Komt deze jongen wel erg dichtbij staan. De zenuwachtige blikken die af en toe op het water worden geworpen worden opgemerkt, maar het echt begrijpen doe ik niet. Water en angst gaan in mijn ogen gewoon niet samen. Zelfs al ben ik een keer haast verzopen, het water is en blijft mijn beste vriend. Die nacht, waarin ik mijn nog steeds naamloze eerste crush tegen ben gekomen. Dat was allemaal mijn eigen schuld. Het water is onverstoorbaar, het doet niemand kwaad, gaat zijn eigen gang. Aan ons, mensen, is het dan de zaak om daar goed mee om te gaan. En dus niet jezelf te overschatten, zoals ik toen deed. Een eenmalige fout, die me er wel toe heeft aangezet me bij de strandwacht-training aan te melden. Nu echt veel gaan zitten mijmeren heeft ook geen zin. Aan de ene kant ben ik ontzettend benieuwd wat alle noten, die ik niet om kan zetten tot een melodie, te betekenen hebben. Maar aan de andere kant lokken de golven, die steeds sterker worden, me.
Of hij de eigenaar van het stapeltje bladeren in mijn handen is. Ja, natuurlijk, captain obvious- stel ik mezelf mentaal terecht. Anders had hij er niet zo hebberig en vooral verlangend naar gestaard. ''Nog geen paar minuten geleden.'' Ik grijns stom, want het voelt best wel stalkerig nu ik erover nadenken.
''Dan excuseer ik mij dat ik je tijdens je werk indirect heb moeten storen.'' Tja.. Aan het werk ben ik officieel niet meer. Voor ik dat kan uitleggen worden de blaadjes gretig terug genomen. Ik grinnik automatisch zachtjes, het is net alsof dit voor hem van levensbelang was. Niet dat ik over de relatieve waarde van voorwerpen mag oordelen, eigenlijk. Aangezien mijn surfboard voor mij zo veel meer is dan een stuk plastic, in een bepaalde vorm geduwd. Nee, voor mij is het iets waarop ik blindelings kan en moet vertrouwen soms en dat ook doe. Ik verzorg het na elk gebruik als een huisdier met wax en schoonmaakdoek. En als ik heel eerlijk ben heb ik thuis zelfs nog mijn allereerste surfboard aan mijn muur hangen. Te bang om die stuk te maken, dus gebruik ik een nieuwe.
''Bedankt.'' Onmiddelijk lichten mijn ogen zachtjes op, alsof dit een toverwoord is. Volgens veel ouders is dat het ook, toch? Je krijgt een stukje worst en wát zeg je dan tegen de slager? Precies. ''Ik vrees dat ik je tijd verspilt heb. Maar zie het zo: Indirect heb je nu ook een leven weten te redden.'' Dat klinkt wel erg dramatisch. Maar ook wel lief. ''No problemo'' is het vrij opgewekte antwoord waarmee ik zijn halve verontschuldiging weg wuif. ''Het is de moeite waard geweest dan.'' zeg ik met een lichte lach.
''Ah. Maar, hoe wist je dat ze van mij waren?'' Bloed verzamelt zich razendsnel om blosjes op mijn gebruinde huid te veroorzaken. Ik voel de hitte naar mijn wangen stijgen, terwijl ik probeer zo kalm mogelijk over te komen. Chill, Tsu, chill.. ''Tja, ik.. Het is mijn taak om op iedereen te letten, natuurlijk, dus ik had je daarstraks al zien zitten.'' verklaar ik oprecht, hopend dat dit de nieuwsgierige, praatgrage gast tevreden stelt. Zijn zwarte haren en sjaal.. Het is op een strand op Cassia allemaal niet zo gebruikelijk. Ik vraag me eigenlijk af hoe hij dat allemaal aan heeft gehouden zonder als een waterijsje weg te smelten. Het beeld dat daarbij kort in me opkomt, veroorzaakt een grijns die ruw verstoord wordt door gegil en paniek. In de tijd dat de jongen met geelgroene ogen vragend omkijkt rits ik mijn vest al open. Daaronder draag ik een licht shirt, wat me niet echt langzamer zal maken bij het zwemmen, maar dit vest zuigt zich vol met water, weet ik uit ervaring. Waarom ik het uberhaupt draag.. Is een goede vraag. Ik laat de mouwen vlug van mijn lichaam glijden en bevrijdt mezelf van het kledingstuk. In enkele seconden is dit gebeurd. De opmerking van de jongen wordt niet direct beantwoord. Ik loop op hoog tempo langs hem en dump het vest in zijn handen. Eigenlijk is het meer gooien. ''Hold this.'' is alles wat ik mompel voor ik het water om mijn voeten voel sluiten. Ik beoordeel vlug de situatie. Het meisje is te ver afgedreven en is in een terugtrekkende golfstroming terecht gekomen. En haar paniek maakt het enkel erger. Algauw nader ik haar, me soepel door de golven manouvrerend. Ik pak het kind van achteren vast en omklem haar schouders zodat ik haar help met drijven. Het meisje spartelt, vecht, probeert panisch richting de kust te komen. Ik blijf kalm, wat verbazend is, aangezien ik nauwelijks in dit soort situatie's terecht kom. Meestal gebeuren zulke dingen namelijk niet. Verdrinkende mensen zijn lastig om te bepraten, maar als ze zo door gaat is ze straks volkomen uitgeput. En als dat gebeurt moet ik haar zonder enige hulp naar de kust krijgen en dat is zwaarder dan veel mensen in zouden schatten. Een dood gewicht, zoals je dat noemt, is ook in water loodzwaar.
''Rustig blijven, hier kan je niet tegenin zwemmen.'' vertel ik haar. ''Dus leun naar achteren en dan gaan we eerst nog dieper het water in, ok? Geen zorgen, ik ben bij je.'' Het lijkt te lukken, het jonge kind werkt minder tegen dan eerst. We drijven meteen achteruit, so far so good. Dan begin ik haar op mijn rug achteruit zwemmend links om de stroming heen te lijden. Na minuten die ellenlang lijken te duren voel ik hoe mijn voeten de grond kunnen raken. Ik sta voorzichtig rechtop en hou het meisje zo vast dat ze in mijn armen ligt. Dan waad ik het water uit. Zodra de hulp van het gewichtloosheids-illusie's gevende water verdwenen is is het kind een stuk zwaarder. Aan het water staan nu al een paar EHBO-mannen, die onmiddelijk met handdoeken op ons afgesneld komen. Ik zet het blonde meisje voorzichtig neer en sla zelf een blauwe handdoek om haar heen. Ze is te uitgeput en geschrokken om ook maar iets te zeggen, maar de blik in haar ogen is voor mij genoeg. De vrouw die blijkbaar bij het meisje hoort klampt aan me vast en begint dramatisch snotterend een verward . ''Ja, ja, geen probleem. Glad I could help..'' Ongemakkelijk door de groep toeschouwers zoek ik de jongen met groene ogen weer op. Mijn ogen glijden over alle badgasten heen. Bierbuik, te bruine, te blote oude vrouw.. Nee, nee. Ah. ''Sorry, mevrouw, maar ik moet echt gaan nu.'' verontschuldig ik me, hij is mijn excuus geworden om aan de mensen te ontsnappen. Ik loop op hem af, alsof ik hem goed ken en we iets belangrijks te doen hebben. De enige manier om hier weg te komen. En verder, waarom hij? Hij heeft mijn vest, zo vertel ik mezelf, dus ik moet wel. Mijn shirt plakt tegen mijn lijf en ik voel de druppels over mijn lijf glijden als ik hem zie staan. ''Ehh, goed opgemerkt daarstraks, sorry dat ik opeens weg was. Mijn naam is Tsunami.''

[Derpeinde is zo ontzettend derp. :3]
Terug naar boven Ga naar beneden
iiiiiiiiiiii
.
.
avatar

And let me kiss you inside out. UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : Pio
Posts : 2302
And let me kiss you inside out. UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic:
Klas:
Partner:

And let me kiss you inside out. Empty
BerichtOnderwerp: Re: And let me kiss you inside out.   And let me kiss you inside out. Icon_minitimema jun 03 2013, 21:56

Een zuchtje wind glijd door mijn haren heen wanneer ik zijn ogen voor de eerste keer in de mijne voel priemen. In plaats van weg te kijken staar ik hem enkel terug aan, deze ietwat extravagante jongen met roze haren. Hij geeft me een redelijk aangename feel. Iemand die voor mijn gevoel alles wel met een korreltje zout neemt en verder rustig achterover leunt. De oneindige grimas op mijn gezicht faalt geen moment, zelfs niet wanneer de zon onaangenaam op mijn nek begint te branden. Zon.. Zonnebrand, had ik daar maar aan gedacht. Mijn melkachtig witte huid is namelijk absoluut niet bestendig tegen zon van dit formaat. Een klein moment kijk ik even weg van de jongen, me nu al bedenkend hoeveel pijn en lachende gezichten me dit gaat opleveren. De jongen voor me zal er vast weinig last van hebben, zijn huid is al redelijk gebruind en.. anders was hij ook gewoon dom geweest om zichzelf aan te melden bij de strandwacht. Hetzelfde geld voor als je niet kunt zwemmen en toch het water in gaat, gewoonweg dóm. Op dat moment schrik ik op van het water dat zachtjes tegen mijn broek omhoog spat en deze doordrenkt. Ik vloek binnensmonds en kijk er even peinzend naar. Voor heel even komt het gevoel van verdrinken en dus daarbij geen adem krijgen bij me naar boven. Pas wanneer mijn handen krampachtig naar m'n sjaal reiken en deze iets losser trekken voel ik me weer vrij genoeg om te ademen. Het is geen angst meer, nee het is een fobie geworden. Vroeger was het alleen een angst, een angst waarvan ik dacht dat ik hem ooit wel zou kunnen overwinnen. Nu ik ouder ben en al 2 jaar niet meer op het strand ben geweest heb ik niet eens het idee dat ik het nog wíl proberen. Alleen al de gedachte bij kopje onder gaan en daarbij niet de kracht te hebben om weer omhoog te komen geeft me de kriebels. Voordat het al te veel opvalt dat ik me ongemakkelijk voel, probeer ik mijn ogen op de lucht te focussen alsof daar zoveel spannends aan de gang is. De eerste mogelijkheid die ik had, de eerste opening die gemaakt zou worden en ik zou weg zijn bij het water, en de zon..

Mijn oren spitsen zich, op zoek naar de nu al bekende trilling van zijn stem. Wanneer deze weer komt sta ik deze al op te wachten met een 'vriendelijke' glimlach. Geen probleem? Dat zal. Alles in deze wereld veroorzaakt problemen, wie weet ligt er een paar meter verder in de zee nu iemand te verzuipen terwijl hij met me deze conversatie voert. Dan zou er indirect een probleem gevormd zijn niet waar? Toch knik ik, mijn innerlijke gedachten toestoppend met gedachten als; 'Als ik dat zou zeggen loopt hij meteen van me weg en is er ook niets meer aan.' Realistische gedachten, want wie wilt nu naar een chagrijn luisteren die overal wel iets op te mekkeren heeft.. Mijn 'vrienden' die op een hand te tellen zijn vormen het antwoord. Het ergste is dan ook nog, dat het allemaal mensen zijn die iets van me moeten.. En dan voornamelijk stilte. Iedereen heeft vieze geheimpjes die ze liever niet aan het licht willen hebben tenslotte, en gek genoeg ben ik vaak op de hoogte van dit soort dingen. Op dat moment veranderen ze voor mij in honden. Honden die alles doen wat ik van ze vraag; of dat nu zitten, liggen of rollen is. Een hond is de mens zijn allerbeste vriend niet waar? Een ietwat duivelse grimas spreid op mijn lippen. Ik laat deze bijna mijn ogen bereiken maar heb mezelf alweer onder controle en 'poeslief' voordat het zover komt. Voor mij in ieder geval wel. Mompel ik wellicht onverstaanbaar op zijn woorden die vlak achter het eerste paar gezegd worden. Bij mijn vraag ondergaat de jongen een plotselinge verandering. Wat er eerst nog stond als; 'ik ben een strandwacht, don't fucking mess with me' staat er nu meer als; 'ik weet niet helemaal goed hoe ik hier op moet antwoorden, en ik schaam me voor het antwoord.' Althans zo kwam hij op dit moment op mij over. Mijn 'vriendelijke' glimlach spreid iets meer, alsof hem dit moet aanmoedigen het me toch te vertellen. Of het nu gewerkt heeft of niet, een antwoord komt. Ik knik op zijn woorden, die vrij normaal waren over gekomen was het niet zo dat er twee roze blosjes op zijn wangen stonden. Mijn ogen vernauwen iets voordat ik vraag: Aah, wellicht ben ik ook niet zo'n alledaagse verschijning op het strand. Mijn volle interesse gaat nu uit naar de jongen voor m'n neus. Natuurlijk is het van belang dat je de mensen in de gaten houd, we zouden niet willen dat mensen op bankjes verdrinken. Zeg ik met een ietwat flauwe glimlach. Ik zeg het nét op zo'n toon dat het gewoonweg niet gemeen kán overkomen, maar wel zó dat hij me ergens nog een extra antwoord verschuldigt is. Zo makkelijk kom je niet meer van me af, pal.

Over domme mensen die domme dingen doen gesproken. Het meisje wat achter me aan het schreeuwen is behoort duidelijk tot die groep. Voordat ik hem überhaupt kan alarmeren heeft de jongen zich al gestript en scheurt hij richting het water. Zijn vest dumpt hij bij het enige persoon wat hier in de zon staat te smelten, bij mij dus. Hold this. Hold this!? Even krijg ik de neiging om het op de grond te laten vallen. Was dit vest zo kostbaar dat het vastgehouden moest worden? Als ik hier niet gestaan had, had hij dan iemand anders gezocht om z'n vest vast te houden!? Een flauwe grimas verschijnt op m'n gezicht mijn ogen op zijn lichaam gericht wat voor mijn gevoel op een razendsnel tempo door het water schiet. Mijn gele ogen glijden van het vest in mijn handen naar de zee en weer terug. Uiteindelijk zucht ik en blijf ik met een licht verveelde expressie wachten. Vanaf het strand volg ik het hele tafereel, mijn ene hand zijn vest omklemt terwijl mijn andere hand af en toe tegen mijn hoofd rust om het goed te kunnen zien. Wanneer hij bij het laatste stukje is loop ik heldhaftig naar voren, pas wanneer ik het golvende water op m'n lichaam af komt blijf ik als een ijsblokje staan en word ik gedwongen af te wachten tot hij haar op eigen houtje uit het water tilt. Geïrriteerd door mijn eigen zwakte kijk ik weg van de twee figuren en bijt ik iets gefrustreerd op de binnenkant van mijn wang. Stom water, stom strand, stom meisje. Mijn ogen zijn onbewust weer terug naar het vest gegleden waar ik nog een keer in knijp. Stom vest. Ik wrijf een keer door mijn losse haren heen en zucht diep. Van de geluiden achter me kan ik baseren dat alles goed gaat met het meisje wat tot de domme-mensen club behoorde. Ik sta op het punt om met een gezicht wat op donder staat het vest naast me op de grond te laten vallen maar houd mezelf nog net in. De reden hiertoe is dat ik zijn stem vanachter me kan horen, duidelijk tegen mij gericht. Met mijn gezicht redelijk onder controle draai ik me om naar hem en krul ik mijn mondhoeken met moeite omhoog. Ik gooi zijn vest terug in zijn armen en sla vervolgens mijn eigen over elkaar heen. Het gegil was denk ik nog van mijlenver te horen. Zeg ik ietwat cynisch. Ondanks dat de glimlach van nu precies hetzelfde is als de glimlach van daarstraks hangt er een hele andere aura om me heen. Het feit dat hij kan zwemmen, iemand kan redden, geen angst heeft voor water etc, knaagt ergens aan me. Gooi het op jaloezie als je wilt, maar ergens is teleurstelling in mezelf meer gepast in deze situatie. Wanneer hij wat ik vermoed zijn naam is, uitspreekt kijk ik hem iets afwachtend aan. En nu.. verwacht hij dat ik nu m'n hand uitsteek mezelf voorstel en we vervolgens beste vrienden worden? Tsh. Ik word gedwongen kort weg te kijken om mijn emoties onder controle te krijgen. Mijn ogen nog steeds op de zee gericht mompel ik langzaam: Night.. Of Rui. Wat jij wilt. Het laatste voeg ik er gehaast aan toe, misschien hopend dat hij toch voor de eerste naam gaat in plaats van de tweede. Want ook al heb ik een heleboel dingen achter me gelaten, die naam doet me gewoon aan veel dingen denken. Mensen die me ook zo noemde bijvoorbeeld. Kort strelen mijn ogen ongegeneerd zijn lichaam, wat nu beter zichtbaar is door het t-shirt wat er tegen aan plakt. De druppels water parelen nog langs zijn hals naar beneden. Wanneer een EHBO-dude langs komt gelopen gris ik zonder pardon een handdoek uit zijn handen en gooi ik deze simplistisch over het hoofd van Tsunami heen. Ik zeg er verder niets bij. Alles wat ik hierbij kan verzinnen komt er veel te 'lief' uit voor mijn gevoel, en ergens ben ik nog niet zeker welke aanpak ik moet gebruiken bij deze jongen. Mijn ogen vallen even op het meisje een paar meter achter hem. Het ziet er naar uit dat je de dag gered hebt. Zeg ik iets mompelend, mijn ogen daarna kort op zijn gezicht richtend. Ik denk dat weinig mensen gekund hadden wat jij net zo makkelijk deed. Zeg ik dan met ergens een hint van bewondering. Ik in ieder geval niet. Zeg ik er achteraan. Mijn tweede paar woorden duidelijk gedemotiveerd, hoewel ik het zo luchtig mogelijk heb laten klinken. Het is de waarheid, ik zou het niet kunnen. De angst voor water alleen al houd me tegen. Een korte stilte valt, waarvan ik uitgebreid gebruik maak voordat ik neutraal vraag; Doe je dit werk al lang? Heel kort ontmoeten mijn ogen de zijne voor ik ze weer af wend naar de glinsterende zee.

zo slecht I'm sorry. Ik .. ik.. T_T

Terug naar boven Ga naar beneden
Tsunami
.
.
Tsunami

And let me kiss you inside out. UTL8oxA PROFILERecruit
Real Name : ~-Emma-~
Posts : 246
Points : 15
And let me kiss you inside out. UTL8oxA MAGICIAN
✦ CHARACTER ✦
Magic: Water//Air
Klas: Ex-leerling
Partner: Tidal waves and hurricanes can't make my love for you change

And let me kiss you inside out. Empty
BerichtOnderwerp: Re: And let me kiss you inside out.   And let me kiss you inside out. Icon_minitimeza jun 08 2013, 07:11

Een echte drenkeling. Als ik heel eerlijk ben komt dat niet vaak voor. De meeste Cassianen weten zichzelf uitstekend te redden, we zijn hier als vissen in het water. De zee, de zilte lucht. Buitenstaanders horen hier gewoon niet. Al komen er altijd toeristen. De meesten snappen de regeltjes. De meesten gaan niet dieper dan tot ze nog de bodem onder hun voeten kunnen voelen. Maar zoals altijd zijn er uitzonderingen. En aangezien het er niet naar uitziet dat de boot al gereed gemaakt wordt moet ik het doen. Het redden. Of in elk geval een poging daartoe. Hoe veel mensen zouden hier per jaar nou echt verdrinken? Die zijn als ik me niet vergis op je handen te tellen. Tenminste, dat hoop ik maar. De zee is helemaal niet wild hier, al vind je op sommigen plaatsen een gemene terugtrekkende stroming wanneer het eb wordt.
Is het erg dat ik het vervelend vind wanneer ons gesprek verstoord wordt? Straks loopt de jongen, met sjaal en al naar het strand gekomen, nog weg. Dat zou.. Jammer zijn, bedenk ik me tot mijn verbazing. Daarom dump ik zonder nog verder na te denken het vest met gele en blauwe banen erop bij hem. Het is als een anker, hoop ik. En ankers zorgen dat bootjes niet zo ontzettend ver weg kunnen drijven.

Een mensenleven. Ik heb iemand gered. Een echt levend mens, geen pop. Het was geen oefening, het was geen grap. Het was een meisje met slierten lang blond haar en waterige oogjes vol dankbaarheid. Daarbij voel ik me dan weer een beetje ongemakkelijk. Als ik hier blijf staan dan krijg ik langzaam het idee haar enkel geholpen te hebben om de populariteit die het je kort biedt. Nee, liever ga ik terug naar die vreemdeling met gele ogen, de bankjes-drenkeling die zijn papieren kwijt was. De jongen die vast haast smelt in zijn sjaal, tenzij hij van Razen komt ofzo, dan zou het verklaren waarom hij de temperatuur hier geschikt vindt voor een dikke winterse outfit. Zijn ravenzwarte haren absorberen vast ook veel warmte, realiseer ik me nu. Vreemd.

Na de korte zoektocht zie ik zijn silhouet. De jongen heeft zich afgewend, anders dan de meeste hysterisch roepende mensen. Gelukkig heb ik wél wat ervaring met het opsporen van mensen. Het gebeurt namelijk vaak genoeg dat een klein wenend kleutertje verdwaasd ronddwaalt, op zoek naar de handdoek van pappie en mammie. Hem vinden is dus een fluitje van een cent. Ik bedank hem, aangezien ik toch iets zeggen moet. Het vest hou ik weer vast, er even onhandig mee zwaaiend, alvorens het om mijn middel te knopen. "Het gegil was denk ik nog van mijlenver te horen." Aarzelend werp ik een blik op hem, de uitstraling van zijn gezicht lijkt net een tikkeltje veranderd. "Toch waren wij als eerste ter plaatse." Is de analyse die volgt. "De rest, met verrekijkers en al, kwam te laat met de boot." Geen idee of hij wel behoefte heeft aan horen hoe hij bijgedragen heeft aan de redding van het jonge meisje. "Night.. Of Rui. Wat jij wilt." Twee namen? Voor mij is het eigenlijk zo vreemd nog niet, realiseer ik me. Tsunami, Tidal Wave. Tsu of Ti. Of Tuti, zoals opa me soms plagerig noemde. Tuti frutti. Door de weken op school ben ik gewend om mezelf met mijn officiële naam voor te stellen. Even laat ik beide namen over mijn lippen glijden. "Rui.. Night." Night klinkt als zijn onofficiële naam. Maar Rui, dat klinkt ergens best Cassiaans, of de jongen zich dat realiseert of niet. "Aangenaam ehh kennis te maken- Rui." Instinctief is dit de naam geworden die met een vishaakje in zijn hoofd is blijven zitten. Rui bleef kleven, terwijl Night ergens rondzweeft. Zo is het besluit genomen, de jongen met amberkleurige ogen heet in mijn optiek nu Rui. Als het toch niet uitmaakt.

Wanneer de jongen me een handdoek toewerpt grijns ik breed. "Mahalo." Een kort bedankje. Ik woel de stoffen handdoek door mijn haren heen, die daarna droger, maar ook piekeriger zijn. Mijn zeiknatte shirt trek ik na even aarzelen zonder pardon over mijn hoofd. Ik wring de stof met twee handen stevig uit en wikkel dan het shirt in mijn vest, die gaat weer in de handdoek. Dat pakketje laat ik dan maar gewoon vallen. Het is misschien stom dat ik zo met het vest wat ik hem vast heb laten houden omga, maar het diende nou eenmaal als anker.
"Het ziet er naar uit dat je de dag gered hebt. Ik denk dat weinig mensen gekund hadden wat jij net zo makkelijk deed." Lichtelijk opgelaten vormt zich een scheve grijns op mijn gezicht. "Just doing my job. Zoals ze in films zeggen." Die laatste toevoeging doet me ontzettend stom voelen. Moest dat nou? Moest er weer een idiote uitleg volgen, die hij heus zelf wel had kunnen bedenken? Blijkbaar wel. Ik zucht, lichtjes blozend. "Ik in ieder geval niet." Nadenkend sluit ik kort mijn ogen voordat ik ze weer op hem richt. Hij doet me aan iemand denken. Aan een naamloos iemand, een jongen in de nacht. Wellicht door een van zijn twee namen, die ik daarom hetzij bewust hetzij onbewust ontweken heb. Maar vooral door zijn gedrag, door die blik in zijn ogen. Het zijn herinneringen waarvan ik niet zeker weet of ze nou goed of slecht zijn. "Je- het valt gemakkelijk te leren hoor. Als je er maar genoeg tijd in steekt." Met zijn volgende vraag laat ik mijn gedachten wegleiden van de herinneringen aan die nacht. De nacht dat ik degene was die gered werd. Gered, maar daarna weer hopeloos aan mijn lot overgelaten. Het was maar voor één nacht en een intense dag. "Doe je dit werk al lang?" Ik knik bevestigend. "Al sinds ik negen of tien was hielp ik met water rondbrengen en andere simpele zaken. Pas sinds een paar jaar ben ik ook echt bevoegd om strandwacht te zijn. Je moet namelijk wel in staat zijn de proeven af te leggen." Ik glimlach lichtjes. "Het is fijn werk, al kan ik momenteel maar af en toe komen helpen. Een school die zo ver weg ligt heeft ook zijn nadelen." Wederom blijven mijn ogen hangen bij zijn sjaal, wanneer ik hem bekijk. "Rui, heb je het niet ontzettend warm zo?" Met de zon op mijn lichaam ben ik algauw weer volkomen droog, en aangezien ik gewend ben aan deze temperatuur voel ik me prima. Maar een sjaal staat gelijk aan een poging tot jezelf levend koken.

[blub x3]
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud



And let me kiss you inside out. UTL8oxA PROFILE
And let me kiss you inside out. UTL8oxA MAGICIAN

And let me kiss you inside out. Empty
BerichtOnderwerp: Re: And let me kiss you inside out.   And let me kiss you inside out. Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 

And let me kiss you inside out.

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

 Soortgelijke onderwerpen

-
» Gz; Just look inside
» The beast inside
» Deep inside me... (open)
» Lithium, don't want to lock me up inside
» Who looks outside dreams, who looks inside awakens

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Starshine Academy ::  :: Launching Platform :: Cassia, Planet of Water-