Hij moest toch zeker een keer of vijf knipperen eer hij aan het licht gewend was. Hoe lang was het inmiddels geleden sinds hij voor het laatst echt langere tijd buiten was geweest?
Hm… Goeie vraag. Een vraag waar hij zo snel het antwoord niet op wist. Glimlachend schudde Graham zijn hoofd. De laatste paar weken waren ongewoon druk geweest met zijn twee banen gecombineerd, waardoor hij weinig of (zoals anderen het waarschijnlijk zouden zien) té weinig tijd voor zichzelf had genomen. Zich min of meer verplicht voelend om dan maar een paar vrije dagen op te nemen, slenterde de jonge doktersassistent nu de school uit, op weg naar wat buitenschools vermaak in Oak’s Field. De drukte had hem er zelfs van weerhouden zijn kennissen daar op te zoeken, dus was hij vastbesloten hen weer eens een bezoek te brengen en er even op uit te trekken.
Met zijn handen nonchalant in de zakken van zijn lichte broek gestoken, wandelde hij verder. Waar hij normaal gesproken gekleed ging in een net overhemd, degelijke schoenen en broek om professioneel te ogen, had hij nu zowaar zijn vrijetijdskleding aan, bestaande uit een spijkerbroek, wit T-shirt en makkelijk zittende schoenen. Het deed hem direct meer naar zijn leeftijd lijken, zeker gezien zijn wilde, blonde lokken die alle mogelijke kanten op dansten in de verkoelende bries en met de grote glimlach op zijn gezicht. Het was aangenaam warm buiten, waardoor hij geen spijt had geen jas mee te hebben genomen.
Eenmaal in de nauwe straten van het kleine dorp aangekomen, leek de warmte alleen maar toe te nemen door de volgepakte pleinen. Blijkbaar was hij niet de enige met dit idee geweest… Net op tijd wist hij opzij te springen toen twee kinderen gillend en kirrend langs hem schoten en elkaar achterna zaten. Hij bekeek het even met een glimlach en nam de tijd zijn omgeving aandachtig in zich op te nemen. De laatste keer dat hij het dorp op eigen houtje had bezocht, kon hij zich ook nauwelijks meer herinneren. Hij kwam er vaker voor een vlugge boodschap voor de ziekenzaal, dan uit eigen initiatief. Bijna met nieuwe ogen keek hij daarom rond en wandelde geïnteresseerd één van de pleinen op waar de mensen zowat schouder aan schouder stonden, wachtend tot ze een plekje op de overvolle terrassen konden bemachtigen en genietend van het entertainment buiten. Hier en daar stonden kleine groepjes straatartiesten hun kunsten te tonen of speelden ze hun zelfgeschreven nummers op tal van bijzonder ogende instrumenten. Als hij niet beter zou weten, leek het haast alsof een festival aan de gang was.
Dankzij zijn aanzienlijke lengte, kon Graham net boven de menigte uitkijken en van alles een beetje meegenieten. Zo viel zijn blik op een gegeven moment op dezelfde kinderen die eerder langs hem heen geschoten waren en nu elkaar van een pianokruk probeerde af te schuiven om bij de toetsen van het instrument zelf te kunnen komen. De piano was ergens in het midden van het plein geplaatst, beschikbaar voor iedereen om op te spelen en de rest van de mensenmassa van muziek te voorzien. Het was een nieuw concept wat Graham wel vaker had gezien op openbare plekken, met name bij lanceringsplatforms, omdat het tegelijkertijd een fijn tijdverdrijf vormde voor de wachtende menigte. De eigenaar was ook zo handig geweest om het logo van het bijbehorende restaurant groot en duidelijk op de bovenkant te plaatsen. In een vlaag van interesse en nieuwsgierigheid, schuifelde de jongeman tussen de mensen door dichterbij. Het instrument was nog in redelijk goede staat ondanks dat de kinderen met hun kleine, gretige vingers geen genade kende, om nog maar te zwijgen wat de arme piano hiervoor doorstaan zou kunnen hebben... De twee leken nu min of meer een verbond te hebben gesloten en drukten nu tegelijkertijd verschillende toetsen in wat voor een pijnlijke klaagzang zorgde. De valse melodie schalde werkelijk door de omgeving, waardoor menig gezicht zich vertrok. Maar van corrigerende ouders leek weinig sprake. Ze moesten of verderop staan, het überhaupt niet door hebben of… het kon hen gewoonweg weinig schelen. Daarom zelf maar de hint oppakkend van de brommende stemmen en fronsende blikken, waagde Graham zich het laatste stuk naar voren. Met een vriendelijk geprevelde “Mag ik?” ging hij plotsklaps tussen beide kinderen in zitten op de kruk en legde nu zijn eigen lange vingers op de toetsen op zo’n wijze dat het duidelijk was dat hij wist waar hij aan begon. “Zullen we dit eens proberen?” sprak hij onverstoord verder met de rust en kalmte van een ouder of docent. Daarop plaatste hij voorzichtig het handje van het kind links van hem op specifieke toetsen, zachtjes lachend om de grote, nieuwsgierige ogen die daarbij direct op hem werden gericht. Met andere toetsen deed hij voor hoe ze deze kon indrukken. Vervolgens deed hij hetzelfde voor het jongetje rechts van hem. Na nog wat verbaasd gestaar, gingen de kinderen al volledig op in zijn aanwijzingen, want ohhhh… nu kon het echte werk beginnen!
Enthousiast klonken de twee korte, simpele melodietjes over het plein, met hier en daar een valse noot tussendoor. Graham corrigeerde ze nog even waar hij kon, voor hij hen bijviel met een aansluitende melodie die iets ingewikkelder van aard was, waardoor een lied zich ontwikkelde om de menigte te verblijden en de piano weer tevreden te stemmen.
Met een grote, vredige glimlach speelde hij verder, direct opgaand in de muziek, zichzelf er haast in verliezend zoals hij altijd deed. Hierdoor had hij niet eens in de gaten hoe vele hoofden verwonderd hun kant op werden gedraaid of mensen net hun pas inhielden om even een tel langer naar het aandoenlijke schouwspel van de twee vrolijke, plots uiterst geconcentreerde kinderen en de lange, blonde jongeman in het midden te kijken. Een toonbeeld van spontane harmonie en vreugde.

Music:

De vrolijke melodie ging gepaard met Graham’s aanstekelijke lach en de schaterlach van de twee kinderen aan weerszijden van hem, vooral nadat zijn vingers af en toe onder het spelen door stiekem de toetsen met rust lieten om zijn “bandleden” plagend in de zij te prikken als ze er iets te veel met hun eigen melodie vandoor gingen. Naarmate het opgewekte nummer vorderde, bleven steeds meer mensen halt houden bij de piano en het dynamische drietal. Graham gooide er nog een uitdagendere melodie bovenop en stak het puntje van zijn tong uit zijn mond ter hoogte van zijn mondhoek als in een theatrale, geconcentreerde uitdrukking, waardoor het gegiechel in zijn linker- en rechteroor alleen maar in volume leek toe te nemen.
Even, heel even hadden zijn ogen zich gesloten… Het deed nog altijd iets speciaals met hem om te spelen. Pas kort geleden had hij zijn pianospel weer op durven pakken doordat het een nieuw doel diende: de patiënten op de ziekenzaal opvrolijken. Daarvoor… had het zo’n twee jaar geduurd voor hij ook maar een instrument wilde bekijken. Het jaar daarvoor… Hij wilde er liever niet meer aan denken. Toen deed alleen al de aanblik hem denken aan… haar. En de tonen… Het was alsof, sinds haar dood, zijn vingers alleen nog maar de noten hadden kunnen spelen die zij zo graag van hem had gehoord, tot haar sterfbed aan toe. Het was het enige wat hij-
Maar niet meer. Stukje bij beetje had zijn verblijf op Starshine Academy als doktersassistent en schoolpsycholoog ook hem geheeld. Er waren geen medicijnen of lange gesprekken aan te pas gekomen, maar puur… de mensen die hij hier had leren kennen. En kijk nou: Vandaag, in het kleine dorpje aangrenzend aan de school, hadden zijn handen eindelijk hun oude enthousiasme hervonden. Als herboren zat de blonde jongeman dan ook achter de piano en speelde alsof zijn leven er vanaf hing, zoals hij altijd al had gedaan; één met de muziek.
Het duurde dan ook even voor hij in te gaten kreeg dat het meisje aan zijn zijde van de kruk was gesprongen en was weggelopen. Pas tegen het eind van het nummer, toen zijn ogen zich weer openden en verrast opschoten om het kleintje op te sporen, viel hij bijna… stil. Om niet onnodige aandacht op zich te vestigen, sloot hij het lied af met nog wat afsluitend gepingel, maar liet het daarbij. Daarop ging zijn aandacht direct weer naar de blonde vrouw verderop waar het meisje en jongetje bij leken te horen: Eres. Eres? Hier? En dat was dus… Ah. Hij had gehoord dat ze een dochter had, waardoor hij even puzzelde wie het jongetje dan moest zijn, maar door de korte conversatie tussen hem en Eres begon het Graham enigszins te dagen.
Een zachte glimlach speelde als vanzelf om zijn lippen door wat zich voor hem voltrok. Hij wist wel beter dan zich hiermee te bemoeien, maar kon een onderdrukte grinnik niet binnenhouden. Vlug poetste hij een kleine grijns van zijn gezicht (zonder al te veel succes) toen hun ogen elkaar vervolgens vonden. Hij knikte luchtig bij het bedankje. “Geen probleem.” fluisterde hij op dezelfde manier terug, puur om haar te plagen en te laten merken dat hij het verre van erg vond. “We waren net goed bezig. Toch jongens?” prevelde hij er als zijn nonchalante zelf achteraan. Direct leek hij hierop weer te willen opstaan en de piano te laten voor wat het was, maar… iets hield hem tegen…
Bedenkelijk gleed zijn blik van het instrument naar Eres, naar de piano… naar Eres en weer terug.
Uiteindelijk ging hij toch weer op de kruk zitten en stak zijn hand plotseling uitnodigend uit naar de mooie vrouw naast hem. “Would you do me the honor of… accompanying me on a song, perhaps?” klonk het ineens zacht en warm. Zoals altijd blonk een speelse twinkeling in zijn ogen. Hij wist van Eres’ reputatie en achtergrond als muziekdocente op de school, dus kon de jonge arts gewoonweg deze kans niet aan zich voorbij laten gaan. Nog voor ze kon weigeren, pakte hij handig haar zachte hand al vast om haar zo om de kruk heen te leiden en dicht naast hem plaats te laten nemen op de kruk, wat hier en daar voor wat gejoel om hen heen zorgde, maar Graham lette er niet echt op. “By the way,” fluisterde hij haar nog toe, terwijl hij haar vanuit zijn ooghoeken kort opnam. “You look lovely today.” Vlug zette hij hierna een bekender nummer in, zodat ze hem hopelijk zou bijvallen. Zo niet… Tja… Dan had de omringende menigte in ieder geval een komisch schouwspel mogen meemaken.

Het lied:

Spoiler: